คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : 4 สายตาคู่นั้น 1/6
มานิลายืนหน้าบ้านหลังใหญ่แถบชานเมืองซึ่งเธอมาตามแผนที่ที่ธริษตรีวาดให้
หญิงสาวกดกริ่งหน้าบ้าน
รอไม่นานเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มอายุไม่น่าจะถึงยี่สิบปีก็วิ่งตรงเข้ามา
“คุณมะลิหรือเปล่าคะ”
“ใช่ค่ะ“
“หนูชื่อกระจิบค่ะ ทำงานอยู่ที่นี่ค่ะ”
เด็กสาวส่งยิ้มให้แล้วแนะนำตัวเสร็จสรรพ
จากนั้นจึงเปิดประตูเล็กให้แขกคนสำคัญได้เข้ามา
“สวัสดีค่ะกระจิบ”
“เชิญค่ะ
คุณบรีสบอกไว้ก่อนแล้วว่าคุณครูจะมาเวลาประมาณนี้ค่ะ”
เด็กรับใช้บ้านธัญภากรบอกคล่องปรื๋อ
ก่อนฉีกยิ้มกว้างให้แล้วเดินนำไปยังทางเดินกรวดขัดซึ่งทอดยาวเข้าสู่ตัวบ้าน
มานิลาเดินตามพลางสายตาก็มองบรรยากาศรอบ
ๆ ไปด้วย บ้านธัญภากรร่มรื่นน่าอยู่อย่างที่ธริษตรีอวดสรรพคุณไว้
ด้านซ้ายมือเป็นบึงน้ำ ดอกบัวหลวงสีขาวกับสีชมพูแข่งกันบานสะพรั่ง
ถัดไปจากบึงนั้นเป็นตึกปูนเปลือยสูงห้าชั้น
เธอเดาเอาว่าน่าจะเป็นสำนักงานบริษัทผลิตปุ๋ยเคมีและนำเข้าเครื่องจักรกลทางการเกษตร
ซึ่งอาจารย์ตรีทิพย์เคยบอกว่าเป็นกิจการของสามีท่าน เมื่อเข้ามาถึงห้องรับแขก
เด็กกระจิบก็ผายมือเชื้อเชิญให้มานิลานั่งตรงโซฟาตัวยาวกลางห้อง
“คุณมะลินั่งรอตรงนี้ก่อนนะคะ
หนูจะไปตามคุณบรีสให้ค่ะ”
“ขอบคุณมากนะคะ”
“คุณมะลิน่ารักอย่างที่คุณบรีสบอกไว้จริง
ๆ ด้วยค่ะ” เด็กสาวยิ้มจนเห็นฟันเกือบครบทั้งสามสิบสองซี่
นึกปลื้มคุณครูของเจ้านายขึ้นมาทันที กระจิบชอบคนน่ารัก
มานิลาทั้งน่ารักทั้งเก่งเธอจึงปลื้มเป็นพิเศษ
“กระจิบว่าคุณมะลิน่ารักกว่าคุณบรีสอีกค่ะ”
“ฉันว่าฉันได้ยินเธอพูดชื่อฉันนะกระจิบ”
“อุ๊ย คุณบรีส” เด็กกระจิบสะดุ้งสุดตัว
ใบหน้าที่ร่าเริงอยู่เมื่อครู่แหยลงฉับพลัน
“นินทาอะไรฉันให้พี่มะลิฟังหรือเปล่าเนี่ย”
ธริษตรีถือถาดของว่างมาวางบนโต๊ะแล้วนั่งลงข้าง ๆ มานิลา
“พี่มะลิอย่าไปฟังยายนกกระจิบมากนะคะ”
“กระจิบไม่ได้นินทาคุณบรีสเลยนะคะ”
ธริษตรีขำเมื่อเด็กรับใช้กลัวเธอจนหงอ
หนำซ้ำยังส่ายหน้ารัว ๆ แล้วโบกมือสองข้างไปมาประกอบคำปฏิเสธ
แค่นี้ก็รู้แล้วว่ากระจิบต้องนินทาเธอให้ผู้หญิงที่หมายมั่นปั้นมือจะได้มาเป็นพี่สะใภ้ฟังแน่
ๆ อยู่ที่ว่าจะมากหรือน้อยก็เท่านั้นเอง
“มีอะไรก็ไปทำเถอะกระจิบ”
เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มไม่รอให้เจ้านายเปลี่ยนใจ
รีบวิ่งปรู๊ดออกไปจากห้องรับแขกทันที
“บ้านบรีสหายากหรือเปล่าคะพี่มะลิ”
“ไม่ยากค่ะ
อาจารย์ตรีทิพย์เคยบอกพี่แล้วว่าอยู่แถวนี้ น้องบรีสจะเริ่มเรียนเลยไหมคะ” พูดจบมานิลาก็เปิดกระเป๋าสะพายหลังหยิบอุปกรณ์การเรียนการสอนออกมา
“แหม พี่มะลิขยันจัง
ชิมคุกกี้ฝีมือบรีสก่อนดีกว่าค่ะ ปิดเทอมอยู่บ้านเบื่อ ๆ ก็เลยลองทำขนมดูบ้าง”
หญิงสาวเลื่อนจานคุกกี้ไปตรงหน้ามานิลาอย่างภูมิใจนำเสนอสุด ๆ
เธอเรียนรู้จากคลิปสอนทำคุกกี้ธัญพืชในอินเทอร์เน็ตแล้วทำตามทุกขั้นตอน
มันก็ต้องมีความอร่อยบ้างนั่นแหละน่า “ไม่มีใครกล้ากินเลยค่ะ ทั้งพ่อ แม่ พี่บอม
กระจิบก็ไม่กล้า แต่บรีสกินแล้ว อร่อยจริง ๆ นะคะ”
“ค่ะ”
มานิลาหยิบคุกกี้ขึ้นมาหนึ่งชิ้นแล้วส่งเข้าปาก
รสชาติของมันไม่ได้อร่อยเทียบเท่าที่ขายกันตามร้าน แต่ไม่ได้ขี้เหร่จนกินไม่ได้
“อร่อยค่ะ”
“จริงหรือคะ” ธริษตรีตาโต
ปากก็ยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิม “ถ้าอย่างนั้นพี่มะลิกินให้หมดเลยนะคะ”
“เอาอะไรมาให้พี่เขากินล่ะลูก”
คุณธีรัฐ
ประมุขบ้านธัญภากรถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนขณะเดินเข้ามาในห้องรับแขก มานิลาเคยเจอท่านครั้งหนึ่งตอนมารับอาจารย์เธอที่มหาวิทยาลัย
หญิงสาวยกมือไหว้และเผื่อแผ่ไปถึงร่างสูงที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้าง ๆ ท่านด้วย
สายตาธตรัฐที่มองมาเป็นสายตาที่เธอไม่รู้ว่าเขาโมโห ไม่พอใจ
หรือไม่รู้สึกอะไรกันแน่
แต่ที่รู้คือมันมีอิทธิพลมากถึงขึ้นทำให้รู้สึกว่าตัวเองเล็กยิ่งกว่าเชื้อจุลินทรีย์สาเหตุโรคแมลงอย่างที่เธอเคยศึกษาเสียอีก
“คุกกี้ค่ะ ก็พ่อกับพี่บอมไม่ยอมกิน
บรีสเลยเอามาให้พี่มะลิชิม” ธริษตรีแกล้งทำหน้ามู่ทู่
“ท้องเสียหรือเปล่าก็ไม่รู้”
เสียงทุ้มโพล่งขึ้นกลางอากาศ
“พี่บอมปากเสีย”
“ทะเลาะอะไรกันนักหนาพี่น้องคู่นี้”
คุณธีรัฐส่ายหน้าพลางยิ้ม ลูกชายลูกสาวท่านทะเลาะกันมาแต่เด็ก
แต่ไหนเลยคนเป็นพ่อจะไม่รู้ว่าสองพี่น้องรักกันขนาดไหน ยิ่งธตรัฐด้วยแล้ว
ดีไม่ดีรักน้องมากกว่ารักตัวเอง
“ก็พี่บอมว่าบรีสนี่คะพ่อ”
“ใครว่า พี่แค่ออกความเห็น”
“เชอะ ไม่ต้องมาพูดเลยนะ
แล้วนี่พี่บอมไม่ไปทำงานหรือไง สิบโมงแล้วยังไม่ออกจากบ้านอีก”
“กับพี่ละไล่จัง”
ทีกับคนอื่นละต้อนรับขับสู้...ใจเขาอยากจะต่อประโยคแบบนี้
แต่จำต้องเก็บไว้เพราะไม่อยากมีปัญหา “พี่เป็นเจ้าของกิจการ
จะเข้าออฟฟิศเมื่อไรก็ได้ เราเถอะ จะเรียนพิเศษไม่ใช่หรือ พี่นึกว่าจะสอนกันทำคุกกี้”
“บรีสก็กำลังจะเรียนอยู่นี่ไงเล่า ฮึ่ย !”
“ไหนล่ะอุปกรณ์การเรียน สมุด หนังสือ
ปากกา ดินสอ ไม่มีสักอย่างเลยยายตัวเล็ก”
มานิลาที่ลอบมองอยู่ตลอดเวลาเริ่มใจชื้นขึ้นมาเมื่อเห็นชายหนุ่มยิ้มในหน้า
ตอนเด็ก ๆ เธอเป็นเหมือนกับเด็กผู้หญิงอีกหลายคนที่อยากมีพี่ชายคอยปกป้องดูแล
แต่พอโตขึ้นความคิดนี้ก็เริ่มจางหายไปตามกาลเวลา
จนได้มาเห็นเขาในมุมของพี่ชายที่เอาใจใส่ดูแลธริษตรีก็ทำให้ความคิดตอนเด็กของเธอพลันชัดเจนขึ้นมาอีกครั้ง
ความคิดเห็น