Short Fic SJ : Mirror เธอคือ..เงาของฉัน [คยูมิน]

ข้อมูลเบื้องต้น

อันยองค่ะ..
กลับมาแล้วพร้อมกับฟิคเรื่องใหม่
...
มันไม่ค่อยสนุกมากหรอกค่ะ :)
แต่ก็ฝากไว้ด้วยน่ะค่ะ

จะพยายามแต่งต่อไป

KYUMIN 137 ♥.

เนื้อเรื่อง

“ คยู ~ มินมาแล้ว....” ซองมินแฟนของคยูฮยอนร้องเรียกหลังจากกลับมาจากที่ทำงาน

“ คยูนายอยู่ไหนหน่ะ ? ” ความเงียบทำให้ซองมินเริ่มสงสัย ซองมินจึงเดินเข้าไปในห้องนอนของคยูฮยอน เมื่อซองมินเปิดออกมาภาพตรงหน้าทำให้เขาถึงกับยืนอึ้งทันที....

“ ^^ ซองมิน Happy Brithday ~ ” เสียงคยูฮยอนที่ยืนอยู่ภายในห้องนอนพร้อมกับถือดอกกุหลาบสีชมพูสลับกับสีแดงยืนต้อนรับแฟนสุดสวยของเค้า

“ คยูอ่ะ มินตกใจหมดเลยนะ >< ”

“ เป็นไงบ้างครับ มินๆ ชอบไหม ? ”

“ ชอบสิ คยูให้นี่หน่า ^^ ” ซองมินพูดจบก็เดินตรงเข้าไปโอบคอของคยูฮยอนทันที แล้วบรรจงประกบจูบหอมหวานลงบนริมฝีปากของร่างสูง

“ ผมรักซองมินนะ ^^ ”

“ ซองมินก็รักคยู.... คยูรักซองมินไปนานๆนะ ”

“ ครับ ผมจะรักซองมินให้นานที่สุดตราบเท่าชีวิตของผมเลย ”

2  เดือนต่อมา

คยูฮยอนกลับมาจากที่ทำงานด้วยสภาพที่เหนื่อยล้า อยู่ในชุดที่รุ่งริ่งเหงื่อที่เกาะบนใบหน้าหล่อคม ทำให้ร่างสูงยิ่งดูหล่อมาดเซอร์เข้าไปอีก

“ คยู ซองมินทำอาหารรอบนโต๊ะแล้วนะ ^^ ไปอาบน้ำก่อนเร็ว ~ ” ซองมินที่นั่งรออยู่บนโซฟาบอกคยูฮยอนทันที  เพราะเค้ารู้ว่าคยูฮยอนชอบมานอนตักเค้าเหมือนทุกครั้งเวลากลับมาจากทำงาน

“ งื้ออ ~ ....ไม่อ้าวว! ผมจะนอนตักซองมินก่อน ”

“ อย่าทำแบบนี้สิคยู  นายไม่น่ารักเลยนะ ”

“ ก็ได้ -3- ” คยูฮยอนเดินคอตกก่อนเดินไปเข้าห้องน้ำตามคำสั่ง

บนโต๊ะอาหาร

“ ซองมินคือผมมีเรื่องจะบอก ”

“ หือ....อะไรหรอคยู ? ” ซองมินเงยหน้าจากอาหารทันทีเพราะน้ำเสียงของคยูต่างจากตอนแรกๆ ที่ดีอยู่  กลับมาในตอนนี้น้ำเสียงเค้าดูเศร้าลง

“ คยูมีอะไรพูดมาสิ อย่าทำหน้าแบบนั้นด้วย  ซองมินใจคอไม่ดีแล้วนะ ”

“ คือผม....ผมต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัด 3 วันแนะ  T T ”

“ โถ่ ~ นึกว่าเรื่องอะไรแค่นี้เอง ^^ ” ซองมินพูดแล้วกุมมือของคยูฮยอนไว้

“ แล้วซองมินจะอยู่กับใครหล่ะ  ถ้าไม่มีผมอยู่ด้วย ”

“ ซองมินโตแล้ว คยูไม่ต้องห่วงหรอกนะ  อีกอย่าง...คยูต้องไปทำงานไม่ได้ไปเที่ยวซะหน่อย จริงไหม ? ”

“ ก็จริงครับ แต่.... ”

“ คยูอย่าดื้อเป็นเด็กแบบนี้สิ ~ ”

“ ^^ ผมรักซองมินนะครับ ผมจะโทรหาซองมินทุกวันเลย ” คยูฮยอนลุกจากเก้าอี้แล้วเดินอ้อมไปทางข้างหลังซองมินก่อนโน้มตัวมาหอมแก้มอวบอิ่ม

“ >///< ไปกินข้าวได้แล้ว ”

2 วันต่อมา...

ก๊อกๆ  เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องซองมินดังขึ้น  พร้อมกับร่างสูงที่กำลังสะพายกระเป๋าเป้ไว้ 1 ใบ

“ อรุณสวัสด์คยู ^^ ” ซองมินทักทายคยูฮยอนด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงในเช้าวันสดใส  พร้อมกับที่คยูฮยอนก้มตัวลงมากอดซองมินไว้แน่น

“ ผมไปก่อนนะครับ ”

“ รักษาตัวดีๆนะคยู  มินเป็นห่วงคยูมากนะ ”

“ ครับ ซองมินด้วยนะผมไม่อยู่แล้ว กินข้าวให้ตรงเวลาด้วย  อย่ากลับบ้านดึกนะครับ ”

คยูฮยอนบอกด้วยน้ำเสียงเศร้าใจ  ก่อนผละจากกอดแล้วเปลี่ยนมาหอมแก้มซองมินแทน

“ ^^ ขับรถไปดีๆ นะ ”

“ อืม แล้วผมจะโทรมาหาซองมินทุกวันเลยนะ ” ซองมินและคยูฮยอนเดินออกมาถึงหน้าอพาตเม้นท์เพื่อลาคยูฮยอน  รถคันหรูของคยูฮยอนค่อยๆแล่นออกไป  พร้อมกับซองมินที่ยืนมองรถของคยูฮยอนก่อนจะเดินเข้าไปในหอพักตามเดิม

ตัวจังหวัดนอกกรุงโซล  คยูฮยอนขับรถมาถึงด้วยอาการเหนื่ยล้าเต็มทนจากการขับรถมานาน  เมื่อถึงที่พักทำให้คยูฮยอนเกิดอาการง่วงนอนและเพลียมาก

“ เฮ้ย ~ ยังไงผมก็ต้องโทรหาซองมินให้ได้ ”   คยูฮยอนรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาซองมินทันทีหลังจากถึงที่พัก

“ ฮัลโหลคยู   เป็นไงบ้าง  ปลอดภัยดีใช่ไหม ? ”

“ ครับ  ปลอดภัยดี  ซองมินเป็นไงบ้าง ? ”

“ มินไม่เป็นไรสักหน่อย  คยูนั่นแหละรักษาสุขภาพด้วยนะ ”

“ ครับ อีก2วันผมจะกลับไปหาซองมินนะ ”

“ ฮ่ะ ~ ไปพักผ่อนได้แล้วนะ ”

“ คร๊าบ บายครับ ”  คยูฮยอนบอกลาซองมินก่อนตัดสายทิ้งด้วยความเหนื่อยล้า

วันกลับ....

คยูฮยอนออกจากที่พักด้วยความดีใจที่จะได้กลับไปเจอซองมิน  คยูฮยอนขับรถออกมาด้วยความเร็วปานกลาง  วันนั้น....เป็นวันที่ฝนจะตกพอดี   สีท้องฟ้าที่ตอนแรกสดใส  แต่ตอนนี้เปลี่ยนสีเป็นดำทมึนราวกับวันที่นรกเปิดรอ....ใครบางคน!? ”

อพาตเม้นท์

“ ทำไมวันนี้ท้องฟ้าดูครึ่มๆ นะ ”  เสียงของซองมินเปล่งออกมาด้วยความสงสัย ก่อนจะล้มตัวลงนั่งบนโซฟาเพื่อรอให้คยูฮยอนกลับมา......

ทางโค้ง.... คยูฮยอนขับรถมาด้วยความเร็วที่ช้าลง  ในตอนนี้พื้นถนนเต็มไปด้วยน้ำฝน  เป็นจังหวะเดียวกันพอดีที่มีรถอีกคันหนึ่งสวนทางมาพอดี ทำให้รถของคยูฮยอนเสียหลักพลิกคว่ำลง   

เพล้ง ~ !!

“ หึ !  เสียงอะไรน่ะ ? ”  ซองมินร้องออกมาด้วยความตกใจและสงสัยก่อนจะหันหลังกลับมาที่ต้นเหตุของเสียงก่อนที่จะพบรูปคู่ของซองมินและคยูฮยอนที่ถ่ายตอนกอดกันตกลงามแตก   ซองมินค่อยๆ เดินไปมองให้แน่ชัดก่อนที่จะมีเสียงฟ้าร้องตามมา

“ รูป..... คยูนายจะเป็นอะไรหรือเปล่า ”  ร่างบางเริ่มน้ำตาคลอ  เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นทำให้ร่างบางรีบไปรับทันที

“ ฮัลโหลค่ะ คุณอีซองมินใช่ไหมค่ะ ? ”

“ ฮ่ะ ใครฮ่ะ ”

“ ดิฉันเป็นนางพยาบาลค่ะ  คุณช่วยมาดูคุณโจว คยูฮยอนหน่อยได้ไหมค่ะ  ตอนนี้คุณโจวถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอยู่ค่ะ  อาการค่อนข้างหนักมาก ”

“ ละ แล้วเค้าเป็นยังไงบ้างฮ่ะ ? ” เสยงของร่างบางเริ่มสันคลอ

“ สาหัตมากค่ะ ”  สิ้นเสียงร่างบางทรุดตัวลงนั่งกับพื้นพร้อมพรั่งพรูน้ำตาออกมา

โรงพยาบาล

ร่างสูงของคยูฮยอนกำลังนอนอยู่บนเตียง มีผ้าสีขาวสะอาดตาพันไว้รอบศรีษะ  ซองมินที่พึ่งมาถึงก็รีบเข้าไปหาคยูทันที

“ คุณหมอ คยูฮยอนเป็นไงบ้างฮ่ะ ? ”  ซองมินถามหมอด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอพร้อมกับน้ำตาเช่นเดิม

“ คุณซองมินทำใจดีๆ ไว้นะครับ คือตอนเกิดอุบัติเหตุเศษกระจกได้เข้าตาของผู้ป่วยและมันเป็นตาดำซึ่งเป็นจุดสำคัญพอดี  จึงทำให้...... ”

“ ทำให้อะไรฮ่ะ !?  คุณหมอบอกผมมาเร็วๆ สิ !! ”

“ ตาบอดครับ....  ”  สิ้นเสียงของหมอ  ร่างบางทรุดลงทันทีพร้อมกับกุมมือร่างสูงเอาไว้แน่น

คยูนายต้องไม่เป็นไรนะ T T  นายยังมีชั้น ชั้นจะคอยดูแลนายเอง ฮึก ~

ผ่านไป 2 เดือน

ดวงตาคมของร่างสูงค่อยๆขยับและเปิดขึ้น

“ คยู คยูตื่นแล้วใช่ไหม ? ”

“ ครับ.... ซองมิน ซองมินปิดไฟทำไมหล่ะครับ  ผมมองไม่เห็นหน้าซองมินเลยนะ ”

“ ฮึก ~ คยู..... ” ซองมินร้องไห้อีกครั้ง

“ ซองมินร้องไห้ทำไมครับ ? ” คยูฮยอนที่มองไม่เห็นเพราะตาที่บอดสนิดนั้น กำลังใช้มือควานหามือของซองมินเพื่อนำมากุมไว้ให้ร่างบางอุ่นใจขึ้น

“ คยู  คยูทำใจดีๆ นะ.... ” ซองมินเงียบไปอึดใจหนึ่งก่อนตัดสิ้นใจพูดออกมา

“ หมบอกว่าคยูตาบอด เพราะถุกเศากระจกบาดตา.... ”

“ ซองมินพูดเล่นใช่ไหม ? ”

“ ไม่นะ มินไม่ได้พูดเล่น แต่..... ”

“ จริงหรอครับ ? ”  ร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มมีน้ำตาคลอพร้อมกับสีหน้าที่เริ่มไม่ดี

“ จริงฮ่ะ แต่มินจะอยู่กับคยูเองนะ  มินจะไม่จากคยูไปไหน  มินจะรักคยูและจะอยู่กบคยูตลอดไป มินจะคอยดูแลคยูเอง ”

“ ขอบคุณนะครับมิน ขอบคุณ..... ขอบคุณจริงๆ ” คยูฮยอนพูดซ้ำๆ ก่อนที่จะดึงตัวซองมินมากอดไว้  ก่อนที่ทั้งคู่ก็ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาพร้อมกัน