คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : 3 บังเอิญโลกกลม หรือพรหมลิขิต 6/6
“มะลิ”
เจ้าของชื่อเงยขึ้นมองก็เห็นว่าเจ้าของร้านอาหารยืนอยู่ตรงหน้า
“สวัสดีค่ะ
หนูนึกว่าคุณเสกข์จะไม่เข้ามาแล้วเสียอีก”
“คืนนี้เล่นเสร็จแล้วใช่ไหม”
ใบหน้าของเสกข์ส่อแววเครียด แต่ยังมีเค้าความขี้เล่นเหลือไว้เป็นเอกลักษณ์
“ค่ะ ผู้จัดการให้กลับได้เลย”
ความจริงแล้ววันนี้เวทีของร้านอาหารเป็นคิวนักเปียโน แต่เพราะ ‘ลูกค้ารายนั้น’ ต้องการเซอร์ไพร์สคนรักและย้ำว่าเครื่องดนตรีต้องเป็นเครื่องสายเท่านั้นเธอจึงถูกเรียกตัว
“ถ้าอย่างนั้นดีเลย ไปกับพี่หน่อย”
“ไปไหนคะ”
“พยาบาลโทรมาฟ้องว่าน้องขวัญไม่ยอมกินยา
เอาแต่นอนกอดวิโอลาและบอกว่าถ้าพี่มะลิไม่มาเล่นเพลงให้ฟังก็จะไม่ยอมกินข้าวด้วยอีกอย่าง”
“ขนาดนั้นเลยหรือคะ”
“พี่ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าลูกสาวพี่จะเป็นได้มากขนาดนี้
ที่พี่แวะเข้ามาที่ร้านก็เพราะเรื่องนี้นี่แหละ”
มานิลานึกถึงใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กวัยหกขวบนามว่าน้องขวัญและก็ต้องส่ายหน้าอย่างเอ็นดู
เธอเคยสอนวิโอลาให้น้องขวัญเมื่อช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาของเด็กหญิง
เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แสนเอาแต่ใจที่ทีแรกไม่ยอมเรียนลูกเดียว
แต่สุดท้ายก็ยอมเรียนเพราะลูกล่อลูกชนกับลูกหลอกของมานิลามีเยอะกว่า
หลังจากนั้นกลายเป็นว่าน้องขวัญติดคุณครูสอนวิโอลาไปโดยปริยาย
“เป็นไข้หวัดใหญ่แท้ ๆ
แต่ไม่เห็นว่าความดื้อจะลดน้อยลงเลย”
“คุณเสกข์รอสักห้านาทีได้ไหมคะ
หนูขอไปเปลี่ยนชุดก่อน”
“ไปชุดนี้ก็ได้
แม่น้องขวัญรออยู่ในรถแล้ว” เพราะคุณยายขอหลานคอยดูแลอยู่ที่โรงพยาบาล
เสกข์กับภรรยาจึงกลับไปเอาของที่บ้านและแวะมาที่ร้านด้วยกัน
มานิลาก้มมองชุดเดรสที่ใส่อยู่
ถึงจะไม่ได้ดูเป็นจุดสนใจหากเธอใส่ชุดนี้ไปเยี่ยมเด็กป่วยที่โรงพยาบาล
แต่ก็ไม่ถนัดเท่ากับใส่เสื้อยืดกางเกงยีนอยู่ดี
“ถ้าอย่างนั้น ไปชุดนี้ก็ได้ค่ะ”
เค้กวันเกิดขนาดสามปอนด์พร่องไปแล้วเกือบครึ่ง
ทว่าไม่มีวี่แววว่าเจ้าของวันเกิดจะอิ่มสักที กิรตราบอกว่าแค่ชิม
แต่ดูแล้วห่างไกลคำว่าชิมไปมากโข
“ไหนบอกกลัวอ้วน”
“ไม่อ้วนหรอกค่ะ
บอมซื้อเค้กให้ทั้งทีกีกี้ก็ต้องชิมเยอะ ๆ ค่ะ ชิมคำสองคำเดี๋ยวคนให้เสียใจ”
พูดจบหญิงสาวก็หยิบเชอรี่ลูกโตเข้าปาก
“ผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะกีกี้”
“ได้เลยค่ะ”
หญิงสาวส่งจูบให้เจ้าของเค้กแล้วจัดการกับเค้กแสนอร่อยต่อ
ธตรัฐเดินตามทางเดินลาดหินที่ทอดยาวไปยังห้องน้ำ
สองข้างทางเป็นพุ่มไม้ที่สูงกว่าตัวเขาเล็กน้อย
แต่มีช่องว่างที่สามารถมองเห็นลานจอดรถด้านหลังร้านได้
อะไรบางอย่างสั่งให้ดวงตาสีดำสนิทมองออกไป
และขาสองข้างที่กำลังก้าวเดินก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นชายหญิงคู่หนึ่งที่ยืนห่างออกไปราวยี่สิบเมตร
หนึ่งคือชายหน้าตาดีที่อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเขาซึ่งอยู่ในชุดลำลอง
ส่วนอีกหนึ่งคือผู้หญิงที่เป็นลูกศิษย์สุดที่รักของมารดาเขา
แล้วทำไมจะต้องมาเห็นภาพเธอกับผู้ชายคนอื่นซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้
ธตรัฐมองอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก
ทีกับเขาเธอทำหน้านิ่งเฉยแต่กับผู้ชายคนอื่นกลับแจกรอยยิ้มให้อย่างไม่มีกั๊ก
กับเขายามพูดด้วยแต่ละประโยคก็ดูประหยัดคำพูด แต่กับผู้ชายคนอื่นเธอกลับพูดโต้ตอบกันไปกันมาไม่หยุด
ชายหนุ่มไม่เข้าใจนักว่าทำไมถึงได้รู้สึกโกรธ
อาจเป็นเพราะกลัวว่าหากน้องสาวที่เถิดทูนมานิลานักหนามารู้เรื่องนี้แล้วจะผิดหวัง
ใช่...เขาแค่กลัวว่ายายตัวเล็กของเขาจะผิดหวัง
แต่แล้วความเดือดในใจธตรัฐก็พุ่งสูงขึ้นเมื่อทั้งคู่ก้าวเข้าขึ้นรถซึ่งกระจกติดฟิล์มดำมืด
ก่อนที่รถคันดังกล่าวจะขับเคลื่อนออกไปจากลานจอดรถร้านอาหาร
นอกจากเสี่ยอ้วนนั่นแล้วยังมีผู้ชายคนนี้อีกคนอย่างนั้นหรือ แล้วที่เขาไม่รู้จะมีอีกหรือเปล่า
ธตรัฐกำหมัดแน่น โบราณบอกว่า
คบคนพาลพาลพาไปหาผิด คบบัณฑิตบัณฑิตพาไปหาผล มานิลาไม่ใช่แค่บัณฑิต
เพราะเข้าใกล้คำว่ามหาบัณฑิตด้วยซ้ำ
แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่มีทางให้น้องสาวคบกับว่าที่มหาบัณฑิตที่หาลำไพ่พิเศษด้วยวิธีนี้เด็ดขาด
ร่างสูงเดินกลับมาที่โต๊ะโดยไม่ได้เข้าห้องน้ำอย่างที่บอกกับกิรตราเอาไว้
เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงและไม่นั่งลงบนเก้าอี้ให้เสียเวลา
หากแต่สิ่งที่ทำคือวางธนบัตรสีเทาสามใบลงบนโต๊ะ
“อะไรกันคะบอม”
คนที่กินเค้กจนอิ่มเงยหน้าขึ้นถาม
“กลับได้แล้วกีกี้”
“กลับ ? กลับทำไมคะ”
“คืนนี้เปลี่ยนมาเป็นคอนโดผมได้หรือเปล่า”
ชายหนุ่มไม่ตอบคำถาม
แต่กลับยื่นข้อเสนอที่ทำเอากิรตรายิ้มกว้างไปถึงดวงตา
ก็จะไม่ให้เธอดีใจได้อย่างไรในเมื่อตั้งแต่คบกันในสถานะคลุมเครือ
ทุกครั้งสถานที่ที่จบลงในยามค่ำคืนคือคอนโดมิเนียมของเธอ
“ไปค่ะไป”
เจ้าของร่างบางในชุดเดรสสีชมพูพาสเทลลุกขึ้นยืน
ธตรัฐเดินไปโอบเอวแล้วพาออกจากร้านไปด้วยกัน หวังว่าลีลาร้อน ๆ
ของกิรตราจะทำให้เขาลืมผู้หญิงที่เข้ามาปั่นป่วนในความคิดไปได้บ้าง
ความคิดเห็น