แค่เพื่อนสนิทเท่านั้น

เนื้อเรื่อง

"แอมหวัดดี"

"จ้า"

ฉันยิ้มให้กับต๊ะเพื่อนสนิทที่ฉันรักเขาไม่เคยรู้เลยว่าฉันแอบรักเขามานานการแอบรัก

ใครทำไมมันทรมานมากเหลือเกินยิ่งไม่มีสิทธ์บอกยิ่งเจ็บฉันทนเจ็บมาได้ไงนะตั้ง

เป็นสิบปี

"นี่แอมต๊ะมีเรื่องอยากจะบอกล่ะ-///////-"

"อะไรหรอทำไมหน้าแดง"

"คือต๊ะรัก..."

    ตึกตัก ตึกตัก

"เรน สาวสวยห้องเรา"

"ระ หรอ "

"อืม แอมเป็นอะไรน่ะตาแดงๆ"

"ป่าวจ๊ะ"

"อืม เราคบกันแล้วด้วย"

"หรอจ๊ะ เอ่อ ต๊ะแอมมีเรียนตอนบ่ายแอมไปนะ"

ฉันรีบวิ่งออกมาจากสถานการณ์อันย่ำแย่นั้นถ้าเกิดฉันอยู่ต่อน้ำตาของฉันต๊ะคงได้

เห็นมัน

"อ้าว แอมๆ"

ต๊ะตะโกนเรียกฉันแต่ฉันไม่สนใจแล้วล่ะT^Tฉันแอบไปนั่งร้องไห้อยู่ตรงสระน้ำ

ข้างมหาวิทยาลัย ต๊ะ เธอมีแฟนแล้วฉันคงไม่มีสิทธืใช่ไหม ในสายตาเธอฉันคงเป็น

แค่เพื่อนสนิทเท่านั้น

"แอม"

ฉันหันไปตามเสียงที่เรียก

"ต๊ะ"

"วันนี้เรากลับด้วยไม่ได้นะ"

ต๊ะยิ้มแล้วหันไปมองเรนอย่างอายๆเรนกับต๊ะจับมือกันเหมือนกับไม่มีอะไรจะแยกทั้ง

คู่ออกจากกันได้

"เราเข้าใจ"

"อืม  แอมเธอร้องไห้หรอ"

"ป่าวหรอก ไปเถอะเดี๋ยวสายนะ"

"อืม จริงด้วย บายเพื่อนเลิฟ"

ต๊ะกับเรนไปแล้วเหลือนเพียงฉันที่เป็นส่วนเกินของพวกเขา แต่ก่อนต๊ะคอยอยู่เคียง

ข้างฉันเวลาที่ฉันร้องไห้ คอยปลอบ คอยช่วยเหลือมาตลอดแต่ ในเวลานี้ไม่มีวันนั้น

อีกแล้วเขาไปอยู่ข้างๆผู้หญิงที่เขารักแต่ไม่ใช่ฉัน
  

                         เช้าวันใหม่
 
"แม่คะแอมไปก่อนนะ"

"จ้า"

ตาฉันคงบวมมากๆแน่เลยร้องไห้ทั้งคืนเลยนี่เรา

"แอม"

"ต๊ะ"

ตอนนี้ฉันอยู่หน้าผู้ชายที่ฉันรักและเป็นคนเดียวกันที่ทำให้ฉันร้องไห้เมื่อคืนนี้

"เธอ...ดูไม่ค่อยดีเลยนะมีอะไรรึป่าว"

"ป่าวจ๊ะ"

ฉันพยายามหลบสายตาต๊ะ

"อืม"

"......"

"......"

เราทั้งคู่เงียบตลอดไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาจนกระทั่งต๊ะคง

ทนไม่ไหว

"ถ้าเป็นเรื่องที่ฉันไม่ได้กลับด้วยเมื่อวาน ฉัน"

"ป่าว ไม่มีอะไรจ๊ะไม่ต้องกังวล"

"อืม"

ต๊ะกลับมายิ้มอีกครั้งเป็นรอยยิ้มที่สดใส

"เออนี่"

ฉันหันไปมองต๊ะและรอฟังเขาพูด

"เมื่อวานเรากับเรน -////////-"

"อะไรหรอ"

ฉันปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุดเมื่อได้ยินชื่อของผู้หญิงคนนี้

"เราจูบกันด้วยแหละ เขินฟ่ะ -////////-"

พลั่กกก หน้าฉันชาไปทั้งหน้าเหมือนโดนใครตบแรงๆโอยฉัน

จะไม่ไหวแล้ว พระเจ้า ช่วยหาทางออกให้ลูกด้วย

"อืม นายเป็ยผู้ใหญ่ขึ้นมากนะ"

"ฮ่าๆๆไม่หรอก"

"ฮึกๆ ฮือๆๆๆๆๆๆๆ"

"แอมเธอเป็นอะไร"

"เป็นอะไรงั้นหรอ"

ฉันจ้องหน้าต๊ะ

"......"

"นายทำกับฉันได้ยังไงน่ะต๊ะ นายทำร้ายคนที่รักนายได้มากมายขนาดนี้เลยหรอนาย

รู้บ้างไหมว่าฉันแอบรักนายมาตั้งแต่อนุบาลแล้วนะ นายยังมาบอกว่านายกับเรนจูบ

กันอีกนายใจร้ายมากเลยนะ ฮือๆ"

"แอม..ฉัน"

"ฉันรู้....ต่อจากนี้ไปฉันคงเสียนายไปแค่นายรับรู้เอาไว้แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ"

ฉันหันหลังให้ต๊ะและเดินไปมหาลัยคนเดียว

ตั้งแต่วันนั้นฉันกับต๊ะก็ไม่ได้พูดกันอีกเราทำตัวเหมือนกับไม่รู้จักกันจนเวลาล่วงเลย

มา 2 ปีฉันเรียนจบแล้วและได้ข่าวมาว่าต๊ะกับเรนจะแต่งงานกัน

"เฮ้อ"

ฉันถอนหายใจเบาๆเบื่อกับชีวิตเหลือเกิน

"แอม"

เสียงนี้ ฉันไม่ได้ยินมา2ปีเต็มๆแล้วฉันหันหน้าไปหาต๊ะ

"...."

ไม่มีเสียงใดหลุดออกมาจากปากฉัน

"แอมเธอจะไม่ไปก็ได้นะ"

ต๊ะเอาบัตรเชิญงานแต่งมาให้ฉันแต่ฉันไม่รับ

"งั้น เราวางไว้ตรงนี้นะ"

"...."
ฃ
ต๊ะวางบัตรเชิญไว้ข้างๆตัวฉันก่อนจะพูดขึ้นว่า

"เรายังเป็นเพื่อนกันได้เสมอนะแอม"

ฉันไม่หันไปสบตาต๊ะและเขาก็เดินจากไป

"ฉันไปแน่ต๊ะเพื่อนของฉันฉันก็ต้องไป"

ฉันยิ้มทั้งน้ำตา


     

                    วันแต่งงาน

วันนี้แล้วซินะที่ฉันจะต้องไปแสดงความยินดีกับทั้งคู่

และเมื่อฉันมาถึงงานฉันก็เดินเข้าไปหาต๊ะและเรน

"แอม"

ต๊ะเรียกฉัน

"อืม เรามาแสดงความยินดีกับพวกเธอนะ เรนดูแลเขาดีๆล่ะ"

ฉันยิ้มให้กับทั้งคู่และวิ่งออกจากงานไปโดยวิ่งข้ามถนน
 
                         เอี๊ยดดดดด โครมม

อืม ถึงแม้ว่าฉันจะไม่มีชีวิตอยู่แล้ว ฉันก็จะเฝ้า

มองดูพวกเขามีความสุขกัน

ตลอดไป คอยมองพวกเขาจากบนนี้