ขอแค่แอบรักจะได้ใหม

เนื้อเรื่อง

ทุกๆวันมักกลายเป็นสีชมพูเมื่อคุณรักใครเข้า แต่ว่าเห็นจะเป็นไปได้ยากสำหรับในกรณีของฉัน
ฉันชื่อ แนน เรียนอยู่ชั้นม.3 โรงเรียนOX โรงเรียนของฉันเป็นร.รหญิงล้วน ถ้าพูดถึงเรื่องความรักแล้ว
ก็คงไม่พ้นหญิงกับหญิงเป็นแน่แท้ ฉันเองก็ตกอยู่ในปัญหาเช่นนั้นเหมียนกัน เรื่องของฉันอาจจะฟังดูวิปริตไปหน่อย
แต่ว่า ก็อยากจะเล่าให้ฟังนะ.. เรื่องมันเริ่มอย่างนี้..
       ฉันเคยชอบเพื่อนคนหนึ่งมากเหลือเกินแต่พอโดนหักอก ก็เข็ดหลาบไม่กล้าชอบใครอีกเลย
แม้แต่กับผู้ชาย แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นมาได้อย่างไร
แต่ว่ามันช่างรวดเร็วมาก ฉันแอบชอบใครคนหนึ่งเข้า...ตอนแรกก็รู้สึกว่าเขาเป็นแค่เพื่อน แต่ไปๆมาๆกลับหลงชอบเข้าไปเต็มเปา
แอบมองมาตลอดที่มีโอกาศ เขาเป็นเพื่อนของเพื่อนฉันอีกคนหนึ่ง (ซึ่ง็คือคนที่ฉันเคยชอบนั่นเอง) ชื่อของเขาก็คือ เฟียน เขาเรียนอยู่คนละห้องกับฉัน และเป็นคนที่น่ารักมาก แต่เสียดาย....ที่ฉันจะต้องบอกว่า เขาเป็น..ผู้หญิง  ฉันค่อนข้างขี้อายจึงได้แต่เก็บความรู้สึกนี้เอาไว้ในใจ คนที่ฉันเล่าให้ฟังมีอยู่ไม่กี่คนเท่านั้น

แต่ทว่า... วันหนึ่ง
                \"แนน..เธอชอบเฟียนใช่ม้า\"เพื่อนต่างห้องของฉันคนหนึ่งพูดขึ้นซึ่งตอนนั้นมีคนอยู่เต็มห้อง แถมเป็นห้องที่เฟียนเรียนอยู่อีกต่างหาก แต่ตอนนั้นเขาไม่อยู่หรอก.. ฉันถึงกับชะงัก  ไม่คิดว่าจะมีใครรู้เรื่องนี้ \" เปล่า..ไม่ได้ชอบ\"ฉันพยายามกลบเกลือนสุดชีวิต ใจก็เต้นไม่เป็นส่ำแล้ว \"แหม ไม่ต้องพูดหรอกเรารู้หมดแล้ว ใครเขาก็รู้ทั้งนั้นน่ะ เฟียนเองก็รู้แล้ว\" เท่านั้นแหละ ฉันเริ่มเก็บอาการไว้ไม่อยู่ ใบหน้าร้อนผ่าวไปวูบหนึ่ง \"รู้ได้ไง\" ฉันถามสั่นๆ \"โธ่ ใครเค้าก็ดูออก ท่าทางฟ้องออกอย่างนั้น\"ช็อก!!สุดขีด พูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว
แหงล่ะ!ฉันเป็นคนที่ดูเปิดเผย รู้สึกอะไร ยังไง กับใคร ก็เล่นแสดงออกมาหมดเลย งี่เง่าชะมัด เกลียดตัวเองที่เป็นอยู่นี่จริงๆ
อยากตะโกนออกมาดังๆจังเลย โทษใครก็ไม่ได้ ก็เล่นแสดงออกถึงปานนั้น โง่แค่ใหนก็ดูออกทั้งนั้นน่ะแหละ

แต่ก็ยังไม่ร้ายเท่ากับสิ่งที่จะเกิดต่อไปนี้หรอก..
            เฟียนเดินเข้ามาในห้อง ทุกคนทั้งล้อทั้งแกล้ง ฉันแทบจะละลายกลายเป็นโจ๊กอยู่ตรงนั้นเลย อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีได้เลย
เฟียนเป็นคนเงียบๆ เรียบร้อย ไม่พูดอะไรสักคำ ยิ้มอย่างเดียว (เวลายิ้มก็น่ารักเป็นบ้า  แง แง แง)
ใครจะรู้นั่นแหละที่ทำให้ฉันแทบอกแตกตาย โธ่..พูดอะไรมั่งชิ อย่าเอาแต่ยิ้มกับเงียบได้ใหม

ฉันพยายามทำหน้าให้เป็นปรกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ขาของฉันถูกตรึงเหมือนทากาว ก้าวไปใหนไม่ออกเลย
ทั้งที่อยากออกจากห้องนั้นใจแทบขาด แต่ว่าในที่สุดก็เดิน..ไม่สิ วิ่งออกมาอย่างเร็ววววววที่สุดเท่าที่จะทำได้
พอพ้นตาของเฟียน ฉันเก็บอาการไม่อยู่อีกแล้ว เดินร้องให้(แบบไม่มีน้ำตา)ไปรอบห้องเรียน(ของฉันเอง)
แทบจะทุกคนถามว่าฉันเป็นอะไรไป แต่ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้นอีกต่อไป จึงเอาแต่ครางหงิงๆอยู่อย่างนั้น
ทุกคนจึงลงความเห็นว่าฉันบ้าแล้วแน่ๆ โธ่..ก็จะให้เล่าได้ยังงาย เล่าว่าชอบเพื่อนผู้หญิงเนี่ยนะ อยากจะเป็นลม
ฉันจึงออกมานั่นกุมขมับอยู่ที่บันไดขึ้นตึกalone มีคนเดินผ่านเยอะแยะ แต่ฉันไม่เงยหน้าขึ้นมองเลย
แต่พอฉันตัดสินใจจะเงยหน้าสักที ก็ ..โป๊ะเชะ  เฟียนเดินมาพอดีแถมยิ้มให้ฉันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ฉันได้แต่ก้มหน้าลงอย่างเดียว ไม่อยากให้เขาเห็นหน้าตอนนั้นเลย ให้ตาย..

ยิ่งตอนเขาเดินผ่านฉันยิ่งนั่งตัวแข็งทื่อ ปัจจุบัน ฉันยังโปะเชะ!(ประจัญหน้า)กับเขาอยู่อีกหลายหน
และฉันก็ยังคงก้มหน้าทุกครั้งที่เจอเค้า เค้าต้องไม่ชอบฉันแหงๆเลย (คิดเอาเอง)
แต่ฉันก็มัแอบมองเฟียนเสมอเมื่อมีโอกาศ แค่นั้นก็รู้สึกดีแล้ว และหวังว่าสักวันฉันจะกล้าเข้าไปคุยกับเขาก่อน

แต่ว่า....คงอีกยาวเลยล่ะค่ะ เศร้า!!! (ไม่กล้าง่ะ ก็เขาเขินนี่) -_-  เฮ่อ...ฮิ ฮิ

                                                                                                           ลงชื่อ แนน(ชอบเฟียนนะ)

ป.ล:เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นทั้งหมด ไม่เกี่ยวกับบุคคลจริงใดๆทั้งสิ้นค่ะ