ผู้เข้าชมรวม
739
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
739
อัปเดตล่าสุด : 11 ก.ค. 46 / 15:47 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“เฮ้ย.. ไอ้ไปล่ มึเป็นอะไรวะ” ผมถามรูมเมทอผมใน่ำวันหนึ่ หลัานัู่มันอออาารึมเศร้าอยู่นานแล้ว
ไอ้ไปล่ หนุ่มน้อยเมือสุพรรหน้าื่ออายุน้อยว่าเพื่อนร่วมรุ่นนอื่น ๆ หลายน นั่ถอนหายใ เฮือ ๆ อย่าไม่สบายในั
“ันไม่เป็นไร” มันอบ แ่้วยประสบาร์ีวิอผมที่มาว่ามันถึ ๓ ปีทำให้ผมไม่เื่อ่าย ๆ ในเมื่อเราเรียนวิาีพรูมา เรา้อใ้วิาิวิทยาที่เรียนมาให้เป็นประโยน์ ผมัสินใใ้เราร์ิวิเราะห์เล็แลในหัวใอไอ้ไปล่ทันที…
ผมเห็นแล้ว หัวใมันพอโเป็นสีมพู เ้นเร่า ๆ อยู่ในทรวอเหี่ยว ๆ อบ ๆ อมัน ะ้า.. ไอ้ไปล่มีวามรั เรามี่าวีไปโพนทะนาอีแล้วโว้ย.. วามิั่ว ๆ ในทาทำลายเพื่อนแบบหวัีประส์ร้ายอผมลุโนยิ่ว่าไฟในอเวี
“มีอะไรบอันไ้ แเื่อใันเหอะ … แแอบอบใรอยู่ใ่ไหม ?” ผมัมันแล้วีสีหน้าเหมือนหวัี่อมันริ ๆ
“แบอันมาเถอะ เ็บไว้ในใแะอึอัใเสียเปล่า ๆ ถ้าแบอันนะ ันยัพอะหาวิธี่วยแไ้ว่าทำยัไเาถึะอบแ” ผมพล่ามพรรนา่อ พยายามีสีหน้าและถ้อยำให้หวัีสุ ๆ
ไอ้ไปล่ถอนหายใเบา ๆ แล้วส่ายหน้า้า ๆ “แ่วยันไม่ไ้หรอ เาไม่อบัน”
“น่านนนนนนนนน…แน่ะโว้ยยยยยยยย… ิไว้แล้วเียว” ผมนึลิโลอยู่ในใ “ในที่สุเรา็ล้ววามลับอมันไ้อย่าหนึ่แล้ว ไอ้ไปล่ำลัมีวามรั..”
ผมพยายามเลี้ยล่อมมัน่อไปเพื่อรู้ให้ไ้ว่ามันอบใร.. อืมมมม รวมไปถึ้อรู้้วยว่าายหรือหิ นสมัยนี้ไว้ใไม่ไ้หรอ
“แอบใรเหรอ อบเ็ที่มรมหรือเปล่า” ผมถามมันอย่าั้อั้ใ
“เปล่าหรอ…” มันอบพลาถอนหายใเฮือให่เหมือนเป็นทุ์หนัเสียเ็มประา
“แอบพวเอวิทย์หรือเปล่า” ผมั่อ
“เปล่าหรอ…” มันอบผมเบา ๆ
“… เฮ้ย… อย่าบอนะว่าแอบนเอเียวัน… !!!…“ ผมถามแล้วแสร้ีสีหน้าใ
“…” มันอึอัอยู่พัหนึ่
“ฮื่อ… แอย่าไปบอใรเาล่ะ…” มันอบอย่าเลื่อนลอย
“แล้วลแอบใร ฮึ…” ผมพยายามัอย่าไม่ลละ
“…” มันเียบ ไม่ล้าบอ อาย
“แไม่้ออายหรอ บอันมาเถอะน่า…”
“บอมาเถอะน่า..” ผมัอีหลัามันไม่ยอมอบ “ันรับรอะไม่ยอมบอใรหรอว่าแอบใรเาอยู่” ผมพูอย่ามีเื่อนไ … ไม่บอว่ามันอบใร แ่ถ้าเาเาไ้เอ ย่อมไม่อยู่ในเื่อนไอันนี้ เสร็ูแน่…
“แไม่บอใรแน่นะ…” มันถามผมอย่าหวาระแว
“เออ… ันไม่บอใรหรอน่าว่าแอบใรอยู่” ผมพูย้ำอย่ามีเลศนัย
“…ันไม่บอแีว่า.. ผีเาะปามาพูอย่าแ มีเรอะะไม่บอใร..” มันปิเสธพลาแวะผมเสียอี
“บอมาเถอะน่า… เผื่อันะ่วยแไ้ แไม่อยาสมหวัในวามรัเหรอ” ผมเือนสิ
“แพูเหน่อ็เหน่อ ีบผู้หิ็ไม่เป็น นี่ท่าทาเป็นรัแรอแไม่ใ่เหรอ หรือแิว่า ารอมพะนำะทำให้ผู้หิเาอบแ ไม่มีวันเสียหรอว้าาาาาาาา…” ผมพยายามอย้ำให้มันเห็นวามสำั ้อบอผมแน่ ๆ ผมิในใ
“… ันให้แเาเอาเอีว่า ันไม่ล้าบอหรอ…” มันอบอย่าเินอาย
“็ไ้..” ผมอบ พลาไล่เรียื่อแ่ผู้หิทั้เอมาให้มันัเลือ มันส่ายหน้าปิเสธไปทุน นนั้น็ไม่ใ่ นนี้็ไม่ใ่.. นระทั่… “นเล็ !!!”
“ฮื่อ…” มันอบพลาเบือนหน้าหลบ้วยวามอาย
“ไ้ารล่ะ” ผมนึพลาระหยิ่มยิ้มย่ออยู่ในใ ืนนั้นผมนอนหลับฝันี เป็นสุ ส่วนเ้าไปล่ถ้ามันรู้แผนาร์ร้ายอผม ผมรับรอว่าืนนี้้อเป็นฝันร้ายที่สุในีวิอมัน
สวนลิสิทธิ์ามพระราบััิลิสิทธิ์
ผู้ละเมิลิสิทธิ์ ะถูำเนินีามหมาย
ไอ้ไปล่ หนุ่มน้อยเมือสุพรรหน้าื่ออายุน้อยว่าเพื่อนร่วมรุ่นนอื่น ๆ หลายน นั่ถอนหายใ เฮือ ๆ อย่าไม่สบายในั
“ันไม่เป็นไร” มันอบ แ่้วยประสบาร์ีวิอผมที่มาว่ามันถึ ๓ ปีทำให้ผมไม่เื่อ่าย ๆ ในเมื่อเราเรียนวิาีพรูมา เรา้อใ้วิาิวิทยาที่เรียนมาให้เป็นประโยน์ ผมัสินใใ้เราร์ิวิเราะห์เล็แลในหัวใอไอ้ไปล่ทันที…
ผมเห็นแล้ว หัวใมันพอโเป็นสีมพู เ้นเร่า ๆ อยู่ในทรวอเหี่ยว ๆ อบ ๆ อมัน ะ้า.. ไอ้ไปล่มีวามรั เรามี่าวีไปโพนทะนาอีแล้วโว้ย.. วามิั่ว ๆ ในทาทำลายเพื่อนแบบหวัีประส์ร้ายอผมลุโนยิ่ว่าไฟในอเวี
“มีอะไรบอันไ้ แเื่อใันเหอะ … แแอบอบใรอยู่ใ่ไหม ?” ผมัมันแล้วีสีหน้าเหมือนหวัี่อมันริ ๆ
“แบอันมาเถอะ เ็บไว้ในใแะอึอัใเสียเปล่า ๆ ถ้าแบอันนะ ันยัพอะหาวิธี่วยแไ้ว่าทำยัไเาถึะอบแ” ผมพล่ามพรรนา่อ พยายามีสีหน้าและถ้อยำให้หวัีสุ ๆ
ไอ้ไปล่ถอนหายใเบา ๆ แล้วส่ายหน้า้า ๆ “แ่วยันไม่ไ้หรอ เาไม่อบัน”
“น่านนนนนนนนน…แน่ะโว้ยยยยยยยย… ิไว้แล้วเียว” ผมนึลิโลอยู่ในใ “ในที่สุเรา็ล้ววามลับอมันไ้อย่าหนึ่แล้ว ไอ้ไปล่ำลัมีวามรั..”
ผมพยายามเลี้ยล่อมมัน่อไปเพื่อรู้ให้ไ้ว่ามันอบใร.. อืมมมม รวมไปถึ้อรู้้วยว่าายหรือหิ นสมัยนี้ไว้ใไม่ไ้หรอ
“แอบใรเหรอ อบเ็ที่มรมหรือเปล่า” ผมถามมันอย่าั้อั้ใ
“เปล่าหรอ…” มันอบพลาถอนหายใเฮือให่เหมือนเป็นทุ์หนัเสียเ็มประา
“แอบพวเอวิทย์หรือเปล่า” ผมั่อ
“เปล่าหรอ…” มันอบผมเบา ๆ
“… เฮ้ย… อย่าบอนะว่าแอบนเอเียวัน… !!!…“ ผมถามแล้วแสร้ีสีหน้าใ
“…” มันอึอัอยู่พัหนึ่
“ฮื่อ… แอย่าไปบอใรเาล่ะ…” มันอบอย่าเลื่อนลอย
“แล้วลแอบใร ฮึ…” ผมพยายามัอย่าไม่ลละ
“…” มันเียบ ไม่ล้าบอ อาย
“แไม่้ออายหรอ บอันมาเถอะน่า…”
“บอมาเถอะน่า..” ผมัอีหลัามันไม่ยอมอบ “ันรับรอะไม่ยอมบอใรหรอว่าแอบใรเาอยู่” ผมพูอย่ามีเื่อนไ … ไม่บอว่ามันอบใร แ่ถ้าเาเาไ้เอ ย่อมไม่อยู่ในเื่อนไอันนี้ เสร็ูแน่…
“แไม่บอใรแน่นะ…” มันถามผมอย่าหวาระแว
“เออ… ันไม่บอใรหรอน่าว่าแอบใรอยู่” ผมพูย้ำอย่ามีเลศนัย
“…ันไม่บอแีว่า.. ผีเาะปามาพูอย่าแ มีเรอะะไม่บอใร..” มันปิเสธพลาแวะผมเสียอี
“บอมาเถอะน่า… เผื่อันะ่วยแไ้ แไม่อยาสมหวัในวามรัเหรอ” ผมเือนสิ
“แพูเหน่อ็เหน่อ ีบผู้หิ็ไม่เป็น นี่ท่าทาเป็นรัแรอแไม่ใ่เหรอ หรือแิว่า ารอมพะนำะทำให้ผู้หิเาอบแ ไม่มีวันเสียหรอว้าาาาาาาา…” ผมพยายามอย้ำให้มันเห็นวามสำั ้อบอผมแน่ ๆ ผมิในใ
“… ันให้แเาเอาเอีว่า ันไม่ล้าบอหรอ…” มันอบอย่าเินอาย
“็ไ้..” ผมอบ พลาไล่เรียื่อแ่ผู้หิทั้เอมาให้มันัเลือ มันส่ายหน้าปิเสธไปทุน นนั้น็ไม่ใ่ นนี้็ไม่ใ่.. นระทั่… “นเล็ !!!”
“ฮื่อ…” มันอบพลาเบือนหน้าหลบ้วยวามอาย
“ไ้ารล่ะ” ผมนึพลาระหยิ่มยิ้มย่ออยู่ในใ ืนนั้นผมนอนหลับฝันี เป็นสุ ส่วนเ้าไปล่ถ้ามันรู้แผนาร์ร้ายอผม ผมรับรอว่าืนนี้้อเป็นฝันร้ายที่สุในีวิอมัน
สวนลิสิทธิ์ามพระราบััิลิสิทธิ์
ผู้ละเมิลิสิทธิ์ ะถูำเนินีามหมาย
ผลงานอื่นๆ ของ ฌานิศ วงศ์สุวรรณ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ฌานิศ วงศ์สุวรรณ
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้