ศึกพิมเร็ว!!!

เนื้อเรื่อง

 ฉันมีนามที่แสนเพราะพริ้งว่า พลอย ฉันเป็นคนที่ชอบเล่นเกมมากจนทำให้กลายเป็นนักพิมแสนโหดร้าย!!! 
ทุกปีจะมีการแข่งการพิมเร็วซึ่งปีที่แล้วฉันยังไม่กล้าลงเพราะฉันเป็นคนขี้อาย เวลาเจออะไรด้านจะไม่ด้าน มันกลับยับเยินดูไม่ได้เลยล่ะค่ะ แต่ปีนี้ฉันคิดว่าการพิมของฉันเป็นการพิมที่มหาโหดแล้วซึ่งได้ฝึกอย่างตั้งใจ แม้ว่าจะลำบากยากเย็น หนาวเหน็บเหมือนกับอยู่กลางป่า ไปอาศัยที่ขั้วโลกเหนือหรือเดินทางอยู่ที่ทะเลยทรายซาฮาร่า อาจจะเหนือกว่านั้นด้วยซ้ำ (ฝึกพิม?) 
และแล้วศึกงานแข่งพิมเร็วปีนี้ก็มาถึง ศึกนี้จะจัดที่กลางทะเลสาบเกด ทะเลสาบเกดเป็นทะเลสาบที่เหม็นเน่า แม้แต่ปิดจมูก ใส่เสื้อนักอวกาศที่ปกปิดไว้อย่างดีมีอ๊อกซิเจนเตรียมพร้อม กลิ่นนี้ก็ยังทะลักแทรกแซงเข้ามาได้ นักวิทยาศาสตร์คนหนึ่งชื่อแนนนี่จึงจัดให้ทะเลสาบนี้เป็นทะเลสาบมหัศจรรย์ที่มีกลิ่นอมตะและยิ่งใหญ่ที่สุดในบรรดากลิ่นทั้งมวล
กติกาเกมนี้คือ หากใครพิมเร็วและเป็นฝ่ายชนะจะได้รับเงินรางวัลหนึ่งล้านบาทพร้อมกับต๋วเครื่องบินไป-กลับ ไทย-ญี่ปุ่นเป็นเวลาหนึ่งปีเต็มและสามารถไปกี่คนก็ได้แต่ห้ามเกิน 2 คน (...) แต่หากว่าใครเป็นผู้แพ้ต้องโดดลงทะเลสาบเกด (ลงไปตาย...)  กรรมการผู้ตัดสินสูงสุดในศึกนี้คือ ท่านแนน!!!
ฉันนับถือท่านแนนคนนี้มากเพราะว่าท่านเป็นสตรีที่ทรงสง่างาม ร่ำรวย เฉลียวฉาด มีมานะและสติปัญญาที่ยิ่งใหญ่ล้ำเลิศเหนือผู้ใดแต่ละคำที่ท่านผู้นี้พูดออกมา หากผู้ใดไม่ฟังแล้วถือว่าเป็นสิ่งที่น่าเสียใจที่สุดในชีวิต (คุคุ)แต่สิ่งที่เด็ดที่สุดสำหรับเธอคือมีมืออันพริ้วไหวซึ่งสามารถพิมพจนานุกรมราชบัณฑิตเล่มนึงใช้เวลาเพียงห้านาทีเท่านั้น!!!
เอาล่ะ! ฉันจะมามัวบรรยายสิ่งล้ำค่าอย่างนี้นานๆไม่ได้ เราต้องจัดการเรื่องของเราก่อนว่าจะชนะรึเปล่า 
ทันใดนั้นเองฉันเผลอตัวสะดุดล้มอึหมาที่ระเกะระกะอยู่ ล้มใส่คนๆนึง....พอฉันเงยหน้าขึ้นไปมองกลายเป็นชายที่เข้าร่วมแข่งด้วย เขาเป็นคนหน้าตาคมเข้มดี ฉันคิดว่าอาจเป็นพรมลิขิตที่ทำให้ฉันสะดุดไปโดนอึหมาแล้วเราก็มาพบกัน (น่ายินดีหรอจ๊ะ?) เขามองหน้าฉันและยิ้มให้อย่างอ่อนโยนแล้วเอ่ยปากพูดว่า
   "ใครใช้มาแตะต้องตัวผม ห๊า!!!"    แม้ว่าเป็นคำพูดเช่นนี้แต่ก็ยิ้มให้...
ฉันรีบออกจากตัวของเขาและขอโทษด้วยกิริยามารยาทชาวไทยอย่างพวกเรา
เวลาผ่านไป รองกรรมการที่ชื่อว่า กินเด กับรองของรองกรรมที่ชื่อว่า พังจอย เรียกตัวผู้เข้าแข่งทุกคนมานั่งประจำที่ ฉันรู้สึกตื่นเต้นมาก จากการเริ่มแข่งก็คือจะให้หนังสือเล่มหนามาให้เล่มนึงและเขาบอกว่าให้พิมให้หมด ทั้งสารบัญ บรรณานุกรมมทุกสระทุกตัวอักษรและผู้ตรวจคือท่านแนนที่จะตรวจทุกคำเพียงเดียว หากใครพิมผิดแม้แต่คำเดียวตัวอักษรเดียวถือว่าจบสิ้น 5....4...3....2....1...0... เริ่มการแข่งได้!!!!!!!!!
ฉันเริ่มพิมด้วยมือที่ฝึกเข้มมานานแสนนาน....เวลาผ่านไปฉันพิมเสร็จและส่งไป....และ...!!!!!ฉันผ่านรอบแรก!!!!!
ไม่มีวันไหนที่ฉันดีใจเท่าวันนี้มาก่อน ในที่สุดผลการฝึกเข้มก็สามารถผ่านรอบแรกไปได้ รู้สึกมีกำลังใจไปรอบสองได้แล้วจิ >w< ฉันมองคนที่เข้ารอบอย่างฉันดู จาก 100 คนเหลือเพียง 3 คน นั่นคือไอแว่นแคะขี้มูก ใครก็ไม่รู้ชื่อว่า หัวเราะสิ กับชายอีกคนนึงซึ่งชื่อว่าเคน !!! เอ๋ !!!! นี่มันคนที่ฉันสะดุดอึหมาแล้วไปล้มใส่นี่ เก่งขนาดนั้นเลยหรือ???
เวลาผ่านมา ถึงรอบที่สองฉันนั่งประจำที่ พอรองกรรมการและรองของรองกรรมการยิงปืนเริ่มฉันใช้มือทรงพลังพิมไม่ยั้ง แต่พอหันไปมองเคนปรากฎว่าเคนพิมราวกับสายน้ำที่ไหลเชี่ยวหรือสายลมที่พัดดั่งพายุ และ...เวลาผ่านไปฉันเหลืออีกสองหน้าแต่เคนพิมเสร็จแล้ว ที่เหลือก็รอท่านแนนตรวจสอบคำทุกคำว่ามีคำไหนผิด 
พอฉันพิมพ์เสร็จท่านแนนก็บอกว่า "คุณไม่ต้องเอามาให้แล้วล่ะ" เมื่อได้ยินคำนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าเคนเป็นฝ่ายชนะแล้ว
ทำให้ความฝันที่ฉันฝึกมาล้มเหลวอย่างไม่เป็นท่า....
สุดท้ายฉันก็เห็นเคนรับของรางวัลเงินรางวัลทุกอย่างบนเวทีที่ยิ่งใหญ่นั่น ฉันคิดว่าถ้าฉันชนะและได้ยืนบนเวทีและรับของรางวัลที่สูงส่งจากท่านแนนล่ะก็คงจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ดีที่สุดในชีวิตทั้งมวลของเราแล้วล่ะ
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาฉันยังคงเล่นเกมและพิมพ์ไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมายและความฝันรอจนจะถึงศึกครั้งต่อไปอีกที แล้วฉันก็จะลงแข่ง
เวลาผ่านไปอีก 1 ปี....ในที่สุดวลาที่ฉันจะได้ขึ้นเวทีก็มาถึง ทันใดนั้นเสียงที่คุ้นเคยก็เข้ามาในหู
   "อ้าว ยัยคนที่สะดุดอึหมาปีที่แล้วนิ" 
ใช่! นี้คือเสียงเคนผู้ที่ชนะการแข่งขันเมื่อปีที่แล้ว โผล่หน้ามาอีก....งั้นฉันก็ไม่มีสิทธิ์ชนะน่ะสิ ToT
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย..........................................................