คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : BLANKETS Chapter15: รอดจ้า
“สรุปนี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย!!” ยุนกิยืนกอดอกคิ้วเรียวขมวดกันจนจะเป็นปมตารีเล็กมองสลับไปมาระหว่างบ็อบบี้และจินฮวานที่กำลังนัวเนียกับพี่จุนฮเวด้วยความไม่พอใจ ยุนกิพยายามข่มอารมณ์ที่กำลังเดือดปุดๆไม่ให้ปะทุออกมาเพราะเขาเป็นเด็กเอาแต่ใจถ้าหลุดฟิวส์ขาดขึ้นมาจะชอบทำลายข้าวของ................แต่เดี๋ยวพี่บ็อบบี้จะมองไม่ดีเลยต้องใจเย็นเข้าไว้
“ออกไปนะเว้ยย ไอเตี้ยนี่”
จุนฮเวพยายามแงะมือตุ๊กแกที่เกาะเขาไว้แน่นให้หลุดแต่ระดับจินฮวานแล้วแค่นี้ไม่สะทกสะท้าน
ในรูปหรือจะสู้ตัวจริงล่ะย้ะ!
“จุนฮเว!ม่ายยนะปล่อยยจินนี่สิปล่อยยยช่วยจินนี่ด้วยจินนี่กำลังโดนข่มขืนน”
จินฮวานแกล้งร้องขอความช่วยเหลือทั้งที่ตัวเองเป็นคนกอดเขาอยู่แถมยังกอดแน่นกว่าเดิมอีก
“มึงอะแหละจะข่มขืนกู อีเตี้ยออกไป้ๆๆๆ”
จุนฮเวดันหัวทุยๆที่กำลังนัวเนียอยู่แถวหน้าอกเขาจนเจ้าตัวทำหน้าบู้หน้าบี้ใส่
“เอ้อ!
ผมรู้แล้วบ็อบ จินฮวานกำลังทำให้บ็อบหึงอยู่นะ!!เป็นแฟนภาษาอะไรเนี่ย!ไปเอาจินฮวานกลับมา” ฮันบินที่นั่งเงียบอยู่นานรีบพูดแทรกขึ้นมาเมื่อเห็นว่าแผนกำลังจะแตก
“อะ...เอ่อ...ก็ปล่อยให้มันแรดแปบนึงไงเดี๋ยวค่อยไปลากมาจัดการทีเดียว!” บ็อบบี้ขยิบตาส่งซิกให้จินฮวานสุดชีวิตแต่อิตุ๊ดก็ไม่สนใจจนจุนฮเวที่เหลือบมาเห็นต้องสะกิดให้อิตุ๊ดรู้ตัว
ขัดจังหวะจริงจริ๊งงงงง
แต่ก็ต้องช่วยเพื่อนก่อนอะเนอะ
“มะ...ไม่! จินนี่จะอยู่กับจุนฮเวแล้ว!บ็อบก็ไปอยู่กับน้องตุ๊ดอนุบาลไป แบร่ๆ” พูดจบจินฮวานก็แลบลิ้นใส่บ็อบบี้ก่อนจะไปออเซาะจุนฮเวต่อ
งานนี้อิตุ๊ดได้กำไรเต็มๆ!
“ว่าใครเป็นตุ๊ดอนุบาลห้ะ!พี่บ็อบอย่าไปสนใจแฟนแบบนั้นเลยเลิกกับมันแล้วมากับกิเถอะ”
ยุนกิหันไปแว้ดใส่จินฮวานก่อนจะรีบวิ่งมากอดแขนบ็อบบี้ไว้
“น้องกิ อย่ายุให้พี่บ็อบเลิกกับแฟนสิ”
ฮันบินพยายามพูดเจรจากับน้องเขาดีๆแต่ดูเหมือนจะยิ่งทำให้น้องเขาอารมณ์เสียกว่าเดิมอีก
“ไม่ได้ยุ!แค่หาทางที่ดีกว่าพี่บื้อไม่ต้องยุ่ง”
“พูดกับพี่เขาดีๆสิยุนกิ!”
บ็อบบี้ดุยุนกิไปจนเจ้าตัวหงอ
เขาไม่ชอบให้ใครมาตะคอกใส่ฮันบินยิ่งเป็นคนไม่สู้ใครแถมยังทำหน้าจ๋อยอีกเขาไม่ชอบจริงๆ
“เดี๋ยวมานะจ้ะ จุนจัง” จินฮวานกระซิบบอกจุนฮเวก่อนจะปล่อยมือที่กอดจุนฮเวอยู่โดยจุนฮเวรีบพยักหน้ารัวๆแถมยังดันให้ออกไปพ้นๆแล้วรีบใส่เสื้อทันที
เฮ้อ
เสียดายจังแต่ได้กอดก็คุ้มแล้วล่ะเย้ๆ
“บ็อบไม่ง้อก็หายงอนเองก็ได้!กลับบ้านไปต้องโดนลงโทษนะรู้มั้ย!!!”
จินฮวานเดินมาตรงหน้าของบ็อบบี้แล้วยืนกอดอกแล้วออกคำสั่ง
“ส่วนน้อง ยุนกิใช่มั้ย ถ้าน้องรู้ว่าเขามีเจ้าของแล้วก็ไม่ควรยุ่งไม่ควรยุให้เลิกกันด้วยต้องเป็นตุ๊ดที่มีคุณค่านะลูกต้องเลือกได้
ไม่ได้ทำตัวจะแย่งของคนอื่น”
จินฮวานวางมือลงบนบ่าของยุนกิก่อนจะพูดเสียงอ่อนใส่ ทำไมรู้สึกตัวเองกำลังเป็นแม่สอนลูกสาว
“ไม่ต้องมาสอน!
ก็กิชอบพี่บ็อบมากๆหนิมากๆๆๆเลยด้วย...” เด็กดื้ออย่างยุนกิเหมือนจะไม่ฟังแต่ก็ทำให้ใจเย็นลงได้
“แต่ถ้าเขามีเจ้าของแล้วก็ควรจะหยุดนะอย่าไปแย่งความสุขของเขาเลย” ฮันบินและบ็อบบี้พยักหน้าเห็นด้วยรัวๆโดยเฉพาะบ็อบบี้พยักหน้าจนคอแทบหลุด
“ก็ไม่อยากจะแย่งซะหน่อย.........แค่ไม่เชื่อว่าพี่บ็อบจะมีแฟนแล้ว”
“เชื่อพี่เถอะ
มาอยู่แก๊งค์พี่มั้ยล่ะผู้ชายหล่อๆกว่าอินี่เยอะแยะเลยนะ”
พอพูดถึง
อินี่ จินฮวานก็ผลักหัวบ็อบบี้จนคนโดนผลักได้แต่ทำหน้างงใส่
“กิตัดใจจากพี่บ็อบไม่ได้หรอก!ยังไงก็ไม่ได้!โอ้ะ............”
จินฮวานเปิดรูปในโทรศัพท์ให้น้องยุนกิดูเป็นรูปผู้ชายผิวสีแทนกำลังยิ้มตาปิดอย่างน่ารักจนน้องยุนกิถึงกับหลุดปากร้องโอ้ะออกมา
หัวใจกำลังเต้นตึกตักเหมือนว่าจะเจอคนที่ใช่
“ฮันแหน่ะ
ถูกใจล่ะสิเดี๋ยวพี่ติดต่อให้เอามั้ยจ้ะเอาคาคาโอะมาเดี๋ยวพี่ลากเข้ากลุ่ม ฮิฮิ” ยุนกิยอมยื่นโทรศัพท์ให้อย่างว่องไวก่อนจะหันมาพูดกับบ็อบบี้
“พี่บ็อบ
ยุนกิจะยอมเลิกเกาะแกะพี่ก็ได้แต่ถ้าพี่โสดเมื่อไหร่พี่เตรียมตัวไว้เลย”
“โอเคน้องรัก!”
รอดแล้ววววววววววววโว้ยยยยยยย
------------------------------------------------------60%-------------------------------------
เสียงเชียร์ดังลั่นไปทั้งสนามในที่สุดการแข่งขันบาสประเพณีก็ได้เริ่มขึ้นแต่ดูเหมือนในตอนนี้ทีมของบ็อบบี้กำลังคุมกระแสของเกมไว้ได้
“อ้ายยยยยย จุนจัง!!!!สู้เค้าๆๆๆ! เอ้ะ อิหน้าปลาไหลลืมย่างนั่นใคร!มาชนจุนจังของจินนี่ทำม้ายยย”
ร่างเล็กที่ยืนอยู่บนเก้าอี้กำลังดีดดิ้นเร่าๆแหกปากส่งเสียงเชียร์จนเรียกได้ว่าเป็นแกนนำเชียร์ก็ว่าได้ถึงจะเชียร์อยู่แค่คนเดียวก็เถอะ
ฮันบินกับรุ่นน้องตัวเล็กที่ยืนอยู่ด้านล่างก็ไม่ได้จะห้ามอะไรจินฮวานเพราะยังไงห้ามไปเจ้าตัวตอนนี้ก็คงไม่ฟังอะไรหรอก
“พี่บื้อ
ทำไมเจ๊ไม่เชียร์พี่บ็อบล่ะทำไมเชียร์แต่พี่จุนฮเว....”
เจ๊ในที่นี้ก็หมายถึงจินฮวานอะแหละ
แย่ล่ะ
ไอเด็กนี้สงสัยแล้ว...
“คง....ไม่รู้อ่ะคงจะประชดอะแหละมั้งฮ่าๆ”
ฮันบินรีบขำกลบเกลื่อนแล้วตีเนียนหันไปสนใจการแข่งขันต่อ
“แล้วพี่บื้อก็เชียร์แต่พี่บ็อบด้วย มันยัง...........”
“ไมโน่!!สู้วววววๆๆๆ”
ฮันบินรีบโพล่งชื่อของมิโนออกมาทันทีก่อนที่น้องเขาจะสงสัยไปมากกว่านี้แต่เหมือนจะเชียร์ดังไปหน่อยทำให้มิโนหันมายักคิ้วให้ทีนึงจนคนในระแวกนั้นหันมามองฮันบินเป็นเชิงว่า ‘เมิงจะเชียร์ฝ่ายตรงข้ามทำหอกอะไร’
“ที่กิเลิกเกาะแกะไม่ได้หมายความว่ากิเลิกชอบพี่บ็อบหรอกนะแต่แฟนพี่เค้าเล่นออกมาพูดขนาดนี้แต่............ถ้าพี่บ็อบโสดล้ะก็”
รุ่นน้องตัวเล็กส่งสายตาให้ฮันบินประมาณว่ารู้ใช่มั้ยว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เหมือนน้องเขาจะเคลือบแคลงใจอยู่หน่อยๆแฮะ….
“ทีมสีแดง ขอเปลี่ยนตัวผู้เล่น!!” เสียงสัญญาณนกหวีดดังขึ้นก่อนจะตามด้วยเสียงประกาศตามมา
ฮันบินรู้สึกแปลกๆตั้งแต่เริ่มควอเตอร์ที่สองทีมของบ็อบบี้เปลี่ยนตัวผู้เล่นไปแล้วสองคนในขณะที่อีกฝ่ายยังไม่มีการเปลี่ยนตัวผู้เล่นเลยสักครั้ง
และดูเหมือนมิโนกำลังกังวลอะไรสักอย่างอยู่ด้วย
“กิเดี๋ยวพอจบควอเตอร์นี้แล้วเราไปหาบ็อบกัน”
“แล้วเจ๊อะ”
“มีหรอรายนั้นจะไม่ไป เดี๋ยวก็เผ่นแน่บไปคนแรกเลย”
ไปหาจุนฮเว-__-
ฮันบินและยุนกิเดินตามจินฮวานที่กำลังเดินลากเก้าอี้นำหน้าไปหาบ็อบบี้ที่กำลังนั่งพักอยู่ข้างสนามโดยปกติแล้วคนที่ไม่เกี่ยวข้องจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าแต่
แค่มีน้องยุนกิทุกอย่างก็ง่ายไปหมดก็นะลูกผอ.นี่หว่า
“บ็อบโอเคมั้ย” ฮันบินถามบ็อบบี้ที่กำลังนั่งหอบแฮ่กๆอยู่
“มิโนได้ส่งอะไรมาบอกบ้างมั้ย? แค่กๆ”
บ็อบบี้ถามก่อนจะกระดกน้ำอึกใหญ่
“ไม่นะ
เกิดอะไรขึ้นรึป่าว”
“ฝ่ายนู้นมันเล่นโกงอะดิทำไอจีมินขาเจ็บจนลงเล่นต่อไม่ได้
นี่กูก็โดนศอกมันเข้าที่ท้องยังจุกอยู่เลย” บ็อบบี้พูดเสียงเครียดพลางลูบๆท้องตัวเองไปด้วย
“เป็นอะไรมากรึเปล่า?เล่นไหวมั้ยทายายัง?แล้วกรรมการไม่เห็นหรอ”
“ก็ไม่เห็นอะดิคงตอนเผลออะแหละ แต่อยู่ๆตอนแข่งไอมิโนมันมากระซิบว่าระวัง” จากที่เดาไอมืดคงหมายความว่าให้ระวังทีมฝ่ายมัน
แต่ฟังจากน้ำเสียงดูเป็นห่วงน่าจะหมายถึงเรื่องที่เล่นแรงมากกว่าเยาะเย้ย
“โค้ช
ผมขอไปเข้าห้องน้ำนะครับ”
ขณะนั้นมีผู้เล่นในทีมคนนึงขออนุญาติโค้ชไปเข้าห้องน้ำคนที่อยู่ระแวกนี้ได้ยินกันหมดแต่ดูเหมือนอีกสามคนที่เป็นตัวสำรองจะขอไปด้วยเพราะโดนใช้ให้ไปซื้อของเพิ่ม แต่หลังจากผ่านไปสิบนาทีจวนจะได้เวลาแข่งควอเตอร์ที่สามแล้วทั้งสี่คนที่ขอตัวออกไปก็ยังไม่กลับมาทำเอาทั้งทีมร้อนรนพยายามติดต่อก็ติดต่อไม่ได้
“ถ้าไม่มีตัวสำรองล่ะแย่แน่
แถมไอเซยงก็ยังไม่กลับมาอีกเข้าห้องน้ำบ้านไหนของมันว้ะ”
ดูเหมือนบ็อบบี้จะหัวเสียมากหงุดหงิดจนนั่งไม่ติดพื้น
“กูโทรแล้วมันก็ไม่รับ ทำไงดีว้ะคนก็ขาด”
“ตอนนี้คนที่เหลือเตรียมตัวแข่งไป
เจ้าจุนฮเวให้เพื่อนแกตัวเล็กๆไปตามดงอุคมาไอนั่นมันพอเล่นได้อยู่”
โค้ชออกคำสั่งเด็ดขาดให้จุนฮเว
“ตอนนี้ดงอุคคงอยู่ที่ห้องชมรมดนตรีตึกห้า บอกให้ไปด่วน”
“ไปเลยอิตุ๊ด!
ให้ว่องเหมือนตอนเจอผู้ชาย ดงอุคที่หล่อๆมีคนเดียว ไป!”
บ็อบบี้บอกเสียงจริงจังจนจินฮวานลุกลี้ลุกลนรีบแจ้นไปเลยทันที
“ให้เร็วที่สุดนะจินฮวาน!”
จุนฮเวยกมือป้องปากตะโกนบอกกับจินฮวานที่กำลังวิ่งอยู่ทำให้ร่างเล็กหยุดวิ่งแล้วหันมาส่งจูบให้กับจุนฮเวก่อนจะวิ่งออกไปด้วยความเร็วกว่าเดิม
“จูจุ๊บนะที่รัก!ด้วยพลังแห่งตุ๊ด จะจัดการภายในห้านาทีจย่ะ!!” จุนฮเวพยักหน้ารีบโบกมือเป็นสัญญาณว่าให้ไปได้แล้ว
จินนี่จะกรี๊ดจุนจังไม่ไล่จินนี่
“เดี๋ยวฉันต้องไปคุยกับกรรมการเรื่องการเปลี่ยนตัวผู้เล่นในกรณีฉุกเฉิน
ไม่แน่อาจจะหยุดการแข่งขัน”
โค้ชพูดทิ้งไว้ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะกรรมการที่อยู่ด้านข้างสนามอีกฝั่ง
“โถ่เว้ย ไอพวกเวร!ทำไมไม่รับโทรศัพท์ว้ะ” บ็อบบี้กระแทกโทรศัพท์ไว้ข้างๆตัวอย่างอารมณ์เสีย
“เดี๋ยวผมไปตามหาให้นะบ็อบใจเย็นๆนะ”
ฮันบินตบบ่าบ็อบบี้เบาๆ
“ เห้อถ้าเกิดอะไรขึ้นก็รีบโทรมานะเอายุนกิไปเป็นเพื่อนด้วยล้ะกัน”
บ็อบบี้ยืนขึ้นก่อนจะเอามือวางไว้บนหัวของฮันบินแล้วตบปุๆเบาๆไปสองสามที
“ชิ
ยังไงก็น่าสงสัยแต่...ตอนนี้ช่างมันเถอะรีบไปตามพวกนั้นกันเถอะ”
ยุนกิพูดไปพลางกรอกตามองบนก่อนจะลากฮันบินออกไปทันที
ผ่านไปห้านาทีจนการแข่งกำลังจะเริ่มขึ้นทั้งฮันบินและน้องกิที่ไปตามคนในทีมก็ยังไม่กลับมามีก็แต่จินฮวานที่ไปตามดงอุคกลับมาแค่สองคนจนตอนนี้ก็ได้เวลาลงสนามแล้วด้วย
บ็อบบี้ที่ตอนนี้ร้อนรนใจกังวัลจนแทบไม่สนใจเรื่องการแข่งขันแล้วเดินวนไปวนมาในมือยังถือโทรศัพท์ไว้รอฮันบินติดต่อกลับมาจนจุนฮเวต้องคอยบอกให้ใจเย็นเข้าไว้
คาท๊ก
เมื่อเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นบ็อบบี้รีบเปิดขึ้นมาดูทันทีคาดไว้ว่าจะเป็นข้อความของฮันบินแต่กลับไม่ใช่เป็นมิโนตะหากแต่เมื่อเปิดข้อความดูแล้วบ็อบบี้ก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ
‘ไอเชี่ยบ็อบ!
คนในทีมกูก่อเรื่องมันจะจัดการทีมมึง’
เขาพยายามตีความว่าจัดการทีมมึงในที่นี้คือยังไงตอนเล่นบาสหรืออะไรกันแน่บ็อบบี้เงยหน้ามองไปฝั่งทีมตรงข้ามก็เห็นว่ามิโนโดนยึดโทรศัพท์ไปโดยโค้ชของฝั่งนั้นดูเหมือนจะโดนตำหนิประมาณว่า
มัวแต่เล่นโทรศัพท์จะแข่งอยู่แล้วประมาณนี้มั้ง
“พี่บ็อบ!ฮืออออออออออออ!ฮือออ” ร่างเล็กที่วิ่งกระหืดกระหอบพร้อมกับร้องไห้เข้ามากอดบ็อบบี้ก่อนจะพูดไม่เป็นภาษา
“เป็นอะไร!ใจเย็นๆค่อยๆพูดกิ
พี่อยู่นี่แล้วๆ” ตอนนี้เองที่เขาเพิ่งสังเกตว่าฮันบินไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วย
“พี่ฮันบิน ฮึก พี่เค้าไปช่วยพี่อีกสี่คนที่กำลัง ฮืออออที่กำลังโดนกระทืบอยู่ฮึก”
“ห้ะ!!แล้วไงต่อ!!!!!”
“แล้วพี่เขาก็โดนจับตัวไปด้วย! ฮือออออออ ผมเข้าไปหาในห้องน้ำออกมาก็เห็นพี่ฮันบินยืนเถียงกับไอพวกนั้นแล้วโดนลากไปเลย
ฮึกๆผมช่วยไม่ได้ฮืออออออออออ” ยุนกิร้องไห้ออกมาอย่างหนักตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยเจอเหตุการ์ณแบบนี้มาก่อนเขาเป็นห่วงว่าพี่ฮันบินจะเจออะไรบ้างเขาช่วยอะไรไม่ได้เลยคิดได้อย่างเดียวต้องรีบวิ่งกลับมาบอกพี่บ็อบ
หึ
ในที่สุดก็เข้าใจความหมายที่ไอมิโนส่งมา
“ไหน!!!!!ไอพวกเหี้ยตัวไหนส่งคนไปกระทืบคนของกู!!!”
บ็อบบี้ตวาดลั่นออกไปทำให้ทั้งสนามเงียบกริบหันมามองบ็อบบี้เป็นตาเดียว
ร่างสูงที่ตอนนี้ฟิวส์ขาดเป็นที่เรียบร้อยเดินออกไปกลางสนามไม่สนใจเสียงค้านจากโค้ชก่อนจะชี้นิ้วไปยังทีมฝั่งตรงข้ามที่กำลังนั่งหน้ายิ้มระรื่นอยู่
“พวกมึงทุกตัว!!นั่งอยู่ตรงนี้ก่อน
จุนฮเว!มาเฝ้าพวกมันไว้ใครกล้าหนีไปแม้แต่ตัวเดียว กูจะตามไปกระทืบให้จมตีนเลยคอยดู!!!!”
“กิ!นำทางเร็ว!!”
อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปล่ะฮันบิน..............
#ฟิคผ้าห่มฮันบิน
ฟิวส์ขาดล้ะแจร้5555555555
ด้วบบบ55555555555555555
ความคิดเห็น