รัญภัทรา | noren

พลุที่จุดเฉลิมฉลองเทศกาลวันลอยกระทงจากที่ใกล้เคียงประดับขึ้นบนฟ้าอย่างสวยงาม

ทั้งคู่นั่งเคียงข้างกันท่ามกลางแสงพลุที่กำลังเกิดขึ้นจากศาลาริมสระน้ำนี้

"ขอไปว่าอะไรบ้างล่ะ"

"ไม่รู้สิครับ ไม่ได้มีอะไรที่ต้องการเป็นพิเศษ แค่ขอให้คุณย่าสุขภาพแข็งแรงแบบนี้ไปเรื่อยๆ คุณอาทั้งสอง คุณแม่จอมขวัญ คุณพ่ออนันต์ มีความสุข ไม่มีอะไรมากวนใจ ขอให้พ่อกับแม่มีความสุข สุขภาพแข็งแรง"

"..."

"...และขอให้พี่จิณห์มีความสุขมากๆ"

ทั้งคู่สบตากันในความมืด และส่งยิ้มให้กันท่ามกลางเสียงพลุที่ดังสนั่นหวั่นไหว

"ขอบใจนะ"

รัญภัทรายิ้มตอบ

"แล้วพี่จิณห์ล่ะครับ ขออะไรเหรอ"

"ก็ไม่ต่างจากเธอหรอก..."

"..."

"แล้วก็ขอให้ มีลูกน่ารักๆ ไวๆ"

คำตอบของอีกคนทำเอารัญภัทราทำตัวไม่ถูก จะมีลูก ก็ต้องมีกับภรรยา...ซึ่งนั่นก็คือเขา

ทั้งคู่หันกลับมามองกระทงที่ค่อยๆละลายหายไป แสงเทียนที่กำลังจะดับเพราะเจอกับน้ำ

มือของจิณห์วราค่อยๆ เลื่อนมาจับมือของภรรยาตัวเล็กช้าๆ และกระชับให้แน่นขึ้น โดยอีกฝ่ายก็ไม่ได้ขัดขืนหรือปฏิเสธ

การมาใช้ชีวิตที่หลบเลี่ยงความวุ่นวายก็ดีไม่หยอก เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมน้องชายเขาถึงชอบธรรมชาติไม่ต่างจากรัญภัทรา เพราะมันสงบ ค่อยเป็นค่อยไป

หรือพี่ชายของเขาที่คลุกคลีอยู่แต่กับสัตว์ ว่างงานรักษาในคลินิก ก็ออกไปช่วยเหลือด้านนอก ไปตามชนบทเพื่อให้การดูแลเหล่าสัตว์น้อยใหญ่

รัญภัทราทำให้เขาเข้าใจมากขึ้น เพราะคนๆนี้ไม่สามารถบังคบความเป็นรัญภัทราได้เลยสักนิด แต่เป็นเขาเองที่โดนรัญภัทราล้างสมองทั้งๆที่ไม่ได้มายุ่งย่ามอะไรกับเขาเลย

มันเหมือนคำพูดที่ว่าลอยกระทงมันก็หลงทางไปเรื่อยๆ กับเขาก็คงหลงภรรยาตัวน้อยคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน

เขาหันไปมองใบหน้าเล็กๆ นั้นที่มีแสงจากดวงจันทร์ส่องลงมาทาบทับก็ยิ่งทำให้ดูน่ารักขึ้นไปอีกเท่าตัว

นัยตาที่สะท้อนแสงจากพลุไฟขับให้ดูสดใสและน่ามอง

แบบนี้...จะเรียกว่าตกหลุมรักภรรยาตัวเองได้หรือยังนะ