this story...no name

เนื้อเรื่อง

this soap story… no name

    
                                 ณ กาลหนึ่ง เมื่อครั้งพระเจ้าสร้างโลก พระองค์ทรงเนรมิต “อาทิตย์” และ “ดวงจันทร์”
ขึ้นมาอย่างละหนึ่ง เพื่อปกครองสองช่วงกาลเวลา
    พระองค์ยกมือขึ้นแตะที่ศีรษะทั้งสองอย่างแผ่วเบา เสมือนเป็นสัญญาณของการให้ชีวิต แล้วจึงมอบพลังอำนาจในการปฏิบัติหน้าที่ให้กับทั้งคู่ พร้อมทั้งเหล่าภูต ที่จะคอยรับใช้

                                                                                                 --- แล้วเรื่องราวจึงบังเกิด ---
    
                               “ดวงจันทร์”  ปกครองช่วงเวลาค่ำคืน หน้าที่ของเธอคือเปล่งแสงแบ่งปันความงามมายังโลกเบื้องล่าง ทุกคืนเธอจะออกมาทำหน้าที่  ณ เชิงผาใหญ่ ท่ามกลางหมู่ดาว ภูตรับใช้ของเธอ  เธองามราวกับหลุดออกมาจากความฝัน อรชร และอ่อนโยน เหมือนกับว่าความงามทุกอย่างมารวมกันอยู่ที่ตัวเธอ -- ความมืดไม่ได้ทำให้เธอดูหมองลงไปเลย กลับกัน เธอดูสุกสกาวทุกครั้งยามอยู่ใต้ฟ้ามืดนั้น  บางครั้งยังดูเหมือนเธอแบ่งปันความงามนั้นให้กับความมืด ให้ท้องฟ้าดูสดใสขึ้น
    ทั้งๆที่พระเจ้ามอบชีวิตให้เธอแล้วแท้ๆ แต่เธอกลับใช้ชีวิตไม่คุ้มค่าเสียเลย เธอใช้เวลาทั้งหมดในชีวิต ไปกับการนั่งเหม่อ นั่งเพ้อหาคู่ครองในฝันที่เหมาะสมกับความงามเธอ เธอหลุดออกจากโลกของความจริง และไม่สนใจสิ่งใดๆรอบกาย
    “อาทิตย์”  เขาผู้เป็นบุรุษ ความหล่อเหลาของเขานั้นไม่แพ้ความงามของดวงจันทร์เลยสักนิด เพียงแต่เขาแฝงไปด้วยความกล้าแกร่ง และความอบอุ่นที่ชายควรมี เมื่อถึงเวลา เขาจะบังคับบังเหียนออกมาจากที่พักพิง เพื่อทำหน้าที่เปล่งแสงแกร่งกล้า และร้อนแรง ให้ท้องฟ้ามืดกลับสว่างขึ้น  เขายังร่าเริง และมีเสน่ห์ลึกๆ ไม่ว่าภูตตนใดที่ได้เห็นเขา เป็นต้องชื่นชม และหลงใหลเขาไปเสียทุกราย  ยกเว้นดวงจันทร์ ที่ไม่เคยสนใจสิ่งใดเลย
    แต่กระนั้น อาทิตย์ได้ทุ่มเทใจทั้งหมดให้กับดวงจันทร์ผู้เลอโฉม เขาหวังเพียงสิ่งเดียวคือขอให้สักวันนึงให้เขาได้อยู่ข้างกายเธอ ทุกวันหลังจากทำภารกิจเสร็จสิ้น เขาจะค่อยๆหรี่แสงลง และตรงดิ่งไปหาดวงจันทร์อันเป็นที่รัก และวันนี้ก็เช่นกัน…
    แต่ก็เป็นเหมือนเช่นทุกวัน เขานั่งมองดวงจันทร์อย่างอับจนหนทาง ณ ตรงที่กำแพงแห่งกาลเวลา เขาไม่อาจก้าวข้ามกำแพงนี้ไปได้เลยสักครั้ง นี่เป็นกฎที่ดวงจันทร์กับอาทิตย์ห้ามพบกัน เพื่อที่การเวลาจะได้ไม่แปรปรวนโดยมีกำแพงกาลเวลาเป็นอาณาเขต ทำไมนะทำไมภาพที่เขาเห็นทุกวันต้องเป็นภาพนี้ ภาพที่มีหญิงงามผู้เฝ้าแต่พร่ำเพ้อแต่สิ่งไม่มีตัวตน โดยปล่อยให้หัวใจที่มีอยู่จริงต้องร่ำไห้อยู่อีกฟากหนึ่ง    
    เขานั่งมองกำแพงบางใสนั้นอย่างทุกข์ท้อ ลูบไล้มันช้าๆ พร้อมๆกับที่น้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมา เขายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกไป ก่อนที่มันจะหยดถึงพื้น แล้วมองกำแพงนั้นต่อไปอย่างเศร้าสร้อย พลอยทำให้เหล่าภูต ทั้งของเขาและของเธอ รู้สึกโศกเศร้าไปด้วย
    แม้ว่าผู้ที่สร้างกำแพงกาลเวลานั้น คือพระเจ้า แต่เขาไม่รู้สึกโกรธพระเจ้าเลยแม้แต่น้อย เขากลับรู้สึกขอบคุณพระเจ้าด้วยซ้ำ ที่พระองค์ทรงสร้างเขาขึ้นมาให้มีชีวิต ให้เขาได้รู้จัก… ได้รักเธอ
    อาทิตย์หนุ่มอยากหยุดรักเธอ แล้วหันไปรักสิ่งอื่นที่รักเขาแทน เขาอาจจะมีความสุขมากกว่านี้ แต่ไม่ใช่เลย เขาไม่อาจทำใจให้หยุดรักเธอได้ พอๆกับที่เขาไม่อาจรักในสิ่งที่เขาไม่ได้รัก
เขาจะขอรอความรักจากเธอต่อไป แม้ว่าจะนานแค่ไหน แม้ว่าจะเป็นไปไม่ได้ และแม้ว่าเขาจะเจ็บปวดแค่ไหน   ถ้าเช่นนั้นแล้วเขามีความสุขอยู่กับการทรมานที่จะรักดวงจันทร์ต่อไปอย่างนั้นหรือ
    ใช่ว่าดวงจันทร์ไม่รักเขา เพียงแต่เธอยังไม่เคยรู้จักเขาเลย ไม่เคยที่จะสนใจเขา หากว่าเธอสนใจเขา และทุกสิ่งรอบตัวเธอสักนิด แล้วหลังจากนั้น เธอจึงเอื้อนเอ่ยออกมาว่า “ไม่รัก” เมื่อถึงตอนนั้นเขาอาจตัดใจจากเธอได้
    ดวงจันทร์ไม่เคยสนใจร่างกายของเธอเลย จนบัดนี้ร่างกายของเธอได้ถึงขีดสุดแล้ว อาทิตย์รู้เรื่องนี้ดี เขาพยายามหาทางช่วยเธอ ขณะที่น้ำอุ่นๆไหลพรากลงมาจากตาแล้วตกลงไปยังโลก ผ่านชั้นบรรยากาศมากมาย แต่ก็ยังคงอยู่แล้วซึมซับผ่านไปทั่วพื้นดิน เป็นจุดกำเนิดของความรักที่แฝงอยู่ในใจมนุษย์
    กลับมาทางอาทิตย์ เขารีบเร่งไปขอความเมตตาจากพระเจ้า แต่ทุกสิ่งมีเกิดต้องมีดับอาทิตย์รู้ดี เขาจึงขอให้พระเจ้านำชีวิตเขาไปให้ดวงจันทร์ ชีวิตเขาอาจเป็นสิ่งต่อชีวิตเธอ แม้ว่าเขาต้องตาย แต่เขาไม่เสียใจหรอกอย่างน้อยฝันของเขาก็เป็นจริงแล้ว
    พระเจ้าทำตามคำขอนั้น แต่ทุกคนคิดผิดชีวิตอาทิตย์ไม่อาจต่อชีวิตดวงจันทร์ได้ ต่อให้นำอีกหลายๆชีวิตมาก็ไม่อาจช่วยได้ เพราะทุกคนต่างก็มีชีวิตเดียวไม่อาจทดแทนกันได้
    แต่มันจะสำคัญอะไรล่ะ แม้อาทิตย์ต้องตาย หรือแม้ดวงจันทร์ต้องตาย สุดท้ายสิ่งที่อาทิตย์หวังก็เป็นจริงแล้ว เขาได้อยู่ข้างๆเธอ โดยไม่มีกำแพงกั้นไว้อีกต่อไป
    อาทิตย์และดวงจันทร์ตายไปแล้ว…ตายพร้อมกัน แต่ร่างของทั้งคู่ยังอยู่และทำหน้าที่ต่อไป เมื่อใดที่มนุษย์ผิดหวังในความรักก็จะมองขึ้นมาบนฟ้ากว้างใหญ่นั้น และร่วมร้องไห้ไปกับความรักของทั้งสองคน แต่อย่าได้ทำอย่างนั้นอีกเลย อย่าทำให้ประวัติศาสตร์เกิดขึ้นอีกครั้ง อย่าเงยหน้ามองฟ้าหากในใจยังมีเรื่องที่เป็นทุกข์ แต่เมื่อใดที่มองฟ้าขอให้มองด้วยความสุขแล้วยิ้มเยาะให้กับมัน

                                                                           - ----------------------------------------------------------- -