P.I.R.A.T.E.S ระวัง•ทะเล•คลั่ง!!

"เพราะนี่คือนิยายที่จะประทับอยู่ในใจไปอีกนานเท่านาน :)"

สวัสดีค่ะ วูลฟ์! ในที่สุดก็เสร็จแล้วค่ะ !! ฮ้า~ เราค้างนิยายเรื่องนี้มานานมากจริงๆ ต้องขอโทษสำหรับความล่าช้าด้วยนะคะ T___T และต้องขอบคุณที่ฝากผลงานให้เราวิจารณ์ด้วยจากใจเลยค่ะ รู้สึกโชคดีจริงๆ ที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้ :D

คำวิจารณ์ที่จะได้อ่านต่อไปนี้เป็นเพียงความเห็นส่วนบุคคลของผู้วิจารณ์ หากไม่พอใจในเรื่องใดก็ต้องขออภัยล่วงหน้าด้วยนะ บอกไว้ก่อนเลยว่า..การวิจารณ์ครั้งนี้มันไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะ คือเราก็โคตรจะกากอยู่แล้วมาเจอนิยายเรื่องนี้คือไม่รู้จะพูดอะไรดีเลย เหมือนมานั่งพิจารณาด้านนั้นๆ ของนิยายมากกว่าจะวิจารณ์เนาะ และการวิจารณ์ครั้งนี้จะเป็นการพูดคุยเรียบเรื่อยนะคะ จะไม่แตกหัวข้อชัดเจนเพราะมันพูดถึงเรื่องเดี่ยวๆ ไม่ได้ มันต้องไปด้วยกันจริงๆ ค่ะ LOL (พยายามแล้วแต่มันจะวกไปวนมามากๆ!)



จากใจ, ตอนแรกที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้มันอดไม่ได้จริงๆ ที่จะนึกถึง One Piece

ไม่รู้วูล์ฟเคยดูไหมนะ แต่ไม่จำเป็นหรอก ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นในตอนอ่านนิยายเรื่องนี้ในส่วนแรกๆ อดไม่ได้จริงๆ ที่จะมีภาพจากฉากต่างๆ ที่คล้ายคลึงกันในมังงะเรื่องดังกล่าวซ้อนทับขึ้นมา เรื่องของเพื่อนพ้อง เหตุการณ์ที่ดึงใครสักคนจากความมืด กองทัพ สัญญาระหว่างโจรสลัดและกองทัพเรือ อดไม่ได้จริงๆ ค่ะ

แต่พอเข้าถึงแก่นของเรื่องจะพบว่า P.I.R.A.T.E. เป็นตัวของตัวเองและค่อนข้างจะโดดเด่นในรายละเอียด, ทำให้รู้สึกว่าได้เดินเข้าไปในโลกใบหนึ่งที่จะไม่มีใครเหมือน

ถ้าให้เปรียบเทียบ, นิยายของคุณมองเหมือนชายคนนึงที่ไม่ได้ดูโดดเด่นเมื่อยืนรวมตัวกับคนอื่นๆ (ในที่นี้คือนิยายเรื่องอื่นๆ) แต่หลังจากได้รู้จักเข้าหน่อยถึงชายคนนี้จะอยู่เงียบๆ ไม่โดดเด่นแต่จะมีตัวตนเสมอ เขาจะมีอะไรบางอย่างที่คนอื่นจะตระหนักถึง ...อธิบายไม่ถูกค่ะจริงๆ #ขำ อาจพอสังเขปได้ว่าเขามีมิติ มีกลิ่นไอที่ยูนิค และเสน่ห์เฉพาะตัว (เป็นนิยายที่มีเสน่ห์จริงๆ ค่ะเรื่องนี้) ที่บอกว่าอยู่นิ่งๆ แต่มีตัวตนก็คือถ้าให้เรานึกถึงอะไรที่เกี่ยวกับโจรสลัดตอนนี้ที่แล่นเข้าหัวต้องมี P.I.R.A.T.E. แน่ๆ และอีกนัยหนึ่งเพราะนิยายเรื่องนี้จะมามีใครคล้ายยากอยู่ อินเนอร์ของนิยายเรื่องนี้คือตัวของวูล์ฟจริงๆ ค่ะ ภาษาเอย ลักษณะตัวละคร และอื่นๆ จะมีความเฉพาะที่อ่านแล้วรู้เลยว่าใครเขียน (ตอนรู้ว่าเจ้าชายได้เข้ารอบ 10 คนของเอนเทอร์ก็ไม่ค่อยแปลกใจ) โดยเฉพาะในด้านของความประทับใจในตอนจบ ไม่ใช่ตอนจบที่แปลกแต่อ่านแล้วมันวูล์ฟดีจริงๆ (อันนี้อธิบายยาวเดี๋ยวคุยอีกที 55555)

และที่สำคัญ..

นิยายเรื่องนี้มีได้อโรม่าแผ่ออกมา แสดงถึงความเหนือที่ถูกปิดของนิยายเรื่องนี้ค่ะ รู้สึกถึงความม้ามืดแบบวินๆ ที่อธิบายไม่ถูก (แต่ส่วนตัวชอบฟิลลิ่งนี้มากอ่ะ LMAO) เป็นเรื่องที่มีจุดสมดุลและสมบูรณ์ในตัวเองแบบลงตัวมาก อย่างที่บอกว่านิยายเรื่องนี้เหมือนคน ถึงจะไม่เพอร์เฟค แต่มีความเป็นตัวของตัวเอง และดีที่สุดแล้วที่เป็นแบบนี้ ถ้าผู้ชายคนนี้จะไม่ได้ถูกรับเลือกจากหัวใจหญิงสาว (คนอ่านหรือกรรมการอะไรก็ว่าไป) ก็เพราะเขาเป็นคนที่ไม่ตรงสไตล์มากกว่าเพราะเป็นคนที่ไม่ดีพร้อมค่ะ

จินตนาการขณะอ่านนิยายเรื่องนี้แล่นมาก แต่ละฉากมาเป็นมุมกล้องเลย ลักษณะท่าทาง น้ำเสียง สิ่งแวดล้อม บรรยากาศ โดยรวมถูกจัดองค์ประกอบและเรียบเรียงมาได้ดีทีเดียว และที่สุดที่ชอบมากคือส่วนของความมีชีวิตชีวา อย่างที่บอกไปค่ะ เขาเหมือนชายคนหนึ่ง เขามีความพิเศษที่ทำให้มีตัวตนตลอดเวลา เขาเป็นคนที่น่าสนใจแต่จะไม่สามารถอ่านทุกความคิดได้ว่าเขาจะทำอะไรต่อ (ลุ้นกันต่อไปว่าตอนต่อๆ ไป จะเป็นยังไง)

อีกจุดที่ต้องเอ่ยถึงคือความสมเหตุสมผลของโลกแฟนตาซี ขอบเขต กฎเกณฑ์ ไม่เกินเลย ทำออกมาได้สวยๆ เลย ทั้งรายละเอียดเพิ่มเติมในเรื่องของการปกครอง บ้านเมือง ระบบต่างๆ ของหัวเมืองต่างๆ ด้านของการลงทะเบียนนักเวท สัญญาระหว่างกองทัพและโจรสลัด ทั้งหมดดูจิตรกรรมที่ถูกดราฟท์และให้รายละเอียดอย่างรอบคอบ เก็บเหลี่ยมเก็บขอบมาได้อย่างสะอาดจริงๆ

อาจมีติดขัดยิบย่อยในด้านรายละเอียดที่อาจจะเป็นเราคนเดียวที่ติดใจ คืองี้..



มาดามมาไง?

โอเคว่าเป็นสัตว์เวท โอเคว่ามีเวทหายตัวสุ่มไปได้เรื่อยๆ หลายที่ ...แต่การที่จู่ๆ มาโผล่กลางเรือที่แล่นกลางมหาสมุทรแบบจะๆ นี่มันเป็นอะไรที่พอดิบพอดีแบบสุดยอดไปเลย ...มันทำเราอยากถามจริงๆ นะว่าเวทของสัตว์เวทมันพิเศษขนาดนี้เลยเหรอ จับวางกลางมหาสมุทรเลยนะเว้ย อยากได้คำอธิบายเล็กๆ น้อยๆ ในเรื่องนี้ จะเป็นการเดามั่วๆ ของวลาดก็ได้เพราะคงไม่มีใครตอบคำถามนี้ได้นอกจากผู้รู้จริงๆ อย่างน้อยมาเป็นแนวทางนิดนึง



‘ยกมือยอมแพ้’

ตั้งแต่เรื่องเจ้าชายแล้ว เป็นอากัปกิริยาที่เป็นแฟชั่นมาก อ่านไปอ่านมาเลยสงสัยว่าวลีนี้เป็น ‘กิริยาจริงๆ’ หรือ ‘คำวิเศษณ์’ ของเรื่องกันแน่ ถ้าทำแค่มารูนจะไม่อะไรเลย ยกมือยอมแพ้กันแทบทั้งเรื่อง



ริกซัสรู้ได้ไงว่าราล์ฟเป็นลูกเบอร์ตัน

ตอนที่เห็นหน้าตากันก่อนเข้าบ้านก็จริงอยู่ แต่สงสัยว่าไปมีข้อมูลอะไรถึงได้กล้าโพล่งไปว่าราล์ฟซึ่งเป็นลูกของเบอร์ต้นได้อยู่บนเกาะๆ นั้น ทำไมถึงได้มั่นใจขนาดฟันลงไปว่าสองคนนี้เป็นพ่อลูกกันเพราะช่วงเวลาที่อยู่ในบ้านของเบอร์ตันที่เราเข้าใจคือองค์ชายท่านไม่ได้ไปเก็บเกี่ยวข้อมูลเพิ่มเติมในด้านนี้เลย



และนั่นเป็นทั้งหมดที่พอจับได้

แต่ด้านที่ดีก็ดีเสียจนดีเยี่ยมจนต้องอภัยให้เรื่องยิบย่อยเหล่านี้เลยนะ มันรู้สึกว่าเป็นการพลาดที่ ‘รับได้’ ซะแบบนั้น LOL

จำได้ไหมที่เคยบอกว่านิยายวูล์ฟทำให้นึกถึงจิบลิ

เรื่องนี้ฟีลมาเต็มกว่าเดิมอีกนะ 55555 คือเป็นอะไรที่คุ้มแน่ๆ ถ้าจะกลับไปอ่าน และให้ความรู้สึกเหมือนจะมีอะไรเพิ่มเติมมาเสมอเวลาได้อ่านใหม่ เป็นเรื่องราวที่ควรได้อ่านตอนมีวิจารณญาณระดับนึงเพราะมิติตัวละครและความคิดของพวกเขา อาจจะไม่ได้ลึกซึ้งมากแต่ก็กลับมาพลิกดูและเรียนรู้ไปเรื่อยๆ ได้ อย่างน้อยก็เป็นอัลบั้มภาพที่ครั้งนึงเราเคยมีเวลาดีๆ ร่วมกัน



ปมเรื่องนี้ขมวดเล็กขมวดน้อย ขมวดใหญ่ขมวดมาก เป็นแนวที่ไม่รู้จะแก้ปมยังไงเพราะเดาทางอะไรไม่ได้ LOL แต่การจัดลำดับเหตุการณ์ว่าจะปล่อยเรื่องนี้ตอนไหนหรือเฉลยปมนี้ตอนไหนก็ถูกจัดเหตุการณ์อย่างสมเหตุสมผล

ด้านพล็อตไม่มีอะไรให้เอ่ยถึงมากเพราะกล่าวไปก็เหมือนมาเล่าเรื่องที่วูล์ฟรู้อยู่แล้วให้ฟังอีกรอบ และเงื่นของคุณก็เป็นเงื่อนที่สวยด้วย ไม่มีอะไรจะพูดจริงๆ ค่ะ



คาแรกเตอร์ของเรื่องนี้ความเป็นมนุษย์สูง

ส่วนนึงก็คำพูดและความนึกคิดที่ ‘ปลุกความเป็นมนุษย์’ นี่แหละ (เป็นอีกจุดขายของเจ้าชาย – โจรสลัด)

ไม่ว่าจะเป็นเฮดของตอนนั้นๆ หรือจะในเนื้อเรื่องอย่าง..



ตัวอย่าง

Chapter 41



เสน่ห์ของวลีพวกนี้อาจจะถูกมองว่า เท่จัง เจ๋งอ่ะ อาจทำให้ตัวละครดูพระเอกขึ้นมาแม่หน้าจะโจรโดยกรรมพันธุ์ แต่เราชอบในแง่ที่ว่ามันมีค่าต่อการใช้ชีวิตแต่คนมักมองข้ามกันง่ายเกินไป เป็นการสะท้อนรูปแบบแนวความคิดในการใช้ชีวิตของคนรูปแบบต่างๆ ตรงนี้แหละที่อยากให้คนมีวิจารณญาณได้มาอ่าน เขาจะได้อะไรมากกว่าคนที่มาอ่านสนุกๆ แล้วผ่านไปได้รับ เขาจะทะลุในจุดของตัวละครแล้วโยงเข้าหาตัวเองได้ ด้านคาแรกเตอร์แต่ละคนที่นำมาเป็นสื่อในการนำเสนอนั้นดีมาก พวกเขาไม่ได้มีชีวิตนิยายแบบแข็งทื่อ พวกเขาเหมือนคน พวกเขามีหลายด้าน นอกจากนั้นตัวละครทุกคนที่นอกจากจะต่างในเรื่องนิสัยก็ได้เรื่องของคำพูดปลุกความเป็นมนุษย์นี้ไปแบ๊คทำให้ดู 3D ขึ้นมาไม่มากก็น้อย อ่านจบเรารักทุกคนจริงๆ ถึงจะอิจฉามิเชลเล็กๆ ก็เถอะ แต่รักนางนะ 55555

โดยองค์รวมแล้วตัวละครทุกคนจะมีจุดสมดุลและความเป็นเหตุเป็นผลของตัวเอง การกระทำของพวกเขาจะมีบรรทัดฐานที่สม่ำเสมอ ไม่มีหลุดหรือขาดเหตุผลรองรับ ตัวละครที่มีบทบาทสำคัญในเรื่องนี้จัดว่าเยอะ แต่พวกเขามีตัวตนทุกคน ถูกแบ่งน้ำหนักและบทบาทให้ดีจริงๆ วูล์ฟบาลานซ์ได้เจ๋ง และที่สำคัญพวกเขาส่งผ่านความมีชีวิตชีวาของตัวเองทำให้นิยายเรื่องนี้มีชีวิตค่ะ (เพราะดูเหมือนมีชีวิตก็เลยได้นำไปเปรียบเป็นผู้ชายอย่างในตอนต้น) การนำเสนอมุมมอง/สติปัญญา/ลักษณะของแต่ละตัวละครก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ความเป็นมนุษย์ถูกเสริมขึ้นมาเรื่อยๆ (อันที่จริงในจุดนี้ก็ต้องยกความดีความชอบให้ภาษาที่ใช้นำเสนอเหมือนกันนะ) เช่น

(Chapter 06)

“…หากก่อนที่จะได้ออกตัววิ่ง ราล์ฟก็ชะงักไปนิดหนึ่ง ทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้





“อ้อ แล้วก็...” คำเอ่ยทิ้งท้าย “ถ้าไม่อยากกลับไปเป็นทาส ก็บอกพวกมันไปว่าข้าเป็นคนใส่ตรวนอันนั้นละกันนะ”



เสียง โวยวายของเหล่าทหารเรือดังใกล้เข้ามา แล้วคนมีค่าหัวก็ยักคิ้วให้เป็นเชิงลา ก่อนที่ร่างสูงๆ นั่นจะวิ่งลับหายไปจากตรอกแคบๆ ที่ยืนอยู่อย่างรวดเร็วตามประสาคนเป็นโจร

วลาดิเมียร์กลืนน้ำลายไม่ลงคอ



เขาอาจจะคิดไปเอง

แต่โซ่ตรวนที่พันธนาการข้อแขนมันหนักขึ้นทันทีที่ผู้ชายคนนั้นพูดจบ…”





(Chapter 41)

“…ถึง จะได้แผลมามากไปหน่อย เสียเลือดเยอะไปนิด แต่มันยังติดกันเป็นเนื้อเดียว ฟรองซัวร์ไม่ได้กระจอกขนาดจะยอมโดนตัดขาทิ้งไปได้ง่ายๆ เขาพยายามบอกตัวเองว่ายังวิ่งไหว ยังหลบได้ -- มันต้องได้สิวะ -- ถ้าไม่วิ่งแล้วจะหนีพ้นได้ยังไง มันต้องได้ เขาต้องไปได้ ไม่ว่าเนื้อที่ถูกเฉือนไปจะร้องประท้วงว่าอย่างไรก็ตาม…”

เป็นการใช้ภาษาง่ายๆ และการบรรยายเรียบๆ แต่มีอานุภาพในการส่งผ่านความรู้สึกไปยังผู้อ่านได้ดีมากจริงๆ ค่ะ ถึงจะนำเสนอได้เรียบง่ายและตรงไปตรงมาแต่กระชับและชัดเจน

นี่ถือเป็นอีกด้านที่ดีมาตั้งแต่เรื่องเจ้าชาย ยอมจริงๆ ค่ะ ดีงามค่ะ #clap



และถึงบาโฟจะโผล่ไม่บ่อย นากาอินไม่ได้มีบทบาทเยอะ แต่เรายังมีผู้ชายในเครื่องแบบผู้รักชาติและเอ่อด้วยออร่าอย่างการิสต้ามาแทน ความคิดฮีนี่เราหลงมาก เสป๊คสุด ชอบ w << ย่อ |

❝ a l a n ❞ |เขียนเมื่อ 10 ก.ค. 58
< ดูคำนิยมทั้งหมดของ ❝ a l a n ❞ >

  เห็นด้วย 1 จาก 1 คน

"วิจารณ์ P.R.I.N.C.E เจ้าชายสายพันธุ์นรก และ P.I.R.A.T.E.S ระวัง•ทะเล•คลั่ง!!"

นิยายเรื่อง P.R.I.N.C.E เจ้าชายสายพันธุ์นรก และ P.I.R.A.T.E.S ระวัง•ทะเล•คลั่ง!! ที่ The.wolF นำมาฝากไว้ให้วิจารณ์ ปัจจุบันเรื่องแรกแต่งจนจบแล้วกำลังรีไรท์ ส่วนเรื่องที่สองเขียนได้ 27 ตอนรวมตอนพิเศษ ทั้งสองเรื่องเกิดขึ้นในโลกใบเดียวกัน และใช้ตัวละครบางส่วนร่วมกัน จึงขอนำมาวิจารณ์พร้อมกัน
เนื้อเรื่องของ P.R.I.N.C.E เจ้าชายสายพันธุ์นรก เป็นเรื่องราวของเจ้าชาย ริกซัส อีกลีส ผู้ทรงคุณธรรมและต่อสู้ได้เก่ง แต่ดิบเถื่อน ฝีปากไว และไม่ค่อยชอบธรรมเนียมของชนชั้นสูง กับองครักษ์ปากจัดนาม เอียน ก็อดเด็น ซึ่งนอกจากจะมีฝีปากที่จัดจ้านพอๆ กับเจ้าชายแล้ว ยังมีฝีมือการต่อสู้ที่เหนือกว่าเจ้าชายเล็กน้อย จึงได้รับมอบหมายจากพระราชาไลโอเนลล์ ให้มา “ควบคุมความประพฤติ” ของพระอนุชา โดยได้ส่งองครักษ์ใหม่มาถึงเมืองทางเหนือที่เจ้าชายประทับอยู่ เนื้อเรื่องในช่วงแรกจึงเป็นนิยายแนวขบขันในพระราชวัง ที่ผู้อ่านจะได้เห็นคู่กัดทั้งสองปะทะคารม รวมถึงฝีมือต่อสู้ จนเลือดตกยางออก ราชบริพาร แม่บ้าน ทหารเลวเดือดร้อนกันวุ่นวาย พระราชาและราชครูกุมขมับ ฯลฯ

นอกจากช่วงที่ขบขันจะเป็นช่วงที่สนุกแล้ว ช่วงนี้ยังทำให้ผู้อ่านได้ทำความรู้จักกับตัวละครต่างๆ ในเรื่อง นอกจากเจ้าชายริกซัสและองครักษ์แล้ว ก็ยังมีตัวละครอื่นๆ เช่น พระราชาไลโอเนลล์ พระราชินี ราชครูยูคลิด แมรี่แอนหัวหน้าแม่บ้าน ที่จะค่อยๆ เข้ามาปูพื้นฐานของเรื่องราว เช่น บรรยากาศของเรื่อง กิจวัตรประจำวันของตัวละคร และนิสัยของตัวละครแต่ละคน ก่อนที่ผู้เขียนจะเพิ่มความเข้มข้นให้กับเนื้อเรื่องด้วยประเด็นที่จริงจังต่างๆ ที่เจ้าชายต้องพบ ไม่ว่าจะเป็น จารีตในวังหลวง ขุนนางทุจริต การถูกลอบสังหาร ถูกเวทมนตร์ที่ทำให้เจ้าชายทำร้ายประชาชนโดยไม่รู้ตัว ไปจนถึงเนื้อเรื่องหลักของนิยายเรื่องนี้ คือการที่เจ้าชายถูกเวทมนตร์ที่ไม่อาจถอนได้ คณะตัวละครจึงต้องออกเดินทางเพื่อเก็บสมุนไพรที่ใช้รักษา และต้องเกิดการผจญภัย ต่อสู้ตามวิสัยนิยายแฟนตาซี ซึ่งผู้เขียนได้อ้างระยะทางที่ห่างไกล ทำให้เจ้าชายที่ทรงพระประชวรหนักต้องเดินทางไปด้วย เนื่องจากถ้ารออยู่ที่พระราชวังอาจไม่ทันกาล และเจ้าชายต้องร่วมต่อสู้กับมังกรและแม่มด ทั้งๆ ที่กำลังประชวรอยู่ ซึ่งผู้เขียนได้บรรยายไว้อย่างชัดเจน ทำให้ผู้อ่านรู้สึกว่าเจ้าชายบาดเจ็บสาหัสปางตายจริงๆ

ในระหว่างที่เนื้อเรื่องเริ่มจริงจังขึ้น ตัวละครอื่นๆ ก็ทยอยกันเข้ามาในเนื้อเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นแคโรไลน์ อดีตคนรักของเอียน จัสติน นักธนูมือฉมังและนักเวท บาโฟ ปิศาจหนุ่มผู้ทำงานให้นากาอิน นักเวทผู้มีวัตถุประสงค์บางอย่าง จนกระทั่งราล์ฟและวลาด สองโจรสลัดผู้ซึ่งจะเป็นตัวละครหลักในเรื่องต่อไป เข้ามาปรากฏตัวในตอนท้ายๆ จะเห็นได้ว่าตัวละครที่มีความสำคัญมีจำนวนค่อนข้างมาก และเนื้อเรื่องที่ต้องเน้นความสำคัญไปที่เจ้าชายเป็นหลักก็ทำให้ยากต่อการกระจายบทให้กับตัวละครต่างๆ แต่ปรากฏว่าผู้เขียนสามารถแบ่งบทบาทให้กับทุกตัวละครได้อย่างสมดุล ตัวละครแต่ละคนมีมิติและทำให้เรื่องราวของตัวละครเหล่านั้นเข้ามาเสริมความหนักแน่นให้กับเรื่องราวของเจ้าชายและองครักษ์ จนผู้อ่านเชื่ออย่างสนิทใจว่า เจ้าชายริกซัส หากได้ขึ้นครองราชย์ (แต่ดูจากนิสัยแล้วคงจะไม่) ก็คงจะเป็นกษัตริย์ที่ทรงทศพิธราชธรรมยิ่ง ส่วน เอียน ก็เป็นองครักษ์ที่พร้อมมอบกายถวายชีวิตให้กับผู้เป็นนายอย่างแท้จริง โดยที่ผู้เขียนไม่ต้องเขียนบอกลงไปในเนื้อเรื่องตรงๆ หรือให้ตัวละครเป็นคนพูด แต่ใช้การเล่าพฤติกรรมของตัวละคร ซึ่งเป็นสิ่งที่พิสูจน์ลักษณะนิสัย และคุณงามความดี (หรือความชั่ว) ของตัวละครได้ดีมาก
สำหรับเรื่อง P.I.R.A.T.E.S ระวัง•ทะเล•คลั่ง!! มีเนื้อเรื่องส่วนใหญ่เกิดขึ้นหลังจาก P.R.I.N.C.E เจ้าชายสายพันธุ์นรก ซึ่งผู้เขียนบอกว่าไม่จำเป็นต้องอ่านอีกเรื่องหนึ่งก็ได้ แต่ผมกลับเห็นว่า หากได้อ่านเรื่องเจ้าชายมาก่อน ก็จะทำให้อ่านเรื่องโจรสลัดได้สนุกขึ้น เพราะความน่าสนใจของนิยายชุดนี้อีกประการหนึ่งอยู่ที่ “จักรวาล” ที่ผู้เขียนได้วางไว้ตั้งแต่การเขียนเรื่องแรก ไม่ว่าจะเป็น ภูมิประเทศ เมืองต่างๆ การปกครอง การเดินทาง อาชีพ สิ่งมีชีวิตประเภทต่างๆ หลักการใช้เวทมนตร์ ฯลฯ ไว้ก่อนที่จะนำตัวละครต่างๆ ลงไปยัง “เวที” ที่นักเขียนได้จัดเตรียมไว้ให้พวกเขาได้มีชีวิต โดยเรื่อง P.R.I.N.C.E เจ้าชายสายพันธุ์นรก ตัวละครหลักจะเป็นพวกเจ้าชาย ส่วนเรื่อง P.I.R.A.T.E.S ระวัง•ทะเล•คลั่ง!! ตัวละครหลักก็จะเป็นกัปตันโจรสลัดราล์ฟ และลูกเรือโจรสลัดกลุ่ม “มารูน” ของเขา เมื่อตัวละครหลักเป็นโจรสลัดที่ต้องเดินทางตลอดเวลา จึงเปิดโอกาสให้ผู้เขียนได้เล่าถึงเมืองท่า ร้านค้าต่างๆ ตัวละครใหม่ๆ ตลอดจนกองทัพ และโจรสลัดกลุ่มต่างๆ เป็นการเปิดโลกของนิยายชุดนี้ให้กว้างขึ้นและมีความสมจริงมากขึ้นอีก

ประเด็นหลักที่ผมคิดว่าผู้เขียนพยายามจะสื่อในเรื่องของโจรสลัดคือเรื่องของการค้าทาส ซึ่งมีเกริ่นมาตั้งแต่ตอนที่พ่อครัวของมารูนได้ไปปรากฎตัวในเรื่องเจ้าชายแล้วว่า วลาดมีอดีตเป็นทาส และในเรื่องโจรสลัด แผนที่ที่ราล์ฟได้รับมา ก็คือแผนที่ไปยังเกาะมหาสมบัติที่รัฐบาลซ่อนไว้ และราล์ฟเชื่อว่า ที่นั่นไม่ได้มีสมบัติที่ซ่อนอยู่ แต่เป็นเกาะที่รัฐบาลค้าทาสอย่างลับๆ ซึ่งประเด็นนี้ค่อนข้างจะซีเรียสกว่าเรื่องเจ้าชายที่ผ่านมา แต่ในปัจจุบัน พวกโจรสลัดยังเดินทางไปไม่ถึงเกาะแห่งนี้ และผู้เขียนยังไม่ได้นำเสนอประเด็นของทาสไว้ในเรื่องอย่างชัดเจน จึงยังไม่เห็นว่าผู้เขียนจะนำเสนอประเด็นนี้อย่างไร

นอกจากนี้ ผู้เขียนยังได้เสริมเนื้อเรื่องหลักของนิยายด้วยการเขียนตอนพิเศษที่เกี่ยวกับตัวละครรอง และเรื่องราวในอดีตอีกหลายตอน ซึ่งหากผู้อ่านได้อ่านก็จะทำให้เข้าใจความรู้สึกของตัวละครได้มากขึ้น แต่ถึงแม้ไม่อ่าน ก็ยังสามารถเข้าใจเรื่องราวของนิยายเรื่องนี้ได้ดีอยู่ นอกจากนี้ก็ยังมีหน้าแฉและหน้า profile ของตัวละคร พร้อมด้วยรูปวาดตัวละครที่ผู้เขียนเป็นคนวาดเอง ซึ่งก็ต้องขอบอกว่าค่อนข้างตรงกับที่บรรยายไว้ในเนื้อเรื่อง

จุดเด่นประการหนึ่งที่ทำให้ผมเห็นว่านิยายชุดนี้น่าสนใจ คือการแต่งเรื่องใหม่ให้อยู่ในโลกหรือ “จักรวาล” เดิม วิธีนี้ทำให้ผู้เขียนสามารถสร้างตัวละครหลักชุดใหม่ออกมาได้อีกในเรื่องถัดไป โดยที่ยังมี “เวที” แห่งเดิม และใช้ตัวละครที่แต่งไว้ในเรื่องก่อนๆ เข้ามาเป็น “ดารารับเชิญ” ในเรื่องใหม่ ก็จะเป็นการทำให้โลกของนิยายชุดนี้มีชีวิตมากยิ่งขึ้น เช่นเดียวกับการ์ตูนคอมิคของ DC หรือ Marvel ที่มีการแต่งเรื่องแบบเป็น “จักรวาล” และให้ตัวละครต่างๆ ได้โลดแล่นในจักรวาลนี้ โดยที่แต่ละตัวจะมีบทบาทเด่นในหนังสือการ์ตูนฉบับที่เป็น “หัว” ของตนเอง ซึ่งทาง Marvel และ DC ก็มีการใช้นักเขียนบทและนักวาดภาพหลายคนในการแต่งเรื่องราวของซูเปอร์ฮีโร่ที่พวกเรารู้จักกัน แต่สามารถทำให้เรื่องราวเกิดความหลากหลายไม่ซ้ำซาก ตามสไตล์ของนักวาดและนักเขียนแต่ละคน นั่นหมายความว่านิยายชุด “เจ้าชาย โจรสลัด” ของ The Wolf ก็อาจจะเชิญนักเขียนที่สนิทสนมกันมาแต่งเรื่องใหม่ที่อยู่ในโลกเดียวกันก็ได้ ซึ่งจะสร้างความหลากหลายให้กับเนื้อเรื่องได้มากขึ้นอีก

สำหรับสิ่งที่อยากให้ผู้เขียนปรับปรุงนั้นผมพยายามคิดอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่พบว่าผู้เขียนควรจะต้องปรับปรุงที่ใด ก็อาจจะถือได้ว่านิยายชุดนี้เท่าที่ได้อ่านก็มีความสมบูรณ์ในระดับหนึ่งแล้ว มีเพียงข้อเสนอแนะเล็กๆ น้อยๆ ว่า อยากให้ผู้เขียนศึกษาเรื่องราชวงศ์จากประเทศที่ผู้เขียนได้รับแรงบันดาลใจมา (คิดว่าคงเป็นประเทศในยุโรป) ว่าพระราชา พระราชินี ตลอดจนเจ้าหญิงเจ้าชายและข้าราชบริพารต่างๆ นั้น มีลำดับชั้นอย่างไร ต้องมีธรรมเนียมปฏิบัติอย่างไรบ้าง และราชวงศ์ปกครองแผ่นดินอย่างไร เพื่อความสมจริงของเรื่อง รวมถึงในส่วนของเรื่องราวโจรสลัด ก็อยากให้ลองศึกษาเรื่องของทหารเรือและโจรสลัด รวมถึงการปกครองของกองทัพ เพื่อเสริมให้เนื้อเรื่องมีความสมจริงมากยิ่งขึ้น

<< ย่อ |

bluewhale |เขียนเมื่อ 26 เม.ย. 56
< ดูคำนิยมทั้งหมดของ bluewhale >

  เห็นด้วย 8 จาก 8 คน