ผมเป็นคนที่ชอบดอกไม้หลายชนิด
แต่ละครั้งที่ชอบก็มักได้แต่ดูและไม่กล้าที่จะสัมผัสกลีบอันเปราะบางของมันเพราะรู้เสมอว่า
ตัวเราไม่มีค่าคู่ควรกับดอกไม้เหล่านั้น
ดอกไม้เองก็เช่นกัน ก็คงไม่อยากเปรอะเปื้อนด้วยมือของผม
ดอกไม้ที่ผมพบเห็นนั้นมีหลายประเภท แต่ทุกประเภทนั้นก็ล้วนแล้วแต่ชูช่อดอกเข้าหาแสงตะวันอันอบอุ่น
ผมเฝ้าถามตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่า จะมีสักดอกไหมที่จะโอนอ่อนช่อดอกลงสู่พื้นดินที่หนาวเย็น
ในบางครั้งผมก็หวังว่าอาจจะมีดอกไม้ที่โรยรา และร่วงหล่นลงมาสู่พื้นดิน
แต่นั่นก็คงเป็นเวลาสั้นๆ ไม่ช้าไม่นานก็คงจะสลายและปลิวไปกับสายลม
ผมคิดว่าจะลองปลูกต้นไม้สักต้นดู แต่จะปลูกต้นอะไรดี
ต้นไม้ที่แข็งแรงและไม่กลัวเกรงที่จะอ่อนไหวไปกับสายลม
ผมจึงเลือกปลูกต้นรัก ผู้คนทั่วไปอาจใช้เพียงดินปลูกต้นไม้
แต่ผมใช้ทั้งดินและหัวใจ
ต้นไม้ที่ผมปลูกนั้น ผมหมั่นรดน้ำทุกค่ำคืน
บางคนอาจว่าแปลกที่ผมรดน้ำในตอนกลางคืน
แต่บอกตามตรงว่าผมอายต้นไม้ คงมีแต่ความมืดเท่านั้นที่พอจะปกปิดตัวของผมได้
ต้นรัก เป็นต้นไม้ที่แปลกมาก เขามีใบที่สวยงามแต่กลับมีหนามแหลมคม
และพร้อมที่จะทำร้ายทุกคนที่เข้าใกล้แม้กระทั่งคนที่รดน้ำ
แต่สำหรับผมความเจ็บนั้นแฝงไปด้วยความอบอุ่น
จนมาวันหนึ่ง ดอกรักก็เริ่มผลิบาน แม้จะไม่ใช่ดอกไม้ที่มีกลิ่นหอม
แต่ผมชอบที่ความมั่นคงของเขา แต่คิดไปแล้วเขาก็ดีเกินไปสำหรับผม
ผมไม่กล้าแม้แต่สัมผัส
ยายผมจึงเอาไปร้อยพวงมาลัยถวายพระ
คุณคิดว่าผมพอจะเป็นนักปลูกต้นไม้ที่ดีได้ไหมครับ
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น