คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 3 ‘ปราบศึก’ ชื่อนี้มีแต่ความคิดถึง 2/3
ช่วงเวลาไม่กี่วินาทีที่เขากำลังยิ้มให้ทำให้ทะเลจันทร์ตื้นตันจนน้ำตาจวนไหลรอมร่อ หญิงสาวบังคับให้มันไหลย้อนกลับเข้ากาย อยากเขกหัวตัวเองนักที่เผยมุมอ่อนแอ บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้ กระจ่างเพียงว่าน้ำตาที่เกือบไหลเมื่อครู่หาใช่น้ำตาแห่งความเสียใจ
หญิงสาวค่อยๆ เบี่ยงหน้าอย่างสุภาพให้พ้นจากมือปราบศึก ด้วยไม่อยากให้เขาคิดไปไกลว่าเธอรังเกียจหรือหงุดหงิด ปราบศึกอาจไม่คิดอะไรเกินคำว่ารุ่นพี่รุ่นน้อง แต่เธอคิดไปไกลจนยากจะกู่กลับเสียแล้ว
ใจหนอใจ เจ็บแล้วไม่ยอมจำ อีกหน่อยคงได้อกหักเป็นครั้งที่สองจากผู้ชายคนเดิม
ทะเลจันทร์สูดหายใจเข้าปอดที่ฟีบแฟ่บไปชั่วขณะ จนรู้สึกว่าปอดพองตัวดังเดิมจึงกล้าหันหน้าสบกับดวงตาคมเข้ม นึกอิจฉาต้นแก้วมังกรขึ้นมาติดหมัด ผลไม้ลูกโตเปลือกสีบานเย็นดอกสวยผลอร่อยน่าลิ้มลองก็จริง แต่ลำต้นยังมีหนามไว้ป้องกันตัวเอง เป็นเธอเสียอีกที่ไม่มีอะไรไว้ปกป้องหัวใจตัวเองจากสายตาปราบศึกเลยแม้แต่น้อย
“คิดนานนะเรา”
สี่พยางค์ส่งผลให้ทะเลจันทร์สะดุ้งน้อยๆ และตั้งสติได้ในทันที เขาหลอกถามกันชัดๆ ไม่มีทางเสียหรอกที่เธอจะบอก
“ไม่คิดถึง” เธอตอบน้ำเสียงห้วน
ปราบศึกยกยิ้ม แสดงออกชัดเจนว่าไม่เชื่อ
“อย่างนั้นหรอกหรือ”
“แล้วทำไมซีต้องคิดถึงพี่ปราบด้วยล่ะ” หญิงสาวปดคำโต ปล่อยให้เข้าใจแบบนี้ก็ดี คนอะไร เรียนจบตั้งดอกเตอร์ แต่แค่เรื่องง่ายๆ อย่างเธอแอบรัก แอบคิดถึงมาหลายปียังดูไม่ออก
“ไม่คิดถึงก็ไม่คิดถึง” ชายหนุ่มลูบหัวพลูโตที่ขโมยกินคุกกี้ชิ้นที่เท่าไรแล้วก็สุดรู้ เขาเผลอแผล็บเดียวโหลแก้วที่วางตั้งอยู่กลับคว่ำจนขนมไหลออกมาเกือบครึ่ง
“ใช่ ซีไม่คิดถึง”
พลูโตกระโดดดึ๋งลงจากเก้าอี้ไม้เมื่ออิ่มท้องตึง วิ่งหลุนๆ เข้าบ้านตุ๊กตาไปนอนเอกเขนกในกล่องไม้สี่เหลี่ยมส่วนตัวขนาดใหญ่กว่าตัวนิดหน่อยซึ่งเจ้านายทำเป็นคอกนอนไว้ให้
“ทำไมพลูโตถึงไม่โต” รุ่นน้องดูอึดอัดพอควร ปราบศึกจึงเปลี่ยนเรื่องคุย
“แม่ของพลูโตคลอดลูกสิบสี่ตัว พลูโตเป็นตัวสุดท้อง ลูกหมูที่เกิดก่อนมีสิทธิ์ได้เลือกเต้าก่อน พลูโตออกมาหลังสุดเลยได้เต้าที่น้ำนมแม่ไม่ค่อยออก ทีนี้ก็เลยไม่โต ปกติหมูแทบทุกครอกก็เป็นแบบนี้ พอถึงวัยขาย ตัวที่ปกติก็ขายให้ฟาร์มอื่นเลี้ยงเป็นหมูขุน ไม่ก็ขุนไว้ขายเองตอนโต ตัวน้องสุดที่ไม่โตก็ขายเอาไปทำหมูหันตั้งแต่ยังเด็กๆ เพราะเลี้ยงยังไงก็จะไม่โตอีกแล้ว ถึงโตก็โตไม่เยอะ เหมือนเจ้าพลูโตนี่ไง”
นักวิจัยหนุ่มพยักหน้า เริ่มเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว หากว่ากันตามหลักการแข่งขันเพื่อคัดเลือกสายพันธุ์ซึ่งเป็นเรื่องปกติของสิ่งมีชีวิตทุกชนิด พลูโตคือส่วนด้อยที่ถูกธรรมชาติคัดออก
“ลูกหมูถ้าเลือกเต้าไหนแล้วจะไม่เปลี่ยนเต้า เขาจะจดจำและก็ดูดเต้านั้นไปจนกว่าจะหย่านม ถ้าเลือกผิดแต่แรก เท่ากับว่าผิดพลาดไปตลอดชีวิตของการเป็นลูกหมู” เจ้าของฟาร์มหมูแจงเพิ่ม
“ปรัชญาชีวิต”
“อะไรหรือ”
“เลือกผิดครั้งแรก จะต้องอยู่กับสิ่งที่เลือกไปตลอดชีวิต ไม่มีโอกาสเลือกเป็นครั้งที่สอง” ชายหนุ่มอธิบายให้เข้าใจยาก เขาชอบเวลาทะเลจันทร์หน้ามู่ทู่ หญิงสาวมักหงุดหงิดเวลาเขาพูดอะไรเป็นการเป็นงาน และมักบอกว่าตัวเองหัวทึบ ทั้งที่จริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น เจ้าซีหัวไวด้วยซ้ำ เพียงแต่ไม่ยอมรับ
“ปรัชญงปรัชญาอะไรกัน ซีกำลังพูดเรื่องหมูอยู่”
“ทำไมพลูโตถึงรอดจากการเป็นหมูหัน”
พี่ปราบกำลังเล่นเกมถามตอบกับเธอหรืออย่างไร ทะเลจันทร์คิดเช่นนั้น หากก็ไม่ลังเลที่จะตอบ
“พ่อสอนตั้งแต่เด็กว่าเราเปิดฟาร์มหมูเป็นการค้า ไม่ได้ทำฟาร์มหมูการกุศล ไม่ได้เลี้ยงเพื่อเป็นสัตว์เลี้ยง เวลาขายออกจากฟาร์มจะได้ไม่รู้สึกอะไร แต่ซีพลาดเองแหละ”
“พลาด ?”
“ลูกหมูตัวสุดท้องของครอกป่วย ไม่ยอมกินนม ถ้าทิ้งไว้ให้แม่หมูเลี้ยงเองต้องตายแน่ๆ ซีสงสารเลยเอามาเลี้ยง ป้อนนมเอง ไม่กี่วันเขาหายป่วย ไม่โตแต่ก็ไม่ได้เป็นลูกหมูขี้โรค เลี้ยงไปก็ผูกพันขึ้นเรื่อยๆ ไม่อยากขาย ไม่รู้หมูติดคนหรือคนติดหมูมากกว่ากัน”
ยามพูดถึงเจ้าพลูโต ปราบศึกสัมผัสได้ว่าสาวเซอร์ดูผ่อนคลาย เสียงหัวเราะที่ตามมาหลังเล่าจบบ่งบอกว่าเธอมีความสุขกับความไม่สมบูรณ์แบบของหมูแคระ
“พ่อตั้งชื่อให้ว่าพลูโต มาจากชื่อดาวที่ถูกถอดออกจากระบบสุริยจักรวาล อยู่ดีๆ ก็ถูกถอดยศจากดาวเคราะห์เป็นดาวเคราะห์แคระ มาคิดๆ ดู ถ้าไม่มีพลูโตซีคงเหงาเหมือนกัน แล้วตอนนี้นะ ต่อให้ใครมาขอซื้อราคาแพงๆ ซีก็ไม่ขาย”
“ถ้าพี่ขอ”
“พี่ปราบขอไปทำไมกัน พลูโตกินจุจะตาย” หญิงสาวตาโตเมื่อนึกขึ้นได้อีกอย่าง “หรือขอไปทำหมูหัน !”
“กล้ากินไหมล่ะ”
“เอ่อ...” เขาพูดจริงหรือพูดเล่นเธอชักแยกไม่ออก “ไม่อร่อยหรอกน่า หมูแก่แล้ว หนังเหนียว เนื้อก็รสชาติงั้นๆ”
“พี่ล้อเล่น” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนพูดเสียงเบาลงยามมองใบหน้ากลมดูหวานซ่อนเปรี้ยว “เจ้าของพลูโตน่ากินกว่าเยอะ”
‘เจ้าของพลูโตน่ากินกว่าเยอะ’
ทะเลจันทร์ไม่เคยถูกไฟช็อต แต่จากที่เคยอ่านอาการมาจากหนังสือก็พอคาดเดาได้ว่าสิ่งที่ประสบอยู่ตอนนี้ไม่ต่างกัน ปราบศึกคือกระแสไฟฟ้าแรงสูงเลยทีเดียว หญิงสาวให้กำลังใจตัวเองอยู่ราวครึ่งนาที จะเขินอายให้เขาเห็นไม่ได้อีกแล้ว พี่ปราบก็เหลือเกิน แค่วันแรกก็ทำเธอหัวใจแทบวายไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง
ความคิดเห็น