มีไหมสักคนหนึ่ง

เนื้อเรื่อง

มีบ้างไหมสักหนึ่งคน
สวัสดี  ฉันชื่อ  กอร์นนี่  มูนชายน์  จำกันได้หรือปล่าว  ไม่เจอกันซะนานลืม  หน้าสวยๆของกอร์นนี่กันแล้วรึยัง   ตอนนี้ที่โรงเรียนก็ดีมีปัญหา

กันบ้างเล็กน้อย  กับเพื่อนในห้อง  ตอนนี้เราขยันเรียนมาก  ไม่รู้เป็นอะไร  สอบได้คะแนนดีกว่าเพื่อนเค้าตั้งหลายวิชา  เมื่อก่อนนิสัยยังงัยก็

ยังเป็นยังงั้นแหละ  แต่รู้สึกว่าตัวเองจะโตขึ้นมาก  ทั้งทางร่างกายและจิตใจรวมถึงสติปัญญาที่จำเป็นอย่างมาก   แต่ในอีกด้านหนึ่งนั้นรู้สึกว่า

ความคิดความอ่านมันจะใหญ่เกินตัว   มักคิดไปไกลๆเสมอ  ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน  บางครั้งรู้สึกว่าตัวเองนั้นจะเข้าถึงเพื่อนๆได้ยากกว่าคน

อื่นๆ   แต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น   บางครั้งรู้สึกว่าตัวเองเหงาทั้งๆที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลย  มันรู้สึกแปลกๆไป  เหมือนเราไม่ใช่คนเดิม  แต่ก็อีก

นั่นแหละ  มันก็ไม่ใช่อย่างนั้นอีก  ไม่เข้าใจในความรู้สึกที่ตัวเองมีอยู่   คิดว่าตอนนี้ตัวเองสับสน   ในอีกด้านหนึ่งรุ้สึกว่ามันดีแล้วไม่ต้อง

แก้ไขอะไรทั้งนั้นแต่ก็ไม่แน่ใจแล้วว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงหรือไม่   บางเวลาอยากอยู่คนเดียวไม่ต้องการให้ใครมาอยู่ด้วย   แต่บางเวลากลับ

ต้องการใครสักคนมากเหลือเกิน   แต่ในเวลานั้นคนอื่นๆมันไม่รู้หายไปไหนหมดเลยต้องนั่งเหงาอยู่คนเดียว   ตอนนี้นั้นก็ยังรู้สึกอยากอยู่คน

เดียวอีกนั่นแหละแต่พอมันผ่านไปสักพักก็อาจจะรู้สึกอยากจะคุยกับใครอีก  ตอนนั้นแหละจะไม่มีใครอยู่ให้คุยด้วย   มันน่าแปลกใช่ไหมแต่

นี่แหละคือความรู้สึกของฉัน  มันช่างเข้าใจได้ยากเสียจริงๆ  เพราะตัวฉันเองก็ยังไม่เข้าใจเลย  จะมีใครสักกี่คนที่เป็นอย่างฉัน  อยากจะรู้

จิงๆ  แต่จะมีสักกี่คนกันเชียว ที่มีความรู้สึกบ้าๆแบบนี้  มันช่างอ้างว้างเดียวดายเสียเหลือเกินในวันที่ไม่มีใคร แต่เมื่อมีก็กลับว่ามาเป็นส่วนเกิน

ไปซะอย่างนั้น อยากจะมีสักคนจิงๆที่จะมาอยู่กับฉันแล้วฉันอยากคุยด้วย แล้วฉันไม่เบื่อ แล้วฉันอยากจะอยู่กับเขานานๆตลอดไป  จะมีไหม

สักคน แค่คนเดียวก็มากพอ แต่ จะมีบ้างไหม  ...  สักคน

ข้อความทั้งหมดในใจ ที่เป็นความรู้สึกของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกถ่ายทอดเก็บไว้ในไดอารี่เล่มสีดำ  มันดูช่างน่าอ่านแต่ก็ดูน่ากลัวเหลือเกิน  

มันเหมือนเรื่องที่แต่งขึ้นให้ใครคนหนี่งอ่านแต่ความจิงแล้วมันเป็นสิ่งที่อยู่ในใจเธอมาแสนนาน นานเวลาล่วงเลยและเธอก็จะไม่ทนอีกต่อไป

และก่อนที่เทอร์จะไม่อยู่ได้เขียนมัน  จะทิ้งโลกนี้ไว้กับความอ้างว้างของเธอ ก่อนที่จะหมดลมหายใจ  ก่อนที่จะได้แค่เฝ้ามองดูคนอื่นๆ  ก่อน

ที่เธอไปจากโลกนี้ เธอเองได้เอาไดอารี่เล่มนี้ไปวางไว้ที่ชั้นขายหนังสือของร้านริมถนนแล้วติดราคาไว้ว่า “100 บาทขาดตัว” ที่ปกหนังสือ

และมีคนได้มาซื้อไปเพราะความอยากรู้ แล้วไดอารี่เล่มนั้นก็ได้ส่งผ่านไป มือต่อมือ อ่านแล้วบางคนถึงกับคิดย้อนว่า ตัวเองเคยเป็นอย่างนี้

บ้างหรือปล่าวแต่บางคนแค่อ่านแล้วผ่านไป แต่ไม่มีใครรู้ว่าสายตาคู่หนึ่งคอยเฝ้ามองดูทุกคนที่อ่านไดอารี่ เฝ้ามองตลอดเวลา เฝ้ามองตลอด

ไปและเฝ้ามองตลอดกาลจนกว่าจะมีคนที่เป็นคนหนึ่งนั้นผ่านมาได้อ่านมัน และคนที่คอยเฝ้ามองคือ  เธอ.....  กอร์นนี่    มูนชายน์





                                                                              หนึ่งเดียว..เหงา เส้า เสียใจ
                                                                        เพียงหนึ่งเดียว...เปล่าเปลี่ยวไม่มีใคร
                                                                    และหนึ่งเดียว...หนึ่งนี้จะเป็นหนึ่งตลอดไป
                                                                    แค่หนึ่งเดียว...จะคอยเฝ้ามองดูชั่วนิรันดร์
                                                                                    ...................


                                                               *********************************