คุณพี่เจ้าขา... ดิฉันเป็นห่านมิใช่หงส์ (เป็นหนึ่ง สนพ.)

"นิทรา นางแบบสาว ย้อนอดีตมาอยู่ในร่างแม่บุญตา นางคณิกาแห่งโรงยายแฟงสมัยต้น ร.๓ ทว่าการขึ้นเป็นนางโลมที่จัดจ้านขีดสุดในย่านสำเพ็ง หรือการห้ามใจมิให้หลงรัก หลวงทุกขราษฎร์ (ฉาย) ขุนนางหนุ่มกรมนครบาลงานดีมาดเหี้ยม ซึ่งเคยจับกุมมารดาบุญตาในข้อหาค้าน้ำตาลให้ชาวต่างชาติ จนล้มป่วยถึงแก่ความตาย ก็ไม่ง่ายเลยจ้ะ พี่จ๋า... มาร่วมกันตามหาความหมายของชีวิตที่เหมือนความฝันชั่วลมหายใจอุ่น กับเหล่านางคณิกาผู้ยอมจำนนต่อโชคชะตา แต่ไม่ยอมแพ้ชีวิตกันเถอะ! "

ขุนนางหนุ่มคลำหาปั้นน้ำชาที่วางอยู่บนโต๊ะ รินใส่ถ้วยเดินไปประคองร่างบางขึ้นจิบ กลิ่นหอมจากเนื้อตัวคนประคองทำให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาพร่าเลือน

"คุณฉาย..." เสียงที่งึมงำแหบพร่า เรียกชื่อที่จดจำไว้ในสมองขึ้นแทน "สงสัยจะฝันไป คุณฉายจะมาอยู่ที่นี่ได้ไง..." บอกแล้วหลับตาลง

"ฉันเอง... " เขาบอกเสียงแผ่วหวาน

"แม้แต่เสียงก็ยังเหมือน..."

"เจ็บมากหรือ"

นิทราลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงทุ้มข้างหู มันฟังดูเหมือนจริงเสียยิ่งกว่าความฝัน เธอพยายามตั้งสติจ้องภาพฝันที่อยู่ตรงหน้า ยกมือขึ้นแตะใบหน้าหล่อเหลา สัมผัสคิ้วเข้ม ดวงตาคม จมูกเป็นสันของเขา ริมฝีปากที่เป็นกระจับ เสมือนมิใช่ความฝัน! ก่อนดวงตาที่เลือนรางจะหรี่ลืมขึ้นเต็มตา

"คุณฉาย! " บอกแล้วละมือเรียวออกจากใบหน้าขุนนางหนุ่มอย่างตื่นกลัว พยายามจะดิ้นหนีแต่ถูกร่างใหญ่รั้งตัวไว้ "คุณ... คุณหลวงมาอยู่ที่นี่ได้ไงเจ้าคะ? " เธอยกผ้าขึ้นคลุมเนื้อกายที่กึ่งเปลือยเปล่าอย่างหวาดวิตก

"มีคนบอกว่าหล่อนป่วยอยากให้ฉันมาดู เผื่ออาการจะดีขึ้น..."

- ฝันเอ้อระเหย -