ขอ7วันให้ฉันได้รักเธอ

เนื้อเรื่อง

ฉันนั่งอยู่ในร้านกาแฟเล็กๆแห่งหนึ่งในกรุงเทพ แล้วหวนคิดถึงเรื่องเก่าๆที่มันเกิดขึ้นถึงมันเป็นเวลาอันแสนสั้น แต่ฉันนั้นก็ยังไม่เคยคิดที่จะลืมมัน
    ฉันชื่อ ไหม ตอนนี้ฉันได้เลิกกับแฟนของไหมแล้ว ไหมเสียใจมากแต่ไม่รู้จะทำอย่างไงจึงได้แต่มานั่งอยู่ในร้านกาแฟร้านเก่าเป็นประจำ มองมองทิวทัศน์รอบๆไป พรางน้ำตาก็ไหลไม่หยุด
    ชายคยหนึ่งเขามองเห็นไหมจากอีกฟากถนน ชายคนนั้นเขาชื่อ ไม้ ไม้มองเห็นไหมแค่เห็นครั้งแรกไม้ก็บอกกับตัวเอง ใช่เลยนิแหละนางในฝัน ไม้เห็นไหมกำลังร้องไห้จึงกำลังที่ห้ามถนนไปทำความรู้จัก
    ทันใดนั้นที่ไม้กำลังข้าม อย่างไม่ได้สนอะไรเขามองแต่ไหมเพียงอย่างเดียว สักพักเขาก็รู้สึกตัวเหมือนเมื่อกี้มีอะไรมากระแทกตัวเขาอย่างแรงจนร่างของไม้แทบขาดเป็นสองท่อน ไม้มองตรงไปข้างหน้า เห็นผู้ชายตัวใหญ่คนหนึ่งมีหนวดเครารุงรัง หน้าแดง เนื้อตัวแดงไปหมด ข้างๆมีอีกคนแดงไปทั้งตัวเหมือนกัน กำลังถือสมุดอยู่ แล้วไม้ก็หันไปมองรอลด้าน เห็นชายอีกสองคน ถืออาวุธชนิดหนึ่งมหญ่มาก แต่ที่แปลกคือคนในที่นี้ทำไมตัวสีแดงกันหมด ไม้เก็บความสงสัยไว้ในใจ
    ไม้นั่งงงสักแปป แล้วชายร่างใหญ่ที่มีหนวดเครารุงรัง ได้ถามขึ้นว่า เจ้าชื่ออะไร ไม้ได้ตอบกลับไปว่า ผมชื่อไม้ครับ แล้วที่นี้มันที่ไปไหนกันครับ ชายร่างใหญ่ก็ตอบกลับไปว่า นี่เจ้าไม่รู้เหรอว่าเจ้าตายแล้ว ไม้ได้ยินไม้ถึงกับอึ้งไปสักพัก แล้วค่อยถามต่อว่าผมตายได้อย่างไง ชายร่างใหญ่ตอบกลับมา เจ้ากำลังเดินข้ามถนนโดยไม่มอง รถแท็กซี่จึงชนเจ้าอย่างไงเล่า สักแปปชายร่างใหญ่ได้เรียกชายอีกคนที่ยืนข้างๆของชายคนนั้นเองว่า สุวรรณ ดูสิว่าเจ้าหนุ่มนี้มันถึงคลาดหรือยัง สุวรรณได้เปิดสมุดเล่มหนาของเขาดู แล้วก็ตอบกลับมาว่ายังคราบ เจ้าชายคนนี้มันยังเหลือเวลาอีก7วันคราบ เพราะตอนที่มันจะโดนรถชน เจ้านี่ได้เดินไปขวางยายแก่คนหนึ่งที่กำลังจะข้ามถนน ทำให้ตังเองต้องเสยชีวิตแทนยายแก่ ชายร่างใหญ่ก็เอ่ยขึ้นว่า ข้าเข้าใจแล้ว งั้นเจ้าหนุ่มจงฟังข้านะ ข้าให้เวลาเจ้า 7 วัน ให้เจ้ากลับไปใช้ชีวิตอย่างมนุษย์ให้คุ้มค่าที่สุด แล้วคืนวันที่ 7 ข้าจะส่งคนไปรับ ครับผมเข้าใจแล้ว ขอบคุณท่านมากคราบ ชายร่างใหญ่ได้สั่งคนที่ยืนอยู่ข้างหลังไม้สองคน เจ้าทั้งสองจงน้ำชายผู้นี้กลับไปคืนสู่ร่างยังโลกมนุษย์ ชายสองคนนั้นตอบกลับไป ครับ แล้วผมก็สลบไป
    ผมมาฟื้นอีกทีนี่มันโรงพยาบาลนี่ผมอยู่นี่ได้ไง แล้วพ่อแม่พี่น้องผมมากันครบเลย มาร้องให้แล้วกุมมือผมไว้อย่างไม่ลืมหูลืมตา สักแปปไม้ได้พูดขึ้น พ่อแม่ ทุกคนร้องไห้กันทำไม ทุกเมื่อได้ยินเสียงไม้ต่างตกใจกันอย่างมาก พ่อได้เอ่ยขึ้นว่า ไม้แกฟื้นได้ไงแกตายไปแล้วหนิ อ๋อเรื่องนั้นเดี๋ยวนี้คืนนี้ผมจะเล่าให้ฟังที่บ้านนะคราบ ว่าแต่ว่าตอนนี้เรากลับบ้าน กันก่อนดีกว่าผมหิวแล้ว แล้วทุกคนก็ต่างพาไม้กลับบ้านแล้วเลี้ยงฉลองกันยกใหญ่ ผมได้เล่าเรื่องให้ฟังทั้งหมด แล้วแม่ของผมได้บอกว่า ไม้แม่หมดห่วงเรื่องไม้แล้ว ไม้ใน7วันที่เหลือนี้ไม้จงไปทำสิ่งที่ไม้ ตั้งใจไว้แต่ยังไม่ได้อย่างทำนะซะลูก ไม้ตอบกับไปอย่างรวดเร็ว ครับแม่ พร้อมกับ กราบทั้งพ่อและแม่ทั้งคู่ และกล่าวอำลาญาติของเขา
    วันรุ่งขึ้นไม้ได้ออกตามหาไหม หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอแล้วไม้รู้จะไปหาที่ไหน แต่นั่งพักทานน้ำไปสักพัก แล้วก็คิดได้ ตอนนั้นเธอดูท่าทางกำลังเสียใจมาก เธออาจจะไปนั่งที่ร้านกาแฟที่เก่าก็ได้ ดังนั้นไม้จึงรีบขับรถมุ่งตรงไปที่ร้านกาแฟนั้นอย่างรวดเร็ว
    ไม้เดาไม่ผิดจริงๆ เธอยังคงมานั้งเศร้าเหมือนเดิมและที่เดิม เมื่อไม้เห็นก็ม่รอช้าไม้จึงเข้านั่งด้วย แล้วเอ่ยขึ้นว่า สวัสดีครับ ผมชื่อไม้นะครับ คุณชื่ออะไร ไหมงงไปหมดนี่มันอะไรกัน คุณเปนใครมายุ่งกับฉันทำไม ไม้ตอบกลับไป เอาเหอะคราบคุณไว้ผมจะเลาให้ฟังที่หลัง คุณชื่ออะไรครับ ฉันชิ่อไหม ไหมตอบกลับไปอย่างไม่พอใจนัก จากนั้นไม้ได้เรียกพนักงานมาเก็บตัง แล้วจับข้อมือไหมไว้แล้วพูดว่า ไหมไปกันเหอะไม้มีเวลาไม่มาก ไม้มีเวลาแค่7วัน นี้มันเรื่องอะไรกันไหมพูดขึ้น ไม้พาไหมไปนั่งในรถของไม้ แล้วตอบขึ้นว่า ไว้ผมจะเล่าให้ฟังที่หลัง แล้วขับรถออกไปจากร้านกาแฟ
    ไหมถามขึ้น คุณจะพาฉันไปไหน ผมจะพาคุณไปทำให้คุณหายเศร้ารนะสิ ดูท่าทางคุณเหมือนเพิ่งเลิกกับแฟน ผมจะช่วยให้คุฯหายเศร้าเอง ไหมได้ยินแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แล้วไหมก็เผลอหลับไป ตื้นขึ้นมาเพราได้ยินเสียงไม้ปลุก ไหมๆถึงแล้ว ลงมาเล่นน้ำกันเหอะ
    ไหมงงมาก แล้วถามกล้าว่า กล้ารู้ได้ไงว่าไหมอยากมาทะเล กล้าตอบกลับไป ไม่รู้สิครับผมเดาเอา ใช้สัณชาตญาณ ของเดาเอาอะ ทันได้นั้นกล้าก็จับมือไหม ไปเหอะ จะรออะไรอยู่ มาถึงทะเลแล้วไม่เล่นได้ไง ไหมกับกล้าได้เล่นอะไรหลายอย่างที่ทะเล กันจนเย็น แล้วกล้าก็ถามไหม เป็นไงไหมสบายใจขึ้นไหม ไหมตอบกลับมา ก็ดีขึ้นนะ ไม้เอ่ยขึ้นว่า งั้นเดี๋ยวเราจะพาไปอีกที่ รับรองไหมเห็นไหมต้องชอบแน่ๆ
    ไม้ได้พาไหมมาถึงที่หนึ่งมีเนินอยู่เนินหนึ่ง เป็นที่โล่งๆ ลมพัดเย็นสบาย ไหมดูนาฬิกา นี่มันสามทุ่มแล้วเหรอเนี่ย สักพักไหมได้ยินเสียงไม้ตะโกนมาว่า ไหมมานั่งนี่สิคืนนี้ดาวสวยนะ ทั้งคู้นั่งดูดาวไปแล้วก็คุยกันไป ไม้ได้ถามไหมว่า ไหมมีความฝันอะไรเหรอ ไหมตอบกลับมา เราอยากมีร้านกาเล็กๆสักร้านหนึ่ง แล้วไม้ล่ะ อ๋อ เราอะเหรอ เราอยากจะทำให้คนที่เรารักมีความสุข แล้วไหมก็แซวว่าไหมโรแมนติกจังนะ ไม้ได้เอ่ยปากชวนไหม กลับเหอะไหมจะตีสามแล้ว ไม้ไปส่งไหมที่บ้าน แล้วบอกไหมว่า พรุ่งนี้สายๆจะไปรับ ไหมตอบกลับาพร้อมกลับยิ้มให้ “อืม”
    สายๆของวันรุ่งขึ้นไม้ได้มารับไหมตามสัญญา ไหมถามไม้ว่า ไม้วันนี้จะพาไหมไปไหนเนี่ย อ๋อไหมไปถึงไหมก็จะรู้เองแหละ ขับรถมาสักแปปไม้ได้เลี้ยงรถมายังลานที่หนึ่ง มันเป็นที่สวบร่มรื่น แดดส่องไม่ถึงลมพัดเย็นตลอด ไหมได้เอ่ยกับไม้ว่า ไม่นะเชื่อเนอะไม้ว่าในกรุงเทพจะมีที่แบบนี้ได้ ไม้ตอบกลับไปนี่เป็นที่ของแม่เราเอง เรามาสานฝันของไหมให้เป็นจริงกันเหอะ ไหมหันไปยิ้ม พร้อมกับน้ำตาคลอ แล้วตอบ “อืม”
    เมื่อคินกล้าไปหาอุปกรณ์มาเรียบร้อนแล้ว ไหมไปหาของที่จะมาตบแต่งร้านเหอะทางนี้ลก้าจัดการเอง ไหมตอบกลับด้วยเสียงหวาน “จ๊ะ”
    ในใจไม้ตอนนี้ได้ทำภาระกิตเสร็จไปหนึ่งอย่างสำหรับไหมแล้ว นั่นคือทำให้ไหมหายเศร้า ไม้คิดว่าจะให้เวลาที่เหลือสร้างร้านให้เสร็จ โดยไม้เริ่มทำโดยตั้งใจและรักษาเวลาใช้ให้คุ้นค้าที่สุด ไม้ไม่หวังอะไรแล้วตอนนี้ หวังให้ไหม ซึ้งเป๋นหญิงในฝันของไม้ หรือ คนที่ไม้รัก เป็นสุขก็พอ
    นี่ก็ถึงวันที่หกแล้วสินะ ไม้พูดกับตัวเองในใจ ตอนนี้ร้านกาแฟเล็กๆได้ตบแต่งเสร็จแล้วพร้อมที่ ให้บริการ ได้แล้ว เหลือแต่รอให้เช้า
    วันรุ่งขึ้นไม้และไหมได้ทำการเปิดร้านกันเพียงแค่สองคน แล้วเมื่อเปิดให้บริการ ช่วงเช้ายางมีผู้คนบางตา แต่ช่วงบ่ายคนแน่นเต็มร้าน แทบบริการไม่ทัน ตอนนี้คนไปหมดแล้ว ถึงเวลาปิดร้านแล้ว ตอนนี้เป็นเวลา3ทุ่ม แล้ว
    ไม้และไหมช่วยกันเก็บร้านเสร็จได้นั่งดูดาวกันหน้าร้าน ไหมเอ่ยขึ้นว่า ไม้คืนนี้ดาวสวยแล้ว อืมใช่ แต่ไม่สวยเท่าไหมหรอก ไหมอายจนหน้าแดง แล้วก็ตีไม้ ไม้นี่พูดอะไรก็ไม่รู้ ไหมและไม้เงียบไปสักพักแล้ว เอ่ยเรียกชื่อทั้งคู่พร้อมกัน ไม้ ไหม ไม้เอ่ยขึ้นไหมพูดก่อนละกัน จ๊ะ ไหมตอบ ไม้ขอบคุณนะ เรามีความสุขมากที่ผ่านมานี้ เราจะจำช่วงเวลานี้ไปจนวันตายเลย แล้มไม้ล่ะมีอะไรจะบอกเรา อ๋อ เราอะเหรอ วันนี้เราคงจะต้องจากกันแล้วนะไหม ไหมอึ้งไปสักพัก แล้วถาม กล้าจะไปไหนล่ะ ดังนั้นไม้จึงเล่า เรื่องทั้งหมดที่เคยขึ้นให้ฟัง แต่ไหมคิดว่าไม้ล้อเล่น นี่เราพูดจริงๆนะไหม ไม้พูด ไหมได้แตหัวเราะ และสุดท้ายเรามีอะไรจะบอกไหม ไหมถามอะไรเหรอ ด้วยท่าทางทิ่ยากรู้  เรารักไหมนะ คนที่เรารักก็คือไหม เสียดายเวลา7วันนี้มันช่างสั้นเหลือเกิน ไม้เอ่ยขึ้นไหมเราขออะไรจากไหมสักอย่างได้ไหม อะไรเหรอ ไหมถาม ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นไหมอย่าขายร้านนี้นะ “จ๊ะ” ไหมดูนาฬิกา นี่เที่ยงคืนแล้วเหรอ ไวจัง ทันนั้นก็มีแสงสว่างส่องมาจากท้องว่า แล้วมีชายร่างใหญ่สองคนมา แล้วเอ่ยขึ้นว่าไอ้หนุ่มเวลาการใช้ชีวิตบนโลกของเจ้าแล้ว ไม้ตอบกลับ ครับๆขอเวลาผมลาเธอแปปหนึ่ง เราไปลแว้นะ ไหม ไหมคือหญิงที่เราตามหามานาน เราได้ทำให้ไหมมีความสุขได้เราก็พอใจแล้ว ถึงมันจะเป็นเวลาช่วงมี่แสนสั้นก็ตาม เรารักไหมนะ แล้วไม้ก็เดินไป ไม้เอาแต่ร้องไห้ ตอนที่ไม้กำลังจะไปไหมได้เรียกไม้ ไม้ได้หันกลับมา ไหมเอ่ยขึ้นว่า “เราก็รักไม้นะ” เราจะจำวันนี้ไปจนวันตายและเราสัญญาว่าเราจะไม่ขายร้านนี้เป็นอันขาด จากนั้นไหมและชายทั้งสองก็ได้หายตัวไปพร้อมกันอย่างไม่มีวันกลับ