คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 3 ‘ปราบศึก’ ชื่อนี้มีแต่ความคิดถึง 3/3
“จะกินหัวซีอีกคนหรือไง ปกติพี่ซันก็แทบจะกินหัวซีทุกครั้งที่เจอกันอยู่แล้ว” หญิงสาวโต้กลับด้วยท่าทางมั่นใจ ทว่าจริงๆ แล้วไม่ใช่แค่หัวที่อยากให้เขากิน แต่เป็นทั้งตัวเลยต่างหาก
ไอ้ซี ! เป็นสาวเป็นนาง คิดอะไรของแกวะ
คนอยากกินเจ้าของพลูโตยิ้มในหน้า ทะเลจันทร์เป๋ไม่น้อยหลังได้ยิน และเขายืนยันอีกครั้งว่าหญิงสาวไม่ใช่คนหัวทึบ เจ้าหล่อนกระจ่างแล้วทั้งสิ้น
“อย่าทำหน้าแบบนี้”
“แบบไหน”
“ก็แบบ...” แบบที่ทำให้เธอจะเป็นจะตายอยู่นี่ไงเล่า
หญิงสาวลุกจากเก้าอี้ไม้ตัวยาว พยายามทำตัวลีบเล็กเพื่อเลื่อนตัวเองมายังประตูบ้านตุ๊กตาโดยที่ไม่ให้ส่วนใดในร่างกายสัมผัสกับปราบศึก กระนั้นใจเจ้ากรรมก็ยังเต้นตุบตับยิ่งกว่าจังหวะกลองชุดอยู่ดี
“แบบไหน หืม”
“มันมืดแล้ว ขืนช้ากว่านี้พี่ปราบก็มองทางไม่เห็นสิ งูฉกขึ้นมาละเรื่องใหญ่เลย” หญิงสาวเบี่ยงประเด็น
“ซีเป็นห่วง หรือกลัวพี่ตายเป็นผีเฝ้าไร่เฝ้าฟาร์ม” แสงไฟหน้าบ้านแค่พอสลัว เขาจึงไม่เห็นว่าใบหน้าหญิงสาวเป็นเช่นไร ชมพูระเรื่อเหมือนลูกมะม่วงหาวมะนาวโห่ที่ยังไม่สุก หรือแดงแจ๋เป็นพริกแดงจินดา
“แค่กลัวว่าจะเป็นอะไรขึ้นมาต่างหากเล่า ฟาร์มอยู่ห่างจากโรงพยาบาลตั้งสิบกิโล คงไม่ลำบากหรอกถ้าเป็นถนนลาดยาง แต่ตอนเข้ามาพี่ปราบก็เห็น ทางคดเคี้ยว ไม่เสมอด้วย ไฟข้างทางก็ไม่มี”
หญิงสาวร่ายยาวถึงความลำบากของเส้นทางเข้าฟาร์มหมูการุณย์กาญจ์ซึ่งค่อนข้างเกินจริงไปสักหน่อย
“ไม่ต้องห่วงว่าต้องหามพี่ส่งโรงพยาบาลหรอก มือถือมีแอปไฟฉาย” ต่อให้ทะเลจันทร์ยืนกรานอย่างไรเขาก็ไม่เชื่อว่าไร่แก้วมังกรมีงูพิษ คนงานน่าจะขยันพอตัว สิ่งยืนยันคือหญ้าที่ปกคลุมผืนดินถูกเล็มสั้น ไม่เหมาะจะเป็นบ้านให้งู แต่เป็นการรักษาความชื้นบริเวณหน้าดินให้เหมาะสมกับความต้องการของต้นแก้วมังกร “และพี่คงไม่เซ่อขนาดมองไม่เห็นงู”
“ไม่ได้ว่าเซ่อสักหน่อย”
“กลัวพี่มองทางไม่เห็น ก็เดินไปส่ง”
“ไปส่งแล้วเดินกลับมาคนเดียวนี่นะ”
“ถ้าอย่างนั้นนอนมันเสียที่บ้านพักพี่ เรานอนด้วยกันออกบ่อย” ปราบศึกนึกถึงความหลัง ชมรมคือบ้านอีกหลังของสมาชิก บางคืนที่ไม่อยากกลับบ้านหรือกลับหอพักก็นอนกองกันในชมรม พื้นไม้เย็นชืดและแข็งจนปวดหลัง เปิดหน้าต่างกว้างสุด เปิดพัดลมเพดานทุกตัวก็ยังอบอ้าว แต่แปลกอยู่สองอย่างที่ต่างหลับสนิทและไม่มีใครบ่น
“เหมือนกันที่ไหนล่ะ ตอนนั้นนอนกันหลายคน”
“น้องๆ บอกว่าเดือนหน้ามีค่ายสร้าง”
ค่ายสร้างที่ปราบศึกพูดถึงคือการออกค่ายอาสาในชุมชนอันขาดแคลนการช่วยเหลือเรื่องสาธารณูปโภค จัดขึ้นแค่ปีละครั้งในช่วงปิดเทอมใหญ่ ระยะออกค่ายกินเวลายาวนานสิบกว่าวัน
คำว่า ‘สร้าง’ มาจากสิ่งก่อสร้างต่างๆ ที่สร้างให้ชุมชนด้วยเล็งเห็นแล้วว่าเป็นประโยชน์กับคนในชุมชนในระยะยาว ไม่ว่าจะเป็นห้องเรียนของเด็กๆ ศาลาอเนกประสงค์ในหมู่บ้าน โรงครัววัด และอีกหลายๆ อย่างที่พอจะทำให้ได้ตามงบประมาณที่เขียนโครงการขอจากมหาวิทยาลัย องค์กรเอกชน รวมถึงเปิดหมวกเชิญชวนบริจาคในมหาวิทยาลัยบ้าง ทางออกสถานีรถไฟฟ้าบ้าง ตลาดนัดสวนจตุจักรบ้าง
“ครั้งนี้ไปชัยภูมิ”
“ซีอยากไปจัง” ตั้งแต่เรียนจบมาเธอมักหาเวลาไปค่ายกับน้องเสมอ ค่ายสร้างบ้าง ค่ายเล็กๆ ที่ไปแค่เสาร์อาทิตย์บ้าง แต่ปีที่แล้วงานฟาร์มค่อนข้างรัดตัวจึงไม่ได้ไปร่วม
“ไปกันไหม รื้อฟื้นความทรงจำเก่าๆ”
“พูดแล้วห้ามคืนคำนะ”
ดวงตากลมใสเปล่งประกายดีใจ เจ้าตัวไม่อาจรู้เลยว่ารอยยิ้มดีใจแบบเด็กได้ของเล่นทำให้คนมองเผลอยิ้มตาม
“เราเคยไปค่ายด้วยกันไม่กี่ค่าย เที่ยวด้วยกันยังไม่ทั่วไทย” หนึ่งปีที่รู้จักกันก่อนเขาไปเรียนต่อช่างสั้นนัก “มีอีกหลายอย่างที่เราไม่ได้ทำด้วยกันมานานแล้ว”
“ห้าเดือนที่อยู่ที่นี่ เจอกันทุกวัน พี่ปราบอาจเหม็นขี้หน้าซีไปเลยก็ได้”
ปราบศึกส่ายหน้า อยู่กับทะเลจันทร์เขาไม่เคยเบื่อ ไม่ว่าจะเมื่อก่อนหรือตอนนี้
“มีอะไรบ้างนะที่ไม่ได้ทำด้วยกันมานานแล้ว” หญิงสาวครุ่นคิด ก่อนได้คำตอบยาวเป็นหางว่าว “ออกค่ายอาสา แบคแพค เดินป่า ปั่นจักรยาน ลอยกระทง กินหมูกระทะ ถ่ายรูป พายเรือ เล่นกีตาร์ ปะ...”
“มีอีกอย่างที่พี่อยากทำ” เสียงทุ้มแทรกขึ้น
“อะไรหรือ”
ชายหนุ่มไม่ตอบคำถามด้วยเสียง หากแต่การกระทำกลับชัดเจนยิ่งกว่าคำพูด ปราบศึกรั้งร่างบางเข้าสู่อ้อมกอดท่ามกลางความตกใจของเจ้าของร่าง มือหนาลูบศีรษะเล็กเบาๆ จนทะเลจันทร์ไว้ใจยอมฟุบหน้าลงกับอกเขา หญิงสาวกอดตอบ สรรพสิ่งรอบกายหยุดนิ่ง มีเพียงเสียงลมหายใจจากทั้งคู่เท่านั้น
ลักษณะเหมือนกันย่อมดึงดูดเข้าหากัน สิ่งที่คู่ควรย่อมพบเจอกัน คนคิดบวกย่อมได้รับสิ่งดีๆ เป็นการตอบแทน คนขยันย่อมประสบความสำเร็จทั้งในการเรียนและหน้าที่การงาน และแม้อยู่ไกลกันคนละทวีป แต่ความคิดถึงจะดึงดูดคนสองคนให้กลับมาเจอกันอีกครั้งอย่างไม่ทันตั้งตัว
ในอดีตเขาเคยปล่อยเวลาเลยผ่านโดยไม่ทำอะไรให้คนในอ้อมกอดได้มั่นใจ แต่นับจากนี้จะไม่เป็นเช่นนั้นอีกแล้ว...
“นานแล้วที่ไม่ได้กอดกันแบบนี้ ห้าปี...นานเกินไปสำหรับพี่”
ความคิดเห็น