ห้องเรียนห้องเก่า

เนื้อเรื่อง

ณ.ห้องเรียนที่คุ้นเคย ห้องเรียนที่ต้องมาพึ่งพิงเป็นกิจวัตรประจำวัน ห้องเรียนที่เคยทะเลาะกับเพื่อน ห้องเรียนที่เคยแอบหลับเป็นประจำ ห้องเรียนห้องนี้ที่มีความทรงจำเก็บอยู่มากมาย

    มาจนถึงวันนี้ ก็1ปีเต็มที่ได้พึ่งพิงอาศัยโต๊ะไม้และม้านั่งตัวนี้เรียนหนังสือเพิ่มพูนความรู้ความคิดสติปัญญาต่างๆ ลองมานับๆดูมันเร็วเหลือเกิน เร็วจนไม่ทันตั้งตัว คิดดูแล้วใจหายและน่าเสียใจอย่างที่สุด ที่ได้ใช้เวลาไปกับเรื่องไร้สาระมากมายในห้องเรียนห้องนี้ ลืมคิดไปว่าเวลาที่เราจะได้อยู่ในห้องนี้มีเพียงแค่ปีเดียวเท่านั้นเอง บางคนอาจคิดว่าแค่ม้านั่งกับโต๊ะจะเอาอะไรนักหนา แต่ลองคิดในมุมกลับกัน เป็นเวลานานมาแล้วที่โต๊ะเก้าอี้คู่นี้และอีกหลายร้อยคู่ได้สร้างสั่งสมประโยชน์ให้นักเรียนหลายสิบรุ่นได้สั่งสมความรู้ไว้ จวบจนวันนี้ก็ได้ผ่านพ้นไปอีกรุ่งหนึ่ง แล้วปีหน้าก็มีนักเรียนรุ่นใหม่เข้ามาฝากตัวและใจไว้กับโต๊ะเก้าอี้คู่นี้ต่อไป

       กระดานดำหน้าห้อง ถึงแม้จะถูกสร้างเพิ่มเติมเข้ามาภายหลัง แต่ก็ไม่ได้มีความสำคัญน้อยไปกว่ากันเลย กระดานที่ได้เขียนเรื่องราวมากมายไว้เพื่อเป็นความรู้ไปใช้ประโยชน์ในภายหน้า กระดานที่เขียนฝากประกาศข่าวเอาไว้ให้นักเรียนทุกคนกันลืม บางคนยังมาใช้เป็นที่เล่นที่เขียนชื่อบุพการีเพื่อน ล้วนแล้วแต่มีความทรงจำมากมายฝังอยู่ในกระดานนี้ แล้วยังบอร์ดหลังห้องที่จัดกันใหม่เป็นประจำเวลามีช่วงเทศกาลใหม่ๆเข้ามา และยังแสดงถึงความสามัคคีความเสียสละของคนที่รับอาสามาจัดบอร์ดนี้ด้วย

    พื้นห้องสีขาวที่สะอาดเรียบร้อย หลังจากที่พวกเราได้ทำความสะอาดกันครั้งสุดท้ายก่อนจะอำลา หลังจากนี้จะไม่มีรอยเท้าของพวกเราอีก ไม่มีรอยรองเท้าติดทรายเปียกๆขึ้นมาหลังจากไปเตะบอลกันมา ไม่รอยเท้าดำๆจากคนที่ทำน้ำหกในห้องอีกแล้ว แต่จะมีรอยเท้าของรุ่นน้องรุ่นต่อไปมาย่ำลงไปแทนที่รอยเท้าของพวกเรา และมันก็จะลบเลือนไปเมื่อผลัดเปลี่ยนรุ่นต่อไปมาอีก

    ปากกาไม่รู้กี่ด้ามที่ชะตาต้องกับเรา ให้เราได้มาจับตัวมันขีดเขียนเป็นตัวหนังสือ ปากกาไม่รู้กี่ด้ามที่ต้องถูกทอดทิ้งไว้กลางพื้นห้องแล้วถูกคนเหยียบย่ำข้ามไปข้ามมา โดยเราหารู้ไม่ว่า ในความจริงนั้น มันก็มีจิตใจ เบื้องลึกมันอาจจะแอบร้องไห้อยู่ก็ได้ ร้องไห้ว่าทำไมถึงได้ทิ้งกัน ทำไมถึงไม่คิดถึงจิตใจของมันบ้าง  ถ้าไม่ต้องการก็ไม่ต้องซื้อไม่ต้องมาจับต้องใช้ประโยชน์ให้ดีใจว่าอย่างน้อยๆตัวเราก็มีคุณค่าที่จะให้เด็กๆได้ใช้เขียนจดความรู้ต่างๆลงสู่สมุดเรียนที่จะเป็นประโยชน์ต่อไปในอนาคต น่าเศร้าเสียใจที่เครื่องเขียนหลายต่อหลายชิ้นได้ถูกนำมาทำเป็นของเล่นจนเสียประโยชน์ไปจนนำกลับมาใช้ไหม่อีกไม่ได้

    สมุดเรียนหลายต่อหลายเล่มที่เราเอามาฉีกพับจรวดกันเล่น ทั้งที่มันน่าจะถูกใช้ให้เป็นประโยชน์มากกว่านี้ น่าจะมีความรู้มากมายที่ถูกบันทึกไว้บนตัวของมัน น่าจะเป็นประโยชน์มากกว่าการที่ต้องมาอยู่ในรูปทรงจรวดแล้วถูกเหยียบย่ำไปมาอย่างไม่รู้สึกถึงคุณค่า ทำให้ต้นไม้หลายต้นต้องตายอย่างไร้คุณค่า น่าเศร้าใจนัก
    
    ณ.วันนี้ วันที่จะต้องกล่าวลาผู้นำทางคนนี้ ผู้นำทางที่หลายคนเปรียบเปรยไว้ว่าเป็นเรือจ้าง แท้ที่จริงแล้วไม่ใช่อย่างนั้น เรือจ้างลำนี้คือผู้นำทางที่มีพระคุณกับเราอย่างมาก มากเกินที่จะตอบแทนได้หมด ขอกราบเทอดทูนในบุณคุณอันไม่มีวันจบสิ้น ในความปราณีอย่างล้นพ้นอันหาที่เปรียบมิได้ ขอกราบเทิดทูนพระคุณที่ 3อย่างงดงามที่สุด

    หลังจากนี้ คงไม่มีภาพของนักเรียนรุ่นนี้ ในห้องเรียนห้องนี้อีกแล้ว ก่อนจะหันหลังออกไปจากห้องนี้ อย่างน้อยก็อยากจะหันหลังมามองเป็นครั้งสุดท้าย ห้องเรียนที่รัก และทนุถนอมมาตลอด 1 ปีเต็ม ไวท์บอร์ดที่เปี่ยมไปด้วยความทรงจำและแฝงไปด้วยความรู้มากมาย โต๊ะเก้าอี้หลายคู่ที่ยกพิงกันไว้ พื้นห้องสีขาวที่สะอาดเอี่ยม ทุกอย่างดูเงียบสงบ ราวกับว่ากำลังเสียใจกับการจากไปของพวกเราเช่นกัน หันหลังเดินกลับไปลูบโต๊ะและเก้าอี้ตัวเดิมตัวนั้น หันไปส่งยิ้มให้กับบอร์ดหลังห้องที่ยังคงมีนิทรรศกาลวันวาเลนไทน์ ก้มหน้าลงมองที่พื้น พื้นขาวสะอาดที่ดูเหมือนกับว่ามันยังไม่อยากให้พวกเราเดินออกไปจากห้อง เพราะหากเราออกไปแล้ว เราก็คงจะไม่ได้มาพึ่งพิงพึ่งหาอาศัยกันอีก

      แต่สุดท้ายก็ถึงเวลาจะต้องจากกัน ก่อนจะเดินออกไป หันหลังกลับมายังห้องเรียนห้องเก่า ส่งยิ้มไปทั่วๆห้อง พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความอาลัยอาวรณ์ จากดวงตาหยดลงสู่พื้น พูดพึมพำเบาๆในลำคอคนเดียวว่า\"ลาก่อน\" ยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดน้ำตา ส่งยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วหันหลังกลับ ก้าวขาออกมาจากห้องเรียนที่รัก เดินลงบันไดมาแล้วก็ยังอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองป้ายไม้หน้าห้องที่สลักเป็นตัวอักษรบอกห้อง และแล้วก็จำใจต้องเบือนหน้ากลับมาแล้วก้าวเท้าเดินออกไป ประตูห้องเรียนที่ได้สัมผัสมือกันทุกวันก็อยู่ห่างออกไปทุกทีๆจนกระทั่งลับสายตาไป