เรื่องมีอยู่ว่า

วันนั้นั้นเป็นวันที่ท้องฟ้ามืดครึ้มมองไปทางไหนก็ไร้ผู้คนมีฉันอยู่คนคนเดียว  โดดเดียวอยู่ในหมู่บ้านร้างมีเเต่ซากปรักหักพัง มองไปรอบๆไม่มีใครสักคนมีเเต่หมอกปกคลุมพร้อมเสียงลมกรรโชกเเรงเเล้วเหมือนสายฟ้าจะฝาด  มีเเสงเเปลบเข้าดวงตาจนต้องหลับตาเเละปิดหู เพราะกลัวเสียง ดังเปรี้ยง 

เเต่มันก็เป็นเเค่ความคิด เเละเเล้วฉันต้องวิ่งท่ามกลางความมืดครึ้ม เพื่อหาที่หลบฝนที่ทำท่าจะตก เเละฉันก็หันไปกับที่หลบนั้นก็ซากตึกที่ยังพอจะมีโพลงให้ฉันเเทรกตัวเพื่อหลบฝนในนั้น