My Teacher คุณครูหน้าใส หวานใจนายตัวเล็ก

ลำดับตอนที่ #9 : Lesson : 8 แค่น้องชาย...?

Lesson : 8

   ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนบ่ายของวันต่อมา เนื่องจากเมื่อคืนผมคิดอะไรมากไปหน่อยเลยนอนไม่หลับ อาวล่ะ....ผมทำใจได้ละ ผมต้องไปเคลียร์กับเรื่องนี้สักที ถ้ามันเป็นอย่างที่ผมคิด ผมจะตัดใจ ผมพาร่างอันไร้วิญญาณเดินไปยังบ้านหลังนั้น ซึ่งเวลานี้คนๆนั้นอาจจะเลิกเรียนแล้วก็ได้ ผมเดินมาหยุดอยู่หน้าบ้านโคอิเดะ มองเข้าไปข้างในไม่มีใครอยู่เลย แต่เมื่อผมกำลังจะสาวเท้ากลับ ก็เจอกับเด็กหนุ่มคนนั้น เค้าน่าจะอายุมากกว่าผมไม่กี่ปี หน้าตาน่ารักราวกับเด็กผู้หญิง ผมและตาสีนํ้าตาลสวย เขามองหน้าผมอย่างสงสัยครู่นึง ก่อนจะทักเสียงหวาน

" เอ่อ...มาหาใครเหรอฮะ " คำพูดของเขาทำให้ผมนึกไปถึงภาพเมื่อวานที่ไ้ด้เห็น ผมมองจ้องเขาเขม็ง พลางเม้มปากแน่นแล้วเชิดหน้า ซึ่งมันไม่ใช่ท่าทางที่ผมจะทำบ่อยนัก ผมมักจะทำเวลาผมโกรธหรืองอนใคร อย่างพี่โชเป็นข้อสอง แต่คนๆนี้เป็นข้อแรก

" เพี๊ยะ!!! "
ผมทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดจะทำมันมาก่อน เท้ามันก้าวไปเองโดยที่ผมไม่รู้ตัว ผมยังคงช็อคอยู่กับที่ อะไรกันนี่...พระเจ้า....ผมลงมือตบหน้าคนที่ไม่รู้จักเหรอนี่ เขาคงต้องเจ็บมากแน่ๆเลย
" คุณทำอย่างนี้ทำไม ผมไปทำอะไรให้คุณ "
เสียงของเขาสั่นพร่า แต่เมื่อผมนึกไปถึงสิ่งที่เค้าทำ มันกลับทำให้ผมโกรธขึ้นมากอีก
" อย่ามายุ่ง กับคนที่มีเจ้าของแล้ว หน้าตาก็น่ารักนะ น่าจะมีปัญญาหาได้ "
ผมเงื้อมือขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้มันมีอะไรบางอย่างมารั้งข้อมือผมไว้ มันบีบแน่นราวกับคีมเหล็ก มันเจ็บมากจนผมไม่อาจกลั้นเสียงร้องไว้ได้ ผมหันหน้าไปยังผู้ที่ตรึงข้อมือผมไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว
" โอ๊ย!!! เจ็บนะ ปล่อยฉันนะ "
ผมร้องอย่างเจ็บปวด ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครบีบข้อมือผมได้แรงขนาดนี้
" ทีทำกับคนอื่น ไม่คิดว่าเค้าจะเจ็บบ้างรึไง "
เสียงใหญ่ขู่ลอดไรฟัน บุรุษที่ผู้ที่พ่นคำที่เกรี้ยวกราดออกมาคือ หนึ่งในสามที่อยู่ในโปสเตอร์ เพียงแต่วันนี้ผมเพิ่งพบเค้าเป็นครั้งแรก เขามีเสน่ห์ที่แตกต่างกับสองหนุ่มที่ผมเคยเจอ ผมสีดำที่มีเม็ดเหงื่อเกาะอยู่รำไรแสดงถึงความเร่งรีบของเจ้าตัว นัยน์ตาสีเทาอมเขียวมรกตมองจ้องเขม็งมายังผมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่เอ๊ะ!...เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แต่ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรต่อ ร่างของผมก็ถูกผลักไปกระแทกกับกำแพง
" มันทำอะไร ยู " ร่างสูงหันไปมองบุคคลที่ผมเพิ่งฝากรอยนิ้วมือไว้บนหน้า เขาส่ายหน้าเล็กน้อย ทำเอาผมตกใจ หมอนี่ชื่อ ยู เหรอ ถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกปวดไปตามเนื้อตามตัวแต่สมองผมก็ยังขบคิดไปต่างๆนานา
" แกทำอะไรคนของฉัน " เมื่อไม่ได้คำตอบ นายแบบสุดหล่อจึงหันมาตะคอกผมแทน ผมทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนตัวสั่นนํ้าตาไหลพราก
 " ไม่ตอบใช่มั๊ย....ได้....ฉันรู้แล้วว่าควรทำไง "
พูดจบร่างสูงก็เงื้อมือขึ้น ผมตายแน่ๆงานนี้ เขาคงทำเหมือนกับที่ผมเพิ่งทำกับผู้ชายคนนั้นแน่ๆ
" อย่าทำเค้า...ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่เป็นไร ไม่เจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว "
ร่างเล็กวิ่งเข้ามารั้งข้อมือของร่างสูง ผมแอบเห็นสายตาของนายแบบที่ส่งไปให้คนตัวเล็กกว่ามันช่างดูอบอุ่น อ่อนโยน เหมือนสายตาของคนที่ผมโหยหา ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวมาทางผม
" แกควรจะขอบคุณความใจดีของยูนะ ที่ไม่ทำให้หน้าสวยๆต้องเป็นรอยหมด "
เขาพูดลอดไรฟัน พลางยืนจ้องผมอยู่อย่างนั้น ผมรู้สึกกลัวจับใจ นํ้าตายังคงไหลพรากอยู่อย่างนั้น ทำไมนะ ทำไม? เขาต้องโกรธขนาดนั้นด้วย เขาสองคนต้องมีอะไรมากกว่าคำว่าเพื่อนแน่ๆเลย

 " ทำอะไรกันน่ะ ทำไมหน้าบวมอย่างนั้นล่ะยู " เสียงคุ้นหูถามขึ้น พลางเดินมาทางร่างเล็กแล้วเอามือมาทาบข้างแก้ม ผมมองมันอย่างเจ็บปวด ทำไมกันล่ะ เขาไม่เห็นผมในสายตาเลยเหรอ ไม่แม้แต่จะหันมามองด้วยซํ้า ผมคิดไปนํ้าตาก็ไหลไป มันเจ็บในอกไปหมด
" เจ็บมั๊ย...ใครทำเนี่ย เร นายทำเหรอ " พี่โชขึ้นเสียงอย่างเืดือดดาล เรขยับตัวพลางมองมาทางผม ทำให้เราสองคนได้สบตากันตรงๆสักที
" เรียว...มาทำอะไรที่นี่น่ะ " พี่โชถามอย่างตกใจ ผมจึงส่งสายตาตัดพ้อไปให้ก่อนจะเดินเข้าไปหาเจ้าตัว
" พี่โช ที่พี่บอกว่ามาทำงานน่ะ มันไม่จริงใช่มั๊ย พี่มาอยู่กับนายนี่ใช่มั๊ย " ผมพาเท้าเล็กๆก้าวเดินไปพลางกระชากคอเสื้อคนตัวโตกว่าอย่างจะเค้นเอาคำตอบ แต่พี่โชกลับมองผมอย่างอ่อนโยน สายตาที่คุ้นเคยทำให้ผมอารมณ์เย็นลง
" ไม่ใช่หรอกเรียว พี่มาทำงานจริงๆ คนๆนี้คือน้องชายของพี่ ส่วนผู้ชายคนนั้นคือคนรักของเขา "
คำพูดของพี่โชทำเอาผมถึงกับอึ้ง ก็ใครจะไปคิดล่ะ ว่านายแบบสุดหล่อเบื้องหลังมีแฟนเป็นผู้ชายแถมน่ารักกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก
" ผมว่า...เราไปคุยกันในบ้านดีกว่านะฮะ " เสียงหวานๆเอ่ยขัดขึ้นมาทำให้เราทั้งหมดจึงต้องทำตาม

..............................................................................................................................
เฮ้อออออ ในที่สุดเรื่องก็คลี่คลายด้วยดี แต่หนูเรียวของเราก็ใช่ย่อยนะคะ ลงมือลงไม้ทันที ยังไม่ทันได้รู้เรื่องอะไรเลย สงสารก็แต่ยูน่ะสิ โดนเข้าใจผิด ยังเจ็บตัวฟรีอีกต่างหาก เพื่อนๆว่าเนื้อเรื่องมันคุ้นๆมั๊ยคะ? ถ้านึกไม่ออกบอกก็ได้
มันเกี่ยวพันกับตอนที่มีชื่อว่า " เพี๊ยๆ!!! " ในเรื่อง อาอิชิเตรุ you are my heart. ค่ะ ลองย้อนกลับไปดูนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดค่ะ ไรเตอร์จะพยายามมาอัพให้ไวคะ นี่ก้ใกล้ถึงจุดจบทุกทีๆแล้ว ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ...