สี

เนื้อเรื่อง

\"ฮ้าว เปิดเทอมอีกแระเซงอย่างแรง\"  น้องนู๋แพนพึมพัมกับตนเอง
เทอขึ้นรถเมล์สีเหลืองที่มาจอดหน้าปากซอยบ้านเทอ
\"วันนี้ทามไมคนเยอะจัง ฮ้าว~\"แพนพึมพัมอีกครั้ง
เพราะคนเยอะเลยต้องยืนริมขวาของรถ สักพักมีผู้ชายร.ร.ของแพนขึ้นมาอีก3-4คนและผู้ชายอายุราวๆ20ปีคนเหล่านั้นยืนใกล้ๆแพน
แพนหายจากการง่วงเป็นปลิดทิ้ง!!~เพราะอะไรน่ะหรือ โอ้ยโหย ชายที่อายุประมาณ20กำลังจะลูบก้นชายร.ร.แพนที่น่าตาดีที่สุดอยู่ที่สำคัญ2คนนั้นอยู่ข้างๆแพนอย่างแรง
\"เหวอ ใครอ้ะโรคจิต ยัยบ้าโรคจิตหรือจับก้นช้านทามมายยยย\"  หนุ่มเคราะห์ร้ายร้องเสียงดังฟังชัดข้างๆหูแพน
อนาจนิ่งอิงเขนยคนึงหวนเอ้ยย แพนรับเคราะห์อย่างงงมากๆ
\"พระฟังคำอั้มอึ้งตะลึงคิด จาเบือนบิดป้องปัดก้อขัดขวาง ไมเปนนู๋ง่าา งง\"แพนจะพูดออกมาแต่หนุ่มนั้นตะโกนอีกครั้ง
\"ก้นช้านเปนรอยแล้วน้า โรคจิตๆๆๆๆๆๆๆๆๆ\" ซวยๆๆๆๆๆความซวยของแพนทัมให้ทุกคนบนรถมาเป็นสายตาเดียวจับจ้องที่แพน
\"มะ..ไม่ใช่หนูนะ ไม่ใช่หนูง่า\" แพนรีบบอกออกมา อนิจจาสายไปเสียแล้ว
เมื่อถึงป้ายหน้าร.ร. หนุ่มเคราะห์ร้ายกับเพื่อนๆรีบลงจากรถแต่ช้ากว่าแพน
\"ถึงเราไม่ผิดแต่รีบไปก่อนล่ะว้า\"แพนคิดในใจแล้วรีบวิ่งไปชั้น4ห้องที่2จากซ้ายอย่างไม่คิดชีวิด

\"5555555 หนุกมะโดนสาวจับตูด ไอจ้อบ\" เพื่อนๆของหนุ่มเคราะห์ร้ายหัวเราะเป็นการใหญ่
\"อร่อยมากเลยลองดูดิ  ปาดโถ่หนุกตายเลยช้านอายแทนก้นเลยอ้ะ\" จ้อบหนุ่มเคราะห์ร้ายพูดแล้วหัวเราะออกมา
\"อ่าวเฮ้ยวันนี้ย้ายห้องนี่หว่าเวรี่ตกใจ\"  เพื่อนคนนึงของจ้อบพูด
\"งั้นช้านขอตัว&หัวไปดูก่อนนะ\"จ้อบรีบออกจากกลุ่ม
\"อ้าวย้ายห้องนี่นา\"  แพนร้องพร้อมจึงลงจากชั้น4ห้องที่2จากซ้ายมาดูบอร์ดจัดห้อง
\"3/1....3/2.....3/3......3/4......ง่าห้องสุดท้ายหรือป่าวเนี่ย3/5...3/6..3/7.......3/6\"  แพนพูดพึมพัม
\"ช้านได้3/6อ้ะ\"เสียงคุ้นๆจากคนข้างๆแพน
\"โห้ย ผูกมิตรๆๆๆๆๆๆๆๆๆ\"แพนคิดในใจ
\"อ่าว สาวรักก้นช้านนี่ห้อง3/6รึ เค้ากั้วกัวจาโดนจับอีกง่ะ\" จ้อบนั้นเองเค้ารีบพูดจาเยาะเย้ยแพน
\" หยายยยยยยยยยยยยย เราจาทัมไงดีๆๆๆอ้ะบอกฟามจิงก่อนนนนนน\" แพนคิดในใจ
\"คือ..เราไม่ได้จับเทออ้าาาาา อ้าวจาปายไหนน\"  แพนพูดแต่จ้อบวิ่งไปนู้นแล้ว
\"ไว้ค่อยให้จับใหม่นะพวก \"จ้อบตะโกนหาแพนทำให้ทุกคนมองมาทางแพนพร้อมคิดในใจว่า \"จับอาไร\"
แพนรีบวิ่งขั้นชั้น3ห้องที่2จากซ้าย รีบจับจองที่นั่งแล้วก้อคิดทบทวน\"ช้านทำไรผิดวันนี้ซวยจิงๆ\"
\"หวัดดีเทอชื่อไรชั้นยูจ่ะ\"หญิงใส่ที่คาดผมสีชมพูน่าตาน่าร้ากดีพูด
\"ห่ะ.....อ่า..อ้ะ ชั้นแพนอืมเราชื่อแพน\" แพนพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก
\"นั่งข้างๆได้ไหม\"ยูถาม
\"มีคนวางกระเป๋าตรงกลางแล้วง่ะนั้งที่ถัดจากโต้ะนี้นะ\"แพนตอบ
\"อืม ขอบใจจ่ะ\"  ทำไมยูน่าร้ากอย่างนี้ได้เพื่อนแล้วๆแพนคงจาคิดอยู่โดยมองจากใบหน้าของเทอ
\"ตุ้กแต่ว\"กริ่งที่นี่เสียงเพราะเป็นพิเศษทำให้แพนเริ่มมองหาคนที่นั่งตรงกลางระหว่างยูกับแพน
\"กำ ช้านได้นั่งกับยายนั้นหรือเนี่ย\"จ้อบคิดในใจเมื่อเหนแพนนั่งข้างๆที่ๆเข้าจองไว้
\"กำ เจออ้ายนี่อีก\" แพนคิด

ทุกๆวันจ้อบจะทะเลาะกับแพนอยู่เสมอ ยูก้อกลายเปงผู้พิพากษาเสมอ
\"เราชอบนะที่มีเพื่อนตลกขบขันดีๆอย่างนี้\"คำพูดจากปากยู ทำให้แพนกับจ้อบหยุดโต้วาทีกลายเปงน่าแดงทั้งคู่
\"5555 ยูจ๋านายคนนั้นมันติ้งต้องอ่ะจ่ะ ทามจายหน่อยนะจ้ะ”แพนพูด
“5555 ยูจ๋าอีนี่มีงานอดิเรกอยู่อย่างนึง ชอบจับก้นชายงามไงล่ะจ้ะ”จ้อบพูดแล้วหัวเราะออกมา
โป้ก นั้นไงๆเอาเข้าให้แพนจางอัดหัวของชายงามที่จ้อบว่า อาหยาย แก้มแพนถูกยืดออกมาเปนพิเศษเพิ่มอีก3ซม. ในด้านขวา และอีก 4ซม.ที่ด้านซ้าย
“ยูจ๋า จงหาความยาวที่ยืดออกมาทั้ง2ข้างของแก้มแพนทีจิจ้ะ” จ้อบหัวเราะอย่างเมามัน
ยูไม่ห้ามเพราะหัวเราะคิกๆคักๆอย่างหยุดไม่อยู่แล้ว
ทุกๆวันจาเปนอย่างนี้เสมอๆ

จนวันนึงในเวลาพักกลางวัน
“แพน คือ…ยูมีเรื่องมาถามอ้ะจ่ะ” ยูเดินเข้ามาหาแพนอย่างเครียดนิดหน่อย
“อืมๆ”แพนตกลง
“ยู…………ชอบ…………………………………………จ้อบอ้ะจ่ะ..คะ…ะ”ยูพูดเสียงเบามาก
“หาาาาาาาาาาาาาาาาาาา” แพนอุทาน
“คือ…อะ..ะ..อยา….กถามแพนเรื่อง..เอ่อ……ว่า…ชะ..ชอบ”ก่อนที่ยูจาพูดจบ
“เราไม่ชอบจ้อบนะๆๆๆๆๆอ้ายนั้นติ้งต้องจาตาย”แพนรีบกลบ
ยูจึงยิ้มๆทั้งๆที่ตัวนั้นรู้ดีกว่าว่าแพนชอบจ้อบ ยูรู้ดีกว่าใครแม้กระทั้งใจของเจ้าตัวเอง
แพนกลับถึงบ้านพบว่าการ์ดสีขาวจ่าหน้าถึงเทอ
“ต่อไปนี้จงจำไว้
ชมพู-  วันนี้เทอน่าร้ากจัง
เหลือง-วันนี้ร่าเริงเป็นพิเศษนะ
แดง-วันนี้ขอบคุนนะ
ฟ้า-วันนี้ขอโทดอย่าโกรธนะ
เขียว-งอน!
น้ำตาล-กลุ้มจายง่า
ส้ม-อย่าอารมณ์เสียจิ
ขาว-ยังไงก้อชอบเทอ”
แพนงงมากๆ แต่ก้อเก็บการ์ดนี้ไว้

วันต่อมาแพนได้การ์ดอีกเอ๋…วันนี้สีเหลือง!?!
“จากใครว้ะเนี่ย “ แพนชักสงสัย
วันต่อมาแพนทะเลาะกับจ้อบ ได้การ์ดสีฟ้า แพนเปนคนซื่อเลยเอ๋อไม่พูดอาไร
วันต่อมาอีกได้สีขาว
วันต่อมาอีกครั้งจ้อบโดนอาจารย์ดุ ได้สีน้ำตาล
วันต่อมาๆๆๆอีกได้สีแดง
จนเมื่อแพนแกล้งจ้อบอย่างแรง จนจ้อบตีลังกา3ตลบ
“ไม่รุ้แกล้งยังไง”ยูอุทาน
วันนี้เลยได้สีเขียว!!!~ แพนเลยแจ่มว่าคนที่ส่งมาคือใคร
เลยหนักใจตรงที่ว่ายู  ….
และจุดสำคัญคือแพนพึ่งรู้ใจตัวเองว่าชอบจ้อบ
“ช้านทามงายดีเนี่ยชอบเค้าตั้งแต่เมื่อไร่ เฮ้อ ลำบากจัง”
แล้ววันนึงยูเหนการ์ดในกระเป๋าจ้อบกับแพน
ยูดีใจกับเศร้าใจไปพร้อมกัน
แพนเหนยูทำหน้าเศร้าๆจึงทัก
\"มีไรหรือยู ทัมหน้าเศร้าๆ\"
\"จ้อบกับแพน ไม่ต้องปิดบังยูหรอก\"ยูเอ่ย
\"หืม...? อ้ะ! แพนขอโทดคือ...แพน...\"
\"พึ่งรู้ใจตัวเอง ใช่มะ\"ยูพูดแล้วยิ้ม
\"ยูเข้าใจความรู้สึกแพนนะ..ยูเข้าใจ\"ยูบอกอย่างเศร้าๆ
\"แล้วยูคิดกับจ้อบยังไงล่ะ\"แพนเริ่มถามอย่างไม่แน่ใจ
\"คิดว่าเป็นรักแรกไม่เปนไรหรอกไม่จริงจัง\"ยูตอบเสียงดังขึ้นทำให้แพนเปลี่ยนสีหน้า
\"เราร้ากยูที่สุดเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ยูทั้งน่าร้าก นิสัยดี เราขอโทดนะที่ปิดบังยูมาตลอด\"แพนยิ้มอย่างแรง
\"คิคิ  แค่รักแรกอุแหม่ คิดไรมาก อิอิเราต้องได้คนดีกว่าแพนอิอิคนกลิ้ง4ตลบ เยอะกว่าจ้อบอีก\"ยูพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างร่าเริง
ทั้ง2คุยกับหัวเราะต่อไป........

วันเสาร์ยูโทรเรียกแพนกับจ้อบ ให้มาที่สวนดอกไม้ที่ยูทำเองหน้าร.ร.เป็นโรงกระจกเต็มไปด้วยดอกไม้สีชมพูอ่อนหวานเหมือนกับเจ้าของโรงกระจกนี้เลย
แพนมาตามนัดหน้าร.ร. จ้อบอยู่ในโรงกระจก แพนและจ้อบไม่เคยรู้ว่าโรงกระจกนี้เป็นของยู
ยูเรียกแพน\"เข้ามาในนี้เร็วแพน\"ยูกุมมือแพนลากไปที่โรงกระจก
ยูจับมือแพนกับจ้อบแล้วบอกว่า
\"ยูน่ะชอบจ้อบมานานแล้วเปนรักแรกของยู........แต่ยูแค่ชอบ ไม่เหมือนความรักที่แพนกับจ้อบมีให้กัน
ยูก้อชอบทั้งคู่ แล้วยูก้อชอบที่เห็นเพื่อนของยูรักกันด้วยเหมือนกัน\"
ยูยิ้มหน้าแดงแสดงถึงความอายที่พูดคำพูดที่ยากที่สุดออกมา
\"ยูตั้งใจปลูกดอกไม้สร้างโรงกระจกนี้ให้แพนกับจ้อบแล้วก้อ  ความรักของเราทั้ง3คน...\"
แพนกับจ้อบอึ้ง แล้วทั้ง2ก้อยิ้ม แพนเข้าไปกอดยู
\"เราก้อชอบที่เหนยูมีความสุขแล้วเหนยูเป็นเพื่อนตายของแพน\"
จ้อบบอกกับยูอย่างอายๆว่า\" หาผู้ชายกลิ้ง4ตลบและที่ให้การ์ดสีสวยกว่าของเราให้ได้นะ\"
ทั้ง3คนมองดูสี สีเเห่งความสุข สีแห่งความเป็นเพื่อนและผูกพันธ์กันและกัน สีท้องฟ้าที่ยิ้มให้ราวกับว่าโลกนี้หยุดเวลาให้เรา3คนที่โรงกระจกดอกไม้สีชมพูแห่งนี้    
-----สีสันแห่งชีวิด สีหน้าความสุขเพื่อนตาย  คนที่รัก ทำไมโลกนี้สวยงามเหลือเกิน -----
ทั้ง3คนจับมือกัน เดินจากไปจากโรงกระจกของยูอย่างมีความสุข