วันเวลาที่ผ่านไป

เนื้อเรื่อง

ตอนนี้ฉันเรียนอยู่ฉัน  ม .4  ในโรงเรียนประจำจังหวัด    เมื่อมานั่งอ่าน  ไดอารี่ ที่ไรก็ทำให้ฉันนึกถึงเค้าขึ้นมาทุกครั้ง

          ตอนนั้นฉันขึ้นชั้น  ม. 1  ด้วยความขี้อายของฉันทำให้ฉันไม่กล้าที่จะคุยกับใครในโรงเรียนแห่งใหม่  จะมีก็เพียงเพื่อนสนิทที่จบจากโรงเรียนเดิมเท่านั้นที่ฉันคุยด้วยอยู่ตลอดเวลา   เมื่อเวลาผ่านไป  ไม่นานฉันก็เริ่มปรับตัวได้และมีเพื่อนใหม่เพิ่มขึ้นจึงทำให้ ฉันได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเรียนอยู่ห้องเดียวกัน   \" เอ\"   เค้าเป็นคนช่างพูด ๆ มากจนฉันลำคาญ รู้สึกไม่ชอบเพราะเอเป็นคนขี้อวด  ยอดยุ่งสารพัด   แต่ฉันก็ไม่แสดงออกถึงความรู้สึกไม่ถูกโฉลกให้เข้าเห็น    วันเวลาผ่านไปก็ถึงวันที่จะรู้ว่าจะได้อยู่ห้องไหนตอนขึ้น  ม .2  
        
\"แย่ชะมัดเลยอุตส่าได้เปลี่ยนห้องแล้วแท้ ๆ  ยังจะต้องกับอีตาเอขี้อวดอีกเหรอ  \"ฉันบ่นให้เพื่อนฟัง   ในที่สุดวันเปิดเทอมใหม่ก็มาถึง ตกลงว่าก็ต้องอยู่ห้องเดียวกับเออีกแล้ว   แถม  ม 2  ขึ้น  ม 3  จะไม่ได้เปลี่ยนห้องอีก ฉันต้องอยู่กับเอ  2 ปีเลยหรือเนี่ย  ฉันคิดวนไปมาแต่ก็ปลงเพราะแก้ไขอะไรไม่ได้    
        
           ด้วยความที่  ม 1  เราอยู่ห้องเดียวกัน  เวลาทำงานกลุ่มมักจะอยู่กลุ่มเดียวกันเสมอ  ก็เพราะเอนั้นแหละมาข้ออยู่ด้วยทุกทีใครจะปฎิเสธได้ล่ะ    แต่แล้วด้วยความใกล้ชิดจึงทำให้ฉันได้รู้จักเอมากขึ้นและรู้ว่าเค้าไม่ได้เป็นแบบที่เราคิดในทีแรก   เค้าเป็นคนมีน้ำใจ ช่วยเหลือฉันทุก ๆ อย่าง    เราสนิทกันขึ้นเรื่อย ๆ จนฉันไม่แน่ใจว่าความรู้สึกต่อเอที่จริงแล้วมันคืออะไร      และเอคิดกับฉันอย่างไร

           แต่แล้ววันหนึ่งเอก็มาบอกกับฉันว่า  แมน  เพื่อนสนิทของเอ  และ ก็อยู่ห้องเดียวกับฉันและเอ   บอกว่าชอบฉัน  เอทำหน้าดีใจกันฉันแต่ฉันไม่ได้ชอบแมนเลย    หลังจากนั้นฉันกับแมนก็ไม่ได้คุยกัน   และยังทำให้ฉันกับเอห่างกันออกไปทุกที

          แล้วกระทั้งบ่ายวันหนึ่ง    ฟ้า  เพื่อนของฉันก็มาบอกกับฉันว่า \" เอมันหลุดปากบอกกับฉันว่ามันชอบแกแต่พอดีว่าไอ้แมนมันก็ชอบแกเหมือนกันมันก็เลยตัดหน้าไอ้เอเลย  แล้วมันยังบอกอีกน่ะว่าเสียดายจังที่ไอ้แมนมันไม่เห็นจะจริงจังกับแกซักเท่าไหร่  มันเสียดายมาก ๆ เลย  ทำให้เอกับแกยิ่งห่างกันไปด้วยเลย    จริง ๆ น่ะไอ้เอมันเป็นคนบอกฉัน\"  

         ความสัมพันธ์ระหว่างฉันและเอไม่มีอะไรคืบหน้า   ถึงแม้ว่าฉันจะรักเอเพียงใดแต่ฉันก็ยังไม่กล้าที่จะเอ๊ยปากบอกความในใจ    จนถึงบัดนี้เราสองคนก็ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันแล้ว    เมื่อพบหน้ากันก็ทักทายกันตามปกติ    ฉันก็ไม่รู้เลยว่าเอคิดอย่างไรกับฉันในตอนนี้   เพียงแต่ว่าฉันจะคงรักเค้าและเก็บเป็นความในใจตลอดไป  




     ปล   เป็นบทความเรื่องแรกถ้าไม่ดียังไงก็ขอโทษด้วยน่ะค่ะ  ถ้าอ่านแล้วช่วยออกความคิดเห็นหน่อยน่ะค่ะเพื่อจะนำไปปรับปรุงค่ะ