หนังสือผี

ลำดับตอนที่ #5 : เกมส์

    \"นั่นอะไรน่ะ\" ไผ่ร้องเมื่อเห็นร่างของเด็กคนหนึ่งเล่นบาสอยู่ในโรงยิมซึ่งน่าจะมีแต่เขากับอีสเท่านั้น



    เด็กหนุ่มที่เล่นบาสอยู่ปล่อยลูกลงที่พื้นก่อนจะหันมาหาทั้งสองคนช้า ๆ



    ร่างกายที่ดูอ่อนแอนั้นชโลมเลือดสีแดง หัวที่ปกคลุมด้วยผมแตกกระจายออกแทบจะทันที หัวที่กลายเป็นชิ้นเนื้อเหล่านั้นยังคงขยับไปมาราวกับมีชีวิต แขนซ้ายที่กำลังเปื่อยยุ่ยอย่างไม่มีสาเหตุร่วงขาดออกจากร่างไปกองอยู่บนพื้นก่อนจะละลายเป็นน้ำสีแดงข้น



    ความตกใจทั้งสองแหกปากดังลั่น ทั้งอย่างนั้นก็ฌยังไม่มีเสียงของพวกเขาเล็ดลอดออกมาจากโรงยิม ทันใดที่ทั้งสองร้องออกมาแทบจะในทันทีนั้น ร่างของเด็กน้อยก็หายไป



    ก่อนที่จะมาอยู่ข้างหลังทั้งสอง แล้วใช้มือข้างที่เหลือควบคุมลูกบาสกลม ๆ อัดกระแทกทั้งสองไปมา



    \"หยุดนะเว้ย!!!!!!!\" ไผ่สั่งแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลเอาเสียเลย



    \"เฮ้ย บอกให้หยุด!!!!!!!!!\" อีสตะโกนดังลั่น เจ้าผีชะงักก่อนจะทำตามอย่างว่าง่าย ทั้งสองหันไปมองความผิดปกติช้า ๆ เจ้าผีนั่นกำลังถลึงตามองอีสไม่วางตา



    \"นาย...มีหนังสือนั่นหรอ\" ผีร่างสูงถาม ร่างที่เสื่อมสลายรวมตัวกันจนเป็นรูปร่างอีกครั้ง อีสมองกลับแล้วพยักหน้าเบา ๆ  ไผ่หันไปมองดูปฏิกริยาของผี ผีตนนั้นยิ้มออกมาอย่างดีใจแล้วคว้าคอของอีสมากอด



    \"เจอแล้ว ๆ ๆ ๆ ๆ\" เจ้าผีพูดซ้ำไปมาอย่างน่าเวียนหัว อีสพยายามผลักร่างของเจ้าผีออกแต่ก็ทำไม่ได้เลยต้องรอให้ผีคลายแขนออกเอง







    \"ฉันเป็นผีที่ตายในโรงยิมนี่ ชื่อ เบลท์ ยินดีที่ได้รู้จากก~~~~\"



    เจ้าผีแนะนำตัวลากเสียงเสียยาวยืด ลักษณะที่บอกว่าเป็นคนไทยร่างสูง ไม่เพียงทำให้คุ้นเคยเท่านั้น ท่าทีนั่นแสนจะน่ารักแกมกวนส้นตี นเล็ก ๆ จนเรียกได้ว่าน่าคบ เบลท์ยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดี



    \"อืม\" อีสพยักหน้ารับ ตอนนี้เขายังมึนหัวอยู่เพราะเบลท์และอยากจะออกจากที่นี่เต็ม \"เบลท์คือ ปล่อยเรากลับไปได้รึยัง\"



    \"งี้ดดดดดดดดดดด พูดจาเย็นชาจังเยย  อุตส่าห์รอมาตั้งนาน อย่าทำให้เสียน้ำจายด้ายม๊ายยยยยยยย\" เบลท์พูดอย่างเสียดาย



    \"เดี๋ยว....เดี๋ยวนะ นายบอกว่ารอมาตั้งนาน มันหมายความว่าไง\" ไผ่ถามพลางกุมหัวอย่างมึนเมาในสถานการณ์ เบลท์แย้มยิ้มอย่างอารมณืดี



    \"ก็หมายความอย่างที่พูดแหละ\"



    ฮึ่ม เวง แล้วจะรู้เรื่องไหม๊ล่ะเนี่ย



    \"โธ่ ๆ ไม่ต้องคิดมากให้ปวดหัว ถ้าเกิดว่าจะออกไปฉันก็จะปล่อย\"



    \"อืม ขอบใจ\" ไผ่ถอนใจอย่างโล่งอกมากขึ้นแล้วหันกลับไปที่ประตูโรงยิม แต่เบลท์มาคว้าข้อมือของเขาไว้ก่อน



    \"อ๊ะ ๆ เดี๋ยวสิ ฉันให้อีสไปได้ แต่นายน่ะต้องอยู่กับฉัน\"    



    ทันทีที่เบลท์สิ้นประโยค ทั้งโรงยิมก็กลายเป็นสีแดงฉาน ไผ่หันกลับไปหาอีสแต่แล้วทุกอย่างกลับไม่เป็นไปตามคาด



    อีส ไม่ได้อยู่ที่นั่น







    \"ไผ่\" อีสเรียกเบา ๆ เมื่อร่างขเองไผ่และเบลท์หายไปพร้อม ๆ กันในขณะที่เขายังอยู่คนเดียวในโรงยิมอันว่างเปล่านี้



    เกิดอะไรขึ้น?







    \"อีส!!!! อีสช่วยด้วย อีส!!!!\" ไผ่เรียกไปทุกทิศทุกทางเสียงของเขาสะท้อนก้องไปทั่ว ร่างของเขายังคงถูกตรึงไว้กับเบลท์



    \"จุ๊ ๆ เงียบหน่อย ฉันหูจะแตกอยู่แล้ว แล้วอีกอย่างเสียมารยาทจัง แค่ให้มาเล่นด้วยกันเฉย ๆ แล้วถ้าจะถามเรื่องอีสล่ะก็ หยุดเลย ไม่เกี่ยวกับนายแล้ว เราย้ายมาอยู่ในอีกมิติที่ฉันชอบที่สุดเพื่อเล่นกับนายแล้ว เพราะฉะนั้นอย่าพูดถึงคนที่ไม่เกี่ยวข้อง stop\"



    เบลท์อธิบายยาวแกมบ่น ไผ่ได้ยินดังนั้นจึงเงียบลงโดยไม่รู้สาเหตุก่อนจะถามกลับด้วยสีหน้ากังวลสุดขีด



    \"แล้วไอ้ที่นายจะเล่นน่ะอย่าบอกนะว่า....\" ไผ่กลืนน้ำลายเอื๊อกอย่างไม่อยากจะนึก เขาเคยได้ยินเรื่องที่มีเด็กหายไปจากที่นี่หลายคนแล้วไปเจออีกทีในสภาพที่...



    เป็นศพ



    เบลท์หัวเราะในลำคอเบา ๆ



    \"แน่นอนเกมส์ที่เราจะเล่นน่ะมันสนุกมากเลย



    การเล่นซ่อนหาที่มีชีวิตนายเป็นเดิมพันไง\"



    ไผ่สะดุ้งเฮือกแล้วก้มหน้านิ่ง เกมส์เล่นซ่อนหาที่มีชีวิตเป็นเดิมพัน



    \"กติกาคือ ให้ฉันซ่อนแล้วนายหา ถ้าเกิดนายหาเจอภายในสองวัน นายก็จะออกจากที่นี่ แต่ถ้า....ถ้าเกิด...หาไม่เจอล่ะก็\" เบลท์พูดด้วยน้ำสียงแหบพร่า เลือดสีสดหยดลงบนหัวของไผ่เบา ๆ ก่อนจะทวีปริมาณขึ้นเรื่อย ๆ จนไผ่ต้องหันกลับไปมองข้างบน



    \"นายจะต้องมาอยู่ที่นี่กับพวกเรา\"



    เสียงของเด็กที่มีแต่หัวโผล่มานับร้อยสะท้อนก้องทุกอณูในสติอันแสนเปราะบางของไผ่ ดวงตาสีดำสนิทของเบลท์ประกายสีแดงบาง ๆ เข้ากับแสงสีในโรงยิมที่ย้อมด้วยสีแดง ในขณะที่ไผ่เบิกตาโพลงขึ้นอย่างตกใจแล้วลงไปทรุดกับพื้นเย็นเยือก



    \"นายนับหนึ่งถึงสิบ ฉันจะไปซ่อนละ ห้ามมองด้วยนะ\" เบลท์พูดด้วยสีหน้าอันยิ้มแย้มอีกครั้ง ตาของไผ่ถูกปกคลุมด้วยสีแดงฉานในขณะที่เสียงของเด็กที่รายล้อมเขาอยู่เอ่ยนับหนึ่ง...



        --------------------------++++++++++++---------------------------



    \"ไผ่ นายอยู่ไหนน่ะ\" อีสตะโกนเรียก เสียงของเขาสะท้อนก้องไปมา แต่ไม่มีสักเสียงที่เป็นเสียงของไผ่ ทุกเสียงเป็นเสียงที่เขาเพียรถามครั้งแล้วครั้งเล่าจนนับไม่ได้ ราวกับกำลังอยู่ในภูเขาที่ซ้อนทับกันหลายลูกจนเกิดเสียงสะท้อน



    \"เบื่อไหม๊\" เสียงหนึ่งที่สะท้อนกลับมาเป็นเสียงที่แปลกปลอมและแหบพร่าอย่างไม่สามารถนับได้ว่าเป็นเสียงคน



    \"เบลท์\" อีสเรียกชื่อคนที่ปรากฎตัวเบา ๆ เบลท์ค่อย ๆ เดินเข้าหาอีสช้า ๆ ด้วยฝีก้าวที่แสนเงียบงัน



    \"มาเล่นกันเถอะ\" สิ้นเสียง



    โลกของอีสก็ถูกคลุมด้วยกระแสน้ำบาง ๆ ราวกับความหนาของสายรุ้ง



        ---------------------------++++++++++++---------------------------



    \"รุ่นพี่ เกน\" ร่างของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลร้องเรียกคนที่เพิ่งเดินกลับเข้าทางประตูยมโลก ดวงตาสีน้ำตาลไหม้จ้องมองสภาพร่างที่แสนสะบักสะบอมไม่วางตา \"นี่รุ่นพี่ไปเสียท่าใครมาล่ะเนี่ย =_= เฟรมคนนี้เป็นห่วงแทบคลั่ง\"





    \"อูดอากอ่า(พูดมากน่า)\" เกนพูดเบา ๆ ด้วยเสียงที่ขาดการขยับของลิ้นที่ถูกกระชากหายไป ในขณะที่ร่างของเขาแทบคลานบนพื้น เฟรมเข้ามาประคองอย่างเบามือ



    เฟรมเป็นรุ่นน้องที่สนิทกับเกนมากที่สุดและช่วยทำอะไรให้หลายอย่างโดยไม่มีการทวงค่ตอบแทนอะไรทั้งสิ้น จนเกนไว้วางใจให้เป็นมือขวาของเขาอย่างไม่ลังเล



    เฟรมช่วยปฐมพยาบาลอย่างเบามือที่สุด ก่อนจะเชยคางของเกนขึ้นเบา ๆ เพื่อมองเบ้าตาที่ไร้ดวงตาของเกน



    \"รุ่นพี่ได้เก็บตามาด้วยรึเปล่าครับ\" เฟรมถาม เกนได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา เพราะความอ่อนหัดของเขาแท้ ๆ ทำให้ต้องรีบนีมาอย่างช่วยไม่ได้ เกนลุกขึ้นทั้ง ๆ ที่ไม่มีแรงเหลือเพื่อหลีกเลี่ยงจากรุ่นน้องที่อาจล่วงรู้ความหน้าละอายนี้ได้



    \"งั้นก็คงลำบากนะครับรุ่นพี่ คงต้องรอให้งอกขึ้นมาเองด้วย เพราะถึงกลับไปเก็บมาตอนนี้คงได้แต่เศษเนื้อที่พุพัง ส่วนลิ้นนี่....ผมจะช่วยละกัน\" เฟรมลุกขึ้นตามเกนแล้วสัมผัสที่ต้นคอของอีกฝ่าย



    เฟรมดึงคอของเกนลงมาเพื่อแลกจูบกัน



    เกนได้แต่อ้ำอึ้งเมื่อลิ้นของเฟรมไล้ไปตามพนังในช่องปาก ความรุ่มร้อนที่เกิดขึ้นเพราะพลังการรักษาค่อย ๆ ทำให้ลิ้นที่หายไปของเกนคืนมาช้า ๆ เพราะช้ามากจึงกินเวลามาก การจูบดำเนินไปอย่างเนิ่นนาน กว่าเฟรมจะถอนปากออกก็ราว ๆ สิบนาทีได้



    เฟรมเช็ดปากเบา ๆ ในขณะที่เกนยังคงนิ่งหันไปทางรุ่นน้องของตัวเองอย่างไม่พอใจเท่าไหร่



    \"ขอบคุณที่ช่วย แต่วันหลังไม่ต้องก็ได้\" เกนพูดเสียงแข็ง ถ้าเป็นไปได้เขาไม่อยากจูบกับรุ่นน้อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ชายด้วยกัน



    \"งั้นก็อย่ามาทำตัวให้ผมต้องรักษาสิครับ\" เฟรมย้อน กลั้วหัวเราะแล้วพาเกนไปนั่งที่เก้าอี้นวมอย่างว่าง่าย



    \"คงไม่ได้มั้ง เพราะฉันจะต้องกลับไปแก้แค้นมันอย่างแน่นอน แต่คราวนี้นายอาจจะไม่ต้องรักษาฉันก็ได้\" เกนพูด แล้วนึกภาพของตอนที่เกิดเหตุน่าสะเทือนขวัญนั้นขึ้น ยิ่งคิดยิ่งแค้น ยิ่งแค้นยิ่งเจ็บใจ



    \"ให้ผมช่วยไหม๊ครับ\" เฟรมถาม เรียกให้เกนหันไปทางเขาอย่างรวดเร็ว



    \"ไม่\" เกนตอบด้วยเสียงที่มั่นคง



    \"ฉันจะล้างแค้น ด้วยตัวของฉันเอง\"







    \"เบลท์\" ไผ่ร้องเรียกชื่อคนที่เขาตามหามานานพอควร ทั้ง ๆ ที่รู้สึกว่านานแต่เวลาผ่านไปเพียงแค่สิบห้านาทีเท่านั้น ถ้าเป็นไปได้.....เขาอยากจะออกจากที่ที่มีแต่สีแดงอย่างนี้เร็ว ๆ  



    อยู่ที่ไหนนะ



    ไผ่จ้องไปเบื้องหน้าที่มีแต่สีแดง ๆ ๆ ไม่มีที่ไหนเลยที่จะสามารถซ่อนได้ เพราะไม่มีที่ซ่อนก็เลยไม่มีที่หา ไผ่ทิ้งตัวลงนั่งช้า ๆ ด้วยความเหนื่อยอ่อน แล้วอย่างนี้ะทำยังไงดี ถ้าออกไปไม่ได้ก็มีแต่จะต้องตายเท่านั้น กำหนดไว้สองวัน มันไม่ใมช่เรื่องง่าย ๆ ที่จะตามหาคนที่ซ่อนแล้วไม่มีที่ให้หานะ



    ว่างเปล่า ว่างเปล่าเกินไป ถ้าเกิดมีอะไรที่ซ่อนได้ล่ะก็ เขาอาจจะหาเบลท์ได้ก็ได้ แต่นี่ไม่มีอะไรเลยแล้วจะรู้ได้ยังไงว่าเบลท์ไปซ่อนที่ไหน



    อย่างนี้มันไม่ใช่เล่นซ่อนหาแล้ว มันปิดประตูตีแมวกันชัด ๆ



    นี่หมายความว่า เบลท์ตั้งใจจะให้เขาตายอยู่แล้วล่ะสิ ถ้าเป็นอย่างนี้ ถ้าเกิดว่าเป็นอย่างนี้ต่อไป...



    อีส ช่วยฉันด้วย







    \"นายทำอะไรไผ่\" อีสถามโดยที่ไม่ห่วงตัวเองว่ากำลังอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่แตกต่างกัน โลกของเขากำลังเป็นสีฟ้าในขณะที่โลกของไผ่กำลังจมสู่ธารเลือดสีแดง เบลท์มองหน้าอีสซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยสีหน้าเดิม ๆ ที่แต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม



    \"ไม่ได้ทำอะไรนี่ ก็แค่เล่นด้วยเฉย ๆ \" เบลท์ตอยด้วยสีหน้าไร้เดียงสาเหมือนกับว่าเขาไม่ได้ทำอะไรจริง ๆ



    ทั้ง ๆ ที่เขากำลังฆ่าไผ่ทั้งเป็น



    \"นายโกหก บอกฉันมา ไผ่อยู่ที่ไหน\" อีสเปลี่ยนคำถามเมื่อรู้ว่าถ้าถามคำถามเดิมก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา เบลท์จ้องมองปากของคนตรงหน้าที่กำลังขยับขึ้นลงถามเขาอย่างไม่ไว้วางใจ



    \"อยู่อีกมิติหนึ่ง\"



    อีสเบิกตาโพลงทันทีที่ได้ยิน อีกมิติหนึ่ง



    \"พาฉันไปหาไผ่ เดี๋ยวนี้!!\" อีสกระชากคอเสื้อของเบลท์ขึ้น ทำให้ร่างสูงลอยขึ้นจากพื้นดิน บรรยากาศรอบด้านเข้าสู้ความตึงเครียด ทันใด ผนังโคง้มนสีฟ้าก็กลายเป็นสีดำ



    \"อ๊ะ\" อีสตกใจจนเผลอปล่อยมือ เบลท์ยืนนิ่งหน้าที่ฉาบด้วยรอยยิ้มนั่นยังคงความสงบ อีสหันมามองหน้าเบลท์อีกครั้ง \"นายทำอะไร\"



    \"ฉันเปล่า นายต่างหากที่ทำ\" เบลท์พยายามอธิบาย และต้องพูดออกไปอีกเมื่อคนตรงหน้ายังไม่เข้าใจ \"อ้าว ฉันก็หมายความว่า ห้องนี้น่ะมีผลจากความรู้สึกของนาย........แล้วนี่แหละเกมส์ที่ฉันจะให้นายเล่น\"



    \"เมื่อไหร่ที่ผนังนี่เป็นสีขาวเพราะความว่างเปล่าในใจนาย  ฉันจะปล่อยนายทั้งสองคน\"



    อีสนิ่งเงียบ เขารู้สึกเหมือนกับว่าเกมส์นี้ทันง่ายริง ๆ แค่ทำให้หัวว่างเท่านั้นก็พอแล้ว



    \"อ๊ะ แต่อย่าคิดว่ามันง่ายนักนะ เพราะหากว่ามันไม่ขาวทั้งหมดล่ะก็ ยังไงฉันก็ปล่อยนายสองคนไม่ได้ นายจะอยู่ที่นี่ตลอดไปโดยไม่ได้เห็นโลกภายนอกเลย ในขณะที่ไผ่เอง.....นายคงรู้ว่าฉันจะทำอะไร\"



    \"แล้วมันจะยากตรงไหน\" อีสย้อนถาม เขาเรื่องจะไม่เข้าใจแล้วว่ามันเป็นยังไงกันแน่



    \"ยากตรงไหน ไม่รู้สิ แต่ยังไม่มีใครเคยทำได้เลย และไม่มีใครเคยได้ออกไป แต่ไม่ต้องห่วง จะไม่มีใครโผล่มาทำลายสมาธิของนายแน่ เพราะพวกนั้นอยู่อีกห้อง รึถ้าอยากได้คนช่วยฉันจะเรียกออกมาให้ก็ได้...........แล้วคงรู้นะว่าเกมส์นี้เดิมพันด้วยอะไร\"



    อีสกลืนน้ำลายเอื้อก เขารู้อยู่แล้วว่ามันต้องเดิมพัด้วยอะไร



    แต่แล้วเขาก็ฉุดใจคิดขึ้นมาได้



    อีสรีบล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วเอาขวดใส่วิญญาณออกมาแล้วดึงจุกไม้ก๊อกที่ปากขวดออก



    \"เบลท์!!!\" อีสตะโกนชื่อดังลั่น ถ้าเป็นอย่างที่ปาล์มบอกจริง งั้นเรื่องนี้ก็ง่ายนิดเดียว



    แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น.....



    เบลท์หัวเราะอย่างสะใจ นี่เขาหลอกคนได้เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วล่ะเนี่ย



    \"เด็กโง่ คิดรึว่าฉันที่รู้ว่านายมีหนังสือแล้วจะยอมบอกชื่อให้นายจัดการง่าย ๆ น่ะ ฮะ ๆ ๆ ๆ เป็นความคิดที่แสนจะโง่เง่าอะไรเช่นนี้ นี่ถ้าฉันบอว่าฉันชื่อควา ย นายก็คงจะเชื่อด้วยสินะ ฮะ ๆ ๆ ๆ ตลกเป็นบ้า\"



    อีสโกรธจนเลือดขึ้นหน้าในขณะที่ผนังโค้งรอบตัวเป็นสีเข้มขึ้น



    \"เอ้า ๆ เอาล่ะ ฉันไม่รบกวนนายดีกว่า ไปเล่นกับไผ่ต่อคงจะดี ป่านนี้คงเหงาแย่ละ บะบาย~~\" เบลท์โบกมือลาแล้วาร่างตัวเองหายไป



    ไผ่.......ฉันต้องช่วยนายให้ได้ ในเมื่อชีวิตของนาย และความอิสระของฉันอยู่ในมือฉัน







    \"ฝนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~\" เสียงโหยหวนของผีหนุ่มนามต้นแว่วมาแต่ไกลจนหญิงสาวใบหน้าเละเฟะอย่างฝนต้องหันไปมองอย่างหงุดหงิด



    \"อะไรของนาย แหกปากอยู่ได้\" ฝนสบถก่นด่าอย่างไม่พอใจ เธอกำลังดูเจ้าเด็กสองคนที่ครอบครองหนังสืออยู่ไอ้หมอนี่ก็มาขัดจังหวะ



    \"ได้ข่าวว่าเจ้าเด็กสองคนนั่นเจอกับเบลท์\" ต้นถาม (ความรู้สึกช้าจริง)



    \"ไม่ใช่.....เจ้าหมอนั่นไม่ใช่เบลท์หรอก\" ฝนบอกด้วยเสียงแหบแห้งและเบาบาง ต้นเขยิบเข้าไปไกล ๆ



    \"ล..แล้วใครอ่ะ\" ต้นถามเสียงสั่นเพราะดูยังไง ๆ ก็เบลท์แน่ ๆ



    \"ไนท์ ถ้าเป็นเจ้าหมอนี่ มันค่อนข้างจะเป็นไปได้ เพราะความสามารถตอนมันเป็นมนุษย์ก็สามารถเลียนแบบหน้าคน เสียงคนได้อยู่แล้ว พอตายก็น่าจะทำได้เหมือนกันน่ะแหละ\" ฝนอธิบาย ต้นรู้สึกชาวาบไปทั้งตัวทันที เพราะกิตติศัพท์ของไนท์มันดังกระหึ่มไปทั่วอยู่แล้ว ดังข้ามทวีป



    \"อ๊ะ แต่เดี๋ยวนะ\" ฝนเริ่มใช้ความคิดอีกครั้ง แล้วหันมามองหน้าต้น



    \"ฉันคิดว่า เราถูกคนละครึ่งทางแหะ\"



    \"หมายความว่าไง\" ต้นถาม ฝนต้องส่ายหน้ากับความโง่ของเพื่อนหนุ่มอย่างต้น ยิ่งคิดถึงอนาคตของต้นยิ่งหน้าเป็นห่วง



    \"ก็หมายความว่า ไนท์กับเบลท์ร่วมมือกันแล้วน่ะสิ!!!!\"







                 -----------++++++++++++-------





    \"ไง เบลท์\" ร่างที่เหมือนกับเบลท์ร้องทักคนที่มาอยู่ก่อนแล้วระหว่างห้องสีฟ้าและห้องสีแดง \"ไผ่เป็นไงบ้าง\"



    \"อืม.......... ก็ดี แล้วอีสล่ะ ยังไม่ได้ฆ่าใช่ไหม๊\" เบลท์หันกลับมาถาม คนที่กำลังเปลี่ยนรูปร่างกลับเป็นร่างวิญญาณแท้ของตัวเองอย่างแน่วแน่



    ร่างของชายสูงโปร่งปรากฎขึ้นมาในดวงตาสีดำประกายแดงของเบลท์ ความเปลี่ยนแปลงที่เริ่มตั้งแต่ปลายเท้าจรดปลายเส้นผม จาร่างกายที่เคยเหมือนกันค่อย ๆ เปี่ยนรูป ผมสีดำสนิทค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลอ่อนแทรกแซมไปด้วยเส้นผมสีแดงเบาบาง นัยน์าสีดำคู่ที่แสนจะเหมือนกันค่อย ๆ เปลี่ยนสีเป็นสีเหลืองเหมือนอสรพิษร้าย ใบหน้าที่คาดเดาอายุจริงไม่ได้ถูกแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรแต่กลับแฝงความเจ้าเล่ห์อย่างไม่อยากมอง



    \"ไนท์ นั่นร่างจริงนายรึเปล่า\" เบลท์หกลืนน้ำลายแล้วถาม มันเหมือนกับมียมฑูตถือเคียวมาฟันคอเขายังไงยังนั้น ไนท์มองหน้าของเบลท์อย่างุนงงในคำถาม



    \"เออ ก็จริงอ่ะดิ เอ้ารีบไปได้แล้ว ฉันอยากพักบ้าง ฉันไม่รู้ว่าไผ่บ้าบออะไรนั่นมีขวดแปลก ๆ นั่นด้วยรึเปล่า แต่ระวังหน่อยก็ดีอย่าให้มันเรียกชื่อนายล่ะเดี๋ยวโดยสูบ ฉันไม่ดูดกลับขึ้นมาให้หรอกนะ\"



    \"จ้า ๆ \" เบลท์ยิ้มตอบแล้วรีบกลับเข้าไปในห้องสีแดงเหมือนกับก้อนเลือดที่ไม่เคลื่อนที่



    ไนท์ทิ้งตัวลงนอนทันที เขาอยากออกไปจากโรงยิมนี่เหมือนกันแต่เพราะมีหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงของเบลท์เลยต้องอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าจะออกจากที่นี่พร้อมกันได้ แต่อยู่มาร่วมห้าปีแล้วยังไม่มีใครพาเค้าออกจากที่นี่ได้



    ก็แน่ล่ะ คนที่เข้ามา กลายเป็นของเล่นของเบลท์ไปซะหมดนี่ แล้วใครหน้าไหนจะรอดออกมาเอาเขาทั้งสองออกไปจากที่นี่ล่ะ



    ความหวังที่สองร้อยสามสิบเจ็ดครั้งนี้ไม่รู้จะชวดอีกรึเปล่า



    อีกอย่างเกมส์นี้มันใช่ง่าย ๆ ซะที่ไหนล่ะ







    \"เบลท์....\" ไผ่ร้องเรียกเสียงแผ่วเขาเรียกชื่อเดิม ๆ มาสองชั่วโมงเต็ม ๆ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา ความอดทนที่เก็บสะสมไว้เนิ่นนานก็ถูกขุดอกไปจนหมด เหลือแต่ความอ่อนล้าที่ทวีความเหนื่อยให้เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวเท่านั้น ไผ่ทรุดลงลนพื้นเป็นครังที่สี่ก่อนจะล้มลงนอน



    ที่นี่ เห็นชัด ๆ ว่ามีแค่เขาคนเดียว



    เขาเคยใฝ่ฝันที่จะได้อยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้อย่างอิสระ ไม่มีกฎเกณฑ์ใด ๆ ทั้งสิ้น อยากทำอะไรก็ทำได้ อยากวิ่งไปสุดขอบฟ้า รึหยิบของตามที่ต่าง ๆ มา ก็ไม่มีใครว่า อยากได้อะไรก็หยิบฉวยมาไว้ในมือ เหมือนกับตัวเองเป็นเจ้าของโลกที่บูดเบีร้ยวใบนี้



    แต่เมื่อเขาได้มาอยู่ที่นี่ เพียงคนเดียวอย่างที่เคยวาดหวัง มันกลับกลายเป็นโลกที่แสนจะว่างเปล่า



    โลกในอุดมคตินั้นหลุดออกนอกวงโคจรแห่งความคิดของเขาไปกลแสนไกล



    เมื่อไม่ได้ยินเสียงจากรอบข้าง ทุกอย่างมีแต่ควสามเงียบงัน ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงแมลงกระพือปีก มองไปทางไหนก็มีแต่สีแดง ไม่รู้ว่าไหนบนไหนล่าง



    เส้นขอบของมิติประหลาดนี้ก็ถูกกลบหายเข้ากลีบเมฆของมิติ และยิ่งเดินก็เหมือนวนอยู่ที่เดิม ราวกับเขาวงกตที่ไม่มีกำแพง ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง



    น้ำตาสีใสระเรื่อขึ้นมาที่ขอบตาซึ่งกำลังร้องผ่าว ตอนนี้สิ่งที่เขาภาวนาคือการออกจากที่นี่ได้เท่านั้น



    ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม





--------------- ชี้แจงแถลงการ

ถึงคุณ NAM!K!

     ซึ่งเข้ามาออกความเห็นว่า

     หนุกดีนะ แต่มีบางตอนที่อ่านแล้วงงอ่า อย่างตอนที่สู้กับเกนที่ปาล์มไม่ตายอะไม่งงนะ เพราะเป็นผี แต่ทะมั๊ยไผ้กะอีสดูเหมือนไม่ได้รับบาดเจ็บเลยอะ อธิบายหน่อยดิ งง



แล้วมาแต่งต่อน้า เรารออ่านอยู่ อย่าทิ้งให้รอ เก้อ เน้อ



ขอตอบว่า

     แหม ๆ ๆ เกนเป็นวิญญาณพิเศษซึ่งเป็นลูกศิษของผู้คุมกฎหมายเลข 4 (ซึ่งตอนนี้ยังคิดชื่อเขาผู้นี้ไม่ออก) มันก็ต้องมีหลงตัวบ้างเล็กน้อยถึงปานกลาง การออมมือต้องมีบ้างกระจายเป็นหย่อม ๆ  แถมเกนยังพูดนี่ครับว่า \"ไม่อยากทำร้ายคนที่ไม่รู้เรื่องกฎผี ๆ \"

     แล้วอีกนิดส์นึงครับ ต้องขอชี้แจงด้วยความสุภาพอย่างยิ่ง

     เกนในตอนแรกนี้มักจะทำตามหน้าที่ ยึดติดกับตำแหน่งที่ได้รับ เพราะฉะนั้น การมาของเขานั้น ก็มักจะมาพร้อมหน้าที่ การทำหน้าที่ให้สำเร็จลุล่วง (ทำโทษใครต่อใครแทนอาจารย์)จึงเป็นสิ่งที่เขาจะกระทำอย่างเถตรงคัรบ เรื่องอื่นจะไม่เอาเข้ามาเกี่ยวสักเท่าไหร่ยกเว้นแต่ว่าเหลืออดจริง ๆ

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

รักผู้อ่าน มากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมายมากมาย  *-*-*-*



ทุ่งดอกไม้แห่งเส้นทางของนักเขียนครั้งนี้จะสำเร็จไม่ได้ถ้าไม่มีผู้อ่านที่คอยติเตือนความสะเพร่า หากจะเมตตานักเขียนผู้อ่อนประสบการณ์ ควรจะรักเราทั้งหลายให้มาก ๆ เพราะสิ่งที่ผู้เขียนต้องการไม่ใช่เงินทอง แต่เป็นความรักที่อยากให้ผู้อ่านมีร่วมกันเมื่ออ่านินยายของเขาแล้ว ถ้าเกิดรักพวกเขาจริง ๆ อ่านเถอะครับ ติเถอะครับ จะชมสักเท่าไหร่มากมายแค่ไหน แต่สิ่งที่ทุกคนต้องการคือคำว่าดีขึ้น

    และคนที่จะทำให้พวกเราได้สัมผัสกับคำนั้นได้.....มีแต่ท่านผู้อ่านเท่านั้นแหละครับ

เพราะฉะนั้นขอขอบคุณมากมาย สำหรับการสังเกตของ NAM!K! ที่อาจผลักดันผมครับ (ปรบมือ แปะ ๆ =_=)



รักผู้อ่านมาก

  norist