เพียงแค่เข้าใจผิด........

เนื้อเรื่อง

เช้าวันเสาร์ฉันต้องไปเรียนพิเศษที่โรงเรียนสอนพิเศษแห่งหนึ่ง ที่แม่ฉันสมัครไว้ ฉันเคยต่อต้านแม่ แต่แม่ก็ไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใดๆ ออกมาให้ฉันเห็นเพียงแค่พูดว่า “ตั้งใจเรียนน่ะ” ฉันพยายามต่อต้านแม่ทุกวิถีทาง ตั้งแต่ฉันประท้วงไม่กินข้าวเย็น ( ฉันรู้ว่ามันอาจจะติ๊งต๊องไปหน่อยก็เถอะ ) แต่แม่ก็ยังเฉย และแล้วฉันก็เริ่มแผนต่อไปคือ ฉันไม่ออกจากห้องเป็นเวลา 3 วัน แม่ก็ยังเฉย ...... ฉันเริ่มคิดว่าการต่อต้านของฉันคงทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้ และฉันก็ยอมแพ้ แต่แม่ก็ไม่พูดหรือแสดงท่าทางอะไรต่อฉันเลย  มันทำให้ฉันรู้สึกอ้างว้างมากๆ แต่ช่างมันเหอะ  ฉันไปเรียนพิเศษวันนี้เป็นวันแรก  ฉันเดินเข้าไปในโรงเรียนกวดวิชามันเหมือนกันฉันเดินไปบนเวที มันอ้างว้างโดด เดียวแต่ต่างกันตรงที่ไม่มีใครมองเท่านั้น ฉันไปห้องเรียนตามที่แม่บอกไว้ คือ ชั้น 2 ห้อง 1  ฉันเดินผ่านนักเรียนหลายโรงเรียน จุดมุ่งหมายของพวกเค้าคือกอบโกยให้ได้มากที่สุด แต่ก็มีบางกลุ่ม(ฉันรวมด้วย) มาเพราะถูกบังคับ ฉันไม่เข้าใจจริงๆเลยว่ามาเรียนมันจะพิเศษตรงไหน แค่ต่างกับโรงเรียนตรงที่ฉันจะใส่อะไรก็ได้มาก ทุกอย่างมันเหมือนกันหมด  ฉันเดินเข้าไปในห้อง เสียงดังเซ็งแซ่ ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกอ้างว้างมากขึ้น เดินเข้าไปในที่นั่งตามหมายเลขบัตรที่แม่ยัดให้ไว้เมื่อเช้า แต่ฉันกลับพบกระเป๋าของใครบางคน ฉันไม่รู้จักหรอก วางไว้ ฉันพยายามมองหาเจ้าของ และแล้วก็มีเสียงดังขึ้นข้างหลังฉัน
“นี่ๆ ” ฉันหันกลับไป ผู้ชายอายุไหล่เลี่ยกัน กำลังพูดอยู่
“ขอโทษน่ะ คือว่ากระเป๋าเรามันวางไว้อ่ะ เดี๋ยวเราจะไปเอาออกให้น่ะ เอ่อ .... เราชื่อรุช เธอเรียกเราว่ารุชเฉยๆก็ได้ เรานั่งข้าง  ๆ เธอน่ะ”  หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็เดินไปเอากระเป๋าออก และมันทำให้ฉันรู้สึกชื้นใจขึ้นมานิดหน่อย แต่ก็ยังอดแปลกๆ กับผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ไม่ได้
“ขอบคุณน่ะ” ฉันตอบกลับไปตามมารยาท
“ไม่เป็นไรหรอก เธอไม่เห็นต้องขอบคุณเราเลย ” เขาตอบกลับมา
“ตามมารยาทน่ะ ” ฉันตอบกลับไปตามความจริง และมันก็เป็นนิสัยของฉัน คือ พูดแบบตรงไปตรงมา มันก็ทำให้เขาอึ้งไป
“อือ ไม่เป็นไรหรอก เราแนะนำตัวไปแล้ว แล้วเธอละ ”
“เรียกฉันว่า โป” ฉันตอบกลับไปได้เพียงแค่นั้น เพราะว่ามีชายวัยกลางคนเดินเข้ามา ฉันเข้าใจว่านั้นคงเป็นอาจารย์ประจำโรงเรียนกวดวิชาที่นี้

= - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = -

          ฉันคุยกับเขาหลายครั้ง และทุกๆ ครั้งเขามักจะทักฉันก่อนเสมอ ฉันเริ่มรู้อะไรเกี่ยวกับหลายอย่างในตัวเขา และมันก็ทำให้ฉันได้เพื่อนเพิ่มมาอีก 1 คน เขาเป็นคนพูดเก่ง บางวันเมื่อเรื่องจบ เขาจะชวนฉันไปทางอาหารว่าง แล้วเราก็แยกกัน ในระยะหลัง ๆ ฉันจะเข้าไปทักเขาเสมอ มันน่าแปลกไหมล่ะ บางครั้งเวลาฉันไปดูหนัง ฉันจะเจอเขาอยู่ที่โรงหนัง บ่อยๆ ซะด้วยซ้ำ ช่วงนี้เพื่อนที่โรงเรียนจะบอกฉันว่า ฉันคุยเก่งขึ้น ฉันคิดว่าเพราะเขาแน่ๆเลย  

= - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = -

            หลังจากที่ฉันเรียนจบ คอร์ส 1 แล้ว ฉันก็สมัครคอร์สที่ 2 ต่อโดยที่แม่ฉันก็แปลกใจกับฉันอยู่เหมือนกันแต่ไม่ได้พูดอะไรมาก ฉันเรียนต่อ เพราะฉันหวังที่จะได้เจอเขา และฉันก็ได้เจอเขาตามที่ฉันหวังไว้ ฉันไปทักเขา แต่เขาทำหน้า งง เหมือนไม่ได้รู้จักกับฉัน เขาพูดกับฉันว่า “เธอคือใคร” ฉันอึ้งไปชั่วขณะ แต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ฉันทำได้เพียงแค่เดินไปนั่งที่ของฉัน มองโต๊ะข้างๆที่ตอนนี้ไม่มีเขาแล้ว นึกถึงคอร์สที่ผ่านมา และฉันก็กลับมาเหมือนเดิม เด็กผู้หญิงที่เงียบ ไม่สุงสิงกับใคร แม้ว่าจะมีการพูดคุยบ้างเป็นบางครั้งจากเพื่อนข้างๆ โต๊ะ ก็ตาม ฉันไม่ไปโรงเรียนกวดวิชาเหมือนแต่ก่อน เหตุผลคือเขาไม่อยู่แล้ว ฉันเริ่มใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่มีอะไรที่น่าสนใจ ฉันเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา เท่านั้น บางครั้งฉันมองไปที่เขา เขาไม่เหมือนคนเดิมที่ฉันรู้จัก เขาไปย้อมสีผมใหม่เป็นสีทอง ทำตัวเหมือนเด็กเกเร ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมเขาต้องทำแบบนั้น บางทีฉันเห็นเขาโดดเรียนไปเดินควงกับผู้หญิงมากหน้าหลายตา มันทำให้ฉันต้องแอบร้องไห้หลายๆ ครั้ง

= - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - =

และวันนี้ฉันก็ได้คำตอบที่ฉันสงสัยมานาน วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะเรียนที่โรงเรียนกวดวิชาแห่งนี้ และฉันก็ไม่สนใจที่จะสมัครต่อ
“เฮ้ย รุช แกกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วหรอว่ะ” เสียงของผู้ชายที่ฉันคิดว่าต้องเป็นเพื่อนของเขา
“เออ ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ทำไมอ่ะ ตอนแรกแกก็เปลี่ยนตัวเองได้แล้วไม่ใช่หรอ ทำไมอ่ะผู้หญิงคนนั้นไม่ชอบแกหรอ เห็นแกพยายามเปลี่ยนแปลงเพราะเขานิ ชื่ออะไรน่ะ โป อะไรเนี้ยป่ะ” ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินชื่อของฉัน
“ใช่ เคย แต่ตอนนี้คงไม่ทำแล้ว ทำไปคงไร้ค่า เมื่อเขามีแฟนแล้วจะไปสนใจอะไรกลับมาเป็นเหมือนเก่าไม่ดีกว่าหรอ ในเมื่อผู้หญิงเขาไม่มีใจ” น้ำเสียงที่เย็นชาตอบกลับมา
“แต่แกยังไม่ได้สารภาพรักเขาเลยนิ” เพื่อนก็ได้ถามต่อ
“เรารู้ตัวเองดีว่ะ ไม่ควรแย่งของที่มีเจ้าของ ”
แล้วบทสนทนาก็จบไป ฉันเรียนไม่รู้เรื่องทั้งหัวมีแต่คำพูดโต้ตอบนั้น และฉันก็ตัดสินใจว่าต้องพูดกับเขาให้รู้เรื่องให้ได้ หลังจากเลิกเรียน ฉันเดินตรงไปหาเขา แล้วบอกเขาว่ามีอะไรจะพูดด้วยหน่อย เขาไม่ได้ปฏิเสธอะไร เพียงแต่เดินตามฉันมา ฉันเดินไปที่ร้านที่เราเคยทานอาหารว่างด้วยกันบ่อย ๆ และฉันก็เริ่มพูดก่อน
“ฉันขอถามอะไรคุณหน่อย คุณรู้จักฉันหรือป่าว” แต่ก็ไร้คำตอบ ฉันก็เริ่มต่อ
“แต่ฉันรู้จักคุณน่ะ ฉันไม่รู้หรอกว่าทำไมคุณต้องไม่พูดกับฉัน หรือว่าหลบฉัน ต่าง ๆ นานา ฉันไม่เข้าใจอะไรมากหรอก ฉันเพียงแต่อยากจะบอกคุณว่า ฉันรักคุณ ที่จริง ฉันก็เพิ่งรู้สึกตัววันนี้แหละ” ฉันเริ่มพูดปนกับน้ำตาที่กำลังค่อย ๆ ไหล ออกมาทำให้คนในร้านค่อยๆ หันมามองทางฉัน แต่เขาก็ยังนิ่งเฉย
“ฉันพูดจบแหละ ไม่ได้ต้องการอะไรมาก เพียงแค่อยากพูดให้หมด ไม่อยากให้ต้องมากังวลอีก ขอบคุณที่มากับฉัน ” ฉันพูดจบก็วิ่งออกจากร้านไป แต่ก็มีมือมาดึงฉันไว้
“คุณจำไม่ฟังคำตอบของผมเลยหรอ” เสียงนั่น .... ฉันจำได้เสียงของเขา “ผมก็รักคุณน่ะ จริงๆ วันนี้ผมจะมาบอกคุณแต่คุณดันตัดหน้าผมก่อน” เขาพูดจบพร้อมกับเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาให้ฉัน มันทำให้เราทั้ง 2 หัวเราะขึ้นมาพร้อม ๆ กัน

= - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - = - =

“ที่จริง ตอนช่วงปิดเทอมผมเห็นคุณเดินกับผู้ชายคนหนึ่ง สนิทสนมมาก เดินควงแขนด้วย ผมเลยคิดว่าเขาเป็นแฟนคุณ วันนั้นผมเลยไม่ทักคุณ เพราะว่าผมเห็นเขากำลังมองคุณอยู่ ผมผิดมากจริงๆ ที่ทำให้คุณกังวลใจขนาดนั้น ผมขอโทษน่ะ ที่จริง ผมแอบมองคุณตั้งนานแล้ว ผู้หญิงที่หน้าไร้ความรู้สึก แต่มันทำให้ผมกลับหลงใหล คุณมากขึ้นไปอีก วันแรกที่ผมเห็นคุณคือวันที่คุณมากับแม่คุณมาสมัครเรียนพิเศษที่โรงเรียนกวดวิชานั้น ผมเลยเดินเข้าไปแล้วสมัครไปด้วย แต่คุณคงไม่เห็นผม วันแรกที่จริงผมจงใจที่จะเอากระเป๋าไปวางที่นั่งคุณเพราะผมรู้ว่าคุณกับผมนั่งใกล้ๆ กัน แต่เมื่อผมเห็นคุณตอนช่วงปิดเทอมแล้ว ผมอึ้งมาก ผมทำอะไรไม่ถูก วันนั้นผมเลยไม่ทักคุณ ไม่โกรธผมน่ะ” นั่นเป็นคำสารภาพจากปากของเขา หลังจากที่เขาพาฉันกลับไปที่ร้านที่ฉันวิ่งออกมานั้นอีก เราคุยกันในหลายๆ เรื่อง แต่บทสรุปคือ ฉันมองหน้าเขา แล้วพูดว่า ฉันรักเธอ และมันทำให้เขาหน้าแดง ....ฉันคิดว่าน่ารักไปอีกแบบน่ะ