คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter : 16.1 ผู้บุกรุก 0o0!!!~o~
เวลา 12.00น.
ผมรู้สึกถึงผู้บุกรุกเข้ามาในบ้าน เสียงก๊อกแก๊กที่ดังมาจากข้างล่างทำให้ผมต้องลืมตาตื่น ไอ้โจรบ้า จะงัดบ้านคนอื่นก็ทำให้มันเนียนหน่อยสิโว้ย!!!
" เร...เร ฉันรู้สึกเหมือนมีใครอยู่ในบ้านล่ะ" ผมเขย่าปลุกเรเบาๆ เรค่อยๆลืมตาพลางเงี่ยหูฟัง เสียงมันเข้ามาใกล้ห้องนอนเรื่อยๆ เรโยนเสื้อยืดของเขามาให้ผมใส่ แหม! เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานยังจะมาหวงกันอีกนะ ผมเดินไปหยิบไม้เบสบอลที่วางอยู่มุมห้องส่งให้เร เขารับมันไปแล้วดันตัวผมไปด้านหลัง
แอ๊ด.....
ประตูค่อยๆแง้มออกมา แล้วชายแปลกหน้าก็เดินเข้ามา
" กล้าบุกบ้านคนอื่นตอนกลางวันแสกๆใช่มั๊ย...นี่แน่ะ!!!" เรพูดลอดไรฟันพลางเงื้อไม้เบสบอลขึ้นสูงก่อนจะฟาดลงไป
หมับ=_=.....
" เฮ้ย!!...หยุดก่อน ใจเย็นสิ" เจ้าของเสียงรับไม้เบสบอลได้ทันก่อนจะโพล่งออกมา สีหน้าบ่งบอกอาการตกใจ
" นายเป็นใคร ต้องการอะไร" เรขู่ออกไปมือยังคงกำไม้เบสบอลไว้แน่น
" ฉันมาหายู เจ้าของบ้านหลังนี้ คุณน้าเป็นคนให้กุญแจฉันมา" ชายหนุ่มตอบอย่างรัวเร็ว สายตายังคงมองไปที่ไม้เบสบอลอย่างไม่ไว้วางใจ เรมองมาทางผมอย่างเป็นคำถาม ผมจึงโผล่หน้าออกไปมอง
" ...อ๊ะ...พี่ีโช จะมาทำไมไม่โทรบอกกันก่อนล่ะ" เมื่อมองเห็นหน้าได้ถนัด ผมจึงตะโกนออกไป
" ก็คุณน้าบอกว่า เวลานี้ยูคงจะไปโรงเรียนแล้ว ให้พี่มานอนพักห้องนี้ก่อน แล้วเดี๋ยวเย็นๆคุณน้าจะกลับมาเตรียมห้องให้ แต่ไม่คิดว่าจะมาเจอ...หมีบ้าเลือด" พูดจบโชก็ค้อนให้เรไปหนึ่งวง ทำเอาเรถึงกับทำหน้าไม่ถูก
" เร คนนี้คือ พี่โช เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน"ผมแนะนำพี่โชให้เรรู้จัก
" พี่โช นี่เร...เพื่อนของยูเองฮะ" ผมก็แนะนำเรให้พี่โชรู้จักแต่สรรพนามที่เรียกแทนตัวผิดแผกออกไป
" งั้น พี่ไปรอข้างล่างนะ" พูดจบพี่โชก็สาวเท้าก้าวลงบันไดไป ทิ้งไว้แต่ผมที่ถอนหายใจอย่างโล่งอก มีแต่เรที่คงยังทำหน้างงๆ ผมล่ะนึกภาพไม่ออกเลย ถ้าพี่โชมาเร็วกว่านี้คงได้เห็นภาพที่สนุกพิลึก ผมกับเรช่วยกันเก็บห้องให้เรียบร้อย จากนั้นเรจึงเดินไปอาบนํ้า ผมเลยต้องลงไปรับแขกด้านล่าง
" เป็นไงมาไงฮะ ถึงมานี่ได้" ผมถามพลางชงกาแฟให้ลูกพี่ลูกน้องของผม เราสนิทกันมาตั้งแต่ยังเล็ก พี่โชเป็นเสือผู้หญิงขั้นเทพ เปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่น สงสัยมาคราวนี้คงหนีสาวมาอีกตามเคย พี่โชจัดว่าเป็นคนหน้าตาดีเลยทีเดียวล่ะ ถึงตาจะไม่กลมโตเท่าผมแต่ก็เรียวยาวประดุจเหยี่ยว จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเข้ม ปากเป็นรูปกระจับ ใบหน้าเรียวยาว เป็นที่หมายปองของสาวๆทั่วไปไม่ว่าจะสาวเล็กสาวใหญ่มีหมด และด้วยนิสัยสุภาพปนขี้เล่นนิดๆนี่ล่ะ ทำเอาพวกหล่อนใจละลายกันเป็นแถบ ผมส่ายหน้าให้กับความคิดตัวเองพลางยิ้มน้อยๆ
" นี่ครับ กาแฟ" ผมส่งให้พี่โชยื่นมือมารับตายังคงจ้องมองทีวีเบื้องหน้า นิ้วพี่โชจึงสัมผัสกับมือผมเล็กน้อย พี่โชยิ้มให้ผมพลางจิบกาแฟ
" อื้ม...รสชาติเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน มานั่งนี่สิ" พี่โชขยับให้ผมไปนั่งข้างๆ
" โตขึ้นเยอะเลยนี่เรา แต่ก็ยังตัวเล็กเหมือนเดิม" พี่โชแบมือมาข้างหน้าทำให้ผมต้องแบมือไปประกบ เป็นการวัดว่าผมตัวโตแค่ไหน มันก็แค่ทฤษฎีของพี่โชเท่านั้นล่ะฮะ
" แล้วพี่มาทำอะไรที่โตเกียวล่ะครับ" ผมถามพลางชักมือมาเก็บอย่างสุภาพ
" อ๋อ...พี่มาทำงานให้บริษัทน่ะ พี่มาเป็นไกด์ แต่ก็แค่3-4วันเท่านั้น ก็เลยมาขออาศัยด้วยสักพัก ไม่คิดว่ายูจะอยู่บ้าน ก็เลยถือวิสาสะเปิดห้องเข้าไปเลยดีนะที่พี่พอเป็นศิลปะการต่อสู้อยู่บ้าง ไม่งั้นคงหัวแบะไปแล้ว" พี่โชพูดติดตลก พลางหัวเราะแล้วโยกหัวผมไปมา
พี่โชนี่ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน เป็นคนอ่อนโยนมาแต่ไหนแต่ไร เมื่อก่อนผมอยากได้อะไร ก็จะหามาให้ทุกอย่าง แต่ถ้าสิ่งไหนไม่เหมาะไม่ควรก็จะคอยตักเตือนผม ด้วยความที่ผมเป็นลูกคนเดียวผมจึงสนิทกับพี่โชอย่างง่ายดายเพราะผมอยากมีพี่ชายน่ะเอง
เรเดินเข้ามาในครัวพลางเปิดตู้เย็นหาของกิน
" แล้วหมอนั่นมาทำอะไรน่ะ" พี่โชถามปรายตาไปมองทางเร
" คุณแม่ไม่อยู่ เลยให้เรมาอยู่เป็นเพื่อนน่ะฮะ"
" เร...มานี่หน่อยสิ" ผมกวักมือหยอยๆเรียกเร เขาเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า
" เดี๋ยวฉันไปทำอาหารให้ นั่งคุยเป็นเพื่อนพี่โชไปก่อนนะ" เรหย่อนตัวลงนั่งโซฟาเดี่ยวด้านข้าง
" ขอโทษนะครับ ผมฟาดไปซะเต็มแรงเลย" เรกล่าวขอโทษพี่โชอย่างสุภาพ พี่โชยิ้มน้อยๆพลางโบกมือบ่งบอกว่าไม่เป็นไร
" ว่าแต่...นายไม่ไปทำงานเหรอ" พี่โชถามออกไปทำเอาคนตรงหน้าชะงัก จะไม่ให้เขารู้ได้ไง ก็เรออกจะดัง แต่แปลกที่พี่โชกลับไม่ตื่นเต้นเลย
" เ่อ่อ...พอดีหยุดน่ะครับ เลยไม่ต้องเข้าสตูดิโอ" ผมสังเกตได้เลยว่าเรมีอาการเกร็งๆทั้งๆที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมมองคนทั้งคู่ คนนึงก็เป็นคนที่ผมรักส่วนอีกคนก็เป็นคนที่ผมเคารพ ผมรู้สึกดีจังที่คนทั้งคู่เข้ากันได้ดี
" เร ฉันวางไข่ม้วนไว้ตรงนี้นะ เดี๋ยวขอไปอาบนํ้าก่อน" ผมตะโกนดังออกมาจากในครัวแล้วตรงเข้าห้องนํ้าไป
ชิ้ง...(เงียบ)
" เร มานี่หน่อย" โชกวักมือเรียกเรเข้าไปใกล้ ราวกับกลัวใครได้ยินบทสนทนาต่อไป
" อะไรเหรอครับ" เรค่อยๆขยับเข้าไปใกล้
" ขอถามหน่อย นายมาอยู่กับยูอย่างนี้ ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ? น้องฉันออกจะน่ารักนะเฟ้ย!! ตัวก็เล็ก ถ้าเป็นนายจัดการได้สบายๆอยู่แล้ว" คำพูดของโชทำเอาเรจิหน้าแดง
" อย่าบอกนะว่าไม่คิดอะไร ฉันเข้าใจ เดี๋ยวนี้เรื่องแบบนี้ถึงแม้มันจะเป็นที่ยอมรับแล้วก็ตาม แต่บางคนก็ยังกลัวที่จะเปิดเผย นี่...แต่ยังไงก็ฝากเจ้ายูมันด้วยนะ ยิ่งแต่ไร้เดียงสาอยู่ เดี๋ยวโดนใครหลอกไปทำมิดีมิร้าย แล้วจะยุ่ง" พี่โชยังคงพูดเป็นฉากๆอย่างต่อเนื่อง
" เอ่อ...แล้วถ้าผมมีอะไรจะบอกล่ะฮะ" เรเปิดปากขัดอย่างเกรงใจทำให้โชหยุดชะงัก
" ก็เป็นอย่างที่พี่คิดล่ะครับ ผมกับยู เราเป็นเอ่อ...แฟนกันครับ" เรจิโพล่งออกไปตรงๆทำเอาโชถึงกับตะลึงงัน ก่อนจะหัวเราะแล้วตบบ่าเรจิป้าบๆ
" ฉันก็ว่างั้นแหละ ตั้งแต่เปิดประตูเข้าไปในห้อง ฉันก็รับรู้ถึงการมีคนอยู่มากกว่าหนึ่งคนแล้ว ฉันถึงค่อยๆแง้มประตูไง เพื่อไม่ให้พวกนายตกใจ แล้วยิ่งเห็นยูอยู่ในสภาพนั้น จะไม่ให้คิดได้ยังไงล่ะ ใส่เสื้อยืดตัวเดียวคลุมต้นขา แต่งตัวซะล่อตะเข้ขนาดนั้น ถ้าฉันไม่ใช่พี่มัน ก็คงจะอดใจไม่ไหวเหมือนกัน ไหนจะนายอีกล่ะที่ใส่กางเกงยีนส์ตัวเดียว มองแล้วน่าสงสัยชะมัด" โชพูดราวกับไปนั่งกลางใจของเร ทำเอาเจ้าคนที่ไม่ค่อยหน้าร้อนให้ใครเห็นบ่อยๆกลับตบะแตก
" ว่าแต่ว่า...นายจีบน้องฉันยังไงน่ะ หมอนี่ยิ่งแต่อัธยาศัยดีไปทั่ว จนไม่รู้ว่าตกลงมันชอบใคร" เรนิ่งคิดสักครู่ว่าควรจะบอกดีมั๊ย
" ก็...ไม่มีไรมากครับแค่ รุก...ก็รุกไปเรื่อยๆ แกล้งเค้าไปเรื่อยๆผมก็ตกหลุมรักเค้าไปโดยไม่รู้ตัว" เรจิเล่าไปก็ยิ้มอย่างมีความสุขไป
" ยังไงฉันก็ฝากน้องฉันด้วยนะถ้าเป็นนายฉันเชื่อว่าต้องไม่ทำให้ฉันผิดหวังอย่างแน่นอน" ทั้งคู่สบสายตากันอย่างมุ่งมั่น
.......................
...............
.........
.....
" คุยอะไรกันน่ะ ทั้งสองคน น่าสนุกเชียว"ยูเดินออกมาจากห้องนํ้า พลางใช้ผ้าขนหนูเช็ดหัวไปด้วย ภาพที่เห็นทำเอาสองหนุ่มแทบตบะแตก ก็ผิวขาวๆที่โผล่พ้นผ้าเช็ดตัวที่ห่อหุ้มแค่เอวสามารถเรียกเลือดในกายของผู้ที่พบเห็นให้ร้อนระอุราวกับมีภูเขาไฟอยู่ในตัวก็ไม่ปาน
" ยู พี่บอกกี่ครั้งว่าให้แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนค่อยเดินออกมาน่ะ ห๊า!!!" โชดุน้องชายตัวยุ่งพลางทำหน้าจริงจัง ไม่ต่างกับคนที่นั่งข้างๆซึ่งกำลังกุมขมับให้กับความไร้เดียงสาของคนรัก
" ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ฮะ ผมอยากคุยด้วยนี่" พูดจบก็สาวเท้าเดินมานั่งข้างพี่ชายสุดที่เลิฟ
" ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะเราน่ะ เรพาออกไปที" โชกุมขมับอย่างปลงอนิจจัง ถ้าในบ้านนี้มีแต่เสือ สิงห์ กระทิง แรด น้องฉันจะรอดมั๊ยเนี่ย
" มานี่เลย ตัวยุ่ง" เรพูดพลางลากไปนั่งที่เตียง แล้วค้นหาเสื้อผ้าของยูพร้อมกับโยนไปให้เจ้าตัวที่ยังคงเช็ดหัวอย่างทองไม่รู้ร้อน
" ทำไมล่ะ ในบ้านก็ไม่มีใครนอกจากเรกับพี่โชนี่ ทำเป็นหวงไปได้" ปากพูดไปแต่มือก็หยิบเสื้อผ้ามาสวม
" ไม่ต้องมาพูดมากเลย มานี่จะเช็ดผมให้" เรพูดพร้อมกับถือผ้าในมือมาขยุ้มหัวผมเบาๆ
" เร "
" หือ?"
" เลือดกำเดาไหลแน่ะ"
" ห๊า...จริงเหรอ!!!" เรพูดพร้อมกับปาดมือไปมาบริเวณจมูก แต่ก็ไม่พบอะไร
" คิกๆๆ....ล้อเล่นน่า แสดงว่าแอบคิดอะไรใช่มั๊ยล่า555+" เสียงใสๆล้อคนรักดังมาถึงข้างล่าง ทำเอาผู้ที่นั่งอยู่บนโซฟาพลอยจับจมูกตัวเองไปด้วย
" โธ่เว้ย!!! ...เจ้าตัวยุ่ง ถ้ายังไม่มีแฟนนะ พ่อจะจับสั่งสอนซะให้เข็ดเลย" โชพูดลอดไรฟัน ก่อนจะกลับไปพยายามสงบสติอารมณ์ต่อ
....................................................................................................................................................................................................................
ป.ล. เห็นมั๊ยล่ะคะ ยูคุง เห็นหยิมๆอย่างนั้นก็แสบไม่ใช่ย่อยเลย เล่นปั่นหัวพี่ชายกับคนรักตัวเองได้ขนาดนั้นน่ะ555+
ความคิดเห็น