คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : BLANKETS Chapter 2: หมอนข้าง 100%
BLANKETS
ตอนนี้ผมกับบ็อบบี้มาถึงที่บ้านเรียบร้อยแล้วบ้านผมเป็นบ้านหลังเดี่ยวมีสองชั้นมีสองห้องนอนก็คือห้องแม่ผมแล้วก็ห้องของผมเองแล้วตอนนี้ผมกับบ็อบบี้กำลังตกลงกันอยู่ว่าบ็อบบี้จะนอนห้องไหนเพราะหลังจากร่างสูงเดินเข้าไปดูที่ห้องแม่ผมปุ๊บก็เดินส่ายหน้าออกมาเลย
“มึงกูเป็นผู้ชายนะ”
“แล้วนอนห้องผู้หญิงไม่ได้หรอครับ?”
“มันก็ได้ แต่กูกลัวจะทำห้องรกทำข้าวของเสียหายห้องเหม็นกลิ่นตีนกูงี้ไง”
อืม แม่เขาก็คงไม่ชอบนะแบบนั้น
“งั้นกูนอนห้องเดียวกับมึงนะ”
พูดจบร่างสูงก็เดินแบกเป้ใบใหญ่เดินดุ่มๆเข้าห้องของฮันบินทันทีจะห้ามก็ห้ามไม่ทันความจริงห้องผมมันไม่มีอะไหรอกแต่มันติดตรงตัวผมเนี่ยแหละที่มีปัญหา
“งั้นผมนอนบนพื้นนะนายนอนบนเตียงแล้วกัน” ผมบอกกับบ็อบบี้ที่กำลังนั่งจัดของอยู่ข้างเตียงบ็อบบี้เงยหน้ามามองผมก่อนจะหรี่ตามองผมแบบจับผิด
หรือไอหน้าเอ๋อนี่จะยังนอนฉี่รดที่นอนอยู่.....?
“ไม่ต้องมาคิดกับผมเรื่องไม่ดีๆเลยนะไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย” ถ้าให้ผมเดานะบ็อบบี้ต้องคิดว่าผมยังนอนน้ำลายยืดหรือฉี่รดที่นอนอยู่แน่ๆ
“แล้วทำไมถึงไปนอนที่พื้น”
“คือบางทีตอนนอนผมชอบเผลอไปกอดหมอนข้างไม่ก็ผ้าห่มอะแล้วถ้านายมานอนด้วยก็เลยกลัว....”
“ กลัวว่าจะมากอดกู?”
ฮันบินพยักหน้ารัวๆแค่คิดว่าตื่นมาแล้วตัวเองกำลังนอนกอดบ็อบบี้อยู่ก็อายแทบจะมุดดินหนีแล้วล่ะแต่ถ้าให้เขาไปนอนห้องแม่ก็ไม่อยากเท่าไหร่ผมเป็นคนชอบอยู่กับอะไรเดิมๆมากกว่าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาถ้าย้ายไปนอนห้องแม่เขาคงนอนไม่หลับไปหลายวันแน่ๆ
“กอดมาเหอะกูไม่ว่าอีกอย่างมึงเป็นเจ้าบ้านนะมาพื้นปวดหลังตายห่าน” บ็อบบี้บอกก่อนจะหันมาจัดข้าวของตัวเองดูเหมือนบ็อบบี้จะไม่ได้ซีเรียสเรื่องนี้เลย
ผิดกับฮันบิน....
ผมเดินไปนั่งบนเตียงดูบ็อบบี้จัดของเงียบๆแต่ในหัวของผมกำลังคิดวิธีที่ทำให้ตัวเองไม่ไปเผลอนอนกอดบ็อบบี้อยู่ถึงผมกับบ็อบบี้จะเพิ่งรู้จักกันวันนี้แต่เจ้าตัวกับทำตัวเหมือนสนิทกับผมมาเป็นปีเลยล่ะไม่อึดอัดเลยแต่ผมก็ยังไม่กล้าไปรุ่มร่ามกับบ็อบบี้มากอยู่ดี
“นั่งหน้าเครียดคิ้วผูกกันเป็นโบว์คิตตี้ล้ะนั่น”
ตอนนี้เขาจัดของเสร็จแล้วว่าจะชวนฮันบินออกไปหาไรกินแต่พอหันไปเจอฮันบินนั่งหน้าเครียดอยู่บนเตียงซะงั้นหรือว่ายังไม่หายเครียดเรื่องที่กลัวจะนอนกอดเขาอีกอะนะคือฮันบินนายจะคิดนู่นคิดนี่อะไรเยอะแยะเนี่ยขี้กลัวไปหมด
“หือ” ผมเอามือลูบๆคิ้วตัวเองก่อนจะมองหน้าบ็อบบี้งงๆคิ้วเป็นโบว์คิตตี้หรอคิ้วเขาก็ไม่ได้เป็นสีชมพูนะ
“ช่างเหอะ ไม่ต้องเครียดหรอกคิดว่ากูเป็นหมอนข้างล้ะกัน”
“จะเอาแบบนั้นจริงหรอ”
“เออหน่า ตอนนี้ไปกินข้าวก่อนเหอะปะมึงใส่เสื้อหนาวนะอย่าได้คิดเอาผ้าเน่ามึงไปห่อตัว”
“ผ้ามิกกี้เมาส์ไม่ใช่ผ้าเน่า”
“นั่นแหละอย่างเดียวกัน”
“……….”
20%
บ็อบบี้พาผมมาที่ร้านราเมนแถวบ้านระหว่างทางหิมะตกค่อนข้างหนักบางทีโรงเรียนอาจจะประกาศให้หยุดยาวผมได้ยินมาว่าพายุกำลังจะเข้าขอให้เป็นแบบนั้นจริงๆเถอะตอนนี้เรากำลังรอราเมนที่สั่งไปอยู่ผมอยากกินน้ำแข็งใสนะแต่ในเวลาแบบนี้คงจะไม่เหมาะ
“มาคุยกันหน่อยมั้ย” บ็อบบี้เอามือเท้าคางอีกมือก็คนน้ำแข็งในแก้วเล่นผมว่าเขาคงเบื่อดูแล้วบ็อบบี้น่าจะไม่ใช่คนที่อยู่นิ่งๆได้นานๆ
“คุยเรื่องอะไรอะ”
“ที่พูดกูมึงใส่อะโอเครึเปล่า”
เขากลัวว่าฮันบินจะหาว่าเขาเป็นคนไม่มีมารยาทเพราะมาถึงก็พูดใส่เลยเขาติดปากมาจากที่นู้นน่ะอีกอย่างต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนานถ้ามาอึดอัดๆใส่กันมันก็ไม่ใช่แนวเขาอะนะ
“โอเค”
“ไม่มีไรจะถามกูหน่อยเหรอ”
“ทำไมถึงยอมมาล่ะ” ความจริงไม่ต้องทำเพื่อแม่เขาขนาดนี้ก็ได้ถึงกับต้องส่งลูกชายตัวเองมาแค่เพราะแม่เขาขอเองเนี่ยนะ
“ความจริงกูก็คิดถึงเกาหลีน่ะมี๊กับแด๊ดกูช่วงหลังงานเยอะไม่ว่างเลยส่งมานี่น่าจะดีกว่าแถมโดนอีตุ๊ดน่ารำคาญตื๊อๆๆบอกให้มา”
“อ่อ” ตุ๊ดที่ว่าน่าจะเป็นเพื่อนของบ็อบบี้ที่เกาหลีล้ะมั้ง
“แล้วทำไมมึงถึงไม่มีเพื่อน”
ผมนิ่งไปสักพักนึงจะว่าไงดีล่ะเพราะตัวผมเองยังไม่รู้เลยว่าเพราะอะไรขนาดเพื่อนที่สนิทกันมาหลายปีอยู่ดีๆยังทิ้งผมไปเลยทำไมต้องถามคำถามที่ตอบยากๆด้วยเนี่ยถามว่าเขาเศร้ามั้ยมันก็เศร้าแหละทำงานกลุ่มทีไรไม่โดนแกล้งโยนงานทั้งหมดมาให้ทำคนเดียวก็โดนให้ทำงานเดี่ยวไม่ใช่ว่าไม่พยายามเข้าหาคนอื่นนะแต่ผมขี้อายมากๆทำอะไรก็เงอะงะเลยกลายเป็นตัวแปลกประหลาดซะงั้นแทน
“นิสัยผมมั้ง”
“มึงก็ไม่ได้นิสัยเหี้ยหนิหื้อ” บ็อบบี้ยิ้มให้ฮันบินก่อนจะยีหัวเบาๆก็เจ้าตัวเล่นทำหน้าหงอยซะน่าสงสารเลยถ้าปล่อยให้อยู่คนเดียวไม่กลายเป็นคนใบ้เลยหรอเนี่ย
“ผมถ้าสนิทกับใครมากๆจะชอบไปเกาะแกะทำตัวน่ารำคาญใส่ไม่รู้ตัวคงจะเป็นสาเหตุแบบนั้นแหละ”
“งั้นมึงก็ไม่ต้องไปสนใจกินข้าวๆๆๆมาๆๆ”
บ็อบบี้หยิบตะเกียบขึ้นมาก่อนจะลงมือคีบเส้นราเมนในชามขึ้นมาเข้าปากทันทีแต่ไม่ทันจะเคี้ยวบ็อบบี้ก็อ้าปากทำตาโตเอามือพัดไปมาผมไม่รู้จะทำไงว่าแต่ผมโง่ซื่อบื้อตัวเองก็เหมือนกันนั่นแหละแค่เป่าให้มันเย็นก่อนกินยังลืมเลยผมไม่รู้จะช่วยยังไงดีก็เลยช่วยใช้มือพัดเผื่อเส้นในปากมันจะเย็น
“ฟู่ววววววว ฮ่า” บ็อบบี้เป่าลมออกปากก่อนจะเคี้ยวๆแล้วกลืนลงได้ในที่สุด
“ซื่อบื้อ ฮ่าๆๆ” ผมตลกกับท่าทางของบ็อบบี้นิดหน่อยทั้งอ้าปากทั้งทำตาโตน่าเกลียดอะครับ
“มาขำกูอีกมึงแหละผิดไม่เตือนกู นี่แหน่ะ”
“โอ้ยย”
ผมเอามือลูบหัวตัวเองป้อยๆก็บ็อบบี้ดันเอาตะเกียบมาเคาะหัวผมอะดิแถมอันที่เอาปากไปแล้วด้วยนะผมจะเป็นเหามั้ยเนี่ยผมมองบ็อบบี้ก่อนจะเบ้ปากใส่เดี๋ยวโดนเอาคืนแน่
Rrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrr
บ็อบบี้หยิบโทรทัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดสายรับแต่ยังไม่ทันฮัลโหลบ็อบบี้ก็รีบเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูแล้วทำหน้าแหยๆ
“มึงเงียบๆก่อนได้ไหมอีตุ๊ด”
[โถ่ บาร์บี้ของจินจินก็คนมันคิดถึ๊งงงอ้ะกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดเดี๋ยวๆๆๆกูไปดูพี่จงซอกก่อนนะมึงบะบัยกรี๊ดดดด]
ผมรู้แล้วล่ะทำไมบ็อบบี้ถึงเอาโทรศัพท์ออกห่างหูขนาดผมที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามยังได้ยินมาถึงนี่โดยเฉพาะเสียงกรี๊ดนี้ชัดสุดๆบ็อบบี้วางหูก่อนจะส่ายหัวแล้วยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋าเสื้อหนาว
“รีบกินรีบกลับบ้านกันเถอะ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ผมตอนนี้อยู่ในชุดนอนเสื้อยืดกางเกงวอร์มขายาวสรุปแล้วผมก็ต้องนอนกับบ็อบบี้ตอนนี้บ็อบบี้ออกไปคุยโทรศัพท์กับแม่ข้างนอกชุดนอนของบ็อบบี้ก็คล้ายกับของผมแต่สะดุดตรงสลิปเปอร์หมีพูห์นี่อะสิแถมบนหัวเตียงยังมีตุ๊กตาหมีพูห์สีเหลืองเก่าๆถ้าให้เดาบ็อบบี้คงชอบหมีพูห์
ผมนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงสักพักนึงก่อนจะปิดแล้ววางมันไว้บนหัวเตียงจนถึงตอนนี้บ็อบบี้ก็ยังไม่เข้ามาเลยคงจะอีกนานผมดึงผ้าห่มผืนใหญ่ลายมิกกี้เมาส์กับพลูโตขึ้นมาห่มจนถึงคอที่เขาติดผ้าห่มไม่ได้หมายถึงเอาไปทุกที่ต้องอยู่กับตัวตลอดเวลาแค่เวลานอนแล้วไม่มีผ้าห่มเขาก็จะนอนไม่หลับแค่นั้นเองก่อนที่ฮันบินจะหลับเขาขอให้พรุ่งนี้ตื่นมาแล้วไม่ไปกอดบ็อบบี้ก็พอ
“จ้า มี๊กู้ดไนท์ๆๆจุ๊บๆๆ”
กว่าจะวางสายได้มี๊ดูเป็นห่วงเขามากกว่าตอนมาส่งเขาที่สนามบินซะอีกเขาไม่อยู่แล้วคิดถึงเขาล่ะซี๊คนน่ารักมักมีคนคิดถึงฮี้ฮ้าบ็อบบี้เดินเข้าห้องก่อนจะเห็นว่าฮันบินนอนหลับไปแล้วผมค่อยๆเดินเข้าห้องให้เงียบที่สุดแล้วค่อยๆเอนตัวลงนอน
ป้าบ
ยังไม่ทันที่บ็อบบี้จะหลับตาฮันบินก็เอาแขนมาพาดที่ตัวเขาก่อนจะเอาขามาก่ายอีกบ็อบบี้พยายามสะกิดฮันบินแต่เจ้าตัวก็นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวจะดึงแขนออกก็ดึงไม่ออกเกาะหนึบเป็นตุ๊กแกเลย
“งือ”
แหน่ะมางงมางือไม่พอใจอีก
“แหม บอกกลัวกอดกูงู้นงี้แต่ทีนี้มากอดกูซะแน่นเลยนะ”
เย้ ครบแล้วผิดอะไรยังไงบอกมาได้เน้อ
Thank you
ความคิดเห็น