ณ หอพักนักศึกษาแพทย์หญิง
“เข้ามาเลย” ร่างเล็กในชุดลำลองบางหวิวขานรับเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง
คังซึลกิค่อยๆปิดประตูอย่างยากลำบาก
แหงละ
แบกตำราการซักประวัติและตรวจร่างกายของบาร์บาร่า เบทส์ มาซะขนาดนั้น
“รูมเมทไม่อยู่เหรอซึงวาน”
“มันไม่เคยอยู่อยู่แล้วอะ มันกลับบ้านทุกวัน”
ซนซึงวาน นักศึกษาแพทย์ตัวท็อปของรุ่นละสายตาจากตำราของตัวเองที่เต็มไปด้วยรอยไฮไลท์หลากสีซ้อนทับกันจนเป็นมากกว่าสีรุ้ง
หันมาพยักหน้าให้คังซึลกิ่ “ปะ ซ้อมกัน”
“ไม่รอพวกนั้นหน่อยเหรอ” คนกากแถมพลางยิ้มแหยๆ
ก็เอ่อ แหม
อยู่ดีๆก็ต้องมาลูบๆคลำๆกับซึงวานสองต่อสองเนี่ยนะ
ซ้อมตรวจร่างกายเพื่อนนักศึกษาแพทย์ด้วยกัน
พรุ่งนี้จะได้ไปตรวจร่างกายคนไข้จริงๆ
หลักๆที่ต้องซ้อมก็มี ฟังปอด ฟังหัวใจ
คลำจุดที่หัวใจเต้นแรงที่สุด เคาะปอด คลำตับ คลำท้อง
คลำที่ลำตัวจริงๆ
เหมือนนักศึกษากายภาพบำบัดแก้ผ้าซ้อมนวดกัน
“เราก็ซ้อมกันไปก่อนสองคนก็ได้ เดี๋ยวพวกมันก็มา”
คนตัวเล็กกระโดดเหย็งจากโต๊ะหนังสือขึ้นมานั่งบนเตียงนอนพลางตบๆเตียงเชื้อเชิญให้คนตาตี่เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้
“เอ่อ เรายังจำไม่ค่อยได้เลยอะ”
“งั้นซึลกิตรวจเราก่อนก็ได้
ตรวจบ่อยๆเดี๋ยวก็จำได้เอง ของอย่างงี้มันอาศัยประสบการณ์เว่ย”
ซนซึงวานยักคิ้วพลางรวบผมให้เกล้าขึ้นเป็นมวย เผยให้เห็นช่วงลำคอระหง
ร่างสูงค่อยๆใช้ปลายนิ้วทั้งสิบละเลียดไปตามร่องกล้ามเนื้อคอทั้งสองฝั่งอย่างเชื่องช้า
น้ำหนักนิ้วที่ผ่อนขึ้นลงนั้นบางเบาราวกับกลัวว่าสิ่งที่สัมผัสนั้นจะบุบสลาย
“แรงๆก็ได้ เราไม่ว่า” ซึงวานหลับตาพริ้ม
ต่อมน้ำเหลืองที่คอของเธอนั้นเป็นปกติดี
ซึลกิได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเพื่อนร่วมชั้น
จมูกของคนตัวเล็กนั้นโด่งเป็นสันงดงาม ปากอวบอิ่มได้รูป
เอ่อ แต่ในโพยไม่มีให้ตรวจปากนะ
คนตัวสูงแอบตกใจในความคิดที่ห้ามไม่ได้เล็กๆของตัวเองก็รู้สึกเขินขึ้นมานิดหน่อยจนอยากจะละสายตาจากปากสีชมพูอิ่มนั้น
นัยน์ตาคู่เล็กจึงเฉมองไปทางอื่น
อื้ม หน้าอกซึงวาน โนบราซะด้วย
ไม่นะต้องไม่คิดสิคังซึลกิ
“เอ่อ ขออนุญาตฟังปอดนะ” คังซึลกิพยายามเปลี่ยนเรื่องแล้วหยิบสเตตโตสโคปสีดำสนิทรุ่นลิมิเต็ดเอดิชั่นขึ้นมาสวมเข้าที่หู
ซนซึงวานขยับหันหลังให้จะได้ฟังชัดๆ แล้วถกเสื้อขึ้น
อื้ม ขาว
คังซึลกิเดินไปล็อกประตู
“ทำอะไรน่ะ”
คนตัวเล็กถามอย่างไม่สนใจคำตอบมากนัก
“เอ่อ
ก็ล็อกห้องก่อนไงเผื่อใครเปิดประตูมาเจอซึงวานแบบนี้เข้า” คนกากๆหน้าแดงแปร๊ด โชคดีที่ซึงวานเป็นมนุษย์ธรรมดาไม่สามารถล่วงรู้ถึงความคิดด้านมืดของเธอได้
“อ๋อ เราไม่อายอะ”
คนเสียงหวานหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
หญิงสาวผู้กากย้ายตัวกลับมานั่งบนเตียงของเจ้าของห้องอีกครั้งแล้วค่อยๆเอาหูฟังจรดเข้าที่แผ่นหลังงาม
“ยึ้ย สเตตซึลกิเย็นอะ” ซึงวานสะดุ้ง “ว่าแต่ ดู
คลำ เคาะ แล้วถึงจะฟังนะ ลืมไปรึเปล่า”
“เออใช่ๆ”
แล้วซึลกิก็ค่อยๆจรดปลายนิ้วมือทั้งสิบลงบนแผ่นหลังขาวสะอาดอย่างเก้ๆกังๆ
“จับเต็มๆฝ่ามือเลยสิ ไม่งั้นจะรู้อะไร”
แม่สาวเกรดเอยังคงไกด์เพื่อนเธอต่อไปโดยที่ไม่หันไปมองหน้ายัยเพื่อนตัวดีว่าม้วนต้วนไปถึงไหนแล้ว
“อะ ตรวจหัวใจได้ละ”
หญิงตัวท็อปหันหน้ากลับมาหาคนกากแล้วจับมือของเขาวางไว้ใต้ราวนมเพื่อหาจุดที่หัวใจเต้นแรงที่สุด
(point of maximum impulse: PMI)
“อื้ม มือซึลกินุ่มจัง”
คนเก่งส่งเสียงครางอ่อนๆโดยไม่รู้ว่าอีกคนคิดไปไกลถึงขนาดไหน
“เราอ่านมาแค่นี้อะ เอ้า ตาเธอตรวจเรามั่ง”
คังซึลกิโพล่งออกไปโดยไม่รู้ตัว ทั้งๆที่ตัวเองยังตรวจไม่เสร็จแท้ๆ
แต่พอแล้ว
เธอไม่อยากได้ชื่อว่าลวนลามเพื่อนร่วมชั้นไปมากกกว่านี้อีกแล้ว
“งั้น เราตรวจตาซึลกิก่อนนะ”
ซนซึงวานบอกก่อนจะหยิบที่ตรวจตาเข้าประกอบด้วยกัน เช็คไฟว่าสว่างเหมาะสมแล้วเดินไปปิดไฟดวงใหญ่
เหลือเพียงไฟสลัวข้างหัวเตียง
(ophthalmoscope: เป็นอุปกรณ์ที่ใช้ในการตรวจเรตินา
(retina) ก่อนตรวจจะต้องปิดไฟให้มืดเพียงพอจึงจะมองเห็น)
คังซึลกิมองเห็นเพียงร่างบางที่ค่อยๆเคลื่อนตัวเข้ามาเธออย่างช้าๆ
“นิ่งๆนะคะ” เสียงใสกังวานบอก
ตอนนี้คังซึลกิรู้สึกจักกะจี้กับลมหายใจของซนซึงวานเป็นที่สุด
จมูกสวยนั้นวาดขึ้นลงอยู่ซอกคอของเธอ
ร่างสูงกัดริมฝีปากตัวเองจนห้อเลือด
“มา ขอตรวจท้องมั่ง” ไม่ทันได้เปิดไฟกลับ
ซนซึงวานผลักซึลกิจนล้มลงไปบนเตียง ทำท่าจะถลกเสื้อขึ้นแต่ก็พบว่า เพื่อนสาวใส่ชุดกระโปรงนอนสุดลื่น
ร่างบางจึงหยิบผ้าห่มมาคลุมช่วงล่างให้แล้วค่อยๆถลกชุดขึ้นอวดเอวคอดของคนที่กลิ้งอยู่
มือเรียวบรรจงลูบกดช่วงท้องราบแน่น
ค่อยๆไล้ไปตามอณู
“อ้า...” คนข้างล่างอดครางไม่ได้
คนด้านบนยิ่งนึกสนุก ลูบขึ้นบนจนเจอกับลิ้นปี่
แล้วลากมือนุ่มลงล่างเล่นกับท้องน้อย
ร่างสูงเริ่มอยู่ไม่ได้
มือยาวเรียวของคนด้านล่างคว้าหมับเข้าที่ซอกคอของร่างเล็กจนเธอเซล้มลงข้างๆ
ร่างสูงวาดวงขาเข้าล็อกอีกร่างไว้ ผ้าห่มถูกสลัดทิ้งจนเห็นต้นขาและสะโพกงามงอน
ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย
แสงไฟสลัวส่องให้เห็นแววตาหวาบหวามจากคนที่ตอนนี้กลายเป็นต่อไปเสียแล้ว
“เราขอตรวจช่องปากเธอได้ปะ” คังซึลกิถามเสียงกระเส่า
ไม่รอคำตอบ
คนด้านบนพุ่งเข้าตรวจตราช่องปากของอีกคนในเสี้ยววินาที
โดยใช้ริมฝีปากและลิ้นของเธอเอง
คนด้านล่างครางตอบสนองริมฝีปากที่ถูกบดขยี้ มือเล็กๆเริ่มไต่ที่ซอกคอของอีกฝ่าย
“เธอไม่ใช่หมอฟันนะ คังซึลกิ” ซนซึงวานกระซิบ “งั้นฉันขอตรวจภายในเธอบ้างละกัน”
มือทั้งสองเริ่มเปะปะไปตามร่างกายของฝ่ายบน
ชุดนอนถูกถลกขึ้นสูง ร่างเล็กลูบไล้ช่วงท้องน้อยแล้วค่อยๆไต่นิ้วลงล่างอย่างหวนหา
“อ้า...ซนซึงวาน...”
“ว่าไง...คังซึลกิ”
“เธอนี่มันเก่งไปซะทุกเรื่องเลยนะ”
“เธอก็ห่วยมันทุกเรื่องเหมือนกัน คังซึลกิ”
“เธอคงไม่รู้สินะ...ว่าฉัน...ฉันชอบเธอ
ฉันขอโทษนะ” คังซึลกิหยุดลิ้นและมือของตัวเองไว้ตรงนั้นอย่างรู้สึกผิด
ความกลัวที่จะสูญเสียเพื่อนที่เพิ่งได้มาใกล้ชิดกันตอนปีสี่นี้เริ่มคลืบคลาน
หากแต่นิ้วของซนซึงวานยังยุ่งอยู่กับช่วงล่างไม่เลิก
“ยัยโง่
ถ้าฉันไม่ชอบเธอฉันจะปล่อยให้เธอทำอย่างนี้เรอะ”
ตำราบาร์บาร่า เบทส์
ถูกผลักตกจากเตียงพร้อมกับชุดนอนตัวจิ๋วทั้งสอง
เพลงรักเริ่มบรรเลงขึ้นพร้อมๆเสียงฝนที่เริ่มตกพรำๆ
ร่างสูงลากลิ้นไปทั่วซอกคอขาวในขณะที่ร่างบางเร่งมือขึ้นอีก
“ซึงวานอา...”
“ซึลกิ...”
“ฉันจะขาดใจอยู่แล้ว...”
“อื้ม”
.
.
.
หลังจากที่ร่างทั้งสองกระตุกขึ้นพร้อมๆกัน
ผ่านความสลบไสล
มือของคังซึลกิปัดป่ายหาชุดของตัวเองที่ป่านนี้ไปกองอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้
หลังจากสวมชุดเสร็จก็มานอนมองร่างเปลือยข้างๆที่หลับอย่างหมดแรง
นิ้วแข็งแรงนั้นค่อยๆลากไปตามแนวกระดูกสันหลังที่โค้งได้รูป
ก้มลงหอมแก้มร่างบางทีหนึ่งแล้วคว้าหนังสือตัวเองเตรียมกลับห้อง
ร่างเปลือยที่นอนอยู่ดิ้นขลุกขลัก
“เธอนี่มันอ่อนจริงๆ
ไว้คราวหน้าเรามาซ้อมตรวจร่างกายกันอีกนะ
คังซึลกิ”
