ขอแค่จำฉันตลอดไป

เนื้อเรื่อง

ตัวฉันเด็กผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งตัวฉันมีชื่อว่าต้นข้าวแต่เพื่อนมักไม่เรียกฉันอย่างนั้นเพื่อนจะเรียกฉันว่าเต้าหู้ซึ่งก็มาจากน่าตาของฉันที่ไม่มีจุดเด่นอะไรนักหรือจะเรียกว่าน่าจืดแต่ฉันก็ไม่แคร์มันนักหรอกนะเต้าหู้ก็น่ารักดี.....ในช่วงเวลาหนึ่งฉันคิดว่าเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขของฉันเค้าเข้ามาในขีวิตของฉันเพิ่มสีสันกับชีวิตที่จืดชืดเหมือนน่าของฉันแต่ว่าฉันก็คงไม่ได้เข้าไปยุ่งกับชีวิตของเค้าหรอกนะเพราะเค้าไม่รู้จักฉันด้วยซ้ำไปเค้ามีชื่อว่าก้อ...ก้อเป็นคนที่ทำให้ฉันยิ้มได้แค่ได้มองน่าก้อไปวันๆมันก็ทำให้ฉันมีความสุขเค้าน่ารักมากเหลือเกินถึงเค้าจะเป็นคนที่เพื่อนฉันหลายคนบอกว่าเค้า..ไม่เต็มเท่าไร..เอ๋อ..แต่ยังไงเค้าก็น่ารักมากสำหรับฉันเค้าย้ายมาจากอเมริกาตั้งแต่ตอนป.4ได้มั้งฉันก็ไม่ค่อยแน่จัยนักแต่ว่านะฉันเพิ่งจะรู้จักเค้าเมื่อประมาณม.3เองแหละซึ่งมันก็ปีนี้เองเค้าเป็นผู้ชายที่น่ารักที่สุดที่ฉันเคยเห็นมาเค้ามีตาโตๆผิวขาวๆแก้มและปากสีชมพูอะไรจะขนานนั้นเค้าชั่งน่ารักจนฉันห้ามใจไม่ให้รักเค้าไม่ได้ฉันได้แต่แอบมองเค้าไปทุกวันๆทุกวันจนเพื่อนฉันรู้กันหมดเล้วล่ะว่าฉันคิดยังไงกับเค้าห้องเรียนของฉันกับเค้าชั่งห่างไกลเหลือเกินห้องเราห่างกันตั้ง8ห้องแต่ยังไงฉันก็จะหาทางผ่านไปน่าห้องเค้าจนได้ฉันรู้จักเพียงแค่ชื่อของเค้าน่าของเค้าเท่านั้นแต่เพื่อนฉันหลายๆคนก็เอาใจช่วย..ช่วยกันหาข้อมูลซึ่งเกี่ยวกับเค้าและฉันก็ได้รู้มาว่าเค้ามีคนที่พ่อแม่เห็นว่าเหมาะกับเค้าหรือจะเรียกประมาณว่า\"คู่หมั้น\"ซึ่งตอนแรกฉันก็คิดว่า\"จะบ้าหรอไงยังกะหนังน้ำเน่า\"แต่มันก็จริงเพื่อนสนิทของเค้ารู้จักกับฉันแต่ที่น่าหนักใจกว่านั้นก็คือผู้หญิงคนนั้นน่ารักมากเป็นที่ชื้นชอบของใครหลายๆคนขนานฉันยังชอบเลยเธอน่ารักมากเป็นผู้ที่เรียกได้ว่าดีทุกอย่างเรียนก็เก่งน่าตาน่ารักนิสัยก็ดีซึ่งฉันเทียบอะไรไม่ติดเลยเกรดปานกลางน่าตาก็จืดๆถ้าคุณเป็นฉันจะน่าหนักใจมั้ยล่ะแต่ว่าฉันก็รู้มาว่าเธอคนนั้นมีแฟนแล้วแต่ก็ไม่รู้นะว่าจิงรึเป่าก็น่ารักออกขนานนั้นนี้นาแต่แล้วมันก็ถึงเวลาของฉันซะทีเพื่อนฉันจัดการให้เราได้ไปเที่ยวด้วยกันด้วยเหตุที่ว่าเค้าชอบไปดูหนังกับเพื่อนของเค้าวันนั้นมาถึงเราได้นั่งรถมาด้วยกันแนแทบจะใจละลายเค้าน่ารักมากจิงๆน่ารักที่สุดแต่พอถึงที่เค้ากับแยกตัวออกไปหาเพื่อนจะมาแค่เวลาดูหนังเท่านั้นแต่ยังๆฉันก็จะตั้งนั่งใกล้ๆเค้าให้ได้ไหนๆก็ไหนๆแล้วนี้นาแต่แล้วฉันกับเค้าก็นั่งห่างกันตั้ง3คนเจ็บใจชำหมัดซินะแต่ก็ช่วยไม่ได้ตอนกลับเราก็กลับด้วยกันแต่ฉันคิดว่าเค้าก็คงยังจะไม่รู้จักชื่อฉันหรอกนะตอนที่นั่งรถกลับฉันกลับปล่อยโห้ออกมาร้องไห้ซะอย่างนั้นเพราะที่บ้านมีเรื่องแต่ก็นะฉันรู้สึกผิดมากที่ฉันทำไห้ทุกคนหมดสนุกหันน่ามาปลอบฉันกันหมดหลังจากนั้นก็เข้าสู่เวลาปกติฉันก็ได้แต่มองเค้าเท่านั้นจนเวลานั้นมาถึงได้เวลาลาจากกันแล้วฉันได้ต่อม.4ที่รร.เดิมกว่าจะเข้าได้ก็เกือบตายก็ฉันไม่ได้เก่งอะไรนี้นาแต่ว่าเค้ากลับไม่ติดก็เค้าก็ไม่ใช่คนเรียนเก่งอะไรนี้นาเก่งแต่วิชาอังกฤษเท่านั้นฉันเสียจัยยิ่งพอคิดว่าจะไม่ได้เจอเค้าอีกแล้วยิ่งทำให้ฉันภาวนาให้ช่วงเวลาที่เหลือนี้เป็นไปอย่างช้าๆแต่ดูเมื่อว่ามันจะเร็วเหลือเกินฉันยังไม่ทันตั้งตัวฉันก็จบม.3ฉันจะไม่ได้เจอน่าเค้าอีกแล้วแต่ว่าเพื่อนเค้าก็เอาเบอร์โทรศัพท์ของเค้ามาบอกกับฉันแต่ก็บอกกับฉันด้วยว่าเค้าไม่ชอบไห้คนที่ไม่ใช่เพื่อนโทรไปเคยมีผู้หญิงโทรไปหาเค้าเหมือนกันเค้าโกรธมากที่ผู้หญิงคนนั้นโทรไปแต่มาฉันน่ะนะยังไงก็ไม่มีโอกาสที่จะได้รู้จักเค้าอยู่แล้วฉันตัดสินใจโทรไปหาเค้าถึงแม้จะรู้ผลว่ามันจะเป็นยังไงก็ตาม
\"ฮัลโล\"เค้าพูดขึ้น
\"ฮัลโล\"ฉันตอบ ซึ่งตอนนั้นฉันเริ่มจะกลัวขึ้นมาแต่ยังๆก็ไม่อยากไห้ความรู้สึกมันค้างคา
\"ใครหรอ\"เค้าพูด
\"อืมเราชื่อต้นข้าวนะจำได้มั้ย\"เค้าจะรู้ได้ไงล่ะฉันถามไปทั้งที่ก็รู้คำตอบดี
\"ใครนะ..ต้นข้าวหรอต้นข้าวไหนงะ\"นั้นไงคำตอบที่ฉันกะไว้แล้ว
\"ก็คนที่ไปดูหนังด้วยไงคนที่ร้องไห้ในรถงะ\"อันนี้เตรียมคำตอบไว้แล้วนะเนี้ย
\"อืม....อืมๆจำได้แล้วมีอะไรหรอ\"จำได้จิงรึเล่าฉันก็ไม่รู้
\"อืม....อืมจะไปต่อไหนหรอ\"ฉันตั้งใจจะบอกรักเค้านะเนี้ยแต่ก็ไม่กล้ามากลัวอะไรตอนนี้นะ
\"อืมก็คิดว่าจะไปต่อ....\"เค้าพูด  ฉันก็พยายามตั้งใจฟังนะแต่ว่าก็ได้แต่คิดว่าจะพูดว่าไงต่อดีจะบอกว่าชอบเค้าได้ยังไง
\"หรอก็ดีนะ\"เอาแล้วไงจะต่อไงดีละฉัน
\"ถ้าไม่มีอะไรแล้วแค่นี้ก่อนนะคือว่าเล่นเกมอยู่\"เค้าตัดบท
\"เดี๋ยว(ฉันพูดซะดังซึ่งฉันเองก็ยังตกใจเลย ฉันว่าเค้าก็คงตกจัยแหละ)คือว่าฉันชื่อต้นข้าวนะฉัน....อ่อ....\"ทำไงงดีฉันพูดไม่ออกแล้ว...เค้าก็เงียบสงสัยจะตกใจ
\"ฉันรักเธอ..ก้อ..ได้ยินมั้ย..ก้อ..\"เค้าเงียบอย่างกับโทรศัพท์ไม่ติดป่านนี้คงได้ยินว่า\"หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขนานนี้\"
\"อ่อ..คือว่า...\"เล่นเอาเค้าพูดไม่ออกเลย
\"ชั่งเถอะไม่ต้องตอบแล้วรู้ไว้ก็พอไม่รบกวนเวลาเลยเกมแล้วนะ...บาย...\"ฉันวางทันที่ตอนนี้ใจฉันแทบจะระเบิดตื่นเต้นนะแต่ว่าทั้งๆที่ก็รูว่าผลมันจะเป็นยังไงแต่ฉันก็ร้องไห้ออกมาพอคิดถึงเรื่องนี้ฉันก็ได้แต่ร้องไห้อายตัวเองด้วยแต่มันก็เป็นสิ่งที่อยากไห้เค้ารู้มาตลอดฉันพอใจแล้วล่ะ(ปลอบใจตัวเองซะอย่างนั้น)ฉันไม่เคยเล่าเรื่องนี้ไห้ใครฟังเพื่อนฉันไม่มีใครรู้ซึ่งฉันพอใจที่เป็นอย่างนั้นหลังจากนั้นชีวิตฉันก็ดำเนินไปอย่างสงบเงียบ..เหงา..หลังจากนั้นฉันก็ได้รู้มาว่าหลังจากจบม.4แล้วเค้าจะไปเรียนต่อที่ฮ่องกง(ชีวิตอินเตอร์จิงๆเลย)ฉันก็ได้แต่ภาวนาให้เค้าโชคดีและขอแค่เค้าไม่ลืมชื่อฉัน...ต้นข้าว....ก็พอแล้วและฉันก็จะไม่มีวันลืม...ก้อ....ผู้ชายที่น่ารักที่สุด(ถึงแม้จะดูไม่เต็ม)สำหรับฉัน