คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เหตุการ์ณก่อนวันปฐมนิเทศ(2)
◘ เหตุการ์ณก่อนวันปฐมนิเทศ (2)
“ ขะ เข้าใจอะไรผิดรึเปล่าคะเนี่ย?? ^ ^:”
เซนโทเรียที่พยายามข่มเสียงของเธอที่สั่นระริกเอาไว้
และพยายามปรับมันให้ดูปกติดีที่สุด
แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยซักนิด...
“คุณ!!”
“คะ ค่ะ!”
“คุณใช้น้องสาวของท่านผู้นี้รึเปล่า?”
ชายชุดดำยืนรูปภาพใบเล็กให้กับเธอ
เซนโทเรียรับมันมาอย่างงงๆและมองคนในรูปที่นั่งอยู่บนไม้หินอ่อน
ผมสีฟ้าน้ำทะเลและดวงตาสีอำพันที่เหมือนราวกับถอดแม่พิมพ์มาจากเธอ
ใบหน้าที่เรียกได้เต็มปากว่าสวยนั้นสวมชุดกระโปรงสีดำขลับราวกับแม่พระในโบสถ์
จากรูปลักษณ์ภายนอก ผู้ชายหลายคนคงจะพูดได้เต็ม
ปากว่านางฟ้าชัดๆ !! แม่พระมาโปรด!!
แต่ สำหรับเซนโทเรียแล้ว คนในภาพเป็นใครไม่ได้นอกจาก ‘ พี่ชาย‘ แท้ๆของเธอ
ใช่เขาคือพี่ชายผู้น่ารักของเซนโทเรียเองนั้นแหละ
“ระ รุปของท่านพี่ไซม่อน”
“อะ..โอ้ ท่านคือท่านน้องของท่านผู้นั้นจริงๆด้วยสินะครับ
งั้นผมขอฝากปืนกระบอกนี้ไปให้ท่านผุ้นั้นหน่อยนะครับ”
พูดจบเขาก็วางปืนลงบนมือเซนโทเรียอย่างหน้าตาเฉย
ในขณะที่เซนโทเรียเหมือนจะได้ยินเสียงคำว่า ‘แป่ว’ มาแต่ไกล
เสียงทุ้มคุ้นหูก็ดังขึ้นมา
“ขอโทษนะหนูน้อย ไปเอาน้ำจากบริกรมาน่ะ”
‘ชายชุดดำ คนเมื่อกี้...หายไปไหนแล้ว??’
เซนโทเรียลองมองหาเขาแต่แก้วน้ำหวานสีเขียวสดใส
ที่ยืนมาตรงหน้าทำเอาเธอจ้องมองมันไม่กระพริบ
และล้มเลิกความคิดที่จะมองหาชายชุดดำต่อไป ถึงจะลังเลเล้กน้อยที่จะคว้ามาดื่ม
แต่ความอยากของเธอนั้นกลับมีมากกว่า =_=
มือน้อยๆรีบไปคว้าแก้วน้ำหวานสีสวยนั้นอย่างรวดเร็ว
ราวกับกลัวว่าคนที่ยืนมาจะเปลี่ยนใจไม่ให้เธอ
เซนโทเรียแอบวางมาดเล็กน้อย เพราะยังไงเธอก้ยังมีไม่หายโกรธชายคนนี้อยู่ดี
เซนโทเรียรีบดื่มน้ำหวานที่ได้รับมาจนหมดด้วยความกระหาย
เธอแอบสำนึกผิดนิดหน่อยที่ไม่ได้ขอบคุณเขาสำหรับน้ำหวานที่เอามาให้ดื่ม
‘หันไปขอบคุณซักนิดคงไม่เป็นไร’
แต่ก่อนที่เธอจะได้ทำตามความคิด
โลกทั้งใบก็ราวกับหมุนวกวนและเลือนหายไป…
เซนโทเรียลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในห้องที่เต้มไปด้วยกลิ่นดอกไม้ที่เธอชอบอยู่อ่อนๆ
เซนยังมึนหัวอยู่ แต่เธอก็ยังจำภาพที่เห็นครั้งสุดท้ายได้ชัดเจน
รอยยิ้มอันคุ้นเคยของใครบางคนที่ยืนอยู่ข้างหลังนายหัวมะเขือเทศนั่น...
"ตะ ตื่นแล้วหรอ"เสียงทุ้มๆดัง ขึ้น เมื่อหันไปที่มาของเสียง
ก็พบเข้ากับตัวต้นเหตุเข้า นายหัวพริกนั้นเอง!!
ในขณะที่เซนโทเรียกำลังจะเอ่ยปากถาม เขาก็ขัดขึ้น
"ขอโทษนะ ตะ...แต่ช่วยหันไปก่อนได้มัย..." เขาพูดติดๆขัดๆ
และแล้วเซนโทเรียก็ได้ตรรหนักถึงคำว่า ออ อา ยอ ของคนที่ยืนอยู่ตรงข้าม
เธอหันหน้าหนีไปอีกทางแล้วเอามือปิดตาทันที
คำถามที่เธอพึงคิดได้หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครล่วงรู้ได้เลย
เสื้อเชิ๊ตสีดำถูกสวมด้วยความ เรียบร้อยภายในเวลาเพียงเสี้ยว วินาทีเท่านั้น
"เสร็จแล้วละ"เสียงนั้นเอ่ยขึ้น แม้ยังไม่สามารถปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้
เซนหันไปหาเขาช้าๆ แต่เธอต้องตกใจจนแทบงายหลังตกเตียง
ก็จู่ๆนายเงาะนี่ดันมาโผล่ข้างๆน่ะสิ แล้วที่เรียกว่าเงาะเนี่ยก็เพราะ..
ตอนนี้หัวนายนี่ยุ่งไม่ต่างจากที่เรียกเลยแม้แต่น้อย
"อ๊ะ ขอโทษที่ผมทำให้ตกใจนะ คือหนูน้อยสลบไปน่ะ"
ดูเหมือนว่าเขาจะพยายามปรับเสียงให้เบาลง
แต่มันก็ดังพอๆกับเสียงเดิมนั้นแหละน้า... =_=
ว่าแต่ที่นี่มันที่ไหนกันหวา ฉันคิดในใจเบาๆ
"อ๋อ ที่นี้น่ะคอนโดของ...ผมเอง"เขาพูดเรียบๆ
แต่ทว่ามันทำฉันชะงักจนแทบสตั้น ก่อนจะพูดออกมาไม่เป็นภาษา
"หะ วะว่างายนะ!!!" และแล้วหัวสมอง (อันน้อยนิด)
ของเซนโทเรียก็จินตนาการเรื่องราวทั้งหมดได้อย่าง (ไม่) เจิดจรัสและชัดเจนจนแสบตา
'หมอนี้...หรือว่าจะวางยาเราแล้วก็ w w w !!!' ทันทีที่คิดได้เช่นนี้
เธอเองก็รีบตรวจสภาพตัวเองทันทีแต่ก็ไม่พบว่ามีอะไรหายไปเลยแม้แต่ชิ้นเดียว
แต่ว่า... แล้วไหงเสื้อที่เธอใส่กลับเป็นชุดนอนของผู้ชายละ (ฟะ) !!!!
"นายขโมยเสื้อฉัน!!!"พูดไม่ทันจบประโยคดี ฉันก็เผ่นหนีนายหมึกย่างทันที
(เปลี่ยนคำสรรพนามอีกแล้ว = =^)
"ดะ เดี๋ยวก่อนสิ ไม่ใช่อย่างที่คิดนะ แล้วนั่น จะวิ่งไปหนายยย!! = O ="
นายหมึกย่างเริ่มออกตัววิ่งตามมาอย่างติดๆและเริ่มใกล้ตัวเธอเข้ามาเรื่อยๆ
วิ่งเร็วโครตตตต °O° !!
'หนูน้อยย จาปายหนายยจ๊ะ มามะมาหาโอนี่ซะดีๆ หึๆๆ' (จินตนาการของเซนโทเรีย)
ไอหมอนี้...ระ โรคจิตชัวร์ป้าบ!!! แง ใครก็ได้ช่วยเค้าด้วยยย ! !
"ท่านพี่ไซม่อนนช่วยเค้าด้วยยย TOT"
ว้ากกกก เค้าคนนี้ไม่ไหวแล้ว ตอนนี้ น้ำตาไหล ไฟจะดับแล้ว
แถมกลัวจนฉี่จะราดแล้วด้วยยย TwT
"ฮะ เฮ้ยอย่าไปทางน้านนน !!! "เสียงตะโกนที่ดังมาจากข้างหลัง
บ่งบอกได้ดี ว่าเพียงไม่กี่ก้าวเขาก็จะถึงตัวเธอแล้ว...
"ไม่เชื่อหรอกกกเฟ้ยยยย"เซนหันไปตอบเขาทันที
โดยไม่ทันได้หันกลับไปดูทางข้างหน้า....
ความคิดเห็น