ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : อิสระ
อีสพยายามรวบรวมจิตให้นิ่งครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เหมือนยิ่งเพ่งสมาธิผนังรอบด้านจะยิ่งเป็นสีที่เด่นชัด
\"โธ่เว๊ย!!! เกมส์บ้าบออะไรเนี่ย!!!\" อีสสบถอย่างฉุนเฉียว ผนังรอบด้านเปลี่ยนเป็นสีแดงคล้ำ
ถ้าเกิดเขาช่วยตัวเอง ช่วยไผ่ไม่ได้ เขากับไผ่ต้องติดแห็งอยู่ในนี้น่ะสิ แล้วอีกอย่างคนที่ลำบากที่สุดก็เป็นเขาด้วย เพราะต้องทนทรมานอยู่ในที่แบบนี้ ในขณะที่ไผ่....
ไม่มีทางต้องแก้เกมส์ อ่านเกมส์ให้ออก แล้วออกไปจากที่นี่...
\"ถ้าเกิดทำให้เป็นสีขาวทั้งหมดได้งั้นเหรอ\" อีสพึมพำ แล้วพยายามคิดตริตรองอีกครั้ง
งั้นก็หมายความว่าเมื่อไหร่ที่เป็นสีขาวทั้งหมดจะเป็นอิสระ งั้นถึงเป็นสีขาวทั้งหมดแค่วิเดียวก็อาจจะต่อรองจนออกไปได้ก็ได้
แต่ถ้าไม่ได้ เงื่อนไขในการเล่นเกมส์นี้ก็จะยิ่งเพิ่มขึ้นมาอีก....
\"กรรม\" อีสกุมขมับอย่างอับจนหนทาง
แต่แล้วแสงสว่างบางอย่างก็พุ่งวาบเข้าจับจิต
นึกออกแล้ว
วิธีที่แน่นอนที่สุดสำหรับการเป็นอิสระจากที่นี่
อีสหยิบใบมีดอันแหลมคมในกระเป๋าขึ้นมา แสงสว่างจากผนังสีฟ้าสะท้อนแวววับในดวงตาสีน้ำเงิน
ถึงจะบ้าบิ่นไปหน่อย......แต่ก็ทำให้เราทั้งสองคนรอดออกไปได้
\"? หืมม์\" ไนท์ที่กำลังจะเคลิ้มหลับหลังจากเฝ้ามองทั้งสองคนที่ติดแหง็กอยู่ข้างในได้ร่วมสิบแปดชั่วโมงร้องครางออกมาจากลำคอ
\"เอาล่ะสิ ความหวังที่แสนหริบหรี่ ไม่นึกว่าจะมีคนทำได้\" ไนท์หลับตาแล้วส่งเสียงด้วยความตกตะลึง อีสสามารถฝ่านเกมส์นี้ได้แล้ว แต่ไม่ได้เห็นว่าทำยังไง แต่รู้สึกถึงความว่างเปล่าของจิตใจอีส
\"ไปดูหน่อยน่าจะดี\" ไนท์ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องที่เคยเป็นสีฟ้าแต่บันี้กลายเป็นสีขาวบริสุทธิ์
ไนท์ถลึงตาอย่างตกใจเมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
ร่างกายที่จมกองเลือดของอีส สั่นกระตุกด้วยความหนาวเหน็บ ปากสีซีดเซียว และแผลที่เปลี่ยนเป็นสีคล้ำปล่อยเลือดออกมาไม่หยุด ผมสีน้ำตาลนั่นเปียกชุ่ม
นี่เองที่ทำให้จิตใจที่ว้าวุ่นว่างได้ ความตายหยุดความคิดทั้งหมด...
บ้าบิ่นสิ้นคิด
ไนท์วิ่งเข้าไปดูร่างของอีสพลางสบภก่อนด่าในใจ ก่อนจะพินิจร่างที่แน่นิ่งอยู่บนพื้นเพสีขาว
\"อย่างน้อยก็ต้องทำตามสัญญา เอาร่างของเจ้านี่ออกไปจากห้องโดยด่วน หลังจากนั้น ให้เจ้านั่นตัดสินเอาเองละกัน ...... ไม่ใช่เรื่องของเรา(ปัดความรับผิดชอบมากมาย=_=)\"
\"อ๊ะ\" ไผ่ลุกขึ้นมาหลังจากหลับได้ไม่กี่นาที เพราะเบลท์ปรากฎตัวขึ้นมาต่อหน้าเค้า ร่างที่ตามหามานานจุดประกายแห่งความหวังขึ้นมาทันใด
ไผ่รีบวิ่งไที่ร่างนั้นแล้วแใช้ไหล่(ที่ไร้แขนมาเกะกะ)กระทบไหล่อีกฝ่ายทันที
\"จับได้แล้ว\"
เบลท์นิ่งไปนิดนึง ไม่นึกว่าจะจริงจังขนาดนี้ เพราะเค้าก็ตั้งใจจะมาปล่อยตัวออกไปตามสัญญาอยู่แล้ว แต่ก็ไม่นึกว่าไผ่จะลุกขึ้นมาได้ ไม่ได้รับอาหารมาตั้งแต่เย็นเมื่อวานนึกว่าจะลุกไม่ขึ้นซะแล้ว
\"อ...อืม ย..ยินดีด้วยนะ คือว่า ฉันตั้งใจจะมาปล่อ..... เฮ้ย!!!!!\" เบลท์พูดก่อนจะอุทานออกมาเสียงดังเราพะร่างของไผ่หล่นลงไปกองบนพื้นจนรับแทบไม่ทัน
\"เฮ้ย อุตส่าห์ไม่ตายแล้ว อุตส่าหก์รอด จะมาสิ้นใจตรงนี้รึไง\" เบลท์เขย่าตัวคนที่ได้รับการปล่อยด้วยสีหน้าไม่ค่อยเข้าใจ ทันใดนั้นปากที่แห้งผากและซีดเซียวของไผ่ก็ขยับขึ้นลง
\"หิว~\"
เงอะ
เบลท์ทำหน้าเหยเกขึ้นมาทันที
\"หนาว~\"
เบลท์.....เอ่อ อย่างเนี๊ย>> =.,= ตาห้อย จมูกบาน น้ำมูกย้อย
งี๊ดดดดดดดดดดดดดดด >_< คนอุตส่าห์หายใจ เอ้อ ใจหาย มาล้อเล่นกานอย่างนี้ด้ายงายยยยยยยยยยย~~~~ งื้ออออออ บู่ ๆ ๆ =3=
แต่ยังไง ๆ ก็ต้องพาออกไป ณ บัด now เดี๋ยวจะหนาว ๆ หิว ๆ จนตายเจง ๆ ซะก่อน =_=
\"อ...อ้าว ทางนั้นก็เหมือนกันหรอ\" ไนท์ปรากฎตัวขึ้นมาพร้อมกับแบกร่างสูงของอีสพาดไหล่มาหาเบลท์ด้วย
\"อืม อ้าว แล้วทางนั้นมันยังไงล่ะน่ะ\" เบลท์แบกไผ่ขึ้นไหล่แล้วทำหน้างง
\"ช่างเถอะ เดี๋ยวเล่าให้ฟัง ตอนนี้รีบออกจากห้องเถอะ\" ไนท์บอกปัดแล้วทั้งสองก็พาร่างที่หมดสติออกจากห้องที่แดงที่ว่างเปล่านั้นไป
--------------------------------++++++++++--------------------
\"พวกนั้นออกมาแล้วล่ะ\" ต้นบอกฝนทั้ง ๆ ที่เขารู้ข่าวทีหลังเสมอแต่คราวนี้รู้สึกว่าฝนจะยังไม่รู้เรื่องเธอถึงได้ลุกพรึ่บพร้อมกับทำหน้าที่บูดเบี้ยวอยู่แล้วให้เบี้ยวหนักขึ้นเพราะความงง
\"ไอ้หมอนั่นมันกล้าทำอย่างนั้นเลยหรอ\" ฝนถาม เพราะเธอรู้ว่าวิธีเดียวที่จะรอดจากเงื้อมือของสองสหายเบลท์ไนท์มีแต่ความตายเท่านั้น เรื่องนี้เธอเพิ่งได้รับข่าวมาจากสาย(ผี)ซึ่งกระจายกันติดตามไผ่กับอีส
\"ใจเด็ดเนอะ ตายดีกว่าเสียอิสระเลยพวกนั้นน่ะ\"
\"นั่นสิ ๆ งั้น............................ ต่อไปเราเริ่มเล่นกับพวกนั้นเลยดีกว่า หึ ๆ ๆ พวกใจเด็ดอย่างนี้ฉันชอบ\" ฝนพูดพลางแสยะมุมปากจนฉีกถึงใบหู น้ำหนองที่พยายามกลั้นเอาไว้ไหลเยื้อมเปรอะเปื้อนทั่วปากจนได้กลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้ง ต้นรีบหันไปทางอื่นเพราะรับไม่ได้(กรรม =.,=)
\"แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!! >_< เมื่อไหร่เธอจะหัดเก็บอาการได้บ้างล่ะ!!!!!! ฉันเสียวไส้ ยี้!~~ หยะแหยง\"
โป๊ก มะเหงกลงหัวของต้นหนึ่งที
\"โอ๊ย ยังกับว่านายจะดีกว่าฉันนักหนา ไอ้เฉื่อย แค่นี้ทำเป็นสะดีดสะดิ้น \'ยี้~~ หยะแหยง~~\' ไอ้คำพูดเนี๊ย รอดูร่างจริงตัวเองซะก่อนเถ๊อะ~ แล้วนายจะเปลี่ยนคำพูดแทบไม่ทัน กลายเป็นกลืนน้ำลายตัวเองแล้วสำลัก\"
\"ก็ยังดีกว่า กลืนน้ำลายคนอื่นแหละ รึว่าเธอชอบหึ อีนังหน้าหยะแหยง ยี้~~~~ แหยะ แหวะ เหม็นโว้ยยยยยยยยยย!!!! อีนังโสโครก ไม่อาบน้ำมากี่ปีแล้วล่ะหึ\"
\"อย่างน้อยฉันก็อาบน้ำบ่อยกว่านายแหละ ไอ้โส เฉื่อย ทำอะไรก็ต้องทำตามคนอื่น\"
\"โอ๊ย!!!! แต่คราวนี้ฉันคาบข่าวได้ก่อนเธอล่ะ\"
\"แค่ครั้งเดียวทำเป็นได้ใจ แว้ดด ๆ kgrehsnby90b40hu3-=hhlwhbp03toh ๛๛๛๛\"
แล้วการปะทะของเสียงสองเสียง ที่เริ่มมีเสียงเชียร์จากสัมปเวสีทั้งหลายก็เริ่มขึ้นอย่างเมาส์มันส์
----------------------------------++++++++++++++++----------------
\"งืม งิบ\" ไผ่ตื่นขึ้นอย่างสะลึมละลือพลางมองดูข้างตัวที่ยังคงสภาพโรงยิมแสนคุ้นเคย
เขาออกมาแล้ว
อีสล่ะ
ไผ่รีบหันมองรอบตัวอีกครั้ง สะดุดเข้ากับร่างผีสองตัว หนึ่งคือเบลท์ อีกหนึ่งคนคือคนที่เขาไม่รู้จัก
\"เบลท์ นายยยยยย!!!!!!!!\" ไผ่รีบลุกขึ้นทันที แต่ก็หน้ามืดล้มลงไปอีกครั้งจนก้นเจ็บระบมไปหมด
\"เอ้า ๆ คนเขารักษาให้นอกจากไม่สำนึกแล้วยังไม่เจียมอีก แขนที่งอกออกมาได้น่ะเพราะใคตรหัดรู้ไว้ซะบ้าง\" ไนท์(ซึ่งไผ่ยังไม่รู้จัก) ต่อว่า ไผ่รีบยกมือตัวเองขึ้นมาดูทันที
แขนที่ขาดหายไปกลับมาอยู่ในสภาพเดิม ถึงแม้สีมันจะยังดูซีด ๆ แต่ก็มั่นใจว่าคงใช่แขนที่งอกออกมาจากหัวไหล่แน่นอน
\"......\" ไผ่นิ่งเงียบพลางหันกลับไปมองผีตนที่เขาไม่รู้จักแต่มีบุญคุณล้นพ้น \"ข....ขอบใจ\"
\"แหนะ พูดกับผู้อาวุโสยังจะใช้ขอบใจ อย่างนี้มันน่าตัดลิ้น\" เบลท์เอ่ยอย่างกระหาย แล้วเดินเข้าไปหาไผ่
\"จร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!! >_< ขอโทษคร้าบบบบบบบบ ขอบคุณคร้าบบบบบ >/l\\<\" ไผ่รีบยกมือไหว้งาม ๆ ก่อนจะนึกเรื่องที่สำคัญกว่าขึ้นมาได้ \"ล...แล้วอีสล่ะ\"
\"ไม่มีหางเสียงซะเลย มันน่า...\"
\"จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ขอโทษคร้าบบบบบบบบ อีสล่ะคร๊าบบบบบบบบบบ T^T\"
\"อีส...หมอนั่น
ตายแล้วล่ะ\"
ไนท์บอกพลางหลับตานิ่ง เบลท์ก็หลับตาด้วยเหมือนจะสวดส่งรึถาวนาอะไรสักอย่าง ในขณะที่ไผ่ได้แต่นิ่งเงียบด้วยความตกตะลึง หัวใจที่เพิ่งผ่านการสมานแตกร้าวเหมือนแผ่นดินที่แห้งแตก
อีส.....
ตายแล้ว
----------------
\"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!\" อีสแผดเสียงลั่นสุดเสียงเมื่อรับรู้จากความเจ็บปวดที่ข้อมือ การปาดข้อมือตัวเองเพื่อช่วยไผ่ออกมานี่มัน... เดี๋ยวค่อยริบทีหลังก็ได้ เอาดอกเบี้ยเยอะ ๆ =.,=
แต่ว่า
ตอนนี้เขาตายรึยังเนี่ย มันรู้สึกเย็น ๆ ยังไงไม่รู้ =[]=
ครึก---ครึก---
\"หือม์\" อีสครางในลำคอเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ค่อย ๆ เลื่อนตัวอยู่ข้างหลัง เสียงที่แว่วมาคล้ายคลึกกับเสียงไม้กระทบหินเป็นจังหวะไม่ถี่เท่าไหร่
อีสหันกลับไปดูอย่างรวดเร็ว
\"อ๊ะ\" ดวงตาสีเขียวเบิกตาโพลงขึ้นทันทีเมื่อได้เห็นร่างที่ติดตรึงอยู่ในความทรงจำ
\"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! อย่าเข้ามานะเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!\" อีสกรีดเสียงอย่างโหยหวน(ซึ่งอาจหลอนท่านยิ่งกว่าเสียงผีนรกแตก กรุณาอุดหูด้วยกำแพงทั้งสองข้าง<<ใครทำตามจะกราบงาม ๆ สองที)
\"ไอ้เกนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!\" อีสเปล่งเสียงเรียกชื่อของร่างตรงหน้าเมื่อฝ่าเท้าทั้งสองของเกนนั้นยังคงก้าวเข้ามาเรื่อย ๆ ในขณะที่มือข้างซ้ายของเกนกำปลายโซ่สีฟ้าไว้อย่างไม่สบอารมณ์
\"หนวกหู\" เกนบ่นเสียงเรียบ ทั้ง ๆ ที่ในใจกำลังอยากสมน้ำหน้าไอ้วิญญาณตรงหน้าเต็มทน
\"แกตายแล้ว รีบตามฉันมาด้วยฉันไม่มีเวลาว่างมาเล่นเปล่งเสียงกรี๊ด ๆ กับแกหรอกนะ\" ยังไม่ทันได้พยักหน้าหรือปฏิเสธ โซ่สีน้ำเงินประกายอ่อน ๆ ก้อเข้ารวบมือของอีสอย่างรวดเร็ว
\"เฮ้ย แกต้องล้อเล่นแน่ ๆ แค่ปาดข้อมือตัเองฉันคงไม่ตายง่าย ๆ หรอก ตอนเด็ก ๆ โดนสิบล้อชน ฉันยังแค่แขนหักเอง\" อีสพูดด้วยสีหน้าแหย ๆ คิ้วที่ประดับอยู่เหนือตาเลิกขึ้นน้อย ๆ ชิดกันเล็ก ๆ
\"ก็มันยังไม่ถึงคราว ตอนนี้ถึงคราว ก็ต้องเป็นไปตามนั้น\" เกนตอบ (ท่านจะสังเกตเห็นคอของอีสค่อย ๆ ตกอย่างช้า ๆ ด้วยความเหนื่อยอ่อนและสับสน<< ใครที่ชอบอีส(ซึ่งน้อยคน)คงสงสารจับใจ)
\"นี่ ๆ แล้วนายจะพาฉันไปไหน\" อีสถามเพื่อความมั่นใจ เหงื่อเริ่มซึมบนหน้าผากของเขาช้า ๆ
\"โลกหลังความตายไง แกนี่มันโง่งมทุเร.ศจริง ๆ แค่เรื่องพวกนี้ยังไม่รู้ แล้วรู้อะไรไหม๊ไม่เคยมีใครถามฉันอย่างนี้เลยเวลาฉันมารับ\" เกนบ่นแกมรำคาญแล้วใช้มือที่ไใม่ได้ถือปลายโซ่ไว้เสยผมที่ยาวตรงนั้นขึ้นจนมันยุ่งเหยิง
อีสแอบแปลกใจนิดหน่อย ทั้ง ๆ ที่ตัวเขารู้ดีว่าจะเป็นยังไงแต่กลับไม่รู้สึกกลัวแม้แต่น้อย ความแปลกประหลาดของความรู้สึกมันทำให้เขายิ้มได้ทั้ง ๆ ที่รู้ตัวว่าตายแล้ว
เกนเหลือบมองรอยยิ้มที่เคลือบแคลงนั่นอย่างระวัง ร่างวิญญาณที่อยู่ข้างหลังเขานี้ไม่ใช่วิญญารธรรมดาแต่เป็นถึงวิญญาณที่เป็นเจ้าของที่แท้จริงที่หนังสือล่มนั้นเลือกไว้อย่างแน่นอน
ถ้าพูดถึงระดับวิญญาณแล้ว
คงเทียบเท่ากับหัวหน้าสูงสุด
\"นี่ถามหน่อย วิญญาณนี่มันมีกี่ระดับกันแน่\" อีสถามอย่างไม่แยแสสีสันรอบกายที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ เกนแอบนึกสงสัยแต่ก็ยอมตอบโดยดีเพราะตอนนี้อีสก็เป็นวิญญาณเหมือนกันจึงไม่ถือว่าแหกกฎ
\"มีเจ็ดระดับ ระดับเจ็ดคือระดับวิญาณธรรดา ระดับหกถึงสามเป็นพวกวิญญาณพิเศษหรือวิญญาณร้าย ระดับสองระดับองครักหรือไม่ก็พวกรองหัวหน้า ระดับหนึ่งเป็นพวกหัวหน้า แล้วก็มีพวกที่ไม่ได้นับอยู่ในระดับซึ่งเป็นผู้กุมอำนาจและหัวหน้าสูงสุด มีอำนาจเหนือพวกเจ็ดระดับนี้ มีไรถามอีกไหม๊\"
\"....\" คนถูกถามหลบตาลงก้มหน้าก้มตา ไม่ใช่เพราะกลัวคนตรงหน้า แต่เพราะโซ่ที่คล้องอยู่มันจะพันกับขาอยู่แล้ว
เกนลากอีสไปตามทางสีดำที่มืดมิดที่ยืดยาวราวกับนภายามรัตติกาลไร้แสงไม่มีที่สิ้นสุด...
---------------++++++++++++++-----------------
\"ฮือ T_T\" ไผ่ร้องไห้ครวญครางพลางสวมกอดร่างไร้วิญญาณเหมือนเด็กสาวที่กอดตุ๊กตาชำรุด ช่างน่าสมเพศเหลือเกินในสายตาของผีหนุ่มสองตนที่นั่งอยู่ไม่ห่าง ยิ่งฟังยิ่งน่ารำคาญ ไนท์ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วด้วยความอดทนที่ระเบิดบึ้ม
\"โอ๊ยยยยยยยยยย!!! ร้องไห้เอาโล่รึไง มันจะอะไรนักหนากะอีแค่เพื่อนตายไปคนหนึ่ง เดี๋ยวมันก็มาเป็นผีเหมือนฉันเองแหละน่า ถ้าเสียใจมากนักล่ะก็ ตาย ๆ ไปด้วยเลยซะดีไหม๊!!!!\"
\"เฮ้ย ไม่เอาน่า นั่ง ๆ ๆ \" เบลท์กระตุกชายเสื้อให้ไนท์นั่งลงที่เดิมนัยน์ตาสีเหลืองอัมพันตวัดมองเพียงนิดก่อนจะเบือนไปทางไอ้เด็กที่ร้องไห้นรกแตก แล้วนั่งลงโดยดีด้วยใจอาฆาต
\"ถ้านายทำเสียงสรกแตกนั่นอีกล่ะก็ ฉันจะฆ่านาย\" ไนท์พูดด้วยเสยงแหบพร่า
เขาไม่เคยดีใจกับการตายของใคร แต่เขากลับแค้นแทน ไม่ว่าจะเป็นคนที่รู้จักรึไม่ เขาแค้นแทน
ทั้งที่เกิดมาเป็นมนุษย์เหมือนกัน มีสิทธิ์ มีความหมาย กลับมีอายุไม่เท่ากัน
\"เฮ้ย ไม่เอาน่า ทำหน้ายังกะไม่ได้ข ี้มาแปดวัน ไอ้คิ้วเนี่ย ชนกันเดี๋ยวมันระเบิดขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ\" เบลท์ที่เลื่อนตัวมาอยู่ตรงข้ามกับไนท์ใช้นิ้วจิ้มไปที่ระหว่างคิ้วของอีกฝ่ายแล้วพูด ไนท์จับมือเบลท์ออกแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น \"อารายอ่ะ อย่าทำแบบนี้ดิ\"
\"นายก็เงียบ ๆ เถอะน่า\"
\"ฮึก...ฮืออออออออออออ!!!!!!!!!!!T_T\" ไผ่หลังจากเงียบไปได้สักพักก็ร้องไห้เสียงดังน้ำตานองออกมาอีก จนผีสองตัวสะดุ้งเหมือนเจอผี(เฮ้ย ๆ)
\"เช ี่ยว!!\" ไนท์สบถส่วนเบลท์ได้แต่หัวเราะคำสบถของเพื่อน
\" ฮะ ๆ นี่ ๆ ว่าจะถามมาตั้งนาน เช ี่ยวมันแปลว่าไรอ่ะ ^ ^\" เบลท์เปลี่ยนหัวข้อสนทนา
\"ไม่รู้เว้ย เห็นเพื่อนใช้ ก็ใช้ตาม\" ไนท์ตอบ แล้วยกมืออุดหูไม่รับฟังเสียงใด ๆ ทั้งสิ้น
ดวงตาสีอัมพันเหลือบมองไผ่ที่นั่งกอดศพอยู่ชั่วครู่
ถ้าตอนที่เขาตาย มีคนรับรู้เหมือนกัน จะมีคนร้องไห้เพื่อเขาอย่างนี้รึเปล่า
พศ.2499
ประเทศ สิงคโปร์
\"เฮ้ย พี่ไนท์มาแล้วอ่ะ\" เด็กชายร่างเล็กอายุประมาณสี่ขวบร้องบอกเพื่อน ๆ พร้อมการปรากฎตัวของไนท์
ทุ่งหญ้าที่แสนอบอุ่นยามต้องแสงตะวัน เป็นภาพที่เขาไม่มีวันลืมออกไปจากใจ
\"พี่ ๆ เปลี่ยนหน้าให้ผมดูหน่อยสิ\" เด็กชายคนหนึ่งเรียกร้อง ไนท์ยิ้มตอบอย่างร่าเริงแล้วทำตามทันที
\"โห พี่ทำได้ยังไงล่ะ สอนพวกผมบ้างจิ\"
เด็ก ๆ ในหมู่บ้านเรียกร้องให้เขาสอน แต่เขาสอนไม่ได้ มันเป็นพลังที่เขามีอย่างไม่ได้ตั้งใจตอนเกิดมา
\"เอ่อ คุณไนท์ใช่ไหม๊ครับ\" ชายสวมเสื้อสีดำคนหนึ่งเดินเข้ามาถาม ใบหน้านั้นเลือนลางในความทรงจำ
\"ครับ\" ไนท์ตอบ
ชายเสื้อดำดึงตัวไนท์ออกมาจากกลุ่มเด็กสี่ขวบ แล้วหาที่สงบคุย
\"คุณไนท์....ผมอยากให้คุณเข้ากลุ่มกับพวกเรา\" ชายคนนั้นพูด ดวงตาสีเหลืองดุจอสรพิษของไนท์ฉายรอยสงสัยแต่ก็ตอบปฏิเสธ
\"ไม่เหรอครับ แน่ใจรึครับ\"
\"ครับ\"
........
ปัง
เพียงนัดเดียว ร่างของไนท์หล่นกระทบพื้นและสิ้นใจลงอย่างรวดเร็ว
ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นในความทรงจำนั้น เป็นภาพของกลุ่มเด็กสี่ขวบที่กำลังหัวเราะสนุกสนาน อาจเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา แต่ในที่สุด มันก็เป็นภาพที่เด่นชัดในความทรงจำตลอดมา
ร่างของเขาถูกเผาอยู่ในทุ่งหญ้านั่นเอง ไม่มีใครรับรู้ ไม่มีใครเสียใจ ไม่มีใครถามว่าเขาหายไปไหน
เหมือนกับเขาไม่มีตัวตนอยู่แล้ว
----------++++++++-------------------
\"นี่มัวแต่คิดเรื่องเก่า ๆ น่าเบื่ออยู่นั่นแหละ\" เบลท์ร้องบอกเมื่อเห็นคนตรงหน้าเงียบไป ถึงเขาไม่มีพลังในการอ่านความคิดไป แต่เขาก็มองสีหน้าเจ็บปวดของไนท์ออกเสมอเหมือนหยั่งรู้ ไนท์เบือนหน้าที่เรียบเฉยนั่นกลับไปมอง
\"ฉํนี่ ปิดนายไม่มิดซะทุกที\"
\"เรื่องนี้น่ะช่างมันเถอะ แต่นายว่า อีสจะฟื้นกลับมาได้ไหม๊\"
ไนท์นิ่งไปสักพักก่อนจะเบิกตาโพล่ง เมื่อตะกี้เขาไม่ได้ตั้งใจฟังเท่าไหร่แต่เมื่อรับรู้ถึงคำถามนั่นก็ต้องตกใจ
\"นี่นาย!!! นี่ไม่ใช่เรื่องที่เราจะมาล้อเล่นนะ ไอ้ที่ฟื้นได้น่ะมันไม่มีแน่ พูดพร่ำเพรื่อเดี๋ยวก็โดนตัดลิ้นหรอก\"
ดวงตาสีน้ำตาลแดงของเบลท์หันกลับมามองคนพูด ก่อนจะเพยอปากเปล่งเสียงเบา ๆ เพื่อไม่ให้คนที่ร้องไห้ห่างออกไปได้ยิน
\"แต่ฉันเคยเห็นนะ กับตาคู่นี้นี่แหละ\"
\"นาย......\" ไนท์อึ้งไปสักพัก แล้วยกมือขึ้นกุมขมับตัวเอง
...ไม่ยุติธรรมเลย ทำไม ทั้ง ๆ ที่เขาพยายามสักเท่าไหร่เพื่อได้กลับมาในโลกที่แสนอบอุ่นในใบนี้ฐานะของคนที่มีชีวิต แต่ก็ทำไม่ได้
\"แล้วหมอนั่นทำยังไง...\"
\"ไม่ได้ทำไรเลย อยู่ดี ๆ ก็โดนท่านพญายมเรียกตัวแล้วคืนชีวิตให้\"
ปั่ก!!!
กำปั้นที่ขึ้นเส้นเลือดปูดโปนลงกระแทกพื้นอย่างแรงจนพื้นแตกเป็นวงเล็ก ๆ สายเลือดสีแดงฉานซึมไปตามพื้นของโรงยิมจากรอยแผลบนข้อนิ้งเรียว
ไม่ทำอะไรเลย !!! กับเขาที่พยายามมากมาย ทำไมมันได้ฟื้นกลับมา ในขณะที่เขาจมปรักอยู่กับร่างวิญญาณที่ไม่มีแม้เศษเสี้ยวของลมหายใจ
\"เฮ้ย ๆ ใจเย็นดิ หมอนั่นอาจจะยังไม่ถึงคาดเลยได้ฟื้นคืนชีพ แต่เราน่ะถึงคาดแล้วก็ได้\" เบลท์พยายามพูดปลอบ เขาเข้าใจดีว่าเพื่อนวิญญาณตนนี้รู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหน เพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน เขาเห็นการกระทำที่แสนลำบากกยาเข็นแค่ไหน การดิ้นรนที่จะได้ชีวิตคืนมาของไนท์ทำให้เขาต้องมองอย่างสังเวทหลายต่อหลายครั้ง แต่ไม่มีครั้งไหนที่ไนท์ได้ฟื้นคืนกลับไป
\"ชิ!!! ไอ้หมอนั่นฉันอยากตะบันหน้ามันในความ.....บัดซ บ!!!! โอย โธ่เว๊ย!!!!\"
\"ฮะ ๆ ๆ\" เบลท์หัวเราะเจื้อแจ้วเมื่อเห็นเพื่อนหงุดหงิด (แกจะหัวเราะทำม้ายยยยยยย)
\"หัวเราะ ยังจะมาหัวเราะอีก\"
\"ก็แหม คนมันอารมณ์ดี ฮ่า ๆ ๆ เอิ้ก\"
บ้า....<< ความเห็นจากไนท์และคนเขียน เอิ้ก
-----------------
อย่าคิดนะว่าพระเอกจะตายง่าย ๆ ไม่มีทาง!!!>.,<
ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม
อยากบอกว่าตอนนี้อารมณ์แต่งนิยายตกต่ำมากมาย แต่ถ้าได้กะลังใจคงจะดีขึ้น งุงิ อารมณืการแต่งที่รอการสมานจากผู้อ่าน งี๊ด ๆ หงิง ๆ
รักผู้อ่าน มากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมาย
รักหนิงมากมายด้วย ///>_ playSound(); showPoll();
\"โธ่เว๊ย!!! เกมส์บ้าบออะไรเนี่ย!!!\" อีสสบถอย่างฉุนเฉียว ผนังรอบด้านเปลี่ยนเป็นสีแดงคล้ำ
ถ้าเกิดเขาช่วยตัวเอง ช่วยไผ่ไม่ได้ เขากับไผ่ต้องติดแห็งอยู่ในนี้น่ะสิ แล้วอีกอย่างคนที่ลำบากที่สุดก็เป็นเขาด้วย เพราะต้องทนทรมานอยู่ในที่แบบนี้ ในขณะที่ไผ่....
ไม่มีทางต้องแก้เกมส์ อ่านเกมส์ให้ออก แล้วออกไปจากที่นี่...
\"ถ้าเกิดทำให้เป็นสีขาวทั้งหมดได้งั้นเหรอ\" อีสพึมพำ แล้วพยายามคิดตริตรองอีกครั้ง
งั้นก็หมายความว่าเมื่อไหร่ที่เป็นสีขาวทั้งหมดจะเป็นอิสระ งั้นถึงเป็นสีขาวทั้งหมดแค่วิเดียวก็อาจจะต่อรองจนออกไปได้ก็ได้
แต่ถ้าไม่ได้ เงื่อนไขในการเล่นเกมส์นี้ก็จะยิ่งเพิ่มขึ้นมาอีก....
\"กรรม\" อีสกุมขมับอย่างอับจนหนทาง
แต่แล้วแสงสว่างบางอย่างก็พุ่งวาบเข้าจับจิต
นึกออกแล้ว
วิธีที่แน่นอนที่สุดสำหรับการเป็นอิสระจากที่นี่
อีสหยิบใบมีดอันแหลมคมในกระเป๋าขึ้นมา แสงสว่างจากผนังสีฟ้าสะท้อนแวววับในดวงตาสีน้ำเงิน
ถึงจะบ้าบิ่นไปหน่อย......แต่ก็ทำให้เราทั้งสองคนรอดออกไปได้
\"? หืมม์\" ไนท์ที่กำลังจะเคลิ้มหลับหลังจากเฝ้ามองทั้งสองคนที่ติดแหง็กอยู่ข้างในได้ร่วมสิบแปดชั่วโมงร้องครางออกมาจากลำคอ
\"เอาล่ะสิ ความหวังที่แสนหริบหรี่ ไม่นึกว่าจะมีคนทำได้\" ไนท์หลับตาแล้วส่งเสียงด้วยความตกตะลึง อีสสามารถฝ่านเกมส์นี้ได้แล้ว แต่ไม่ได้เห็นว่าทำยังไง แต่รู้สึกถึงความว่างเปล่าของจิตใจอีส
\"ไปดูหน่อยน่าจะดี\" ไนท์ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องที่เคยเป็นสีฟ้าแต่บันี้กลายเป็นสีขาวบริสุทธิ์
ไนท์ถลึงตาอย่างตกใจเมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
ร่างกายที่จมกองเลือดของอีส สั่นกระตุกด้วยความหนาวเหน็บ ปากสีซีดเซียว และแผลที่เปลี่ยนเป็นสีคล้ำปล่อยเลือดออกมาไม่หยุด ผมสีน้ำตาลนั่นเปียกชุ่ม
นี่เองที่ทำให้จิตใจที่ว้าวุ่นว่างได้ ความตายหยุดความคิดทั้งหมด...
บ้าบิ่นสิ้นคิด
ไนท์วิ่งเข้าไปดูร่างของอีสพลางสบภก่อนด่าในใจ ก่อนจะพินิจร่างที่แน่นิ่งอยู่บนพื้นเพสีขาว
\"อย่างน้อยก็ต้องทำตามสัญญา เอาร่างของเจ้านี่ออกไปจากห้องโดยด่วน หลังจากนั้น ให้เจ้านั่นตัดสินเอาเองละกัน ...... ไม่ใช่เรื่องของเรา(ปัดความรับผิดชอบมากมาย=_=)\"
\"อ๊ะ\" ไผ่ลุกขึ้นมาหลังจากหลับได้ไม่กี่นาที เพราะเบลท์ปรากฎตัวขึ้นมาต่อหน้าเค้า ร่างที่ตามหามานานจุดประกายแห่งความหวังขึ้นมาทันใด
ไผ่รีบวิ่งไที่ร่างนั้นแล้วแใช้ไหล่(ที่ไร้แขนมาเกะกะ)กระทบไหล่อีกฝ่ายทันที
\"จับได้แล้ว\"
เบลท์นิ่งไปนิดนึง ไม่นึกว่าจะจริงจังขนาดนี้ เพราะเค้าก็ตั้งใจจะมาปล่อยตัวออกไปตามสัญญาอยู่แล้ว แต่ก็ไม่นึกว่าไผ่จะลุกขึ้นมาได้ ไม่ได้รับอาหารมาตั้งแต่เย็นเมื่อวานนึกว่าจะลุกไม่ขึ้นซะแล้ว
\"อ...อืม ย..ยินดีด้วยนะ คือว่า ฉันตั้งใจจะมาปล่อ..... เฮ้ย!!!!!\" เบลท์พูดก่อนจะอุทานออกมาเสียงดังเราพะร่างของไผ่หล่นลงไปกองบนพื้นจนรับแทบไม่ทัน
\"เฮ้ย อุตส่าห์ไม่ตายแล้ว อุตส่าหก์รอด จะมาสิ้นใจตรงนี้รึไง\" เบลท์เขย่าตัวคนที่ได้รับการปล่อยด้วยสีหน้าไม่ค่อยเข้าใจ ทันใดนั้นปากที่แห้งผากและซีดเซียวของไผ่ก็ขยับขึ้นลง
\"หิว~\"
เงอะ
เบลท์ทำหน้าเหยเกขึ้นมาทันที
\"หนาว~\"
เบลท์.....เอ่อ อย่างเนี๊ย>> =.,= ตาห้อย จมูกบาน น้ำมูกย้อย
งี๊ดดดดดดดดดดดดดดด >_< คนอุตส่าห์หายใจ เอ้อ ใจหาย มาล้อเล่นกานอย่างนี้ด้ายงายยยยยยยยยยย~~~~ งื้ออออออ บู่ ๆ ๆ =3=
แต่ยังไง ๆ ก็ต้องพาออกไป ณ บัด now เดี๋ยวจะหนาว ๆ หิว ๆ จนตายเจง ๆ ซะก่อน =_=
\"อ...อ้าว ทางนั้นก็เหมือนกันหรอ\" ไนท์ปรากฎตัวขึ้นมาพร้อมกับแบกร่างสูงของอีสพาดไหล่มาหาเบลท์ด้วย
\"อืม อ้าว แล้วทางนั้นมันยังไงล่ะน่ะ\" เบลท์แบกไผ่ขึ้นไหล่แล้วทำหน้างง
\"ช่างเถอะ เดี๋ยวเล่าให้ฟัง ตอนนี้รีบออกจากห้องเถอะ\" ไนท์บอกปัดแล้วทั้งสองก็พาร่างที่หมดสติออกจากห้องที่แดงที่ว่างเปล่านั้นไป
--------------------------------++++++++++--------------------
\"พวกนั้นออกมาแล้วล่ะ\" ต้นบอกฝนทั้ง ๆ ที่เขารู้ข่าวทีหลังเสมอแต่คราวนี้รู้สึกว่าฝนจะยังไม่รู้เรื่องเธอถึงได้ลุกพรึ่บพร้อมกับทำหน้าที่บูดเบี้ยวอยู่แล้วให้เบี้ยวหนักขึ้นเพราะความงง
\"ไอ้หมอนั่นมันกล้าทำอย่างนั้นเลยหรอ\" ฝนถาม เพราะเธอรู้ว่าวิธีเดียวที่จะรอดจากเงื้อมือของสองสหายเบลท์ไนท์มีแต่ความตายเท่านั้น เรื่องนี้เธอเพิ่งได้รับข่าวมาจากสาย(ผี)ซึ่งกระจายกันติดตามไผ่กับอีส
\"ใจเด็ดเนอะ ตายดีกว่าเสียอิสระเลยพวกนั้นน่ะ\"
\"นั่นสิ ๆ งั้น............................ ต่อไปเราเริ่มเล่นกับพวกนั้นเลยดีกว่า หึ ๆ ๆ พวกใจเด็ดอย่างนี้ฉันชอบ\" ฝนพูดพลางแสยะมุมปากจนฉีกถึงใบหู น้ำหนองที่พยายามกลั้นเอาไว้ไหลเยื้อมเปรอะเปื้อนทั่วปากจนได้กลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้ง ต้นรีบหันไปทางอื่นเพราะรับไม่ได้(กรรม =.,=)
\"แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!! >_< เมื่อไหร่เธอจะหัดเก็บอาการได้บ้างล่ะ!!!!!! ฉันเสียวไส้ ยี้!~~ หยะแหยง\"
โป๊ก มะเหงกลงหัวของต้นหนึ่งที
\"โอ๊ย ยังกับว่านายจะดีกว่าฉันนักหนา ไอ้เฉื่อย แค่นี้ทำเป็นสะดีดสะดิ้น \'ยี้~~ หยะแหยง~~\' ไอ้คำพูดเนี๊ย รอดูร่างจริงตัวเองซะก่อนเถ๊อะ~ แล้วนายจะเปลี่ยนคำพูดแทบไม่ทัน กลายเป็นกลืนน้ำลายตัวเองแล้วสำลัก\"
\"ก็ยังดีกว่า กลืนน้ำลายคนอื่นแหละ รึว่าเธอชอบหึ อีนังหน้าหยะแหยง ยี้~~~~ แหยะ แหวะ เหม็นโว้ยยยยยยยยยย!!!! อีนังโสโครก ไม่อาบน้ำมากี่ปีแล้วล่ะหึ\"
\"อย่างน้อยฉันก็อาบน้ำบ่อยกว่านายแหละ ไอ้โส เฉื่อย ทำอะไรก็ต้องทำตามคนอื่น\"
\"โอ๊ย!!!! แต่คราวนี้ฉันคาบข่าวได้ก่อนเธอล่ะ\"
\"แค่ครั้งเดียวทำเป็นได้ใจ แว้ดด ๆ kgrehsnby90b40hu3-=hhlwhbp03toh ๛๛๛๛\"
แล้วการปะทะของเสียงสองเสียง ที่เริ่มมีเสียงเชียร์จากสัมปเวสีทั้งหลายก็เริ่มขึ้นอย่างเมาส์มันส์
----------------------------------++++++++++++++++----------------
\"งืม งิบ\" ไผ่ตื่นขึ้นอย่างสะลึมละลือพลางมองดูข้างตัวที่ยังคงสภาพโรงยิมแสนคุ้นเคย
เขาออกมาแล้ว
อีสล่ะ
ไผ่รีบหันมองรอบตัวอีกครั้ง สะดุดเข้ากับร่างผีสองตัว หนึ่งคือเบลท์ อีกหนึ่งคนคือคนที่เขาไม่รู้จัก
\"เบลท์ นายยยยยย!!!!!!!!\" ไผ่รีบลุกขึ้นทันที แต่ก็หน้ามืดล้มลงไปอีกครั้งจนก้นเจ็บระบมไปหมด
\"เอ้า ๆ คนเขารักษาให้นอกจากไม่สำนึกแล้วยังไม่เจียมอีก แขนที่งอกออกมาได้น่ะเพราะใคตรหัดรู้ไว้ซะบ้าง\" ไนท์(ซึ่งไผ่ยังไม่รู้จัก) ต่อว่า ไผ่รีบยกมือตัวเองขึ้นมาดูทันที
แขนที่ขาดหายไปกลับมาอยู่ในสภาพเดิม ถึงแม้สีมันจะยังดูซีด ๆ แต่ก็มั่นใจว่าคงใช่แขนที่งอกออกมาจากหัวไหล่แน่นอน
\"......\" ไผ่นิ่งเงียบพลางหันกลับไปมองผีตนที่เขาไม่รู้จักแต่มีบุญคุณล้นพ้น \"ข....ขอบใจ\"
\"แหนะ พูดกับผู้อาวุโสยังจะใช้ขอบใจ อย่างนี้มันน่าตัดลิ้น\" เบลท์เอ่ยอย่างกระหาย แล้วเดินเข้าไปหาไผ่
\"จร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!! >_< ขอโทษคร้าบบบบบบบบ ขอบคุณคร้าบบบบบ >/l\\<\" ไผ่รีบยกมือไหว้งาม ๆ ก่อนจะนึกเรื่องที่สำคัญกว่าขึ้นมาได้ \"ล...แล้วอีสล่ะ\"
\"ไม่มีหางเสียงซะเลย มันน่า...\"
\"จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ขอโทษคร้าบบบบบบบบ อีสล่ะคร๊าบบบบบบบบบบ T^T\"
\"อีส...หมอนั่น
ตายแล้วล่ะ\"
ไนท์บอกพลางหลับตานิ่ง เบลท์ก็หลับตาด้วยเหมือนจะสวดส่งรึถาวนาอะไรสักอย่าง ในขณะที่ไผ่ได้แต่นิ่งเงียบด้วยความตกตะลึง หัวใจที่เพิ่งผ่านการสมานแตกร้าวเหมือนแผ่นดินที่แห้งแตก
อีส.....
ตายแล้ว
----------------
\"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!\" อีสแผดเสียงลั่นสุดเสียงเมื่อรับรู้จากความเจ็บปวดที่ข้อมือ การปาดข้อมือตัวเองเพื่อช่วยไผ่ออกมานี่มัน... เดี๋ยวค่อยริบทีหลังก็ได้ เอาดอกเบี้ยเยอะ ๆ =.,=
แต่ว่า
ตอนนี้เขาตายรึยังเนี่ย มันรู้สึกเย็น ๆ ยังไงไม่รู้ =[]=
ครึก---ครึก---
\"หือม์\" อีสครางในลำคอเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ค่อย ๆ เลื่อนตัวอยู่ข้างหลัง เสียงที่แว่วมาคล้ายคลึกกับเสียงไม้กระทบหินเป็นจังหวะไม่ถี่เท่าไหร่
อีสหันกลับไปดูอย่างรวดเร็ว
\"อ๊ะ\" ดวงตาสีเขียวเบิกตาโพลงขึ้นทันทีเมื่อได้เห็นร่างที่ติดตรึงอยู่ในความทรงจำ
\"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! อย่าเข้ามานะเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!\" อีสกรีดเสียงอย่างโหยหวน(ซึ่งอาจหลอนท่านยิ่งกว่าเสียงผีนรกแตก กรุณาอุดหูด้วยกำแพงทั้งสองข้าง<<ใครทำตามจะกราบงาม ๆ สองที)
\"ไอ้เกนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!\" อีสเปล่งเสียงเรียกชื่อของร่างตรงหน้าเมื่อฝ่าเท้าทั้งสองของเกนนั้นยังคงก้าวเข้ามาเรื่อย ๆ ในขณะที่มือข้างซ้ายของเกนกำปลายโซ่สีฟ้าไว้อย่างไม่สบอารมณ์
\"หนวกหู\" เกนบ่นเสียงเรียบ ทั้ง ๆ ที่ในใจกำลังอยากสมน้ำหน้าไอ้วิญญาณตรงหน้าเต็มทน
\"แกตายแล้ว รีบตามฉันมาด้วยฉันไม่มีเวลาว่างมาเล่นเปล่งเสียงกรี๊ด ๆ กับแกหรอกนะ\" ยังไม่ทันได้พยักหน้าหรือปฏิเสธ โซ่สีน้ำเงินประกายอ่อน ๆ ก้อเข้ารวบมือของอีสอย่างรวดเร็ว
\"เฮ้ย แกต้องล้อเล่นแน่ ๆ แค่ปาดข้อมือตัเองฉันคงไม่ตายง่าย ๆ หรอก ตอนเด็ก ๆ โดนสิบล้อชน ฉันยังแค่แขนหักเอง\" อีสพูดด้วยสีหน้าแหย ๆ คิ้วที่ประดับอยู่เหนือตาเลิกขึ้นน้อย ๆ ชิดกันเล็ก ๆ
\"ก็มันยังไม่ถึงคราว ตอนนี้ถึงคราว ก็ต้องเป็นไปตามนั้น\" เกนตอบ (ท่านจะสังเกตเห็นคอของอีสค่อย ๆ ตกอย่างช้า ๆ ด้วยความเหนื่อยอ่อนและสับสน<< ใครที่ชอบอีส(ซึ่งน้อยคน)คงสงสารจับใจ)
\"นี่ ๆ แล้วนายจะพาฉันไปไหน\" อีสถามเพื่อความมั่นใจ เหงื่อเริ่มซึมบนหน้าผากของเขาช้า ๆ
\"โลกหลังความตายไง แกนี่มันโง่งมทุเร.ศจริง ๆ แค่เรื่องพวกนี้ยังไม่รู้ แล้วรู้อะไรไหม๊ไม่เคยมีใครถามฉันอย่างนี้เลยเวลาฉันมารับ\" เกนบ่นแกมรำคาญแล้วใช้มือที่ไใม่ได้ถือปลายโซ่ไว้เสยผมที่ยาวตรงนั้นขึ้นจนมันยุ่งเหยิง
อีสแอบแปลกใจนิดหน่อย ทั้ง ๆ ที่ตัวเขารู้ดีว่าจะเป็นยังไงแต่กลับไม่รู้สึกกลัวแม้แต่น้อย ความแปลกประหลาดของความรู้สึกมันทำให้เขายิ้มได้ทั้ง ๆ ที่รู้ตัวว่าตายแล้ว
เกนเหลือบมองรอยยิ้มที่เคลือบแคลงนั่นอย่างระวัง ร่างวิญญาณที่อยู่ข้างหลังเขานี้ไม่ใช่วิญญารธรรมดาแต่เป็นถึงวิญญาณที่เป็นเจ้าของที่แท้จริงที่หนังสือล่มนั้นเลือกไว้อย่างแน่นอน
ถ้าพูดถึงระดับวิญญาณแล้ว
คงเทียบเท่ากับหัวหน้าสูงสุด
\"นี่ถามหน่อย วิญญาณนี่มันมีกี่ระดับกันแน่\" อีสถามอย่างไม่แยแสสีสันรอบกายที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ เกนแอบนึกสงสัยแต่ก็ยอมตอบโดยดีเพราะตอนนี้อีสก็เป็นวิญญาณเหมือนกันจึงไม่ถือว่าแหกกฎ
\"มีเจ็ดระดับ ระดับเจ็ดคือระดับวิญาณธรรดา ระดับหกถึงสามเป็นพวกวิญญาณพิเศษหรือวิญญาณร้าย ระดับสองระดับองครักหรือไม่ก็พวกรองหัวหน้า ระดับหนึ่งเป็นพวกหัวหน้า แล้วก็มีพวกที่ไม่ได้นับอยู่ในระดับซึ่งเป็นผู้กุมอำนาจและหัวหน้าสูงสุด มีอำนาจเหนือพวกเจ็ดระดับนี้ มีไรถามอีกไหม๊\"
\"....\" คนถูกถามหลบตาลงก้มหน้าก้มตา ไม่ใช่เพราะกลัวคนตรงหน้า แต่เพราะโซ่ที่คล้องอยู่มันจะพันกับขาอยู่แล้ว
เกนลากอีสไปตามทางสีดำที่มืดมิดที่ยืดยาวราวกับนภายามรัตติกาลไร้แสงไม่มีที่สิ้นสุด...
---------------++++++++++++++-----------------
\"ฮือ T_T\" ไผ่ร้องไห้ครวญครางพลางสวมกอดร่างไร้วิญญาณเหมือนเด็กสาวที่กอดตุ๊กตาชำรุด ช่างน่าสมเพศเหลือเกินในสายตาของผีหนุ่มสองตนที่นั่งอยู่ไม่ห่าง ยิ่งฟังยิ่งน่ารำคาญ ไนท์ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วด้วยความอดทนที่ระเบิดบึ้ม
\"โอ๊ยยยยยยยยยย!!! ร้องไห้เอาโล่รึไง มันจะอะไรนักหนากะอีแค่เพื่อนตายไปคนหนึ่ง เดี๋ยวมันก็มาเป็นผีเหมือนฉันเองแหละน่า ถ้าเสียใจมากนักล่ะก็ ตาย ๆ ไปด้วยเลยซะดีไหม๊!!!!\"
\"เฮ้ย ไม่เอาน่า นั่ง ๆ ๆ \" เบลท์กระตุกชายเสื้อให้ไนท์นั่งลงที่เดิมนัยน์ตาสีเหลืองอัมพันตวัดมองเพียงนิดก่อนจะเบือนไปทางไอ้เด็กที่ร้องไห้นรกแตก แล้วนั่งลงโดยดีด้วยใจอาฆาต
\"ถ้านายทำเสียงสรกแตกนั่นอีกล่ะก็ ฉันจะฆ่านาย\" ไนท์พูดด้วยเสยงแหบพร่า
เขาไม่เคยดีใจกับการตายของใคร แต่เขากลับแค้นแทน ไม่ว่าจะเป็นคนที่รู้จักรึไม่ เขาแค้นแทน
ทั้งที่เกิดมาเป็นมนุษย์เหมือนกัน มีสิทธิ์ มีความหมาย กลับมีอายุไม่เท่ากัน
\"เฮ้ย ไม่เอาน่า ทำหน้ายังกะไม่ได้ข ี้มาแปดวัน ไอ้คิ้วเนี่ย ชนกันเดี๋ยวมันระเบิดขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ\" เบลท์ที่เลื่อนตัวมาอยู่ตรงข้ามกับไนท์ใช้นิ้วจิ้มไปที่ระหว่างคิ้วของอีกฝ่ายแล้วพูด ไนท์จับมือเบลท์ออกแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น \"อารายอ่ะ อย่าทำแบบนี้ดิ\"
\"นายก็เงียบ ๆ เถอะน่า\"
\"ฮึก...ฮืออออออออออออ!!!!!!!!!!!T_T\" ไผ่หลังจากเงียบไปได้สักพักก็ร้องไห้เสียงดังน้ำตานองออกมาอีก จนผีสองตัวสะดุ้งเหมือนเจอผี(เฮ้ย ๆ)
\"เช ี่ยว!!\" ไนท์สบถส่วนเบลท์ได้แต่หัวเราะคำสบถของเพื่อน
\" ฮะ ๆ นี่ ๆ ว่าจะถามมาตั้งนาน เช ี่ยวมันแปลว่าไรอ่ะ ^ ^\" เบลท์เปลี่ยนหัวข้อสนทนา
\"ไม่รู้เว้ย เห็นเพื่อนใช้ ก็ใช้ตาม\" ไนท์ตอบ แล้วยกมืออุดหูไม่รับฟังเสียงใด ๆ ทั้งสิ้น
ดวงตาสีอัมพันเหลือบมองไผ่ที่นั่งกอดศพอยู่ชั่วครู่
ถ้าตอนที่เขาตาย มีคนรับรู้เหมือนกัน จะมีคนร้องไห้เพื่อเขาอย่างนี้รึเปล่า
พศ.2499
ประเทศ สิงคโปร์
\"เฮ้ย พี่ไนท์มาแล้วอ่ะ\" เด็กชายร่างเล็กอายุประมาณสี่ขวบร้องบอกเพื่อน ๆ พร้อมการปรากฎตัวของไนท์
ทุ่งหญ้าที่แสนอบอุ่นยามต้องแสงตะวัน เป็นภาพที่เขาไม่มีวันลืมออกไปจากใจ
\"พี่ ๆ เปลี่ยนหน้าให้ผมดูหน่อยสิ\" เด็กชายคนหนึ่งเรียกร้อง ไนท์ยิ้มตอบอย่างร่าเริงแล้วทำตามทันที
\"โห พี่ทำได้ยังไงล่ะ สอนพวกผมบ้างจิ\"
เด็ก ๆ ในหมู่บ้านเรียกร้องให้เขาสอน แต่เขาสอนไม่ได้ มันเป็นพลังที่เขามีอย่างไม่ได้ตั้งใจตอนเกิดมา
\"เอ่อ คุณไนท์ใช่ไหม๊ครับ\" ชายสวมเสื้อสีดำคนหนึ่งเดินเข้ามาถาม ใบหน้านั้นเลือนลางในความทรงจำ
\"ครับ\" ไนท์ตอบ
ชายเสื้อดำดึงตัวไนท์ออกมาจากกลุ่มเด็กสี่ขวบ แล้วหาที่สงบคุย
\"คุณไนท์....ผมอยากให้คุณเข้ากลุ่มกับพวกเรา\" ชายคนนั้นพูด ดวงตาสีเหลืองดุจอสรพิษของไนท์ฉายรอยสงสัยแต่ก็ตอบปฏิเสธ
\"ไม่เหรอครับ แน่ใจรึครับ\"
\"ครับ\"
........
ปัง
เพียงนัดเดียว ร่างของไนท์หล่นกระทบพื้นและสิ้นใจลงอย่างรวดเร็ว
ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นในความทรงจำนั้น เป็นภาพของกลุ่มเด็กสี่ขวบที่กำลังหัวเราะสนุกสนาน อาจเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา แต่ในที่สุด มันก็เป็นภาพที่เด่นชัดในความทรงจำตลอดมา
ร่างของเขาถูกเผาอยู่ในทุ่งหญ้านั่นเอง ไม่มีใครรับรู้ ไม่มีใครเสียใจ ไม่มีใครถามว่าเขาหายไปไหน
เหมือนกับเขาไม่มีตัวตนอยู่แล้ว
----------++++++++-------------------
\"นี่มัวแต่คิดเรื่องเก่า ๆ น่าเบื่ออยู่นั่นแหละ\" เบลท์ร้องบอกเมื่อเห็นคนตรงหน้าเงียบไป ถึงเขาไม่มีพลังในการอ่านความคิดไป แต่เขาก็มองสีหน้าเจ็บปวดของไนท์ออกเสมอเหมือนหยั่งรู้ ไนท์เบือนหน้าที่เรียบเฉยนั่นกลับไปมอง
\"ฉํนี่ ปิดนายไม่มิดซะทุกที\"
\"เรื่องนี้น่ะช่างมันเถอะ แต่นายว่า อีสจะฟื้นกลับมาได้ไหม๊\"
ไนท์นิ่งไปสักพักก่อนจะเบิกตาโพล่ง เมื่อตะกี้เขาไม่ได้ตั้งใจฟังเท่าไหร่แต่เมื่อรับรู้ถึงคำถามนั่นก็ต้องตกใจ
\"นี่นาย!!! นี่ไม่ใช่เรื่องที่เราจะมาล้อเล่นนะ ไอ้ที่ฟื้นได้น่ะมันไม่มีแน่ พูดพร่ำเพรื่อเดี๋ยวก็โดนตัดลิ้นหรอก\"
ดวงตาสีน้ำตาลแดงของเบลท์หันกลับมามองคนพูด ก่อนจะเพยอปากเปล่งเสียงเบา ๆ เพื่อไม่ให้คนที่ร้องไห้ห่างออกไปได้ยิน
\"แต่ฉันเคยเห็นนะ กับตาคู่นี้นี่แหละ\"
\"นาย......\" ไนท์อึ้งไปสักพัก แล้วยกมือขึ้นกุมขมับตัวเอง
...ไม่ยุติธรรมเลย ทำไม ทั้ง ๆ ที่เขาพยายามสักเท่าไหร่เพื่อได้กลับมาในโลกที่แสนอบอุ่นในใบนี้ฐานะของคนที่มีชีวิต แต่ก็ทำไม่ได้
\"แล้วหมอนั่นทำยังไง...\"
\"ไม่ได้ทำไรเลย อยู่ดี ๆ ก็โดนท่านพญายมเรียกตัวแล้วคืนชีวิตให้\"
ปั่ก!!!
กำปั้นที่ขึ้นเส้นเลือดปูดโปนลงกระแทกพื้นอย่างแรงจนพื้นแตกเป็นวงเล็ก ๆ สายเลือดสีแดงฉานซึมไปตามพื้นของโรงยิมจากรอยแผลบนข้อนิ้งเรียว
ไม่ทำอะไรเลย !!! กับเขาที่พยายามมากมาย ทำไมมันได้ฟื้นกลับมา ในขณะที่เขาจมปรักอยู่กับร่างวิญญาณที่ไม่มีแม้เศษเสี้ยวของลมหายใจ
\"เฮ้ย ๆ ใจเย็นดิ หมอนั่นอาจจะยังไม่ถึงคาดเลยได้ฟื้นคืนชีพ แต่เราน่ะถึงคาดแล้วก็ได้\" เบลท์พยายามพูดปลอบ เขาเข้าใจดีว่าเพื่อนวิญญาณตนนี้รู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหน เพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน เขาเห็นการกระทำที่แสนลำบากกยาเข็นแค่ไหน การดิ้นรนที่จะได้ชีวิตคืนมาของไนท์ทำให้เขาต้องมองอย่างสังเวทหลายต่อหลายครั้ง แต่ไม่มีครั้งไหนที่ไนท์ได้ฟื้นคืนกลับไป
\"ชิ!!! ไอ้หมอนั่นฉันอยากตะบันหน้ามันในความ.....บัดซ บ!!!! โอย โธ่เว๊ย!!!!\"
\"ฮะ ๆ ๆ\" เบลท์หัวเราะเจื้อแจ้วเมื่อเห็นเพื่อนหงุดหงิด (แกจะหัวเราะทำม้ายยยยยยย)
\"หัวเราะ ยังจะมาหัวเราะอีก\"
\"ก็แหม คนมันอารมณ์ดี ฮ่า ๆ ๆ เอิ้ก\"
บ้า....<< ความเห็นจากไนท์และคนเขียน เอิ้ก
-----------------
อย่าคิดนะว่าพระเอกจะตายง่าย ๆ ไม่มีทาง!!!>.,<
ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม
อยากบอกว่าตอนนี้อารมณ์แต่งนิยายตกต่ำมากมาย แต่ถ้าได้กะลังใจคงจะดีขึ้น งุงิ อารมณืการแต่งที่รอการสมานจากผู้อ่าน งี๊ด ๆ หงิง ๆ
รักผู้อ่าน มากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมาย
รักหนิงมากมายด้วย ///>_ playSound(); showPoll();
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น