ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Lesson : 7 คนหลอกลวง !!!
Lesson: 7
" ขอโทษฮะ พอดีอยากทราบว่ากรุ๊ปทัวร์ของคุณ อุเอโนะ โช วันนี้เค้าจะไปที่ไหนครับ พอดีผมเป็นน้องชายของเขาน่ะครับ ต้องรีบเอาของสำคัญไปให้ "
ผมอธิบายยืดยาวด้วยกลัวว่าเค้าจะสงสัย
" เอ่อ...วันนี้ไปโตเกียวดิสนีย์แลนด์น่ะค่ะ " พนักงานพรมนิ้วลงบนคีย์บอร์ด ส่วนผมก็จดบันทึกไปด้วย
" คือ...ผมอยากทราบที่อยู่น่ะครับ คือว่าตอนเค้ามาไม่ได้บอกว่าจะพักที่ไหน "
" รอสักครู่ค่ะ..."
แล้วเจ้าหน้าที่ก็พิมพ์ต๊อกแต๊กๆลงบนคีย์บอร์ด
" บ้านโคอิเดะ บล็อก6 ถนน....บลาๆ "
ผมรีบจดสิ่งที่เค้าบอกมา ก่อนจะขอบคุณแล้วลากตัวเองเดินตามเป้าหมายต่อไป นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว ไปหาอะไรกินดีกว่า ผมเดินเข้าไปในร้านราเมงแห่งหนึ่ง พร้อมกับสั่งมิโซะราเมงมากินดับความหิว แล้วตาก็เหลือบไปมองจอโทรทัศน์ตรงหน้า มันกำลังโฆษณาการท่องเที่ยวของประเทศญี่ปุ่น โดยมีสามหนุ่มที่ผมเห็นในโปสเตอร์เป็นพรีเซนเตอร์จากนั้นก็ตามด้วยข่าวบันเทิง
" เมื่อเวลา 09.00 น.ทางเหยี่ยวของเราได้ไปเจอกับ 3 หนุ่ม J.A.R. โดยบังเอิญที่สถานีรถไฟชิงคันเซ็น แต่ในขณะที่เราจะเข้าไปสัมภาษณ์นั้น ทั้ง3กลับวิ่งหนีออกไปคนละทางค่ะ ทำให้เราจับมาได้เพียงคนเดียวค่ะ คือ คุณซาดาฮาระ เรจิค่ะ เค้าใ้ห้สัมภาษณ์ว่า มารับน้องชายที่ไม่ได้เจอกันมานาน ก็เลยชวนเพื่อนๆมาด้วย และก็ต้องการความเป็นส่วนตัวจึงไม่ได้บอกสื่อมวลชน ต้องขออภัยด้วยครับ "
แต่ทางเหยี่ยวข่าวของเราก็สามารถเก็บภาพมาได้ คือ คุณเอจิ กำลังจูงมือเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักคนนึง วิ่งออกจากสถานี ผมถึงกับถือตะเกียบค้างไปเลย ก็คนที่โดนจูงมือและเห็นชัดมากมันคือ ผมน่ะสิ
ทุกคนในร้านเริ่มหันมามองทางผม ผมจึงทำได้แต่ยิ้มแหยๆ แล้ววางตะเกียบลงพร้อมกับวางเงินไว้บนโต๊ะ ก่อนจะใส่เกียหมาวิ่งออกมา สาวๆในร้านพากันวิ่งตามผมยกใหญ่
" จะตามมาทำไมนักหนาโว้ย....ไปให้พ้นนะ " ผมพูดลอดไรฟัน แล้ววิ่งเข้าไปในตรอกๆหนึ่ง ไปซ่อนตัวอยู่หลังถังนํ้าใบใหญ่ กลุ่มฝูงคนที่วิ่งตามผมมา ต่างวิ่งเลยออกไปผมจึงย้อนกลับไปทางเดิม
" เ้ฮ้อออ อดกินจนได้ ราเมงของช้านนนน " ผมบ่นอย่างเสียดายพลางเดินเข้าร้านสะดวกซื้อไป ผมหยิบของกินที่มันพอจะประทังชีวิตผมได้แล้วไปจ่ายเงิน ก่อนจะเดินตรงไปที่สวนสาธารณะ
" ทำไมมานั่งทานข้าวคนเดียวล่ะจ๊ะ " เสียงคุณป้าคนนึงทักผมขึ้น ท่านยิ้มอย่างใจดีพาลให้ผมคิดถึงแม่จับใจ
" เอ่อ...ผมแค่หนีความวุ่นวายมาน่ะฮะ " ผมตอบพลางกัดแซนวิสเข้าปาก
" เป็นคนของประชาชนก็ยังงี้ล่ะจ๊ะ " คุณป้าพูดออกมาทำเอาผมถึงกับอ้าปากค้าง
" เอ่อ...ผมไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นล่ะฮะ มันแค่บังเอิญเข้าไปอยู่ในเหตการณ์เฉยๆ "
" ไม่เป็นไรจ๊่ะ...ป้าเข้าใจ ป้าเองเวลาทำงานกับคนพวกนี้ ก็เห็นใจเค้าเหมือนกันนะ " คุณป้าเล่าอย่างยิ้มแย้ม
" เอ่อ...คุณป้าทำงานกับคนพวกนั้นเหรอครับ "
" จ๊ะ ป้าเป็นสไตลิสน่ะ ทำงานอยู่ในสตูดิโอใกล้ๆนี่เอง ว่าแต่หนุ่มน้อยจะไปไหนล่ะ " คุณป้าพูดพลางเหลือบตามามองแผ่นกระดาษที่ผมถืออยู่ ผมจึงยื่นส่งให้เธอไป คุณป้ารับไปอ่านพลางทำหน้าครุ่นคิด
" หนุ่มน้อย... "
" เ่อ่อ...ผมชื่อ ฮานาซาวะ เรียวฮะ เรียกเรียวเฉยๆก็ได้ "
" อ่อจ๊ะ แล้วเรียวคุงจะไปทำอะไรที่นั่นเหรอจ๊ะ "
" คุณป้ารู้จักเหรอครับ ดีจังเลย คือผมไปตามหาเพื่อนน่ะครับ ช่วยบอกได้มั๊ยว่าไปยังไง "
พูดจบคุณป้าก็อธิบายเส้นทางซะยาวเหยียด เมื่อรู้จุดหมายผมรีบกลืนแซนวิสคำสุดท้ายลงท้องพลางบอกลาคุณป้า
เมื่อมาถึงหน้าบ้าน ผมถึงกับก้าวขาไม่ออก เพราะภาพเบื้องหน้ามันบาดตาเกินทน ผู้ชายคนนึงเป็นคนที่ผมรักกับชายอีกคนที่ผมไม่รู้จัก เค้าทั้งคู่นั่งใกล้ชิดกัน กอดคอกันอย่างสนิทสนม
" อะไรกัน....นี่เราอุตส่าห์ตามมา เพื่อเจอภาพแบบนี้หรอกเหรอ ไหนบอกว่า...มาทำงานไง แล้วคนๆนี้ใครกัน เจ้าชู้แม้กระทั่งกับผู้ชาย ที่แท้เค้าก็เห็นเราเป็นแค่ของเล่นอย่างนั้นน่ะเหรอ ใจร้าย...ใจร้ายที่สุดเลย คนหลอกลวง "
ผมพรํ่าบ่นกับตัวเอง นํ้าตาคลอเบ้า นี่ผมบ้าไปแล้วเหรอ เพียงแค่เห็นเค้าอยู่กับคนอื่น ผมถึงกับคลั่งได้ขนาดนี้ ไอ้งี่เง่าเอ๊ยยยย!!!!
ผมพาเท้าตัวเองเดินออกมาจากบริเวณหน้าบ้านหลังนั้น ไม่เป็นไรนะเรียว....พรุ่งนี้ค่อยมาถามให้รู้เรื่อง ผมจึงเดินไปทางย่านที่มีโรงแรม เพื่อพักกายและ....พักใจ
...............................................................................................................................................................
เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้น ยังไงก็ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
ตอนนี้อาจจะสั้นไปนิด แต่ด้วยเวลาอันน้อยนิด จะพยายามมาอัพบ่อยๆค่ะ
ผมอธิบายยืดยาวด้วยกลัวว่าเค้าจะสงสัย
" เอ่อ...วันนี้ไปโตเกียวดิสนีย์แลนด์น่ะค่ะ " พนักงานพรมนิ้วลงบนคีย์บอร์ด ส่วนผมก็จดบันทึกไปด้วย
" คือ...ผมอยากทราบที่อยู่น่ะครับ คือว่าตอนเค้ามาไม่ได้บอกว่าจะพักที่ไหน "
" รอสักครู่ค่ะ..."
แล้วเจ้าหน้าที่ก็พิมพ์ต๊อกแต๊กๆลงบนคีย์บอร์ด
" บ้านโคอิเดะ บล็อก6 ถนน....บลาๆ "
ผมรีบจดสิ่งที่เค้าบอกมา ก่อนจะขอบคุณแล้วลากตัวเองเดินตามเป้าหมายต่อไป นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว ไปหาอะไรกินดีกว่า ผมเดินเข้าไปในร้านราเมงแห่งหนึ่ง พร้อมกับสั่งมิโซะราเมงมากินดับความหิว แล้วตาก็เหลือบไปมองจอโทรทัศน์ตรงหน้า มันกำลังโฆษณาการท่องเที่ยวของประเทศญี่ปุ่น โดยมีสามหนุ่มที่ผมเห็นในโปสเตอร์เป็นพรีเซนเตอร์จากนั้นก็ตามด้วยข่าวบันเทิง
" เมื่อเวลา 09.00 น.ทางเหยี่ยวของเราได้ไปเจอกับ 3 หนุ่ม J.A.R. โดยบังเอิญที่สถานีรถไฟชิงคันเซ็น แต่ในขณะที่เราจะเข้าไปสัมภาษณ์นั้น ทั้ง3กลับวิ่งหนีออกไปคนละทางค่ะ ทำให้เราจับมาได้เพียงคนเดียวค่ะ คือ คุณซาดาฮาระ เรจิค่ะ เค้าใ้ห้สัมภาษณ์ว่า มารับน้องชายที่ไม่ได้เจอกันมานาน ก็เลยชวนเพื่อนๆมาด้วย และก็ต้องการความเป็นส่วนตัวจึงไม่ได้บอกสื่อมวลชน ต้องขออภัยด้วยครับ "
แต่ทางเหยี่ยวข่าวของเราก็สามารถเก็บภาพมาได้ คือ คุณเอจิ กำลังจูงมือเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักคนนึง วิ่งออกจากสถานี ผมถึงกับถือตะเกียบค้างไปเลย ก็คนที่โดนจูงมือและเห็นชัดมากมันคือ ผมน่ะสิ
ทุกคนในร้านเริ่มหันมามองทางผม ผมจึงทำได้แต่ยิ้มแหยๆ แล้ววางตะเกียบลงพร้อมกับวางเงินไว้บนโต๊ะ ก่อนจะใส่เกียหมาวิ่งออกมา สาวๆในร้านพากันวิ่งตามผมยกใหญ่
" จะตามมาทำไมนักหนาโว้ย....ไปให้พ้นนะ " ผมพูดลอดไรฟัน แล้ววิ่งเข้าไปในตรอกๆหนึ่ง ไปซ่อนตัวอยู่หลังถังนํ้าใบใหญ่ กลุ่มฝูงคนที่วิ่งตามผมมา ต่างวิ่งเลยออกไปผมจึงย้อนกลับไปทางเดิม
" เ้ฮ้อออ อดกินจนได้ ราเมงของช้านนนน " ผมบ่นอย่างเสียดายพลางเดินเข้าร้านสะดวกซื้อไป ผมหยิบของกินที่มันพอจะประทังชีวิตผมได้แล้วไปจ่ายเงิน ก่อนจะเดินตรงไปที่สวนสาธารณะ
" ทำไมมานั่งทานข้าวคนเดียวล่ะจ๊ะ " เสียงคุณป้าคนนึงทักผมขึ้น ท่านยิ้มอย่างใจดีพาลให้ผมคิดถึงแม่จับใจ
" เอ่อ...ผมแค่หนีความวุ่นวายมาน่ะฮะ " ผมตอบพลางกัดแซนวิสเข้าปาก
" เป็นคนของประชาชนก็ยังงี้ล่ะจ๊ะ " คุณป้าพูดออกมาทำเอาผมถึงกับอ้าปากค้าง
" เอ่อ...ผมไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นล่ะฮะ มันแค่บังเอิญเข้าไปอยู่ในเหตการณ์เฉยๆ "
" ไม่เป็นไรจ๊่ะ...ป้าเข้าใจ ป้าเองเวลาทำงานกับคนพวกนี้ ก็เห็นใจเค้าเหมือนกันนะ " คุณป้าเล่าอย่างยิ้มแย้ม
" เอ่อ...คุณป้าทำงานกับคนพวกนั้นเหรอครับ "
" จ๊ะ ป้าเป็นสไตลิสน่ะ ทำงานอยู่ในสตูดิโอใกล้ๆนี่เอง ว่าแต่หนุ่มน้อยจะไปไหนล่ะ " คุณป้าพูดพลางเหลือบตามามองแผ่นกระดาษที่ผมถืออยู่ ผมจึงยื่นส่งให้เธอไป คุณป้ารับไปอ่านพลางทำหน้าครุ่นคิด
" หนุ่มน้อย... "
" เ่อ่อ...ผมชื่อ ฮานาซาวะ เรียวฮะ เรียกเรียวเฉยๆก็ได้ "
" อ่อจ๊ะ แล้วเรียวคุงจะไปทำอะไรที่นั่นเหรอจ๊ะ "
" คุณป้ารู้จักเหรอครับ ดีจังเลย คือผมไปตามหาเพื่อนน่ะครับ ช่วยบอกได้มั๊ยว่าไปยังไง "
พูดจบคุณป้าก็อธิบายเส้นทางซะยาวเหยียด เมื่อรู้จุดหมายผมรีบกลืนแซนวิสคำสุดท้ายลงท้องพลางบอกลาคุณป้า
เมื่อมาถึงหน้าบ้าน ผมถึงกับก้าวขาไม่ออก เพราะภาพเบื้องหน้ามันบาดตาเกินทน ผู้ชายคนนึงเป็นคนที่ผมรักกับชายอีกคนที่ผมไม่รู้จัก เค้าทั้งคู่นั่งใกล้ชิดกัน กอดคอกันอย่างสนิทสนม
" อะไรกัน....นี่เราอุตส่าห์ตามมา เพื่อเจอภาพแบบนี้หรอกเหรอ ไหนบอกว่า...มาทำงานไง แล้วคนๆนี้ใครกัน เจ้าชู้แม้กระทั่งกับผู้ชาย ที่แท้เค้าก็เห็นเราเป็นแค่ของเล่นอย่างนั้นน่ะเหรอ ใจร้าย...ใจร้ายที่สุดเลย คนหลอกลวง "
ผมพรํ่าบ่นกับตัวเอง นํ้าตาคลอเบ้า นี่ผมบ้าไปแล้วเหรอ เพียงแค่เห็นเค้าอยู่กับคนอื่น ผมถึงกับคลั่งได้ขนาดนี้ ไอ้งี่เง่าเอ๊ยยยย!!!!
ผมพาเท้าตัวเองเดินออกมาจากบริเวณหน้าบ้านหลังนั้น ไม่เป็นไรนะเรียว....พรุ่งนี้ค่อยมาถามให้รู้เรื่อง ผมจึงเดินไปทางย่านที่มีโรงแรม เพื่อพักกายและ....พักใจ
...............................................................................................................................................................
เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้น ยังไงก็ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
ตอนนี้อาจจะสั้นไปนิด แต่ด้วยเวลาอันน้อยนิด จะพยายามมาอัพบ่อยๆค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น