รักรันทด (๑)

เนื้อเรื่อง

“เฮ้ย.. ไอ้ไปล่ มึงเป็นอะไรวะ” ผมถามรูมเมทของผมในค่ำวันหนึ่ง หลังจากนั่งดูมันออกอาการซึมเศร้าอยู่นานแล้ว

ไอ้ไปล่ หนุ่มน้อยเมืองสุพรรณหน้าซื่ออายุน้อยกว่าเพื่อนร่วมรุ่นคนอื่น ๆ หลายคน นั่งถอนหายใจ เฮือก ๆ อย่างไม่สบายใจนัก

“ฉันไม่เป็นไร” มันตอบ แต่ด้วยประสบการณ์ชีวิตของผมที่มากกว่ามันถึง ๓ ปีทำให้ผมไม่เชื่อง่าย ๆ ในเมื่อเราเรียนวิชาชีพครูมา เราต้องใช้วิชาจิตวิทยาที่เรียนมาให้เป็นประโยชน์ ผมตัดสินใจใช้เรดาร์จิตวิเคราะห์เล็งแลในหัวใจของไอ้ไปล่ทันที…

ผมเห็นแล้ว หัวใจมันพองโตเป็นสีชมพู เต้นเร่า ๆ อยู่ในทรวงอกเหี่ยว ๆ ตอบ ๆ ของมัน ชะช้า.. ไอ้ไปล่มีความรัก เรามีข่าวดีไปโพนทะนาอีกแล้วโว้ย.. ความคิดชั่ว ๆ ในทางทำลายเพื่อนแบบหวังดีประสงค์ร้ายของผมลุกโชนยิ่งกว่าไฟในอเวจี

“มีอะไรบอกฉันได้ แกเชื่อใจฉันเหอะ … แกแอบชอบใครอยู่ใช่ไหม ?” ผมซักมันแล้วตีสีหน้าเหมือนหวังดีต่อมันจริง ๆ

“แกบอกฉันมาเถอะ เก็บไว้ในใจแกจะอึดอัดใจเสียเปล่า ๆ ถ้าแกบอกฉันนะ ฉันยังพอจะหาวิธีช่วยแกได้ว่าทำยังไงเขาถึงจะชอบแก” ผมพล่ามพรรณนาต่อ พยายามตีสีหน้าและถ้อยคำให้หวังดีสุด ๆ

ไอ้ไปล่ถอนหายใจเบา ๆ แล้วส่ายหน้าช้า ๆ “แกช่วยฉันไม่ได้หรอก เขาคงไม่ชอบฉัน”

“น่านนนนนนนนน…แน่ะโว้ยยยยยยยย… คิดไว้แล้วเชียว” ผมนึกลิงโลดอยู่ในใจ “ในที่สุดเราก็ล้วงความลับของมันได้อย่างหนึ่งแล้ว ไอ้ไปล่กำลังมีความรัก..”

ผมพยายามเกลี้ยกล่อมมันต่อไปเพื่อรู้ให้ได้ว่ามันชอบใคร.. อืมมมม รวมไปถึงต้องรู้ด้วยว่าชายหรือหญิง คนสมัยนี้ไว้ใจไม่ได้หรอก

“แกชอบใครเหรอ ชอบเด็กที่ชมรมหรือเปล่า” ผมถามมันอย่างตั้งอกตั้งใจ

“เปล่าหรอก…” มันตอบพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่เหมือนเป็นทุกข์หนักเสียเต็มประดา

“แกชอบพวกเอกวิทย์หรือเปล่า” ผมซักต่อ

“เปล่าหรอก…” มันตอบผมเบา ๆ

“… เฮ้ย… อย่าบอกนะว่าแกชอบคนเอกเดียวกัน… !!!…“ ผมถามแล้วแสร้งตีสีหน้าตกใจ

“…” มันอึกอักอยู่พักหนึ่ง

“ฮื่อ… แกอย่าไปบอกใครเขาล่ะ…” มันตอบอย่างเลื่อนลอย

“แล้วตกลงแกชอบใคร ฮึ…” ผมพยายามซักอย่างไม่ลดละ

“…” มันเงียบ ไม่กล้าบอก คงอาย

“แกไม่ต้องอายหรอก บอกฉันมาเถอะน่า…”

“บอกมาเถอะน่า..” ผมซักอีกหลังจากมันไม่ยอมตอบ “ฉันรับรองจะไม่ยอมบอกใครหรอกว่าแกชอบใครเขาอยู่” ผมพูดอย่างมีเงื่อนไข … ไม่บอกว่ามันชอบใคร แต่ถ้าเขาเดาได้เอง ย่อมไม่อยู่ในเงื่อนไขอันนี้ เสร็จกูแน่…

“แกไม่บอกใครแน่นะ…” มันถามผมอย่างหวาดระแวง

“เออ… ฉันไม่บอกใครหรอกน่าว่าแกชอบใครอยู่” ผมพูดย้ำอย่างมีเลศนัย

“…ฉันไม่บอกแกดีกว่า.. ผีเจาะปากมาพูดอย่างแก มีเรอะจะไม่บอกใคร..” มันปฏิเสธพลางแขวะผมเสียอีก

“บอกมาเถอะน่า… เผื่อฉันจะช่วยแกได้ แกไม่อยากสมหวังในความรักเหรอ” ผมเตือนสติ

“แกพูดเหน่อก็เหน่อ จีบผู้หญิงก็ไม่เป็น นี่ท่าทางเป็นรักแรกของแกไม่ใช่เหรอ หรือแกคิดว่า    การอมพะนำจะทำให้ผู้หญิงเขาชอบแก ไม่มีวันเสียหรอกว้าาาาาาาา…” ผมพยายามตอกย้ำให้มันเห็นความสำคัญ ต้องบอกผมแน่ ๆ ผมคิดในใจ

“… ฉันให้แกเดาเอาเองดีกว่า ฉันไม่กล้าบอกหรอก…” มันตอบอย่างเขินอาย

“ก็ได้..” ผมตอบ พลางไล่เรียงชื่อแซ่ผู้หญิงทั้งเอกมาให้มันคัดเลือก มันส่ายหน้าปฏิเสธไปทุกคน คนนั้นก็ไม่ใช่ คนนี้ก็ไม่ใช่.. จนกระทั่ง… “นกเล็ก !!!”

“ฮื่อ…” มันตอบพลางเบือนหน้าหลบด้วยความอาย

“ได้การล่ะ” ผมนึกพลางกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ คืนนั้นผมนอนหลับฝันดี เป็นสุข ส่วนเจ้าไปล่ถ้ามันรู้แผนการณ์ร้ายของผม ผมรับรองว่าคืนนี้ต้องเป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิตของมัน









สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์
ผู้ละเมิดลิขสิทธิ์ จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย