{SF/OS} KAIHUN & WONKYU

ลำดับตอนที่ #3 : {OS} x JackMark ( jackmark ) x ลับสุดยอด

:)  Shalunla

คุณครับ..

คุณนั่นล่ะ อย่าทำหน้างงสิ..

คุณรู้จักความรักของผมมั้ยครับ หน้าตาเค้าเป็นแบบไหนคุณรู้มั้ย ?

ถ้าคุณตอบว่า ‘ไม่’ ผมจะเล่าให้คุณฟังเองนะ

บอกไว้ก่อนว่ามันเป็น ‘ความลับ’ ในเมื่อเป็นความลับ ก็ห้ามเอาไปบอกใครนะ

T O P   S E C R E T :X

เช้าวันใหม่กับสัปดาห์สุดท้ายของชีวิตนักเรียนระดับชั้นม.ปลายปี3 ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันเดินตามความฝันและก้าวเข้าไปอยู่ในคณะที่ใฝ่ฝันและตั้งใจเอาไว้ โรงเรียนมัธยมเคเอชเป็นโรงเรียนที่เลื่องลือในด้านการเรียนการสอน แน่นอนเด็กแต่ละคนก็ต้องเป็นเด็กหัวกะทิ นอกจากเรื่องเรียนแล้วด้านกีฬาและกิจกรรมต่างๆ ยังเป็นเลิศ

..แม้กระทั่งสัปดาห์สุดท้ายของการเรียน โรงเรียนยังไม่เลิกจัดกิจกรรม .. - _ -

สวัสดีครับ ผม อี้เอิน ต้วน หรือคุณจะเรียกผมว่ามาร์คก็ได้ อย่างที่ผมได้แพล่มไปข้างต้นว่าโรงเรียนของผมมีกิจกรรมประมาณแสนล้านกิจกรรมนับไม่ถ้วน ซึ่ง ณ ตอนนี้กิจกรรมที่ให้รุ่นพี่รุ่นน้องในโรงเรียนกระชับความสัมพันธ์และเป็นการสร้างความทรงจำดีๆ กันก่อนจาก (หรอ ?) นั่นคือ ..การแข่งขันบาส

แน่นอนทุกคนต้องลงไปโชว์ฝีมือของตัวเองในสนาม เมื่อใดที่ร่างกายได้ขยับเพราะอิทธิพลของลูกกลมๆ สีส้มๆ นั้น บอกได้เลยว่า  ..ต่อให้หน้าเหมือนถูกสิบล้อทับมายังจัดว่าหล่อ

ผมไม่ลงแข่งหรอกครับ ได้แต่นั่งหลบมุมกับเสาพลางสอดสายตาลงไปในสนาม เนื่องจากว่าผมไม่ถูกกับอะไรกลมๆ เอาซะเลยสินา ..

แน่นอนว่าผมไม่ได้ชอบดูบาสถึงกับต้องมานั่งเกาะเสาเป็นลูกลิงไม่หย่านมแม่ขนาดนี้ ..ถ้าไม่มีจุดประสงค์

“เห้ยมาร์ค! ของแกไม่ลงสนามหรอวะวันเนี้ย ประเด็นอ่ะๆๆๆๆๆๆ ” เซฮุนเอ่ยถามผมพลางสอดสายตาลงไปสนาม

“แข่ง แต่ไปเปลี่ยนชุดอยู่ ใส่เสื้อเบอร์ 98 เราจำได้” ผมตอบ

“แกรรรรรร เห็นจงอินของเราปะ คือโคตรหล่อโคตรดีอ่ะแง T_____________T”

“หล่อตรงไหน ขาวกว่าถ่านนิดนึง” ผมว่า

“แหมมมมมมม ใครจะไปหล่อ ล่ำ ขาสั้น เหมือนแจ็คสันของแกล่ะแหมๆๆๆๆๆๆๆ”

“ไอ้ฮุนอย่าแซะ!!!” ผมหันไปแหวเสียงดังรับรู้ว่าตอนนี้หน้าใบหูต้องแดงมากแน่ๆ

“จ้า ซักวันเราจะวิ่งไปบอกเขาว่าแกชอบ ชอบมาตั้งแต่ม.ปลายปี2 บู้วๆๆๆๆ”

“เงียบๆ ไป๊!” ผมตัดบทพลันสายตาไปสะดุดกับคนที่วิ่งเหยาะๆ ลงสนามมา ..

.. แจ็คสัน..

หล่อมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

ไม่อยากให้ชะนีมองเลยๆๆๆๆๆๆๆๆ คือเข้าใจมั้ย นั่นพี่สั้นของเรานะๆๆๆๆ T____T

ก่อนที่น้ำตาผมจะไหล แรงสะกิดยิกๆ จากไอ้ฮุนทำให้ผมหลุดออกจากพวังค์ความคิด แต่แล้วก็เลิกคิ้วมองอย่างงงๆ

มันยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ผมทำไม

“เช็ดน้ำลายหน่อย น้ำลายฟูมปากล่ะจ้า”

อิติ๋มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม *พ่นไฟ*

#ลับสุดยอด

การแข่งขันดำเนินไปอย่างสูสี ผลัดกันนำผลัดกันตามทำเอาคนอย่างผมจะหลุดกรี๊ดอยู่หลายรอบ

แต่ไม่ได้แอ้มมาร์คต้วนคนนี้ซะหรอก.

กูกรี๊ดไปสามล้านรอบละจย้า

ผมมองแจ็คสันอย่างใจจดใจจ่อไม่ว่าจะไปอยู่มุมไหนของสนาม สายตาของผมก็ไม่สามารถละไปจากเขาได้

แต่แล้ว..

ปึ้ก!!

“โอ้ยยย” ผมโอดครวญพลางกุมหัวตัวเองปล้อยๆ ลูกบาสสีส้มลอยมากระทบหัวผมอย่างจัง น้ำตาอยากจะไหล สาบานได้เลยถ้าไม่ใช่เพราะแจ็คสันผมจะไม่เฉียดตัวเข้าใกล้สนามบาสเด็ดขาด

“เห้ยมาร์ค เป็นไรปะวะ” ไอ้ฮุนดึงผมเข้าไปกอดปลอบพลางลูบหัวผมเบาๆ

“ฮือ.. เจ็บ ..  ”

“มาร์ค.. เจ็บแค่ไหนก็ต้องทน..”

“….”

“เพราะลูกเมื่อกี้แจ็คสันของมึงเป็นคนชู๊ต”

กูไม่ร้องแล้วก็ได้

ยิ้มก็ได้

กูรักลูกบาสจัง

“เปลี่ยนที่นั่งมั้ยมึง เดี๋ยวโดนอีก”

“ไม่อ่ะ เดี๋ยวมองแจ็คสันไม่ชัด”

“แหม อยากโทรไปบอกคุณนายต้วนจริงๆ ว่ามีลูกชายแรดขนาดไหน”

“เราสู้เซฮุนไม่ได้หรอก กรี๊ดจงอินเหมือนชะนีมีมดลูกเลย”

“….”

M ark Win

ปึก!!!

“โอ้ยยยย อีกแล้ว !!!”

“มึง ใจเย็นๆ นั่นพี่แจ็คสัน”

ปึก!!!!

“โอ้ยยยยยย ฮือออออออออออออออออออ” ผมปล่อยโฮออกมาเป็นเด็กๆ ไม่สนแล้วว่าจะใครทำเพราะลูกนี้มันแรงกว่าลูกก่อนๆ นะ

“มึ๊งงงงงงงงคนนี้กูขอว่าอย่าเพิ่งโวย จงอินของกู กูขอนะ โอ๋เอ๋..” ไอ้ฮุนรีบจับหัวผมไปซุกกับไหล่แห้งๆ ของมันพลางลบหัวผมเป็นเด็กๆ มันคงรู้ว่าลูกนี้แรงจริงแล้วผมก็ไม่อยากทนแล้วด้วย

โดนคนเดียวสามลูกใครบ้างอยากทน L

การแข่งขันจะสิ้นสุดลงทำเอาผมเซ็ง วันนี้แทบไม่มีกระจิตกระใจจะดูแจ็คสัน ฤทธิ์ของลูกสีส้มๆ ที่วางอยู่ข้างสนามรอการเก็บหลังแข่งเสร็จทำเอาผมหัวเสียจริงๆ

ถ้าไม่ใช่แจ็คสันตอนนี้มาร์คต้วนคงได้ผ่นลูกบาสให้แยกออกเป็นสองส่วนหมดทั้งโรงยิม

เป็นประจำทุกวันที่ผมต้องแอบเดินตามแจ็คสันเงียบๆ เพื่อไปส่งที่บ้าน แต่เป็นเพราะวันนี้มีการแข่งขันกีฬาจึงต้องกลับช้าปกติ

ไม่เป็นไรอ่ะ ผมรอได้

แจ็คสันกำลังจับกลุ่มคุยกับเพื่อน บนหลังมีกระเป๋าของโรงเรียนสะพายอยู่

.. ซิปกระเป๋าเล็กไม่ได้รูด ..

ผมหันไปมองเซฮุนที่ตอนนี้เอาแต่จ้องจงอินคนดำของมัน เอาจริงๆ แล้วจงอินจัดว่าหล่อมากๆ และป๊อปมากๆ คนหนึ่งเลยและแหละครับ

แต่ที่ผมชอบแซะนี่เพราะอยากแกล้งไอฮุนล้วนๆ

สองปีมาแล้วที่ผมแอบชอบแจ็คสันมา มันเริ่มจากตรงไหนไม่รู้ เพียงแต่รู้ตัวอีกทีผมก็ต้องคอยมองหาแต่เขาเวลาเข้าแถว

เวลาช่วงพักกลางวัน หรือทุกๆ ครั้งที่เดินผ่านห้องเรียน

ผมตัดสินใจแล้ว ..

“ฮุน.. กูจะเข้าไปหาแจ็คสันครั้งแรก”

“ห้ะ..”

“คอยดูแล้วกันนะ”

ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดเดินตรงเข้าไปหาแจ็คสัน รู้สึกได้ว่าแต่ละก้าวมันช่างยากเย็นนักทั้งๆ ที่เพียงก้าวขาเดิน

นี่ผมกำลังวิ่งร้อยเมตรอยู่หรือไง

“นี่..” ผมยื่นมือไปสะดิดไหล่แจ็คสันเบาๆ

“หะ..หืม”

“ซิปกระเป๋าน่ะ ไม่ได้รูด”

สิ้นคำของผมเหมือนแจ็คสันกำลังงงๆ อยู่ผมอาศัยความกล้า (หน้าด้าน) ของตัวเองยื่นมือไปรูดซิปกระเป๋าให้ สิ้นสุดการกระทำไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาจนผมต้องเดินกลับมาหาไอ้ฮุน ..

ใจเต็นแรงเหมือนจะหลุด

แต่เพียงก้าวไปไม่เกินห้าก้าวเท่านั้น เสียงทุ้มๆ เป็นเอกลักษณ์ซึ่งผมจำได้ดีว่ามันเป็นของใคร

“เรื่องลูกบาสอ่ะ เราขอโทษนะ” ผมหมุนตัวกลับไปมองแจ็คสันซึ่งตอนนี้เขากำลังพูดกับผมอยู่..

มือสั่น..

“เราไม่เป็นไร เจ็บแค่นั้นเอง”

กูโกหกนะ..

“เหมือนนายร้องไห้นะ ตอนนั้นมันคงเจ็บจริงๆ”

เออ.. รู้ตัวก็ดี ..

“อือ นิดนึง”

“อยากไถ่โทษ .. เราขอไปส่งที่บ้านได้มั้ย”

สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามาร์คต้วนเคยปฏิเสธแจ็คสันได้ด้วยหรือไง

“ร.. เราเกรงใจ”

อยากให้ไปส่งใจจะขาด

“เราเห็นนายเดินตามเราทุกวัน บ้านเราก็ไปทางเดียวกันนิ ไม่ต้องเกรงใจหรอก”

.. ชิบหาย ... รู้ด้วย..

“อ่ะ.. อือ งั้นก็ได้”

สิ้นสุดคำนั้นลำแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของแจ็คสันก็พาดเข้ากับบ่าผมอย่างเนียน อย่าว่าผมโรคจิตเลยนะผมแอบสูดกลิ่นพี่ท่านไปนิดนึงแล้ว

ก่อนที่จะก้าวขาออกมาจากตรงนั้น ผมหันกลับไปมองกลุ่มเพื่อนของแจ็คสันที่กำลังคุยเรื่องการแข่งขันอย่างออกรส ซึ่งแน่นอนว่าหนึ่งในนั้นต้องมีพี่จงอิน

“พี่จงอินครับ!!

.

.

.

.

.

ผมฝากเซฮุนด้วนะครับ พอดีผมไม่ว่างไปส่งมัน”  สิ้นประโยค ผมก็รีบดึงแจ็ควันออกมาจากตรงนั้น แต่ก็ทันได้ยินเสียงด่าแบบสั่นๆของไอฮุนอยู่นะ

มาร์คขอโทษนะฮุน .. มาร์คแค่อยากมีแจ็คสันของมาร์ค ฮุนก็มีจงอินของฮุนก็พอแล้วเนอะ <3

“ไอเชี่ยมาร์คคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค”

ได้โปรดยืนไว้อาลัยแด่โอเซฮุน

นี่แหละครับ ความรักของผม <3


หลุมสิวคยู :

แวบมาละแหม 5555555555555555555555555555 
บอกตรงๆ กว่าจะอัพฟิคเรื่องนี้ได้น้ำตาเกือบร่วงเนื่องจากอาถรรพ์มาดามฮวัง ติดตามอาถรรพ์ได้ที่ @13Qx_ นะครัช5555555555555555555555555555555555555555555 งุ่ยๆ บอกตรงๆ ทนความติ่งไม่ไหว

อันนี้มีชีวิตจริงเราอยู่นิดนึง ใครตอบถูกรีเควสคู่มาทางทวิตเต๋อร์เลยนะฮร้า (มีสองคำตอบ ซักคำตอบเราก็แต่งให้5555555555555555555555555555555555555555555555555)  เห้ย มีชีวิตจริง ชริงๆ นะแกร ตอบมาเถอะเราไม่กัด 
เราจะเฉลยในทวิตนะ ตอบ+รีเควสในทวิตนะครัช แบะๆ

ปล.ใครที่บนอะไรทิฟฟานี่ไว้ควรรีบแก้ ด้วยรักและห่วงใยจากหลุมสิวคยู ปิ๊บๆ 
ปล้ำลิง. จะมีไคฮุนต่อมั้ยไม่บอก <3 
ปล้ำลู่. เปลี่ยนชื่อแอคแก้บนมาดามฮวัง 

เจอกันตอนหน้า บรัยสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส์