ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1
1
เด็กผู้หญิงผมซอยสั้นระต้นคอแต่งตัวทะมัดทะแม่งเหมือนเด็กผู้ชาย ในปากคาบลูกอมยี่ห้อชวนจูบจนแก้มข้างหนึ่งป่อง สองมือล้วงกระเป๋ายืนทำท่าทางกวนอวัยวะเบื้องล่าง กระเป๋าเป้สีฟ้าอ่อนที่สะพายหลังห้อยพวงกุญแจตุ๊กตากระต่ายสีขาวหูยาวๆ ใส่เสื้อยืดสีแดงจัดสกรีนตัวหนังสือ METOO คยูฮยอนมองหน้าคนที่มาเคาะประตูปลุกเขาแต่เช้าอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก
"มีธุระอะไร" เขาเอ่ยถามห้วนๆ พยายามตีสีหน้าดุใส่เด็กที่มาทำหน้ามึนใส่ตั้งแต่เช้า
"แม่มาชวนไปกินข้าว รีบๆ ด้วยล่ะ" บอกจบก็เดินลงบันไดไปตึงตัง คยูฮยอนมองตามหลังลูกเจ้าของบ้านเช่าที่มาปลุกไปจนลับสายตาก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยสำหรับไปทานมื้อเช้า
คยูฮยอนเพิ่งสอบติดมหาวิทยาลัยชื่อดังในโซลเลยต้องถ่อมาจากบ้านนอกเข้ามาเรียนในเมือง ที่บ้านก็ไม่ได้มีเงินทองมากมายจึงต้องหาหอพักราคาถูกอาศัย ไปๆ มาๆ ก็มาเจอบ้านหลังหนึ่งขนาดเล็กกะทัดรัดมีสวนย่อมเล็กๆ ในตัวแปะป้ายประกาศแบ่งให้เช่าชั้นบนของบ้านในราคาย่อมเยาว์ บรรยากาศก็ดูร่มรื่นน่าอยู่ เจ้าของบ้านก็เป็นแม่ม่ายวัยสามสิบปลายๆ มีลูกหนึ่งคนกำลังเรียนอยู่ชั้นประถม ซึ่งก็ไม่น่าจะรบกวนการเรียนของเขามากนัก หลังจากตัดสินใจปรึกษากับทางบ้านเรียบร้อยคยูฮยอนก็เลยพาตัวเองย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้
และเช้านี้ก็เป็นเช้าแรกหลังจากเขาย้ายเข้ามา สองแม่ลูกอาศัยอยู่ที่ชั้นล่างของบ้าน ส่วนชั้นบนที่เขาเช่านั้นมีเพียงห้องนอนของเขาเพียงห้องเดียวห้องน้ำในตัวเสร็จสรรพสะดวกทุกอย่าง
พอจัดการตัวเองเสร็จคยูฮยอนก็พาตัวเองลงมาที่ห้องครัวชั้นล่างหลังจากที่เมื่อคืนก็เข้ามาทานอาหารเย็นที่เจ้าของบ้านทำเลี้ยงไปแล้วรอบหนึ่ง
ที่ห้องครัวคยูฮยอนเห็นลูกเจ้าชายบ้านกำลังใช้มือข้างซ้ายนั่งหมุนแกนไม้ลูกอมในปาก ส่วนมืออีกข้างที่ว่างก็ลูบหัวแมวตัวอ้วนลายเสือเล่น พอคุณนายเจ้าของบ้านเห็นหน้าเขาก็เรียกให้นั่งก่อนที่จะยกถ้วยใส่แกงมาตั้งที่โต๊ะ
"ซีวอนเอาลูกอมไปทิ้งได้แล้ว แล้วก็ไปยกหม้อข้าวมาตักข้าวให้พี่เขาด้วย"
"ฮะ" คยูฮยอนมองซีวอนที่อุ้มแมวไปปล่อยที่พื้นแล้วเดินไปตักข้าวด้วยความสงสัย เขาเพิ่งจะรู้จักชื่อลูกเจ้าของบ้านเมื่อกี้ น่าแปลกที่เด็กผู้หญิงชื่อซีวอน ซีวอนเดินไปทิ้งไม้ลูกอมก่อนจะยกหม้อข้าวตามที่แม่สั่งมาตั้งเรียบร้อย พอข้าวถูกตั้งบนโต๊ะคยูฮยอนก็อาสาตักข้าวใส่จานให้ทุกคน หากพอจะตักให้ซีวอนเด็กน้อยก็ร้องบอกให้เอาข้าวออก คยูฮยอนมองข้าวหนึ่งทัพพีในจานอย่างสงสัยแค่นี้เขากินให้ตายก็ไม่อิ่มแล้วเด็กนี่จะให้เอาออกอีกมันจะไปอยู่ท้องอะไรมิน่าถึงได้ตัวเล็กผอมบางอย่างนี้ไง แต่คยูฮยอนก็ไม่ได้พูดออกมาเขาทำตามที่ซีวอนขอ พอคุณนายเจ้าของบ้านยกไส้กรอกทอดมาวางอีกอย่างมื้อเช้าก็ได้เริ่มขึ้นสักที
คยูฮยอนเอ่ยชื่นชมรสชาติของแกงกิมจิทันทีที่ได้ซดลงคอ เขาอดนึกถึงรสชาติเดียวกันนี้จากที่บ้านไม่ได้ คุณนายเจ้าของบ้านยิ้มรับคำชมอย่างใจดี หลังจากนั้นทุกอย่างก็กลับมาอยู่ในความเงียบ
ตลอดเวลาที่ทานข้าวคยูฮยอนลอบมองซีวอนที่นั่งตรงข้ามอยู่บ่อยๆ เด็กน้อยนั่งตักข้าวเข้าปากคำเล็กๆ และปฏิเสธการใช้ตะเกียบอย่างที่เขาหรือแม่ของเด็กนี่ใช้และทานอาหารเช้าหมดในเวลารวดเร็ว พอหมดจานก็รีบลุกเอาจานไปวางในอ่างแล้วยกนมขึ้นดื่มจนหมดแก้ว กอดแม่จากข้างหลังแล้วหอมแก้มก่อนจะยกแมวที่กินอาหารเม็ดอยู่ริมประตูมาจูบที่จมูกสีชมพูเล็กๆ นั่น
"ไปเรียนก่อนนะฮะ"
"อย่าเถลไถลล่ะซีวอนรีบๆ กลับบ้านนะ"
"ฮะ" คยูฮยอนได้ยินเสียงส่งท้ายมาไกลๆ ก่อนจะมองผ่านหน้าต่างห้องครัวเห็นซีวอนวิ่งออกไปหน้าบ้านที่มีเด็กผู้ชายตัวโตยืนรออยู่
หลังเสร็จมื้อเช้าคยูฮยอนก็อาสาเก็บล้างถ้วยชาม ส่วนคุณนายเจ้าของบ้านก็เตรียมตัวออกไปทำงาน เพราะฉะนั้นยามสายทั้งบ้านจึงเหลือคยูฮยอนเพียงคนเดียว ชายหนุ่มจึงอาศัยช่วงว่างของวันออกไปเดินสำรวจบริเวณรอบๆ บ้านเผื่อต้องการอะไรจะได้รู้จักทิศทางไปซื้อถูก จนเดินผ่านโรงเรียนประถมแห่งหนึ่งเขาถึงได้หยุดดูเด็กนักเรียนเล่นกีฬากันที่สนามบอล ไม่ได้ว่าเขานึกอยากย้อนวัยหรอกนะแต่เพราะภาพของเด็กตัวผอมเก้งก้างที่ชื่อซีวอนนั่นต่างหากล่ะที่ทำให้เขาหยุดยืนดู
คยูฮยอนมองซีวอนที่พยายามเลี้ยงลูกบาสหลบเด็กผู้ชายตัวใหญ่ๆ ในสนามอย่างคล่องแคล่ว แม้หุ่นผอมบางอย่างผู้หญิงจะเสียเปรียบแต่ส่วนสูงของซีวอนก็ไม่ได้น้อยไปกว่าเด็กผู้ชายพวกนั้นเลย ไม่นานลูกบาสก็ลอยลงห่วงอย่างสวยงาม คยูฮยอนส่ายหน้าบ่นพึมพำเมื่อเห็นซีวอนวิ่งเข้าไปกอดบรรดาเพื่อนผู้ชาย
"เป็นเด็กผู้หญิงอะไรไม่ระวังตัวเองเลย ถึงจะเป็นทอมก็เหอะไม่เห็นต้องให้ผู้ชายกอดเลยนี่นา"
แม้จะบ่นอย่างนั้นแต่คยูฮยอนก็หยุดมองรอยยิ้มสว่างจ้าของซีวอนเนิ่นนาน รอยยิ้มที่ส่งไปถึงตาและพลอยให้แก้มทั้งสองยุบบุ๋มลงไปเป็นลักยิ้มเสน่ห์
น่ารัก...
น่ารัก... มากๆ เลยล่ะ
...
ตั้งแต่ย้ายมาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับสองแม่ลูก คยูฮยอนอดรู้สึกแปลกๆ กับซีวอนไม่ได้ เขาไม่เคยเห็นซีวอนใส่กระโปรงและไม่เคยเห็นกระโปรงสำหรับเด็กผู้หญิงในบ้านนี้เลยสักตัว!!! แม้ซีวอนจะออกทอมบอยแต่ก็มีนิสัยที่ค่อนข้างจะอ่อนหวานยิ่งเวลาอยู่กับแม่
ตกดึกหลังทานอาหารเย็นเสร็จคยูฮยอนมักจะเห็นซีวอนนั่งกอดกับแม่ดูละครกันสองคนบนโซฟา มือข้างหนึ่งกอดหมอนอิงที่เท้ามีแมวนอนหมอบอยู่ซีวอนก็ชอบเอาเท้าไปลูบๆ บางทีก็จะเห็นซีวอนอ้อนแม่เหมือนลูกแมวอ้อนแม่แมว เป็นภาพที่น่ารักดีนะแต่ตอนนี้ไม่รู้ทำไมคยูฮยอนอยากเห็นซีวอนใส่กระโปรงชะมัด มันคงจะน่ารักยิ่งกว่านี้อีก
คยูฮยอนมาอาศัยอยู่กับครอบครัวนี้ได้สองเดือนแล้วและตอนนี้เขาก็เปิดเทอมแล้ว การบ้านเยอะพอๆ กับกองหนังสือที่ต้องอ่านอีกสองสัปดาห์เขาจะต้องสอบแล้วแต่ซีวอนที่กำลังเรียนอยู่ชั้นประถมหกน่ะเข้าสู่ช่วงสอบไปแล้ว
ซีวอนเรียนเก่งแทบทุกวิชาโดยเฉพาะภาษาต่างประเทศและพละหากแต่ตายคณิตศาสตร์ทุกครั้ง คุณแม่เห็นอย่างนั้นก็ออกจะหนักใจพร้อมกับสบโอกาสเห็นว่าคนที่มาเช่าบ้านอยู่เป็นอดีตเด็กโอลิมปิกคณิตศาสตร์มาก่อนจึงไหว้วานของให้ช่วยติวให้ สุดท้ายคยูฮยอนจึงต้องเจียดเวลาอ่านหนังสือและเวลาเล่นสตาร์คราฟฟ์อันมีค่ามาติวหนังสือให้ซีวอนทุกวันตั้งแต่สองทุ่มถึงสี่ทุ่ม
"ต้องเอา x มาแทนค่าตรงนี้นะแล้วค่อยๆ ถอดสมการออกมาอย่างนี้" คยูฮยอนเขียนลงบนกระดาษให้ดูเป็นตัวอย่าง ซีวอนมองแล้วก็พนักหน้ารับแล้วเริ่มลงมือทำแบบฝึกหัดที่คยูฮยอนคิดให้อย่างว่าง่าย
คยูฮยอนเองก็นั่งมองซีวอนที่แก้โจทย์เลขอย่างตั้งใจแล้วก็พาลนึกสงสัยว่าทำไมแม่ของซีวอนถึงได้ไม่ห่วงลูกสาวบ้างเลยถึงให้เข้ามาอยู่ในห้องนอนผู้ชายสองต่อสองแบบนี้ จะว่าไว้ใจมันก็ไม่มากพอหรือจะบอกว่าซีวอนยังเด็กมากเลยไม่น่ามีปัญหาอะไรก็ยังดูแปลกๆ
"นี่ข้อนี้ถ้าแทนค่า x ตรงนี้แล้วต้องทำไงต่ออ่ะ ไม่เห็นเหมือนที่ทำให้ดูเหมือนกี้เลยนี่นา คุณครูที่โรงเรียนก็เหมือนกันเวลาสอนก็สอนแบบนี้แต่พอออกข้อสอบทีไรไม่เหมือนกับที่สอนทุกที" เสียงซีวอนดึงเขาออกมาจากความคิด คยูฮยอนก้มมองโจทย์ในมือซีวอนก็หัวเราะ
"ก็โจทย์แบบนี้มันง่ายไปนี่นาเขาก็เลยต้องพลิกแพลงบ้างสิไม่งั้นก็จะทำเป็นแต่แบบเดียวพอไปเจออย่างอื่นก็ทำไม่เป็น มันก็เหมือนเล่นบาสนั่นแหละจะวิ่งเลี้ยงลูกเข้าไปตรงๆ ไม่ได้หรอกมันก็ต้องมีหลบหลีกใช้เทคนิคหนีไปเรื่อย"
"ยิ่งพูดก็ยิ่งงง แล้วถ้าโจทย์มันพลิกมาแบบนี้ต้องแก้ยังไงล่ะ"
"หาหลักมันให้เจอสิ ถ้าเข้าใจหลักการก็จะทำได้ทุกแบบนั่นแหละ"
ซีวอนยกมือเกาะหัวแกรกๆ ก่อนจะก้มหน้าลงไปมองโจทย์ในกระดาษ กริยาแบบเด็กๆ ดึงดูดสายตาได้อย่างน่าแปลกประหลาด มือเล็กที่เท้าอยู่ที่คางกระดิกนิ้วให้แตะผิวแก้มเนียนเป็นจังหวะ ผิวขาวๆ ที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อกล้ามตัวใหญ่ทำเอาคยูฮยอนแอบเลียปากอย่างไม่รู้ตัว แขนเสื้อก็กว้างได้อีกเวลาก้มทีหรือยกแขนทีก็เห็นเข้าไปถึงอกขาวๆ ที่แต้มติ่งไตสีชมพู
ท่องไว้ไอ้คยู สิบสอง คุก สิบสอง คุก สิบสอง คุก...
อ๊ากกกกกกกก... ทำไมแต่งตัวไม่ระวังเลยนะ เป็นสาวเป็นนางแท้ๆ แต่งตัวล่อตะเข้จริงๆ ไหนจะกางเกงนอนสั้นๆ ที่เลิกขึ้นมาถึงขาอ่อนนั่นอีก ท่องไว้ไอ้คยู สิบสอง คุกนะมึง!!!
สอนไปสงบสติอารมณ์ตัวเองไปก็หมดเวลาพอดี คุณแม่คนสวยมาเคาะประตูเรียกซีวอนพร้อมกับยื่นแก้วนมให้ดื่ม พอสองแม่ลูกลับสายตาไปคยูฮยอนก็ถอนหายใจเสียงดังลั่น
"เด็กบ้าเอ๊ย!!!"
คืนนั้นคยูฮยอนนอนไม่หลับ ภาพผิวขาวๆ มันหลอกหลอนสายตา เหมือนภาพวิดีโอที่เล่นรีเพลย์ซ้ำแล้วซ้ำอีกให้เขามองเห็นตั้งแต่ปลายเท้าไล่ไปจนถึงปลีกน่องสวยๆ จนถึงต้นขาอ่อนขาวๆ เอวบางเล็กๆ ที่เขาคาดว่าใช้เพียงสองมือจับก็คงรวบได้หมด นิ้วเรียวสวยกับแขนเรียวไร้กล้ามเนื้อจนถึงแผ่นอกบางๆ ของเด็กผู้หญิงที่ยังไม่โตมันน่าลูบไล้ชะมัดผิวเด็กเนี่ย...
"ไม่น้าาาาาาาาาาาาา!!!" คยูฮยอนร้องลั่นพร้อมกับสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก เสียงร้องของเขาคงจะดังมากเพราะไม่กี่นาทีต่อมาคุณนายเจ้าของบ้านก็่วิ่งมาเคาะประตูถาม เขารีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนเปิดประตูออกไปบอกว่าเขาแค่ฝันร้ายเท่านั้น
เช้าวันต่อมาคยูฮยอนก็ไม่ยอมมองซีวอนอีกเลยไม่ว่าจะส่วนไหนของร่างกายก็ตาม หากแต่พอตกเย็นถึงเวลาติวก็เป็นช่วงที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้คยูฮยอนก็พยายามที่จะมองอีกฝ่ายให้น้อยมากที่สุดแต่สุดท้ายก็ไม่สามารถอดใจมองผิวขาวๆ ในชุดนอนลายกระต่ายได้ คยูฮยอนอยากจะรู้นักเชียวว่าพ่อแม่ของเด็กคนนี้ทำกันยังไงถึงมีลูกสาวสวยน่ารักล่อใจชายตั้งแต่เด็กขนาดนี้
วันนี้ซีวอนไม่ได้ใส่เสื้อกล้ามก็จริงแต่คอเสื้อนอนก็กว้างพอจะให้ต้นคอกับไหล่ขาวๆ โผล่พ้นออกมาอวดสายตาได้ ยิ่งยามที่เส้นผมละเอียดนุ่มคลอเคลียกับผิวเนียนนั่นแล้วล่ะก็คยูฮยอนก็แทบจะอดใจกระโจนไปตะครุบตัวซีวอนมาขย้ำอย่างเสียมิได้
ไม่ได้นะไอ้คยู นั่นมันเด็กนะเว้ย... สิบสองเองนะ อดใจไว้กินตอนนี้ไม่ได้รออีกสิบปีก็ไม่สาย ท่องไว้คุก คุก คุก...
...
"เป็นอะไรไปน่ะคยูฮยอน หน้าตาไม่สดชื่นเลย" เสียงทักจากเพื่อนร่วมคณะทำให้คยูฮยอนยิ้มแหย จะบอกออกไปว่านอนไม่หลับเพราะภาพของเด็กสิบสองมันหลอนตาก็เดี๋ยวโดนกว่าหาว่าโรคจิตถูกลากเข้าคุกไม่รู้ตัว
"เปล่าแค่นอนไม่พอน่ะ"
"ฟิตอ่านหนังสือล่ะสิ"
"ก็ทำนองนั้น" คยูฮยอนปดออกไปก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง "แล้วนี่ดงเฮมาคนเดียวเหรอปกติเห็นมากับแฟน"
แต่เหมือนจะเปลี่ยนไปผิดเรื่องหน่อยล่ะเพราะพอพูดถึงแฟนดงเฮก็ทำหน้าเศร้าทันทีจนคยูฮยอนอยากจะเรียกคำพูดคืนเสียเดี๋ยวนั้น
"เลิกกันแล้วล่ะ" หนุ่มหน้าหมวยบอกพลางพาร่างบอบบางมานั่งลงข้างๆ คยูฮยอน "เขาอยากจะไปตามหาฝันของเขาฉันก็ห้ามเขาไม่ได้ ในเมื่อความคิดเราไปด้วยกันไม่ได้เราก็ควรจะจบมันแค่ที่ตรงนี้แหละนะ"
"แล้วเขาไปไหนเหรอ"
"เขาบอกว่าเขาอยากจะเป็นนักแสดงน่ะ"
...
การสอบมหาโหดผ่านพ้นไปก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องมีงานฉลอง วันนี้พี่รหัสของคยูฮยอนนัดไปดื่มเหล้าที่ร้านคาราโอเกะหน้าม. ซึ่งคอดื่มอย่างคยูฮยอนก็ไม่พลาด เขาขาดแอลกอฮอล์มานานพอสมควรจึงอดคิดถึงรสชาติขมปร่าติดลิ้นไม่ได้ งานนี้ไม่ได้มีเพียงแค่คยูฮยอนกับพี่รหัสเท่านั้นแต่ยังมีเพื่อนของพี่รหัสและบรรดาน้องของพวกพี่เขามาด้วย สิ่งมีชีวิตผู้ชายนับสิบชีวิตร้อง เต้น ดื่ม แดกกันอย่างเมามันจนเกือบสามทุ่มอี ดงเฮก็โผล่หน้าเข้ามาในงาน
"ทำไมเพิ่งมาว่ะไอ้หมวย" หนึ่งในรุ่นพี่ตะโกนถามเสียงดังลั่น คยูฮยอนไม่เห็นทงเฮตอบนอกจากยิ้มบางๆ เขาแอบได้ยินเสียงรุ่นพี่ซุบซิบกันว่าดงเฮไปส่งอดีตแฟนที่สนามบินเพื่อกลับบ้านที่อเมริกา หลังจากนั้นงานเลี้ยงก็ดำเนินต่อไปอย่างสนุกสนาน คยูฮยอนทั้งร้องทั้งดื่ม ใครส่งแก้วให้ก็หมดแก้วๆ จนในที่สุด...
"หืม?" คยูฮยอนเปล่งเสียงออกมาจากในคอด้วยความลำบากเขารู้สึกคอแห้งผากและเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวอย่างที่สุด เนื้อตัวไม่มีเสื้อผ้าสวมใส่ พอลุกขึ้นมานั่งก็เห็นสภาพห้องแปลกตาในหัวนึกสงสัยว่าทำไมซีวอนไม่มาปลุกไปทานข้าวเช้า กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำก็สะดุดก็ขากางเกงยีนส์ตัวเล็ก เขามองมันแล้วก็อุปทานไปว่าคงเพราะกางเกงไม่ดีพอซักก็เลยหด หลังจากล้างหน้าล้างตาจนเริ่มสดชื่นแล้วเขาก็เดินออกมาจากห้อง
"ทำไมห้องมันกว้างขึ้นว่ะ เตียงก็ใหญ่ขึ้นหรือว่าเราจะเมาค้างจนตาพร่า"
ไม่ต้องรอคำตอบนานอี ดงเฮก็โผล่ออกมาจากเตียงในสภาพเปลือยเปล่าไม่ต่างจากเขาแถมตามเนื้อตามตัวก็ยังมีรอยจ้ำแดงๆ อีก คยูฮยอนไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาอ่อนประสบการณ์เพราะฉะนั้นจึงสามารถตอบคำถามตัวเองได้ในทันทีว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นที่ห้องแห่งนี้
"เอ่อ..."
"เมากับอกหัก ชัดไหมพ่อหนุ่มโอลิมปิก"
"แล้วอย่างเราเนี่ยนายให้เหรียญอะไร"
"เหรียญทองเลย"
...
คยูฮยอนเดินกลับบ้านพักด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม พอเปิดรั้วเข้ามาก็เจอซีวอนนั่งยองๆ ลูบหัวแมวเล่นอยู่หน้าประตูเข้าบ้าน ซีวอนรีบอุ้มแมวเดินหายไปหลังบ้าน แม้จะงงๆ แต่คยูฮยอนก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เขาเดินขึ้นห้องนอนอย่างมีความสุขก่อนจะล้มตัวลงนอนหลับไปด้วยความเพลีย
ตื่นมาอีกทีเมื่อเกือบใกล้เย็นเพราะเสียงเคาะประตูห้อง คยูฮยอนเห็นซีวอนที่อุ้มแมวยืนก้มหน้าก้มตาบอกให้ลงไปทานข้าวเย็น คยูฮยอนเลยขอเวลาอาบน้ำแต่งตัวก่อนเพราะเพิ่งตื่นซีวอนก็ไม่ได้ว่าอะไรเดินลงชั้นล่างไปเงียบๆ
พอคยูฮยอนเดินลงมาที่ห้องครัวก็เห็นคุณนายเจ้าของบ้านกำลังเตรียมอาหารอยู่ส่วนซีวอนคงอยู่ในห้องนอน เธอบอกให้คยูฮยอนไปรอที่ห้องนั่งเล่นแต่เขาไม่อยากอยู่เฉยๆ และเห็นว่าฝนใกล้ตกแล้วจึงอาสาไปช่วยเก็บผ้าที่ตากไว้หลังบ้าน ชายหนุ่มเดินทะลุผ่านประตูหลังบ้านไปเจอสนามหญ้าเล็กๆ ที่ไว้ใช้ตากผ้า เขาหยิบตะกร้าไม้สานใบใหญ่มาวางไว้ข้างตัวแล้วเริ่มเดินไปเก็บเสื้อผ้าแต่ละตัว เสื้อผ้าเนื้อนิ่มตัวเล็กสีอ่อนไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นของซีวอน คยูฮยอนเหลียวซ้ายแลขวาไม่เห็นใครอยู่แถวนั้นก็แอบหยิบเสื้อมาดม กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มอ่อนๆ ผสมกลิ่นแดด และที่สำคัญกลิ่นหอมแปลกๆ ที่น่าจะเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของซีวอนที่ติดเสื้อมาทำเอาชายหนุ่มเคลิ้มจนเหมือนตัวจะลอย
ลมพัดมาวูบใหญ่พาเอาคืนสติ คยูฮยอนรีบยัดเสื้อผ้าทั้งหลายลงตะกร้าก่อนจะหิ้วกลับเข้าบ้าน เขาเดินจะเอาตะกร้าผ้าไปเก็บไว้ที่ห้องซักรีดแต่ก็ปะกับซีวอนที่เดินออกมาจากห้องนอนพอดี ซีวอนที่วันนี้ทำตัวติดแมวชอบกลรีบเดินหนีไปหาแม่ที่ห้องครัว ถ้าคยูฮยอนไม่ตาฝาดหรือยังเมาค้างอยู่ล่ะก็... เขาเห็นซีวอนร้องไห้ใช่ไหมเนี่ย
ปกติช่วงหลังๆ มาคยูฮยอนน่ะชอบหลบตาไม่มองซีวอนเพราะกลัวอดใจไม่ไหวแต่วันนี้ไม่รู้ทำไมตลอดเวลาที่ทานข้าวต่อให้คยูฮยอนจ้องซีวอนแทบตาก็มองไม่เห็นตาสวยๆ ของอีกฝ่ายเลย
มันทำให้คยูฮยอนคิดว่าเขาทำอะไรผิดให้อีกฝ่ายโกรธหรือเปล่า แต่คิดให้ตายก็คิดไม่ออกหรือเป็นเพราะเขาติวหนังสือให้อีกฝ่ายแย่จนสอบไม่ผ่านเหรอ วันนี้เป็นวันที่ประกาศผลสอบกลางภาคของซีวอนด้วยนี่นะ พอคิดอย่างนั้นแล้วหลังจากจัดการทำความสะอาดจานชามเรียบร้อยคยูฮยอนก็ถือวิสาสะฉวยตัวซีวอนมาคุยที่ห้องนอนโดนไม่ทันให้อีกฝ่ายได้เอาแมวมาเป็นเพื่อน
หลังจากที่จัดการปิดล็อคประตูเสร็จสรรพคยูฮยอนก็หันไปหาซีวอนที่ทำตัวเหมือนแกะถูกหมาป่าไล่ต้อนอย่างจนใจ เขาเดินไปหาอีกฝ่ายที่เอาแต่ถอยหนีจนหลังชิดผนังห้อง คยูฮยอนจึงสามารถประชิดตัวอีกฝ่ายได้ เขาฉวยเอาข้อมือเล็กมากอบกุมก่อนจะออกแรงลากให้อีกฝ่ายมานั่งที่ขอบเตียงแล้วพาตัวเองนั่งประกอบข้างทั้งที่ยังไม่ปล่อยมือออก
"ฉันทำอะไรให้เราไม่พอใจเหรอ"
"เปล่า"
"เปล่าแล้วหลบหน้าทำไม"
"เปล่า"
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วทำไมไม่มองหน้าฉันล่ะมองมือตัวเองทำไม"
"เปล่า"
"นี่พูดเป็นแต่เปล่าเหรอ"
"เปล่า"
คยูฮยอนถอนหายใจด้วยความหนักใจกับเด็กหัวดื้ออย่างซีวอน ถ้าใช้ไม้แข็งไม่ได้ก็ลองเล่นไม้อ่อนดูดีไหมนะ จะเล่นให้อ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟเลย ไม่ต้องคิดให้ปวดหัวคยูฮยอนก็จัดการรวบตัวซีวอนมาไว้ทั้งตัว เขาใช้สองแขนกอดอีกฝ่ายจากด้านหลังรวบเอวบางๆ ให้ร่างเล็กมาอยู่บนตัก คยูฮยอนได้ยินเสียงซีวอนร้องอุทานเบาๆ ก่อนจะตัวแข็งทื่อเมื่อมานั่งอยู่บนตัวเขา
"ทีนี้จะบอกฉันได้หรือยังว่าเป็นอะไรถึงหลบหน้าหลบตา"
ซีวอนไม่ตอบคงเพราะตื่นกลัวและเขินอาย หน้าใสแดงจัดจนถึงใบหู เห็นแล้วยิ่งน่าแกล้งคยูฮยอนเลยจัดการเป่าลมร้อนๆ เข้าไปที่ต้นคออีกฝ่ายจนซีวอนดิ้น
"อ้า... ไม่เอานะปล่อยนะ"
"ไม่ปล่อยจนกว่าจะตอบว่าเป็นอะไร"
"ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่นา"
"โกหก"
"ไม่ได้โกหกนะ ปล่อยนะไม่งั้นเราจะฟ้องแม่"
"ไปฟ้องเลย แต่ก่อนไปฟ้องฉันคงต้องทำโทษเด็กดื้อก่อนล่ะมั้ง" ยิ่งเห็นซีวอนดิ้นพล่านคยูฮยอนก็ยิ่งสนุก เขาแกล้งจิ้มนิ้วไปที่เอวอีกฝ่ายซีวอนก็กระเด้งตัวเองในทันที คยูฮยอนก็เลยรู้จุดอ่อนเด็กดื้อจึงจัดการจิ้มไปอีกหลายๆ ทีจนซีวอนหัวเราะร่วนพร้อมกับดิ้นพล่านๆ จนทั้งสองล้มตัวลงนอนบนเตียงแต่ถึงอย่างนั้นคยูฮยอนก็ไม่ยอมหยุดแกล้งเด็กน้อย เขาขึ้นค่อมตัวกันอีกฝ่ายไว้แล้วก็จัดการจี้เอวซีวอนไปอีกชุดใหญ่ จนในที่สุดก็ยอมหยุดเมื่อเห็นอีกฝ่ายหัวเราะจนหายใจไม่ทัน
ซีวอนนอนแผ่หอบหายใจด้วยความเหนื่อย ริมฝีปากบางเผยอออกเพื่อสูดอากาศเข้าปอด แก้มใสแดงจัด ตามไรผมเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กๆ เสื้อยืดสีอ่อนเลิกขึ้นจนเห็นเนื้อท้องขาวๆ จนเกือบเห็นเนินอกเล็กๆ ยิ่งมานอนทำท่าทางแบบนี้อยู่ใต้ร่างเขาด้วยล่ะก็... เห็นแล้วมันน่าจับทำอะไรมากกว่านั้นถ้าไม่ติดว่าคุกมันรอเขาอยู่
"ปล่อยเรานะ" พอหายเหนื่อยซีวอนก็พูดออกมาแบบเดิม คยูฮยอนทำหน้าไม่สนใจจนซีวอนเริ่มดิ้นอีกครั้ง
"เรียกคยูฮยอนโอปป้าก่อนสิแล้วจะปล่อย"
"หา?" ซีวอนหน้าขึ้นสีจัดยิ่งกว่าเก่า "จะบ้าเหรอ เพี้ยนไปแล้วหรือไง"
"ไม่ได้เพี้ยนแต่อยากได้ยิน"
"ไม่เอาอ่ะ"
"คยูฮยอนโอป้า เรียกสิ ไม่งั้นไม่ปล่อยจริงๆ นะ"
ซีวอนทำหน้าอึกอักอย่างบอกไม่ถูกก่อนจะพ่นคำที่ทำให้คยูฮยอนช็อคเหมือนโดนไฟดูดสมองชาไปเลยทีเดียว
"จะบ้าหรือไงเราเป็นเด็กผู้ชายนะจะมาเรียกโอปป้าแบบเด็กผู้หญิงได้ที่ไหนกัน คุณมันเพี้ยนไปแล้วจริงๆ" ซีวอนอาศัยช่วงที่คยูฮยอนกำลังอึ้งคลานหนีลงจากเตียงแล้ววิ่งออกจากห้องไป
ลับหลังซีวอนไปได้เกือบห้านาทีคยูฮยอนถึงเพิ่งจะได้สติ เขาเอาหน้ามุดหมอนแล้วกรีดร้องเสียงดังสติกระเจิงไปเลยทีเดียว
เช้าวันต่อมานอกจากซีวอนจะไม่ยอมมองหน้าคยูฮยอนแล้ว คยูฮยอนเองก็มองหน้าซีวอนไม่ติด นี่เขาสายตาสั้นถึงขนาดมองเด็กผู้ชายเป็นเด็กผู้หญิงมานานแรมเดือนเลยเหรอเนี่ย ยิ่งคิดก็ยิ่งอับอาย แต่ก็คอยปลอบใจตัวเองว่าไม่น่าแปลกก็ซีวอนชอบทำตัวชวนให้เข้าใจผิดขนาดนั้น หน้าก็หวานเสียขนาดนั้นแถมยังโตไม่เต็มที่แบบนี้แยกเพศออกจะตาย พอหาข้อแก้ตัวให้ตัวเองได้แล้วคยูฮยอนก็กลับมามองซีวอนเหมือนเดิม
วันนี้เป็นวันอาทิตย์คุณนายเจ้าของบ้านก็เลยจะพาซีวอนไปโบสถ์อย่างปากติ คยูฮยอนได้ยินอย่างนั้นก็ขอติดตามไปด้วยเพราะเห็นว่าตั้งแต่ย้ายมาอยู่โซลก็ไม่ได้ไปโบสถ์อีกเลย
ระหว่างทางที่เดินไปโบสถ์พวกเขาก็ได้เพื่อนร่วมทางมาอีกคนหนึ่งเป็นเพื่อนของซีวอนที่คยูฮยอนมักเห็นมารอไปโรงเรียนพร้อมซีวอนอยู่หน้าบ้านทุกวัน
"นี่ยองอุน พอสวดมนต์เสร็จเราไปปั่นจักรยานเล่นกันเถอะนะ"
"เอาสิ เอาลูกบาสไปเล่นด้วยไหมล่ะ"
"เอาๆ คุณแม่ฮะผมไปเล่นกับยองอุนนะฮะ"
"อย่าไปไกลก็แล้วกันจ๊ะ แล้วก็ห้ามร้องไห้กลับมาด้วยนะ"
ซีวอนอมลมจนสองแก้มป่อง เขากอดอกตัวเองแล้วเถียงเบาๆ "ผมไม่ขี้แยขนาดนั้นสักหน่อย"
"แล้วเมื่อวานใครกันน้าร้องไห้กลับบ้านมา" คุณนายเจ้าบ้านแซวลูกชายไปเรื่อย คยูฮยอนก็หูผึ่งแอบฟังมาตลอดทาง สรุปว่าเมื่อวานคยูฮยอนร้องไห้สักเรื่องที่เขาอาจจะเป็นต้นเหตุสินะ แต่เมื่อวานเขากลับบ้านพักมาก็เกือบเที่ยงแถมมาเจอหน้าซีวอนก็ตอนที่มาถึงแล้วเขาเองก็ยังสงสัยตัวเองว่าไปทำอีกฝ่ายร้องไห้ตอนไหน
"นี่เมื่อวานนายร้องไห้เหรอ" เด็กยองอุนวิ่งไปดักหน้าซีวอนแล้วถาม แต่คยูฮยอนก็เห็นเพียงซีวอนส่ายหน้า
"อ้าวเมื่อวานไม่ได้ถูกยองอุนแกล้งหรอกเหรอ"
"เปล่านี่ฮะ เมื่อวานตอนผมมาส่งซีวอนเมื่อสายก็ยังดีๆ อยู่เลยอ่า"
"ก็ผมเปล่าร้องไห้นี่!" ซีวอนแก้ตัวเสียงดังก่อนจะหันมามองหน้าคยูฮยอนแล้ววิ่งนำเข้าโบสถ์ไป อย่างงี้ต้นเหตุมันก็คือเขาชัดๆ เลยนี่นา
หลังจากเสร็จพิธีสวดแล้วคุณนายเจ้าของบ้านก็พาซีวอนไปไหว้พ่อที่สุสานหลังโบสถ์ คยูฮยอนดูปีที่เสียของคุณชเวก็พบว่าเมื่อสองปีที่แล้วนี่เอง เขาเป็นคนนอกเพิ่งรู้จักก็ไม่กล้าซักไซ้ถามมากนัก คิดไว้ว่าสักวันเดี๋ยวก็รู้เอง พอเยี่ยมสุสานเสร็จแล้วทั้งหมดก็ใกล้เที่ยงพอดีคุณนายชเวจึงเอ่ยปากชวนทั้งหมดไปหาข้าวเที่ยงทานกันนอกบ้าน
"ซีวอนอยากทานอะไรจ๊ะ"
"ผมอยากทานเนื้อย่าง"
"งั้นก็เนื้อย่างเนอะ"
สองแม่ลูกพากันเดินนำหน้าปล่อยให้คยูฮยอนเดินคู่ไปกับเด็กยองอุน ตอนนี้คยูฮยอนโตเต็มที่แล้วสูงประมาณร้อยแปดสิบแต่เด็กยองอุนอายุเท่าซีวอนหากแต่สูงกว่าซีวอนเยอะอยู่ซึ่งถ้าให้นักคณิตศาสตร์อย่างคยูฮยอนคาดเดาแล้วก็ประมาณร้อยหกสิบห้าได้ ส่วนซีวอนน่ะแค่ร้อยห้าสิบเจ็ดก็หรูแล้ว แต่ดื่มนมเช้าเย็นแบบนี้พอเข้าช่วงวัยรุ่นก็คงสูงพรวดพราดเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
ไม่นานทั้งหมดก็มาหยุดที่ร้านเนื้อย่างที่ตลาด ซีวอนเอ่ยทักทายเจ้าของร้านอย่างคุ้นเคยบอกได้ชัดว่ามาบ่อยเพราะฉะนั้นเนื้อย่างที่ยกมาเสิร์ฟจึงเยอะเหมือนสั่งพิเศษ
เกือบบ่ายโมงครึ่งถึงได้จัดการเนื้อท้ั้งหมดหมด โดยฝีมือส่วนใหญ่มาจากยองอุนที่กินเก่งอิ๋บอ๊าย ข้างนอกแดดเริ่มร้อน แค่ออกมายืนนอกห้องแอร์หน้าของซีวอนก็เปลี่ยนเป็นสีแดงโดยเฉพาะที่ใบหูและจมูก เห็นแบบนั้นคยูฮยอนก็เลยค้นเป้ที่พกมาหาหมวกแก็ปใบเก่าออกมาให้อีกฝ่ายใส่ สงสัยแดดจะแรงขึ้นล่ะมั้งซีวอนถึงได้หน้าแดงขึ้นไปอีกเมื่อตอนกล่าวขอบคุณ
พอกลับมาถึงบ้านคุณนายเจ้าของบ้านก็พาซีวอนไปล้างหน้าล้างตาแล้วบังคับให้อีกฝ่ายไปนอนแม้ว่าเด็กน้อยจะอยากออกไปปั่นจักรยานเล่นกับยองอุนต่อก็ตามแต่ตาเรียวที่เริ่มปรือปรอยก็บอกได้ว่าร่างเล็กเหนื่อยจัดเพียงใด ยองอุนเองก็ทำตัวเป็นเด็กดีส่งให้อีกฝ่ายเข้านอนแล้วสัญญาว่าตอนสี่โมงจะมาปลุกไปปั่นจักรยานเล่นกันซีวอนถึงได้เข้าไปนอนอย่างว่าง่าย
เมื่อเด็กคนหนึ่งไปนอน เด็กอีกคนก็กลับบ้านไปแล้ว คยูฮยอนก็เลยขอตัวขึ้นไปทำการบ้านที่ค้างคาต่อ ทันทีที่เขาปิดประตูห้องเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มองชื่อคนโทรเข้าแล้วก็ยิ้มหวานกดรับเสียงสดใส
"ว่าไงดงเฮ"
'คิดถึง'
"จริงอ่ะ ถ้าจริงนี่เราดีใจตายเลยนะเนี่ย"
'ก็ไม่จริงน่ะสิ ฮ่าๆ' เสียงหัวเราะใสๆ ดังมากตามสายทำเอาคยูฮยอนหุบยิ้มไม่ลงเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายเพียงแหย่เขาเล่นเท่านั้น
"นี่กินข้าวยังอ่ะ"
'ถามอย่างนี้จะพาไปเลี้ยงเหรอ'
"เปล่า ถามไปงั้นแหละ"
'โธ่เอ๊ย เราก็นึกว่าจะใจดีพาไปเลี้ยง'
"ไปป่ะล่ะ เย็นนี้เจอกันที่ไหนดี"
'ตอนนี้ไม่ได้เหรอ ฉันคิดถึงนายมากเลยนะ'
"ไม่ได้หรอกดงเฮฉันเพิ่งกินข้าวมา"
'โอเคตอนเย็นก็ได้ เนื้อย่างนะ'
"อย่างอื่นได้ไหมฉันเพิ่งกินมันมา" คยูฮยอนบอกปัดอีกครั้ง เขาลูบท้องที่เต็มไปด้วยเนื้อย่างและผักต่างๆ ขณะพูดสายไปด้วย
'งั้นเป็นบะหมี่ล่ะกัน เย็นนี้ที่ร้านบะหมี่หน้าม. นะ'
"โอเค บาย" คยูฮยอนวางสายจากดงเฮปุ๊ปก็ยิ้มปากฉีก หลังจากเรื่องเมื่อคืนนั้นเขากับดงเฮก็ตกลงกันว่าจะดูกันไปก่อนเพราะถ้าจะมาคบกันเพียงเพราะแค่พลาดท่าด้วยเหล้าความสัมพันธ์อาจจะไม่ยืดยาวและอาจจะแย่ถึงขั้นตัดเพื่อน เพราะฉะนั้นช่วงนี้ก็ถือว่าเป็นช่วงทดลองใช้ล่ะนะ
หลังจากนั้นตลอดช่วงเวลาที่เหลือคยูฮยอนจึงรีบปั่นการบ้านทั้งหลายด้วยความเร็วสปีดนรกก่อนจะแต่งตัวหล่อเพื่อออกไปทานบะหมี่กับดงเฮ
"คุณน้าฮะเย็นนี้ผมไม่ทานข้าวนะฮะ"
"จะไปไหนเหรอจ๊ะ"
"พอดีมีนัดกับเพื่อนน่ะฮะ"
"กับแฟนล่ะสิไม่ว่า"
"หา?" คยูฮยอนหันไปมองต้นเสียงที่กำลังนั่งกอดเข่าดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟาข้างกายมีลูกสมุนตัวเขื่องนอนคลอเคลียอยู่ไม่ห่างด้วยความตกใจ
"เปล่านี่ เสียงในโทรทัศน์ต่างหาก เราเปล่าพูดอะไรสักหน่อย"
"อ๋อเหรอ" คยูฮยอนฟังที่ซีวอนแก้ตัวแล้วก็นึกขำ เขาเดินผิวปากออกมาจากบ้านพลางนึกถึงซีวอนที่วันนี้แต่งตัวน่ารักเหมือนตุ๊กตาเพราะสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวคอปกบัวกับกางเกงขาจั๊มฟ์สั้นเหนือเข่าสีชมพูอ่อนแถมยังถูกจับมัดผมด้วยหนังยางติดตัวตุ๊กตาสีขาวๆ แก้มกลมๆ น่ารักไปหมดตั้งแต่หัวจรดเท้า แม้วันนี้จะปากร้ายไปหน่อยก็เถอะแต่โดยรวมแล้วก็พอให้อภัยได้
"ว่าแต่..." คยูฮยอนพึมพำขึ้นมากับตัวเองเบาๆ "ทำไมถึงคิดว่าเราไปกับแฟนว่ะ" แม้จะสงสัยแต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบคยูฮยอนจึงเลิกให้ความสนใจ และยิ่งเมื่อเห็นหน้าหวานๆ หมวยๆ ของดงเฮแล้วใบหน้าน่ารักของซีวอนหายวับไปกับสายลมทันที
คืนนั้นคยูฮยอนพาตัวเองออกมาจากห้องของดงเฮด้วยใบหน้าเปี่ยมสุขและสบายตัว แม้จะเหนื่อยกายอยู่บ้างแต่สำหรับเด็กหนุ่มวัยนี้แล้วการได้ปลดปล่อยตัวเองเป็นประจำเนี่ยทำให้สุขภาพจิตดีชะมัด
ชายหนุ่มกลับบ้านพักเมื่อเกือบเที่ยงคืน สองแม่ลูกคงหลับกันหมดแล้วเพราะบ้านปิดไฟมืดเปิดทิ้งไว้เพียงไฟทางเดินทั้งนอกบ้านและในบ้าน เขาค่อยๆ ย่องเดินเพราะกลัวจะทำเสียงดังปลุกสองชีวิตที่นอนหลับอยู่ในห้องนอนชั้นล่าง แต่คยูฮยอนคิดผิดเพราะเขาเจอซีวอนนั่งกอดเข่าซุกตัวอยู่ที่ขั้นบันไดบนตักมีแมวอ้วนนอนหาวอยู่
"ดึกแล้วทำไมไม่นอนล่ะ" คยูฮยอนถามออกไป เขาหยุดยืนดูซีวอนที่มีสีหน้าตกใจที่เห็นเขาเล็กน้อย เด็กหนุ่มทำหน้าตื่น แก้มทั้งสองข้างแดงจัดคล้ายจะอาย
"ระ... ระ เรานอนไม่หลับ"
"ทำไมล่ะ พรุ่งนี้ต้องตื่นไปเรียนหนังสือแต่เช้าถ้านอนไม่หลับพรุ่งนี้ก็ตื่นสายพอดี กลับเข้าไปนอนได้แล้ว"
"อืม" คยูฮยอนยืนรอจนเห็นซีวอนอุ้มแมวหายเข้าไปในห้องนอนแล้วจึงได้กลับขึ้นไปที่ห้องของตัวเองเพื่อพักผ่อน
คืนนั้นคยูฮยอนฝันแปลกๆ เขาฝันว่าที่ด้านซ้ายของเขามีซีวอนยืนร้องไห้อยู่และด้านขวามีดงเฮที่กำลังยืนโวยวายใส่เขา เสียงทะเลาะและเสียงร้องไห้ดังผสมกันจนน่าปวดหัวและเมื่อสุดที่จะทนได้เขาก็ลืมตาตื่นขึ้นมาเพื่อพบว่าอีกหนึ่งชั่วโมงเขามีคลาสเรียนวิชาแคลคูลัส
...
2BCon
เรื่องนี้หาอ่านยากนะคะ
คู่นี้นานๆ จะเห็นคนแต่งที
เพราะฉะนั้นช่วยกันเม้นต์ให้กำลังใจหน่อยนะคะ
ขอสักสิบเม้นต์ก่อนได้ไหม... สักนิดนะคะ ><
เด็กผู้หญิงผมซอยสั้นระต้นคอแต่งตัวทะมัดทะแม่งเหมือนเด็กผู้ชาย ในปากคาบลูกอมยี่ห้อชวนจูบจนแก้มข้างหนึ่งป่อง สองมือล้วงกระเป๋ายืนทำท่าทางกวนอวัยวะเบื้องล่าง กระเป๋าเป้สีฟ้าอ่อนที่สะพายหลังห้อยพวงกุญแจตุ๊กตากระต่ายสีขาวหูยาวๆ ใส่เสื้อยืดสีแดงจัดสกรีนตัวหนังสือ METOO คยูฮยอนมองหน้าคนที่มาเคาะประตูปลุกเขาแต่เช้าอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก
"มีธุระอะไร" เขาเอ่ยถามห้วนๆ พยายามตีสีหน้าดุใส่เด็กที่มาทำหน้ามึนใส่ตั้งแต่เช้า
"แม่มาชวนไปกินข้าว รีบๆ ด้วยล่ะ" บอกจบก็เดินลงบันไดไปตึงตัง คยูฮยอนมองตามหลังลูกเจ้าของบ้านเช่าที่มาปลุกไปจนลับสายตาก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยสำหรับไปทานมื้อเช้า
คยูฮยอนเพิ่งสอบติดมหาวิทยาลัยชื่อดังในโซลเลยต้องถ่อมาจากบ้านนอกเข้ามาเรียนในเมือง ที่บ้านก็ไม่ได้มีเงินทองมากมายจึงต้องหาหอพักราคาถูกอาศัย ไปๆ มาๆ ก็มาเจอบ้านหลังหนึ่งขนาดเล็กกะทัดรัดมีสวนย่อมเล็กๆ ในตัวแปะป้ายประกาศแบ่งให้เช่าชั้นบนของบ้านในราคาย่อมเยาว์ บรรยากาศก็ดูร่มรื่นน่าอยู่ เจ้าของบ้านก็เป็นแม่ม่ายวัยสามสิบปลายๆ มีลูกหนึ่งคนกำลังเรียนอยู่ชั้นประถม ซึ่งก็ไม่น่าจะรบกวนการเรียนของเขามากนัก หลังจากตัดสินใจปรึกษากับทางบ้านเรียบร้อยคยูฮยอนก็เลยพาตัวเองย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้
และเช้านี้ก็เป็นเช้าแรกหลังจากเขาย้ายเข้ามา สองแม่ลูกอาศัยอยู่ที่ชั้นล่างของบ้าน ส่วนชั้นบนที่เขาเช่านั้นมีเพียงห้องนอนของเขาเพียงห้องเดียวห้องน้ำในตัวเสร็จสรรพสะดวกทุกอย่าง
พอจัดการตัวเองเสร็จคยูฮยอนก็พาตัวเองลงมาที่ห้องครัวชั้นล่างหลังจากที่เมื่อคืนก็เข้ามาทานอาหารเย็นที่เจ้าของบ้านทำเลี้ยงไปแล้วรอบหนึ่ง
ที่ห้องครัวคยูฮยอนเห็นลูกเจ้าชายบ้านกำลังใช้มือข้างซ้ายนั่งหมุนแกนไม้ลูกอมในปาก ส่วนมืออีกข้างที่ว่างก็ลูบหัวแมวตัวอ้วนลายเสือเล่น พอคุณนายเจ้าของบ้านเห็นหน้าเขาก็เรียกให้นั่งก่อนที่จะยกถ้วยใส่แกงมาตั้งที่โต๊ะ
"ซีวอนเอาลูกอมไปทิ้งได้แล้ว แล้วก็ไปยกหม้อข้าวมาตักข้าวให้พี่เขาด้วย"
"ฮะ" คยูฮยอนมองซีวอนที่อุ้มแมวไปปล่อยที่พื้นแล้วเดินไปตักข้าวด้วยความสงสัย เขาเพิ่งจะรู้จักชื่อลูกเจ้าของบ้านเมื่อกี้ น่าแปลกที่เด็กผู้หญิงชื่อซีวอน ซีวอนเดินไปทิ้งไม้ลูกอมก่อนจะยกหม้อข้าวตามที่แม่สั่งมาตั้งเรียบร้อย พอข้าวถูกตั้งบนโต๊ะคยูฮยอนก็อาสาตักข้าวใส่จานให้ทุกคน หากพอจะตักให้ซีวอนเด็กน้อยก็ร้องบอกให้เอาข้าวออก คยูฮยอนมองข้าวหนึ่งทัพพีในจานอย่างสงสัยแค่นี้เขากินให้ตายก็ไม่อิ่มแล้วเด็กนี่จะให้เอาออกอีกมันจะไปอยู่ท้องอะไรมิน่าถึงได้ตัวเล็กผอมบางอย่างนี้ไง แต่คยูฮยอนก็ไม่ได้พูดออกมาเขาทำตามที่ซีวอนขอ พอคุณนายเจ้าของบ้านยกไส้กรอกทอดมาวางอีกอย่างมื้อเช้าก็ได้เริ่มขึ้นสักที
คยูฮยอนเอ่ยชื่นชมรสชาติของแกงกิมจิทันทีที่ได้ซดลงคอ เขาอดนึกถึงรสชาติเดียวกันนี้จากที่บ้านไม่ได้ คุณนายเจ้าของบ้านยิ้มรับคำชมอย่างใจดี หลังจากนั้นทุกอย่างก็กลับมาอยู่ในความเงียบ
ตลอดเวลาที่ทานข้าวคยูฮยอนลอบมองซีวอนที่นั่งตรงข้ามอยู่บ่อยๆ เด็กน้อยนั่งตักข้าวเข้าปากคำเล็กๆ และปฏิเสธการใช้ตะเกียบอย่างที่เขาหรือแม่ของเด็กนี่ใช้และทานอาหารเช้าหมดในเวลารวดเร็ว พอหมดจานก็รีบลุกเอาจานไปวางในอ่างแล้วยกนมขึ้นดื่มจนหมดแก้ว กอดแม่จากข้างหลังแล้วหอมแก้มก่อนจะยกแมวที่กินอาหารเม็ดอยู่ริมประตูมาจูบที่จมูกสีชมพูเล็กๆ นั่น
"ไปเรียนก่อนนะฮะ"
"อย่าเถลไถลล่ะซีวอนรีบๆ กลับบ้านนะ"
"ฮะ" คยูฮยอนได้ยินเสียงส่งท้ายมาไกลๆ ก่อนจะมองผ่านหน้าต่างห้องครัวเห็นซีวอนวิ่งออกไปหน้าบ้านที่มีเด็กผู้ชายตัวโตยืนรออยู่
หลังเสร็จมื้อเช้าคยูฮยอนก็อาสาเก็บล้างถ้วยชาม ส่วนคุณนายเจ้าของบ้านก็เตรียมตัวออกไปทำงาน เพราะฉะนั้นยามสายทั้งบ้านจึงเหลือคยูฮยอนเพียงคนเดียว ชายหนุ่มจึงอาศัยช่วงว่างของวันออกไปเดินสำรวจบริเวณรอบๆ บ้านเผื่อต้องการอะไรจะได้รู้จักทิศทางไปซื้อถูก จนเดินผ่านโรงเรียนประถมแห่งหนึ่งเขาถึงได้หยุดดูเด็กนักเรียนเล่นกีฬากันที่สนามบอล ไม่ได้ว่าเขานึกอยากย้อนวัยหรอกนะแต่เพราะภาพของเด็กตัวผอมเก้งก้างที่ชื่อซีวอนนั่นต่างหากล่ะที่ทำให้เขาหยุดยืนดู
คยูฮยอนมองซีวอนที่พยายามเลี้ยงลูกบาสหลบเด็กผู้ชายตัวใหญ่ๆ ในสนามอย่างคล่องแคล่ว แม้หุ่นผอมบางอย่างผู้หญิงจะเสียเปรียบแต่ส่วนสูงของซีวอนก็ไม่ได้น้อยไปกว่าเด็กผู้ชายพวกนั้นเลย ไม่นานลูกบาสก็ลอยลงห่วงอย่างสวยงาม คยูฮยอนส่ายหน้าบ่นพึมพำเมื่อเห็นซีวอนวิ่งเข้าไปกอดบรรดาเพื่อนผู้ชาย
"เป็นเด็กผู้หญิงอะไรไม่ระวังตัวเองเลย ถึงจะเป็นทอมก็เหอะไม่เห็นต้องให้ผู้ชายกอดเลยนี่นา"
แม้จะบ่นอย่างนั้นแต่คยูฮยอนก็หยุดมองรอยยิ้มสว่างจ้าของซีวอนเนิ่นนาน รอยยิ้มที่ส่งไปถึงตาและพลอยให้แก้มทั้งสองยุบบุ๋มลงไปเป็นลักยิ้มเสน่ห์
น่ารัก...
น่ารัก... มากๆ เลยล่ะ
...
ตั้งแต่ย้ายมาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับสองแม่ลูก คยูฮยอนอดรู้สึกแปลกๆ กับซีวอนไม่ได้ เขาไม่เคยเห็นซีวอนใส่กระโปรงและไม่เคยเห็นกระโปรงสำหรับเด็กผู้หญิงในบ้านนี้เลยสักตัว!!! แม้ซีวอนจะออกทอมบอยแต่ก็มีนิสัยที่ค่อนข้างจะอ่อนหวานยิ่งเวลาอยู่กับแม่
ตกดึกหลังทานอาหารเย็นเสร็จคยูฮยอนมักจะเห็นซีวอนนั่งกอดกับแม่ดูละครกันสองคนบนโซฟา มือข้างหนึ่งกอดหมอนอิงที่เท้ามีแมวนอนหมอบอยู่ซีวอนก็ชอบเอาเท้าไปลูบๆ บางทีก็จะเห็นซีวอนอ้อนแม่เหมือนลูกแมวอ้อนแม่แมว เป็นภาพที่น่ารักดีนะแต่ตอนนี้ไม่รู้ทำไมคยูฮยอนอยากเห็นซีวอนใส่กระโปรงชะมัด มันคงจะน่ารักยิ่งกว่านี้อีก
คยูฮยอนมาอาศัยอยู่กับครอบครัวนี้ได้สองเดือนแล้วและตอนนี้เขาก็เปิดเทอมแล้ว การบ้านเยอะพอๆ กับกองหนังสือที่ต้องอ่านอีกสองสัปดาห์เขาจะต้องสอบแล้วแต่ซีวอนที่กำลังเรียนอยู่ชั้นประถมหกน่ะเข้าสู่ช่วงสอบไปแล้ว
ซีวอนเรียนเก่งแทบทุกวิชาโดยเฉพาะภาษาต่างประเทศและพละหากแต่ตายคณิตศาสตร์ทุกครั้ง คุณแม่เห็นอย่างนั้นก็ออกจะหนักใจพร้อมกับสบโอกาสเห็นว่าคนที่มาเช่าบ้านอยู่เป็นอดีตเด็กโอลิมปิกคณิตศาสตร์มาก่อนจึงไหว้วานของให้ช่วยติวให้ สุดท้ายคยูฮยอนจึงต้องเจียดเวลาอ่านหนังสือและเวลาเล่นสตาร์คราฟฟ์อันมีค่ามาติวหนังสือให้ซีวอนทุกวันตั้งแต่สองทุ่มถึงสี่ทุ่ม
"ต้องเอา x มาแทนค่าตรงนี้นะแล้วค่อยๆ ถอดสมการออกมาอย่างนี้" คยูฮยอนเขียนลงบนกระดาษให้ดูเป็นตัวอย่าง ซีวอนมองแล้วก็พนักหน้ารับแล้วเริ่มลงมือทำแบบฝึกหัดที่คยูฮยอนคิดให้อย่างว่าง่าย
คยูฮยอนเองก็นั่งมองซีวอนที่แก้โจทย์เลขอย่างตั้งใจแล้วก็พาลนึกสงสัยว่าทำไมแม่ของซีวอนถึงได้ไม่ห่วงลูกสาวบ้างเลยถึงให้เข้ามาอยู่ในห้องนอนผู้ชายสองต่อสองแบบนี้ จะว่าไว้ใจมันก็ไม่มากพอหรือจะบอกว่าซีวอนยังเด็กมากเลยไม่น่ามีปัญหาอะไรก็ยังดูแปลกๆ
"นี่ข้อนี้ถ้าแทนค่า x ตรงนี้แล้วต้องทำไงต่ออ่ะ ไม่เห็นเหมือนที่ทำให้ดูเหมือนกี้เลยนี่นา คุณครูที่โรงเรียนก็เหมือนกันเวลาสอนก็สอนแบบนี้แต่พอออกข้อสอบทีไรไม่เหมือนกับที่สอนทุกที" เสียงซีวอนดึงเขาออกมาจากความคิด คยูฮยอนก้มมองโจทย์ในมือซีวอนก็หัวเราะ
"ก็โจทย์แบบนี้มันง่ายไปนี่นาเขาก็เลยต้องพลิกแพลงบ้างสิไม่งั้นก็จะทำเป็นแต่แบบเดียวพอไปเจออย่างอื่นก็ทำไม่เป็น มันก็เหมือนเล่นบาสนั่นแหละจะวิ่งเลี้ยงลูกเข้าไปตรงๆ ไม่ได้หรอกมันก็ต้องมีหลบหลีกใช้เทคนิคหนีไปเรื่อย"
"ยิ่งพูดก็ยิ่งงง แล้วถ้าโจทย์มันพลิกมาแบบนี้ต้องแก้ยังไงล่ะ"
"หาหลักมันให้เจอสิ ถ้าเข้าใจหลักการก็จะทำได้ทุกแบบนั่นแหละ"
ซีวอนยกมือเกาะหัวแกรกๆ ก่อนจะก้มหน้าลงไปมองโจทย์ในกระดาษ กริยาแบบเด็กๆ ดึงดูดสายตาได้อย่างน่าแปลกประหลาด มือเล็กที่เท้าอยู่ที่คางกระดิกนิ้วให้แตะผิวแก้มเนียนเป็นจังหวะ ผิวขาวๆ ที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อกล้ามตัวใหญ่ทำเอาคยูฮยอนแอบเลียปากอย่างไม่รู้ตัว แขนเสื้อก็กว้างได้อีกเวลาก้มทีหรือยกแขนทีก็เห็นเข้าไปถึงอกขาวๆ ที่แต้มติ่งไตสีชมพู
ท่องไว้ไอ้คยู สิบสอง คุก สิบสอง คุก สิบสอง คุก...
อ๊ากกกกกกกก... ทำไมแต่งตัวไม่ระวังเลยนะ เป็นสาวเป็นนางแท้ๆ แต่งตัวล่อตะเข้จริงๆ ไหนจะกางเกงนอนสั้นๆ ที่เลิกขึ้นมาถึงขาอ่อนนั่นอีก ท่องไว้ไอ้คยู สิบสอง คุกนะมึง!!!
สอนไปสงบสติอารมณ์ตัวเองไปก็หมดเวลาพอดี คุณแม่คนสวยมาเคาะประตูเรียกซีวอนพร้อมกับยื่นแก้วนมให้ดื่ม พอสองแม่ลูกลับสายตาไปคยูฮยอนก็ถอนหายใจเสียงดังลั่น
"เด็กบ้าเอ๊ย!!!"
คืนนั้นคยูฮยอนนอนไม่หลับ ภาพผิวขาวๆ มันหลอกหลอนสายตา เหมือนภาพวิดีโอที่เล่นรีเพลย์ซ้ำแล้วซ้ำอีกให้เขามองเห็นตั้งแต่ปลายเท้าไล่ไปจนถึงปลีกน่องสวยๆ จนถึงต้นขาอ่อนขาวๆ เอวบางเล็กๆ ที่เขาคาดว่าใช้เพียงสองมือจับก็คงรวบได้หมด นิ้วเรียวสวยกับแขนเรียวไร้กล้ามเนื้อจนถึงแผ่นอกบางๆ ของเด็กผู้หญิงที่ยังไม่โตมันน่าลูบไล้ชะมัดผิวเด็กเนี่ย...
"ไม่น้าาาาาาาาาาาาา!!!" คยูฮยอนร้องลั่นพร้อมกับสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก เสียงร้องของเขาคงจะดังมากเพราะไม่กี่นาทีต่อมาคุณนายเจ้าของบ้านก็่วิ่งมาเคาะประตูถาม เขารีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนเปิดประตูออกไปบอกว่าเขาแค่ฝันร้ายเท่านั้น
เช้าวันต่อมาคยูฮยอนก็ไม่ยอมมองซีวอนอีกเลยไม่ว่าจะส่วนไหนของร่างกายก็ตาม หากแต่พอตกเย็นถึงเวลาติวก็เป็นช่วงที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้คยูฮยอนก็พยายามที่จะมองอีกฝ่ายให้น้อยมากที่สุดแต่สุดท้ายก็ไม่สามารถอดใจมองผิวขาวๆ ในชุดนอนลายกระต่ายได้ คยูฮยอนอยากจะรู้นักเชียวว่าพ่อแม่ของเด็กคนนี้ทำกันยังไงถึงมีลูกสาวสวยน่ารักล่อใจชายตั้งแต่เด็กขนาดนี้
วันนี้ซีวอนไม่ได้ใส่เสื้อกล้ามก็จริงแต่คอเสื้อนอนก็กว้างพอจะให้ต้นคอกับไหล่ขาวๆ โผล่พ้นออกมาอวดสายตาได้ ยิ่งยามที่เส้นผมละเอียดนุ่มคลอเคลียกับผิวเนียนนั่นแล้วล่ะก็คยูฮยอนก็แทบจะอดใจกระโจนไปตะครุบตัวซีวอนมาขย้ำอย่างเสียมิได้
ไม่ได้นะไอ้คยู นั่นมันเด็กนะเว้ย... สิบสองเองนะ อดใจไว้กินตอนนี้ไม่ได้รออีกสิบปีก็ไม่สาย ท่องไว้คุก คุก คุก...
...
"เป็นอะไรไปน่ะคยูฮยอน หน้าตาไม่สดชื่นเลย" เสียงทักจากเพื่อนร่วมคณะทำให้คยูฮยอนยิ้มแหย จะบอกออกไปว่านอนไม่หลับเพราะภาพของเด็กสิบสองมันหลอนตาก็เดี๋ยวโดนกว่าหาว่าโรคจิตถูกลากเข้าคุกไม่รู้ตัว
"เปล่าแค่นอนไม่พอน่ะ"
"ฟิตอ่านหนังสือล่ะสิ"
"ก็ทำนองนั้น" คยูฮยอนปดออกไปก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง "แล้วนี่ดงเฮมาคนเดียวเหรอปกติเห็นมากับแฟน"
แต่เหมือนจะเปลี่ยนไปผิดเรื่องหน่อยล่ะเพราะพอพูดถึงแฟนดงเฮก็ทำหน้าเศร้าทันทีจนคยูฮยอนอยากจะเรียกคำพูดคืนเสียเดี๋ยวนั้น
"เลิกกันแล้วล่ะ" หนุ่มหน้าหมวยบอกพลางพาร่างบอบบางมานั่งลงข้างๆ คยูฮยอน "เขาอยากจะไปตามหาฝันของเขาฉันก็ห้ามเขาไม่ได้ ในเมื่อความคิดเราไปด้วยกันไม่ได้เราก็ควรจะจบมันแค่ที่ตรงนี้แหละนะ"
"แล้วเขาไปไหนเหรอ"
"เขาบอกว่าเขาอยากจะเป็นนักแสดงน่ะ"
...
การสอบมหาโหดผ่านพ้นไปก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องมีงานฉลอง วันนี้พี่รหัสของคยูฮยอนนัดไปดื่มเหล้าที่ร้านคาราโอเกะหน้าม. ซึ่งคอดื่มอย่างคยูฮยอนก็ไม่พลาด เขาขาดแอลกอฮอล์มานานพอสมควรจึงอดคิดถึงรสชาติขมปร่าติดลิ้นไม่ได้ งานนี้ไม่ได้มีเพียงแค่คยูฮยอนกับพี่รหัสเท่านั้นแต่ยังมีเพื่อนของพี่รหัสและบรรดาน้องของพวกพี่เขามาด้วย สิ่งมีชีวิตผู้ชายนับสิบชีวิตร้อง เต้น ดื่ม แดกกันอย่างเมามันจนเกือบสามทุ่มอี ดงเฮก็โผล่หน้าเข้ามาในงาน
"ทำไมเพิ่งมาว่ะไอ้หมวย" หนึ่งในรุ่นพี่ตะโกนถามเสียงดังลั่น คยูฮยอนไม่เห็นทงเฮตอบนอกจากยิ้มบางๆ เขาแอบได้ยินเสียงรุ่นพี่ซุบซิบกันว่าดงเฮไปส่งอดีตแฟนที่สนามบินเพื่อกลับบ้านที่อเมริกา หลังจากนั้นงานเลี้ยงก็ดำเนินต่อไปอย่างสนุกสนาน คยูฮยอนทั้งร้องทั้งดื่ม ใครส่งแก้วให้ก็หมดแก้วๆ จนในที่สุด...
"หืม?" คยูฮยอนเปล่งเสียงออกมาจากในคอด้วยความลำบากเขารู้สึกคอแห้งผากและเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวอย่างที่สุด เนื้อตัวไม่มีเสื้อผ้าสวมใส่ พอลุกขึ้นมานั่งก็เห็นสภาพห้องแปลกตาในหัวนึกสงสัยว่าทำไมซีวอนไม่มาปลุกไปทานข้าวเช้า กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำก็สะดุดก็ขากางเกงยีนส์ตัวเล็ก เขามองมันแล้วก็อุปทานไปว่าคงเพราะกางเกงไม่ดีพอซักก็เลยหด หลังจากล้างหน้าล้างตาจนเริ่มสดชื่นแล้วเขาก็เดินออกมาจากห้อง
"ทำไมห้องมันกว้างขึ้นว่ะ เตียงก็ใหญ่ขึ้นหรือว่าเราจะเมาค้างจนตาพร่า"
ไม่ต้องรอคำตอบนานอี ดงเฮก็โผล่ออกมาจากเตียงในสภาพเปลือยเปล่าไม่ต่างจากเขาแถมตามเนื้อตามตัวก็ยังมีรอยจ้ำแดงๆ อีก คยูฮยอนไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาอ่อนประสบการณ์เพราะฉะนั้นจึงสามารถตอบคำถามตัวเองได้ในทันทีว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นที่ห้องแห่งนี้
"เอ่อ..."
"เมากับอกหัก ชัดไหมพ่อหนุ่มโอลิมปิก"
"แล้วอย่างเราเนี่ยนายให้เหรียญอะไร"
"เหรียญทองเลย"
...
คยูฮยอนเดินกลับบ้านพักด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม พอเปิดรั้วเข้ามาก็เจอซีวอนนั่งยองๆ ลูบหัวแมวเล่นอยู่หน้าประตูเข้าบ้าน ซีวอนรีบอุ้มแมวเดินหายไปหลังบ้าน แม้จะงงๆ แต่คยูฮยอนก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เขาเดินขึ้นห้องนอนอย่างมีความสุขก่อนจะล้มตัวลงนอนหลับไปด้วยความเพลีย
ตื่นมาอีกทีเมื่อเกือบใกล้เย็นเพราะเสียงเคาะประตูห้อง คยูฮยอนเห็นซีวอนที่อุ้มแมวยืนก้มหน้าก้มตาบอกให้ลงไปทานข้าวเย็น คยูฮยอนเลยขอเวลาอาบน้ำแต่งตัวก่อนเพราะเพิ่งตื่นซีวอนก็ไม่ได้ว่าอะไรเดินลงชั้นล่างไปเงียบๆ
พอคยูฮยอนเดินลงมาที่ห้องครัวก็เห็นคุณนายเจ้าของบ้านกำลังเตรียมอาหารอยู่ส่วนซีวอนคงอยู่ในห้องนอน เธอบอกให้คยูฮยอนไปรอที่ห้องนั่งเล่นแต่เขาไม่อยากอยู่เฉยๆ และเห็นว่าฝนใกล้ตกแล้วจึงอาสาไปช่วยเก็บผ้าที่ตากไว้หลังบ้าน ชายหนุ่มเดินทะลุผ่านประตูหลังบ้านไปเจอสนามหญ้าเล็กๆ ที่ไว้ใช้ตากผ้า เขาหยิบตะกร้าไม้สานใบใหญ่มาวางไว้ข้างตัวแล้วเริ่มเดินไปเก็บเสื้อผ้าแต่ละตัว เสื้อผ้าเนื้อนิ่มตัวเล็กสีอ่อนไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นของซีวอน คยูฮยอนเหลียวซ้ายแลขวาไม่เห็นใครอยู่แถวนั้นก็แอบหยิบเสื้อมาดม กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มอ่อนๆ ผสมกลิ่นแดด และที่สำคัญกลิ่นหอมแปลกๆ ที่น่าจะเป็นกลิ่นเฉพาะตัวของซีวอนที่ติดเสื้อมาทำเอาชายหนุ่มเคลิ้มจนเหมือนตัวจะลอย
ลมพัดมาวูบใหญ่พาเอาคืนสติ คยูฮยอนรีบยัดเสื้อผ้าทั้งหลายลงตะกร้าก่อนจะหิ้วกลับเข้าบ้าน เขาเดินจะเอาตะกร้าผ้าไปเก็บไว้ที่ห้องซักรีดแต่ก็ปะกับซีวอนที่เดินออกมาจากห้องนอนพอดี ซีวอนที่วันนี้ทำตัวติดแมวชอบกลรีบเดินหนีไปหาแม่ที่ห้องครัว ถ้าคยูฮยอนไม่ตาฝาดหรือยังเมาค้างอยู่ล่ะก็... เขาเห็นซีวอนร้องไห้ใช่ไหมเนี่ย
ปกติช่วงหลังๆ มาคยูฮยอนน่ะชอบหลบตาไม่มองซีวอนเพราะกลัวอดใจไม่ไหวแต่วันนี้ไม่รู้ทำไมตลอดเวลาที่ทานข้าวต่อให้คยูฮยอนจ้องซีวอนแทบตาก็มองไม่เห็นตาสวยๆ ของอีกฝ่ายเลย
มันทำให้คยูฮยอนคิดว่าเขาทำอะไรผิดให้อีกฝ่ายโกรธหรือเปล่า แต่คิดให้ตายก็คิดไม่ออกหรือเป็นเพราะเขาติวหนังสือให้อีกฝ่ายแย่จนสอบไม่ผ่านเหรอ วันนี้เป็นวันที่ประกาศผลสอบกลางภาคของซีวอนด้วยนี่นะ พอคิดอย่างนั้นแล้วหลังจากจัดการทำความสะอาดจานชามเรียบร้อยคยูฮยอนก็ถือวิสาสะฉวยตัวซีวอนมาคุยที่ห้องนอนโดนไม่ทันให้อีกฝ่ายได้เอาแมวมาเป็นเพื่อน
หลังจากที่จัดการปิดล็อคประตูเสร็จสรรพคยูฮยอนก็หันไปหาซีวอนที่ทำตัวเหมือนแกะถูกหมาป่าไล่ต้อนอย่างจนใจ เขาเดินไปหาอีกฝ่ายที่เอาแต่ถอยหนีจนหลังชิดผนังห้อง คยูฮยอนจึงสามารถประชิดตัวอีกฝ่ายได้ เขาฉวยเอาข้อมือเล็กมากอบกุมก่อนจะออกแรงลากให้อีกฝ่ายมานั่งที่ขอบเตียงแล้วพาตัวเองนั่งประกอบข้างทั้งที่ยังไม่ปล่อยมือออก
"ฉันทำอะไรให้เราไม่พอใจเหรอ"
"เปล่า"
"เปล่าแล้วหลบหน้าทำไม"
"เปล่า"
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วทำไมไม่มองหน้าฉันล่ะมองมือตัวเองทำไม"
"เปล่า"
"นี่พูดเป็นแต่เปล่าเหรอ"
"เปล่า"
คยูฮยอนถอนหายใจด้วยความหนักใจกับเด็กหัวดื้ออย่างซีวอน ถ้าใช้ไม้แข็งไม่ได้ก็ลองเล่นไม้อ่อนดูดีไหมนะ จะเล่นให้อ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟเลย ไม่ต้องคิดให้ปวดหัวคยูฮยอนก็จัดการรวบตัวซีวอนมาไว้ทั้งตัว เขาใช้สองแขนกอดอีกฝ่ายจากด้านหลังรวบเอวบางๆ ให้ร่างเล็กมาอยู่บนตัก คยูฮยอนได้ยินเสียงซีวอนร้องอุทานเบาๆ ก่อนจะตัวแข็งทื่อเมื่อมานั่งอยู่บนตัวเขา
"ทีนี้จะบอกฉันได้หรือยังว่าเป็นอะไรถึงหลบหน้าหลบตา"
ซีวอนไม่ตอบคงเพราะตื่นกลัวและเขินอาย หน้าใสแดงจัดจนถึงใบหู เห็นแล้วยิ่งน่าแกล้งคยูฮยอนเลยจัดการเป่าลมร้อนๆ เข้าไปที่ต้นคออีกฝ่ายจนซีวอนดิ้น
"อ้า... ไม่เอานะปล่อยนะ"
"ไม่ปล่อยจนกว่าจะตอบว่าเป็นอะไร"
"ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่นา"
"โกหก"
"ไม่ได้โกหกนะ ปล่อยนะไม่งั้นเราจะฟ้องแม่"
"ไปฟ้องเลย แต่ก่อนไปฟ้องฉันคงต้องทำโทษเด็กดื้อก่อนล่ะมั้ง" ยิ่งเห็นซีวอนดิ้นพล่านคยูฮยอนก็ยิ่งสนุก เขาแกล้งจิ้มนิ้วไปที่เอวอีกฝ่ายซีวอนก็กระเด้งตัวเองในทันที คยูฮยอนก็เลยรู้จุดอ่อนเด็กดื้อจึงจัดการจิ้มไปอีกหลายๆ ทีจนซีวอนหัวเราะร่วนพร้อมกับดิ้นพล่านๆ จนทั้งสองล้มตัวลงนอนบนเตียงแต่ถึงอย่างนั้นคยูฮยอนก็ไม่ยอมหยุดแกล้งเด็กน้อย เขาขึ้นค่อมตัวกันอีกฝ่ายไว้แล้วก็จัดการจี้เอวซีวอนไปอีกชุดใหญ่ จนในที่สุดก็ยอมหยุดเมื่อเห็นอีกฝ่ายหัวเราะจนหายใจไม่ทัน
ซีวอนนอนแผ่หอบหายใจด้วยความเหนื่อย ริมฝีปากบางเผยอออกเพื่อสูดอากาศเข้าปอด แก้มใสแดงจัด ตามไรผมเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กๆ เสื้อยืดสีอ่อนเลิกขึ้นจนเห็นเนื้อท้องขาวๆ จนเกือบเห็นเนินอกเล็กๆ ยิ่งมานอนทำท่าทางแบบนี้อยู่ใต้ร่างเขาด้วยล่ะก็... เห็นแล้วมันน่าจับทำอะไรมากกว่านั้นถ้าไม่ติดว่าคุกมันรอเขาอยู่
"ปล่อยเรานะ" พอหายเหนื่อยซีวอนก็พูดออกมาแบบเดิม คยูฮยอนทำหน้าไม่สนใจจนซีวอนเริ่มดิ้นอีกครั้ง
"เรียกคยูฮยอนโอปป้าก่อนสิแล้วจะปล่อย"
"หา?" ซีวอนหน้าขึ้นสีจัดยิ่งกว่าเก่า "จะบ้าเหรอ เพี้ยนไปแล้วหรือไง"
"ไม่ได้เพี้ยนแต่อยากได้ยิน"
"ไม่เอาอ่ะ"
"คยูฮยอนโอป้า เรียกสิ ไม่งั้นไม่ปล่อยจริงๆ นะ"
ซีวอนทำหน้าอึกอักอย่างบอกไม่ถูกก่อนจะพ่นคำที่ทำให้คยูฮยอนช็อคเหมือนโดนไฟดูดสมองชาไปเลยทีเดียว
"จะบ้าหรือไงเราเป็นเด็กผู้ชายนะจะมาเรียกโอปป้าแบบเด็กผู้หญิงได้ที่ไหนกัน คุณมันเพี้ยนไปแล้วจริงๆ" ซีวอนอาศัยช่วงที่คยูฮยอนกำลังอึ้งคลานหนีลงจากเตียงแล้ววิ่งออกจากห้องไป
ลับหลังซีวอนไปได้เกือบห้านาทีคยูฮยอนถึงเพิ่งจะได้สติ เขาเอาหน้ามุดหมอนแล้วกรีดร้องเสียงดังสติกระเจิงไปเลยทีเดียว
เช้าวันต่อมานอกจากซีวอนจะไม่ยอมมองหน้าคยูฮยอนแล้ว คยูฮยอนเองก็มองหน้าซีวอนไม่ติด นี่เขาสายตาสั้นถึงขนาดมองเด็กผู้ชายเป็นเด็กผู้หญิงมานานแรมเดือนเลยเหรอเนี่ย ยิ่งคิดก็ยิ่งอับอาย แต่ก็คอยปลอบใจตัวเองว่าไม่น่าแปลกก็ซีวอนชอบทำตัวชวนให้เข้าใจผิดขนาดนั้น หน้าก็หวานเสียขนาดนั้นแถมยังโตไม่เต็มที่แบบนี้แยกเพศออกจะตาย พอหาข้อแก้ตัวให้ตัวเองได้แล้วคยูฮยอนก็กลับมามองซีวอนเหมือนเดิม
วันนี้เป็นวันอาทิตย์คุณนายเจ้าของบ้านก็เลยจะพาซีวอนไปโบสถ์อย่างปากติ คยูฮยอนได้ยินอย่างนั้นก็ขอติดตามไปด้วยเพราะเห็นว่าตั้งแต่ย้ายมาอยู่โซลก็ไม่ได้ไปโบสถ์อีกเลย
ระหว่างทางที่เดินไปโบสถ์พวกเขาก็ได้เพื่อนร่วมทางมาอีกคนหนึ่งเป็นเพื่อนของซีวอนที่คยูฮยอนมักเห็นมารอไปโรงเรียนพร้อมซีวอนอยู่หน้าบ้านทุกวัน
"นี่ยองอุน พอสวดมนต์เสร็จเราไปปั่นจักรยานเล่นกันเถอะนะ"
"เอาสิ เอาลูกบาสไปเล่นด้วยไหมล่ะ"
"เอาๆ คุณแม่ฮะผมไปเล่นกับยองอุนนะฮะ"
"อย่าไปไกลก็แล้วกันจ๊ะ แล้วก็ห้ามร้องไห้กลับมาด้วยนะ"
ซีวอนอมลมจนสองแก้มป่อง เขากอดอกตัวเองแล้วเถียงเบาๆ "ผมไม่ขี้แยขนาดนั้นสักหน่อย"
"แล้วเมื่อวานใครกันน้าร้องไห้กลับบ้านมา" คุณนายเจ้าบ้านแซวลูกชายไปเรื่อย คยูฮยอนก็หูผึ่งแอบฟังมาตลอดทาง สรุปว่าเมื่อวานคยูฮยอนร้องไห้สักเรื่องที่เขาอาจจะเป็นต้นเหตุสินะ แต่เมื่อวานเขากลับบ้านพักมาก็เกือบเที่ยงแถมมาเจอหน้าซีวอนก็ตอนที่มาถึงแล้วเขาเองก็ยังสงสัยตัวเองว่าไปทำอีกฝ่ายร้องไห้ตอนไหน
"นี่เมื่อวานนายร้องไห้เหรอ" เด็กยองอุนวิ่งไปดักหน้าซีวอนแล้วถาม แต่คยูฮยอนก็เห็นเพียงซีวอนส่ายหน้า
"อ้าวเมื่อวานไม่ได้ถูกยองอุนแกล้งหรอกเหรอ"
"เปล่านี่ฮะ เมื่อวานตอนผมมาส่งซีวอนเมื่อสายก็ยังดีๆ อยู่เลยอ่า"
"ก็ผมเปล่าร้องไห้นี่!" ซีวอนแก้ตัวเสียงดังก่อนจะหันมามองหน้าคยูฮยอนแล้ววิ่งนำเข้าโบสถ์ไป อย่างงี้ต้นเหตุมันก็คือเขาชัดๆ เลยนี่นา
หลังจากเสร็จพิธีสวดแล้วคุณนายเจ้าของบ้านก็พาซีวอนไปไหว้พ่อที่สุสานหลังโบสถ์ คยูฮยอนดูปีที่เสียของคุณชเวก็พบว่าเมื่อสองปีที่แล้วนี่เอง เขาเป็นคนนอกเพิ่งรู้จักก็ไม่กล้าซักไซ้ถามมากนัก คิดไว้ว่าสักวันเดี๋ยวก็รู้เอง พอเยี่ยมสุสานเสร็จแล้วทั้งหมดก็ใกล้เที่ยงพอดีคุณนายชเวจึงเอ่ยปากชวนทั้งหมดไปหาข้าวเที่ยงทานกันนอกบ้าน
"ซีวอนอยากทานอะไรจ๊ะ"
"ผมอยากทานเนื้อย่าง"
"งั้นก็เนื้อย่างเนอะ"
สองแม่ลูกพากันเดินนำหน้าปล่อยให้คยูฮยอนเดินคู่ไปกับเด็กยองอุน ตอนนี้คยูฮยอนโตเต็มที่แล้วสูงประมาณร้อยแปดสิบแต่เด็กยองอุนอายุเท่าซีวอนหากแต่สูงกว่าซีวอนเยอะอยู่ซึ่งถ้าให้นักคณิตศาสตร์อย่างคยูฮยอนคาดเดาแล้วก็ประมาณร้อยหกสิบห้าได้ ส่วนซีวอนน่ะแค่ร้อยห้าสิบเจ็ดก็หรูแล้ว แต่ดื่มนมเช้าเย็นแบบนี้พอเข้าช่วงวัยรุ่นก็คงสูงพรวดพราดเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
ไม่นานทั้งหมดก็มาหยุดที่ร้านเนื้อย่างที่ตลาด ซีวอนเอ่ยทักทายเจ้าของร้านอย่างคุ้นเคยบอกได้ชัดว่ามาบ่อยเพราะฉะนั้นเนื้อย่างที่ยกมาเสิร์ฟจึงเยอะเหมือนสั่งพิเศษ
เกือบบ่ายโมงครึ่งถึงได้จัดการเนื้อท้ั้งหมดหมด โดยฝีมือส่วนใหญ่มาจากยองอุนที่กินเก่งอิ๋บอ๊าย ข้างนอกแดดเริ่มร้อน แค่ออกมายืนนอกห้องแอร์หน้าของซีวอนก็เปลี่ยนเป็นสีแดงโดยเฉพาะที่ใบหูและจมูก เห็นแบบนั้นคยูฮยอนก็เลยค้นเป้ที่พกมาหาหมวกแก็ปใบเก่าออกมาให้อีกฝ่ายใส่ สงสัยแดดจะแรงขึ้นล่ะมั้งซีวอนถึงได้หน้าแดงขึ้นไปอีกเมื่อตอนกล่าวขอบคุณ
พอกลับมาถึงบ้านคุณนายเจ้าของบ้านก็พาซีวอนไปล้างหน้าล้างตาแล้วบังคับให้อีกฝ่ายไปนอนแม้ว่าเด็กน้อยจะอยากออกไปปั่นจักรยานเล่นกับยองอุนต่อก็ตามแต่ตาเรียวที่เริ่มปรือปรอยก็บอกได้ว่าร่างเล็กเหนื่อยจัดเพียงใด ยองอุนเองก็ทำตัวเป็นเด็กดีส่งให้อีกฝ่ายเข้านอนแล้วสัญญาว่าตอนสี่โมงจะมาปลุกไปปั่นจักรยานเล่นกันซีวอนถึงได้เข้าไปนอนอย่างว่าง่าย
เมื่อเด็กคนหนึ่งไปนอน เด็กอีกคนก็กลับบ้านไปแล้ว คยูฮยอนก็เลยขอตัวขึ้นไปทำการบ้านที่ค้างคาต่อ ทันทีที่เขาปิดประตูห้องเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มองชื่อคนโทรเข้าแล้วก็ยิ้มหวานกดรับเสียงสดใส
"ว่าไงดงเฮ"
'คิดถึง'
"จริงอ่ะ ถ้าจริงนี่เราดีใจตายเลยนะเนี่ย"
'ก็ไม่จริงน่ะสิ ฮ่าๆ' เสียงหัวเราะใสๆ ดังมากตามสายทำเอาคยูฮยอนหุบยิ้มไม่ลงเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายเพียงแหย่เขาเล่นเท่านั้น
"นี่กินข้าวยังอ่ะ"
'ถามอย่างนี้จะพาไปเลี้ยงเหรอ'
"เปล่า ถามไปงั้นแหละ"
'โธ่เอ๊ย เราก็นึกว่าจะใจดีพาไปเลี้ยง'
"ไปป่ะล่ะ เย็นนี้เจอกันที่ไหนดี"
'ตอนนี้ไม่ได้เหรอ ฉันคิดถึงนายมากเลยนะ'
"ไม่ได้หรอกดงเฮฉันเพิ่งกินข้าวมา"
'โอเคตอนเย็นก็ได้ เนื้อย่างนะ'
"อย่างอื่นได้ไหมฉันเพิ่งกินมันมา" คยูฮยอนบอกปัดอีกครั้ง เขาลูบท้องที่เต็มไปด้วยเนื้อย่างและผักต่างๆ ขณะพูดสายไปด้วย
'งั้นเป็นบะหมี่ล่ะกัน เย็นนี้ที่ร้านบะหมี่หน้าม. นะ'
"โอเค บาย" คยูฮยอนวางสายจากดงเฮปุ๊ปก็ยิ้มปากฉีก หลังจากเรื่องเมื่อคืนนั้นเขากับดงเฮก็ตกลงกันว่าจะดูกันไปก่อนเพราะถ้าจะมาคบกันเพียงเพราะแค่พลาดท่าด้วยเหล้าความสัมพันธ์อาจจะไม่ยืดยาวและอาจจะแย่ถึงขั้นตัดเพื่อน เพราะฉะนั้นช่วงนี้ก็ถือว่าเป็นช่วงทดลองใช้ล่ะนะ
หลังจากนั้นตลอดช่วงเวลาที่เหลือคยูฮยอนจึงรีบปั่นการบ้านทั้งหลายด้วยความเร็วสปีดนรกก่อนจะแต่งตัวหล่อเพื่อออกไปทานบะหมี่กับดงเฮ
"คุณน้าฮะเย็นนี้ผมไม่ทานข้าวนะฮะ"
"จะไปไหนเหรอจ๊ะ"
"พอดีมีนัดกับเพื่อนน่ะฮะ"
"กับแฟนล่ะสิไม่ว่า"
"หา?" คยูฮยอนหันไปมองต้นเสียงที่กำลังนั่งกอดเข่าดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟาข้างกายมีลูกสมุนตัวเขื่องนอนคลอเคลียอยู่ไม่ห่างด้วยความตกใจ
"เปล่านี่ เสียงในโทรทัศน์ต่างหาก เราเปล่าพูดอะไรสักหน่อย"
"อ๋อเหรอ" คยูฮยอนฟังที่ซีวอนแก้ตัวแล้วก็นึกขำ เขาเดินผิวปากออกมาจากบ้านพลางนึกถึงซีวอนที่วันนี้แต่งตัวน่ารักเหมือนตุ๊กตาเพราะสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวคอปกบัวกับกางเกงขาจั๊มฟ์สั้นเหนือเข่าสีชมพูอ่อนแถมยังถูกจับมัดผมด้วยหนังยางติดตัวตุ๊กตาสีขาวๆ แก้มกลมๆ น่ารักไปหมดตั้งแต่หัวจรดเท้า แม้วันนี้จะปากร้ายไปหน่อยก็เถอะแต่โดยรวมแล้วก็พอให้อภัยได้
"ว่าแต่..." คยูฮยอนพึมพำขึ้นมากับตัวเองเบาๆ "ทำไมถึงคิดว่าเราไปกับแฟนว่ะ" แม้จะสงสัยแต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบคยูฮยอนจึงเลิกให้ความสนใจ และยิ่งเมื่อเห็นหน้าหวานๆ หมวยๆ ของดงเฮแล้วใบหน้าน่ารักของซีวอนหายวับไปกับสายลมทันที
คืนนั้นคยูฮยอนพาตัวเองออกมาจากห้องของดงเฮด้วยใบหน้าเปี่ยมสุขและสบายตัว แม้จะเหนื่อยกายอยู่บ้างแต่สำหรับเด็กหนุ่มวัยนี้แล้วการได้ปลดปล่อยตัวเองเป็นประจำเนี่ยทำให้สุขภาพจิตดีชะมัด
ชายหนุ่มกลับบ้านพักเมื่อเกือบเที่ยงคืน สองแม่ลูกคงหลับกันหมดแล้วเพราะบ้านปิดไฟมืดเปิดทิ้งไว้เพียงไฟทางเดินทั้งนอกบ้านและในบ้าน เขาค่อยๆ ย่องเดินเพราะกลัวจะทำเสียงดังปลุกสองชีวิตที่นอนหลับอยู่ในห้องนอนชั้นล่าง แต่คยูฮยอนคิดผิดเพราะเขาเจอซีวอนนั่งกอดเข่าซุกตัวอยู่ที่ขั้นบันไดบนตักมีแมวอ้วนนอนหาวอยู่
"ดึกแล้วทำไมไม่นอนล่ะ" คยูฮยอนถามออกไป เขาหยุดยืนดูซีวอนที่มีสีหน้าตกใจที่เห็นเขาเล็กน้อย เด็กหนุ่มทำหน้าตื่น แก้มทั้งสองข้างแดงจัดคล้ายจะอาย
"ระ... ระ เรานอนไม่หลับ"
"ทำไมล่ะ พรุ่งนี้ต้องตื่นไปเรียนหนังสือแต่เช้าถ้านอนไม่หลับพรุ่งนี้ก็ตื่นสายพอดี กลับเข้าไปนอนได้แล้ว"
"อืม" คยูฮยอนยืนรอจนเห็นซีวอนอุ้มแมวหายเข้าไปในห้องนอนแล้วจึงได้กลับขึ้นไปที่ห้องของตัวเองเพื่อพักผ่อน
คืนนั้นคยูฮยอนฝันแปลกๆ เขาฝันว่าที่ด้านซ้ายของเขามีซีวอนยืนร้องไห้อยู่และด้านขวามีดงเฮที่กำลังยืนโวยวายใส่เขา เสียงทะเลาะและเสียงร้องไห้ดังผสมกันจนน่าปวดหัวและเมื่อสุดที่จะทนได้เขาก็ลืมตาตื่นขึ้นมาเพื่อพบว่าอีกหนึ่งชั่วโมงเขามีคลาสเรียนวิชาแคลคูลัส
...
2BCon
เรื่องนี้หาอ่านยากนะคะ
คู่นี้นานๆ จะเห็นคนแต่งที
เพราะฉะนั้นช่วยกันเม้นต์ให้กำลังใจหน่อยนะคะ
ขอสักสิบเม้นต์ก่อนได้ไหม... สักนิดนะคะ ><
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น