MyPrettyBoy
2
"นี่ยองอุนนายเคยมีแฟนหรือเปล่า"
"ไม่เคยหรอก"
"งั้นนายก็ไม่รู้น่ะสิว่าคนที่เป็นแฟนกันเขาต้องทำอะไรบ้าง"
"ก็รู้บ้างอยู่หรอก"
"จริงเหรอ? แล้วคนที่เป็นแฟนกันเขาทำอะไรกันบ้างอ่า"
"ก็จับมือกัน เดินจูงมือ กอด แล้วก็... เอ่อ..."
"แล้วก็อะไรเหรอยองอุน"
"ก็ จะ จูบกันไง!"
"ชู่ว... ทำไมนายต้องพูดเสียงดังด้วยเนี่ย เบาๆ หน่อยสิ ว่าแต่... เป็นแฟนกันเนี่ยตะ ต้อง จะ จูบกันด้วยเหรอ"
"อืม..."
คยูฮยอนขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างใช้ความคิด ในขณะที่สายตาก็ไม่ได้ละไปจากภาพตรงหน้าที่เขาเห็นเด็กสองคนกำลังนั่งเบียด กันอยู่บนม้านั่งไม้หลังบ้าน ตอนนี้ไม่รู้ทำไมคยูฮยอนถึงอยากเดินเข้าไปหาซีวอนแล้วเอานิ้วดีดหน้าผาก เกลี้ยงนั่นสักทีข้อหาแก่แดดแก่ลมเกินวัย อายุแค่สิบสองริอาจคิดจะมีแฟนแล้วรึ
"อะแฮ่ม!!!" ชายหนุ่มแกล้งกระแอมเสียงดังก่อนที่ตัวจะโผล่ออกจากมุมที่แอบส่องมานาน เด็กสองคนสะดุ้งตัวลอยก่อนจะผละออกจากกันอย่างโดยเร็ว
"คุยอะไรกันอยู่เหรอเด็กๆ" คยูฮยอนแกล้งถาม ซีวอนกับยองอุนมองหน้ากันเลิกลั่กก่อนจะส่ายหน้ากันอย่างพร้อมเพรียงคล้าย กับว่ามีพัดลมเปิดส่ายอยู่สองตัว
"เปล่า..." ซีวอนบอกหน้าแดงจัด
"เหรอ จริงอ่ะ ฉันเห็นพวกเธอสองคนกระซิบกระซาบกันมีความลับอะไรกันหรือเปล่า"
"ก็บอกว่าเปล่ายังไงล่ะ เนอะยองอุน" ซีวอนยังแก้ตัวไถๆ เด็กหนุ่มลุกขึ้นจากม้านั่งก่อนจะฉุดมือเพื่อนตัวโตให้ลุกขึ้นตาม "แถวนี้มีแต่คนประสาทๆ เราไปเล่นกันที่อื่นเถอะยองอุน"
ไม่รอให้คยูฮยอนได้แกล้งเล่นอะไรอีกซีวอนก็ลากแขนเพื่อนเดินผ่านหน้าหนี เข้าบ้านไป หากแทนที่คยูฮยอนจะเดินเข้าไปก่อกวนต่อเขากลับหยุดหัวเราะอยู่กับที่ ก็หน้าแดงซะขนาดนั้นคงอายมากล่ะสินะ
มื้อเย็นวันนี้แม่ของซีวอนทำอาหารสไตล์ตะวันตก มีทั้งไก่อบซอสและมันฝรั่งอบเนย ขนมปังปิ้งกรอบนอกนุ่มในจิ้มทานกับซุปครีมข้าวโพดหอมหวาน แก้เลี่ยนด้วยสลัดผักสีเขียว แดงและม่วง ปริมาณอาหารบนโต๊ะเยอะแยะแปลกตา สอบถามได้ความมาว่าวันนี้จะมีแขกมาบ้านเป็นเจ้านายของแม่ซีวอนนี่เอง
พอทุ่มนึงแขกคนที่ว่าก็มาถึง เจ้านายของแม่ซีวอนเป็นชาวอเมริกันมาจากแอลเอชื่อแดเนียล เฮย์นี่พูดเกาหลีได้บ้างแต่ก็ไม่คล่องนัก รูปร่างสูงใหญ่ ผมเป็นสีดอกเลา คะเนอายุแล้วไม่น่าจะเกินสี่สิบห้า อัธยาศัยดีแบบฝรั่งทั่วไปและค่อนข้างน่ารัก
ตลอดเวลาที่ร่วมรับประทานอาหารคยูฮยอนสังเกตว่าแดเนียลค่อนข้างจะเอาใจ ซีวอนเป็นพิเศษและมักชวนเด็กชายคุยด้วยเสมอ ไม่ก็เล่าเรื่องการเดินป่าที่อเมริกาให้ฟังบ้างไม่ก็เรื่องบาสเก็ตบอลเอ็นบี เอที่เขาเป็นแฟนพันธุ์แท้ของทีมแอลเอเลเกอร์ส
ซีวอนตาวาวเมื่อได้ยินเรื่องบาสเก็ตบอลและยิ่งดีใจมากขึ้นไปอีกเมื่อแดเนียล ให้สัญญาว่าถ้ามีโอกาสจะพาซีวอนไปอเมริกาเพื่อไปดูเกมบาสเก็ตบอลที่มันที่ สุด
เมื่อมื้อค่ำจบลงเจ้านายของแม่ซีวอนก็ขอตัวกลับแม้ซีวอนจะออกอาการงอแง ไม่อยากให้อีกฝ่ายกลับไปเพราะยังติดพันเรื่องเล่าของยูนิเวอร์แซลสตูดิโอ ค้างอยู่แต่เมื่ออีกฝ่ายให้สัญญาว่าจะแวะมาเยี่ยมบ่อยๆ ซีวอนก็ยอมโบกมือลาอีกฝ่ายให้ขึ้นรถกลับบ้านแต่โดยดี คยูฮยอนเห็นแบบนั้นแล้วก็อยากจะดึงแก้มซีวอนเล่นด้วยความหมั่นไส้
หลังจากนั้นเป็นต้นมาฝรั่งตัวโตที่ชื่อแดเนียลก็กลายมาเป็นแขกประจำของ บ้านน้อยๆ หลังนี้ไปเสียแล้วเมื่อเขาเล่นแวะมาแทบจะวันเว่นวันบางทีก็มาติดๆ กันสองวันบ้างสามวันบ้างจนขี้คร้านคยูฮยอนจะทำสถิติ แต่ก็พอจะเดาได้ถึงจุดประสงค์ของชาวต่างคนนี้ว่าหวังจะมาเป็นพ่อใหม่ให้ซี วอนชัวร์ร้อยเปอร์เซ็นต์ และเหมือนงานนี้ตัวคุณแม่ก็รู้เห็นเป็นใจที่เหลือตอนนี้ก็แค่รอบอกซีวอน เพียงอย่างเดียวล่ะมั้งว่าจะแต่งงานใหม่ และเพื่อเป็นการป้องกันปัญหาลูกไม่ถูกกับพ่อใหม่จึงต้องเริ่มสร้างความสนิท สนมกันแบบนี้ก่อน
พูดแต่เรื่องของคนอื่นมานานชีวิตของคยูฮยอนตอนนี้ก็ถือว่าโอเคนะ ความสัมพันธ์ของเขากับดงเฮก้าวหน้าระดับที่เรื่องว่าผ่านช่วงทดลองมาแล้วและ เขาก็พบว่ามันคุ้มกับการลงทุนคือจ่ายน้อยแต่ได้การบริการระดับพรีเมี่ยมที่ น่าประทับใจแต่มีข้อเสียอย่างเดียวคือต้องเติมเงินบ่อยๆ เนี่ยแหละ
"นี่คยูปิดเทอมนี้เราไปทะเลที่ปูซานกันไหม"
ผมมองดงเฮที่ยืนเท้าแขนไว้กับโต๊ะไม้ที่ผมนั่งอยู่เอียงคอเล็กน้อยและ ส่งยิ้มมาให้ ความรักมันก็เหมือนการปลูกต้นไม้อะไรสักต้นล่ะนะที่ต้องหมั่นดูแลและเอาใจ ใส่แต่ว่าเขาอยากจะเอาน้ำทะเลมาเติมเต็มความรักของเรางั้นหรือ อ่า... ผมว่ามันคงเค็มน่าดู
"ว่าไง... ตอบมาสิจ๊ะที่รัก"
"เอ่อ... ผมขอคิดดูก่อนแล้วกันนะดงเฮ คือว่าผมอาจจะต้องกลับบ้านที่ต่างจังหวัดน่ะ"
"งั้นเหรอ ที่จังหวัดไหนล่ะฉันขอไปด้วยได้ไหม"
"ก็คยองกีน่ะ นายอาจจะเบื่อเพราะมันไม่มีอะไรเลยบ้านฉันอยู่บ้านนอกมากๆ น่ะ" ผมแอบปดออกไปความจริงบ้านผมน่ะอยู่ในส่วนที่เจริญสุดของคยองกีด้วยซ้ำแต่ไม่ รู้ทำไมผมถึงไม่อยากเอาดงเฮไปให้พ่อแม่รู้จักเลยนะ
ซีวอนสอบปลายภาคเสร็จก่อนหน้าผมหนึ่งสัปดาห์เพราะฉะนั้นในช่วงที่ผมหัว หมุนกับการอ่านหนังสือสอบเป็นบ้าเป็นหลังก็มักจะเห็นซีวอนแต่งตัวในชุดนักบา สออกไปเล่นข้างนอกกับยองอุนและกลับมาด้วยใบหน้ามอมแมมตอนมื้อเย็นเสมอ
พอเขาสอบเสร็จเตรียมจะเก็บของกลับบ้านแม่ของซีวอนก็เดินมาบอกข่าวร้ายแก่เขา...
"คือว่า... พอดีน้าต้องไปทำงานที่แอลเอพอดีช่วงที่ซีวอนปิดเทอม แต่ว่าน้าพาซีวอนไปด้วยไม่ได้จริงๆ คือมันกระทันหันมากแล้วน้าก็เตรียมเอกสารทำพาสสปอร์ตหรือวีซ่าให้เขาไม่ได้ เพราะน้าต้องไปพรุ่งนี้ น้าคุยกับเขาแล้วว่าจะให้เขาไปเที่ยวกับคยูฮยอนเขาก็ตกลง แล้วคราวนี้น้าต้องมาถามคยูฮยอนด้วยว่าพอจะพาซีวอนไปกับเราด้วยได้ไหม"
"เอ่อ... กระทันหันอย่างนี้เลยเหรอครับ"
"จ๊ะ เครื่องน้าจะออกตอนเย็นพรุ่งนี้แล้ว มันไม่ทันจริงๆ เพราะอย่างนั้นถ้าเอาซีวอนไปอยู่ด้วยตอนปิดเทอมจะรบกวนหนูไหม"
"ก็ไม่หรอกฮะ ยินดีฮะ" แม้จะตอบไปว่ายินดีแต่คยูฮยอนรู้สึกเหมือนตัวเองเอาเท้าก้าวเข้าไปในคุกแล้วข้างหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น
เพราะฉะนั้นวันต่อมาหลังจากไปส่งแม่ซีวอนที่สนามบินในตอนเย็นแล้วหนึ่ง เด็กกำลังโตกับหนึ่งเด็กโตก็หอบหิ้วกระเป๋าเป้ไปขึ้นรถทัวร์เพื่อออกต่าง จังหวัด
หลังจากนั่งรถเกือบสองชั่วโมงก็ถึงคยองกีจังหวัดบ้านเกิดของคยูฮยอน พ่อของคยูฮยอนเอารถกระบะเก่าๆ ที่ไว้ใช้ขนแตงโมมารับทั้งสองและเพราะไม่ได้บอกล่วงหน้าถึงแขกพิเศษตัวน้อย ก็ทำให้พ่อของคยูฮยอนตกใจพอสมควร และแน่นอนล่ะไม่ได้บอกล่วงหน้ามันเลยทำให้มีที่นั่งไม่พอ สุดท้ายคยูฮยอนก็ต้องเสียสละที่นั่งข้างคนขับให้ซีวอนแล้วระเห็จตัวเองไป นั่งกระบะหลังกับแตงโมเกือบร้อยลูกที่คาดว่าต้องเอาไปส่งในวันพรุ่งนี้
ทนนั่งอยู่กับแตงโมได้ไม่ถึงห้านาทีดีรถกระบะก็เลี้ยวเข้าสู่ตัวบริเวณ บ้านที่ก่อนจะถึงบ้านก็เป็นพื้นที่ว่างเอาไว้จอดรถไถหรือรถบรรทุกปุ๋ย เมื่อรถหยุดลงคยูฮยอนก็กระโดดลงมาจากหลังรถอย่างคล่องแคล่ว กลิ่นหอมของแกงกิมจิลอยมาแต่ไกลเรียกเอาน้ำย่อยออกมาทำงานกันอย่างทันที
คยูฮยอนเห็นซีวอนค่อยๆ ก้าวลงมาจากหน้ารถ สองมือกอดกระเป๋าเป้ของตัวเองแน่นท่าทางจะกลัวบรรยากาศมืดๆ ของบ้านเขา
ชายหนุ่มตัดสินใจเดินไปโอบไหล่อีกฝ่ายแล้วค่อยพาเดินเข้าไปในตัวบ้าน แม่ของเขากำลังจัดเตรียมอาหารอยู่ในครัว เขาจึงเอาของไปเก็บที่ห้องนอนเก่า ส่วนซีวอนเนื่องจากบ้านมีห้องไม่พอซีวอนเลยต้องนอนห้องเดียวกับ แม้เด็กน้อยจะทำหน้าบูดไม่ค่อยชอบใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมเดินตามเขา เข้าห้องมา
เตียงนอนของคยูฮยอนเป็นเตียงเดี่ยวแต่ก็ค่อนข้างใหญ่พอสำหรับเด็กกำลัง โตหนึ่งคนกับเด็กโตที่ผอมแห้งอย่งาคยูฮยอน ทั้งคู่จึงตกลงนอนบนเตียงเดียวกันแม้ซีวอนจะไม่เต็มก็เถอะหากพอถูกคยูฮยอน เป่าหูว่านอนพื้นแล้วใต้เตียงอาจจะมีผู้หญิงผมยาวคลานออกมาเพ่นพ่านตอนกลาง คืนเท่านั้นแหละซีวอนก็ยินดีจะนอนบนเตียงด้วยกันทันที
หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จ แม่ก็ตะโกนเรียกให้ไปทานมื้อค่ำที่เตรียมไว้เยอะแยะมากมาย แล้วพอแม่สังเกตเห็นซีวอนก็หลงลืมลูกชายตัวเองที่นั่งหัวโด่ทันที
"ชื่ออะไรรึหนูน้อย"
"ซีวอนฮะ ชเว ซีวอน"
"อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย น่าตาน่ารักน่าหยิกจริงๆ"
"สิบสองฮะ" ซีวอนตอบพลางตักแกงกิมจิเข้าปาก เด็กคนนี้ปฏิเสธการใช้ตะเกียบเช่นเคย
"น่ารักจริงๆ ลูกป้าแกล้งอะไรเราบ้างหรือเปล่าล่ะตอนที่อยู่ที่บ้านนู่นน่ะ"
ซีวอนเหลือบมองคยูฮยอนที่ทำหน้าเหวอก่อนจะหันไปตักไก่ทอดมาใส่ชามข้าว ถ้างานนี้ซีวอนแฉล่ะก็คยูฮยอนไม่เหลือแน่ทั้งหน้าตาและชื่อเสียง ยังไม่ทันที่จะได้เตี๊ยมอะไรกับซีวอน เด็กน้อยก็ส่าย
"ไม่ฮะ พี่คยูฮยอนใจดีมากสอนเลขผมด้วย" ซีวอนตอบผู้ใหญ่ก่อนจะหันมายักคิ้วให้คยูฮยอนประหนึ่งว่าพี่เป็นหนี้ผมอย่าลืมซะล่ะ
ถ้าไม่ติดว่าอยู่ต่อหน้าพ่อแม่แล้วล่ะก็คยูฮยอนจะจับเจ้าตัวยุ่งมาหยิกแก้มเล่นให้ย้วยโทษฐานทำตัวน่ารักเกินเหตุเสียเลยนิ
หลังจากกินมื้อค่ำเสร็จคยูฮยอนถึงได้เพิ่งพบปัญหาว่าตัวเองเอาครึ่ง หนึ่งของร่างกายก้าวเข้าไปในคุกเสียแล้ว เพราะนอกจากนอนห้องเดียวกันแล้วเนี่ยเขาก็เพิ่งคิดได้ว่าต้องมานอนเตียง เดียวกันอีก แล้วงานนี้เขาจะอดใจไหวไหมนะ ไม่น่าไปท้าไอ้เด็กนี่มันเลย... เฮ้อ... งานนี้เขาก็ต้องใช้คาถาเดิมสินะ สิบสอง คุก สิบสอง คุก...
"นี่ ห้ามล้ำเข้ามานะ" ซีวอนว่าเมื่อคยูฮยอยนอาบน้ำเสร็จและเพิ่งเดินกลับห้องมา ชายหนุ่มมองซีวอนกำลังเอาหมอนข้างกับตุ๊กตามากั้นกลางระหว่างเตียงแล้วก็ขำ กิ๊ก ในใจก็ว่าเด็กหนอเด็ก... เหมือนว่ามันจะช่วยให้รอดมือเสือมือสิงห์ได้อย่างนั้นแหละ ถ้าเขาจะทำจริงๆ มันไม่รอดตั้งแต่วันแรกที่ติวกันบนเตียงนั่นแล้วแต่เพราะตอนนี้เขายังไม่ อยากเอาตัวเข้าไปเสี่ยงกับตารางหรอกถึงได้อดทนอยู่ แต่น่ารักมากๆ แบบนี้ก็ชักไม่ไหว นายจะไร้เดียงสาเกินไปแล้วนะเด็กน้อย อย่างนี้คนขี้แกล้งอย่างคยูฮยอนก็ต้องเอาสักหน่อยล่ะ
ชายหนุ่มทำเป็นไม่สนใจนั่งลงที่ขอบเตียงฝั่งตัวเองแล้วแกล้งๆ เอนหลังไปฝั่งน้ันมากๆ แอบมองด้วยหางตาก็เห็นอีกฝ่ายถอยกรูดไปติดผนังห้อง หน้าใสแดงจัด ยิ่งเห็นก็ยิ่งอยากแกล้ง
"ถอยไปนะ จะล้ำเส้นมาแล้วนะ"
"ถ้าล้ำเข้าไปแล้วยังไงล่ะ"
"เรา... เรา... เราก็จะฟ้องคุณป้า"
"ฮ่าๆๆ" คยูฮยอนแกล้งหัวเราะงอหงายแล้วรีบพุ่งเข้าประชิดตัวอีกฝ่ายโดยไม่ให้ได้ทัน ตั้งตัว แป๊ปเดียวซีวอนก็ตัวติดกำแพงแถมยังมีผนังมนุษย์อย่างคยูฮยอนกันด้านหน้าไว้ เรียบร้อย "ฟ้องแล้วยังไงล่ะ ก็แค่นอนล้ำเส้นไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย เรื่องไร้สาระแบบนี้... ไม่มีผู้ใหญ่เขาสนใจหรอกนะเด็กน้อย" พูดจบคยูฮยอนก็แกล้งเป่าลมใส่แก้มอีกฝ่ายเบาๆ ยิ่งพอเห็นปฏิกริยาตอบกลับแบบทำอะไรไม่ได้ของอีกฝ่ายแล้วก็ยิ่งหัวเราะชอบใจ
ซีวอนอ้าปากพะงาบๆ คล้ายอยากจะต่อว่าอีกฝ่ายแต่ก็หมดปัญญาจะหาคำมาว่าก็รีบมุดหน้าลงกับหมอน ปล่อยให้เสียงหัวเราะของคยูฮยอนเยาะเย้ยตัวเองต่อไป
"ใช่สิเรามันเด็กนี่นาไม่ใช่ผู้ใหญ่แบบคนบางคน ถ้าโตแล้วต้องเป็นผู้ใหญ่นิสัยแย่ชอบแกล้งคนอื่นแบบพี่ล่ะก็เราก็ไม่อยากจะ เป็นผู้ใหญ่หรอกนะ"
"..." เสียงหัวเราะหยุดลงทันทีเมื่อได้ยินเสียงตะโกนดังลอดออกมาจากใต้หมอน คยูฮยอนไม่เคยเห็นซีวอนหงุดหงิดโวยวาย นี่เป็นครั้งแรกเลยล่ะที่เขาเห็นอีกฝ่ายตะโกน พอมองอีกทีร่างน้อยๆ ก็สั่นเทิ้มไปทั้งตัว คยูฮยอนถอนหายใจยาวเหยียด... "งานเข้าจนได้"
ชายหนุ่มค่อยๆ บังคับลากอีกฝ่ายออกมาจากหมอน พยายามใช้แรงไม่มากเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเจ็บแต่กว่าจะเอาออกมาได้ก็นานพอสมควร ซีวอนเป็นเด็กที่ร้องไห้ไม่มีเสียง เด็กชายกลั้นสะอื้นจนตัวสั่นไปหมดแสดงว่าเจ็บปวดน่าดู คยูฮยอนไม่พูดอะไรนอกจากดึงตัวอีกฝ่ายจนมานั่งบนตักแล้วกอดไว้ เขารู้ว่าถึงพูดว่าขอโทษไปก็ไม่ช่วยอะไร โยกซ้ายทีขวาทีเหมือนแม่กล่อมลูกจนซีวอนหยุดสั่นนั่นแหละคยูฮยอนถึงได้ผละ ออกจากอีกฝ่ายเพื่อดูหน้า
"ร้องไห้หน้าตามอมแมมหมดเลย เขาก็แค่หยอกเล่นทำเป็นจริงจัง ที่แกล้งเพราะเอ็นดูหรอก... เลิกร้องไห้ไปล้างหน้าแล้วกลับมานอนดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ไหวอดไปเที่ยวไร่ไม่รู้ด้วยนะ"
เด็กก็เด็กอยู่วันยังค่ำล่ะนะ แค่บอกว่าเดี๋ยวพาไปเที่ยวก็ตาวาว ซีวอนรีบลุกไปทำตามที่บอกก่อนจะกลับมาอย่างรวดเร็ว คยูฮยอนยิ้มให้อีกฝ่ายพร้อมกวักมือเรียกซีวอนเข้ามากอด
"นอนกันดีกว่า"
"อืม"
พอไฟดับลงได้ไม่นานคยูฮยอนก็ได้ยินเสียงลมหายใจเบาๆ เป็นจังหวะอีกฝ่าย ซีวอนคงจะเหนื่อยมากเพราะเดินทางมาทั้งวันไหนจะร้องไห้เมื่อกี้อีกจึงหลับ เร็วอย่างนี้ ส่วนคนที่บอกให้นอนน่ะยังคงตาค้างนอนไม่ลงเพราะร่างนุ่มนิ่มที่ก่ายอยู่บน ตัว ท่องบทสวด สิบสอง คุก สิบสอง คุก อยู่หลายทีก็ไม่ได้ผลจนสุดท้ายก็ทำตัวเสี่ยงตารางแอบหอมแก้มนุ่มนิ่มของซี วอนจนชื่นปอดนั่นแหละถึงได้ข่มตานอนหลับลง...
ราตรีสวัสดิ์นะเด็กน้อย... ฝันดี...
...
2BCon
เข็นมาสักที
เรื่องนี้แม้การตอบรับจะน้อยแต่ก็ชอบที่จะเข็นมาลง
แม้จะช้ามาก็เถอะ
น้องวอนน่ารักขนาดนี้ พี่ๆ อย่าใจร้ายแกล้งเลยเนอะ
ตอนนี้ขออีกสักสิบเม้นต์นะคะ พลีสๆๆ
ไม่ครบไม่ต่อจริงๆ นะ ฮ่าๆ
ความคิดเห็น