ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : - 2 -
[FIC] Sorry.
Couple : Siwon Hanhyung Kyuhyun
Rate : NC-17
Genre : Force&Crafty
Writer : NiTRoGeN14
Writer's Note : อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจไปนะ หึหึ
- 2 -
ร่างสูงโปร่งของฮันคยองเดินกลับไปกลับมาอยู่หลังเวทีแถลงข่าวเหมือนหนูติดจั่น คยูฮยอนหายไปกับซีวอนติดต่อไม่ได้มาครึ่งชั่วโมงแล้ว ฮันคยองรู้สึกกังวลคิดไปต่างๆนานาในหัวจินตนาการภาพของซีวอนที่ทำร้ายคยูฮยอนอย่างที่เคยเห็น
"ใจเย็นๆน่าฮันคยอง ซีวอนคงไม่ได้พาคยูฮยอนไปทำอะไรหรอก" จองซูที่สังเกตอาการฮันคยองมานานเดินไปลากฮันคยองให้นั่งลงที่เก้าอี้ก่อนจะตบไหล่เบาๆ
"จะไม่ให้ห่วงได้ยังไงกัน คยูฮยอนเป็นแบบนี้ก็เพราะซีวอน แล้วนี่ซีวอนก็พาคยูฮยอนหายไปไหนอีกก็ไม่รู้ ถ้าซีวอนทำร้ายคยูฮยอนอีกล่ะ"
"คิดมากไปน่าฮันคยอง... ซีวอนคงไม่กล้าถึงขนาดนั้นหรอก" ฮีชอลที่นั่งอยู่ก่อนเอ่ยขึ้นเพื่อคลายความกังวลให้เพื่อนชาวจีน ฮันคยองก้มหน้าลงซ่อนใบหน้าวิตกไว้ก่อนจะถอนหายใจออกมา
"นั่นสิฉันคงคิดมากไป บางทีมันอาจจะไม่มีอะไร" จองซูกับฮีชอลได้แต่มองฮันคยองด้วยความเห็นใจที่ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรเพื่อนได้เลยแม้แต่น้อย
"พี่ฮันคยองครับ คยูฮยอนกับพี่ซีวอนกลับมาแล้ว" รยออุคที่เห็นคยูฮยอนเดินตามหลังซีวอนเข้ามาในห้องแถลงข่าวรีบตะโกนบอกให้พี่ชายชาวจีนรู้ทันที ฮันคยองเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้างก่อนจะวิ่งตรงไปหาร่างบางที่เดินก้มหน้าก้มตาเข้ามาในห้อง
"คยูฮยอน ซีวอนทำอะไรนาย บอกพี่มา...มันทำอะไรนายใช่มั้ย?" ฮันคยองที่เข้าถึงตัวคยูฮยอนก่อนใครเพื่อนเอ่ยถามทันที ซีวอนเหลือบสายตากลับมามองก่อนจะเดินหนีไปนั่งข้างๆฮีชอล มักเน่ส่ายหัวไปมาก่อนจะเสร้งยิ้มให้ฮันคยองสบายใจ
"โกหก นายอย่ามาโกหกพี่นะคยูฮยอน มันทำอะไรนายมาใช่มั้ยนายถึงได้ร้องไห้" คยูฮยอนส่ายหัวไปมาก่อนจะลากข้อมือฮันคยองให้เดินตามมานั่งที่โต๊ะกลมอีกตัว เมื่อถึงโต๊ะคยูฮยอนก็หยิบเศษกระดาษกับปากกาขึ้นมาเขียนข้อความ
'พี่ซีวอนไม่ได้ทำอะไรผม เราแค่ไปคุยกันเรื่องแถลงข่าววันนี้ พี่ชายไม่ต้องห่วงนะครับ แล้วที่ผมร้องไห้ผมก็แค่เสียใจนิดหน่อยที่ผมต้องออกจากวงน่ะครับ'
"ถ้าแค่นั้นก็แล้วไป" ฮันคยองว่าก่อนจะดึงหัวของคยูฮยอนให้มาซบกับไหล่ตน มือหนาลูบเส้นผมละเอียดแผ่วเบาด้วยความห่วงแหน ในขณะที่คยูฮยอนได้แต่แอบกัดริมฝีปากกลั้นเสียงร้องไห้ไว้เงียบๆ
...
"อย่างที่บอกไปเมื่อตอนต้นนะครับ ผมจำต้องออกจากวงซูเปอร์ จูเนียร์เพื่อกลับไปสืบสานกิจการของทางบ้านต่อ ผมหมดเวลาที่จะได้ทำในสิ่งที่ผมชอบแล้วล่ะครับ จากนี้ไปผมก็จะไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศเพื่อกลับมาบริหารงานต่อ ส่วนคยูฮยอนเขาเองก็จะไปรักษาตัวและศึกษาต่อที่ต่างประเทศเช่นกันครับ"
"แล้วจะไปด้วยกันหรือเปล่าค่ะ" นักข่าวสาวคนหนึ่งยกมือขึ้นถาม ซีวอนอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบออกไปอย่างอารมณ์ดี
"ผมเองก็ไม่รู้นะครับ แต่เพราะทางผู้ใหญ่ของเรารู้จักกันไม่แน่บางทีมักเน่ก็คงจะไปพร้อมกันกับผมครับ" กล่าวจบก็หันไปส่งยิ้มให้คยูฮยอนเลยไปถึงฮันคยองที่นั่งหน้าเครียดคิ้วกระตุกอย่างอดกลั้น
"แล้วทางบริษัทมีแผนจะทำยังไงต่อกับวงซูเปอร์ จูเนียร์ครับ"
"ทางเราก็จะให้มีวงซูเปอร์ จูเนียร์ต่อไปน่ะครับ ซึ่งในอนาคตข้างหน้าทางเราเองก็ไม่แน่ใจว่าจะทำยังไงต่อกับวงเหมือนกัน แต่อย่างที่บอกไปตั้งแต่เมื่อครั้งตั้งวงซูเปอร์ จูเนียร์แล้วนะครับว่าเป็นวงเอนเตอร์เทนที่จะมีการเปลี่ยนแปลงสมาชิกได้ หรือไม่บางทีในอนาคตเราคงจะให้แต่ละคนไปทำงานที่ถนัดน่ะครับ" อีซูมานตอบนักข่าวที่ถามกลับมาได้โดยไม่มีติดขัด บรรดาแฟนคลับทั้งหลายที่ชมการถ่ายทอดสดการแถลงข่าวจากจอโปรเทคเตอร์หน้าโรงแรมก่อนกรีดร้องและร้องไห้กอดคอกันระงมเมื่อเห็นวงที่ตนเองรักต้องแตกกันไปแบบนี้
การแถลงข่าวยังมีต่อไปอีกครึ่งชั่วโมง เมื่อถึงตอนสุดท้ายของการแถลงข่าวสมาชิกทุกคนของวงต่างยืนล้อมกันเป็นวงกลมแล้วร่วมกันร้องเพลงให้แก่สมาชิกสองคนที่ต้องจากไป บทเพลงที่แทนความหมายในใจทั้งหมดของสมาชิกทุกคนในตอนนี้ไม่มีเพลงไหนที่จะเทียบเท่าได้กับเพลง You Are The One ได้อีกแล้ว ท่วงทำนองอ่อนหวานจับใจ ความหมายลึกซึ้ง ไม่ว่ายังไง ชเวซีวอน และ โจคยูฮยอน ก็จะเป็นส่วนหนึ่งของซูเปอร์ จูเนียร์เสมอ
ปาร์คจองซู ต้องคอยยกมือขึ้นปิดปากกลั้นก้อนสะอื้นที่ติดอยู่ในลำคอด้วยหน้าที่หัวหน้าวงที่ต้องรับผิดชอบ ต้องเป็นเสาหลักให้น้องๆแต่ก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาที่เอ่อคลอรอบดวงตาคู่สวยนั้นได้
คิมฮีชอล ผู้ที่ไม่เคยแสดงท่าทีที่อ่อนแอให้ใครได้เห็นกลับร้องไห้เหมือนเด็กตัวเล็กๆอยู่ข้างๆลีดเดอร์ของวง มือบางยึกเกาะเสื้อของจองซูไว้แน่นราวกับกลัวว่าจะมีใครหายไปอีกคน
ฮันคยอง ผู้จริงใจได้แต่ยืนก้มหน้านิ่งและกอดคยูฮยอนไว้ไม่ปล่อย
คิมจงอุน หรือ เยซอง ที่มักจะทำให้คนอื่นหัวเราะอยู่เสมอพยายามที่จะใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาอยู่ตลอดเวลา เขาอยากจากลากับซีวอนและมักเน่ด้วยรอยยิ้มมากกว่าน้ำตา
ยองอุน พี่หมีคังที่แสนใจดีกับมักเน่เสมอยิ้มออกมาได้น่าเศร้าที่สุดในชีวิต ริมฝีปากอวบอิ่มสั่นระริกในขณะที่พยายามฉีกยิ้มออกมาส่งให้น้องทั้งสองที่ต้องจากลา
ชินดงฮี พี่หมูบินที่แสนจะน่ารักกลับหลบไปร้องไห้อยู่เงียบๆที่ด้านหลังของหัวหน้าวง แต่ไม่ว่าจะพยายามเก็บเสียงเพียงไรก็ไม่สามารถที่จะซ่อนเสียงสะอื้นโฮที่เก็บกักไว้ได้อีกต่อไป
ซองมิน ผู้น่ารักก็กอดคอร้องไห้กับ ทงแฮ และ ฮยอกแจ เพื่อนรักที่มีอาการไม่ต่างกันเท่าไหร่ เสียงร้องไห้ที่ดังโดดขึ้นมากทำให้รู้ว่าทั้งสามคนเป็นคนที่อ่อนไหวเพียงไหน
รยออุค สมาชิกที่เซ้นส์ซิทีฟที่สุดต้องมีพี่ผู้จัดการช่วยพยุงไว้ไม่ให้ล้มเมื่อเจ้าตัวร้องไห้จนหมดแรงที่จะยืน
คิบอม สมาชิกที่เงียบขรึมแม้ในขณะที่เขารู้สึกเสียใจหรือเศร้าใจเขาก็ยังคงเงียบขรึมเหมือนเดิม รอยยิ้มเศร้าๆที่ถูกส่งออกมากับใบหน้าที่เงยมองขึ้นฟ้าเสมอทำให้เหล่าบรรดาเอลฟ์ที่ดูถ่ายทอดสดอยู่รู้ว่าคิบอมกำลังกลั้นน้ำตาให้มันไหลย้อนกลับไป
เมื่อถึงเวลาจากลา ซีวอนยืนจับมือคยูฮยอนแน่นก่อนจะโค้งหัวให้เพื่อนๆทุกคนในวง
"ขอบคุณทุกๆคนสำหรับเวลาที่ผ่านมา ผมกับคยูฮยอนมีความสุขมากตลอดเวลาที่ได้เป็นซูเปอร์ จูเนียร์มันเป็นสิ่งมีค่ามากที่สุดที่พวกเราได้มา แม้จะเคยมีเรื่องผิดใจกันบ้างแต่ก็ทำให้เรารักกันมากยิ่งขึ้น ขอบคุณทุกๆคน ขอบคุณแฟนคลับทุกๆคนที่ให้การสนับสนุนพวกเรามาตลอด ต้องขอโทษด้วยจริงๆที่ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ตลอดไป ขอให้ทุกคนจดจำผมกับคยูฮยอนไว้ในฐานะสมาชิกของซูเปอร์ จูเนียร์แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับเราสองคนแล้วล่ะครับ ขอบคุณมากครับ" ซีวอนกล่าวคำอำลาแทนในส่วนของตัวเองและคยูฮยอนเสร็จก็วิ่งเข้าไปกอดเพื่อนทุกคนในวง แม้จะมีปัญหาที่ยังจัดการไม่ได้อยู่แต่ในตอนนี้ความสัมพันธ์ที่ถักทอมานานกว่าสามปีกำลังต้องจบลง ความเศร้าที่ต้องแยกจากกันมันรุนแรงกว่าสิ่งอื่นหลายเท่าหนัก
...
.
.
.
"อ้าวซีวอนมาเยี่ยมน้องเหรอจ๊ะ" มารดาของโจคยูฮยอนเอ่ยทักทายเสียงใสเมื่อเห็นชเวซีวอนเดินเข้ามาในตัวบ้าน ชายหนุ่มยิ้มรับก่อนจะยื่นถุงใส่ขนมส่งให้
"ครับ สวัสดีครับคุณน้า ส่วนนี่คุณแม่ท่านให้เอามาฝาก แล้วคยูฮยอนอยู่ไหนล่ะครับ"
"เล่นเกมอยู่บนห้องล่ะมั้งจ๊ะ ไม่ก็คงหลับอยู่ขึ้นไปเถอะจ๊ะ"
"ครับ" ซีวอนรับคำก่อนจะเดินขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน ชายหนุ่มเดินไปยังห้องนอนของคยูฮยอนอย่างคุ้นเคย ห้องที่ทาประตูสีขาวไว้พร้อมแปะป้ายไว้ด้วยว่าห้องของคยูฮยอน มือหนาบิดลูกบิดประตูผลักเข้าไปช้าๆก่อนจะพบว่ามักเน่ที่น่าจะนอนพักนั่งเล่นเกมอย่างสบายใจโดยที่ข้างๆมีแมวเหมียวตัวน้อยที่เขาเพิ่งซื้อให้เมื่อวันก่อนเพราะถูกขอร้องจากคนแถวนี้นอนกลิ้งอยู่ข้างๆ
คยูฮยอนพอเห็นว่าใครมาก็ส่งยิ้มหวานให้ก่อนจะกด Pause แล้วลุกเดินเข้ามาหา
"ทำไมไม่พักผ่อน มานั่งเล่นเกมแบบนี้เดี๋ยวพี่จะฟ้องคุณน้านะ"
คยูฮยอนทำหน้ามุ่ยเมื่อถูกขู่ก่อนจะเดินไปปิดเกม แล้วกลับมานั่งที่เตียงเมื่อซีวอนลากเก้าอี้จากโต๊ะคอมมานั่ง ร่างบางเอื้อมหยิบสมุดวาดรูปกับดินสอมาขีดๆเขียนๆก่อนจะยื่นให้ซีวอน
'ใจร้าย ผมอยากเล่นเกมนี่นาอยู่บ้านแบบนี้น่าเบื่อจะตายพี่พาผมออกไปเที่ยวหน่อยสิ'
ซีวอนมองข้อความในมือก่อนจะขมวดคิ้วคิดแล้วตัดสินใจเดินออกจากห้องไป พอซีวอนกลับมาคยูฮยอนก็มองตาด้วยความระทึก แต่ชเวซีวอนกลับตีหน้าเครียด
คยูฮยอนใจแป้ว ความหวังที่จะได้ไปเที่ยวข้างนอกคงไม่มี แต่ที่ไหนได้ซีวอนกลับฉีกยิ้มพลางยกมือขึ้นขยี้หัวน้องจนยุ่งเหยิง
"ไปได้แน่นอนอยู่แล้วพี่ซีวอนซะอย่างเรื่องแค่นี้ทำไมจะทำให้ไม่ได้" คยูฮยอนพองลมจนเต็มแก้มแสดงอาการงอนอย่างเต็มที่ ซีวอนสนใจเสียก็ดีแต่กลับผลักหลังน้องเข้าห้องน้ำเสียอย่างนั้น
"อาบน้ำซะตั้งแต่ตื่นมานอนท่าก็ไม่อาบ ตัวเหม็นแบบนี้พี่ไม่เดินด้วยหรอกนะ" คยูฮยอนสะบัดหน้าใส่พอเป็นพิธีก่อนจะเดินเข้าน้ำไปแต่โดยดี ซีวอนมองเจ้าเด็กเอาแต่ใจแล้วก็แต่ได้ส่ายหัวก่อนจะเดินไปอุ้มเจ้าแมวที่ย้ายร่างมานอนแผ่บนเตียงให้ลงไปนอนที่พรมแทนเพราะกลัวว่าคนที่ใช้เตียงนี้ทุกคืนจะเป็นภูมิแพ้เพราะเจ้าเหมียวตัวน้อยนี่เสียก่อน ร่างสูงเดินต่อไปที่ตู้เสื้อผ้าเปิดแล้วเลือกหยิบชุดที่ดูหนาๆออกมาดูสี่ห้าตัว คิ้วหนาได้รูปขมวดเข้าหากันจนเกือบจะชนกันเมื่อตัดสินใจไม่ถูกว่าระหว่างเสื้อสเวตเตอร์คอเต่าสีครีมกับเสื้อยืดโปโลยี่ห้อคนขี่ม้าตีโปโลสีน้ำเงินเข้มแขนยาวแบบไหนจะดูดีกว่ากันก่อนจะตัดสินใจเลือกเสื้อถักมือแขนยาวลายทางสีขาวสลับชมพูอ่อนที่นอนรอการเลือกอยู่บนเตียงแทน จะไปเดินเที่ยวกับชเวซีวอนเจ้าพ่อแฟชั่นทั้งทีกต้องแต่ตัวให้ดูดีหน่อยจริงไหมล่ะ
หลังจากเลือกได้ทั้งเสื้อ กางเกง และ แอสแซสเซอร์ทั้งหมดแล้วซีวอนก็เดินไปเคาะเรียกคยูฮยอนที่ห้องน้ำ คยูฮยอนตอบอะไรมาเขาก็ไม่รู้หรอกแต่ก็พอเข้าใจว่าใกล้จะเสร็จแล้ว แล้วก็เป็นอย่างที่เข้าใจไม่ถึงสองนาทีโจคยูฮยอนในสภาพหัวเปียกตัวเปียกก็เดินออกมาจากห้องน้ำโดยที่มีชุดคลุมตัวหนากับผ้าขนหนูผืนโตปกปิดร่างกาย ซีวอนยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปกอดร่างบางจากด้านหน้า คยูฮยอนเบี่ยงตัวหนีแต่ก็ไม่พ้นอ้อมกอดอบอุ่นแข็งแรงที่โอบตัวเขาไว้ทั้งร่างได้ ใบหน้าหล่อโน้มซุกลงสูดกลิ่นหอมจากซอกคอขาวๆน่ากัดก่อนจะผละหน้าออกมาแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ให้คยูฮยอนที่มีแต่เสียกับเสีย
"ไม่ว่ากันนะ"
ก็พูดแบบนี้แล้วคยูฮยอนจะว่าอะไรได้อีกนอกจากเขินอายแล้วก็หนีไปแต่งตัว ร่างบางมองชุดที่ซีวอนเลือกให้แล้วก็นึกชมในใจ หากเขาแต่งแบบนี้ออกไปเดินข้างซีวอนคนต้องเหลียวมองกันเป็นแถบๆแน่ แต่ช่างเถอะเป็นแบบนั้นก็คงดีเหมือนกัน
...
ตลอดทั้งวันชเวซีวอนขับรถออดี้คันหรูพาคยูฮยอนเที่ยวไปเกือบทั่วโซล ทั้งพาไปทานอาหารฝรั่งเศสที่โซลทาวเวอร์เมื่อมื้อเที่ยง ต่อด้วยไปชอปปิ้งเลือกซื้อเสื้อผ้ากันที่มยองดงจนเหนื่อยแล้วแวะไปซื้อของแฮนด์เมดจากนักศึกษาที่หน้ามหาวิทยาลัยฮงอิกในช่วงเย็นพักเหนื่อยด้วยกาแฟเข้มหอมกรุ่นจากร้านนัมจาคอฟฟี่ช็อปใกล้ๆกัน และปิดท้ายทิปด้วยดินเนอร์หรูบนตึก 63 พร้อมกับวิวของกรุงโซลยามค่ำคืน โจคยูฮยอนมีความสุขแค่ไหนก็สังเกตได้ง่ายๆจากรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าตลอดทั้งวัน สุขจนลืมเรื่องเลวร้ายที่เคยเกิดขึ้นเสียสนิทใจ
"สนุกมั้ยคยูฮยอน?" ซีวอนถามในรถระหว่างที่ทั้งสองกำลังกลับบ้าน คยูฮยอนยิ้มไม่พูดอะไรแต่ซีวอนก็เข้าใจดีว่าน้องกำลังมีความสุข
รถหรูแล่นไปตามทางเรื่อยๆ เสียงเพลงป๊อปหวานๆดังคลออยู่ในรถเบาๆ ทิวทัศน์ทางเข้าบ้านของคยูฮยอนก็ช่างเป็นใจ ใบไม้สีส้มสดทาบกับแสงไฟสเหลืองอ่อนอยู่เต็มสองข้างทาง ฤดูใบไม่ร่วงนี่ช่างสวยงามจริงๆ ทุกอย่างคงจะดีกว่านี้ถ้าจู่ๆซีวอนไม่หยุดรถลงกระทันหันก่อนจะถึงหน้าบ้านของคยูฮยอนเพียงร้อยเมตรเท่านั้น
โจคยูฮยอนหันมองหน้าซีวอนอย่างแปลกใจ มือบางเลื่อนแตะท่อนแขนแกร่งเบาๆอย่างนึกเป็นห่วง
"นายยังรักฮันคยองอยู่รึเปล่าคยูฮยอน?"
คำถามสั้นๆจากซีวอนแต่กลับทำให้คยูฮยอนตกใจและหวาดกลัวขึ้นมาอีกครั้ง มือบางที่แตะแขนซีวอนเลื่อนออกเชื่องช้าก่อนจะบีบเข้าหากันแน่น ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสดขบเม้นเข้าหากันจนแดงจัดน่ากลัว
"ผู้ชายคนนั้น นายยังรักเขาอยู่ใช่มั้ย? แล้วทำไมถึงยิ้มให้ฉันล่ะ ฉันก็รักฮันคยองเหมือนนายนะแล้วทำไมต้องทำดีกับฉันด้วย ฉันทำให้นายเจ็บปวดนะแล้วทำไมนายต้องดีกับฉันแบบนี้ด้วย!" ซีวอนไม่ตะคอก ไม่คุกคามคยูฮยอน เขาเอาแต่ก้มหน้าเข้าหาพวงมาลัยรถและพร่ำเพ้อ สับสนในตัวเอง สับสนกับสิ่งที่ได้พบ
มือที่เคยเลื่อนออกกลับเลื่อนเข้าหาอีกครั้ง คยูฮยอนค่อยๆโน้มใบหน้าแตะปลายจมูกเข้ากับผมสีดำสนิทของซีวอน ริมฝีปากขยับเบาๆ ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาแต่ซีวอนก็เข้าใจ
'ผมขอโทษ'
ซีวอนเงยหน้าขึ้นเชื่องช้าจนสบเข้ากับดวงตาสุกใสคู่โตที่จ้องมองเขาไม่วางตา...
จุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากอิ่มแดงให้มั่นใจว่านี่ไม่ใช่ภาพลวงตา มือหนาตระคองใบหน้าเล็กเต็มอุ้งฝ่ามือก่อนจะก้มลงจูบกันอีกครั้ง ริมฝีปากร้อนแนบสนิทนิ่งแล้วรุกไล้ด้วยลิ้นหนา ซอกซอนเข้าสู่โพรงปากเล็กด้วยความชำนาญ ดูดกลืนลมหายใจของกันและกันอย่างรุ่มร้อน เบียดบดเข้าหากันอย่างต้องการความอบอุ่นจนริมฝีปากอิ่มตึงและแดงช้ำจัดจนน่ากลัว แขนเล็กโอบรอบคอซีวอนอย่างเคยชินโน้มรั้งให้ร่างสูงเข้าหาอย่างไม่หวั่นกลัว ในขณะที่ซีวอนเองก็รั้งเอวบางแน่นแล้วผละจูบออกมาอย่างเสียดายเมื่อลมหายใจของคยูฮยอนใกล้หมดลง
"ฉันไม่แน่ใจว่าตอนนี้ระหว่างฮันคยองกับนายใครคือคนที่ฉันควรให้ความรัก แต่ที่ฉันรู้ตอนนี้ฮันคยองทำร้ายฉัน ทำร้ายนาย นายเข้าใจใช่มั้ย? ฉันเจ็บปวดขนาดนี้นายรับรู้มั้ยฉันมั้ยเหมือนที่ฉันรับรู้ความเจ็บปวดของนาย ฉันไม่ได้โทษฮันคยองแต่มันคือเรื่องจริง ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ฉันก็แคร์เขาอยู่ดี"
คยูฮยอนพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเริ่มร้องไห้ เขาเจ็บปวดที่เขาก็รักฮันคยองแต่ฮันคยองก็ทำให้เขาเจ็บปวด เขารักฮันคยองแต่เขาก็คล้อยตามซีวอนที่มอบสัมผัสรัญจวนนี้ให้ครั้งแล้วครั้งเล่า เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้
.
.
.
.
.
เกลียด...
2BCon
Couple : Siwon Hanhyung Kyuhyun
Rate : NC-17
Genre : Force&Crafty
Writer : NiTRoGeN14
Writer's Note : อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจไปนะ หึหึ
- 2 -
ร่างสูงโปร่งของฮันคยองเดินกลับไปกลับมาอยู่หลังเวทีแถลงข่าวเหมือนหนูติดจั่น คยูฮยอนหายไปกับซีวอนติดต่อไม่ได้มาครึ่งชั่วโมงแล้ว ฮันคยองรู้สึกกังวลคิดไปต่างๆนานาในหัวจินตนาการภาพของซีวอนที่ทำร้ายคยูฮยอนอย่างที่เคยเห็น
"ใจเย็นๆน่าฮันคยอง ซีวอนคงไม่ได้พาคยูฮยอนไปทำอะไรหรอก" จองซูที่สังเกตอาการฮันคยองมานานเดินไปลากฮันคยองให้นั่งลงที่เก้าอี้ก่อนจะตบไหล่เบาๆ
"จะไม่ให้ห่วงได้ยังไงกัน คยูฮยอนเป็นแบบนี้ก็เพราะซีวอน แล้วนี่ซีวอนก็พาคยูฮยอนหายไปไหนอีกก็ไม่รู้ ถ้าซีวอนทำร้ายคยูฮยอนอีกล่ะ"
"คิดมากไปน่าฮันคยอง... ซีวอนคงไม่กล้าถึงขนาดนั้นหรอก" ฮีชอลที่นั่งอยู่ก่อนเอ่ยขึ้นเพื่อคลายความกังวลให้เพื่อนชาวจีน ฮันคยองก้มหน้าลงซ่อนใบหน้าวิตกไว้ก่อนจะถอนหายใจออกมา
"นั่นสิฉันคงคิดมากไป บางทีมันอาจจะไม่มีอะไร" จองซูกับฮีชอลได้แต่มองฮันคยองด้วยความเห็นใจที่ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรเพื่อนได้เลยแม้แต่น้อย
"พี่ฮันคยองครับ คยูฮยอนกับพี่ซีวอนกลับมาแล้ว" รยออุคที่เห็นคยูฮยอนเดินตามหลังซีวอนเข้ามาในห้องแถลงข่าวรีบตะโกนบอกให้พี่ชายชาวจีนรู้ทันที ฮันคยองเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้างก่อนจะวิ่งตรงไปหาร่างบางที่เดินก้มหน้าก้มตาเข้ามาในห้อง
"คยูฮยอน ซีวอนทำอะไรนาย บอกพี่มา...มันทำอะไรนายใช่มั้ย?" ฮันคยองที่เข้าถึงตัวคยูฮยอนก่อนใครเพื่อนเอ่ยถามทันที ซีวอนเหลือบสายตากลับมามองก่อนจะเดินหนีไปนั่งข้างๆฮีชอล มักเน่ส่ายหัวไปมาก่อนจะเสร้งยิ้มให้ฮันคยองสบายใจ
"โกหก นายอย่ามาโกหกพี่นะคยูฮยอน มันทำอะไรนายมาใช่มั้ยนายถึงได้ร้องไห้" คยูฮยอนส่ายหัวไปมาก่อนจะลากข้อมือฮันคยองให้เดินตามมานั่งที่โต๊ะกลมอีกตัว เมื่อถึงโต๊ะคยูฮยอนก็หยิบเศษกระดาษกับปากกาขึ้นมาเขียนข้อความ
'พี่ซีวอนไม่ได้ทำอะไรผม เราแค่ไปคุยกันเรื่องแถลงข่าววันนี้ พี่ชายไม่ต้องห่วงนะครับ แล้วที่ผมร้องไห้ผมก็แค่เสียใจนิดหน่อยที่ผมต้องออกจากวงน่ะครับ'
"ถ้าแค่นั้นก็แล้วไป" ฮันคยองว่าก่อนจะดึงหัวของคยูฮยอนให้มาซบกับไหล่ตน มือหนาลูบเส้นผมละเอียดแผ่วเบาด้วยความห่วงแหน ในขณะที่คยูฮยอนได้แต่แอบกัดริมฝีปากกลั้นเสียงร้องไห้ไว้เงียบๆ
...
"อย่างที่บอกไปเมื่อตอนต้นนะครับ ผมจำต้องออกจากวงซูเปอร์ จูเนียร์เพื่อกลับไปสืบสานกิจการของทางบ้านต่อ ผมหมดเวลาที่จะได้ทำในสิ่งที่ผมชอบแล้วล่ะครับ จากนี้ไปผมก็จะไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศเพื่อกลับมาบริหารงานต่อ ส่วนคยูฮยอนเขาเองก็จะไปรักษาตัวและศึกษาต่อที่ต่างประเทศเช่นกันครับ"
"แล้วจะไปด้วยกันหรือเปล่าค่ะ" นักข่าวสาวคนหนึ่งยกมือขึ้นถาม ซีวอนอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบออกไปอย่างอารมณ์ดี
"ผมเองก็ไม่รู้นะครับ แต่เพราะทางผู้ใหญ่ของเรารู้จักกันไม่แน่บางทีมักเน่ก็คงจะไปพร้อมกันกับผมครับ" กล่าวจบก็หันไปส่งยิ้มให้คยูฮยอนเลยไปถึงฮันคยองที่นั่งหน้าเครียดคิ้วกระตุกอย่างอดกลั้น
"แล้วทางบริษัทมีแผนจะทำยังไงต่อกับวงซูเปอร์ จูเนียร์ครับ"
"ทางเราก็จะให้มีวงซูเปอร์ จูเนียร์ต่อไปน่ะครับ ซึ่งในอนาคตข้างหน้าทางเราเองก็ไม่แน่ใจว่าจะทำยังไงต่อกับวงเหมือนกัน แต่อย่างที่บอกไปตั้งแต่เมื่อครั้งตั้งวงซูเปอร์ จูเนียร์แล้วนะครับว่าเป็นวงเอนเตอร์เทนที่จะมีการเปลี่ยนแปลงสมาชิกได้ หรือไม่บางทีในอนาคตเราคงจะให้แต่ละคนไปทำงานที่ถนัดน่ะครับ" อีซูมานตอบนักข่าวที่ถามกลับมาได้โดยไม่มีติดขัด บรรดาแฟนคลับทั้งหลายที่ชมการถ่ายทอดสดการแถลงข่าวจากจอโปรเทคเตอร์หน้าโรงแรมก่อนกรีดร้องและร้องไห้กอดคอกันระงมเมื่อเห็นวงที่ตนเองรักต้องแตกกันไปแบบนี้
การแถลงข่าวยังมีต่อไปอีกครึ่งชั่วโมง เมื่อถึงตอนสุดท้ายของการแถลงข่าวสมาชิกทุกคนของวงต่างยืนล้อมกันเป็นวงกลมแล้วร่วมกันร้องเพลงให้แก่สมาชิกสองคนที่ต้องจากไป บทเพลงที่แทนความหมายในใจทั้งหมดของสมาชิกทุกคนในตอนนี้ไม่มีเพลงไหนที่จะเทียบเท่าได้กับเพลง You Are The One ได้อีกแล้ว ท่วงทำนองอ่อนหวานจับใจ ความหมายลึกซึ้ง ไม่ว่ายังไง ชเวซีวอน และ โจคยูฮยอน ก็จะเป็นส่วนหนึ่งของซูเปอร์ จูเนียร์เสมอ
ปาร์คจองซู ต้องคอยยกมือขึ้นปิดปากกลั้นก้อนสะอื้นที่ติดอยู่ในลำคอด้วยหน้าที่หัวหน้าวงที่ต้องรับผิดชอบ ต้องเป็นเสาหลักให้น้องๆแต่ก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาที่เอ่อคลอรอบดวงตาคู่สวยนั้นได้
คิมฮีชอล ผู้ที่ไม่เคยแสดงท่าทีที่อ่อนแอให้ใครได้เห็นกลับร้องไห้เหมือนเด็กตัวเล็กๆอยู่ข้างๆลีดเดอร์ของวง มือบางยึกเกาะเสื้อของจองซูไว้แน่นราวกับกลัวว่าจะมีใครหายไปอีกคน
ฮันคยอง ผู้จริงใจได้แต่ยืนก้มหน้านิ่งและกอดคยูฮยอนไว้ไม่ปล่อย
คิมจงอุน หรือ เยซอง ที่มักจะทำให้คนอื่นหัวเราะอยู่เสมอพยายามที่จะใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาอยู่ตลอดเวลา เขาอยากจากลากับซีวอนและมักเน่ด้วยรอยยิ้มมากกว่าน้ำตา
ยองอุน พี่หมีคังที่แสนใจดีกับมักเน่เสมอยิ้มออกมาได้น่าเศร้าที่สุดในชีวิต ริมฝีปากอวบอิ่มสั่นระริกในขณะที่พยายามฉีกยิ้มออกมาส่งให้น้องทั้งสองที่ต้องจากลา
ชินดงฮี พี่หมูบินที่แสนจะน่ารักกลับหลบไปร้องไห้อยู่เงียบๆที่ด้านหลังของหัวหน้าวง แต่ไม่ว่าจะพยายามเก็บเสียงเพียงไรก็ไม่สามารถที่จะซ่อนเสียงสะอื้นโฮที่เก็บกักไว้ได้อีกต่อไป
ซองมิน ผู้น่ารักก็กอดคอร้องไห้กับ ทงแฮ และ ฮยอกแจ เพื่อนรักที่มีอาการไม่ต่างกันเท่าไหร่ เสียงร้องไห้ที่ดังโดดขึ้นมากทำให้รู้ว่าทั้งสามคนเป็นคนที่อ่อนไหวเพียงไหน
รยออุค สมาชิกที่เซ้นส์ซิทีฟที่สุดต้องมีพี่ผู้จัดการช่วยพยุงไว้ไม่ให้ล้มเมื่อเจ้าตัวร้องไห้จนหมดแรงที่จะยืน
คิบอม สมาชิกที่เงียบขรึมแม้ในขณะที่เขารู้สึกเสียใจหรือเศร้าใจเขาก็ยังคงเงียบขรึมเหมือนเดิม รอยยิ้มเศร้าๆที่ถูกส่งออกมากับใบหน้าที่เงยมองขึ้นฟ้าเสมอทำให้เหล่าบรรดาเอลฟ์ที่ดูถ่ายทอดสดอยู่รู้ว่าคิบอมกำลังกลั้นน้ำตาให้มันไหลย้อนกลับไป
เมื่อถึงเวลาจากลา ซีวอนยืนจับมือคยูฮยอนแน่นก่อนจะโค้งหัวให้เพื่อนๆทุกคนในวง
"ขอบคุณทุกๆคนสำหรับเวลาที่ผ่านมา ผมกับคยูฮยอนมีความสุขมากตลอดเวลาที่ได้เป็นซูเปอร์ จูเนียร์มันเป็นสิ่งมีค่ามากที่สุดที่พวกเราได้มา แม้จะเคยมีเรื่องผิดใจกันบ้างแต่ก็ทำให้เรารักกันมากยิ่งขึ้น ขอบคุณทุกๆคน ขอบคุณแฟนคลับทุกๆคนที่ให้การสนับสนุนพวกเรามาตลอด ต้องขอโทษด้วยจริงๆที่ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ตลอดไป ขอให้ทุกคนจดจำผมกับคยูฮยอนไว้ในฐานะสมาชิกของซูเปอร์ จูเนียร์แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับเราสองคนแล้วล่ะครับ ขอบคุณมากครับ" ซีวอนกล่าวคำอำลาแทนในส่วนของตัวเองและคยูฮยอนเสร็จก็วิ่งเข้าไปกอดเพื่อนทุกคนในวง แม้จะมีปัญหาที่ยังจัดการไม่ได้อยู่แต่ในตอนนี้ความสัมพันธ์ที่ถักทอมานานกว่าสามปีกำลังต้องจบลง ความเศร้าที่ต้องแยกจากกันมันรุนแรงกว่าสิ่งอื่นหลายเท่าหนัก
...
.
.
.
"อ้าวซีวอนมาเยี่ยมน้องเหรอจ๊ะ" มารดาของโจคยูฮยอนเอ่ยทักทายเสียงใสเมื่อเห็นชเวซีวอนเดินเข้ามาในตัวบ้าน ชายหนุ่มยิ้มรับก่อนจะยื่นถุงใส่ขนมส่งให้
"ครับ สวัสดีครับคุณน้า ส่วนนี่คุณแม่ท่านให้เอามาฝาก แล้วคยูฮยอนอยู่ไหนล่ะครับ"
"เล่นเกมอยู่บนห้องล่ะมั้งจ๊ะ ไม่ก็คงหลับอยู่ขึ้นไปเถอะจ๊ะ"
"ครับ" ซีวอนรับคำก่อนจะเดินขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน ชายหนุ่มเดินไปยังห้องนอนของคยูฮยอนอย่างคุ้นเคย ห้องที่ทาประตูสีขาวไว้พร้อมแปะป้ายไว้ด้วยว่าห้องของคยูฮยอน มือหนาบิดลูกบิดประตูผลักเข้าไปช้าๆก่อนจะพบว่ามักเน่ที่น่าจะนอนพักนั่งเล่นเกมอย่างสบายใจโดยที่ข้างๆมีแมวเหมียวตัวน้อยที่เขาเพิ่งซื้อให้เมื่อวันก่อนเพราะถูกขอร้องจากคนแถวนี้นอนกลิ้งอยู่ข้างๆ
คยูฮยอนพอเห็นว่าใครมาก็ส่งยิ้มหวานให้ก่อนจะกด Pause แล้วลุกเดินเข้ามาหา
"ทำไมไม่พักผ่อน มานั่งเล่นเกมแบบนี้เดี๋ยวพี่จะฟ้องคุณน้านะ"
คยูฮยอนทำหน้ามุ่ยเมื่อถูกขู่ก่อนจะเดินไปปิดเกม แล้วกลับมานั่งที่เตียงเมื่อซีวอนลากเก้าอี้จากโต๊ะคอมมานั่ง ร่างบางเอื้อมหยิบสมุดวาดรูปกับดินสอมาขีดๆเขียนๆก่อนจะยื่นให้ซีวอน
'ใจร้าย ผมอยากเล่นเกมนี่นาอยู่บ้านแบบนี้น่าเบื่อจะตายพี่พาผมออกไปเที่ยวหน่อยสิ'
ซีวอนมองข้อความในมือก่อนจะขมวดคิ้วคิดแล้วตัดสินใจเดินออกจากห้องไป พอซีวอนกลับมาคยูฮยอนก็มองตาด้วยความระทึก แต่ชเวซีวอนกลับตีหน้าเครียด
คยูฮยอนใจแป้ว ความหวังที่จะได้ไปเที่ยวข้างนอกคงไม่มี แต่ที่ไหนได้ซีวอนกลับฉีกยิ้มพลางยกมือขึ้นขยี้หัวน้องจนยุ่งเหยิง
"ไปได้แน่นอนอยู่แล้วพี่ซีวอนซะอย่างเรื่องแค่นี้ทำไมจะทำให้ไม่ได้" คยูฮยอนพองลมจนเต็มแก้มแสดงอาการงอนอย่างเต็มที่ ซีวอนสนใจเสียก็ดีแต่กลับผลักหลังน้องเข้าห้องน้ำเสียอย่างนั้น
"อาบน้ำซะตั้งแต่ตื่นมานอนท่าก็ไม่อาบ ตัวเหม็นแบบนี้พี่ไม่เดินด้วยหรอกนะ" คยูฮยอนสะบัดหน้าใส่พอเป็นพิธีก่อนจะเดินเข้าน้ำไปแต่โดยดี ซีวอนมองเจ้าเด็กเอาแต่ใจแล้วก็แต่ได้ส่ายหัวก่อนจะเดินไปอุ้มเจ้าแมวที่ย้ายร่างมานอนแผ่บนเตียงให้ลงไปนอนที่พรมแทนเพราะกลัวว่าคนที่ใช้เตียงนี้ทุกคืนจะเป็นภูมิแพ้เพราะเจ้าเหมียวตัวน้อยนี่เสียก่อน ร่างสูงเดินต่อไปที่ตู้เสื้อผ้าเปิดแล้วเลือกหยิบชุดที่ดูหนาๆออกมาดูสี่ห้าตัว คิ้วหนาได้รูปขมวดเข้าหากันจนเกือบจะชนกันเมื่อตัดสินใจไม่ถูกว่าระหว่างเสื้อสเวตเตอร์คอเต่าสีครีมกับเสื้อยืดโปโลยี่ห้อคนขี่ม้าตีโปโลสีน้ำเงินเข้มแขนยาวแบบไหนจะดูดีกว่ากันก่อนจะตัดสินใจเลือกเสื้อถักมือแขนยาวลายทางสีขาวสลับชมพูอ่อนที่นอนรอการเลือกอยู่บนเตียงแทน จะไปเดินเที่ยวกับชเวซีวอนเจ้าพ่อแฟชั่นทั้งทีกต้องแต่ตัวให้ดูดีหน่อยจริงไหมล่ะ
หลังจากเลือกได้ทั้งเสื้อ กางเกง และ แอสแซสเซอร์ทั้งหมดแล้วซีวอนก็เดินไปเคาะเรียกคยูฮยอนที่ห้องน้ำ คยูฮยอนตอบอะไรมาเขาก็ไม่รู้หรอกแต่ก็พอเข้าใจว่าใกล้จะเสร็จแล้ว แล้วก็เป็นอย่างที่เข้าใจไม่ถึงสองนาทีโจคยูฮยอนในสภาพหัวเปียกตัวเปียกก็เดินออกมาจากห้องน้ำโดยที่มีชุดคลุมตัวหนากับผ้าขนหนูผืนโตปกปิดร่างกาย ซีวอนยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปกอดร่างบางจากด้านหน้า คยูฮยอนเบี่ยงตัวหนีแต่ก็ไม่พ้นอ้อมกอดอบอุ่นแข็งแรงที่โอบตัวเขาไว้ทั้งร่างได้ ใบหน้าหล่อโน้มซุกลงสูดกลิ่นหอมจากซอกคอขาวๆน่ากัดก่อนจะผละหน้าออกมาแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ให้คยูฮยอนที่มีแต่เสียกับเสีย
"ไม่ว่ากันนะ"
ก็พูดแบบนี้แล้วคยูฮยอนจะว่าอะไรได้อีกนอกจากเขินอายแล้วก็หนีไปแต่งตัว ร่างบางมองชุดที่ซีวอนเลือกให้แล้วก็นึกชมในใจ หากเขาแต่งแบบนี้ออกไปเดินข้างซีวอนคนต้องเหลียวมองกันเป็นแถบๆแน่ แต่ช่างเถอะเป็นแบบนั้นก็คงดีเหมือนกัน
...
ตลอดทั้งวันชเวซีวอนขับรถออดี้คันหรูพาคยูฮยอนเที่ยวไปเกือบทั่วโซล ทั้งพาไปทานอาหารฝรั่งเศสที่โซลทาวเวอร์เมื่อมื้อเที่ยง ต่อด้วยไปชอปปิ้งเลือกซื้อเสื้อผ้ากันที่มยองดงจนเหนื่อยแล้วแวะไปซื้อของแฮนด์เมดจากนักศึกษาที่หน้ามหาวิทยาลัยฮงอิกในช่วงเย็นพักเหนื่อยด้วยกาแฟเข้มหอมกรุ่นจากร้านนัมจาคอฟฟี่ช็อปใกล้ๆกัน และปิดท้ายทิปด้วยดินเนอร์หรูบนตึก 63 พร้อมกับวิวของกรุงโซลยามค่ำคืน โจคยูฮยอนมีความสุขแค่ไหนก็สังเกตได้ง่ายๆจากรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าตลอดทั้งวัน สุขจนลืมเรื่องเลวร้ายที่เคยเกิดขึ้นเสียสนิทใจ
"สนุกมั้ยคยูฮยอน?" ซีวอนถามในรถระหว่างที่ทั้งสองกำลังกลับบ้าน คยูฮยอนยิ้มไม่พูดอะไรแต่ซีวอนก็เข้าใจดีว่าน้องกำลังมีความสุข
รถหรูแล่นไปตามทางเรื่อยๆ เสียงเพลงป๊อปหวานๆดังคลออยู่ในรถเบาๆ ทิวทัศน์ทางเข้าบ้านของคยูฮยอนก็ช่างเป็นใจ ใบไม้สีส้มสดทาบกับแสงไฟสเหลืองอ่อนอยู่เต็มสองข้างทาง ฤดูใบไม่ร่วงนี่ช่างสวยงามจริงๆ ทุกอย่างคงจะดีกว่านี้ถ้าจู่ๆซีวอนไม่หยุดรถลงกระทันหันก่อนจะถึงหน้าบ้านของคยูฮยอนเพียงร้อยเมตรเท่านั้น
โจคยูฮยอนหันมองหน้าซีวอนอย่างแปลกใจ มือบางเลื่อนแตะท่อนแขนแกร่งเบาๆอย่างนึกเป็นห่วง
"นายยังรักฮันคยองอยู่รึเปล่าคยูฮยอน?"
คำถามสั้นๆจากซีวอนแต่กลับทำให้คยูฮยอนตกใจและหวาดกลัวขึ้นมาอีกครั้ง มือบางที่แตะแขนซีวอนเลื่อนออกเชื่องช้าก่อนจะบีบเข้าหากันแน่น ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสดขบเม้นเข้าหากันจนแดงจัดน่ากลัว
"ผู้ชายคนนั้น นายยังรักเขาอยู่ใช่มั้ย? แล้วทำไมถึงยิ้มให้ฉันล่ะ ฉันก็รักฮันคยองเหมือนนายนะแล้วทำไมต้องทำดีกับฉันด้วย ฉันทำให้นายเจ็บปวดนะแล้วทำไมนายต้องดีกับฉันแบบนี้ด้วย!" ซีวอนไม่ตะคอก ไม่คุกคามคยูฮยอน เขาเอาแต่ก้มหน้าเข้าหาพวงมาลัยรถและพร่ำเพ้อ สับสนในตัวเอง สับสนกับสิ่งที่ได้พบ
มือที่เคยเลื่อนออกกลับเลื่อนเข้าหาอีกครั้ง คยูฮยอนค่อยๆโน้มใบหน้าแตะปลายจมูกเข้ากับผมสีดำสนิทของซีวอน ริมฝีปากขยับเบาๆ ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาแต่ซีวอนก็เข้าใจ
'ผมขอโทษ'
ซีวอนเงยหน้าขึ้นเชื่องช้าจนสบเข้ากับดวงตาสุกใสคู่โตที่จ้องมองเขาไม่วางตา...
จุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากอิ่มแดงให้มั่นใจว่านี่ไม่ใช่ภาพลวงตา มือหนาตระคองใบหน้าเล็กเต็มอุ้งฝ่ามือก่อนจะก้มลงจูบกันอีกครั้ง ริมฝีปากร้อนแนบสนิทนิ่งแล้วรุกไล้ด้วยลิ้นหนา ซอกซอนเข้าสู่โพรงปากเล็กด้วยความชำนาญ ดูดกลืนลมหายใจของกันและกันอย่างรุ่มร้อน เบียดบดเข้าหากันอย่างต้องการความอบอุ่นจนริมฝีปากอิ่มตึงและแดงช้ำจัดจนน่ากลัว แขนเล็กโอบรอบคอซีวอนอย่างเคยชินโน้มรั้งให้ร่างสูงเข้าหาอย่างไม่หวั่นกลัว ในขณะที่ซีวอนเองก็รั้งเอวบางแน่นแล้วผละจูบออกมาอย่างเสียดายเมื่อลมหายใจของคยูฮยอนใกล้หมดลง
"ฉันไม่แน่ใจว่าตอนนี้ระหว่างฮันคยองกับนายใครคือคนที่ฉันควรให้ความรัก แต่ที่ฉันรู้ตอนนี้ฮันคยองทำร้ายฉัน ทำร้ายนาย นายเข้าใจใช่มั้ย? ฉันเจ็บปวดขนาดนี้นายรับรู้มั้ยฉันมั้ยเหมือนที่ฉันรับรู้ความเจ็บปวดของนาย ฉันไม่ได้โทษฮันคยองแต่มันคือเรื่องจริง ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ฉันก็แคร์เขาอยู่ดี"
คยูฮยอนพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเริ่มร้องไห้ เขาเจ็บปวดที่เขาก็รักฮันคยองแต่ฮันคยองก็ทำให้เขาเจ็บปวด เขารักฮันคยองแต่เขาก็คล้อยตามซีวอนที่มอบสัมผัสรัญจวนนี้ให้ครั้งแล้วครั้งเล่า เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้
.
.
.
.
.
เกลียด...
2BCon
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น