SF' KSSM & THE STAR

ลำดับตอนที่ #1 : เจ้าชายนิทรา Kangsom-Smile feat.Ritz

SF' เจ้าชายนิทรา

 

หน้าต่อไปคงต้องเป็นตอนที่เจ้าชายจุมพิตเจ้าหญิงสินะ

 

ใช่! เท่าที่ฟังมามันก็เป็นแบบนี้

 

เอ๋...แล้วหน้าสุดท้ายมันหายไปไหนหล่ะ

 

     โอเคๆ ฉันรู้ว่ามันกิ๊กก๊อกมากที่เด็กสาวอายุ 19 อย่างฉันจะมานั่งอ่านหนังสือนิทานในตำนานอย่าง 'เจ้าหญิงนิทรา' ก่อนนอนแต่ก็นะ...มันเป็นความฝันระดับท๊อปเท็นของเด็กสาวตัวน้อยๆเลยหล่ะที่ จะมีเจ้าชายมาจุมพิตเหมือนในนิทราและครองคู่กันตลอดไป

 

"ฮ้าว~ อีกหน้าเดียวก็จบแล้ว"

 

"อะ...อ้าว หน้าสุดท้ายหายไปไหนหล่ะ?"

 

     และนั่นก็ทำให้ฉันงงเป็นไก่ตาแตกเพราะพอเปิดไปหน้าสุดท้ายก็พบกับความว่างเปล่า มีแต่กระดาษสีขาวใบหนึ่งแปะอยู่เท่านั้น แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นแต่เพราะตอนนี้ฉันง่วงเข้าขั้นโคม่าแล้วเลยไม่ได้ สนใจอะไรมาก

 

....................

 

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง

 

     นาฬิกาสีหวานบนหัวเตียงดังขึ้นปลุกให้ฉันต้องตื่นจากนิทรามาพบกับโลกแห่งความเป็นจริง แต่ก็ยังสงสัยไม่หายว่าทำไมนิทานหน้าสุดท้ายถึงหายไป

 

ตื้ด ตื้ด ตื้ด

                                                       

"ฮัลโหลค่ะ"

 

"ไปมหาลัยเดี๋ยวนี้เลยหรอคะ?"

 

"โอเคค่ะ..."

 

     ฉันก็ไม่เข้าใจนะว่าทำๆไมอาจารย์ท่านถึงโทร.มาเรียกฉันไปมหาลัยแต่เช้าขนาด นี้ สงสัยว่าจะมีเรื่องด่วนจริงๆ อ้อ! อีกอย่างฉันหน่ะว่าที่คุณหมอสุดสวยนะ

.

 

.

 

.

 

"สวัสดีค่ะอาจารย์พิมล เรียกหนูมามีอะไรรึเปล่าคะ?"

 

"ทาง คณะมีโครงการพิเศษสำหรับนักศึกษาที่มีระดับผลการเรียนดีหน่ะจ้ะ เราก็เลยอยากจะให้หนูได้รับโอกาสนี้ที่จะได้ไปฝึกงานกับคณะแพทย์จ้ะ"

 

"ฝึกงาน?! ตะ...แต่หนูพึ่งเรียนปี 1 เองนะคะ"

 

"อาจารย์เชื่อว่าหนูทำได้นะจ๊ะโสรญา และนี่รุ่นพี่ที่จะไปกับหนู"

 

     หลังจากที่อาจารย์พิมลพูดจบก็มีรุ่นพี่ตัวเล็กแต่หน้าหล่อใสกิ๊งเดินออกมา ฉันนึกว่าโลกใบนี้จะพรากผู้ชายตัวเล็กไปแล้วซะอีก

 

"นี่จ้ะ! พี่หมอเรืองฤทธิ์เรียกเขาว่าพี่หมอริทก็ได้"

 

"สวัสดีครับน้องสมาย :)"

 

     พอพี่หมอริทพูดจบเขาก็ส่งยิ้มละลายใจมาให้ฉันหนึ่งที โอ้พระเจ้า...เขาเป็นผู้ชายที่หน้าหวานแถมยังยิ้มละลายใจมากเลย อ่า...แอบเขินเบาๆ =////=

 

"สะ...สวัสดีค่ะพี่หมอ เอ่อ...ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ .///."

 

     ฉันหลุบตาต่ำลงทันทีหลังจากที่พูดทักทายแบบตะกุกตะกักเมื่อกี้ ก็เพราะพี่หมอริทจ้องฉันด้วยสายตาหวานฉ่ำอย่างไม่ยอมลดละ

 

"เอ้าๆ มัวแต่เขินกันอยู่ได้ รีบทำความรู้จักกันซะนะเพราะพวกเธอต้องทำง่นด้วยกันอีกนาน"

 

"..............."

 

"เอาหล่ะๆ เดี๋ยวอาจารย์ไปก่อนนะต้องไปประชุมต่อ"

 

"สวัสดีครับ/ค่ะอาจารย์พิมล"

 

     และแล้วอาจารย์พิมลก็ทิ้งฉันไว้กับเจ้าชายรูปงาม แล้วฉันจะเริ่มคุยกับพี่หมอเขายังไงเนี่ย? หน้ายังไม่กลัาจะมองเลย

 

"สมายหนูเป็นอะไรรึเปล่า?"

 

"อะ...เอ่อ ไม่ค่ะไม่"

 

"งั้นพี่จะพาไปดูเคสตัวอย่างที่พี่ศึกษาไว้ก่อนแล้วกันนะ"

 

"ค่ะ!"

 

     ฉันเงยหน้าขึ้นตอบรับอย่างมั่นอกมั่นใจแต่ฉันก็คิดผิดที่เงยหน้าขึ้นไปมอง หน้าพี่หมอ นี่เขามองหน้าฉันตลอดเลยรึไงนะ นี่ฉันไม่ได้เข้าข้างตัวเองเลยนะ :P 

 

     หลังจากที่ได้พูดคุยกับพี่หมอพอเป็นพิธีแล้วก็พบว่าพี่เขาเฟรนลี่มากและที่ สำคัญเขาน่ารักมากด้วย เป็นกันเองแบบสุดๆ ทำให้ฉันกับพี่หมอสนิทกันมากขึ้น

 

"อ่ะนี่! แฟ้มประวัติคนไข้ที่พี่ได้ศึกษาไว้หนูก็เอาไปอ่านดูแล้วกันนะ"

 

"ลายมือพี่หมอน่ารักดีนะคะ น่ารักกว่าสมายอีก"

 

"ล้อพี่หรอสมาย?"

 

"เปล่านะคะ! ใครเขาจะเอาเรื่องจริงมาล้อเล่นกัน ฮ่าๆ"

 

"แหม! ได้ทีเอาใหญ่เลยนะครับน้องสมาย"

 

"ก็ลายมือพี่หมอมันน่ารักนี่คะ ขอบคุณสำหรับแฟ้มประวัติคนไข้นะคะ เจอกันพรุ่งนี้"

 

"จ้ะๆ เจอกันพรุ่งนี้"

.

 

.

 

.

 

     ฉันกลับมาถึงบ้านก็อาบน้ำ ทานข้าวเย็นแล้วก็เข้าห้องนอนทันที ฉันกระโดดขึ้นเตียงแล้วกลิ้งไปกลิ้งมาอย่างสนุกสนานและตาของฉันก็เหลือบไปเห็นแฟ้มประวัติคนไข้ว่าแล้วก็หยิบมันมาอ่านซะหน่อย

 

     ฉันเปิดอ่านไปเรื่อยๆ เปิดอ่านอย่างผ่านๆ แต่แล้วก็ต้องพลิกกลับมาเพราะสะดุดกับคนไข้คนหนึ่ง 

 

"ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ สมองได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนักทำให้กลายเป็นเจ้าชายนิทรา"

 

"นายธนทัต ชัยอรรถ ชื่อเล่นชื่อ แกงส้ม อายุ 22 ปี"

 

     แล้วฉันก็เริ่มรายละเอียดของผู้ป่วยคนนี้อย่างจริงจัง แต่ก็ไม่เคยได้ยินนะเจ้าชายนิทราเคยได้ยินแต่เจ้าหญิงนิทรา งั้นคืนนี้เอาไว้แค่นี้แล้วกันเนอะ ง่วงแล้ว~

 

....................

                                                       

"พี่หมอคะ! สมายมาแล้ว"

 

"เป็นไงบ้างหล่ะ...อ่านถึงไหนแล้ว?"

 

"ก็ได้นิดหน่อยหน่ะค่ะ เอ่อ...จะว่ามั้ยคะถ้าสมายจะถามเกี่ยวกับคนไข้"

 

"หือ?...คนไหนหล่ะถามมาได้เลย"

 

"เอ่อ...คนที่ชื่อ ธนทัต ชัยอรรถ"

 

"ไอ้แกงหน่ะหรอ? ถ้าพี่จำไม่ผิดประวัติของมันอยู่หน้าท้ายๆเลยนะ"

 

"ก็...ค่ะ"

 

"หนูอ่านเร็วขนาดนั้นเลยหรอ?"

 

"ก็...ไม่หรอกค่ะแค่เปิดผ่านๆไปแล้วเห็นเลยอ่านหน่ะค่ะ"

 

"หรอ? ทั้งที่มีคนอื่นให้อ่านแต่กลับสะดุดกับไอ้แกงแปลกจริง"

 

"ไอ้แกง?"

 

"อื้ม! พี่กับไอ้แกงเป็นเพื่อนกันวันนั้นเราจะไปฉลองจบกันแต่ไอ้แกงก็ดันประสบอุบัติเหตุซะก่อน"

 

"..............."

 

"มันก็เลยนอนเป็นเจ้าชายนิทรา..."

 

"เจ้าชายนิทรา?"

 

"หนูคงเคยได้ยินเรื่องเจ้าหญิงนิทราที่นอนหลับไม่ยอมตื่น เจ้าชายนิทราก็เป็นแบบนั้นแหล่ะ"

 

"พี่หมอสะดวกที่จะพาสมายไป เอ่อ...หาเขามั้ยคะ?"

 

"อยากไปหรอ?"

 

     พี่หมอเงยหน้าจากเอกสารมองหน้าฉันที่อ้อนเขาเต็มที่ พี่หมอยื่นมือมาโยกหัวฉันไปมาพร้อมกับอมยิ้มกับท่าทางของฉันอีกด้วย

 

"ได้สิ! ถือเป็นการศึกษางานไปในตัว"

 

"^__^"

 

     ฉันได้แต่ยิ้มรับให้พี่หมอริทไป ในที่สุดฉันก็ได้ศึกษาคนไข้แบบจริงจังซักที รอโอกาสแบบนี้มานานแล้ว

.

 

.

 

.

 

"พี่หมอที่นี่?"

 

"บ้านไอ้แกงมันหน่ะ เข้ามาสิ"

 

"อ้าว! หมอริทมีอะไรหรอลูก แล้วนี่..."

 

"สวัสดีครับคุณน้า เอ่อ...นี่น้องสมายครับเป็นรุ่นน้องผมหน่ะครับ เลยอยากพามาดูเคสจริง"

 

"สวัสดีค่ะคุณน้า หนูชื่อสมายค่ะ"

 

"จ้ะ หนูนี่น่ารักดีนะ"

 

"ขอบคุณค่ะ .///."

 

"ฮะๆ งั้นแม่ไม่รบกวนดีกว่าจะได้ไปดูเจ้าแกงมัน"

 

"สมายตามพี่มาสิ"

 

     พี่หมอเดินนำพาฉันไปยังห้องใต้ดิน บ้านหลังนี้ใหญ่มาก ส่วนคุณน้าคนเมื่อกี้เป็นแม่ของ เอ่อ...พี่แกงส้มหน่ะ พอฉันเข้ามาในห้องก็พบกับเตียงคนไข้ อุปกรณ์ทางการแพทย์และของใช้ส่วนตัวของเขา เช่น มือถือ กรอบรูป ภาพวาด กีต้าร์แล้วก็เปียโน

 

"มานี่สิสมาย"

 

"ค่ะ!"

 

"ไอ้แกงมีคนมาหาแกหว่ะ น่าอิจฉาจังขนาดแกนอนหลับอยู่ยังมีคนอุตส่าห์ค้นประวัติแกเจอเลยนะ"

 

"..............."

 

"สวัสดีค่ะพี่แกงส้ม หนูชื่อสมายนะคะ"

 

     ฉันยื่นมือไปลูบหน้าเขายังนุ่มนวลพร้อมกับจับมือเขาไว้แล้วบีบเบาๆ ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันนะ นั่นสิ ฉันยังไม่รู้เลยแต่ฉันอยากรู้จักเขามากถึงมากที่สุด ทำไมกันนะทั้งที่พบกันครั้งแรก

 

"พี่หมอจะว่ามั้ยคะถ้า...สมายจะมาช่วยพี่หมอดูแล เอ่อ...คนไข้คนนี้"

 

"ได้สิ! พี่ไม่ว่าหรอกแต่พี่กลัวเราจะเบื่อ..."

 

"เบื่อ?"

 

"อื้ม! ไอ้แกงมันนอนเป็นเจ้าชายนิทราพูดไม่ได้ ตอบโต้อะไรไม่ได้เลย พี่ก็กลัวว่าเด็กชั่งสงสัยและจอมเม้าท์อย่างเราจะเบื่อหน่ะ"

 

"พี่หมอ นี่มันหลอกด่าทางอ้อมนี่"

 

"เปล๊า! งั้นเดี๋ยวพี่มานะขอไปหาคุณน้าก่อน"

 

     หลังจากพี่หมอเดินออกไปก็มีแต่ความเงียบและเสียงลมหายใจของฉันกับพี่แกง ส้ม ทำไม...ฉันถึงอยากรู้จักเขานะ นั่นสิ ฉันเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน ถูกชะตาหรอ? ก็คงงั้น

 

"พี่แกงจะว่ามั้ยถ้าสมายจะเล่นเปียโนให้ฟัง"

 

"..............."

 

"เงียบแสดงว่าโอเคนะคะ"

 

"..............."

 

     ฉันเริ่มบรรจงกดนิ้วสวยๆของตัวเองลงบนแป้นสีขาวดำของเปียโนและเล่นมันออกมาอย่างไพเราะ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันนั่งเล่นเปียโนให้คนที่หลับฟังนะ

 

"เป็นไง...เพราะมั้ย?"

 

"..............."

 

"พี่ควรจะตื่นขึ้นมาฟัง ไม่ใช่นอนฟังแบบนี้"

 

"สมายกลับกันเถอะเย็นมากแล้ว"

 

"ค่ะ บ๊ายบายนะพี่แกงส้ม"

 

     หลังจากวันนั้นฉันก็มาเยี่ยมและมาดูแลพี่เขาตลอดเลย จนคุณน้าบอดว่าจะจ้างเป็นพยาบาลพิเศษให้พี่แกงส้มแต่วันนี้ฉันติดงานเลยไปดูแลพี่เขาไม่ได้

 

     โอเค ฉันอาจจะผิดหน้าที่แต่งานนี้จำเป็นต้องมาจริงๆ
 

ตื้ด ตื้ด ตื้ด

"ฮัลโหลค่ะพี่หมอ"

 

"เปล่าค่ะ วันนี้สมายไม่ได้ไปเยี่ยม"

 

"ว่าอะไรคะ?"

 

"พี่แกงฟื้นแล้วหรอคะ?"

 

"จะ...จำอะไรไม่ได้เลยงั้นหรอ?"

 

"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ค่ะ สวัสดีค่ะ"

 

     เมื่อกี้พี่หมอริทโทร.มาบอกว่า 'ไอ้แกงมันฟื้นแล้วนะ' นั่นก็คงเป็นเรื่องน่ายินดีที่พี่เขาฟื้นขึ้นมาแต่กลับ...จำอะไรไม่ได้เลย แล้วเขาจะจำฉันได้มั้ยนะ?

 

     อันที่จริงมันไม่ใช่เรื่องสำคัญเลยที่เขาจะต้องจำฉันได้เพราะฉันกับเขา...เราไม่รู้จักกัน

 

"คุณน้า สวัสดีค่ะ"

 

"อ้าว! หนูสมายตาแกงฟื้นแล้วนะจ๊ะ"

 

"ค่ะ พี่หมอริทโทร.ไปบอกแล้ว ยินดีด้วยนะคะ"

 

"จ้ะๆ ไปเยี่ยมตาแกงสิจ๊ะ น้าขอตัวไปทำธุระก่อน"

 

"ค่ะ"

 

     ฉันเดินลงมายังห้องใต้ดินที่เรียกว่าฉันคุ้นเคยมากกับพักหลังๆที่ผ่านมาแทบจะหลับตาเดินได้เลยหล่ะ
 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

                                             

"เธอเป็นใคร?"

 

"ฉันชื่อสมายค่ะเป็น..."

 

"ทำไมเธอถึง..."

 

"ถึงอะไรหรอคะ?"

 

"ถึงหน้าคุ้นๆ"

 

"คุ้นๆ จะบ้าหรอคะเรายังไม่เคยเจอกันเลยนะ"

 

"..............."

 

"..............."

 

"แล้วฉันเป็นอะไรไป?"

 

"คุณ เอ่อ...ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ สมองได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนักแล้วก็ เอ่อ นอนเป็นเจ้าชายนิทราค่ะ"

 

"นานแค่ไหน?"

 

"พี่หมอบอกว่าเกือบๆ 2 เดือนค่ะ"

 

"เจ้าชายนิทรา?"

 

"ก็ประมาณว่าคุณนอนหลับไปนานไงแล้วก็ไม่ยอมตื่นเหมือนเจ้าหญิงนิทราอ่ะแหล่ะ...แต่แค่ไม่ต้องจุมพิตถึงจะฟื้น"

 

     ประโยคแรกฉันก็อธิบายแบบคร่าวๆตามที่พี่หมอริทอธิบายแต่ประโยคหลังฉันพูด เบาๆกับตัวเองและดูเหมือนว่าคนไข้อย่างพี่แกงส้มจะหูดีไปหน่อย

 

"แล้วเธออยากเป็นเจ้าหญิงมั้ยหล่ะ?"

 

     อยู่ดีๆพี่เขาก็พูดขึ้นแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเล่นเอาฉันงงไปเหมือนกัน

 

"บ้า! จะมาเป็นเจ้ายงเจ้าหญิง..."

 

     เสียงของฉันถูกกลืนหายไปพร้อมกับริมฝีปากของเขาที่ประกบลงมายังริมฝีปากของฉัน

 

     เหมือนล่องลอยอยู่บนปุยเมฆสีขาว...

 

     รสชาติหวานหอมเหมือนน้ำผึ้ง...

 

     นุ่มนวลเหมือนมาชเมลโล่...

.

 

.

 

.

 

"สมาย สมาย ตื่นได้แล้วลูก สมายอาจารย์พิมลโทร.มา"

 

"หืม? ฮ้าวววว~"

 

     เช้าแล้วหรอเนี่ย ฮะ...เฮ้ย เดี๋ยวๆเมื่อกี้ฉันฝันหรอกหรอ เหมือนจริงมาก เหมือนจริงมากจริงๆ อะไรกัน?

 

"สมายลูก อาจารย์พิมลโทร.มา เดี๋ยวแม่ไปทำงานก่อนนะ"

 

"ค่ะ"

 

     ฉันเดินเข้าห้องน้ำด้วยความงงสุดขีด บ้าหน่า! ฝันอะไรจะเป็นตุเป็นตะขนาดนี้แถมยังเจอคนหล่อตั้ง2คน -,.- ฉันยังคงคิดเรื่องจนถึงฉันแต่งตัวเสร็จ เอ๊ะ! เดี๋ยวนะเมื่อคืนอ่านเจ้าหญิงนิทราค้างไว้นี่ ฉันรีบวิ่งไปยังโต๊ะหนังสือและเปิดหนังสือนิทานอย่างรวดเร็ว

 

"เฮ่ย!!!!!"

 

     เมื่อวานมันยังไม่มีหน้าสุดท้ายแล้วทำไมตอนนี้มันมีแล้วอ่ะ อย่าบอกนะว่า 

 

'แล้วเธออยากเป็นเจ้าหญิงมั้ยหล่ะ?'

 

'บ้า! จะมาเป็นเจ้ายงเจ้าหญิง...'

 

     พอนึกถึงฝันเมื่อคืนฉันก็ตกตะลึงตาโตเท่าไข่เป็ด(?)พร้อมคว้าหมับเข้ากับปากตัวเองที่มันดูจะบวมขึ้นเล็กน้อย

เข้าใจแล้ว...ฉันเจอเจ้าชายที่มาปลุกฉันให้ตื่นจากฝันแล้วนะคะทุกคน :)

____________________

Talk with writer : สวัสดีค่ะ เป็นไงบ้างสำหรับฟิคเรื่องนี้ เป็นเรื่องแรกเลยที่เขียน ติชมได้นะยังต้องการคำแนะนำอีกเยอะเลย แล้วถ้าค่ะ คะ นะ หน่ะ อะไรเครือๆนี้เขียนผิดต้องขอโทษด้วยนะคะ ฝากฟิคน้องใหม่ของไรท์ด้วยนะ ^^

:)  Shalunla