กาลเวลากับความคิดถึง

เนื้อเรื่อง อัปเดต 10 ก.ค. 46 / 22:04

ในที่สุด ช่วงเวลาแห่งการรอคอยที่แสนจะยาวนานก็สิ้นสุดลง หลังจากที่ผมได้วางปากกาที่ใช้ในการทำข้อสอบวิชาสุดท้ายลง ผมก็รับรู้ได้ถึงช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนที่ผมเฝ้ารอมานานแสนนาน แน่นอน ช่วงเวลานั้นก็คือช่วงเวลาแห่งการปิดภาคเรียนนั่นเอง แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ผมจึงรู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างกำลังจะขาดหายไป ผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่ ผมรู้แต่ว่ามันคงเป็นสิ่งสำคัญของชีวิตแน่ๆ
               ในเช้าวันแรกของช่วงปิดภาคเรียนผมก็ตื่นแต่เช้าตามปกติเพื่อลุกขึ้นมาช่วยแม่ทำงานบ้าน หลังจากภารกิจในช่วงเช้าเสร็จสิ้นลง ก็ถึงช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนที่แท้จริง ซึ่งผมไม่เคยได้สัมผัสมาเป็นเวลานานแล้ว คำถามแรกที่ตามมาก็คือผมจะทำอะไรดี? จะดูโทรทัศน์เพื่อฆ่าเวลาไปวันๆหรือจะหาหนังสือสักเล่มมาอ่านเล่นเพื่อใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ ในที่สุดผมก็เลือกที่จะหาหนังสือสักเล่มมาอ่าน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหนังสือที่ผมอ่านนั้นมันบางไปหรือหรือว่าผมอ่านเร็วไปกันแน่ เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่นาทีผมก็อ่านมาถึงหน้าสุดท้ายของหนังสือเล่มนี้ซะแล้ว หลังจากที่ผมอ่านจบ ผมก็ไม่รู้จะทำอะไรต่อดี จึงได้แต่นั่งอยู่อย่างเดิมแล้วปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปโดยไม่มีจุดหมาย ไม่ทันไร ภาพของกิจกรรมที่ผมเคยทำร่วมกับเพื่อนๆรวมทั้งเหตุการณ์ต่างๆที่เคยเกิดขึ้นในช่วงเปิดภาคเรียนก็แวบเข้ามาในสมองเหตุการณ์แล้วเหตุการณ์เล่า ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า อะไรที่ขาดหายไปจากชีวิต เพราะอะไรผมจึงรู้สึกเศร้าใจอยู่ลึกๆทั้งๆที่ควรจะรู้สึกสนุกสนานกับช่วงเวลาปิดภาคเรียน สิ่งนั้นก็คือคำว่า “เพื่อน” นั่นเอง ถ้ามองเผินๆคนเราดูเหมือนจะไม่ต้องการใครก็มีชีวิตอยู่ได้ แต่โดยลึกๆแล้ว คนเรานั้นต้องการเพื่อนไม่มากก็น้อย ไม่เรื่องใดก็เรื่องหนึ่ง เพราะชีวิตของเราจะไม่สามารถครบถ้วนสมบูรณ์ได้หากไม่มีเพื่อน คำว่าเพื่อนนั้นยากจะอธิบาย ยากพอๆกับการพูดถึงความรัก เพราะเพื่อนก็คือความรักที่เป็นตัวเป็นตนนั่นเอง เฉพาะผู้ที่รู้จักอยู่ในระยะพอดีพอควรก็จะสามารถเข้าถึงความอ่อนหวานและความเข้มแข็งของเพื่อนได้ในเวลาเดียวกัน เพราะในมิตรภาพนั้น ต้องมีทั้งความอ่อนหวานอ่อนโยนและความเข้มแข็งเด็ดเดี่ยว การทะนุถนอมเพื่อนไว้นั้นยากพอๆกับการรักษาชีวิตตนไว้นั่นแหละ มันเป็นเรื่องของการหมั่นดูแล บำรุงรักษาให้เติบโต พัฒนาอย่างไม่หยุดหย่อนเฉกเช่นการดูแลชีวิต ต้องคอยดูแลเอาใจใส่ทั้งตัวเองและเพื่อน ยามที่เราทุกข์ เรามักต้องการใครสักคนที่คอยปลอบเรา ในวินาทีนี้ ช่วงเวลาของการปิดภาคเรียนนั้นก็กลับกลายเป็นช่วงเวลาแห่งการรอคอย และสิ่งที่รอคอยนั้นก็คือการได้พบกับเพื่อนๆอีกครั้งในวันเปิดภาคเรียนนั้นเอง
                    ในชีวิตของคนหนึ่งคนอาจจะเคยมีเพื่อนเป็นสิบๆเป็นร้อยๆคน แต่จะมีสักกี่คนที่เป็นเพื่อนแท้ ไม่ว่าจะผ่านไปนานสักเท่าไร คนๆนั้นก็ยังคงเป็นเพื่อนเราตลอดมา ไม่ว่ากาลเวลาจะล่วงเลยไปสักแค่ไหน ก็ยังคงคิดถึงกันและกันตลอดไป
             คิดแสนคิด คิดถึง จึงครุ่นคิด                              คิดแสนคิด คิดถึงเธอ ละเมอหา
      คิดแสนคิด  คิดถึงเธอ ทุกเวลา                                แม้นสิ้นฟ้า ข้ายังคิด ถึงมิตรเอย…