little Dao

เนื้อเรื่อง

“Little Dao”
                                                                           Miracle magic

                            ความหนาวเริ่มจะย่ามกรายเข้ามาอีกครั้งหนึ่งแล้วในเช้าก่อนคืนวันคริสมาสต์ หลังจากที่ใบไม้ทุกใบบนต้นร่วงลงมาจนหมด  ไม่ง่ายเลยกับการกวาดพื้นถนนหน้าบ้านที่มีใบไม้ร่วงลงมาทุกวันๆแต่มันก็ผ่านพ้นไปแล้ว  และเรื่องราวที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่อง อัศจรรย์ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง กับแม่ ในบ้านไม้หลังเล็กๆ ที่ไม่ไกลจากเมืองนัก แล้วก็ไม่ได้ติดกับเมือง  แล้วก็  ไม่ห่างจากเมืองนัก ซึ่งจะไม่อยู่ติดกับเมืองนั่นเอง …………อ้อ... “กับไข่ไก่ฟองหนึ่ง”

                                     “เช้าแล้วตื่นได้แล้วจ๊ะ”      คือเสียงแรกที่สาวน้อยได้ยินของวันนี้      
                                                       ( งัวเงียงัวเงีย )           “ขออีกแป๊บ..บบบบ นึงนะคะแม่”
                                                           “ดาวตื่นได้แล้วจ๊ะ”    แล้วนี่ก็คือเสียงที่สอง
                                                         Little ดาวค่อยๆ งัวเงียขยับตัวออกมาจากผ้าห่ม
                                            “ก้อเพราะว่าวันนี้..อืม.มมม….ก้อเพราะวันนี้  หนาวกว่าเมื่อวานน่ะสิจ๊ะ”  
                                                              ช่างเป็นคำถามที่ยากจริงๆของเช้านี้    
                                          “ตื่นได้แล้วแม่ทำอาหารเช้าวางไว้บนโต๊ะแล้วนะ”
                                           “อาหารเช้าอีกแล้ว ทำไมต้องมีอาหารเช้าด้วย…..หนูไม่หิวนี่นา”
                                                  ก็ น่ะสิ  ใครๆก็รู้ว่าแม่ของ Littleดาว ทำอาหารได้แย่ที่สุด

                                                Littleดาว ลุกขึ้นจากเตียง แล้วสวมเสื้อกันหนาวถักตัวเก่ง
                                                         แล้วเดิน  ย๊องแย้ง มาที่โต๊ะอาหาร “ห้าว..วว”  
                                           “คลืดดดดด” แม่ลากเก้าอี้ไม้ออกมาแล้วอุ้ม Littleดาว ขึ้นมานั่ง  
                                           “ทานให้หมดเลยนะจ๊ะ”
                                           “อะไรคะแม่”
                                            “ออมเลตจ๊ะ”
                                    “แหวะ…..หนูไม่ชอบ ออมเลต   แม่คะหนูยังไม่ได้แปรงฟันเลย ขอไปแปรงฟันก่อนนะคะ”
                                     น่านไงข้ออ้างอย่างแรกของการหนีจากออมเลตจานนี้
                                                           “แปลงฟันเสร็จแล้วรีบมาทานนะจ๊ะ”
             Littleดาว รีบเดิน ย๊องแย้ง  เข้าไปในห้องน้ำ แล้วปิดประตู  จะทำยังไงนะที่จะไม่ต้องกินออมเลต ตอนเช้าอีก Little ดาว คิดในใจ
แปลงฟันคงยืดเวลาได้ไม่กี่นาทีหลอก   จะทำยังไงดี
                                    “เสร็จรึยังจ๊ะ”
                        “แย่แล้ว……จะทำยังไงดี  ไม่อยากกิน ไม่อยากกิน ไม่อยากกิน”
                         “เสร็จรึยังจ๊ะ”
                         “ง่า….าาา         เสร็จแล้วค่ะ”
                                   ก๊อก ก๊อก ก๊อก !!!  ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!
            “ใครนะมาหาแต่เช้าเชียว”  แม่พูดขึ้น ก็นานๆกว่าจะมีใครมาเยี่ยมบ้านหลังนี้ซักทีนี่นะ     แล้วเดินไปเปิดประตูบ้าน                      
                “อ้าว….ไม่เห็นจะมีใครเลย?”
เสียงเคาะประตูยังคงดังต่อไป  ก๊อก ก๊อก ก๊อก !!!  ก๊อก ก๊อก ก๊อก !!!
    “ง่า…าาา  ง่า…าาา ช่วยด้วยค่ะๆ เปิดประตูไม่ถึง ง่า…าาา”
    “อ้าว  ห้องน้ำหลอกเหรอ …….แม่บอกกี่ทีแล้วนะว่าอย่าปิดประตูห้องน้ำ   เอ้าออกมาได้แล้ว”
“ขอบคุณค่ะ”   ย๊องแย้ง ย๊องแย้ง
    “ขึ้นมานั่งบนเก้าอี้แล้วทานได้แล้ว”
    “ค่ะ”  Littleดาว ปีนขึ้นมาบนเก้าอี้     ถ้าคริสมาสต์นี้สามารถ
ขอพรได้อย่างหนึ่งขอให้ออมเลตจานนี้อร่อยด้วยเถอะ    
อธิษฐาน อธิษฐาน อธิษฐาน…….เอาล่ะนะ….อ้ำ    “แหวะ”

    ก๊อก ก๊อก ก๊อก “มิสซิสอิ่ม อยู่มั้ย”  ก๊อก ก๊อก ก๊อก
    “ใครนะมาหาแต่เช้าเชียว”  ก็นานๆกว่าจะมีใครมาเยี่ยมบ้านหลังนี้ซักทีนี่นะ  แม่พูดขึ้น  แล้วเดินไปเปิดประตูบ้าน
    “อ้าว ลุงอ่ำ เองเหรอ   มีธุระอะไรรึป่าวจ๊ะมาแต่เช้าเชียว”

    “สวัสดี  มิสซิสอิ่ม ……อ่อ   สวัสดี Littleดาว      พอดีเช้านี้ไก่
ที่บ้านของชั้นมันไข่ออกมาหลายฟองฉันเลยเอามาฝากน่ะ”

    “โอ้  วิเศษไปเลย ขอบคุณมากนะคะ ลุงอ่ำ อย่างนี้ ชั้นจะได้ทำ ออมเลต ให้  Littleดาว ทานตอนเช้าได้อีกหลายวันเลย เกรงใจจริงๆ แต่ขอบคุณมากนะคะ”
    “ถ้านั้นหมดธุระแล้วฉันขอตัวก่อนนะ อ่อ…เมอรี่คริสมาสต์
มิสซิสอิ่ม เมอรี่คริสมาสต์ Littleดาว”
    “เมอรี่คริสมาสต์ค่ะ”  แม่กล่าวลาลุงอ่ำ

                บรรยากาศของเช้าวันนี้ช่างสดชื่น และ สดใสเหลือเกิน แต่นั่นไม่ใช่สำหรับเธอ Littleดาว
เด็กน้อยยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเช่นเดิม และ ยังแม้แต่จะกิน  ออมเลต  เข้าปากเป็นคำที่สอง Littleดาว รู้สึกว่า มีแมลงปอบินผ่านหัวของเธอไป  2 ตัว  
    “ง่า…..ง่า……ไข่ไก่ ง่า……ไม่เอา ไม่เอาอีกแล้ว ง่า ทำไงดี จะทำไงดี จะทำไงดี….ง่า…าาา”
เธอไม่ใช่เด็กที่ไม่ฉลาดและทันใดนั้นเองก็เกิด  สมการหนึ่งขึ้นมาในหัวของเธอ ซึ่งมัน อาจยิ่งใหญ่กว่าสมการ E=mc2 ของไอน์สไตน์ แล้วก็ได้                        
                  “อาหารเช้า + ไข่ไก่ = ออมเลต”


                             และนี่คือลำดับการคิดของเธอ
                 1. ถ้าไม่มีอาหารเช้า มีแต่ไข่ไก่ ก็จะไม่มี ออมเลต
                 2. ถ้ามีแต่อาหารเช้า ไม่มีไข่ไก่ ก็จะไม่มี ออมเลต
                              เราจะทำยังไงดีนะ ถ้าไม่มีอาหารเช้า……..อืม  โอ๊ย..ย ปวดหัวจิงๆ
                              ถ้าไม่มีไข่……………..       “ใช่แล้ว!!!    ถ้าไม่มีไข่”  
                       “ถ้าไม่มี ไข่ ก็จะไม่มี ออมเลต”  เฮ้ คิดออกแล้ว
                        “ไชโย”
                        “บ่นอะไรจ๊ะ Littleดาว…..รีบๆทานให้หมดจานเร็วๆสิจ๊ะ”
“ง่า…าา  ค่ะ  ง่า…าาา”
      ถ้า คริสมาสต์ นี้สามารถขอพรได้อย่างหนึ่งขอให้ออมเลต
คำนี้อร่อย  ด้วยเถอะ  อ้ำ    “แหวะ”

หลังจากเวลาของอาหารเช้าจบลง  นาฬิกาแขวนผนังส่งเสียงร้องดังอีกครั้ง          “กุ๊ก กรู๊ กุ๊ก กรู๊ววววว” บอกถึงเวลา10โมงเช้า
Littleดาว กลับไปที่เตียงและนั่งวุ่นคิดถึงแต่วิธีที่จะทำให้ไข่ไก่เหล่านั้นหายไป…จะทำอย่าไรดีนะ
    “Littleดาว”        เสียงของแม่ดังออกมาจากครัวหลังบ้าน
    “เดี๋ยวแม่จะเข้าไปในเมืองหน่อยนะจ๊ะ      จะเข้าไปซื้อของ
ซักหน่อย ลูกอยู่บ้าน ห้ามเกเรนะจ๊ะ เดี๊ยว แม่ก็กลับแล้ว”
    “ค่ะ แม่”
ไม่มีโอกาสไหนที่จะดีไปกว่านี้อีกแล้ว ….
“จะทำยังดีนะ”
    “สมมุติว่าเราเอาไข่ไปซ่อน อืม..แม่ต้องรู้แน่เลยว่าเราเป็นคนทำ”
    “แต่ถ้าเราทำให้ไข่แตกหมด    กลับมาแม่ต้องโกรธมากแน่ๆเลย”
    “จะทำยังไงดีนะ ให้ไข่ไม่แตก ไม่ให้ไข่หายไป……คิด คิด คิด”
  
เวลาผ่านพ้นไปเดี๋ยวแม่ก้อคงจะกลับมาแล้ว  “โธ่ พรุ่งนี้ เราจะต้องกินออมเลตเป็นอาหารเช้าอีกแล้วเหรอ”
“ไม่เอานะ ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอาอีกแล้ว…..ง่า…าาา”
นาฬิกาแขวนผนังส่งเสียงร้องดังอีกครั้ง “กุ๊ก กรู๊ กุ๊ก กรู๊ววววว” บอกถึงเวลาเที่ยงวันพอดี “กรู๊ววววว”
    “นึกออกแล้ว”
    “เราจะฟักมันให้เป็นตัว”
    “ถ้าไข่ไก่ฟักเป็นตัว เราก็จะไม่ต้องกินออมเลตอีก”
Little ดาว เดิน ย๊องแย้ง เข้าไปในครัวหลังบ้าน แล้วปีนหยิบ
ตะกล้าไข่ บนตู้ลงมา
    “1…2…3…4…5…6”      “7 ฟอง”
“เจ้าไข่ไก่ตามชั้นมานี่ซะดีๆ  ดีใจมั้ยเดี๋ยวก็จะได้เป็นตัวกันแล้วนะ….คิกคิก  ดีใจที่สุดเลย”
Little ดาว เดินอุ้มไข่ไก่ทั้งหมดมาที่เตียง  เธออมยิ้ม หน้าตาชื่นมื่น อย่างมีความสุข
    “ไข่ไก่จ๋า นอนบนเตียงชั้นนะจ๊ะ”
    “เอาล่ะ”
    “แม่ไก่มาแล้ว…ววว เอ้ก อี้ เอ้ก เอ้ก”
หลังจากสุดเสียงร้อง Little ดาว ก็กระโดดขึ้นเตียง กกไข่ ที่ห่อหุ้มด้วยผ้าห่ม   “เอ้ก อี้ เอ้ก เอ้ก”

    “โพละ!!!”
และนั้นคือเสียงที่ได้ยินหลังจากนั้นภายใต้ความเงียบสงัดภายในบ้าน
“ง่า…าาา   ง่า…าาา   ง่า…าาา”  และนี่คือเสียงต่อมา  
“ไข่แตก   ไข่แตกหมดเลย”
“แย่แล้ว!!!    จะทำยังไงดี“
ก่อนอื่น   ก่อนอื่นจะต้องทำความสะอาดเก็บเศษไข่ไก่ทั้งหมด “โท่ ผ้าห่ม เลอะหมดเลย”  และที่เธอทำได้ก้อคือกลับด้านมันซะอย่างน้อยอีกด้านหนึ่งมันก้อยังไม่เลอะ       Little ดาว รวบรวมเศษไข่ไก่ทั้งหมดเพื่อจะนำไปทิ้งนอกบ้าน แต่นั่น เอ๊ะ แต่นั่นมันยังเหลือไข่ที่ยังไม่แตกอีกหนึ่งฟอง
    เวลาผ่านไปหลังจากการทำความสะอาด Little ดาว กลับมาที่เตียง พร้อมกับไข่ไก่หนึ่งฟอง
    “ทีนี้เราจะบอกแม่ว่า อะไรล่ะ โธ่…ง่า”
    “แล้วเราจะทำยังไงดีกับไข่ไก่ฟองนี้นะ   หรือว่าจะฟักมันต่อ”
    “ใช่แล้ว  ถ้ามันฟักเป็นตัว!!!    จะได้บอกแม่ว่าไก่ที่เหลือมันหนีออกไปจากบ้านหมดแล้ว”
    “เอาล่ะ เจ้าไข่จ๋า มามะ”     Little ดาว ค่อยๆขยับตัวลงไปกกไข่ เบาๆ
ไม่นานนัก Little ดาว ก็งีบหลับไป ใครจะไปรู้ว่าท่างีบหลับของเธอช่างน่ารัก   เหลือเกิน กับการคอยเฝ้าดูแลเจ้าไข่น้อย อย่างอบอุ่น
    
    “กุ๊ก กรู๊ กุ๊ก กรู๊ววววว”       ห้าว…ววว  
“นี่กี่โมงแล้วเนี่ย”        (งัวเงีย งัวเงีย)
ท้องฟ้าภายนอกมืดสนิท   แต่แสงไฟจากภายนอก  บ่งบอกถึง เวลาแห่งค่ำคืนคริสมาสต์  ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
    “โอ้โห   ไฟข้างนอกสวยจังเลย”
    “ตายล่ะ แม่กลับมารึยังเนี่ย..ใช่…ไข่  ไข่  ไข่ เป็นยังไงบ้างแล้ว”
    “เจ้าไข่น้อย”
    “ง่า…าา  นี่มันอะไรกัน ง่า…าา”
ก็เจ้าไข่ฟองน้อยที่ Little ดาว ฟักอยู่ ตอนนี้มันไม่ใช่เจ้าไข่น้อยอีกแล้ว  น่ะสิ  แต่มัน กลายเป็นเจ้าไข่ยักษ์ มันฟองใหญ่กว่า หัวของ Little ดาว ซะอีก
“เกิดอะไรขึ้น”
    “แล้วทีนี้ เราจะทำยังไงต่อล่ะ”
    “แม่  แม่กลับมารึยังเนี่ย”
Little ดาว รีบเดิน ย๊องแย้ง ย๊องแย้ง ออกมาดูนอกห้อง  
“โชคดีจริงๆที่แม่ยังไม่กลับ  แต่แม่มัวไปทำอะไรอยู่นะ”
เจ้าหนูน้อยเดินกลับมาที่ห้องแล้วนั่งท้าวคาง พิจารณา สิ่งที่อยู่ตรงหน้า
    “เจ้าไข่ยักษ์”
    “ดูท่าเจ้าไก่ตัวนี้จะตัวใหญ่มากทีเดียวนะเนี่ย”
    “ตุ๊บๆ”
    “เสียงอะไรเนี่ย”
    “เจ้าไข่ยักษ์กำลังจะฟักเป็นตัวแล้ว ไชโย ทีนี้แหละ เราจะไม่ต้องกินออมเลตตอนเช้าอีกแล้ว ตื่นเต้นจัง”
มีเสียงออกมาจากเจ้าไข่ยักษ์ ดัง “ตุ๊บๆ”   “ตุ๊บๆ”  มันกลิ้งซ้ายที  ขวาที  อยู่บนเตียงของ Little ดาว
    “ตื่นเต้น ตื่นเต้น”
    “โพละ”
เจ้าไข่ยักษ์ แตกออก เปลือกของมันแยกออกเป็นสองส่วน แต่ข้างในนี่มัน… นี่มันไม่ใช่ลูกไก่นี่นา นี่มัน…
    “หา”
    “ตุ๊กตา”………..    “ตุ๊กตากระต่าย”    
ตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นนะ เจ้าไข่ไก่ บัดนี้มันแตกออก แต่ว่ามันต้องไม่ได้เป็นแบบนี้สิ…. ทำไม  ทำไมถึงเป็นตุ๊กตากระต่าย
    “ง่า….งง”
    “แล้วทีนี้จะบอกกับแม่ยังไงดีล่ะ”
    “ไข่ไก่มันฟักเป็นตุ๊กตากระต่ายแล้ววิ่งหนีไปหมดแล้ว..ง่า..    ตายแน่ๆ เลย”
    “แต่จะว่าไปไอ้เจ้านี่มันก็น่ารักดีนะ”
    “ใช่แล้ว..ต้องตั้งชื่อให้มันก่อน”
“อืม…ขนมันสีขาวๆ ปุยๆ ชื่ออะไรดีนะ …”
    “เจ้าขาว ล่ะกัน” Little ดาว หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข
“เจ้าขาว   เจ้าขาว”
    
    “ฉันไม่ได้ชื่อนี้นะ     ฉันชื่อ ซิก้า”
Little ดาว ตกใจกับเสียงที่เธอได้ยิน  และเสียงนั้นก็ออกมาจากเจ้าตุ๊กตากระต่ายตัวนี้
    “ฉันไม่ได้ชื่อเจ้าขาว       ฉันชื่อซิก้า”
“แล้วเธอเป็นใคร ?     แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง  ที่นี่ไม่ใช่ฝันของฉันนี่นา ?”
“ตุ๊กตาพูดได้     …ง่า”

“ฉะ ฉะ ..ฉัน ชื่อ Little ดาว แล้วนี่ก็บ้านของฉันเอง”
“แล้วนี่ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง  ตายล่ะ แล้วฉันจะกลับไปได้ยังไงล่ะนี่”     เจ้าตุ๊กตากระต่ายพูดขึ้น
“ง่า…งง แล้วเธอมาจากไหนล่ะ ก็เธอเป็นไข่ไก่นี่นา  ไข่ไก่ที่ฟักเป็นตุ๊กตากระต่าย”
“โอ๊ย!!! ไปกันใหญ่แล้ว    ที่นี่ไม่ใช่ที่ของฉัน  ไม่ใช่ฝันของฉัน แล้วทีนี้ฉันจะกลับไปยังไงล่ะเนี่ย”           เจ้าตุ๊กตากระต่ายบ่นพึมพำๆ  

“เมื่อกี้เธอว่าเธอชื่ออะไรนะ Little ดาว  ใช่มั้ย”
“ใช่……ง่า”
“ที่นี่คงเป็นฝันของเธอ”
“ฉันคงจะหลุดเข้ามาในฝันของเธอแน่ๆ    ตายล่ะฉันจะทำยังไง”
“เธอช่วยพาฉันกลับไปฝันของฉันหน่อยสิ”  เจ้ากระต่ายร้องขอให้ Little ดาวช่วย
“ไม่ได้หลอก  ฉันยังมีเรื่องจะต้องทำอีก  เดี๋ยวแม่ก็คงกลับมาแล้ว  แล้วไอ้เจ้าไข่ไก่ดันฟักมาเป็นเธอ แล้วทีนี้ฉันจะทำยังไงล่ะ”
“โธ่ โธ่ โธ่  ที่นี่มันเป็นฝันของเธอนะ  เธอจะทำอะไรก็ได้เธอไม่เข้าใจเหรอ”
“เจ้าตุ๊กตากระต่ายนี่แกจะบอกว่าฉันอยู่ในฝันเหรอ      โอ๊ย…งง”
“นี่ฉันหลับอยู่เหรอ…..ง่า…าาา”
“ถ้าที่นี่เป็นความฝันของฉันจริงๆชั้นก็จะทำอะไรก็ได้เหรอ     เจ้ากระต่าย ไม่มีแม่ ไม่มีไข่ไก่ แล้วก็ไม่มีออมเลตด้วยใช่มั้ย”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“เฮ้ๆๆ ถ้าอยู่ที่นี่ฉันก็ไม่ต้องกินออมเลตอีกแล้ว”
“แต่ก่อนอื่นนะ     ช่วยเอาฉันกลับไปฝันของฉันนที”

“ถ้างั้น… ตามมาเลยเจ้าตุ๊กตากระต่าย ฉันจะพาเธอกลับบ้านเอง………   คิคิ”
“ถ้าเดาไม่ผิดบ้านเธอจะต้องอยู่ที่อืม….บ้านลุงอ่ำแน่ๆ  เพราะลุงอ่ำเอาไข่มาให้แม่”
“งั้นเราไปที่บ้านลุงอ่ำกันเลย  ตามมา”
Little ดาว ลากเจ้าตุ๊กตากระต่ายออกมานอกบ้าน
“เร็วๆสิชักช้าอยู่ได้”       Little ดาว พูด
    “โอ๊ย..ย   เบาๆหน่อยสิฉันเจ็บนะ”
หิมะข้างนอกเริ่มจะตกแล้ว แสงไฟข้างนอกก็ระยิบระยับผู้คน ดูมีความสุขกับค่ำคืนนี้จริงๆ
    “ทำไมอากาศที่นี่หนาวอย่างนี้นะ”     เจ้าตุ๊กตากระต่ายถามขึ้น
    “ก็นี่มันหน้าหนาวนี่นา แล้วก็เป็น  คืนวันคริสมาสต์ด้วย”
    “อากาศมันเริ่มหนาวขึ้นทุกที ชั้นหนาวน่ะ”
    “งั้นมานี่…”  Little ดาว อุ้มเจ้าตุ๊กตากระต่ายมากอดไว้
    “ปล่อย ปล่อย ปล่อย  !!!   ฉันลงไปนะ เธอจะทำอะไรอ่ะ
Little ดาว ปล่อยฉันลงฉันเดินเองได้”
    “ก็เธอหนาวนี่นา ฉันมีเสื้อถักที่แม่ถักให้ด้วยนะ อุ่นนะจะ
บอกให้”
    “ไม่เอา ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ”
    “ก็ตามใจ”  แบล่ๆๆๆ
เวลาค่อยๆผ่านไปเรื่อยๆ  ทั้งสองก็ยังคงเดินต่อไป อากาศก็เริ่มจะหนาวขึ้นทุกที
    “ฮัด เช่ย”
    “นี่เราก็เดินมานานแล้วนะ  แง่ก แง่ก แง่ก อีกไกลมั้ยเนี่ย      Little ดาว”
    “นั่นน่ะสิที่จริงมันน่าจะถึงได้แล้วนะ”
    “นี่ อย่าบอกนะว่าเรา     หลงทาง”
    “ไม่หลอกน่า เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”
ยิ่งเดินเวลาก็ยิ่งเริ่มจะผ่านไปแสงไฟที่เดินผ่านค่อยๆจะจางแล้วหายไปตามระยะห่าง ทุกอย่างเริ่มที่จะมืดคลื้มลงเรื่อยๆ และทั้งคู่ยังคงจะเดินต่อไป กับลอยเท้าที่เหยีบย้ำลงไปบนพื้นหิมะ
    “ที่นี่มันที่ไหนน่ะ”      Little ดาว พูดขึ้น
    “โธ่  นี่มันฝันของเธอนะ มาถามอะไรฉันล่ะ   แง่ก แง่ก แง่ก”
    “ง่า…าา  ดูเหมือนว่า อืม  ง่า…าาา”
    “เราคงจะหลงทาง”
    “Little ดาว  ฉันไม่ไหวแล้ว  อากาศมันหนาวเหลือเกินฉันไปต่อไม่ไหวแล้วหละ”  เสียงเจ้าตุ๊กตากระต่ายเริ่มที่จะเบาลงเลื่อยๆแล้วหายไป
    “เจ้าตุ๊กตากระต่าย เป็นอะไรไปน่ะ”  
มันล้มลงไปกับพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะ
    “แล้วทีนี้จะทำยังไงดีล่ะ” Little ดาว อุ้มเจ้าตุ๊กตากระตายขึ้นมากอดเอาไว้
    “เราต้องหาที่พักก่อน”
Little ดาว ค่อยๆอุ้มเจ้าตุ๊กตากระต่ายน้อย ฝ่าความหนาวไป
อย่าเป็นอะไรนะเจ้าตุ๊กตาน้อย Little ดาว คิดในใจ
    “นั่นไง มีกระท่อมเล็กๆอยู่ตรงนั้น  อดทนอีกนิดนะเจ้ากระต่าย”

    “ก๊อก ก๊อก ก๊อก มีคนอยู่มั้ยคะ”
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก มีคนอยู่มั้ยคะ”
    “สงสัยจะไม่มีคนอยู่…ง่า  งั้นขอเข้าไปหลบหนาวที่นี่ซักพัก
แล้วกัน”
Little ดาว อุ้มเจ้าตุ๊กตากระต่ายเข้ามาในบ้าน โชคดีที่ในบ้านมีเตาผิง ที่จะพอให้จุดเอาความอบอุ่นได้
    “นอนอยู่ตรงนี้ก่อนนะจ๊ะ    เดี๋ยวฉันจะจุดเตาผิงให้”
Little ดาวเดินย๊องแย้ง เพื่อไปจุดเตาผิงไฟ
    “อย่าเป็นอะไรมากนะเจ้าตุ๊กตากระต่ายน้อย เจ้า อืม…ม  ซิก้า”
Little ดาวหยิบผ้าคลุมโต๊ะในบ้านเอามาห่มให้เจ้ากระต่าย แล้ว กอดเจ้ากระต่ายไว้
    “พระจันทร์   พระจันทร์   พระจันทร์”     เจ้าตุ๊กตากระต่าย
ละเมอขึ้น
    “โถ  เจ้ากระต่ายน้อยคงจะคิดถึงบ้านมากสินะ”
    
“หนาว ฉัน หนาว..ววว เหลือเกิน”    เจ้ากระต่ายพูดขึ้น
“นี่ฉันเป็นอะไรไปน่ะ  แล้วที่นี่ที่ไหน นี่ไม่ใช่ฝันของฉันนี่นา”
“เธอสลบไปน่ะ  ข้างนอกอากาศหนาวมาก  ฉันเลยพาเธอมาหลบหนาวในบ้านหลังนี้“
“ฉันแข็งแรงแล้วล่ะเรารีบไปต่อกันเถอะ  ฉันอยากกลับไปที่ฝันของฉัน”
“เดี๋ยวสิ  เธอยังไม่แข็งแรงหลอก พักที่นี่อีกสักพักเถอะนะ”
    “จริงสิ เธอเล่าเรื่องบ้านของเธอให้ฉันฟังบ้างสิ”  
“บ้านของเธอเป็นยังไงเหรอ ?”
    “ความฝันของฉันน่ะเหรอ”
    “เจ้าตุ๊กตากระต่าย เมื่อกี้ฉันได้ยินเธอละเมอว่า พระจันทร์ บ้านเธออยู่ที่ดวงจันทร์เหรอ”
    “ป่าวหลอก  บ้านฉันไม่ได้อยู่ที่นั่น”
    “ครั้งนึงฉันเคยอยู่ในร้านขายของเล่น เมื่อหลายปีมาแล้ว”
    “ไม่มีความสุขของของเล่นตัวไหน  จะมากเท่ากับการได้อยู่กับเด็กที่น่ารัก และสร้างความสุขให้กับพวกเขา และฉันก็ถูกซื้อไปจาก
หญิงแก่ท่าทางใจดีคนหนึ่ง    พนักงานห่อฉันเอาไว้ในกล่องห่อของขวัญ”
    “และรอวันที่จะสร้างความสุขให้แก่เจ้าของของฉัน  เด็กที่จะแกะกล่องของขวัญของฉันออก”
    “และนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันได้เห็นโลกใบนี้”
    “วันแล้ว วันเล่า เดือนแล้ว เดือนเล่า ที่ฉันรอคอยอยู่ในกล่องกระดาษ   ใบนั้น รอวันที่จะมีคนมาแกะมันออก แต่นับจากนั้นเป็นต้นมาฉันก็อยู่ในความมืด อยู่ในกล่องใบเล็กๆ ฉันได้แต่ฝัน ฝันเท่านั้นเองที่ทำให้ฉันอยู่ได้ และมันก็คงเป็นเพียงแค่ความฝัน”
    “ฉันเคยได้ยินเคยมีคนเล่าว่า มีกระต่ายอยู่บนดวงจันทร์  เด็กๆทุกคนต่างคอยเฝ้ามองดวงจันทร์ทุกวัน เพื่อที่จะได้เจอกับกระต่ายตัวนั้น และมันเป็นความฝันของเด็กๆ ได้ทำให้ผู้คนมีความสุข และ ถ้าฉันได้เป็นกระต่ายที่อยู่บนนั้นฉันคงจะเป็นตุ๊กตากระต่ายที่มีความสุขที่สุด”
    “มิน่าล่ะ เธอถึงละเมอถึงแต่ดวงจันทร์   เจ้าตุ๊กตากระต่ายน้อยฉันจะพาแกกลับไปที่ฝันเองชั้นสัญญา”
    “ขอบคุณมากนะ Little ดาว”
    “แล้วความฝันของเธอน่ะเป็นยังไงเหรอ”   เจ้าตุ๊กตากระต่าย ถาม  
    “ อ้าว ก็เธอบอกว่านี่คือความฝันของฉันไม่ใช่เหรอ   อืม…ม ความฝันของฉัน ไม่มีอาหารเช้า ไม่มีออมเลต แล้วก็ไม่มีไข่ไก่ “
    “แล้วทำไมเธอถึงเข้ามาอยู่ในความฝันฉันได้ล่ะ ?”
    “ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”  เจ้าตุ๊กตากระต่ายตอบ
    “นี่ๆ เจ้าตุ๊กตากระต่าย เรามาเป็นเพื่อนกันมั้ย”
    “ฉันไม่เคยมีเพื่อนนะ หมายถึงไม่เคยมีเพื่อนเป็นเด็กแบบ
เธอน่ะ”
และนี่คงเป็นครั้งแรกที่ทำให้หัวใจของเจ้าตุ๊กตากระต่ายตัวน้อย มันเต้น ตุ๊บตุ๊บ แรงกว่าทุกที
    “เธอจะเป็นเพื่อนกับฉันจริงๆเหรอ”
    “จริงสิ  แล้วฉันจะพาเธอกลับไปที่ฝันของเธอเอง”
    “ขอคุณนะ Little ดาว”
    “แต่ก่อนที่ฉันจะพาเธอกลับไปฝันของเธอเจ้ากระต่าย ฉันจะพาเธอไปสนุกในฝันของฉันกันก่อน เราจะไปเล่นกันในคืนคริสมาสต์
คืนนี้  สนมะ?”
    “สนสิ ฉันไม่เคยเล่นมาก่อนเลย เล่น มันเป็นยังไงเหรอ”
    “แล้วมันสนุกมั้ย”  
    “ไม่บอกหลอก  ตามมาก็รู้เองแหละ”
    “ถ้านั้นเราไปกันเถอะ คืนแบบนี้มันมีไม่นานนักหลอกนะ”
    “ไปสิ”
    “นั่นแน่    คิคิ   เจ้ากระต่าย  แล้วเธอหายหนาวแล้วเหรอ”
    “ไม่รู้สิ แต่ตอนนี้ฉันไม่หนาวแล้ว”
ค่ำคืนหนาวยังคงดำเนินต่อไป Little ดาว เดินจูงมือเจ้าตุ๊กตาไปด้วยกัน สำหรับพวกเขาแล้ว ความหนาวในคืนนี้คง กลายเป็นความอบอุ่นที่รายล้อมรอบตัวอยู่ ทิ้งไว้เพียงลอยเท้า ที่เหยีบย้ำลงไป ลอยเท้าเล็กๆของสาวน้อยคนหนึ่งและตุ๊กตากระต่ายตัวหนึ่ง ที่อยู่เคียงข้างกันเสมอ
“นี่เจ้ากระต่าย เคยเล่นขว้างหิมะมั้ย”
“มันเป็นยังไงเหรอ ?”
“ก็แบบนี้ไง“
“โอ๊ย       แกล้งฉันเหรอ”  
    “ตาฉันบ้างล่ะ    นี่แน่ะ”
    คืนนี้ช่างมีความสุขจริงๆเสียงหัวเราของสาวน้อยตัวเล็กๆกับตุ๊กตาตัวน้อย ดังอยู่ท่ามกลางค่ำคืนนี้คืนแห่งคริสมาสต์
    “นี่อย่าเล่นแรงสิ ฉันเจ็บนะ”  ทั้งสองล้มลงนอนกับพื้นหิมะ
    “Little ดาว”
    “ทำไมเหรอ”
    “ดูนั่นสิ  พระจันทร์น่ะ”
    “ที่ๆเธออยากจะไปไง เดี๋ยวเธอก็จะได้กลับไปหามันแล้วนะ  
ฉันว่า   ฉันพอจะรู้วิธีที่เธอจะได้กลับไปฝันของเธอแล้วล่ะ”
    “ทำยังไงเหรอ”
    “ก็ ถ้าฉันตื่นไง  ถ้าฉันตื่นเมื่อไหร่เธอก็จะได้กลับไปฝันของเธอ”
    “จริงด้วยถ้าเธอตื่น”
    “ดีใจมั้ยล่ะเจ้ากระต่าย อีกไม่นานฉันก็คงจะตื่นแล้ว”
    “ถ้าเธอตื่น ฉันก็จะได้กลับบ้านได้กลับไปยังฝันของฉัน”
    “แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ฉันก็มีความสุข มีความสุขที่ได้มีเพื่อนแบบเธอ และได้รู้ว่ามีเด็กที่น่ารักแบบเธออยู่ และมันคงจะทำให้ฉันมีความฝันต่อไป”
    “Little ดาว ฉันฝันที่จะได้ไปอยู่บนดวงจันทร์ ฝันที่จะทำให้เด็กๆมีความสุข แต่บางทีตอนนี้ ฉันอาจอยู่บนดวงจันทร์จริงๆแล้วก็ได้นะ นี่อาจเป็นดวงจันทร์ของฉัน แล้วก็มีดาวดวงน้อยๆ อยู่ข้างๆตรงนี้ Little ดาว”
    “พรุ่งนี้ฉันก็คงกลับไปที่ฝันของฉันตามเดิม   ทุกอย่างคงจะกลับไปเป็นอย่างเดิม ไปอยู่ในกล่องกระดาษ ใบเดิม”
    “แหมเจ้าตุ๊กตากระต่ายช่างฝัน พูดมากจริงนะ      คืนนี้ฉันมีความสุขเหมือนกัน  ฉันเองก็เหมือนกันพรุ่งนี้ ฉันก็คงจะต้องกลับไปเหมือนเดิม มีอาหารเช้า มีไข่ไก่ แล้วก็มีออมเลต และฉันก็ยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีกับไข่ไก่ที่ชั้นทำแตกไปหมด”
    “บางทีถ้าสามารถของพร จากค่ำคืนคริสมาสต์ได้จริงๆ ฉันอยากให้คืนนี้ยาวนานกว่านี้ให้ยาวนานตลอดไปเลยให้ฉันได้เล่นกับเธอ และได้อยู่ตรงนี้ได้นอนคุยกับเธออยู่อย่างนี้ Little ดาว”
    “ไม่รู้สิฉันไม่เคยอธิฐานได้ซักครั้งเลย”
    “แล้วถ้าเธอจะอธิฐานเธอจะอธิฐานอะไรในคืนนี้เหรอ”
    “ฉันจะขอให้ออมเลตตอนเช้าเป็นออมเลตที่อร่อยที่สุดใน
โลกเลย”
    “ ห้า ห้า ห้า ไอ้เด็ก บ๊อง”

    “ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!”
    “เสียงอะไรน่ะ Little ดาว”
    “เสียงเคาะประตู แม่จะต้องกลับมาแล้วแน่ๆเลย  ฉันคงกำลังจะตื่นแล้ว”
    “และฉันก็คงจะต้องกลับไปสู่ความฝันของฉัน บางทีตอนนี้ฉันอาจจะเจอความฝันที่ฉันตามหามานานแล้วก็ได้ และฉันไม่อยากให้ความฝันนี้จากไปเลย ถ้าสามารถของพร จากค่ำคืนคริสมาสต์ได้จริงๆ ฉันขอให้ฉันอยู่ในฝันของเธอ และเป็นฝันของเธอตลอดไปจะได้มั้ย Little ดาว”
    “เธอจะเป็นความฝันของชั้นตลอดไป….”
“ลาก่อน”


“กุ๊ก กรู๊ กุ๊ก กรู๊ววววว”
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!”
“Little ดาว แม่กลับมาแล้วจ๊ะ”
“ห้าว…วววววว” ( งัวเงียงัวเงีย )
“ตายล่ะ !!!แม่กลับมาแล้ว  จะทำยังไงดีนะไข่ไก่ ไข่ไก่อยู่
ไหนแล้ว”
Little ดาวหา ไข่ไก่ฟองนั้นทั่วห้องจะทำยังไงดีแม่ก็กลับมาแล้ว ไข่ไก่หายไปไหน ใต้ผ้าห่ม
“อ้าวผ้าห่ม”
“ทำไมผ้าห่มไม่เลอะ”
“Little ดาว เปิดประตูให้แม่หน่อยสิจ๊ะ”
“ค่ะแม่”
Little ดาว วิ่งย๊องแย้ง ย๊องแย้ง เข้าไปดูในห้องครัว ตะกร้าไข่ไก่ยังคงวางอยู่หลังตู้ตามเดิม
    “นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย”
    “Little ดาว”
    “มาแล้วค่ะ”
    “พอดีแม่เข้าไปในเมืองมาเลยกลับมาช้าหน่อยขอโทษด้วยนะจ๊ะ  แวะไปบ้ายคุณยายลาล่ามาน่ะ  คุณยายสอยสูตรทำอาหารให้แม่ด้วยนะ ไป เราเข้าบ้านกันเถอะ”
    “แม่ไม่อยู่ทำอะไรบ้างจ๊ะ   สาวน้อย”
    “อืม…ม  ไม่รู้สิคะหนูก็ยัง งง งง อยู่เลย”
    “มีแบบนี้ด้วยลูกคนนี้”
    “นี่ก็ดึกแล้ว เราไปนอนกันเถอะนะ”
    Little ดาว กลับไปที่เตียง เด็กน้อยนอนนึกเพียงแต่เรื่องราว ที่ผ่านมา มันคืออะไรกันแน่นะ คงจะเป็นฝัน เราคงจะนอนหลับไป ไม่มี
ไข่ที่แตก ไม่มีเจ้าไข่ยักษ์ ไม่มีเจ้าตุ๊กตากระต่าย  เธอมองผ่านหน้าต่างเพื่อที่จะมองดูดวงจันทร์ในคืนนี้   ที่นั่นจะมีใครซักคนมองเราอยู่มั้ยนะ
    “Little ดาว”
    “ค่ะแม่”
    “เมอรี่คริสมาสต์จ๊ะ”
    “อะไรคะแม่”      ภาพกล่องของขวัญสีแดง อยู่ตรงหน้าเธอ
    “มีความสุขมากๆนะจ๊ะคนเก่งของแม่”
    “แกะสิจ๊ะ”
เธอค่อยๆแกะมันออก ตื่นเต้นจังเลยข้างในจะเป็นอะไรนะ
    “แม่หวังว่าลูกคงจะชอบมันนะจ๊ะ”
เธอเปิดกล่องของขวัญออก      
“ตุ๊กตากระต่าย”
“ชอบมั้ยล่ะ    อย่าลืมตั้งชื่อให้มันด้วยนะจ๊ะ”
“หนูรู้ค่ะว่ามันควรจะชื่ออะไร”
“ไอ้เจ้ากระต่ายช่างฝัน”