คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : BLANKETS Chapter 19: งานแฉและงานแถ2
BLANKETS
บ็อบบี้ให้ฮันบินนั่งรอที่โซฟาก่อนจะเดินไปเปิดไฟให้ทั่วบ้าน
ตอนนี้เขาพยายามนึกว่าตัวเองเก็บกล่องยาไว้ไหนเขาเป็นโรคที่พอใช้ของเสร็จก็จะวางแหมะมันไว้ตรงนั้นแล้วพอจะใช้อีกรอบก็ดันลืมว่าไว้ตรงไหน
“ฮันบิน
กล่องยามันอยู่ตรงไหนอะ??”
“บ็อบเป็นคนเก็บหนิครั้งที่แล้ว”
“กูลืมอ่ะ-0-“
ฮันบินทำหน้าเพลียใส่ร่างสูงที่ยืนยิ้มแห้งๆให้เขา
บ็อบบี้ชอบไปทำแผลในห้องน้ำเวลาเจ็บตัวจากการเล่นบาสมาดังนั้นกล่องยามันก็อยู่ในห้องน้ำนั่นแหละคนอะไรจะทำเท่ทำแผลให้แต่ดันไม่รู้ว่ากล่องอยู่ไหน
พโถ่
ร่างโปร่งลุกจากโซฟาแล้วเดินลากมนุษย์หมีพูห์ไปที่ห้องน้ำก่อนจะเปิดเกะใต้ซิงค์อ่างล้างหน้าแล้วชี้ไปที่กล่องยาที่วางตั้งอยู่โดดๆให้ร่างสูงดู
“อ้าวมาอยู่ตรงนี้ได้ไงอะ”
อยากจะโบกหัวสักทีตัวเองเป็นคนเก็บเองแท้ๆ
“บ็อบไปนั่งเฉยๆเหอะไปล้างจานก้ได้เดี๋ยวผมทายาเองแผลช้ำแค่นี้เอง”
ฮันบินดันให้ร่างสูงออกมาจากห้องน้ำความจริงที่เขาไม่อยากให้บ็อบบี้ทายาให้เพราะต้องเปิดพุงตัวเองนี่ล่ะสิ
“ไม่! กูจะทาให้เนี่ยมึงอย่ามาดื้อนะ”
ร่างสูงหันมาทำหน้าบูดใส่ฮันบินก่อนจะชี้นิ้วคาดโทษ
“คือผมทำเองก็ได้ไงทำไมต้องอยากทำให้ขนาดนั้นอะ”
“ก็........เออหน่านี่เป็นห่วงมึงนะเนี้ย”
ก็อกๆ!!
“เมียยยยยจ๋า
จินนี่มาแล้วววจ้า”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดบทสนทนาก่อนจะตามมาด้วยเสียงเล็กๆที่คุ้นเคยกันดีแต่ประโยคที่เจ้าตัวตะโกนมามันไม่เข้าหูร่างสูงเท่าไหร่และก็เป็นอีกครั้งที่ฮันบินต้องทำหน้างง
เมียอะไรอะ?? แล้วบ็อบบี้ก็จะมีปฏิกิริยาแปลกๆทุกที
ดูนั่นดิวิ่งไปหน้าประตูนู้นแล้ว
“ถ้ามึงล้อกู กูจะไม่ให้มึงเข้าบ้านอีตุ๊ด!”
บ็อบบี้ตีหน้าโหดใส่แต่มีหรอไอสองคนนี้มันจะกลัวยืนยิ้มแฉ่งแบบไม่สะทกสะท้าน
ทำไมกูรู้สึกเหมือนมีอิตุ๊ดเพิ่มมาอีกคน ชิหัยแล้ว
“เมียยจ๋า ผัวมึงไม่ให้จินนี่เข้าบ้านอ้ะ
โอ้ย! มึงจะ......” บ็อบบี้รีบตีปากร่างเล็กไปทีนึงก่อนจะเอามืออุดปากเล็กนั่นไว้เพราะปากเล็กๆนั่นเตรียมตัวจะพูดมากอีกแล้ว
“ไอมืด มึงช่วยกูห้ามหน่อยดิว้ะ”
“อิตุ๊ด มึงจะพูดมากมึงจะแซวมันไปทำไมว้ะ.......”
“เออใช่แม้ะ” บ็อบบี้พยักหน้าเห็นด้วยสุดๆ
“มึงก็บอกความจริงให้ฮันบินรู้ไปเลย
5555555555555555555555555”
“เดี๋ยวๆมึงเกือบดีล้ะ มึงไม่ช่วยกูจริงอ๋อ
อิตุ๊ดด้วย” บ็อบบี้มองหน้าทั้งสองคนสลับไปมาด้วยสีหน้าอ้อนวอนสุดๆ
“บ็อบ
ทำไมไม่ให้โน่กะจินนี่เข้าบ้านอะทำไรกันหรอ” ฮันบินเดินมาตามเพราะเขาสงสัยว่าจะคุยอะไรกันตั้งนานทำไมไม่เข้าบ้านกันสักที
“เอ้อ เมียมาตามแล้วเข้าบ้านเร็ว”
มิโนยักไหล่แบบไม่ค่อยสนใจก่อนจะแทรกตัวเบียดบ็อบบี้เข้าไปในบ้าน
“มือมึงใช่ว่าจะนิ่มเหมือนจุนจัง แหวะ ปะๆเมียเรียกเข้าบ้านแล้ว”
จินฮวานแงะมือที่ปิดปากออกก่อนจะเดินเข้าบ้านแบบไม่สนใจร่างสูงที่ยืนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
ทำไมไม่มีใครเข้าใจกูซ้ากกกกคนTT_TT
------------------------------------40%---------------------------------------
หลังจากที่มิโนและจินฮวานเข้ามาในบ้านพร้อมกับหิ้วของกินมาเต็มมือคู่หูมารผจญ(ของบ็อบบี้)ก็เริ่มออกลายป่วนไปทั่วโดยหนีไม่พ้นเรื่องเมียๆทำเอาบ็อบบี้หน้าเครียดเหงื่อแตกพลั่กๆจ้องไอสองคนนี่จนปวดตาไปหมดสาบานได้เลยตั้งแต่เขาเกิดไม่เคยใช้ลูกกะตาตี่ๆของเขาหนักขนาดนี้จ้องจนตาแทบจะถลนไอคู่หูมารผจญก็ยังไม่เลิกล้อ
กลั๊วววกลัวความจะแตก
– ฟามในจัยจากบ็อบบี้
“ไอมืดไอตุ๊ด!มึงมานี่ดิ้”
บ็อบบี้กวักมือเรียกทั้ง2คนหน้าเครียดใช้โอกาสระหว่างที่ฮันบินแกะของอยู่ในครัวมาคุยกะไอสองตัวนี้
“โทษทีว่ะไอบ็อบกูไม่คุยกะพวกปอดแหก” มิโนหันมายิ้มเย้ยบ็อบบี้ที่นั่งทำหน้าสมองตึงแบบสุดขีด
“ตายแล้ววว อิบ็อบ!!!มึงแอบชอบคนแถวนี้แต่มึงไม่กล้าบอกเขาหรอย้ะ!! โอเอ็มจีย์อ่า” ตามมาด้วยจินฮวานที่แสร้งทำเป็นตกใจพูดออกมาเสียงดัง
มือขาวๆยกขึ้นมาปิดปากของตัวเองก่อนจะแกล้งทำหน้าเหวอ
“ไอแฉดดด
กูจะหนีกลับเมกากูจะกลับไปอยู่กับมี๊กับแด๊ด!”
“บ็อบ.....จะกลับเมกาหรอ...”
“........” เหมือนจะเสียงดังไปหน่อยทีไอประโยคทีไม่อยากให้ได้ยินก็ได้ยินจั๊งงงง
ร่างโปร่งที่เดินเอาจานกับข้าวมาวางบนโต๊ะหน้าเจื่อนลงทันทีที่ได้ยินว่าบ็อบบี้จะกลับอเมริกาส่วนคู่หูมารผจญก็ปิดปากเงียบสนิทไม่ช่วยไม่มองอะไรทั้งนั้น
ไอเพื่อนเวร..........
“คือเอ่อ ไม่ใช่นะแค่ประชดเฉยๆ”
บ็อบบี้ยกมือทั้งสองข้างขึ้นก่อนจะโบกมือไปมาเป็นเชิงปฏิเสธ
“ตั้งแต่ตอนกลับมาบ้านแล้ว มีอะไรปิดบังผมหรอบ็อบ”
ฮันบินถามสีหน้าจริงจังทำเอาร่างสูงรีบกรูเข้าไปหาก่อนจะตีตูดนิ่มๆไปทีนึง
ป้าบ
“คิดมากอะไรเนี่ย
มีอะไรให้เศร้าไปกว่ามึงไม่ยอมซักผ้าเน่ากันห๊า!” ร่างสูงดึงร่างโปร่งเข้ามาล็อคคอก่อนจะยีหัวทุยๆนั่นจนยุ่งเหยิงไปหมด
“โอ้ย บ็อบ!ก็ผมได้ยินอะไรจะกลับเมกาๆก็ไม่รู้”
มือขาวพยายามแกะแขนแกร่งที่ล็อคคอเขาอยู่ให้ออกไปทั้งตีตูดทั้งขยี้หัว
ไอมนุษย์หมีพูห์นิสัยไม่ดี! ผมจะเอาสลิปเปอร์หมีพูห์นั่นไปทิ้งงง
“กูก็แค่เถียงกับไอมืดกับอิตุ๊ดแค่นั้นเอง กูพูดเล่นหน่าไปนั่งรอกินข้าวไป๊”
พอเห็นว่าฮันบินกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วจึงปล่อยแขนก่อนจะดันไหล่ให้ไปนั่งรอตรงเก้าอี้
แปะๆๆ
“อื้มๆ
นับว่าแก้ปัญหาได้เยี่ยมเก่งจังเพื่อนใครเนี้ย”
เสียงปรบมือดังขึ้นสองสามทีก่อนจะตามมาด้วยคู่หูเตี้ยสูงที่เพิ่งจะโผล่มาหลังจากเงียบไปสักพักนึง
“ใครเพื่อนมึง” บ็อบบี้ส่งค้อนวงเบ้อเร้อไปให้ทั้งสองคนโทษฐานทำฮันบินใจเสีย
“โอ๋เอ๋
ไอบ็อบเพื่อนร้ากกจินนี่ก็แค่แหย่เล่นเองน้ะไม่งอนจินนี่น้า”
ร่างเล็กเข้ามาเกาะแขนแกร่งก่อนจะเอาหน้าถูไปถูมาตามสไตล์จินนี่
“เออไอบิ
เพื่อนแกล้งแค่นี้ไม่ได้อ่อว้ะซีเรียสไร555555”
“กูจะไม่คุยกับพวกมึงจนกว่าจะเลิกล้อกูเรื่อง เมีย”
พูดจบบ็อบบี้ก็เบ้ปากก่อนจะเดินสะบัดตูดไปเล่นกับฮันบิน
หลังจากนั้นนับสิบนาทีมิโนและจินฮวานก็พยายามง้อพยายามหลอกคุยด้วยกับบ็อบบี้แต่ผลที่ได้คือเจ้าตัวไม่สนใจทำเป็นไม่ได้ยิน
นั่งเล่นเกมในโทรศัพท์กับฮันบินต่อไป จนทั้งคู่เริ่มหมดความอดทน
“มันเอาจริงว่ะอิตุ๊ด ดูดิน่าจะเครียดมากเลยอะ”
มิโนพูดกระซิบกับจินฮวานที่นั่งอยู่หลังโซฟา
“ยอมๆมันไปล้ะกัน โถ่จินนี่อุตส่าห์จะช่วย
คนแอบชอบมันก็อยากบอกความในใจกันทั้งนั้นแหละ มีอินี่อยู่คนเดียวเนี่ยที่ไม่ยอมบอก
ตุ๊ดเซ็งงง” เป็นเพื่อนกับไอบ็อบมาก็หลายปีก่อนที่มันจะไปเมกาซะอีกไม่เคยเห็นมันมีความรักครั้งไหนที่มันปอดแหกเท่านี้มาก่อนเลย
น่าจะชอบมากจริงๆ
แต่ตุ๊ดก็ช่วยอะไรไม่ได้
พกรี๊ดดดด อิเพื่อนหัวดื้อ!
“บ็อบ!!
จินนี่กับไอมืดยอมแพ้แล้วก็ได้!” ร่างเล็กลุกขึ้นยืนก่อนจะตะโกนเรียกเพื่อนสนิท
“ดีมากเลย อิตุ๊ดเพื่อนรักของบ็อบ” บ็อบบี้ยิ้มกว้างจนปากจะฉีกจนถึงหู รอบนี้กูwinnnnnnnโว้ยยย
“ถึงกูไม่ล้อ แต่อย่านึกว่ากูจะลืมนะ จัมวรั้ย!!”
บ็อบบี้หุบยิ้มแทบไม่ทันพอเจอประโยคสุดท้ายเข้าไป
อีตุ๊ดยิ่งความจำดีๆอยู่ด้วย
หมายความว่าเขาต้องโดนมันขู่อีกงั้นหรอ?เป็นลูกไก่ในกำมือของมันงั้นหรอ?
ไปดักตีหัวมันดีมั้ยเนี่ย เอาเหอะว้ะอย่างน้อยก็สบายใจได้แล้ว
เหอะจะแกล้งกูหรอ
ชาตินี้ยังเร็วไปโว้ยยยย หึหึ
“................” ฮันบินมองหน้าร่างสูงข้างๆเขาที่นั่งยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่คนเดียวแบบกลัวๆ
มันเหมือนตาแก่เฒ่าหื่นกามคิดจะทำอะไรไม่ดีเลยอะครับ
ว่าแล้วฮันบินก็ค่อยๆเขยิบตูดของตัวออกห่างจากร่างสูงเล็กน้อย
“เห้ย!!! ไอบิ!!.”
จู่ๆมิโนที่ไปนั่งรื้อนั่งส่องอยู่แถวๆตู้รองเท้าก็โพล่งขึ้นมาเสียงดัง
“มีอะไรเพื่อนมืด” บ็อบบี้ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีใบหน้ายังคงเปื้อนยิ้มอยู่ตลอดเวลา
ผิดกับตอนที่เข้ามาในบ้านตอนแรกอย่างเห็นได้ชัด
“มีหมามาขี้ใส่ไนกี้จอร์แดนของมึงงง!!!”
“.........................”
บอกทีว่าผมหูฟาดไป..........
“โห่ แม่งเหยียบซ้ำจนเละติดรองเท้าด้วยว่ะ!”
“กรี๊ดดด!
ลูกพ่อออออออออออออออออออออออออออT__T!!!” บ็อบบี้แทบจะทรุดลงไปกองกับพื้น โฮรร
..................
ผมขอโทษง่าบ็อบบี้
Bonus
ก่อนที่จะเกิดเรื่องวุ่นวายมานี่ผมกับจินฮวานก็มีโอกาสมานั่งกินต๊อกแถวๆบ้านอิตุ๊ดนั่นแหละโอกงโอกาสไรไม่มีหรอกมันลากมากินนั่นแหละโมโหหิวอะไรมาไม่รู้ตามไปจิกถึงบ้านต้องแอบฮันบินลงมาเนี่ยชุดก็มาสภาพชุดนอนเกงวอร์มกับฮู้ด
ที่บ่นก็มาบ่นในใจเพราะถ้าบ่นออกไปอิตุ๊ดมันก็จะบอกว่า
‘มึงจะมาบ่นทำหอกอะไร มึงบ่นแล้วมึงกินกับกูมั้ยก็กิน
ปั๊ดโถ้ะ’
“มึงกินหมดหรออิตุ๊ด สั่งมาเยอะขนาดนี้” ผมเหลือบมองอาหารบนโต๊ะแล้วนี่มันรวมสองมื้อของผมเลยนะ
“เอออิบ็อบ จินนี่ไปเจอผู้จายยยยยมาด้วยแหละ”
อะเมินคำถามกูอีกอะ
“กูไงผู้ชาย”
“โอ้ย
เด้ะก็เอาตะเกียบจิ้มตาบอดเลยหนิ! คือจินนี่อะไปเที่ยวกับมายเฟรนที่โรงเรียนมาแล้วผู้ชายคนนี้ก็เข้ามาขอคาคาโอะอะ
คือหล่อมากกกสูงขาวงานดีมากอ้ะ” ร่างเล็กเล่าไปก็เขินไปเอาตะเกียบตีกันบ้างล่ะกัดบ้างก็มี
“แล้วมึงเอาหัวหน้าห้องกูไปไว้ไหนห้ะ” เรื่องนี้ต้องถึงหูท่านหัวหน้า อิจินนี่นอกจายยยย
“จุนจังอะ คือที่หนึ่งในใจ
ก็แค่คุยเล่นนเห็นน่ารักเฉยๆหน่าห้ามฟ้องจุนจังน้าบ็อบ”
“มันชื่อไร”
“พี่ซังบิน
เค้าเรียนมหาลัยแล้วเว้ยยแกรรพกรี๊ดด” เอาอีกล้ะพอเขินก็เอาตะเกียบตีกันอีกล้ะรำคาญจังเห้อ
“ดูดีๆล้ะกัน
ระวังโดนสอยนะกูเตือนแล้วเพราะฉะนั้นอย่ามางอแงนะถ้าโดนขึ้นมาอะ”
ผมคีบต๊อกเข้าปากก่อนจะเอาตะเกียบชี้ๆหน้าเป็นเชิงสั่ง ยิ่งเป็นตุ๊ดตัวเล็กๆอยู่
“จ้า ตุ๊ดรู้ตุ๊ดเห็นนนน”
ระหว่างกลับบ้านก็เดินชมวิวตอนกลางคืนไปเรื่อยเปื่อยเกือบจะดีแล้วล่ะแต่ติดตรงต้องแบกอิตุ๊ดที่เกาะแขนถ่วงน้ำหนักจนไหล่แทบทรุดไปข้าง
เพราะอิตุ๊ดมันกินเยอะไปมันเลยเดินไม่ไหวพุงยื่นออกมาอีกยี่สิบเซ็น
“อิตุ๊ดเดินดีๆ ดิ้ เห้ย ตุ๊ด!มึงว่านั่นเค้าใช่โรคจิตชอบโชว์ป้ะว่ะ”
ผมสะกิดอิตุ๊ดอ้วน(ชั่วคราว)ให้ดูผู้ชายร่างสูงใส่หมวกปิดหน้าพร้อมกับเสื้อคลุมอาบน้ำตัวใหญ่ซึ่งคนปกติคงไม่ใส่ชุดคลุมอาบน้ำออกมาหรอกนอกจากโรคจิตนั่นล่ะ
“ฮื้ออ
กูไม่รู้กูเดินไม่หวายยอุ้มจินนี่กลับบ้านที” อิตุ๊ดก็ยังงอแงไม่เลิกไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาดูสักทีจนมีผญ.สองคนเดินนำหน้าผมไปแล้วก็ตามคาดครับ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด!! อีโรคจิตต!!”
“เชี่ยยย!!” คือไอโรคจิตมันเดินสวนทางมาแล้วจังหวะที่มันเปิดของตัวเองให้ดูผมดันเงยหน้าขึ้นไปพอดีภาพมันติดตาโว้ย
เข้าไปกระทืบมันดีมั้ยย
“บ็อบ!นั่นมันโรคจิตหนิ
กรี๊ดดไปโชว์ของต่อหน้าผู้หญิงได้ไงนิสัยไม่ดีที่สุด!!จินนี่จะไปจัดการ!!!” ร่างเล็กรีบลากบ็อบบี้เข้าไปหาชายโรคจิตทันทีโดยไม่มีความเกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น
“นี่แก!...................เฮือกกกกกกกกกกก!!!”
“อิตุ๊ด!เป็นอะไร!!”
พอเดินมาถึงจู่ๆจินนี่ก็เบรกเอี๊ยดดก่อนจะทำหน้าตกใจสุดขีดเอามือทาบอกก่อนจะสูดหายใจเข้ารัวๆ
“พะ.....พะ....พี่ซังบิน!!!!!!” นิ้วเล็กชี้ไปที่ชายโรคจิตแบบกล้าๆกลัวๆก่อนจะตะโกนชื่อที่ทำเอาผมช็อกเหมือนกันออกมา
“ห๊ะ?!!”
“มะ ไม่ใช่!
ไม่ใช่ผิดคนๆๆผิดคนแล้ว”
“มึงนั่นแหละพี่ซังบิน! กรี๊ดหน้าตาก็ดีแต่ทำไมมึงจังไรแบบนี้ห๊ะ
กรี๊ดดจินนี่จะเป็นลมม” ตอนนี้อิตุ๊ดก็ได้สติแตกเป็นที่เรียบร้อยแหกปากโวยวายจนเสียงดังลั่นไปหมดดีนะที่เป็นตอนกลางคืนถ้าเป็นตอนกลางวันอิพี่ซันบินคงอายจนมุดดินหนีแล้วล่ะ
โชว์ของใส่ใครไม่โชว์มาโชว์ใส่อิจินนี่
งานหยาบบอกเลย
“ไม่ใช่โว้ย!” พูดจบพี่แกก็วิ่งใส่เกียร์หมาข้ามถนนไปเลยนับว่าใจกล้ามาก
“อิบ็อบ....กูจิเป็นลม” พูดจบอิตุ๊ดก็ทิ้งน้ำหนักตัวลงมาใส่ผมดีนะที่รับไว้ทันไม่งั้นลงไปนอนกับพื้นชัว
“เออหน่า
กูเข้าใจคนเคยคุยๆกันอยู่ดีๆมาเป็นโรคจิตก็รับไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ” ผมตบบ่าเพื่อนตัวเล็กเบาๆคิดสภาพฮันบินเป็นโรคจิตโชว์ของสิ
ผมคงโดดตึกตายอ่ะ
“กูรับไม่ได้......ทำไมของพี่ซันบินถึงอันเท่าหนอน.........”
“ห่ะ”
“กูเห็นแล้วกูรับไม่ได้อะบ็อบ ทำไมพี่ซังบินถึงอันเท่าหนอนไม่ใช่เท่าขาอ้ะ!ฮือออ”
ให้ตายเหอะเพื่อนกู..........
#ฟิคผ้าห่มฮันบิน
เย้5555555555555
มาต่อแล้ววววววววววว
ฮิ้ววๆๆๆ
แถมโบนัสด้วยน๊อจ๊ออ
ความคิดเห็น