ชีวิตสโลไลฟ์ของพี่สาวตัวร้าย ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด
ตอนที่ 1 : บทที่1 พี่สาวคนนั้น..เริ่มต้น
บทที่1 พี่สาวคนนั้น..เริ่มต้น
"ในที่สุดก็เคลียร์หมดแล้วววว" ฉันบิดขี้เกียจหลังจากผ่านวินาทีเล่นเกมส์จีบหนุ่มมาราธอนต่อเนื่อง3วันเต็ม ถึงจบหมดทุกรูท ตอนนี้เป็นเวลาปิดเทอม ฉะนั้นแม้จะนอนกลิ้งไปมาในห้องออกไปแค่กินข้าวกับเข้าห้องน้ำ ก็ไม่มีใครว่าอะไร จริงๆแล้วก็ไม่มีใครว่าอะไรได้น่ะนะ เพราะฉันอยู่ที่หอพักคนเดียว ฉันเป็นนักเรียนทุนของมหาลัย เป็นเด็กกำพร้าที่ทุกคนในครอบครัวไม่สนใจ ตั้งแต่พ่อแม่ฉันเสียไป ทุกคนที่ฉันเคยคิดว่าเป็นครอบครัวก็ไม่เคยสนใจใยดีฉัน แต่ก็นะ ไม่แคร์ค่ะ ฉันพอดูแลตัวเองได้อยู่ แม้ตอนนี้จะทำตัวเหลวไหลไปบ้าง แต่ก็แค่ช่วงปิดเทอมเท่านั้นค่ะ หลังจากตอนนี้ไป ค่อยขยันได้ค่ะ
ฉันลุกขึ้นจากเตียง เพื่อเตรียมออกไปข้างนอก วันนี้มีนัดกับเพื่อนสนิท ที่เราเล่นเกมส์ด้วยกัน ดูท่าต้องรีบไปเมาท์เสียทีละ
ไม่นานนัก ฉันก็ออกจากห้อง เพื่อเดินทางไปยังร้านคาเฟ่ที่นัดเพื่อนสาวเอาไว้ เมื่อเข้าไปในร้านก็พบเพื่อนสวยคนสวย ขณะที่กำลังจะเข้าไปทัก ฉันก็สังเกตเห็นบรรยากาศมาคุรอบๆโต๊ะตัวนั้น เพราะบนโต๊ะไม่ได้มีแค่เพื่อนฉันคนเดียวน่ะสิ ดันมีผู้ชายอีกคนนั่งอยู่ด้วย ดูท่า สถานการณ์โหดฮาร์ดคอร์ ซึ่งอาจจะมีการหลั่งเลือดเกิดขึ้น ฉันจึงตั้งใจจะพยายามหลบฉากออกไปจากตรงนี้ น่าเสียดายที่เพื่อนรักดันเห็นฉันเสียก่อน
"ที่รัก ทำไมพึ่งมาละคะ แองจี้เป็นห่วงนึกว่าเกิดอะไรขึ้นเสียอีก" ที่รัก! ที่รักบ้าอะไรฟร่ะ เมื่อเห็นสายตากับรอยยิ้มคุณเพื่อนคนสวย ก็รู้ว่า.....ควรตามน้ำไปสินะ
"อ่า ขอโทษที่ให้เธอรอนะ พอดีดันพลาดรถตอนมาที่นี่น่ะ หวังว่าที่รักคงไม่ถือสานะ" ฉันแสดงบทเพื่อนหนุ่ม(?)อย่างคล่องแคล้ว ดูเหมือนทักษะการแสดงที่ชอบเล่นกับเพื่อนจะได้นำมาใช้จริงๆจังๆเสียแล้ว
"แองจี้ ผู้หญิงคนนี้น่ะหรอ แฟนใหม่คุณ สเป๊กคุณต่ำลงไปเยอะเลยนะ" ผู้ชายคนนั้นมองมาที่เธอ พอเขายืนเต็มส่วนสูง....บ้าเอ้ย นี้มันสเป๊กอิฉันเลยไม่ใช่หรอ แต่สายตาที่มองมา ทำให่เธอน้ำลายหกไม่ออกจริงๆ ขอทีเถอะ ถ้าจะทะเลาะกันช่วยอย่าเอาฉันไปยุ่งได้ไหม
"ถ้าใช่แล้วยังไงคะ เรื่องของแองจี้ไม่เกี่ยวกับคุณซะหน่อย เลิกกันแล้วก็ช่วยอย่ามายุ่งกับแองจี้จะได้ไหมคะ แองจี้มีสิทธิมีคนใหม่ ทีคุณตอนคบแองจี้ยังมีคนอื่นได้ ทำไมตอนนี้พอเลิกกัน ถึงมาแสดงความเป็นเจ้าของแองจี้ละค่ะ หน้าด้าน.." หูย แค่ฟังก็รู้สึกเจ็บแทนผู้ชายคนนั้นแล้ว พอมองไป หูย โกรธจนตัวแดงเลย ใครก็ได้ช่วยขุดฉันออกจากตรงนี้ด้วยยยยย
"แองจี้ว่าเราไม่มีอะไรคุยกันอีกแล้วค่ะ ที่รักคะ เราย้ายร้านกันไหม ตรงนี้อากาศไม่ดีเลย อยู่นานๆแล้วจะอ้วก" ยังไม่ทันที่ชั้นจะพูดอะไร แองจี้ก็ลากฉันไปจ่ายตังค์ และออกจากร้านไป ทิ้งให้ผู้ชายคนนั้นยืนอยู่ตรงนั้น พอเราออกจากร้านได้ซักพัก เพื่อนสาวคนสวยของฉันก็ร้องไห้ออกมา
"เฮ้ย แองจี้เป็นอะไร เจ็บตรงไหนหรอ" ฉันลนจนเผลอพูดอะไรไม่เกี่ยวกับสถานการณ์ออกมา พอแองจี้ได้ยินก็หลุดหัวเราะก่อนจะกอดฉันแน่น แล้วร้องไห้ออกมาใหม่ ฉันจึงกอดตอบเบาๆ ไม่ชินกับเพื่อนสาวอารมณ์นี้เลยแฮะ ปกติแองจี้เป็นคนที่ร่าเริงตลอดเวลา แต่ก็ดีเหมือนกัน รู้สึกเหมืนเพื่อนเปิดใจให้เรามากขึ้น
"แองจี้จับได้ว่าแฟนมีผู้หญิงอื่น เราเลยทะเลาะกัน เขาโกหกแองจี้ว่าเขาไม่มีใคร แต่แองจี้พบต่างหูของผู้หญิงในห้องของเขา หลักฐานขนาดนี้ยังจะโกหกอีก สุดท้ายแองจี้ก็ขอเลิก แต่เขาไม่ยอม เลยมาหาแองจี้ที่ร้านในวันนี้ ฮึ คงได้ยินมาจากพี่ละสิ" แองจี้เริ่มเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับแฟนหนุ่มรุ่นพี่ที่มีศักดิ์เป็นเพื่อนพี่ชาย
"จริงๆเรื่องคนสองคนน่ะ ควรจะคุยกันไม่ใช่หรอ จริงๆแล้วเขาอาจจะไม่ได้มีใครจริงๆก็ได้ ต่างหูอันนั้นน่ะ ลองเอาไปถามเขาดูสิอาจจะเป็นของคนในครอบครัวเขาก็ได้ ถ้าเป็นของผู้หญิงอื่น นางอาจจะจงใจทิ้งไว้ก็ได้ เห็นได้บ่อยในทีวีใช่มั้ยละ" ฉันยิ้มแล้วมองไปยังเพื่อนสาวที่ทำท่าครุ่นคิด ทำไมสาวโสดแบบฉันต้องมาเป็นที่ปรึกษาด้านความรักที่ไม่เคยมีด้วยฟร่ะ
"พรุ่งนี้ยังไงก็ลองคุยกันดีๆก่อนละกัน ถ้าเขานอกใจจริงๆค่อยเอาให้ถึงตายเลยนะ" ฉันพูดให้ติดตลก จนเพื่อนสาวหลุดขำออกมา อ่า ยังไงยัยนี้ก็เหมาะกับความร่าเริงจริงๆ
"เอาละ นัดล่มซะละ ไปร้านเกมส์ปะ" ฉันชวน ได้คำตอบเป็นรอยยิ้มกับพยักหน้ารัวๆ แองจี้จึงเข้ามากอดแขนตามปกติที่ชอบทำ ยังไม่ทันที่จะก้าวเท้าเพื่อเดินทางต่อ ร่างของฉันก็ถูกกระชากออกจากแองจี้ ก่อนจะถูกรวบเสื้อยกขึ้น
"แกทำอะไรแองจี้ ทำไมทำให้เธอร้องไห้ ห๊ะ" สมองฉันยังไม่ทันทำงาน พ่อรูปหล่อก็ตะโกนหาเรื่องฉัน โธ่ พ่อพระเอกดูสถานการณ์รอบๆเดี๋ยวนี้
"ปีเตอร์ปล่อยอลิซเดี๋ยวนี้ คุณจะทำอะไรน่ะ" พอแองจี้พยายามแกะมือพระเอกหนุ่มออกจากคอฉัน เขาก็เหวี่ยงฉันไปมา เพราะมือหนึ่งกำคอเสื้อฉันแน่น อีกมือกำลังดึงแองจี้ไม่ให้เข้าใกล้ฉัน ทำให้ร่างของฉันถูกเหวี่ยงตามแรง ช่วยด้วย จะอ้วกละ
ขณะที่ทั้งสองกำลังต่อสู้กับอลวน ร่างบางของแองจี้ก็สะดุดเข้ากับรั้วกั้นระหว่างฟุตบาทกับถนน ทำให้ร่างบางเสียหลักพุ่งไปยังถนนที่มีรถสีดำคันหนึ่งกำลังแล่นมาด้วยความเร็ว เสียงแตรดังก้อง เมื่อเจ้าของรถน่าจะเห็นร่างบางแล้ว ชายหนุ่มที่ตกใจ มือที่จับคอเสื้อฉันพลันปล่อย และกระโดดตั้งใจจะช่วยร่างบางตรงหน้า ไวกว่าความคิดร่างของฉัน พุ่งเข้าหาเพื่อนสาว ดึงร่างบางให้พลิกเข้าหาอ้อมกอดชายหนุ่ม ทำให้ร่างของฉันกระแทกเข้ากับรถคันนั้นแทน สิ่งสุดท้ายที่เห็นคือใบหน้าตกใจของเพื่อนกับแฟนเพื่อน ฮึ หน้าตาตลกจัง ก่อนที่จะรู้สึกเจ็บแปล็บทั่วร่าง ตาของฉันเริ่มพล่า หูได้ยินเสียงหวีดร้องของเพื่อนเบาๆ ร่างกายเจ็บจนไร้ความรู้สึกช้าๆ ก่อนตาจะปิดก็เห็นเพื่อนใบหน้าเปื้อนน้ำตาอยู่ตรงหน้า แม้ไม่ชัดมาก แต่ก็รู้สึกได้ หูได้ยินเสียงเรียกชื่อฉัน แม้ไร้เรี่ยวแรง แต่มีสิ่งที่ต้องพูด ไม่งั้นจะคาใจไปตลอดกาลแน่ๆ
"แอง....."
"ลิซ.... อย่าพึ่งพูดนะ......ปีเตอร์กำลังเรียกรถพยาบาลมา"
"แอง.......ขอบคุณ........ที่เป็นเพื่อน........ดีที่สุด...........รีบคืนดี.......กับแฟนนะ..........เพราะ......คราวหน้า.......ชั้น......ไม่ได้......อยู่ฟังแล้-........"
และนั้นเป็นคำพูดสุดท้ายที่ฉันบอกแก่เพื่อนที่ดีที่สุดในโลกของชั้น...........พ่อแม่คะ เดี๋ยวอลิซจะไปอยู่ด้วยแล้วนะคะ......
เดี๋ยวเอลิจะหาเวลามาแก้อักษรนะคะ//ใช้ไม่ค่อยเป็น งืมๆ
ฉันลุกขึ้นจากเตียง เพื่อเตรียมออกไปข้างนอก วันนี้มีนัดกับเพื่อนสนิท ที่เราเล่นเกมส์ด้วยกัน ดูท่าต้องรีบไปเมาท์เสียทีละ
ไม่นานนัก ฉันก็ออกจากห้อง เพื่อเดินทางไปยังร้านคาเฟ่ที่นัดเพื่อนสาวเอาไว้ เมื่อเข้าไปในร้านก็พบเพื่อนสวยคนสวย ขณะที่กำลังจะเข้าไปทัก ฉันก็สังเกตเห็นบรรยากาศมาคุรอบๆโต๊ะตัวนั้น เพราะบนโต๊ะไม่ได้มีแค่เพื่อนฉันคนเดียวน่ะสิ ดันมีผู้ชายอีกคนนั่งอยู่ด้วย ดูท่า สถานการณ์โหดฮาร์ดคอร์ ซึ่งอาจจะมีการหลั่งเลือดเกิดขึ้น ฉันจึงตั้งใจจะพยายามหลบฉากออกไปจากตรงนี้ น่าเสียดายที่เพื่อนรักดันเห็นฉันเสียก่อน
"ที่รัก ทำไมพึ่งมาละคะ แองจี้เป็นห่วงนึกว่าเกิดอะไรขึ้นเสียอีก" ที่รัก! ที่รักบ้าอะไรฟร่ะ เมื่อเห็นสายตากับรอยยิ้มคุณเพื่อนคนสวย ก็รู้ว่า.....ควรตามน้ำไปสินะ
"อ่า ขอโทษที่ให้เธอรอนะ พอดีดันพลาดรถตอนมาที่นี่น่ะ หวังว่าที่รักคงไม่ถือสานะ" ฉันแสดงบทเพื่อนหนุ่ม(?)อย่างคล่องแคล้ว ดูเหมือนทักษะการแสดงที่ชอบเล่นกับเพื่อนจะได้นำมาใช้จริงๆจังๆเสียแล้ว
"แองจี้ ผู้หญิงคนนี้น่ะหรอ แฟนใหม่คุณ สเป๊กคุณต่ำลงไปเยอะเลยนะ" ผู้ชายคนนั้นมองมาที่เธอ พอเขายืนเต็มส่วนสูง....บ้าเอ้ย นี้มันสเป๊กอิฉันเลยไม่ใช่หรอ แต่สายตาที่มองมา ทำให่เธอน้ำลายหกไม่ออกจริงๆ ขอทีเถอะ ถ้าจะทะเลาะกันช่วยอย่าเอาฉันไปยุ่งได้ไหม
"ถ้าใช่แล้วยังไงคะ เรื่องของแองจี้ไม่เกี่ยวกับคุณซะหน่อย เลิกกันแล้วก็ช่วยอย่ามายุ่งกับแองจี้จะได้ไหมคะ แองจี้มีสิทธิมีคนใหม่ ทีคุณตอนคบแองจี้ยังมีคนอื่นได้ ทำไมตอนนี้พอเลิกกัน ถึงมาแสดงความเป็นเจ้าของแองจี้ละค่ะ หน้าด้าน.." หูย แค่ฟังก็รู้สึกเจ็บแทนผู้ชายคนนั้นแล้ว พอมองไป หูย โกรธจนตัวแดงเลย ใครก็ได้ช่วยขุดฉันออกจากตรงนี้ด้วยยยยย
"แองจี้ว่าเราไม่มีอะไรคุยกันอีกแล้วค่ะ ที่รักคะ เราย้ายร้านกันไหม ตรงนี้อากาศไม่ดีเลย อยู่นานๆแล้วจะอ้วก" ยังไม่ทันที่ชั้นจะพูดอะไร แองจี้ก็ลากฉันไปจ่ายตังค์ และออกจากร้านไป ทิ้งให้ผู้ชายคนนั้นยืนอยู่ตรงนั้น พอเราออกจากร้านได้ซักพัก เพื่อนสาวคนสวยของฉันก็ร้องไห้ออกมา
"เฮ้ย แองจี้เป็นอะไร เจ็บตรงไหนหรอ" ฉันลนจนเผลอพูดอะไรไม่เกี่ยวกับสถานการณ์ออกมา พอแองจี้ได้ยินก็หลุดหัวเราะก่อนจะกอดฉันแน่น แล้วร้องไห้ออกมาใหม่ ฉันจึงกอดตอบเบาๆ ไม่ชินกับเพื่อนสาวอารมณ์นี้เลยแฮะ ปกติแองจี้เป็นคนที่ร่าเริงตลอดเวลา แต่ก็ดีเหมือนกัน รู้สึกเหมืนเพื่อนเปิดใจให้เรามากขึ้น
"แองจี้จับได้ว่าแฟนมีผู้หญิงอื่น เราเลยทะเลาะกัน เขาโกหกแองจี้ว่าเขาไม่มีใคร แต่แองจี้พบต่างหูของผู้หญิงในห้องของเขา หลักฐานขนาดนี้ยังจะโกหกอีก สุดท้ายแองจี้ก็ขอเลิก แต่เขาไม่ยอม เลยมาหาแองจี้ที่ร้านในวันนี้ ฮึ คงได้ยินมาจากพี่ละสิ" แองจี้เริ่มเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับแฟนหนุ่มรุ่นพี่ที่มีศักดิ์เป็นเพื่อนพี่ชาย
"จริงๆเรื่องคนสองคนน่ะ ควรจะคุยกันไม่ใช่หรอ จริงๆแล้วเขาอาจจะไม่ได้มีใครจริงๆก็ได้ ต่างหูอันนั้นน่ะ ลองเอาไปถามเขาดูสิอาจจะเป็นของคนในครอบครัวเขาก็ได้ ถ้าเป็นของผู้หญิงอื่น นางอาจจะจงใจทิ้งไว้ก็ได้ เห็นได้บ่อยในทีวีใช่มั้ยละ" ฉันยิ้มแล้วมองไปยังเพื่อนสาวที่ทำท่าครุ่นคิด ทำไมสาวโสดแบบฉันต้องมาเป็นที่ปรึกษาด้านความรักที่ไม่เคยมีด้วยฟร่ะ
"พรุ่งนี้ยังไงก็ลองคุยกันดีๆก่อนละกัน ถ้าเขานอกใจจริงๆค่อยเอาให้ถึงตายเลยนะ" ฉันพูดให้ติดตลก จนเพื่อนสาวหลุดขำออกมา อ่า ยังไงยัยนี้ก็เหมาะกับความร่าเริงจริงๆ
"เอาละ นัดล่มซะละ ไปร้านเกมส์ปะ" ฉันชวน ได้คำตอบเป็นรอยยิ้มกับพยักหน้ารัวๆ แองจี้จึงเข้ามากอดแขนตามปกติที่ชอบทำ ยังไม่ทันที่จะก้าวเท้าเพื่อเดินทางต่อ ร่างของฉันก็ถูกกระชากออกจากแองจี้ ก่อนจะถูกรวบเสื้อยกขึ้น
"แกทำอะไรแองจี้ ทำไมทำให้เธอร้องไห้ ห๊ะ" สมองฉันยังไม่ทันทำงาน พ่อรูปหล่อก็ตะโกนหาเรื่องฉัน โธ่ พ่อพระเอกดูสถานการณ์รอบๆเดี๋ยวนี้
"ปีเตอร์ปล่อยอลิซเดี๋ยวนี้ คุณจะทำอะไรน่ะ" พอแองจี้พยายามแกะมือพระเอกหนุ่มออกจากคอฉัน เขาก็เหวี่ยงฉันไปมา เพราะมือหนึ่งกำคอเสื้อฉันแน่น อีกมือกำลังดึงแองจี้ไม่ให้เข้าใกล้ฉัน ทำให้ร่างของฉันถูกเหวี่ยงตามแรง ช่วยด้วย จะอ้วกละ
ขณะที่ทั้งสองกำลังต่อสู้กับอลวน ร่างบางของแองจี้ก็สะดุดเข้ากับรั้วกั้นระหว่างฟุตบาทกับถนน ทำให้ร่างบางเสียหลักพุ่งไปยังถนนที่มีรถสีดำคันหนึ่งกำลังแล่นมาด้วยความเร็ว เสียงแตรดังก้อง เมื่อเจ้าของรถน่าจะเห็นร่างบางแล้ว ชายหนุ่มที่ตกใจ มือที่จับคอเสื้อฉันพลันปล่อย และกระโดดตั้งใจจะช่วยร่างบางตรงหน้า ไวกว่าความคิดร่างของฉัน พุ่งเข้าหาเพื่อนสาว ดึงร่างบางให้พลิกเข้าหาอ้อมกอดชายหนุ่ม ทำให้ร่างของฉันกระแทกเข้ากับรถคันนั้นแทน สิ่งสุดท้ายที่เห็นคือใบหน้าตกใจของเพื่อนกับแฟนเพื่อน ฮึ หน้าตาตลกจัง ก่อนที่จะรู้สึกเจ็บแปล็บทั่วร่าง ตาของฉันเริ่มพล่า หูได้ยินเสียงหวีดร้องของเพื่อนเบาๆ ร่างกายเจ็บจนไร้ความรู้สึกช้าๆ ก่อนตาจะปิดก็เห็นเพื่อนใบหน้าเปื้อนน้ำตาอยู่ตรงหน้า แม้ไม่ชัดมาก แต่ก็รู้สึกได้ หูได้ยินเสียงเรียกชื่อฉัน แม้ไร้เรี่ยวแรง แต่มีสิ่งที่ต้องพูด ไม่งั้นจะคาใจไปตลอดกาลแน่ๆ
"แอง....."
"ลิซ.... อย่าพึ่งพูดนะ......ปีเตอร์กำลังเรียกรถพยาบาลมา"
"แอง.......ขอบคุณ........ที่เป็นเพื่อน........ดีที่สุด...........รีบคืนดี.......กับแฟนนะ..........เพราะ......คราวหน้า.......ชั้น......ไม่ได้......อยู่ฟังแล้-........"
และนั้นเป็นคำพูดสุดท้ายที่ฉันบอกแก่เพื่อนที่ดีที่สุดในโลกของชั้น...........พ่อแม่คะ เดี๋ยวอลิซจะไปอยู่ด้วยแล้วนะคะ......
----------------------------------------------------------------
เดี๋ยวเอลิจะหาเวลามาแก้อักษรนะคะ//ใช้ไม่ค่อยเป็น งืมๆ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
จะคืนดีกันได้จริงเหรอ?? เพราะจะต้องนึกตลอดว่า ทำเพื่อนสนิทเราตาย
พี่สาว แอบมาอ่านแล้วนะคะ อิอิ
หาว่าหน้าด้านเดินมายุ่งกับคนมีเจ้าของ
..
.
ถึงมันจะมีน้องแต่ก็มีนะ..กูเป็นชะนีฟังกันมั้งดิ
ต่อมาแทนตัวเองว่าผม อ่าวว ผู้ชายนิหว่า
ต่อมาบอกว่าชื่ออลิซ
ฮ่วยยยย ตกลงจะผู้หญิงหรือผู้ชาย?
ก็อารมณ์ผู้ชายเป็นเกย์ไม่ออกสาวหรือกระเทยคบกันนั่นแหละค่ะ
อีปีเตอร์โง่หรือเปล่าาาา