คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ◆ 9 : that was wrong
-9-
that was wrong
มือหนากำเข้าหากันแน่นรุนแรงจนรู้สึกราวกับกระดูกจะแหลกไปเสียให้ได้..ดวงตาคมตวัดมองใครอีกคนซึ่งกำลังนอนหลับใหล รอยยิ้มเย็น ๆ ผุดขึ้นที่มุมปากอิ่ม มืออีกข้างถือขวานง้างค้างอยู่กลางอากาศ..อา..ไม่สิ ยังไม่ถึงเวลาสนุกสักหน่อย..มันยังไม่ถึงเวลาที่นายแพทย์หนุ่มย้ายเข้ามาใหม่นั่นควรจะตาย
“ อา..อยากรู้มากนักเหรอพยอนแบคฮยอน ” ฝ่ามือหนาไล้ไปตามโครงหน้าเรียวส่วนมืออีกข้างก็ยกสันขวานขึ้นมาไล้กลางลำตัวของคนตัวเล็กช้า ๆ สายตาเย็นชาจับจ้องไปทั่วร่างของอีกฝ่าย มุมปากปรากฎรอยยิ้มวิกลจริต..
“ หึ ” ร่างสูงเดินออกจากห้องนอนของแบคฮยอนไปเงียบ ๆ สองขาก้าวไปตามทางเดินที่มีเพียงแสงไฟสลัว ทุกอย่างวังเวงไปหมด หากแต่เขากลับชอบบรรยากาศแบบนี้มากเหลือเกิน จมูกโด่งสูดเอากลิ่นควันจากตะเกียงเข้าไปช้า ๆ แม้กลิ่นของมันจะหอมแค่ไหนก็คงไม่อาจเทียบได้กับกลิ่นกายของผู้ชายคนนั้น..ปาร์คชานยอล
“ คิดถึงฉันไหมชานยอล.. ” รอยยิ้มเย็น ๆ ผุดขึ้นที่มุมปากอีกครั้งขณะที่มือหนาลูบไล้ประตูห้องใต้หลังคา ใบหน้าซบแนบไปกับผนังเพื่อรอเวลา
11.59 P.M.
“ คุณรู้ไหมว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นตอนเที่ยงคืน.. ”
ร่างสูงหันไปมองคนพูดประโยคเมื่อครู่ซึ่งกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียงอย่างไม่เข้าใจ อีกฝ่ายไม่ได้มองกลับมาหากแต่ยังคงนั่งโยกตัวอยู่บนเตียงนั้นด้วยสายตาเลื่อนลอย
“ มันจะเกิดอะไรขึ้นล่ะ ? ” เขาถามยิ้ม ๆ ในขณะที่คนบนเตียงแสยะยิ้มไม่น่าดูมาให้ ดวงตากลมไม่ปรากฏความรู้สึกใด ๆ ตวัดมองใบหน้าของอีกฝ่ายช้า ๆ น่าแปลกที่คนถูกจ้องไม่ได้เปลี่ยนสีหน้าของตนเองเลยสักนิด เขากลับชอบที่เห็นท่าทีแบบนั้น..ชอบที่จะมองรอยยิ้มแบบนั้น.. ชอบ..ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นปาร์คชานยอล..
ติ๊ง..ติ๊ง..ติ๊ง..
เสียงนาฬิกาไม้เรือนใหญ่ดังขึ้นบอกเวลาเที่ยงคืน จังหวะเสียงกระชั้นถี่และดังขึ้นเรื่อย ๆ ดังขึ้น..ดังขึ้น..จนเจ้าของดวงตากลมนั้นทนไม่ไหวต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดหูอย่างรวดเร็ว ดวงตาที่ไม่ฉายแววใด ๆ ก่อนหน้านั้นบัดนี้กลับเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น ปาร์คชานยอลตัวสั่นระริก ร่างโปร่งโยกตัวไปมาอย่างรุนแรงอยู่บนเตียงใหญ่สีขาวสะอาด
“ ไม่เป็นไร.. ” ร่างสูงเดินเข้าไปดึงตัวคนตัวเล็กกว่าเข้ามากอดอย่างปลอบประโลม
“ อย่า..อย่า..อย่าทำ อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ ! ” ชานยอลตวาดลั่นขณะพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนแข็งแกร่งนั้น
“ ทำไมล่ะ..ทำไมต้องผลักไสฉันด้วย.. ” อีกฝ่ายถามน้ำเสียงเศร้าจนน่าใจหาย
“ แก..แก..แกมันปีศาจ ! อย่ามายุ่งกับฉันนะ ! ”
“ ทำไมถึงพูดกับฉันแบบนี้ล่ะชานยอล.. ”
“ ไม่ต้องมาเสแสร้ง ! ออกไปให้พ้น แกมันไม่ใช่คน ! ”
ปาร์คชานยอลดิ้นขัดขืนขณะที่ร่างสูงพยายามจะดึงใบหน้าเรียวเข้ามาใกล้เพื่อประกบจูบปลอบประโลมให้ เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กกว่าในอ้อมแขนมีท่าทีรังเกียจเขาขนาดนี้ร่างสูงก็ไม่อาจทนได้อีกต่อไป เขากระชากตัวชานยอลเข้ามาหาด้วยแรงทั้งหมดที่มี ริมฝีปากอิ่มบดลงบนริมฝีปากบางอย่างรุนแรงก่อนจะผลักร่างที่สั่นระริกด้วยความกลัวลงแนบกับพื้นเตียงและเริ่มการกระทำที่ทำให้ปาร์คชานยอลต้องกรีดร้องออกมาเสียงดังด้วยความทรมานอีกครั้ง..
ร่างสูงไม่คิดจะยั้งกำลังเลยแม้แต่น้อย ทุกการกระทำโหดร้ายป่าเถื่อนราวกับจะทำลายคนที่อยู่ใต้ร่างให้พินาศไปพร้อม ๆ กับเขา..
“ อึก..ไม่.. ” ดวงตากลมที่ฉ่ำไปด้วยน้ำตาช้อนขึ้นมองอย่างเว้าวอนหากแต่ในเวลานี้คนที่อยู่ตรงหน้าชานยอลคนนี้ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป ร่างสูงไม่ฟังเสียงและไม่รับรู้สัมผัสอื่นใดนอกจากสัมผัสเร่าร้อนรุนแรงที่ตนเองกำลังมอบให้คนที่อยู่ใต้ร่างนี้เท่านั้น..
...................................
“ อ่ะ..อื้ม ชานยอล.. ” ริมฝีปากอิ่มทาบทับลงบนริมฝีปากบางอย่างแผ่วเบาก่อนจะรวบสองมือของชานยอลขึ้นเหนือหัว มือหนาควานหาเชือกที่อยู่ข้างเตียงขึ้นมามัดแขนร่างโปร่งเข้ากับหัวเตียง
“ ฉันรักเธอ..รักเธอเหลือเกิน ดูสิ..โลกนี้เหมือนจะมีแค่เราสองคนเลยนะ มีแค่เรา..จริงไหม? ” ร่างสูงกดจูบเบา ๆ บนหน้าผากมน
ชานยอลหลับตาลงรับสัมผัสที่อ่อนหวานด้วยความเคลิบเคลิ้ม รู้สึกล่องลอยราวกับอยู่ในฝัน ขณะเดียวกันเรี่ยวแรงที่เคยมีก็หายไปราวกับถูกร่างสูงดูดกลืนจนหมดสิ้น รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นบนในหน้าน่ารัก
“ เป็นเด็กดีของฉันนะชานยอล.. ”
………………..
อู๋อี้ฟานตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวอย่างรุนแรง มือหนายกขึ้นมากุมขมับของตัวเองไว้ก่อนจะสะบัดหัวไปมา รู้สึกสมองตื้อไปหมด เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นดังขึ้นข้างตัวทำให้นายแพทย์หนุ่มหัวใจกระตุกวูบ รู้สึกหวั่นใจอย่างบอกไม่ถูก ร่างสูงรีบหันไปมองยังคนที่นอนอยู่ข้างกาย ปาร์คชานยอล..
“ ชานยอล..เด็กดีเธอเป็นอะไร ? ”
“ อย่ามายุ่งกับฉันนะ ! อย่า..อย่า.. ” อู๋ฟานหน้าชาขณะมองดูร่างกายที่บอบช้ำของชานยอล ข้อมือบางยังคงถูกมัดเอาไว้กับหัวเตียง ไม่จริง..ไม่มีทาง มันต้องมีอะไรบางอย่างผิดพลาด
“ ชานยอล ชานยอล.. ”
“ ฮึก..แกมันไม่ใช่คน ! ” ร่างโปร่งตะคอกใส่หน้าดวงตากลมสั่นระริกขณะพยายามถอยหนีจากสัมผัสของร่างสูง นายแพทย์หนุ่มขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจก่อนจะมองสำรวจไปทั่วห้อง เสื้อผ้าของชานยอลถูกกระชากขาดกระจายอยู่ที่มุมหนึ่ง ส่วนเสื้อผ้าของเขาก็ถูกเหวี่ยงไปอีกทาง สภาพของเตียงนอนในเวลานี้ก็แทบไม่ต่างอะไรกับสภาพที่ยับเยินของชานยอล หยดเลือดที่ยังไม่แห้งติดอยู่บนผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาด
อู๋อี้ฟานสับสนไปหมด..
“ ไม่จริง..มันต้องไม่ใช่แบบนี้ ” ร่างสูงพึมพำอย่างเครียด ๆ มือหนายื่นออกไปแตะไหล่ของร่างโปร่งเบา ๆ ชานยอลสะดุ้งตัวสั่นสะท้าน
“ อย่า..อย่า.. ” ดวงตากลมเบิกกว้าง ริมฝีปากห้อเลือด อู๋อี้ฟานยื่นมือออกไปแก้เชือกที่มัดมือชานยอลไว้ออก ก่อนจะดึงตัวคนตัวเล็กกว่าเข้ามากอดแน่น
“ ชานยอล มันเกิดอะไรขึ้นชานยอล ”
“ ปล่อยนะ ! ปล่อย ! ฮึก..ปล่อย ! ” ชานยอลดิ้นขัดขืนขณะพยายามสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของนายแพทย์หนุ่ม อู๋ฟานส่ายหัวแรง ๆ ยังคงไม่ยอมปล่อยอีกฝ่ายออกจากอ้อมแขน
“ ชานยอล ฉันไม่เชื่อ..นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ! ” อู๋อี้ฟานถามเสียงดัง
“ ฮึก..ทำไม.. พาเขามา..ปีศาจ ” ชานยอลพึมพำราวกับคนไม่รู้สึกตัว ร่างสูงขมวดคิ้วอย่างเครียด ๆ ขณะเริ่มประคองสติของตัวเองได้ยากขึ้นเรื่อย ๆ มันต้องมีอะไรบางอย่างผิดพลาด.. ฟันขาวกัดริมฝีปากของตัวเองแน่นในขณะที่ปาร์คชานยอลยังคงร้องไห้ทั้งร่างสั่นเทิ้มอยู่ในอ้อมแขนของอู๋ฟาน
“ ชานยอลได้โปรด.. ”
“ ปล่อย ฮึก..ปล่อย.. ”
ความเจ็บปวดแล่นริ้วขึ้นมาในหัวใจอย่างรุนแรงจนหน่วงไปหมด อู๋อี้ฟานรู้สึกราวสมองของเขาจะระเบิดไปเสียให้ได้ ร่างสูงคลายอ้อมกอดปล่อยตัวชานยอลออกจากอ้อมแขนก่อนจะเดินลงจากเตียงแล้วหยิบเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาสวมอย่างลวก ๆ แล้วผลุนผลันออกจากห้องใต้หลังคาไปอย่างรีบเร่ง แม้จะเป็นห่วงชานยอลมากขนาดไหนแต่เขาก็มีบางอย่างที่สำคัญจะต้องทำเดี๋ยวนี้
พระเจ้า..ผมรู้สึกราวกับหัวใจของผมมันหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นปาร์คชานยอล..
ผมตื่นขึ้นมาสองมือเต็มไปด้วยเลือดแห้งกรัง ผมสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น !
นางพยาบาลชอยหายตัวไป เธอหายตัวไปได้อย่างไร ?
พระเจ้า ! มีคดีฆาตกรรมเกิดขึ้นไม่ไกลจากที่นี่..
ผมเริ่มรู้สึกรักชานยอลมากขึ้นทุกวัน..
ผมขาดปาร์คชานยอลไม่ได้ !
ปาร์คชานยอลต้องเป็นของผมคนเดียว !
หัวสมองของอู๋อี้ฟานเต็มไปด้วยเรื่องราวที่อยู่ในสมุดไดอารี่เก่า ๆ เล่มนั้น ร่างสูงวิ่งลงไปยังชั้นล่างก่อนจะเคาะประตูห้องของพยอนแบคฮยอนรัว ๆ อย่างลุกลี้ลุกลน
แอ๊ดดดด..
“ ระ..รุ่นพี่ ! ” นายแพทย์หนุ่มร่างเล็กเปิดประตูออกมาด้วยใบหน้าสะลึมสะลือแต่เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูเป็นใครร่างเล็กก็เบิกตาโพลงด้วยความตกใจ อู๋อี้ฟานในสภาพกระเซอะกระเซิงแต่งกายไม่เรียบร้อยกำลังยืนหอบหายใจอยู่หน้าห้องของเขาด้วยใบหน้าอมทุกข์
“ แบคฮยอนพี่มีเรื่องต้องคุยกับนาย ! ”
TBC
#หนีเข้าป่า -_________-;;;;
ทนไม่ไหวต้องมาอัพ แช้ปหน้ารู้เรื่องละค่ะ โฮร้วว
อีก 3 ตอนเองงงงงงงงงงง ! เป็นฟิคที่จบเร็วมาก ๆ
เพราะไม่อยากให้รีดเดอร์ค้างกันนาน เข้าใจว่ามันเครียด 5555
ความคิดเห็น