My Teacher คุณครูหน้าใส หวานใจนายตัวเล็ก

ลำดับตอนที่ #7 : Lesson : 6 การเดินทางที่ไม่คาดฝัน

Lesson: 6

" สถานีต่อไป สถานีโตเกียว "
เสียงประกาศดังมาจากลำโพงเล็กๆที่อยู่ตามมุมรถไฟชิงคันเซ็น
" เฮ้ออออ "
เสียงลมหายใจเล็ดลอดออกมาจากปากหนุ่มน้อยหน้าหวาน
" เอาล่ะสิเรา แล้วจะเริ่มตามหายังไงล่ะเนี่ย เบอร์โทรศัพท์ก็ไม่มี ที่อยู่ก็ไม่รู้ เรานี่มันบ้าจริงๆ ไม่น่าเอาอารมณ์เป็นที่ตั้งเล้ยยย หุนหันพลันแล่นจริงๆ เจ้าซื่อบื้อ "
ผมบ่นกับตัวเองพลางเคาะหัวตัวเองไปสองสามที ก่อนจะลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเป้เตรียมตัวลงจากรถ คนเยอะชะมัด แล้วผมจะเริ่มยังไงดีล่ะเนี่ย เมื่อลงมาจากรถได้ ผมก็มองซ้ายมองขวา แล้วผมก็ถูกฉุดกระชากด้วยมือใครคนใดคนหนึ่งอย่างแรง เขาพาผมวิ่ง วิ่ง และวิ่ง ผมไม่รู้ว่าเค้าจะวิ่งไปไหน แต่ผมเองก็หยุดไม่ได้เหมือนกัน เมื่อออกมาจากสถานีรถไฟเค้าจึงปล่อยมือผมออก เราทั้งคู่หอบแฮกๆจนไม่มีเวลาหันหน้ามามองกัน ผมตั้งสติพลางมองไปยังคนที่ลากผมออกมา เค้าสูงสมาร์ท ถึงแม้เค้าจะก้มตัวลงมาหอบหายใจก็ตาม แต่ก็ยังแสดงว่าเค้าสูงกว่าผมอยู่ดี ใบหน้าหล่อใสเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อเม็ดเล็กๆ เค้ายังคงหอบหายใจอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมเหลือบตามามองผมบ้าง ผมมองหน้าเค้าอย่างงงๆก่อนจะยื่นผ้าเช็ดหน้าที่ผมนำติดตัวมาให้เค้าไป เค้ารับไปและซับเหงื่อที่อยู่บนหน้าผากตามด้วยเหงื่อที่หยดอยู่ตรงปลายคาง
" เอ่อ....ไม่ทราบว่า คุณลากผมมาทำไมเหรอฮะ? " ผมถามพลางมองเค้าตาใสแป๋ว
" ถ้าไม่ลากออกมา มีหวังนายได้เละเหมือนไอ้เรมัน.....แน่ " คำพูดเค้าสะดุดไปเมื่อเงยหน้ามาเจอผม
" เฮ้ยยย!! นายเป็นใครเนี่ย " ร่างสูงถามผมอย่างตกใจราวกับเห็นผี อารมณ์ผมจึงเริ่มกรุ่นๆบ้าง ลากเค้ามาเองแท้ๆยังมาถามอีก รู้จักกันรึ ก็ไม่ แล้วผมตามเค้ามาทำไมนะ?
" แล้วคุณล่ะ เป็นใคร? ลากผมมาทำไม เราไม่รู้จักกันสักหน่อย " คำพูดผมเหมือนไปทิ่มโดนอะไรสักอย่าง เค้านิ่งไปนิดนึง ก่อนจะกลับมามองหน้าผมเหมือนเดิม
" งั้นก็ขอโทษด้วย ฉันคิดว่านายเป็นไอ้จุน ก็เลยลากนายหนีนัก...เอ่อ...ช่างมันเถอะ โธ่เว้ย!! แล้วเรมันจะรอดมั๊ยเนี่ย " เค้าพูดกับผมแล้วก็ไปบ่นงึมงำๆกับตัวเอง อะไรก็ไม่รู้ จุนๆเรๆ ผมเองก็ไม่เข้าใจ รู้แต่ว่าเค้ากำลังหนีนักอะไรสักอย่าง เฮ้ออออ ช่างมันเถอะ ไม่เกี่ยวกับผมซักหน่อย ผมปัดเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วก็เลยตัดสินใจถามออกไป
" เอ่อ...สำนักงานท่องเที่ยวอยู่ที่ไหนเหรอครับ " ผมยกแผนที่ให้คนที่กำลังบ่นงึมงำๆดู เค้า่มองหน้าผมแวบนึงแล้วขมวดคิ้วมุ่น
" นายไม่รู้จักฉันจริงๆน่ะเหรอ "เค้ายังคงไม่ตัดความรำคาญใจออกไป
" แล้วผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะครับ ก็เพิ่งเข้าโตเกียววันนี้แล้วก็โดนคุณลากมาเนี่ย "
" ชูตะ ฉันอยู่นี่ " เสียงตะโกนพร้อมกับหอบน้อยๆดังมาจากทางด้านหลังผม ผมจึงหันกลับไปมอง ผู้ชายคนนี้น่ารักชะมัด ผิมเข้มนิดๆ ผมสีนํ้าตาลซอยไล่ระดับล้อมกรอบใบหน้าที่มีลักยิ้มสองข้าง

" แล้วนายลากใครมาล่ะเนี่ย ฉันตกใจหมดเลย อยู่ดีๆนายก็ไปจับมือใครก็ไม่รู้แล้ววิ่งออกมา ฉันล่ะแทบวิ่งตามไม่ทัน "
คนผิวเข้มมองหน้าผมนิดนึงแล้วกลับไปคุยกับเพื่อนเค้าต่อ
" พวกนักข่าวไปกันแล้ว ตอนนี้คุณมาโอะมารับไอ้เรไปแล้ว เพราะฉะนั้น เราก็ควรจะกลับได้แล้วล่ะ เดี๋ยวผู้จัดการก็บ่นอีก โธ่เว้ย!!...อุตส่าห์แอบออกมาแล้วเชียว ยังจะตามมาทันอีก "
ตอนนี้ผมไม่รู้แล้วว่า พวกเค้าพูดกันถึงเรื่องอะไร นักข่าวอะไร ผู้จัดการอะไร ผมอยากรู้แค่อย่างเดียวว่า ผมจะไปหาพี่โชได้ที่ไหน
" นี่ ตกลงจะบอกผมได้รึยังครับ ว่าสำนักงานท่องเที่ยวอยู่ที่ไหน"
ผมเริ่มจ้องคนทั้งคู่เขม็ง ก็เล่นลากผมออกนอกเส้นทาง จนผมไม่รู้ว่าอยู่ไหนแล้ว แล้วผมจะกลับไปถูกได้ยังไง
" นายชื่ออะไร "
คนที่มีลักยิ้มถามผมนอกประเด็น
 " ผมชื่อ ฮานาซาวะ เรียว แล้วพวกคุณล่ะ "
" ฉัน มาโกโตะ จุนเป ส่วนไอ้คนที่ลากนายมา เอจิ ชูตะ "
เขาแนะนำตัวเองและคนที่อยู่ข้างๆ ชื่อสองคนนี้คุ้นๆแฮะ แต่ช่างมันเถอะ จะเป็นใครก็ช่าง ขอแค่บอกวิธีไปยังเป้าหมายผมก็พอ
" ว่าแต่ นายมาเที่ยวเหรอ ถึงต้องไปที่นั่น " เจ้าลักยิ้มยังถามผมอยู่
" เอ...แต่นายอายุยังน้อยมาเรียนหนังสือเหรอ "
นายเอจิถามผมอย่างสงสัย
" ป่าว ผมมาหา...พี่ชายครับ " ผมตอบออกไปแบบนั้น ก็ใครจะไปกล้าบอกล่ะ ว่ามาตามหาคนรัก
" โอเค...รถมาแล้ว งั้นไปกับเราเลยก็ได้ ผ่านทางนั้นพอดี " คนที่ชื่อจุนเปยิ้มมาให้ผมอย่างเป็นมิตร ผมจึงเดินตามไป รถตู้ปิดฟิล์มหนาทึบทำเอาผมกลัว เจ้าพวกนี้มันพวกลักพาเด็กรึเปล่าวะเนี่ย แต่ทำไมได้ล่ะ ก็ลองเสี่ยงดูหน่อย( เด็กๆอย่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างนะจ๊ะ...ไรเตอร์ ) ผมก้าวขึ้นรถไป เจอหญิงสาวมาดมั่นคนนึงนั่งประจำที่คนขับ หล่อนมองผมอย่าง งงๆครู่หนึ่ง
" เด็กหลงครับ พาไปส่งที่สำนักงานท่องเที่ยวหน่อย " คุณผู้หญิงพยักหน้ารับคำ
" เราสองคนน่ะ กลับไปเจอคุณมาโอะวีนแน่ๆ โทษฐานที่หนีออกมาเที่ยว 555+ "
หญิงสาวหัวเราะอย่างสะใจ อะไรกัน สองคนนี้อยู่โรงเรียนประจำเหรอ ทำไมต้องโดนลงโทษด้วยนะ

     เมื่อรถมาจอดหน้าสำนักงาน ผมก็ได้แต่ก้มศรีษะขอบคุณ ก่อนจะลงมาจากรถพร้อมเก็บงำความสงสัยไว้ในใจ แต่เมื่อสาวเท้ามาถึงประตูทางเข้า เท้าผมกลับก้าวไม่ออกซะงั้น ก็เจ้าโปสเตอร์แผ่นใหญ่ยักษ์ที่อยู่ตรงหน้าประตูน่ะสิ มันเป็นรูปของผู้ชายสามคน และสองในนั้น คือคนที่ผมเพิ่งจากมา ทั้งสามคนเป็นพรีเซ็นเตอร์การท่องเที่ยวของประเทศญี่ปุ่น นั่นย่อมแสดงว่า พวกเค้าต้องดังมากแน่ๆ จุนเปกับเอจิตัวจริง ดูดีกว่าในรูปเยอะ ส่วนอีกคนคงจะเป็น เรอะไรสักอย่างที่เอจิพูดถึงแน่
    ว้า.......ผมนี่่มันงี่เง่าจัง เรื่องแบบนี้ทำไมไม่รู้กับเค้าบ้างนะ คงเป็นเพราะผมเอาแต่เรียนแน่ๆเลย ผมน่าจะเอะใจสักนิด เค้าพูดถึงนักข่าว ผู้จัดการ แถมยังหน้าตาดีซะอีก แค่นี้ก็น่าจะรู้แล้วล่ะว่าเป็นคนของประชาชน ผมส่ายหน้าด้วยความเสียดาย รู้งี้น่าจะขอถ่ายรูปมาด้วยก็ดีหรอก ผมตัดความเสียดายออกไป แล้วเดินเข้าไปที่สำนักงาน

...............................................................................................................................
เอาล่ะ หนุ่มน้อยของเราจะเจอกับคนรักหรือไม่ คงต้องติดตามกันต่อไปล่ะค่ะ