[Fic. D.gray-man – HBDหมีเว็บ] Loveless

เนื้อเรื่อง

            หิมะ . . . เหน็บหนาว ไร้ความปราณี

                หัวใจ . . . ว่างเปล่าและเย็นเยียบ

            ดึกสงัดของคืนที่ละอองหิมะโปรย เด็กชายเจ้าของเรือนผมสีเพลิงสว่างท่ามกลางสีสันแห่งรัตติกาล ดวงหน้าอ่อนวัยเหม่อมอง . . . คล้ายกำลังเฝ้ารอ . . . รอในสิ่งที่ไม่เคยได้รู้ว่ามันคืออะไร . . เฉกเช่นภาระหนักอึ้งที่แบกรับไว้ โดยที่ไม่รู้ว่าทำไปเพื่อใคร . . .

                นับแต่วันที่ถูกตั้งให้อยู่ในตำแหน่งผู้สืบทอดของบุ๊คแมน เด็กน้อยผู้ไร้เดียงสาจำต้องทิ้งนามอันแท้จริงของตนไปเมื่อครั้งยังจำความไม่ได้ กลายเป็นผู้ไร้นามเพื่อจิตใจที่ไม่ยึดติด ไม่โอนอ่อนตามสิ่งใด เสมือนกับการที่ถูกเสี้ยมสอนให้ ‘ไม่ต้องการหัวใจ’ มีชีวิตอยู่เพื่อหน้าที่ โดยมิอาจเป็นอื่นไปได้ . . . นับวัน เขายิ่งแข็งแกร่งขึ้น แต่กลับรู้สึกว่ามันยังไม่พอ ต้องการเก่งให้มากกว่านี้ มากขึ้น . . . และมากขึ้น

                ‘เจ้าคาดหวังอะไรจากความแข็งแกร่งเหล่านั้น’ คำถามจากบุ๊คแมนผู้ชุบเลี้ยง เมื่อได้ฟัง กลับรู้สึกว่าเป็นคำปรามาสที่ร้ายกาจสำหรับเขา . . . หากว่าแข็งแกร่ง แล้วจำเป็นต้องคาดหวังอะไรจากมันอย่างนั้นหรือ? หรือจะบอกว่าเขาแข็งแกร่งไม่พอกันแน่ . . .

                ลมหายใจเยือกถูกพ่นออกมาเป็นไอควัน ทั้งใบหน้าและมือขาวซีดถูกแต้มด้วยรอยแดงจากการถูกหิมะกัด ชุดสีขาวบางเบาแทบจะไม่ได้ปกป้องเขาจากความเห็บหนาวนี้เลยแม้แต่น้อย ความง่วงงุนคืบคลานเข้ามา แต่เด็กน้อยยังคงกัดฟันทน ทั้งความหนาวที่เสียดแทงร่างกาย และความอ่อนเพลียจนแทบจะจมดิ่งสู่ก้นนิทรา . . . การฝึกฝนที่เข้าใกล้ความตายมากที่สุด มักจะให้ผลสูงสุดเสมอ เขาเชื่ออย่างนั้นมาตลอด จนคล้ายจะกลายเป็นสัจจะธรรมของความคิดไปเสียแล้ว

                ร่างเล็กจ้อยท่ามกลางหิมะขาวโพลนสั่นเทา แต่แล้วชายนิรนามผู้หนึ่งมาขัดขวางการฝึกฝนของเขาไว้  โดยการมานั่งยิ้มย่องอยู่ในระดับเดียวกับเขา ถึงแม้จะไม่ได้เอ่ยคำพูดอะไร หรือไม่แม้แต่จะสัมผัสถูกตัว . . . แต่ความรู้สึกในใจเด็กน้อยกลับงุ่นงานอย่างน่าประหลาด ดวงตาสีอำพันคล้ายจะเปิดเผยหากดูเต็มแน่นไปด้วยปริศนาจนไม่น่าไว้วางใจ ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันไปมา จนคนอายุน้อยกว่าชักทนไม่ไหว กล่าวทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน

                “ต้องการอะไร” คำถามสั้นๆ ไม่ได้บ่งบอกถึงความฉุนเฉียว หรือรำคาญแต่อย่างใด รอยยิ้มของอีกฝ่ายเผยขึ้นมา ในความคิดของแด็กชาย รอยยิ้มนั่นมันรับกับใบหน้าคมเข้มของชายหนุ่มได้อย่างพอเหมาะพอดี . . .

                “น้องชายมานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียว ไม่หนาวบ้างเหรอ”

                “ไม่”

                “ทำแบบนี้น่าจะอุ่นกว่านะ”

                สัมผัสอุ่นวาบถูกส่งผ่านทางอุ้มมืองใหญ่ ผ่านปลายนิ้วขาวซีดแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ท่ามกลางละอองหิมะอันเหน็บหนาว มีเพียงคนสองคนกำลังส่งมอบความอบอุ่นให้แก่กัน ใบหน้าอ่อนเยาว์เงยขึ้น ดวงตาสีมรกตเพียงข้างเดียวมองอีกฝ่ายด้วยความฉงน จนกระทั่งสัมผัสอุ่นละไปและแทนที่ด้วยถุงมือสีขาวสะอาด

                “เอาล่ะ ชั้นคงต้องไปแล้ว หวังว่านี่คงจะทำให้นายอุ่นขึ้นนะ”

                “นายเป็นใคร . . . ทำแบบนี้ . . . เพื่ออะไร”

                ชายหนุ่มหันกลับมามองใบหน้าและดวงตาใสซื่อนั้นด้วยความเอ็นดู

                “การช่วยเหลือคนที่กำลังลำบากก็เป็นสัญชาติญาณอย่างหนึ่งของมนุษย์นะ แล้วก็ . . . ชื่อของฉันน่ะ” ริมฝีปากได้รูปขยับแย้ม

                “ทีกี้ มิกส์”

                ความอบอุ่นไหลเอ่อล้นเติมเต็ม ราวกับว่าความเย็นเยียบในหัวใจได้ถูกละลายลงพร้อมกับแผ่นหลังของคนที่เลือนรางหายไปในความมืด เด็กชายยิ้มลาบางๆ รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ก่อตัวขึ้น . . . ภายในหัวใจ

. . . ปู่ครับ . . . ผมคิดว่า ผมรู้แล้วล่ะ ว่าผมจะคาดหวังอะไรจากความแข็งแกร่งเหล่านั้นได้บ้าง . . .

            วันเวลาผันผ่าน จากเด็กชายตัวน้อยๆ ผู้อ่อนต่อโลก ได้เติบโตจนเป็นหนุ่มน้อยขี้เล่นและแสนจะอ่อนโยน ทั้งเขาและบุ๊คแมนคนปัจจุบันได้ ‘บังเอิญ’ มาร่วมสงครามศักดิ์สิทธิกับฝ่ายศาสนจักร เพื่อการบันทึก และเพื่อหน้าที่ แต่กระนั้น เขาก็ยังมีความสุขกับการที่ได้อยู่กับพวกพ้อง การมีตัวตนโดยใช้ชื่อว่า ‘ราวี่’

            สงคราม . . . ย่อมนำพามาซึ่งความสุญเสีย เศร้าโศก . . . อเลน วอล์คเกอร์ เด็กชายผู้สดใสร่าเริง หนึ่งในพวกพ้องคนสำคัญที่เขามีถูกหมายหัวและถูกสังหารอย่างเลือดเย็น . . . จากภาพที่เขาได้เห็น มันกลับดูเลวร้ายกว่าที่คนอื่นได้เห็นมากนัก เหตุเพราะ บุคคลที่ปลิดชีพเด็กหนุ่มต้องสาปนั้น . . .

. . . ทีกี้ มิกส์ . . .

ทั้งชื่อ ทั้งดวงตา และการกระทำทุกอย่างยังคงติดอยู่ในความทรงจำของเขา . . . สถานการณ์อันโหดร้ายคอยซ้ำซัด ทว่าเขากลับแข็งแกร่งขึ้น . . .

. . . ฉันจะไม่รู้จักนาย ลอร์ดทีกี้ มิกส์ . . .

 .

                ‘โนอาห์ ที่ฆ่าอเลน!’ เสียงตะโกนอย่างคั่งแค้นของใครคนหนึ่งก้องอยู่ในหูของทีกี้ตลอดเวลา ทั้งๆ ที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่เขากลับจำได้

                . . . ดวงตาสีเขียวมรกตนั่น . . .

                . . . เรือนผมสีเพลิงต่างจากผู้อื่น . . .

                . . . กิริยาที่ดูไม่ต่างกันเลยจากตอนนั้น ทว่า . . .

                เขาหยิบกระดุมเสื้อคลุมเอ็กโซซิสต์เม็ดหนึ่งขึ้นมาดู รอยสลักคำว่า ‘Allen Walker’ เด่นชัดอยู่ด้านหลัง เสียงถอนใจอย่างเหนื่อยหน่ายดังขึ้น . . . แม้ใบหน้าจะฉาบด้วยรอยยิ้มน้อยๆ

                . . . คราวนี้ เราคงต้องเป็นศัตรูกันจริงๆ สินะ เด็กน้อย . . .