ยอดวิวรวม
580
ยอดวิวเดือนนี้
0
ยอดวิวรวม
580
อัปเดตล่าสุด : 11 ก.ค. 46 / 15:49 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“อ้วน ๆ มานี่ิ เรามีอะไระบอ” ผมพูพลาึมือน้อหมูอ้วนเ้ามาในห้อเรียน
“อะไรเล่า… ึเบา ๆ ันเป็นุลสรีนะยะ” หมูอ้วนพูพลาพยายามสะบัให้หลุามือผม
“เหอะน่า…” ผมพูอย่ารำา พลาลามือหมูอ้วนให้เ้ามาในห้อ
“เอ้า.. มีอะไร็ว่ามา” น้อหมูอ้วนพูอย่าเบื่อหน่าย
“ไอ้ไปล่มีวามรั” ผมพูออไป วินาทีนั้นรู้สึโล่อย่าบอไม่ถู ยัะยภูเาออานม เอ๊ย.. ออาอ
“ฮ๊า…!!!” น้อหมูอ้วนอุทานเสียัลั่น “ไปล่น่ะนะ” หมูอ้วนถามย้ำ
“เออ… เราเพิ่ล้ววามลับอมันมาเมื่อืน” ผมพูอย่าร่าเริในวามสำเร็
“ใร…ใร… ไปล่อบใร น้อยบอเรามาเี๋ยวนี้เลยนะ” หมูอ้วนถามอย่าอยารู้
“…อืมมมมมมม… เราบอไม่ไ้หรออ้วน เพราะเราสัาับไอ้ไปล่ไว้แล้วว่าเราะไม่บอเ็า … อืมมมม เราหมายถึไม่บอว่าไปล่อบใรน่ะ…” ผมพยายามพูระุ้นวามอยา
“บอมาเถอะน่า…” หมูอ้วนัเพราะถูระุ้น่อมอยารู้อยาเห็น
“แ่เราสัาับไปล่ไว้แล้วนะว่าเราะไม่บอใร.. เอาี้… ถ้าอ้วนอยารู้ริ ๆ อ้วน้อเาเอาเอแล้วล่ะ เราว่ามันไม่อยู่ในเื่อนไสัาหรอ…” ผมเผยไ๋
หมูอ้วนยิ้มอย่าระหยิ่มยิ้มย่อ “เราว่าแล้ว… น้อยปิวามลับไม่มิหรอ…” แน่ะ มาแวะผมเสียอี แล้วน้อหมูอ้วนัวลม็ไล่เรียื่อแบบที่ผมทำมาแล้ว หลัาผมส่ายหน้าปิเสธมาทุื่อ ในที่สุ…
“นเล็ !!!” … “ไปล่อบนเล็เหรอ…” หมูอ้วนอุทานอย่าใ
“ฮื่อ… แ่เราไม่ไ้บอหมูอ้วนนะ หมูอ้วนทายถูเอ แล้วอ้วนอย่าไปบอใรนะอ้วน ไอ้ไปล่รู้เ้ามันโรธเราายเลย” ผมบอ หมูอ้วนรับำเบา ๆ แล้วเินออไปแบบเอ๋อ ๆ
“ไอ้ไปล่อบนเล็” หมูอ้วนพึมพำเบา ๆ
เมื่อผมออไปาห้อ เห็นว่าวิธีารนี้ไ้ผล เราไม่ไ้บอเสียหน่อยว่าไปล่อบใร แ่ใร ๆ ็ทายถูันเอ เราไม่เี่ยว ผมึำเนินแผนั่วโยวิธีนี้.. นทั่วทั้เอ ้วยเวลาไม่ถึั่วโม !!
เย็นวันนั้น เ้าไปล่ผู้น่าสสารยัไม่รู้ว่าวามลับแเสียแล้ว้วยรูมเมทอมันเอ (ฮ่า ๆ ๆ) ผมไ้่าวว่าลุ่มอนเล็ะไปเินื้ออันที่ห้าสรรพสิน้า ผมเอ่ยปาอไป้วยและวนไอ้ไปล่ไปทันที แน่นอน ไอ้ไปล่้อรับำเพราะมันอยาไปไหนมาไหนับนเล็สอ่อสอ อนนี้ยัไม่มีโอาส ึใ้สถานาร์ีี้ไป่อน เผื่ออนาอาไ้ไปไหนันสอ่อสอ
สาว ๆ ูอันอย่าสนุสนาน ส่วนผมับไปล่เินามหลัไปห่า ๆ ผมพยายามรุนหลัมันให้ไปในลุ่มสาว ๆ แล้วพยายามพูุยับนเล็ แ่มันไม่ล้า ในที่สุ เวลาทอสอสามั่วโมผ่านไปโยที่ไม่ไ้อะไร้าวหน้าเป็นมรรผลึ้นมาเลย
เมื่อลับถึหอในเย็นวันนั้น ผมทนรำาที่้อเห็นไอ้ไปล่นั่เศร้าใไม่ไหว ผมึัถามทันทีว่าทำไมถึไม่ไปบอรัเาเสียเลย
“เี๋ยวเาเลียัน..” มันอบอย่าสิ้นหวั
“เฮ้ย.. ทำไมวะ แะลัวอะไร บอไปิวะ เาอาะอบแอยู่เหมือนัน็ไ้” ผมท้ว
“ไม่ริหรอ” มันแย้
“เาเยบอหรือไว่าเาเลียแ ?” ผมถาม่อ
“็ทำนอนั้นแหละ เาเยบอว่าเาไม่อบผู้ายอายุน้อยว่า…” มันอบ พลาบหน้าลร่ำไห้ับหมอน้าใบน้อย
ผมไ้แ่ส่ายหน้า้วยวามสสารมัน เพราะผม่วยอะไรมันไม่ไ้ ในเมื่อนเล็แ่ว่ามันั้ ๓ ปี !!!
สวนลิสิทธิ์ามพระราบััิลิสิทธิ์
ผู้ละเมิลิสิทธิ์ ะถูำเนินีามหมาย
“อะไรเล่า… ึเบา ๆ ันเป็นุลสรีนะยะ” หมูอ้วนพูพลาพยายามสะบัให้หลุามือผม
“เหอะน่า…” ผมพูอย่ารำา พลาลามือหมูอ้วนให้เ้ามาในห้อ
“เอ้า.. มีอะไร็ว่ามา” น้อหมูอ้วนพูอย่าเบื่อหน่าย
“ไอ้ไปล่มีวามรั” ผมพูออไป วินาทีนั้นรู้สึโล่อย่าบอไม่ถู ยัะยภูเาออานม เอ๊ย.. ออาอ
“ฮ๊า…!!!” น้อหมูอ้วนอุทานเสียัลั่น “ไปล่น่ะนะ” หมูอ้วนถามย้ำ
“เออ… เราเพิ่ล้ววามลับอมันมาเมื่อืน” ผมพูอย่าร่าเริในวามสำเร็
“ใร…ใร… ไปล่อบใร น้อยบอเรามาเี๋ยวนี้เลยนะ” หมูอ้วนถามอย่าอยารู้
“…อืมมมมมมม… เราบอไม่ไ้หรออ้วน เพราะเราสัาับไอ้ไปล่ไว้แล้วว่าเราะไม่บอเ็า … อืมมมม เราหมายถึไม่บอว่าไปล่อบใรน่ะ…” ผมพยายามพูระุ้นวามอยา
“บอมาเถอะน่า…” หมูอ้วนัเพราะถูระุ้น่อมอยารู้อยาเห็น
“แ่เราสัาับไปล่ไว้แล้วนะว่าเราะไม่บอใร.. เอาี้… ถ้าอ้วนอยารู้ริ ๆ อ้วน้อเาเอาเอแล้วล่ะ เราว่ามันไม่อยู่ในเื่อนไสัาหรอ…” ผมเผยไ๋
หมูอ้วนยิ้มอย่าระหยิ่มยิ้มย่อ “เราว่าแล้ว… น้อยปิวามลับไม่มิหรอ…” แน่ะ มาแวะผมเสียอี แล้วน้อหมูอ้วนัวลม็ไล่เรียื่อแบบที่ผมทำมาแล้ว หลัาผมส่ายหน้าปิเสธมาทุื่อ ในที่สุ…
“นเล็ !!!” … “ไปล่อบนเล็เหรอ…” หมูอ้วนอุทานอย่าใ
“ฮื่อ… แ่เราไม่ไ้บอหมูอ้วนนะ หมูอ้วนทายถูเอ แล้วอ้วนอย่าไปบอใรนะอ้วน ไอ้ไปล่รู้เ้ามันโรธเราายเลย” ผมบอ หมูอ้วนรับำเบา ๆ แล้วเินออไปแบบเอ๋อ ๆ
“ไอ้ไปล่อบนเล็” หมูอ้วนพึมพำเบา ๆ
เมื่อผมออไปาห้อ เห็นว่าวิธีารนี้ไ้ผล เราไม่ไ้บอเสียหน่อยว่าไปล่อบใร แ่ใร ๆ ็ทายถูันเอ เราไม่เี่ยว ผมึำเนินแผนั่วโยวิธีนี้.. นทั่วทั้เอ ้วยเวลาไม่ถึั่วโม !!
เย็นวันนั้น เ้าไปล่ผู้น่าสสารยัไม่รู้ว่าวามลับแเสียแล้ว้วยรูมเมทอมันเอ (ฮ่า ๆ ๆ) ผมไ้่าวว่าลุ่มอนเล็ะไปเินื้ออันที่ห้าสรรพสิน้า ผมเอ่ยปาอไป้วยและวนไอ้ไปล่ไปทันที แน่นอน ไอ้ไปล่้อรับำเพราะมันอยาไปไหนมาไหนับนเล็สอ่อสอ อนนี้ยัไม่มีโอาส ึใ้สถานาร์ีี้ไป่อน เผื่ออนาอาไ้ไปไหนันสอ่อสอ
สาว ๆ ูอันอย่าสนุสนาน ส่วนผมับไปล่เินามหลัไปห่า ๆ ผมพยายามรุนหลัมันให้ไปในลุ่มสาว ๆ แล้วพยายามพูุยับนเล็ แ่มันไม่ล้า ในที่สุ เวลาทอสอสามั่วโมผ่านไปโยที่ไม่ไ้อะไร้าวหน้าเป็นมรรผลึ้นมาเลย
เมื่อลับถึหอในเย็นวันนั้น ผมทนรำาที่้อเห็นไอ้ไปล่นั่เศร้าใไม่ไหว ผมึัถามทันทีว่าทำไมถึไม่ไปบอรัเาเสียเลย
“เี๋ยวเาเลียัน..” มันอบอย่าสิ้นหวั
“เฮ้ย.. ทำไมวะ แะลัวอะไร บอไปิวะ เาอาะอบแอยู่เหมือนัน็ไ้” ผมท้ว
“ไม่ริหรอ” มันแย้
“เาเยบอหรือไว่าเาเลียแ ?” ผมถาม่อ
“็ทำนอนั้นแหละ เาเยบอว่าเาไม่อบผู้ายอายุน้อยว่า…” มันอบ พลาบหน้าลร่ำไห้ับหมอน้าใบน้อย
ผมไ้แ่ส่ายหน้า้วยวามสสารมัน เพราะผม่วยอะไรมันไม่ไ้ ในเมื่อนเล็แ่ว่ามันั้ ๓ ปี !!!
สวนลิสิทธิ์ามพระราบััิลิสิทธิ์
ผู้ละเมิลิสิทธิ์ ะถูำเนินีามหมาย
ผลงานอื่นๆ ของ ฌานิศ วงศ์สุวรรณ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ฌานิศ วงศ์สุวรรณ
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้