รักรันทด (๒)

เนื้อเรื่อง

“อ้วน ๆ มานี่ซิ เรามีอะไรจะบอก” ผมพูดพลางดึงมือน้องหมูอ้วนเข้ามาในห้องเรียน

“อะไรเล่า… ดึงเบา ๆ ฉันเป็นกุลสตรีนะยะ” หมูอ้วนพูดพลางพยายามสะบัดให้หลุดจากมือผม

“เหอะน่า…” ผมพูดอย่างรำคาญ พลางลากมือหมูอ้วนให้เข้ามาในห้อง

“เอ้า.. มีอะไรก็ว่ามา” น้องหมูอ้วนพูดอย่างเบื่อหน่าย

“ไอ้ไปล่มีความรัก” ผมพูดออกไป วินาทีนั้นรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก ยังกะยกภูเขาออกจากนม เอ๊ย.. ออกจากอก

“ฮ๊า…!!!” น้องหมูอ้วนอุทานเสียงดังลั่น “ไปล่น่ะนะ” หมูอ้วนถามย้ำ

“เออ… เราเพิ่งล้วงความลับของมันมาเมื่อคืน” ผมพูดอย่างร่าเริงในความสำเร็จ

“ใคร…ใคร… ไปล่ชอบใคร น้อยบอกเรามาเดี๋ยวนี้เลยนะ” หมูอ้วนถามอย่างอยากรู้

“…อืมมมมมมม… เราคงบอกไม่ได้หรอกอ้วน เพราะเราสัญญากับไอ้ไปล่ไว้แล้วว่าเราจะไม่บอกเด็ดขาด … อืมมมม เราหมายถึงไม่บอกว่าไปล่ชอบใครน่ะ…” ผมพยายามพูดกระตุ้นความอยาก

“บอกมาเถอะน่า…” หมูอ้วนซักเพราะถูกกระตุ้นต่อมอยากรู้อยากเห็น

“แต่เราสัญญากับไปล่ไว้แล้วนะว่าเราจะไม่บอกใคร.. เอางี้… ถ้าอ้วนอยากรู้จริง ๆ อ้วนต้องเดาเอาเองแล้วล่ะ เราว่ามันคงไม่อยู่ในเงื่อนไขสัญญาหรอก…” ผมเผยไต๋

หมูอ้วนยิ้มอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง “เราว่าแล้ว… น้อยปิดความลับไม่มิดหรอก…” แน่ะ มาแขวะผมเสียอีก แล้วน้องหมูอ้วนตัวกลมก็ไล่เรียงชื่อแบบที่ผมทำมาแล้ว หลังจากผมส่ายหน้าปฏิเสธมาทุกชื่อ ในที่สุด…

“นกเล็ก !!!” … “ไปล่ชอบนกเล็กเหรอ…” หมูอ้วนอุทานอย่างตกใจ

“ฮื่อ… แต่เราไม่ได้บอกหมูอ้วนนะ หมูอ้วนทายถูกเอง แล้วอ้วนอย่าไปบอกใครนะอ้วน ไอ้ไปล่รู้เข้ามันโกรธเราตายเลย” ผมบอก หมูอ้วนรับคำเบา ๆ แล้วเดินออกไปแบบเอ๋อ ๆ

“ไอ้ไปล่ชอบนกเล็ก” หมูอ้วนพึมพำเบา ๆ

เมื่อผมออกไปจากห้อง เห็นว่าวิธีการนี้ได้ผล เราไม่ได้บอกเสียหน่อยว่าไปล่ชอบใคร แต่ใคร ๆ ก็ทายถูกกันเอง เราไม่เกี่ยว ผมจึงดำเนินแผนชั่วโดยวิธีนี้.. จนทั่วทั้งเอก ด้วยเวลาไม่ถึงชั่วโมง !!

เย็นวันนั้น เจ้าไปล่ผู้น่าสงสารยังไม่รู้ว่าความลับแตกเสียแล้วด้วยรูมเมทของมันเอง (ฮ่า ๆ ๆ) ผมได้ข่าวว่ากลุ่มของนกเล็กจะไปเดินซื้อของกันที่ห้างสรรพสินค้า ผมเอ่ยปากขอไปด้วยและชวนไอ้ไปล่ไปทันที แน่นอน ไอ้ไปล่ต้องรับคำเพราะมันอยากไปไหนมาไหนกับนกเล็กสองต่อสอง ตอนนี้ยังไม่มีโอกาส จึงใช้สถานการณ์ตีซี้ไปก่อน เผื่ออนาคตอาจได้ไปไหนกันสองต่อสอง

สาว ๆ ดูของกันอย่างสนุกสนาน ส่วนผมกับไปล่เดินตามหลังไปห่าง ๆ ผมพยายามรุนหลังมันให้ไปในกลุ่มสาว ๆ แล้วพยายามพูดคุยกับนกเล็ก แต่มันไม่กล้า ในที่สุด เวลาทองสองสามชั่วโมงผ่านไปโดยที่ไม่ได้อะไรก้าวหน้าเป็นมรรคผลขึ้นมาเลย

เมื่อกลับถึงหอในเย็นวันนั้น ผมทนรำคาญที่ต้องเห็นไอ้ไปล่นั่งเศร้าใจไม่ไหว ผมจึงซักถามทันทีว่าทำไมถึงไม่ไปบอกรักเขาเสียเลย

“เดี๋ยวเขาเกลียดฉัน..” มันตอบอย่างสิ้นหวัง

“เฮ้ย.. ทำไมวะ แกจะกลัวอะไร บอกไปซิวะ เขาอาจจะชอบแกอยู่เหมือนกันก็ได้” ผมท้วง
“ไม่จริงหรอก” มันแย้ง

“เขาเคยบอกหรือไงว่าเขาเกลียดแก ?” ผมถามต่อ

“ก็ทำนองนั้นแหละ เขาเคยบอกว่าเขาไม่ชอบผู้ชายอายุน้อยกว่า…” มันตอบ พลางซบหน้าลงร่ำไห้กับหมอนข้างใบน้อย

ผมได้แต่ส่ายหน้าด้วยความสงสารมัน เพราะผมคงช่วยอะไรมันไม่ได้ ในเมื่อนกเล็กแก่กว่ามันตั้ง ๓ ปี !!!










สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
ผู้ละเมิดลิขสิทธิ์ จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย