ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter : 16 ท้าทาย *^*!!!
Chapter : 16
" เฮ้อ....ท้องฟ้ามืดครึ้มเชียว ฝนทำท่าจะตก" ผมบ่นพึมพำคนเดียวทำเอาคนที่นอนอยู่ข้างๆลืมตาขึ้นมามองก่อนจะคว้าเอวผมแล้วฉุดให้ผมนอนลง จากนั้นท่อนแขนหนักๆก็วางลงมา
" นอนเถอะ ยู ยังไม่เช้าเลย" เรจิพึมพำพร้อมกับกระชับตัวผมเข้าไปใกล้
" ไม่เหนื่อยรึไง เมื่อคืนนี้หลายยกเลยนะ" คำพูดของเรมันกำกวมสองแง่สามง่าม ทำเอาคนฟังอย่างผมถึงกับหน้าแดงเถือกขึ้นมาทันที
" หลายยกอะไร พูดให้มันกระจ่างหน่อยสิ ใครได้ยินเข้าเค้าจะเข้าใจผิด" ผมส่งเสียงออกไปอย่างดุๆ คือว่าเมื่อคืนผมกับเรซ้อมบทละครกันน่ะฮะ เพราะอีกไม่นานก็จะเปิดกล้องแล้วเลยต้องทำการบ้านซะหน่อย
" ใครจะเข้าใจผิดก็ช่างเค้าสิ เราก็เป็นของเราอย่างนี้นี่นา" เรจิยังคงพูดทั้งที่หลับตาอยู่อย่างนั้น
" นอนเถอะ ยู ยังไม่เช้าเลย" เรจิพึมพำพร้อมกับกระชับตัวผมเข้าไปใกล้
" ไม่เหนื่อยรึไง เมื่อคืนนี้หลายยกเลยนะ" คำพูดของเรมันกำกวมสองแง่สามง่าม ทำเอาคนฟังอย่างผมถึงกับหน้าแดงเถือกขึ้นมาทันที
" หลายยกอะไร พูดให้มันกระจ่างหน่อยสิ ใครได้ยินเข้าเค้าจะเข้าใจผิด" ผมส่งเสียงออกไปอย่างดุๆ คือว่าเมื่อคืนผมกับเรซ้อมบทละครกันน่ะฮะ เพราะอีกไม่นานก็จะเปิดกล้องแล้วเลยต้องทำการบ้านซะหน่อย
" ใครจะเข้าใจผิดก็ช่างเค้าสิ เราก็เป็นของเราอย่างนี้นี่นา" เรจิยังคงพูดทั้งที่หลับตาอยู่อย่างนั้น
" ถ้าง่วงขนาดนั้นไม่ต้องพูดก็ได้นะ ตานี่...แทบจะไม่เปิดขึ้นมามองกันเลย" ผมพูดอย่างงอนๆ พร้อมกับพยายามขยับตัวออกจากอ้อมกอดของเรเบาๆ แต่เรก็ยังคงกอดแน่น
" ถึงผมจะไม่ลืมตา แต่ยังไงผมก็ยังคงมองเห็นยู เพราะในหัวของผมมีภาพของยูอยู่ตลอดเวลาเลยล่ะ" เรพูดพลางยิ้มแก้มปริ หลับตาพริ้ม คนอะไรยิ่งมองยิ่งเพลิน ขนตายาวเป็นแพ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากที่มีแต่ผมคนเดียวที่เป็นเจ้าของ บวกกับลักยิ้มเล็กๆสองข้าง มันน่าหยิกซะจริงเชียว ผมอดใจไม่ไหวเลยโน้มหน้าเข้าไปจูบ ไล่ตั้งแต่หน้าผากลากมายังเปลือกตา ปลายจมูกและเลี้ยวมาที่่ข้างแก้มและลงมาที่ปลายคาง เรยังคงหลับตาแล้วยิ้มรับนิ่งๆราวกับรอคอยอะไรอยู่ จนกระทั่งเวลาผ่านไปสักพักเรเริ่มมุ่นหัวคิ้วก่อนจะพูดออกมา
" อีกที่นึง" พูดจบเรก็เชิดหน้ามาทางผม
" ตรงไหนเหรอ?" ผมยังคงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
" ฮื้อ...ยูน่ะ...อย่าแกล้งกันสิ" ผมยังคงนิ่งจนเรทนไม่ไหวลืมตาขึ้นมามองหน้าผม ซึ่งผมก็ยักคิ้วกวนส้นTeenไปให้
" เล่นอย่างนี้ใช่มั๊ย? ได้เลย" พูดจบเรก็พลิกตัวมาคร่อมร่างผมทันที
" อยากรู้มั๊ยตรงไหน?...ตรงนี้ไง" เรไม่รอให้ผมตอบเพราะริมฝีปากของผมถูกครอบครองและรุกลํ้าอย่างหื่นกระหาย เรียวลิ้นอุ่นๆส่งเข้ามาในโพลงปาก สัมผัสแบบนี้ผมไม่ได้รู้สึกถึงมันมานานแล้ว ผมจึงเกี่ยวกระหวัดตอบโต้กลับไป เรถอนลิ้นออกมาพลางมองผมอย่างตกใจ
" ทำไม?...คิดว่าทำเป็นอยู่คนเดียวรึไง?"ผมยิ้มกวนประสาทไปให้ เรจิจึงส่งยิ้มปีศาจกลับมา
" งั้นอย่างนี้ล่ะ?" พูดจบ เขาก็เลื่อนลงมายังซอกคอขาวๆเล็กๆของผมก่อนจะฝากรอยแดงๆไว้ให้ ผมก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน พลิกร่างของผมให้ขึ้นคร่อมบนตัวเรจิ ก่อนจะฝากรอยเล็กๆไว้บนลำคอที่แข็งแกร่ง คนที่ไม่เคยมีรอยจูบถลึงตาโตมองผม ก่อนจะพลิกกลับมาอยู่บนร่างผมตามเดิม
" แล้ว...ถ้าอย่างนี้ล่ะ?" เรชี้มาที่กระดุมชุดนอนของผมที่ถูกปลดออกไปตอนไหนก็ไม่รู้ ทำเอาผมถึงกับอึ้ง
" คนเจ้าเล่ห์ ถอดตอนไหนไม่เห็นบอกกันบ้างเลย" ร่างบางไม่ยอมแพ้ คนตัวโตกว่าก็ได้แต่หัวเราะอย่างสะใจ
" ก็มีเรื่องนี้ล่ะที่ยูทำไม่ได้ 555+" เมื่อสามารถปลดเสื้อออกไปจากตัวผมได้ เรก็ระดมจูบลงมาไม่ยั้ง ทำเอาทั้งตัวผมมีแต่รอยแดงๆเต็มไปหมด และสิ่งนี้ล่ะทำให้ผมรู้ว่า ผมกับเรเรายังห่างกันคนละชั้นนัก ถึงคราวที่ผมคงต้องยอมแพ้แล้วล่ะนะ สงสัยคงต้องฝึกอีกเยอะ
" อย่าไปทำกับใครแบบนี้นะยู" พูดจบลำตัวผมก็รู้สึกถึงความคับแน่น หลังจากที่ห่างหายไปนาน
" อ๊าาาา...เรมาตอนไหน ทำไมไม่บอกล่ะ ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย" ผมส่งสายตาดุๆไปให้ แต่คนที่รับกลับทำเป็นไม่สนใจ
" ก็ยูมายั่วผมก่อนนี่นา ช่วยไม่ได้อยากน่ารักทำไมล่ะ" พูดจบเรก็ขยับสะโพกเร็วขึ้นและถี่ขึ้นเรื่อยๆ ทำเอาผมถึงกับครางตามไปด้วย เสียงทุ้มผสมกับเสียงหวานได้อย่างลงตัว เปลี่ยนบรรยากาศยามเช้าที่แสนอึมครึมให้สดใสในพริบตา
" อ๊ะ...อ๊ะ...เร...อึก...ฉัน...จะไม่....ไหวแล้วนะ" ผมก็รับรู้ได้เหมือนกันว่าเรก็เป็นแบบผม หลังจากที่เรได้ปลดปล่อยในตัวผม เขาก็ล้มลงมาทับผมทันที เราสองคนต่างคนต่างหอบอย่างหมดแรง เรยิ้มก่อนจะจูบปากผมแล้วพูดว่า
" ผมรักยูนะ ไม่ว่าเมื่อไร ที่ไหน ยูจะเป็นหนึ่งในใจของผม"
" ฉันเองก็...จะรักเรตลอดไป" ผมพูดจบก็โน้มหน้าเข้าไปจูบเรอีกรอบนึง
" เรน่ะ ทำอย่างนี้เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก" ผมทำท่าจะลุกขึ้นแต่กลับถูกคนตัวโตกว่ารั้งไว้
" หยุดเรียนสักวัน ไม่เป็นไรหรอกน่า" เรฉุดตัวผมลงไปนอนกอด ทำให้ผมต้องจำใจหลับตาลง ไม่นานผมก็เข้าสู่ห้วงนิทรา เพราะเรคนเดียวเลยที่ทำให้ผมเหนื่อยขนาดนี้....
" ถึงผมจะไม่ลืมตา แต่ยังไงผมก็ยังคงมองเห็นยู เพราะในหัวของผมมีภาพของยูอยู่ตลอดเวลาเลยล่ะ" เรพูดพลางยิ้มแก้มปริ หลับตาพริ้ม คนอะไรยิ่งมองยิ่งเพลิน ขนตายาวเป็นแพ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากที่มีแต่ผมคนเดียวที่เป็นเจ้าของ บวกกับลักยิ้มเล็กๆสองข้าง มันน่าหยิกซะจริงเชียว ผมอดใจไม่ไหวเลยโน้มหน้าเข้าไปจูบ ไล่ตั้งแต่หน้าผากลากมายังเปลือกตา ปลายจมูกและเลี้ยวมาที่่ข้างแก้มและลงมาที่ปลายคาง เรยังคงหลับตาแล้วยิ้มรับนิ่งๆราวกับรอคอยอะไรอยู่ จนกระทั่งเวลาผ่านไปสักพักเรเริ่มมุ่นหัวคิ้วก่อนจะพูดออกมา
" อีกที่นึง" พูดจบเรก็เชิดหน้ามาทางผม
" ตรงไหนเหรอ?" ผมยังคงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
" ฮื้อ...ยูน่ะ...อย่าแกล้งกันสิ" ผมยังคงนิ่งจนเรทนไม่ไหวลืมตาขึ้นมามองหน้าผม ซึ่งผมก็ยักคิ้วกวนส้นTeenไปให้
" เล่นอย่างนี้ใช่มั๊ย? ได้เลย" พูดจบเรก็พลิกตัวมาคร่อมร่างผมทันที
" อยากรู้มั๊ยตรงไหน?...ตรงนี้ไง" เรไม่รอให้ผมตอบเพราะริมฝีปากของผมถูกครอบครองและรุกลํ้าอย่างหื่นกระหาย เรียวลิ้นอุ่นๆส่งเข้ามาในโพลงปาก สัมผัสแบบนี้ผมไม่ได้รู้สึกถึงมันมานานแล้ว ผมจึงเกี่ยวกระหวัดตอบโต้กลับไป เรถอนลิ้นออกมาพลางมองผมอย่างตกใจ
" ทำไม?...คิดว่าทำเป็นอยู่คนเดียวรึไง?"ผมยิ้มกวนประสาทไปให้ เรจิจึงส่งยิ้มปีศาจกลับมา
" งั้นอย่างนี้ล่ะ?" พูดจบ เขาก็เลื่อนลงมายังซอกคอขาวๆเล็กๆของผมก่อนจะฝากรอยแดงๆไว้ให้ ผมก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน พลิกร่างของผมให้ขึ้นคร่อมบนตัวเรจิ ก่อนจะฝากรอยเล็กๆไว้บนลำคอที่แข็งแกร่ง คนที่ไม่เคยมีรอยจูบถลึงตาโตมองผม ก่อนจะพลิกกลับมาอยู่บนร่างผมตามเดิม
" แล้ว...ถ้าอย่างนี้ล่ะ?" เรชี้มาที่กระดุมชุดนอนของผมที่ถูกปลดออกไปตอนไหนก็ไม่รู้ ทำเอาผมถึงกับอึ้ง
" คนเจ้าเล่ห์ ถอดตอนไหนไม่เห็นบอกกันบ้างเลย" ร่างบางไม่ยอมแพ้ คนตัวโตกว่าก็ได้แต่หัวเราะอย่างสะใจ
" ก็มีเรื่องนี้ล่ะที่ยูทำไม่ได้ 555+" เมื่อสามารถปลดเสื้อออกไปจากตัวผมได้ เรก็ระดมจูบลงมาไม่ยั้ง ทำเอาทั้งตัวผมมีแต่รอยแดงๆเต็มไปหมด และสิ่งนี้ล่ะทำให้ผมรู้ว่า ผมกับเรเรายังห่างกันคนละชั้นนัก ถึงคราวที่ผมคงต้องยอมแพ้แล้วล่ะนะ สงสัยคงต้องฝึกอีกเยอะ
" อย่าไปทำกับใครแบบนี้นะยู" พูดจบลำตัวผมก็รู้สึกถึงความคับแน่น หลังจากที่ห่างหายไปนาน
" อ๊าาาา...เรมาตอนไหน ทำไมไม่บอกล่ะ ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย" ผมส่งสายตาดุๆไปให้ แต่คนที่รับกลับทำเป็นไม่สนใจ
" ก็ยูมายั่วผมก่อนนี่นา ช่วยไม่ได้อยากน่ารักทำไมล่ะ" พูดจบเรก็ขยับสะโพกเร็วขึ้นและถี่ขึ้นเรื่อยๆ ทำเอาผมถึงกับครางตามไปด้วย เสียงทุ้มผสมกับเสียงหวานได้อย่างลงตัว เปลี่ยนบรรยากาศยามเช้าที่แสนอึมครึมให้สดใสในพริบตา
" อ๊ะ...อ๊ะ...เร...อึก...ฉัน...จะไม่....ไหวแล้วนะ" ผมก็รับรู้ได้เหมือนกันว่าเรก็เป็นแบบผม หลังจากที่เรได้ปลดปล่อยในตัวผม เขาก็ล้มลงมาทับผมทันที เราสองคนต่างคนต่างหอบอย่างหมดแรง เรยิ้มก่อนจะจูบปากผมแล้วพูดว่า
" ผมรักยูนะ ไม่ว่าเมื่อไร ที่ไหน ยูจะเป็นหนึ่งในใจของผม"
" ฉันเองก็...จะรักเรตลอดไป" ผมพูดจบก็โน้มหน้าเข้าไปจูบเรอีกรอบนึง
" เรน่ะ ทำอย่างนี้เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก" ผมทำท่าจะลุกขึ้นแต่กลับถูกคนตัวโตกว่ารั้งไว้
" หยุดเรียนสักวัน ไม่เป็นไรหรอกน่า" เรฉุดตัวผมลงไปนอนกอด ทำให้ผมต้องจำใจหลับตาลง ไม่นานผมก็เข้าสู่ห้วงนิทรา เพราะเรคนเดียวเลยที่ทำให้ผมเหนื่อยขนาดนี้....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น