คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : chapter 18 : จี๊ดเลย !!!!!!!!
“ ฮรึกก โฮร้ววววว ไม่จริ๊งงง T[]T ” โอเซฮุนตื่นขึ้นมาในตอนเช้าพร้อมกับอาการระทมระบมตูด ร่างบาง(?) เลื่อนมือลงไปคลำก้นขาวของตัวเองก่อนจะเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด ดวงตาเรียวเล็กตวัดไปมองยังอีกคนหนึ่งซึ่งกำลังนอนเปลือยเปล่าหลับเป็นตายอยู่ข้าง ๆ แทบไม่น่าเชื่อว่าบนริมฝีปากของเสี่ยวลู่หานยังคงแต่งแต้มไปด้วยสีชมพูของลิปสติก !
คิดพลางทำหน้าละห้อย โอเซฮุนไม่เคยคิดมาก่อนว่าทุกอย่างจะผิดพลาดไปหมดแบบนี้ ตุ๊ดอินดี้เอี้ยวตัวไปหยิบกระเป๋าบรรจุเจลสิบแปดหลอดขึ้นมาดูก่อนจะค่อย ๆ หยิบเจลแต่ละหลอดขึ้นมาแนบข้างแก้มด้วยความละเหี่ยใจ หยดน้ำตาใส ๆ รินไหลเป็นทาง
เมื่อคืนนี้..เซฮุนยอมรับว่ามัน..สุโค่ย =______=;;;;
แต่..โอ้พระเจ้า..ใครจะไปคิดว่าคุณพี่สุดหล่อที่ทำการมะจาเร่ดูมตูดอันอวบอิ่มของเขาเมื่อคืนนี้จะกลับกลายเป็นเสี่ยวลู่หานเพื่อนกระเทยคู่ชีพ..
“ อืม.. ” ลู่หานค่อย ๆ ลืมตาตื่นอย่างสะลึมสะลือพลางขมวดคิ้วมองแผ่นหลังเปลือยเปล่าขาวจั๊วะที่เต็มไปด้วยรอยแดงๆ ของโอเซฮุนอย่างไม่เข้าใจ
“ อีเซฮุน..หลังหล่อนไปโดนอะไรมาอ้ะ มีแต่รอยแดง ! *0* ” กระเทยแอ๊บแบ๊วเอ่ยถามเสียงแหบพร่า รู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัวเหลือเกิน สงสัยเมื่อคืนจะแด๊นซ์มันไปหน่อย ไม่รู้ว่าตกเวทีไปกี่รอบ กรี๊ดดด ><
“ ฮึก..ตัวหล่อนก็มีเหมือนกันนั่นแหละ Y^Y ”
-_________-??? ลู่หานขมวดคิ้วมุ่น นังตุ๊ดนี่พูดอะไรคลุมเครือซะจริง !
กระเทยแอ๊บแบ๊วถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะก้มลงสำรวจตัวเอง..
เอ๊ะ..ทำไม..เอ๊ะ ! ไม่ได้ใส่เสื้อผ้า..
ห๊ะ..รอย..รอยแดงเต็มตัว..
ละ..แล้วคราบ..คราบอะไร ?? คราบอะไรติดอยู่ที่..เอ่อ..ลูลู่น้อย !!!!
“ ฮรึก โฮร้วววววววววววววววววว เสียตูด เสียตูดดดดดดดด ! กรี๊ดดดดดดดดด T_______T ” ลู่หานกรีดร้องโวยวายด้วยความระทม ใครกันมาขืนใจจนลูลู่น้อยตกอยู่ในสภาพเกรอะกรังเช่นนี้ !! เกร๊สสสสสสสสส >_______<
“ อีบ้า !!!! ใครว่าหล่อนเสีย คนเสียน่ะมันฉันต่างหากย่ะ ! กรี๊ดดดดดดดด ! ” ตุ๊ดอินดี้สกรีมแข่งกับเสียงโหยหวนของกระเทยแอ๊บแบ๊ว อีกฝ่ายสูดน้ำมูกที่ไหลหยดย้อยกลับเข้าไปในโพรงจมูกก่อนจะเอียงคอมองเพื่อนกระเทยอย่างไม่เข้าใจ
“ มะ..หมายความว่าไง ? ”
“ ฮือออออออออออ T_T อีลู่ !! หล่อนมากระแทกดุ้นใส่ฉันทำไม ???? ” เซฮุนหันกลับมาถาม ดวงตาเรียวเต็มไปด้วยน้ำใสที่เอ่อคลอ สายตาดูตัดพ้อเสียจนลู่หานหัวใจกระตุกวูบ
โอ้แม่เจ้า..นี่อย่าบอกนะว่า..
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ”
พระเจ้าขา..นี่หนูเป็นตุ๊ดทั้งแท่งนะคะ ! จะบ้าไปแล้วเรอะ !!!!!!!!!!!!!!!!!
ตลอดช่วงเช้าวันนั้นตุ๊ดอินดี้และกระเทยแอ๊บแบ๊วต่างก็มีท่าทีมึนตึงต่อกันแม้แต่ตอนลงมารับประทานอาหารเช้าที่ล๊อบบี้ทั้งสองก็ยังเลือกที่จะให้คิมมินซอกและคิมจงแดนั่งคั่นระหว่างกัน มินซอกและจงแดไม่พูดอะไรเนื่องจากยังคงเสียวสันหลังกับอาการเมาแล้วเฮี้ยนของสองตุ๊ดเมื่อคืนนี้
อากาศอบอ้าวในยามสายทำให้นักเรียนส่วนใหญ่เลือกที่จะนุ่งน้อยห่มน้อยเพื่อจะได้ลั้นลาไปกับบรรยากาศของทะเล แต่โอเซฮุนและเสี่ยวลู่หานกลับเลือกที่จะใส่กางเกงขายาวและเสื้อแขนยาวปิดไปถึงคอ สร้างความฉงนสงสัยและอยากรู้อยากเห็นให้แก่บุคคลทั่วไปเป็นอย่างมาก
“ กูว่า..มันต้องมีอะไรผิดพลาด ” คิมจงแดกระซิบกระซาบกับคิมมินซอกที่เอาแต่เขี่ยเท้าเล่นทรายไปมา ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อนซาลาเปามากขึ้นอีกเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้สนใจในสิ่งที่เขาพูดเท่าที่ควร
“ กูว่า..ม.. O.O ”
เกิดการสตั๊นท์จุดกันไปสักพักเมื่อคิมมินซอกหันหน้าไปตอบคิมจงแด แต่เพราะใบหน้าเหี่ยว ๆ ที่ยื่นเข้ามาใกล้จนเกินไปทำให้จมูกโด่งรั้นของคนตัวอวบสัมผัสเข้ากับแก้มย้วย ๆ นั่นเข้าไปเต็ม ๆ มินซอกเบิกตาโพลงในขณะที่คิมจงแดอ้าปากค้าง
ฟวยมาก..จงแดได้แต่คิดในใจ..
ห่ารากกกกกกกกกกกกกกกกก ! เขินจะตายอยู่แล้วอิซาลาเปาหน้าอ้วนนนนนนนนน ! >/////////<
......................................
“ หูกาง..เมื่อคืนนี้กู.. ”
“ พอ..มึงไม่ต้องพูด ฮึก..อะไรทั้งนั้น ”
“ เช็ดน้ำมูกหน่อยนะ กู..กูขอโทษจริงๆ ”
“ ไอ้ฟวยเอ๊ยยยยยยย ! ใช่สิ..มึงได้ไปหมดแล้วมึงก็พูดได้นี่ ! ” ปาร์คชานยอลตวาดลั่นใส่คนหน้าหล่อที่กำลังนั่งทำหน้าหงอยอยู่ข้าง ๆ อิเฮียเชิดปากขึ้นเล็กน้อยก่อนจะขยับเข้ามานั่งให้ชิดคนหน้าหวานมากขึ้นอีก
“ ปัดโถ่ ! กูแค่แย่งผ้าห่มมึงมาห่มเองนะ ทำไมมึงพูดเหมือนกูไปลักหลับมึงห๊ะ เดี๋ยวกูจับจูบเลย ! ” แม้ปากจะพูดออกไปแบบนั้นแต่การกระทำของอู๋อี้ฟานกลับไม่ได้เป็นไปในทางเดียวกันเลยแม้แต่น้อย ร่างสูงพยายามจะดึงใบหน้าของชานยอลเข้ามาหาพลางยกมืออีกข้างที่กำทิชชู่ไว้ขึ้นมาตั้งใจจะเช็ดให้แต่กลับถูกชานยอลฟาดไหล่ไปหลายทีพร้อมกับโวยวายเสียงดังลั่น
“ ไอ้บ้า ไอ้มั่ว ฮรื้ออออ มึงมันวิตถาร มึงทำกูเป็นหวัด ! ”
“ ขอโทษ.. ” อิเฮียชักมือกลับพลางนั่งทำหน้าละห้อยมองดูอิหยอยที่กำลังนั่งกอดอกมองมาอย่างโกรธ ๆ บ้าจริง..ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นใส่ด้วยวะเนี่ย ! ชานยอลถอนหายใจออกมายาว ๆ อย่างปลง ๆ
“ เออ ๆ ‘_’ ”
“ นี่เป็นครั้งแรกที่เราทะเลาะกันอย่างจริงจังหลังจากตกลงคบกันอย่างเป็นทางการ ! ^____^ ” อิเฮียยิ้มกว้างพร้อมกับที่มือหนาดึงตัวชานยอลเข้าไปกอดไว้แน่น ร่างบางขืนตัวเล็กน้อยหัวใจเริ่มจะเต้นแรงอย่างไร้เหตุผลขึ้นมาอีกครั้ง
“ บ้าเหรอ กูไปตกลงคบกับมึงตอนไหน ”
“ ให้กูเตือนความจำ ? ” ร่างสูงขมวดคิ้วถามพลางเลียริมฝีปากของตัวเองไปมาพร้อมกับส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้ทำเอาอิหยอยร้อนหน้าวูบวาบไปหมด
“ ไม่โว้ย ! ไม่ได้คบ ไม่คิดจะคบ ไม่มีวันคบ ฟังไว้เลย ! ” ชานยอลตวาดเสียงดังก่อนจะหยิบทิชชู่ออกจากมือหนาของอู๋อี้ฟานขึ้นมาซับน้ำมูกที่ยังคงไหลออกมาไม่หยุด ความเงียบเข้าครอบงำภายในห้องนอนกว้างจนร่างบางรู้สึกได้ถึงความอึดอัด ดวงตากลมเหล่มองร่างสูงที่นั่งก้มหน้าอยู่ข้าง ๆ อย่างแปลกใจ
“ อะ..อู๋อี้ฟาน.. ” มือบางยกขึ้นแตะไหล่ของอีกฝ่ายเบา ๆ
“ ... ”
“ ฮะๆ เป็น..เป็นอะไรอ่ะ ? ” อิหยอยเขย่าแขนอิเฮียที่นั่งนิ่งเงียบจนน่ากลัว คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่นก่อนที่ดวงตาคมจะตวัดมองกลับมา
ดูว่างเปล่า..เสียจนหัวใจของปาร์คชานยอลกระตุกวูบ
“ มึงนี่มันขยันทำร้ายจิตใจกูจริง ๆ ” อู๋อี้ฟานพึมพำก่อนลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินออกจากห้องไปในทันที ชานยอลได้แต่อ้าปากค้างมองตามแผ่นหลังกว้างนั้นไปด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก
รู้เพียงแค่ว่าหัวใจของเขากำลังบีบตัวเข้าหากันอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน..
คิ้วสวยขมวดเข้าหากันด้วยความสับสน ชานยอลอธิบายไม่ได้ว่าในเวลานี้ตัวเองกำลังเป็นอะไร มันวูบโหวงและว่างเปล่าแปลก ๆ แปลก..เสียจนน่าใจหาย..
“ เมื่อกี้ยังดี ๆ อยู่เลย.. ” อิหยอยพึมพำก่อนจะก้มหน้าลงมองพื้นอย่างใช้ความคิด ควรจะทำยังไงล่ะ ? วิ่งออกไปตาม กอดเอวของอิเฮียเอาไว้แล้วซบหน้าลงกับแผ่นหลังนั้น ?
ไม่..เรื่องอะไรจะต้องทำแบบนั้นล่ะ..
ก็ในเมื่อปาร์คชานยอลกับอู๋อี้ฟาน..ไม่ได้เป็นอะไรกัน..
ชานยอลพยักหน้าเห็นด้วยกับตัวเองก่อนจะสูดน้ำมูกเสียงดังพร้อมกับลุกขึ้นยืน ทันทีที่ภาพในกระจกโต๊ะเครื่องแป้งฉายภาพของตัวเขาเองในนั้นร่างบางก็รู้สึกหัวใจวูบไหวอย่างน่าประหลาด
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงไม่คิดมากขนาดนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจะรู้สึกดีใจมากแน่ ๆ ที่อู๋อี้ฟานโกรธจนเดินหนีไปแบบนั้น นิ้วเรียวยกขึ้นไล้ริมฝีปากนุ่มของตัวเองพลันนึกถึงสัมผัสอ่อนหวานที่คนตัวสูงเคยมอบให้ ชั่วขณะหนึ่งชานยอลรู้สึกเหมือนกับว่าจะขาดสิ่งเหล่านี้ไปไม่ได้..
เสียง..ที่คอยพูดจาวกวนกวนประสาท
ใบหน้ายียวน..ที่เห็นเมื่อไหร่ก็พาลให้รู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาเสียดื้อ ๆ
สัมผัสทุกสัมผัสจากมือคู่นั้น อ้อมแขนแข็งแกร่ง จมูกโด่งได้รูปและริมฝีปากอิ่มของอู๋อี้ฟาน..
ไม่ได้เป็นอะไรกัน..
แต่ทำไม..ต้องคิดมากเรื่องผู้ชายคนนี้ด้วยนะ..
ปาร์คชานยอลไม่เข้าใจตัวเองเลยจริง ๆ ..
........................................
“ น้อง ๆ ครับ ! มาเข้าแถวเตรียมเข้าฐานกันทางนี้เลยครับ ! ” ชองยุนโฮแหกปากใส่โทรโข่งเรียกบรรดานักเรียนปีสองและปีสามทั้งหลายที่ยังคงเดินเล่นกันอยู่ที่ชายหาด วันนี้พี่ชองยังคงสวมเสื้อยืดตัวบางแลวาบหวิวเหมือนเมื่อวานไม่มีผิดและยังคงไม่เข้าใจถึงสายตาแปลก ๆ ที่นักเรียนหลาย ๆ คนส่งมาให้ อันที่จริงพี่แกน่าจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเมื่อคืนทำไรลงไปบ้าง =_=;
“ แบคกี้ ! เดินไหวรึเปล่า.. ” หวงจือเถาถลาเข้าไปประคองคนรักของตัวเองลุกจากโต๊ะไม้ด้วยสีหน้าร้อนรน พยอนแบคฮยอนส่ายหน้าพร้อมกับส่งยิ้มน้อย ๆ ไปให้
“ ไม่เป็นไร เทาเทาอ้ะ..ทำแบบนี้เดี๋ยวคนก็รู้หมดหรอก.. ”
“ รู้ก็ช่างสิ เทาเทารักแบคกี้ ! ”
“ โอ๊ยตาย..แหก แหก ! ” คิมจุนมยอนส่ายหน้าด้วยความเอือมระอาก่อนจะยกมือขึ้นกอดอกมองเพื่อนรักของตนเองที่เปลี่ยนไปมากเหลือเกิน ไม่มีแล้ว..พยอนแบคฮยอนที่แสนจะกวนตีน ปัจจุบันอิลีดเห็นเพียงแค่ลูกหมาน้อยอ้อนหมีแพนด้าถุงใต้ตาดำเท่านั้นและบอกตามตรงว่านั่นเป็นหนึ่งในเรื่องราวอัปยศอดสูที่สุดในตำนานชีวิตของเขาเลยทีเดียว
จางอี้ชิงหัวเราะในลำคอเบา ๆ ขณะแอบมองเสี้ยวหน้าขาววิ้งของคิมจุนมยอนในขณะที่คิมจงอินก็เอาแต่นั่งมองหน้าโดคยองซูผู้ซึ่งกำลังคุยอะไรบางอย่างอยู่กับปาร์คชานยอลด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ น้องคยองซูยอดยาหยีนี่น่าปี้จริง ๆ เลยเนอะ ” จงอินพึมพำประหนึ่งคนละเมอ อิเฮียที่นั่งเหม่ออยู่เมื่อครู่รีบหันขวับมามองในทันที
“ เชี่ยไคเมื่อคืนมึงไม่ได้ทำอะไรน้องกูใช่ไหม ! ” ร่างสูงตวาดถามเสียงดังลั่น
“ เปล่า..แค่นอนกอดก็เขินจะตายอยู่แล้ว อ๊างงงง ^////////^ ” คนผิวเข้มทึ้งหัวตัวเองก่อนจะฟุบหน้าลงหัวเราะคิกคักกับโต๊ะอย่างคนเสียสติ อู๋อี้ฟานทำได้เพียงถอนหายใจก่อนจะส่ายหน้าไปมา รู้สึกเซ็งจนไม่อยากจะไปร่วมกิจกรรมบ้าบออะไรทั้งนั้น
“ นี่มันอาถรรพ์ผีนีออนชัด ๆ ” อี้ชิงพึมพำขณะมองดูอิลีดเดินเตะทรายนำหน้าไปด้วยใบหน้ามุ่ย รู้สึกแปลก ๆ จนอยากจะยิ้มออกมา..
“ เชี่ยเตี้ยต้องเป็นผีแน่ ๆ ผีนีออน.. ” รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากจนลักยิ้มที่ข้างแก้มบุ๋มลงไปเล็กน้อย อี้ชิงเดินตามคิมจุนมยอนไปเรื่อย ๆ โดยไม่คิดจะเรียกให้อีกฝ่ายรอ เขาเพียงแค่รู้สึกอยากจะมองท่าทีที่ดูแล้วปกติที่สุดของคนผิวขาวไปอีกสักพัก..
เพราะมันเป็นภาพที่หาดูได้ยาก..
แต่มันก็เป็นภาพที่น่ามองมากสำหรับเขาเช่นกัน..
“ แบบ..คือฉัน รู้สึกแปลก ๆ น่ะคยองซู คือ.. ”
“ ชอบก็พูดไปสิชานยอล..ชอบเฮียคริสก็พูดไปสิ จะให้เฮียบอกอยู่ฝ่ายเดียวไปอีกนานแค่ไหนกัน ” คนตัวเล็กเอ่ยก่อนจะยกมือขึ้นตบบ่าเพื่อนตัวสูงที่กำลังนั่งทำหน้ากลุ้มอยู่ตรงหน้าเบา ๆ
ชานยอลเงยหน้าขึ้นก่อนจะเหลือบไปมองอู๋อี้ฟานที่นั่งอยู่ไกลออกไปเล็กน้อย ริมฝีปากบางยู่เข้าหากันอย่างคนกำลังใช้ความคิดในขณะเดียวกันความคิดที่มีอยู่ก็กำลังตีกันในสมองจนยุ่งไปหมด
“ ก็..แบบ.. ” ให้ตายเถอะ ! ปาร์คชานยอลต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ทำไมถึงได้พูดจาตะกุกตะกักแบบนี้ หัวใจของร่างบางเต้นแรงขณะมองดูร่างสูงที่นั่งเท้าคางเหม่ออยู่ตรงนั้น สายลมเอื่อย ๆ พัดปะทะใบหน้าทำให้ผมสีทองของอู๋ฟานปลิวไสวไปตามแรงลม ชานยอลบีบมือเข้าหากันรู้สึกถึงความเย็นที่ปลายนิ้ว ความตื่นเต้นทำให้เขาเริ่มจะทำตัวไม่ถูก
บอกชอบเหรอ..
บอก..ไม่บอก..ควรจะบอกไหมนะ..หรือว่าไม่ควรบอก..
ชอบหรือเปล่า..?
ชานยอลไม่แน่ใจ..เพราะไม่เคยคิดจะตอบคำถามนี้ให้กับตัวเองมาก่อน
รู้เพียงแค่ว่าพักหลังมานี้หัวใจของเขามักจะเต้นแรงเสมอเมื่อใดก็ตามที่ได้อยู่กับอู๋อี้ฟาน รอยยิ้มและเสียงทุ้มต่ำ ใบหน้ากวนประสาทที่เคยทำให้เขาต้องรู้สึกโมโห สิ่งเหล่านี้กลับกลายเป็นสิ่งที่สร้างรอยยิ้มให้กับเขา เป็นสิ่งที่ทำให้หัวใจของชานยอลวูบไหว ทำให้ใบหน้าเห่อร้อน..
เขิน..ทุกครั้งที่ร่างสูงเฉียดเข้ามาใกล้ ท่าทีบ้า ๆ บอ ๆ กับคำพูดตรง ๆ ที่ฟังดูจริงใจนั้นคือสิ่งที่ทำให้ชานยอลหัวใจเต้นแรง เกือบลืมไปแล้วว่าครั้งแรกที่เจอกันมันเลวร้ายมากแค่ไหน
ในตอนนี้ชานยอลรับรู้เพียงแค่ว่าตัวตนจริง ๆ ของอู๋อี้ฟานก็เป็นเพียงแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง เป็นผู้ชายที่ทำตัวน่ารักแบบแปลก ๆ และก็ดูเหมือนว่าร่างสูงจะไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าหยิบยื่นความรู้สึกดี ๆ เหล่านี้มาให้ปาร์คชานยอลมากเท่าไหร่ มาก..เสียจนชานยอลไม่เป็นตัวเองอีกต่อไปแล้ว..
มาก..เสียจนขาดไม่ได้..
ปาร์คชานยอล..กำลังจะขาดอู๋อี้ฟานไม่ได้..
ปาร์คชานยอล..ไม่อยากให้อู๋อี้ฟานมึนตึง ไม่อยากให้อู๋อี้ฟานโกรธ ไม่อยาก..ห่างกับอู๋อี้ฟาน..
“ คยองซู.. ” มือบางยกขึ้นฉุดแขนของเพื่อนรักที่กำลังจะเดินไปรวมกลุ่มเข้าฐานกับนักเรียนคนอื่น ๆ โดคยองซูหันหน้ากลับมาหาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“ หืม ? ”
“ ตกลง.. ”
“ ตกลง ? ”
“ ฉัน..แบบว่า..บอกชอบ..เฮีย.. ” ให้ตายเถอะ ! แค่จะพูดประโยคนี้ให้ปะติดปะต่อกันยังทำไม่ได้เลย อู๋อี้ฟานทำลายความเป็นตัวของตัวเองของปาร์คชานยอลไปหมดแล้วจริง ๆ
ชอบ..แต่อู๋อี้ฟานจริง ๆ..
TBC
ตกลงไอ้ที่จี๊ดนี่คืออิหยอยจะบอกชอบเฮียแล้วอ่ะค่ะ 55555555555
แล้วก็ที่สำคัญเลยเรื่องนี้..ใกล้จะจบแล้ว นะคะ >< จบแช้ป 20 นี้แหละเน้อ
กรี๊ดดด บ้า ! คือไม่เร็วนะ หรือเร็ว เฮ้ยหรือยังไง ไม่หรอก ๆ ใจหายเหมือนกันเนอะ U_U
โอเค เจอกันแช้ปหน้านะค้า ขอบคุณค่าาาา :)))
ปล. มีคนกระซิบมาให้รวมเล่มเรื่องนี้แต่เราไม่กล้ารวม เกร๊ดดด
คือมันจะดูมั่นหน้ามั้ยคะทุกคน 5555555555 เอิ่บบบ เอาเป็นว่า..ไม่รู้ !
ถ้ามีคนสนก็เม้นบอกไว้ก็ดีนะคะ ฮรื้อววว T_T #จะมีมั้ยคะขุ่นแม่ หนูลุ้นจุง โฮร้วว Y[]Y
ความคิดเห็น