คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] × KAIHUN × พี่ชายข้างบ้าน -2-
กว่าแม่จะมารับก็ทำเอาผมอยากล้มลงร้องไห้อีกรอบ แต่ก่อนที่แม่จะมารับนั้นต้องขอบคุณ ‘พี่ชานยอล’เพราะเป็นห่วงผมที่ผมเดินออกมาคนเดียวแบบนั้น
เขานั่งข้างๆ ผมตลอด..
..พร้อมกับตุ๊กตาหมีบราวน์
“พี่ว่าเราน่ะไปรอแม่ที่ห้องพยาบาลมั้ย สภาพดูไม่ดีเท่าไรเลยนะ”
“...” ผมส่ายหน้าพลางยิ้มเป็นคำตอบ มองยังไงก็ฝืนยิ้มอยู่ดีใครเขาอยากจะให้คนอื่นได้ยินเสียงเป็ดๆ ของตัวเองหลังร้องไห้เสร็จกันล่ะ
“ไม่อยากพูดหรอ .. ?” พี่ชานยอลถาม ผมเพียงพยักหน้าเป็นคำตอบอีกครั้งพลางชี้เข้าที่ลำคอของตัวเอง เพื่อสื่อให้เค้าเห็นว่าผมกำลังเจ็บคอ
“เอางี้ ส่งมือถือเรามา”
สิ้นประโยคนั้นผมก็ส่งมือถือให้พี่ชานยอลแบบงงๆ
..อะไรของเค้า?
ไม่ทันที่ผมจะได้คิดเองเออเอง พี่ชานยอลก็ส่งโทรศัพท์ของผมกลับมา
หืม ไลน์พี่ชานยอล?
“ถ้าไม่อยากพูดกัน ก็คุยกันทางนี้สิ” ผมถึงบางอ้อ
คิดได้ไงของเค้า..
มาร่วมกันสร้างแฮชแท็ก #ชานยอลคนละมุน กันเถอะครับ
Cyeol : สวัสดีครัช
Ohsay : ทำไมต้องครัช?
Cyeol : ครัชให้คนน่ารักถามไง
Ohsay : อย่าพูดเหมือนคนกำลังจีบกันแบบนั้นสิครับ -3-
Cyeol : ถ้าพี่กำลังจะจีบฮุน ฮุนต้องยอมให้พี่จีบนะ
Ohsay : .. ผมไม่คุยกับพี่แล้ว
ว่าไปเถอะ จริงๆ แล้วผมกำลังอมยิ้มกับมือถือเพราะประโยคเต๊าะเด็กของพี่ชานยอลนั่นแหละ
Cyeol : ไม่สบายแบบนี้ เย็นนี้ไปกินข้าวกับพี่ไม่ได้แล้วสิ
Ohsay : ใครบอก! สำหรับเรื่องกินผมพร้อมเสมอนั่นล่ะ
Cyeol : ที่ไหนดี เดี๋ยวพี่ไปรับที่บ้าน
Ohsay : พี่รู้จักบ้านผมงั้นสิ ?
Cyeol : ทำไมจะไม่รู้ พี่ไปบ้านจงอินบ่อยจะตาย บ้านเราก็อยู่ข้างๆ บ้านมันนิ
ชื่อของใครบางคนบนบทสนทนาขัดอารมณ์ดีๆ ของผมไปเสียหมด
.. ต้องการจะมาอยู่ในหัวเขาตลอดเวลารึไง
ใจร้ายไปแล้ว ..
ก่อนที่ผมจะพิมพ์ข้อความกลับไป แม่ของผมก็โทรเข้าเพื่อบอกตอนนี้ตนได้มาอยู่หน้าโรงเรียนแล้ว ผมพิมพ์ข้อความหาพี่ชานยอลอีกครั้งก่อนที่จะจากกัน พี่ชานยอลบอกว่าจะมาส่งผมให้ได้ แต่ผมบอกปฏิเสธไปนะครับ
ก็ลองคิดสภาพ ผู้ชายตัวโตๆ กับหมีตัวเท่าควาย..
..มุ้งมิ้งไม่หยอก
-__-
สุดท้ายพี่เค้าก็ต้องยอมผม เนื่องจากต้องมีการรวมตัวของเด็กม.6 ณ ตอนนี้ผมก็ได้ออกมานอกโรงเรียนแล้วละครับ ก่อนออกมาต้องทำเรื่องนู่นนี่นั่น ยุ่งยากชะมัดออกก่อนเวลาเนี่ย
เมื่อขึ้นมาบนรถผู้เป็นแม่ไม่ได้เอ่ยปากถามอะไร เพราะผมผลอยหลับไปเสียก่อน
#พี่ชายข้างบ้าน
“ปาร์ค ชานยอล”
“ว่าไงครับคุณคิมจงอิน”
“มึงคิดจะทำอะไร”
“หืม ทำอะไรนี่หมายถึง?”
“ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อ !!!!!!! มึงคิดจะทำอะไรน้องชายข้างบ้านของกู !!!!” คิมจงอินตะคอกเสียงดัง เขาไม่จำเป็นต้องกลัวใคร ในเมื่อตอนนี้เหลือเขา และปาร์คชานยอล เพื่อนสนิทของเขา เพียงสองคนเท่านั้น
“กล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำนะครับว่าของมึง” ชานยอลตอกกลับทำเอาจงอินเงียบ
“เวลาที่เขาหายไปคนเดียว มึงคิดจะตามหาเขามั้ย..
.
.
เวลาที่เขาอยู่คนเดียว มึงเคยคิดที่จะนั่งลงข้างๆ เขาแล้วปลอบเขารึเปล่า
มึงเคยจะเบนสายตาไปมองน้องมันบ้างมั้ย ว่าน้องมันมองมึงยังไง
ถ้าคำตอบของมึงคือ ‘ไม่’ ก็เลิกพูดว่าเด็กข้างบ้านนั่นเป็นของมึงซักที
.
.
เพราะมึงไม่มีสิทธิมากพอที่จะเป็นเจ้าของเขา”
“มึงมันไม่รู้อะไรปาร์คชานยอล กูกับน้องรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก คนนอก อย่างมึงอย่าอวดดี”
“อ่อหรอครับคุณคิมจงอินคนเก่ง ไหนมึงลองบอกกูซิว่ามึงคิดยังไงกับแบคฮยอน แล้วมึงคิดยังไงกับเซฮุน?
รักแบคฮยอน ดูแลแบคฮยอนให้ดีๆ ก็พอ ส่วนเรื่องเซฮุน กูดูแลเอง
อ้อ..
.
.
.
.
.แล้วอย่าทำตัว หมาหวงก้าง ให้แบคฮยอนเห็นล่ะ ระวังจะไม่เหลือใคร” ไม่มีเสียงใดๆ หลังจากจบประโยคนั้น ปาร์คชานยอลเดินออกไปแล้ว แต่คิมจงอินยังอยู่ที่เดิม ..
.. นั่นสิ เขาต้องดูแบคฮยอนให้ดีที่สุด ..
..คนที่เขาต้องแคร์คือพยอนแบคฮยอน
ไม่ใช่ โอ เซฮุน ..
#พี่ชายข้างบ้าน
เซฮุนในชุดเสื้อเชิร์ตสีฟ้ากับกางเกงยีนส์สีซีดๆ ตามสไตล์กำลังรอชานยอลมารับ
เขาไม่ได้อยากกินของฟรีหรอก ..
..จริงๆ นะ
ไม่นานนักคนในความคิดที่เขากำลังรอเคลื่อนรถมาจอดหน้าบ้านของตน เซฮุนส่งเสียงตะโกนบอกผู้เป็นแม่ก่อนที่จะสาวเท้ามาหาผู้เป็นพี่เพราะเกรงว่าจะรอนาน
“ไปกันเถอะครับ” ว่าพลางซ้อนท้ายเวสป้าคันงามพลางยื่นมือไปจับชายเสื้อของปาร์คชานยอลแน่น
..ไม่กล้ากอดเอว เหมือนที่ทำกับใครบางคน ..
ปาร์คชานยอลเห็นอย่างนั้นนึกอยากแกล้งคนตัวขาวด้วยการเร่งรถแรงๆ ซักที ผู้เป็นน้องเห็นดังนั้นจึงกอดเอวชานยอลไว้แน่นพลางค้อนให้วงใหญ่ เรียกเสียงหัวเราะชานยอลได้อย่างดี
“ตลกรึไง บู้ว -3-” เซฮุนพูดฝ่าเสียงลมพลางยู่ปาก
“หน้าตาอย่างกับกระต่ายไม่ได้ของกิน” ชานยอลเอ่ยตามที่เห็น
..กระต่ายอีกแล้ว..
“ไม่เอา ผมไม่ชอบกระต่าย! ขับรถไปเลยเดี๋ยวก็แหกโค้งจนได้หรอก ” เซฮุนโวยวายกลบเกลื่อน เรียกเสียงหัวเราะจากปาร์คชานยอลได้เป็นอย่างดี
#พี่ชายข้างบ้าน
สถานที่ที่ชานยอลพาเซฮุนมานั้น เป็นร้านไอติมเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านของเซฮุนมากนัก ซึ่งคนที่เข้าร้านนี้มากกว่าครึ่งเป็นคู่รัก มีแต่เขากับพี่ชานยอลละมั้ง ที่เป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องในร้านนี้
แต่หารู้ไม่ว่า ความเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกำลังจะหมดไป .. เหลือไว้แค่ความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่บางสิ่ง
ปาร์คชานยอลเลือกโต๊ะริมสุดที่ชิดกับกระจกร้าน สามารถมองเห็นบรรยากาศรอบๆ ได้
..ก็เขาพาน้องมาลืมเรื่องแย่ๆ
ก็เขาพาน้องมาเพื่อสร้างรอยยิ้มให้อีกครั้ง
เขาอยากดูแลคนตรงหน้านี้ เขาผิดด้วยรึไง ? ..
“เซฮุน..”
“ครับ ?”
“มีแฟนยังอ่ะ ?”
“ถ..ถามทำไม ”
“จีบได้ปะ”
“.....”
“อยากดูแลอ่ะ”
“อยากทำให้ยิ้ม”
“อยากทำให้มีความสุข”
“อยากมารับไปโรงเรียนแล้วพามาส่งทุกวัน”
“อยากพาไปกินข้าว”
“อยากทำให้เซฮุนลืมเรื่องแย่ๆ ..”
.
.
“ขอจีบนะ..”
ตึง!!
บัดนี้หัวของเซฮุนได้กระแทกลงกับโต๊ะอย่างแรงด้วยความเขิน
สับสน
อยากเปิดใจรับ
แต่กลัวว่าจะโดนหลอก
อยากลองเชื่อผู้ชายตรงหน้าซักครั้ง..
..เซฮุนไม่ผิดนะแม่ มีผู้ชายมาจีบเซฮุนเองนะ ฮุนไม่ได้แรดนะแม่..
“ลืมเรื่องแย่ๆ แล้วเปิดใจรับปาร์คชานยอลคนนี้ซักหน่อยนะครับ..” สองมือที่แสนอบอุ่นประคองหน้าเซฮุนให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากันอย่างช้า ๆ พลางกดจูบเบาๆ ตรงศีรษะที่กระแทกกับโต๊ะเมื่อกี้ หวังให้ความเจ็บที่มีทุเลาลงได้
“พี่ไม่รีบกับสถานะแฟน .. คุยๆ กันก่อนก็ได้เพราะพี่แคร์เซฮุน โอเคนะครับ อนุญาตให้จีบมั้ย ?”
“อือ..” ตอบอะไรมากกว่านี้ไม่ได้แล้วเพราะเสียงมันสั่น หน้าก็ร้อน //////////////
“ไม่อนุญาตก็จะจีบแล้วล่ะ ฮ่ะๆ ” พูดจบปาร์คชานยอลไม่รอเวลาให้เซฮุนเขินมากไปกว่านี้ เรียกพนักงานในร้านเช็คบิลล์พาเซฮุนซ้อนเวสป้าคันเก่งกลับบ้านทันที พร้อมกับความรู้สึกอิ่มใจที่ก่อตัวขึ้น
..ขอให้คนๆ นี้ เป็นคนที่เขาไว้ใจได้ก็พอแล้ว..
#พี่ชายข้างบ้าน
“พี่ไปนะ พรุ่งนี้พี่จะมารับ”
“…”
ผมไม่ได้ตอบกลับอะไร มือคู่นั่นส่งมาลูบหัวผมอย่างอ่อนโยนแล้วกระวิบข้างหูเบาๆ ว่าฝันดีนะ
..วิญญาณโอเซฮุนกำลังจะแหลก /////////////////////////// เขิน ..
ก่อนที่ปาร์คชานยอลจะออกรถ โอเซฮุนเลือกที่จะตะโกนฝ่าความเงียบออกไป
“ฝันดีนะตัวสูง!!”
จบประโยคนั้นก็วิ่งเข้าบ้านแบบไม่หันกลับมามองผู้เป็นพี่อีกเลย
ถ้าหันกลับมามองซักนิด..
..จะได้เห็นปาร์คชานยอลยิ้มชนิดที่ว่า
มุมปากทั้งสองข้างแทบจะเอาไปแขวนกับหูกางๆ นั่นได้เลยล่ะ..
เมื่อทั้งสองแยกย้ายกัน ไม่ได้มีใครเอะใจหรือคิดที่จะสังเกตว่าไฟในห้องนอนของบ้านหลังข้างๆ นั้นยังคงสว่างอยู่..
พร้อมกับสายตาที่ยากจะคาดเดาของ ‘พี่ชายข้างบ้าน’
“ซ้อนท้ายจักรยานมันไม่สบายเหมือนซ้อนท้ายเวสป้าใช่ไหม โอเซฮุน..”
#พี่ชายข้างบ้าน
ท่ายากเกิร์ล
บอกตรงๆ ไม่เคยสะใจไรเท่านี้มาก่อน อิอิซ่า ห้าห้าบวกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
จงอินมีบทแล้วดีใจสุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มาร่วมกันสร้างแฮชแท็ก #ชานยอลคนละมุน ไปกับน้องฮุนนะครัชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชชช
ไม่ได้บอกซักหน่อยว่าจบแล้วจะไม่มีสเป.. *ทิ้งระเบิดตู้มมมมมมมมมมมมมม*
อ่านแล้วเม้น เราจะไม่บอกเลิกพี่จงอิน #ตรบบบบ
ความคิดเห็น