finding and faith

เนื้อเรื่อง

เมื่อนานมาแล้ว มีภูติอยู่ตนหนึ่ง ซึ่งสามารถเปลี่ยนรูปร่างตัวเองได้ ภูติอื่นๆ เรียกมันว่า \"ภูติหน้ากาก\"

ภูติหน้ากากสามารถเป็นได้ทุกสิ่ง มันบินไปบนท้องฟ้าด้วยปีกของเหยี่ยว ร่วมวิ่งไปกับกวางบนพื้นหญ้า หรือปะปนกลมกลืนไปกับสังคมมนุษย์

ภูติหน้ากากได้หลงรักหญิงสาวนางหนึ่ง

นางเป็นผู้มีจิตใจดีงาม นางทำดีต่อมัน เพียงนึกถึงนาง ความอบอุ่น นุ่มนวลไร้สาเหตุ ก็เต็มตื้นขึ้นมาในดวงใจของภูติหน้ากาก คุกรุ่น และระอุอยู่ข้างใน

ภูติหน้ากากรักนางเหลือเกิน.....รักมากกว่าสิ่งใดๆ

แต่มันไม่อาจมอบความรักให้นางได้

\"ถึงแม้ข้าจะเป็นได้ทุกสิ่ง แต่ข้านั้นไม่มีตัวตน ไม่ใช่สิ่งใดๆ เลย เป็นเพียงแค่เงาสะท้อนเท่านั้น\"

\"สิ่งที่ไม่มีตัวตนจะให้รัก จะสามารถรักใครได้หรือ\"

\"สิ่งที่ไม่มีตัวตนจะให้รัก จะมีผู้ใดรักได้หรือ\"

ภูติหน้ากากจึงออกเดินทาง เดินทางเพื่อค้นหาตัวตน เพื่อที่จะรักได้

นานแสนนาน ไกลแสนไกล

มันเดินทางไป ลองเป็นทุกชีวิต ทั้งชีวิตที่เล็กจนมองไม่เห็น หรือใหญ่เทียมฟ้า หวังเผื่อจะพบตัวตนแท้จริงที่เฝ้าค้นหา

แต่มันก็ยังไร้ซึ่งตัวตน เป็นเพียงเงาเท่านั้น ภูติหน้ากากเริ่มท้อแท้

จนมาวันหนึ่ง ภูติหน้ากากได้ยินเรื่องราวของมหาปราชญ์ ชายชราผู้รอบรู้ทุกสิ่งทำได้ทุกอย่าง ความหวังที่ริบหรี่เลือนลางก็กลับลุกโชนขึ้นมา มันหวังว่า มหาปราชญ์จะให้ตัวตนแก่มันได้

ภูติหน้ากากสืบเสาะจนในที่สุดมันก็ได้พบมหาปราชญ์ มันเปลี่ยนลักษณะจนเป็นเหมือนมนุษย์แล้วเล่าเรื่องราวและคำขอของตัวเองให้มหาปราชญ์ฟังด้วยใจเปี่ยมหวังและเต็มไปด้วยความยินดี ยินดีที่การเดินทางค้นหาอันยาวนานจะจบสิ้นลงเสียที

มหาปราชญ์ฟังจบแล้วก็ถอนหายใจ

\"เด็กเอย......ข้ามิอาจมอบตัวตนให้แก่เจ้าได้\"

ภูติหน้ากากชะงักค้าง ถามกลับด้วยเสียงสั่นระริก \"เพราะ..เพราะเหตุใดเล่าท่าน \"

\"ตัวตนเป็นสิ่งบริสุทธิ์ที่กำเนิดมาจากจิตวิญญาณ ไม่สามารถสร้างหรือมอบให้ผู้ได้ได้ดอก...ไม่มีทาง\"
มหาปราชญ์ตอบพร้อมส่ายหน้าน้อยๆ ดวงตาหยั่งรู้ทั้งคู่นั้นหรุบต่ำลง

ภูติหน้ากากกัดฟันกรอด กำมือแน่น ตัวสั่นไปทั้งร่าง........ร่างที่เป็นเพียงเงา น้ำใสๆ ไหลรินลงมาจากดวงตาของภูติหน้ากาก หยดลงพื้นโดยไร้เสียง

\"ได้โปรดเถิด\"ภูติหน้ากากคุกเข่าลง เอ่ยเสียงแหบโหย

\"มันต้องมีทางสิ ข้าขอร้องจริงๆ โปรดมอบตัวตนให้ข้าด้วยเถิด\"

\"ข้าไม่อาจมอบความรักให้ใครได้หากไร้ซึ่งตัวตนเช่นนี้\"

มหาปราชญ์ใช้นิ้วปาดหยดน้ำตาบนใบหน้าภูติหน้ากากลงมา แล้วมองมันอย่างเพ่งพินิจ

\"เจ้าไม่จำเป็นต้องให้ผู้ใดมอบตัวตนให้ดอก\"ชายชราบอก

\"ผู้ที่สามารถหลั่งน้ำตาเพื่อผู้อื่นได้ นั้นมีตัวตนแน่นอน\"

\"เจ้าอาจจะมีร่างกายที่เหมือนเพียงเงาสะท้อน แต่จิตใจเจ้ามีตัวตนอยู่ เจ้าสามารถสุขได้ ทุกข์ได้ เกลียดได้ และรักได้ จิตใจเจ้าจะไม่ใช่เงาสะท้อนของสิ่งใด เด็กเอย....เจ้ามีตัวตนอย่างแท้จริง\"

เมื่อภูติหน้ากากสดับฟังคำของมหาปราชญ์ ก็เหมือนมีแสงสว่างวาบเข้ามาในหัว

\'ตัวตน...ตัวตนที่เฝ้าตามหาที่แท้มันอยู่ตรงนี้นี่เอง ข้านั้นมีตัวตน หากเพียงแต่ไม่รับรู้ถึงมันเท่านั้น\'

น้ำตายังคงไหลออกมาเรื่อยๆ หากแต่เป็นน้ำตาแห่งความปิติยินดี

ภูติหน้ากากกล่าวขอบคุณมหาปราชญ์ แล้วจึงกลับไปสู่ผู้ที่หัวใจเฝ้าเพรียกหา กลับไปหานางอันเป็นที่รัก ภูติหน้ากากผู้ไม่ไร้ตัวตนได้มอบความรักให้นาง บัดนี้ จะไม่มีสิ่งใดสามารถพรากพวกเขาออกจากกันได้อีกแล้ว