โลกแห่งเวทย์มนต์ กับ การเริ่มต้นของผู้วิเศษ /บทที่1

     เปรี้ยง  เปรี้ยงๆ ! เสียงของสายฟ้าที่ผ่าลงมาบนภูเขาด้านบน ที่มีต้นสนรกชัดขึ้นอยู่อย่างหนาแน่น จนต้นไม้หัก พร้อมกับสายฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย   
     เปรี้ยง!... โครม  .... ครืดๆ เสียงต้นไม้หักล้มลงระเนระนาดเป็นแถวยาว  
     แฮ่กๆ เสียงหอบหายใจดังมาจากซากต้นไม้ที่ล้มระเนระนาด เมื่อมีบางสิ่งกำลังโผล่ขึ้นมาจากเศษซากกิ่งไม้สน ที่หักโค่นลงมาบดบัง สิ่งๆนั้น เมื่อมองให้ชัดจากแสงฟ้าที่ผ่า ลงมาเป็นจังหวะๆ ก็เห็นเป็น ชายสวมเสื้อโค๊ทสีเทา ขาดวิ่นเหมือนโดนไฟไหม้มา  และซ่อมซ่อเหมือนขอทาน  จากเศษดินโคลนที่เปรอะเปื้อน  แม้จะมีเศษดินเปรอะเต็มใบหน้า แต่ก็พอจะเห็นแววตาที่สุกใส ใบหน้าที่เปล่งปลั่งแม่จะมีหนวดเคราขาวโพลนยาวถึงหน้าอก     แส้นผมที่ยาวถึงไหล่สีขาวออกสีดอกเลาเทา ก็พอจะทราบว่าเป็นชายชราอายุน่าจะเกิน60
      ดูจากสภาพแล้ว เหมือนคนที่บาดเจ็บมาจากไหน ชายชราพยายามที่จะกระเสือกระสนลุกขึ้นอย่างลนลาน เพื่อจะลุกขึ้นยืน แต่ยังไม่ทันตั้งหลักได้ 
      เปรี้ยง!     สายฟ้าก็ผ่ามาที่เบื้องหน้าชายชรา   อย่างรวดเร็ว
      !อาธีออส   ชายชราแผดร้องออกมา พร้อมกับเศษดินและต้นไม้เบื้องหน้าได้ก่อ รวมตัวกันเป็นกำแพง อย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังระเบิด กลายเป็นจุล จนร่างชายชรากระเด็นไปไกล3 เมตร
       เงาดำ วิ่งแล่นเข้ามาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับประกายแสงสีขาววาววับ หยุดอยู่ที่เบื้องหน้าชายชรา พร้อมกับ ยื่นดาบสองคมในมือที่ส่องแสงแวววาว ในความมืด จนเห็นได้ชัดเจน วางลงไปที่ต้นคอของชายชรา
       ขอเพียงเจ้ามอบ ศิลาศักดิ์สิทธิ์ที่เจ้าครอบครองออกมา ข้าก็จะละเว้นชีวิตเจ้า
       แฮ่กๆ ..  ชายชราพูดอย่างหายใจลำบาก ...เจ้าต้องการมันไปเพื่ออะไร หรือผู้คุ้มครองที่หายสาปสูญไป ล้วนเป็นฝีมือของเจ้า
       เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้ ขอเพียงแต่มอบมันออกมา ข้าก็จะละเว้นชีวิตเจ้าเพียงแต่ต้องลบความทรงจำเจ้าออกไปบางส่วนเพียงเท่านั้นเอง      ......... หยุดสักพักแล้วพูดต่อ อย่าาให้เหมือนกับพวกคนแก่หัวโบราณคนก่อนๆที่ข้าจับไป เจ้าคงคาดไม่ถึงแน่ว่าข้ามีวิธีให้เจ้ามอบศิลาศักดิ์สิทธ์ที่เจ้าครอบครองออกมาอย่างไร  อย่าให้ข้าต้องเสียเวลาทำกับเจ้าอย่างคนอื่นๆเลย ถึงตอนนั้นเจ้าอยากตายก็ตายไม่ได้
       ชายชุดดำ พูดออกมาด้วยน้ำเสียง รำคาญและโกรธ "เร็วเข้าข้าเสียเวลากับเจ้ามามากเกินพอแล้ว ถึงเจ้าจะต่อสู้อย่สงไรก็ไม่มีทางหนีรอดอีกต่อไปแล้ว ทางของเจ้าสิ้นสุดแค่นี้แหล่ะ " 
        .ก็ได้ ข้าจะทำตามที่เจ้าต้องการ "ชายชราค่อยๆ นั่งลงกับพื้นดินหลับตา  ค่อยๆพรึมพรำ เบาๆออกมาจากริม ฝีปาก ไม่นานักก็มีแสงสีขาวนวลสว่างพอกับแสงอาทิตย์สว่างวาปออกมาจากตัวชายชรา    
         วิ้ง! ลำแสงสีขาวที่ดูไม่ชัดว่าเป็นรูปร่างเช่นไรพุ่งผ่านเฉียดหน้าชายชุดดำไปอย่างรวดเร็วจนมองไม่ทัน  เมื่อแสงส่วางดังราวกับแสงอาทิตย์ หายไปก็เห็นเพียงร่างชายชราที่นอนแผ่หราอยู่กับพื้นอย่างรมหายใจรวยริน      
      ชายชุดดำ ปรี่เข้าหาชายชราก้มลงไป กระชากคอเสื้อ ชายชราขึ้นมา แผดร้องด่า ด้วยความโมโหสุดขีด "เจ้าทำอะไรกับศิลาศักสิทธิ์   "
      ชายชราลมหายใจใกล้หมดเต็มทน ได้แต่พรึมพรำเบาๆว่า "ศิลาแห่งแสง" เป็นศิลาที่ก่อกำเนิดพลังทั้งมวล ถ้ามันตกอยู่ในมือคนชั่ว มันก็จะสร้างความวิบัติอย่างใหญ่หลวง      ขอให้ศิลาแห่งแสงจงค้นหาผู้ที่สามารถครอบครองมันได้ และใช้มันอย่างถูกต้องทีเถิด " คร่อก เสียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายหมดไป
       ชายชุดดำ เหวี่ยงซากศพที่ไร้ลมหายใจของชายชราลงกับพื้น พร้อมกับเป่าปากดัง วี๊ด............
       ไม่ทันไร ก็มีชายชุดดำไส่เสื้อโค๊ทสีดำมีฮู๊ดคลุมศีรษะมิดชิดโผล่มาออกจากแนวป่า อีก 8คน 
       ชายชุดดำที่เป่าปากออกคำสั่ง ซึ่งคงจะเป็นหัวหน้า ชายชุดดำอีก8คนเป็นแน่  พวกเจ้าแยกย้ายกันตามหาผู้ครอบครองศิลา ที่เหลือต่อไป ส่วนเจ้า พลางชี้มือไปที่ชายชุดดำที่เตี้ยที่สุดประมาน 150ซ.ม. กลับไปรายงานท่านผู้นำว่า "ศิลาแห่งแสง" ถูกส่งผ่านไปที่อื่นแล้ว ข้าจะตามหาต่อไปอาจต้องใช้เวลาสักหน่อย
       "ครับ หัวหน้า"   พูดจบก็ วิ่งหายลับไปในป่าด้าน ซ้าย ส่วนอีก7 คนที่เหลือ ก็แยกย้ายกันไปตรามที่ต่างๆ
        ชายชุดดำที่เป็นหัวหน้า ปลด ฮู๊ดคลุมหัวลงมาเอามือซ้ายปาดน้ำฝนบนใบหน้า เห็นเป็นชายศีรษะล้านเลี่ยน ซึ่งคงจะโดนหัวมา รูปกายสูงใหญ่ ประมาน 180-190  อายุไม่น่าจะเกิน40ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จึงหันหน้าและวิ่งไปตามทางที่แสงสีขาวพุ่งผ่านไป พร้อมกับยื่นมือไปข้างหน้า      ริมฝีปากขยับเขยื้อนเหมือนกำลังพูดอะไรอยู่  
        วาบ ! อยู่ดีๆที่เบื้องหน้าชายชุดดำศีรษะล้านก็มีแผ่นกระจก รูปร่างสี่เหลี่ยม แต่แทนที่แผ่นกระจกจะใสเพียงอย่างเดียวนั้นกลับมีการกระเพื่อมเหมือนแผ่นน้ำ  ชายชุดดำวิ่งผ่านเข้าไป วาบ! ชายชุดดำหายไปบนแผ่นกระจกนั้น พร้อมกับแผ่นกระจกที่อันตธานหายไป