นักดนตรีหลงยุค #น้องเวยสายเปย์

ซิงเหวิน นักเล่นดนตรีอัจฉริยะผู้มีใจรักมั่นต่อบุคคลอันไม่สมควร เพื่อรักนั้นยอมถวายทุกสิ่งแม้กระทั่งร่างกายและลมหายใจ

เป็นหมากให้ถูกชักจูงและโดนเขี่ยทิ้งด้วยความเต็มใจ

แม้กระทั่งยามวาระสุดท้ายยังยิ้มรับจอกยาพิษจากหญิงเคียงบรรลังก์พร้อมกล่าวสรรเสริญ

‘ท่านจะทรงเป็นฮ่องเต้ที่ถูกกล่าวขานราวสมมุติเทพอันดีงามที่สุดในประวัติศาสตร์’

—อักษรที่บรรจงเขียนยังสลักจำราวเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน…

‘เราสองจะได้พบกันอีกคราเป็นแน่ ทว่าตอนนี้ข้าจำต้องขอล่วงหน้าไปก่อนท่าน

....รักของ'เรา'ทุกภพชาติ…

—————————————————

ตั่งนอนนุ่มดั่งปุยเมฆ เครื่องเรือนแปลกตายากพบเห็น และสภาพที่อยู่เล็กแคบเท่าหนูดิ้นตาย ... นี่มันที่ไหนกัน!?!

รัชศกเหว่ยหยางปีที่ยี่สิบ อดีตนักเล่นดนตรีได้รู้จักบัตรประชาชน บะหมี่ และรถไฟฟ้าเป็นครั้งแรก...

—————————————————

ซิงเหวินยกมือลูบคางพลางมองสำรวจ ‘ตู้กดน้ำ’ ตั้งแต่ส่วนบนจรดส่วนล่างอย่างพินิจพิเคราะห์ เท่าที่ศึกษาผ่านความทรงจำหยางเวยมาอย่างหนักหน่วงทำให้บุรุษหลงยุคทราบว่าสิ่งตรงหน้าสามารถคาย ‘น้ำกระป๋อง’ ออกมาหลังจากใส่เบี้ยเข้าไปจำนวนหนึ่ง

...

แม้จะเข้าใจแต่เมื่อปฏิบัติจริงกลับยากกว่าที่คิด ในเมื่อใส่เบี้ยไปตั้งมากมายแต่เหตุใดถึงไม่มีเจ้ากระป๋องออกมาสักอัน หรือนี่จะเป็นกลโกงของคนยุคสมัยนี้กัน ช่างแยบยลและโหดร้ายต่อคนยากจนเหลือเกิน

และในปีที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ บุรุษหลงยุคได้รู้จักกลโกงเป็นครั้งแรก???

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้ ตัวละครเป็นเรื่องสมมุติเหตุการณ์ทั้งในอดีตและปัจจุบันเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมา สถานที่ก็คิดขึ้นมานะคะ

อาจจะใช้คำพูดหรือมีการกระทำที่ไม่สมเหตุสมผล อาจจะมีบางเหตุการณ์ผิดจากความเป็นจริง

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านน้า ><

เปิด 26/07/64

ปิด